Rachel Pike: De wetenschap achter een klimaat nieuwskop

In 4 minuten geeft atmosfeerchemicus Rachel Pike een indruk van de gigantische wetenschappelijke inzet achter de dik gedrukte koppen over klimaatverandering, met haar team -- een van de duizenden die een bijdrage leverden -- maakte ze een risicovolle vlucht over het regenwoud om informatie te verzamelen over een belangrijk molecuul.

Vandaag wil ik jullie graag vertellen

over hoeveel wetenschappelijke inzet

er nodig is voor de koppen in de krant.

Koppen die er zó uitzien als het over klimaatverandering gaat,

en zó als het gaat over de luchtkwaliteit of over smog.

Dat zijn twee verschillende takken van dezelfde soort atmosfeer wetenschap.

Laatst zagen de koppen er zó uit, toen de internationale

partij voor klimaatverandering, oftewel IPCC,

een rapport uitbracht over hoe het er voorstond met onze atmosfeer.

Dat rapport werd geschreven door 620 wetenschappers

uit 40 verschillende landen.

Zij hebben samen bijna 1000 pagina's geschreven over het onderwerp.

En al deze pagina's zijn beoordeeld door nog eens meer dan 400

wetenschappers en critici, uit 113 landen.

Het is een groot gezelschap. Zo groot zelfs,

dat onze jaarlijkse bijeenkomst de grootste [fysisch] wetenschappelijke in de wereld is.

Meer dan 15.000 wetenschappers komen hiervoor ieder jaar naar San Francisco.

En ieder van deze wetenschappers zit in een onderzoeksteam,

en ieder onderzoeksteam bestudeert een grote hoeveelheid onderwerpen.

Bij ons op Cambridge gaat dat van de schommelingen in El Niño,

die invloed heeft op het weer en het klimaat,

tot het samenbrengen van satelliet data,

maar ook de uitstoot van biobrandstof teelt, wat ik overigens zelf bestudeer.

En ieder van deze onderzoeksgebieden, waarvan er zelfs nog meer zijn,

heeft studenten die promotie-onderzoek doen, zoals ik,

en wij studeren enorm specifieke onderwerpen,

zoals een aantal processen of een paar moleculen.

En een van de moleculen die ik bestudeer heet isopreen,

Hier staat hij. Dit is een klein organisch molecuul, waarschijnlijk heeft u er nog nooit van gehoord.

Het gewicht van een paperclip is ongeveer gelijk aan

900 triljard -- 10 tot de macht 21 -- moleculen isopreen.

Maar ondanks zijn zeer kleine gewicht,

wordt er elk jaar in de atmosfeer

net zoveel uitgestoten als het gewicht van alle mensen op aarde.

Dat is enorm veel. En het is gelijk aan het gewicht van methaan.

En omdat het zo veel is, is het van groot belang voor onze atmosfeer.

En omdat het zo belangrijk is voor onze atmosfeer,

doen we er alles aan om het te bestuderen.

We hebben het opgeblazen en gekeken naar de deeltjes.

Dit is de EUPHORE Smog Chamber (Rook Kamer) in Spanje.

Atmosferische explosies of ontbrandingen,

duren ongeveer 15.000 keer langer dan de ontbrandingen in uw auto.

Maar ondanks dat kijken wij naar de deeltjes.

We draaien enorme modellen op supercomputers;

hier houd ik me mee bezig.

Onze modellen hebben honderdduizenden computers

die ieder honderden variabelen uitrekenen, over een minieme tijdschaal.

En het duurt weken om onze integraties uit te voeren.

En we doen er tientallen van,

om te begrijpen wat er precies gebeurd.

We vliegen ook over de hele wereld om dit ding te zoeken.

Ik heb me laatst aangesloten bij een veldonderzoek in Maleisië. Er zijn anderen.

We hebben er een atmosfeer controlepost opgericht,

in het midden van het regenwoud, hieraan hebben we voor honderdduizenden

dollars onderzoeksinstrumenten

aan gehangen, om te zoeken naar isopreen,

maar natuurlijk ook andere dingen, aangezien we er toch waren.

Dit is de toren in het midden van het regenwoud, van bovenaf gezien.

En dit is hem van onderen.

En op een gedeelte van het veldonderzoek hebben we zelfs een vliegtuig gebruikt.

En dit vliegtuig, van het model, BA146, die door FAAM is ontwikkelt,

vliegt normaal gesproken met 120 tot 130 mensen aan boord.

Dus misschien heeft u vandaag wel met zo'n soort vliegtuig gevlogen om hier naartoe te komen.

Maar wij vlogen er niet gewoon mee. Wij vlogen namelijk maar op 100 meter hoogte

om deze moleculen te meten -- ongelofelijk gevaarlijk eigenlijk.

We moesten onder een specifieke hoek vliegen om de metingen te doen.

We hebben militairen en testpiloten ingehuurd om deze manoeuvres te doen.

We hadden speciale toestemming nodig om daar te vliegen.

En als je rond de bochetn komt in deze valleien kunnen de krachten oplopen tot 2G.

En de onderzoekers moeten compleet worden ingegespt

om de metingen aan boord te kunnen verrichten.

Dus, zoals u zich wel kunt indenken,

lijkt het vliegtuig van binnen totaal niet op een normaal vakantievliegtuig.

Het is een vliegend laboratorium dat we hebben gebruikt om metingen te verrichten op het gebied van de molecuul.

We doen dit allemaal om de chemie achter één enkel molecuul te vinden.

En als een student, zoals ik, een soort inclinatie

of bepaalde kennis heeft over een molecuul,

dan schrijven wij één wetenschappelijk verslag over dat onderwerp.

En uit dit veldonderzoek krijgen we waarschijnlijk

enkele tientallen verslagen over enkele tientallen processen of moleculen.

En als er dan genoeg kennis is opgebouwd,

dan wordt het een sub-onderwerp of een sub-sub-onderwerp

van een evaluatie zoals die van de IPCC, maar we hebben ook nog andere organisaties.

En ieder van de 11 hoofdstukken van de IPCC

heeft 6 tot 10 sub-onderwerpen.

Dus u kunt zich wel indenken hoeveel inzet er voor nodig is.

En aan iedere evaluatie die we schrijven,

voegen wij een samenvatting toe,

en die samenvatting is geschreven voor een niet wetenschappelijk publiek.

En deze samenvatting geven we aan journalisten en beleidsmakers,

zodat zij koppen als deze kunnen maken.

Heel erg bedankt.

(Applaus)