Os hábitos sorprendentes dos pensadores orixinais

Como se lles ocorren as grandes ideas ás persoas creativas? O psicólogo organizacional Adam Grant estuda aos "orixinais": pensadores que soñan ideas novas e pasan á acción para traelas ao mundo. A través desta charla coñeceremos tres hábitos inesperados dos orixinais --entre os que se inclúe aceptar o fracaso. "Os grandes orixinais son os que máis fallan, porque son os que máis o intentan," di Grant. "Son necesarias moitas malas ideas para obter unhas poucas boas."

Hai sete anos, un estudante veume ver
para pedirme que investise na súa empresa.

Díxome: "Traballo con tres amigos,

e imos tratar de rebentar un sector
industrial coa venda en liña."

Eu dixen: "Moi ben, pasastes todo
o verán con isto, non?"

"Non, todos estivemos de prácticas,
por se a cousa non sae ben."

"Xa, pero ídesvos pór a tempo completo,
cando vos graduedes."

"Non exactamente. Todos temos
preparado outro traballo por se acaso."

Pasan seis meses,

chega o día do lanzamento da empresa,

e non teñen aínda a páxina web
en marcha.

"Vós decatádesvos de que toda
a empresa é unha páxina web.

Iso é literalmente todo o que é."

Así que loxicamente non investín.

E ao final chamáronlle á empresa
Warby Parker.

(Risas)

Venden gafas por internet.

Hai pouco nomeárona a empresa
máis innovadora do mundo

e valorárona en máis de mil millóns
de dólares.

E agora? A miña muller
leva os nosos investimentos.

Por que cometín un erro
tan grande?

Para atopar a resposta, levo tempo
estudando a persoas que chamo "orixinais".

Os orixinais son inconformistas,

son persoas que non só
teñen ideas novidosas

senón que ademais actúan
e loitan por elas.

Son persoas que destacan
e fanse oír.

Os orixinais impulsan a creatividade
e o cambio no mundo.

Son esas persoas polas que un
desexa apostar.

E non se parecen en nada
ao que eu esperaba.

Hoxe quérovos amosar
tres cousas que aprendín

sobre como recoñecer aos orixinais

e comezar a parecerse
un pouquiño máis a eles.

A primeira razón pola que
lle dixen non a Warby Parker

foi que tardaron moito en despegar.

Todos estades ben familiarizados
coa mente dun procrastinador.

Pois teño algo que confesarvos.
Eu son o contrario: un precrastinador.

Si, o termo existe.

Sabedes ese pánico que sintes cando
a unhas horas dun prazo importante

aínda non fixeches nada.

A min pásame con meses de antelación.

(Risas)

Comezou axiña: cando era un neno
tomaba a Nintendo moi en serio.

Despertaba ás 5 da mañá,

comezaba cun xogo e non paraba
ata dominalo.

Finalmente fóiseme das mans ata
tal punto que un xornal local publicou

unha historia sobre o lado escuro
da Nintendo, comigo de protagonista.

(Risas)

(Aplausos)

Desde entón, cambiei pelo por dentes.

(Risas)

Pero isto foime de moita utilidade
na universidade,

xa que rematei o proxecto final
catro meses antes do prazo.

E estaba orgulloso diso ata hai uns anos.

Unha das miñas estudantes, Jihae,
veume ver e díxome:

"As ideas máis creativas véñenme
cando estou procrastinando."

Contestei: "Iso está moi ben, pero onde
están os catro ensaios que me debes?"

(Risas)

De feito era unha das
estudantes máis creativas,

e como psicólogo organizacional,
esta é a clase de ideas que analizo.

Así que desafieina a que recollese datos.

Ela preséntase en varias empresas.

Pídelles aos empregados que cubran
cuestionarios sobre canto procrastinan.

Logo pídelles aos seus xefes que valoren
o creativos e innovadores que son.

E efectivamente,
os precrastinadores coma min,

que apuran e rematan todo cedo,

son valorados como menos creativos

cós que procrastinan moderadamente.

Así que quixen saber que pasaba
cos procrastinadores crónicos.

Ela respondeu: "Non o sei.
Non cubriron o cuestionario."

(Risas)

É broma. Estes son os resultados.

De feito vemos que os que
agardan ata o último minuto

están tan ocupados perdendo o tempo
que non teñen ideas novas.

No polo oposto,
os que van a todo correr

padecen de tal ansiedade que
tampouco teñen pensamentos orixinais.

Existe unha zona ideal
onde habitan os orixinais.

Por que pasa isto?

Pode que a xente orixinal simplemente
teña malos hábitos de traballo.

Pode que a procrastinación
non sexa a causa da creatividade.

Para comprobar isto, deseñamos
varios experimentos.

Pedímoslles a unha serie de persoas
que xerasen ideas empresariais,

e logo buscamos lectores
independentes

que avaliasen a creatividade e
a utilidade desas ideas.

A algúns pediuselles que comezasen
coa tarefa inmediatamente.

A outros asignámolos ao chou
ao grupo de procrastinadores

poñéndolles diante o xogo
do Buscaminas

durante cinco ou 10 minutos.

E en efecto,
os procrastinadores moderados

son o 16 por cento máis creativos
cós outros dous grupos.

Agora ben, o Buscaminas é fantástico,
pero non é o que provoca ese efecto,

dado que se un se pon a xogar
antes de coñecer a tarefa,

non se observa unha mellora
da creatividade.

É só cando che din que vas
traballar neste problema,

e logo ti comezas a procrastinar,

pero a tarefa permanece activa
na túa mente nun segundo plano,

entón é cando comezas a incubar.

A procrastinación dache tempo
para contemplar ideas diverxentes,

para pensar de xeito non lineal e
dar saltos inesperados.

Agora que estabamos rematando
con estes experimentos,

eu estaba comezando a escribir
un libro sobre os orixinais,

e pensei: "É o momento perfecto
para ensinarme a procrastinar,

ao tempo que escribo o capítulo
sobre procrastinación."

Así que metaprocrastinei,

e coma calquera procrastinador
que se respecte,

erguinme cedo á mañá seguinte

e fixen unha lista de pasos
para procrastinar.

(Risas)

E traballei con dilixencia

cara ao obxectivo de non avanzar
cara ao meu obxectivo.

Comecei a redactar o capítulo
sobre procrastinación,

e un día -- cando ía pola metade --

literalmente deixeino a un lado
á metade dunha frase

durante meses.

Foi angustioso.

Pero cando voltei a el,
tiña toda clase de ideas novas.

En palabras de Aaron Sorkin,

"Ti chámalo procrastinar.
Eu chámoo pensar."

E no proceso descubrín

que moitos dos orixinais da historia
eran procrastinadores.

Leonardo da Vinci,
sen ir máis lonxe.

Peleou intermitentemente
durante 16 anos

coa Mona Lisa.

Sentíase un fracasado.

Así o puso no seu diario.

Pero algunhas das excursións
que fixo pola Óptica

transformaron
a súa concepción da luz

e convertírono nun pintor mellor.

E que me dicides de
Martin Luther King, Jr.?

A noite antes do discurso máis
importante da súa vida,

o da Marcha sobre Washington,

estivo esperto ata máis das 3
da mañá, reescribíndoo.

Está sentado entre o público,
agardando a súa quenda

e aínda sigue engadindo notas
e riscando liñas.

Cando sube ao estrado
e leva falando 11 minutos,

deixa as súas notas

e pronuncia unhas palabras
que mudaron o rumbo da historia:

"Teño un soño"

Aquilo non estaba no guion.

Ao atrasar a finalización do discurso
ata o último minuto,

deixou aberta a porta a unha serie
amplísima de ideas posibles.

E como o texto non era inamovible,

tivo liberdade para improvisar.

Procrastinar é un vicio cando
falamos de produtividade,

pero pode ser unha virtude
para a creatividade.

O que vemos en moitos
dos grandes orixinais

é que comezan rápido
pero tardan en rematar.

E iso é o que eu pasei por alto
con Warby Parker.

Cando eles postergaron
o tema durante seis meses,

mireinos e díxenlles:

"Veredes, moitas outras empresas están
comezando a vender gafas por internet."

Eles perderon a vantaxe
de ser os primeiros.

Pero do que non me decatara é
de que dedicaban todo ese tempo

a tratar de descubrir como facer

que a xente se sentise cómoda
encargando gafas en liña.

E resulta que esa vantaxe do primeiro
e, en boa medida, un mito.

Fixádevos nun estudo clásico
de máis de 50 categorías de produtos,

no que se comparan os pioneiros
que crearon o mercado

cos que despois introduciron
un produto diferente e mellorado.

O que atopamos é que o índice de fracaso
dos pioneiros é do 47 por cento,

en comparación con só o 8 por cento
dos que melloraron o produto.

Fixádevos en Facebook, que
construíu a súa rede social

despois de Myspace e Friendster.

Fixádevos en Google, que veu
anos despois de Altavista e Yahoo.

É moito máis doado mellorar
a idea doutro

que crear algo novo partindo de cero.

A lección é que para ser orixinal
non fai falla ser o primeiro.

Só se necesita ser diferente e mellor.

Pero ese non foi o único motivo polo que
non aceptei a proposta de Warby Parker.

Tiñan ademais moitas dúbidas.

Tiñan preparados plans alternativos,

e iso fíxome dubidar de que tivesen
coraxe para ser orixinais,

porque eu esperaba que os orixinais
fosen máis ben así.

(Risas)

A primeira vista,

moitos orixinais parecen
moi seguros de si mesmos,

pero entre bastidores

teñen os mesmos medos e dúbidas
có resto de nós.

Simplemente enfréntanse a iso
de forma diferente.

Demostraréivolo:
Este esquema representa

como funciona o proceso creativo
para a maioría de nós.

(Risas)

Ben, nas miñas investigacións descubrín
que hai dúas clases de dúbida.

A dúbida sobre un mesmo e
a dúbida sobre unha idea.

A dúbida sobre un mesmo
é paralizante.

Lévanos ao bloqueo.

Pero a dúbida sobre unha idea
é vigorizante.

Motívanos a probar,
a experimentar, a perfeccionar,

tal e como fixo M. Luther King.

Así que a clave para ser orixinal

é a simple cuestión

de evitar dar o salto
do paso tres ao catro.

No canto de dicir:
"non vallo para nada"

dicimos: "Os primeiros borradores
nunca valen,

e aínda non logrei o que busco."

Que hai que facer para logralo?

Pois, según parece, danos unha pista

o navegador que usades.

Pódese predicir o noso rendemento
no traballo e a nosa implicación

simplemente sabendo
que navegador usamos.

A algúns non vos van gustar
os resultados deste estudo.

(Risas)

Pero hai probas de que os usuarios
de Firefox e Chrome

superan significativamente
aos de Internet Explorer e Safari.

Si.

(Aplausos)

Ademais que quedarse no seu posto
un 15 por cento máis de tempo, por certo.

Por que? Non é unha vantaxe técnica.

Os catro grupos de usuarios teclean
a unha velocidade media similar

e teñen niveis semellantes
de coñecementos informáticos.

Ten que ver con como
se obtivo o navegador.

Porque se usades Internet Explorer
ou Safari,

eses veñen preinstalados,

e é que aceptastes a opción
por defecto que vos chegou.

Se preferistes Firefox ou Chrome,
cuestionastes a que viña por defecto,

e preguntastes se existía
unha opción diferente,

fostes un pouquiño enxeñosos
e descargastes un novo navegador.

Algúns que oen falar do estudo din:

"Xenial, se quero mellorar no choio
só teño que actualizar o navegador?"

(Risas)

Non, trátase de ser o tipo de persoa

que toma a iniciativa de cuestionar
a opción por defecto

e buscar outra mellor.

E se o fas como é debido,

poderás experimentar
o contrario dun déjà vu.

Ten nome. Chámase "vuja de".

(Risas)

O vuja de é cando miras algo
que xa viras moitas veces

e, de repente, velo con novos ollos.

É o caso dunha guionista
que revisa un guion de cine

que leva máis de cincuenta anos
sen recibir luz verde.

En todas as versións anteriores,
a protagonista era unha raíña malvada.

Pero Jennifer Lee comeza a
cuestionarse se iso ten sentido.

Reescribe o primeiro acto,

reinventa o vilán como
heroe torturado

e Frozen convírtese na película de
animación de máis éxito da historia.

A mensaxe desta historia é clara.

Cando teñas dúbidas,
"non o soltes".

(Risas)

E que hai do medo?

Os orixinais tamén sinten medo.

Teñen medo a fracasar,

pero o que os diferencia
do resto de nós

é que teñen aínda máis medo
de non intentalo.

Saben que podemos fracasar por montar
unha empresa que vai á ruína

ou por simplemente non montar nada.

Saben que a longo prazo, o que máis
lamentaremos non son as nosas accións

senón a nosa inacción.

As cousas que nos gustaría corrixir,
se nos fixamos nos estudos,

son as oportunidades desaproveitadas.

Elon Musk contoume hai pouco que
non esperaba que Tesla tivese éxito.

E estaba convencido de que
os primeiros lanzamentos de SpaceX

non lograrían entrar en órbita,
nin, por suposto, voltar á Terra,

pero eran demasiado importantes
como para non intentalo.

Moitos de nós, cando temos
unha idea importante,

nin nos molestamos en intentalo.

Pero teño boas novas para vós.

Non vos van xulgar
polas malas ideas que teñades.

Moitos pensan que si.

Se miramos en todos os
sectores industriais

e lle preguntamos á xente pola súa idea
ou proposta máis importante,

o 85 por cento quedaron calados
no canto de expoñela.

Tiveron medo de facer o ridículo
ou parecer estúpidos.

Pero sabedes que? Os orixinais
teñen moreas de malas ideas,

toneladas delas, de feito.

Pensade no que inventou isto.

Importa moito que se lle ocorrese
unha boneca parlante tan horrible

que asustaba a nenos e adultos por igual?

Non. Eloxiamos a Thomas Edison
por inventar a lámpada.

(Risas)

En todos os sectores,

os máis orixinais
son os que máis fallan,

porque son os que máis o intentan.

Pensade nos compositores clásicos,
os mellores dos mellores.

Por que ocupan uns máis páxinas
nas enciclopedias ca outros?

e por que se gravan máis veces
as súas composicións?

Un dos indicadores máis fiables

é o volume total de composicións
que xeran.

Canto máis produces,
máis variedade obtés

e máis posibilidades tes de dar
con algo verdadeiramente orixinal.

As tres grandes figuras da música clásica
--Bach, Beethoven, Mozart--

tamén tiveron que xerar centos
e centos de composicións

para reunir un número moito máis pequeno
de obras maestras.

Preguntarédesvos:

Como acadou este tío a grandeza
sen facer moitas cousas?

Eu non sei como o logrou Wagner?

Pero para a maioría de nós,
se queremos ser máis orixinais,

temos que xerar máis ideas.

Cando os fundadores de Warby Parker
buscaban un nome para a empresa,

necesitaban algo sofisticado,
único, sen asociacións negativas

para crear unha marca de distribución,

e probaron máis de 2.000 posibilidades

antes de idear finalmente

Warby and Parker.

Así que se xuntamos todo isto,
vemos que os orixinais

non son tan diferentes
do resto de nós.

Teñen medo e dúbidas.
Procrastinan.

Teñen malas ideas.

E en ocasións, non é a pesar
desas cualidades, senón grazas a elas

que teñen éxito.

Por tanto, cando as teñades diante
non cometades o mesmo erro ca min.

Non as desbotedes.

E cando se trata de vós,
non vos descartedes tampouco.

Lembrade que comezar rápido
pero ser lentos en rematar

pode estimular a vosa creatividade,

que podedes motivarvos
dubidando das vosas ideas

e aceptando o medo a non intentalo

e que son necesarias moitas malas ideas
para ter algunhas boas.

Mirade, ser orixinal non é doado,

pero non me cabe dúbida disto:

É a maneira idónea de mellorar
o mundo que nos rodea.

Grazas

(Aplausos)