O nauce kryjącej się za nagłówkami o klimacie

W zaledwie 4 minuty chemiczka zajmująca sie atmosferą, Rachel Pike przedstawia gigantyczny wysiłek naukowców stojący za nagłówkami prasowymi dotyczącymi zmian klimatu. Wraz z zespołem - jednym z tysięcy - bierze udział w ryzykownym locie ponad lasem deszczowym w pogoni za danymi o molekule, która jest kluczowa dla atmosfery.

Chciałabym wam dzisiaj opowiedzieć o skali

naukowego wysiłku, którego efektami są

nagłówki, które można znaleźć w prasie.

Nagłówki takie jak ten,
dotyczące zmian klimatu.

oraz nagłówki dotyczące zanieczyszczenia
powietrza, czyli smogu.

Tematy te są dwoma gałęziami
tego samego działu nauki o atmosferze.

Ostatnio nagłówki wyglądały tak,

kiedy to Międzyrządowy Zespół
do spraw Zmian Klimatu, (ang. IPCC),

wydał raport o stanie zrozumienia
systemu atmosferycznego.

Ten raport został napisany
przez 620 naukowców

z 40 krajów.

Napisali niemalże tysiąc stron
na ten temat,

zrecenzowanych potem
przez kolejnych 400 z okładem

naukowców i recenzentów ze 113 krajów.

To jest wielka społeczność.

Tak wielka, że w zasadzie
nasze coroczne zebranie

jest największym spotkaniem
naukowców na świecie.

Sprowadza ponad 15 tysięcy naukowców
do San Francisco każdego roku.

Każdy z tych naukowców
jest w grupie badawczej.

A każda grupa badawcza zajmuje się
szeregiem różnych tematów.

W Cambridge tematy są tak zróżnicowane
jak oscylacje El Nino,

co wpływa na pogodę i klimat,

po asymilację danych satelitarnych,

czy emisje z plantacji
produkujących biopaliwa,

czym właśnie się zajmuję.

Każdą z tych dziedzin,
których w zasadzie jest więcej,

zajmują się doktoranci, tacy jak ja.

Zajmujemy się
niewiarygodnie wąskimi dziedzinami,

jak badanie tylko kilku procesów
czy kilku molekuł.

Jedną z cząsteczek,
którą badam, jest izopren,

który widać tutaj.

To mała, organiczna cząsteczka.
Pewnie nigdy o niej nie słyszeliście.

Spinacz waży w przybliżeniu tyle,

co 900 tryliardów (10 do potęgi 21)
cząsteczek izoprenu.

Ale niezależnie od jego małej wagi,

co roku do atmosfery emituje się go tyle,

ile ważą wszyscy ludzie na planecie.

To wielka ilość materii. Dorównuje wagą
emitowanemu metanowi.

A ponieważ jest go tak dużo,
jest istotnym czynnikiem dla atmosfery.

Ponieważ jest istotny dla atmosfery,

staramy się poznać go
na wszystkie sposoby.

Wysadzamy go i i obserwujemy jego części.

To jest komora do badań
smogu EUPHORE w Hiszpani.

Eksplozje atmosferyczne, spalanie paliw

trwa tam 15 tysięcy razy
dłużej niż w silniku auta.

Jednak wciąż oglądamy części.

Używamy kolosalnych modeli
liczonych na superkomputerach.

Tym właśnie się zajmuję.

Nasze modele mają
setki tysięcy punktów siatki

dla każdego oblicza się setki zmiennych,
w bardzo małych odstępach czasu.

Wykonanie obliczeń zajmuje tygodnie.

A przeprowadzamy ich dziesiątki,

żeby zrozumieć,
co tak naprawdę się dzieje.

Co więcej, szukając tej molekuły,
latamy po całym świecie.

Niedawno przystąpiłam do kampanii
terenowej w Malezji. Są też inne.

Stworzyliśmy tam wieżę
obserwacyjną atmosfery,

w samym środku lasu deszczowego,

oraz zainstalowaliśmy
warte setki tysięcy dolarów

wyposażenie naukowe,
żeby szukać tam izoprenu,

jak i innych rzeczy.

To widziana z powietrza
wieża w środku lasu deszczowego.

A to jest widok z ziemi.

Na część tej wyprawy
zabraliśmy ze sobą samolot.

Tym samolotem, modelem BA146,
którego operatorem było FAAM,

lata normalnie 120 do 130 osób.

Pewnie lecieliście podobnymi,
aby dziś się tu znaleźć.

Ale nie lataliśmy nim tak po prostu.

Lataliśmy 100 metrów ponad koronami drzew,

żeby mierzyć tę molekułę.

To niewiarygodnie niebezpieczne.

Musieliśmy lecieć pod specjalnym kątem,
aby pomiary były możliwe.

Potrzebni byli piloci
wojskowi i oblatywacze

oraz specjalne zezwolenia na loty.

Lot wzdłuż brzegów dolin
to siły bezwładności nawet 2g.

Naukowcy muszą nosić uprzęże,

żeby dokonywać pomiarów na pokładzie.

Możecie sobie wyobrazić,

że wnętrze nie przypomina
samolotu pasażerskiego.

To latające laboratorium,
które przywieźliśmy do tej cząsteczki.

Robimy to wszystko, żeby zrozumieć
właściwości chemiczne jednej molekuły.

Kiedy student taki jak ja ma trochę chęci

i wiedzy o takiej molekule,

pisze publikację naukową na dany temat.

Z jednej tylko wyprawy terenowej

dostaniemy pewnie kilka tuzinów prac

o różnych procesach czy cząsteczkach.

Gdy nasz stan wiedzy się poszerza,

zostaje treścią podrozdziału,
lub pod-podrozdziału

opracowania wydanego przez IPCC,
chociaż mamy też inne.

A każdy z 11 rozdziałów opracowania IPCC

zawiera sześć do dziesięciu podrozdziałów.

Można sobie wyobrazić
skalę włożonego wysiłku.

W każdym z takich opracowań

skupiamy się na podsumowaniu.

Takie podsumowanie jest pisane
dla czytelników nie związanych z nauką.

Przekazujemy je dziennikarzom i politykom,

żeby tworzyli nagłówki
prasowe, takie jak ten.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)