Αυτή είναι η δημοκρατία

Σε μια προσπάθεια εκλογίκευσης του πολιτικού περιβάλλοντος στις Ηνωμένες Πολιτείες του 2017, ο δικηγόρος και εκτελεστικός διευθυντής της ACLU Άντονι Ρομέρο ανέτρεξε σε κάτι μη αναμενόμενο - σε μια τοιχογραφία του 14ου αιώνα από τον εξέχοντα ζωγράφο της Ιταλικής Αναγέννησης Αμπρότζιο Λορενζέτι. Τι θα μπορούσε να μας διδάξει ένας πίνακας 600 χρονών για τη ζωή σήμερα; Απ' ό,τι φαίνεται, πολλά. Ο Ρομέρο μας τα εξηγεί όλα αυτά σε μια ομιλία εξίσου καθηλωτική όπως και ο ίδιος ο πίνακας.

Το Σίλικον Βάλεϋ έχει
εμμονή με την ανατροπή,

αλλά αυτό το διάστημα η μεγαλύτερη
ανατροπή δεν προήλθε από εκεί.

Προήλθε από τις πόλεις
του χάλυβα στο Οχάιο,

τις αγροτικές κοινότητες στην Πενσυλβάνια,

το Πανχάντλ της Φλόριντα.

Οι τελευταίες Αμερικάνικες
προεδρικές εκλογές

ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή.

Για άλλη μια φορά, η πολιτική
είναι προσωπικό ζήτημα.

Εκατομμύρια Αμερικανοί έγιναν
ακτιβιστές μέσα σε μια νύχτα.

Ξεχύθηκαν στους δρόμους καταρρίπτοντας
κάθε ρεκόρ σε αριθμό αλλά και σε χρόνο.

(Γέλια)

Οι εκλογές έκαναν
στο οικογενειακό δείπνο των εορτών

ό,τι και το Uber στο σύστημα λειτουργίας
των ταξί στη Νέα Υόρκη.

Ζευγάρια χώρισαν, γάμοι ανατράπηκαν.

Oι εκλογές επηρεάζουν την ιδιωτική μου ζωή

όπως ακριβώς το Amazon τα εμπορικά κέντρα.

Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών,
ACLU, επαγρυπνά όλη μέρα, κάθε μέρα,

αλλά ακόμα κι όταν καταφέρνω να ξεφύγω
και να κάνω 1-2 χιλιόμετρα στον διάδρομο,

όποιο κι αν είναι το όφελος της άσκησης,
όλα σβήνονται ακαριαία

όταν διαβάζω άλλο ένα tweet
του Προέδρου καθώς σκρολάρω.

Ακόμα και η κρυφή μου ευχαρίστηση

να μελετάω Ιταλούς ζωγράφους

έχει διαταραχθεί από την πολιτική.

Τώρα, μελετάω αλλά και κατασκοπεύω
τους παλιούς ζωγράφους.

Αυτό είναι το γραφείο μου,

με μια έκθεση από καρτ-ποστάλ

κάποιων γνωστών και αφανών πινάκων,

κυρίως της Ιταλικής Αναγέννησης.

Η τέχνη ήταν για μένα
ένα απαραίτητο διάλειμμα

από τo χάος της πολτικής

στην καθημερινή μου δουλειά στο ACLU,

αλλά πάει κι αυτό.

Ήμουν στην Πορεία των Γυναικών τη μέρα
μετά την ορκωμοσία, στο Σαν Φρανσίσκο,

το πλήθος φώναζε το σύνθημα,
«Αυτή είναι η δημοκρατία».

«Αυτή είναι η δημοκρατία».

Εγώ κράταγα την αφίσα μου
και την ομπρέλα μου

όταν ξαφνικά θυμήθηκα έναν παλιό πίνακα

που χρόνια πριν με είχε εντυπωσιάσει πολύ
όταν τον πρωτοείδα.

Πάσχιζα να θυμηθώ τα διαφορετικά κομμάτια

ενός πραγματικού πίνακα

μιας καλής και κακής διακυβέρνησης.

Ήταν σαν να με χλεύαζε
o παλιός ζωγράφος.

Θες να μάθεις τι είναι η δημοκρατία;

Ανέτρεξε πίσω
και δες τις τοιχογραφίες μου.

Έτσι κι έκανα.

Το 1339, ο Αμπρότζιο Λορενζέτι
ολοκλήρωσε μια μεγαλειώδης παραγγελία

στην αίθουσα συνεδριάσεων του κυβερνητικού
συμβουλίου στο Δημαρχείο της Σιένα.

Είναι ένας πίνακας που μας μιλά,
που μας φωνάζει σήμερα.

«Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας κάνει
να συνειδητοποιούμε την αλήθεια»,

είπε κάποτε ο Πικάσο.

Αναζητώντας την αλήθεια
για τη διακυβέρνηση,

πρέπει να θυμόμαστε το έργο του Αμπρότζιο,

όχι ένα ψέμα, αλλά μια αλληγορία,
από μια κοινωνική σκοπιά.

Στην εποχή του Λορενζέτι,

η πολιτική νομιμότητα
των ιταλικών πόλεων-κρατών

συχνά αντιμετώπιζε τριγμούς.

Η Σιένα είχε δημοκρατικό πολίτευμα,

αλλά υπήρξε φοβερός αναβρασμός

για δύο δεκαετίες
που κατέληξε στο συμβούλιο.

Οι πολιτικοί αρχηγοί της Σιένα,
που κυριολεκτικά διοικούσαν

υπό την επίβλεψη
αυτών των αλληγορικών μορφών,

ήταν το επιδιωκόμενο κοινό του Λορενζέτι.

Κατέγραφε τις υποχρεώσεις

των διακυβερνώντων
προς τους κυβερνωμένους.

Σήμερα μπορείς να ξοδέψεις χρόνια
μελετώντας αυτές τις τοιχογραφίες.

Κάποιοι ακαδημαϊκοί το έχουν κάνει.

Μετά βίας είμαι ένας ιστορικός τέχνης,

αλλά έχω πάθος για την τέχνη,

και ένα έργο σαν αυτό
μπορεί να με καταβάλλει.

Πρώτα λοιπόν εστιάζω στα κύρια σημεία.

Αυτή είναι η αλληγορία
μιας καλής κυβέρνησης.

Η αρχοντική φιγούρα εδώ στη μέση

είναι ντυμένη στα χρώματα της Σιένα

και προσωποποιεί την ίδια τη δημοκρατία.

Ο Λορετζέτι την ονομάζει «Κοινότητα»

και στην ουσία λέει
στους κατοίκους της Σιένα

ότι αυτοί, κι όχι κάποιος βασιλιάς
ή τύραννος, πρέπει να τους κυβερνά.

Τώρα, γύρω από την «Κοινότητα»
βρίσκονται οι σύμβουλοί του.

Η Δικαιοσύνη κάθεται στον θρόνο.

Κοιτάζει ψηλά τη φιγούρα της σοφίας,

η οποία ουσιαστικά στηρίζει
τους ζυγούς της δικαιοσύνης.

Η Ομόνοια, ή η Αρμονία,

κρατά ένα λεπτό σκοινί που προέρχεται
από τη ζυγαριά της δικαιοσύνης

που τη συνδέει με τους πολίτες

καθιστώντας τους όλους συμπατριώτες
στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Στο τέλος βλέπουμε την Ειρήνη.

Φαίνεται χαλαρή,

σα να ακούει Μπομπ Μάρλεϊ.

Όταν η κυβέρνηση διοικεί σωστά,

η Ειρήνη δε ζορίζεται.

Τώρα αυτά είναι μεγαλειώδεις εικόνες
και μεγάλες ιδέες,

αλλά μου αρέσουν πολύ
τα μικρά αυτά πράματα.

Σ' έναν άλλο τοίχο,

ο Λορετζέτι απεικονίζει τις επιδράσεις
μιας καλής διακυβέρνησης

στην αληθινή και καθημερινή ζωή
συνηθισμένων ανθρώπων

με μια σειρά από μικρές
και λαχταριστές λεπτομέρειες.

Στην εξοχή, οι λόφοι έχουν
διαμορφωθεί και καλλιεργηθεί.

Σπόροι φυτεύονται, τσαπίζονται,
θερίζονται, αλέθονται, οργώνονται,

όλα σε μια εικόνα.

Η σοδειά και τα ζώα
μεταφέρονται στην αγορά.

Στην πόλη, οι οικοδόμοι χτίζουν ένα πύργο.

Κόσμος παρακολουθεί μία νομική διάλεξη,
μια ομιλία TED του 14ου αιώνα.

(Γέλια)

Μαθητές παίζουν.

Το εμπόριο ακμάζει.

Επιβλητικοί χορευτές χορεύουν με κέφι.

Πάνω από την πολιτεία επιβλέπει
η μορφή της Ασφάλειας με φτερά,

στης οποίας το πανό αναγράφεται,

«Όλοι να προχωρούν
μπροστά ελεύθερα χωρίς φόβο».

Το εκπληκτικό όμως σε αυτές
τις εικόνες 800 χρόνια πριν

είναι ότι είναι οικείες σε εμάς σήμερα.

Βλέπουμε τι είναι η δημοκρατία.

Βιώνουμε τα αποτελέσματα
μιας καλής διακυβέρνησης στη ζωή μας,

όπως ακριβώς έκανε ο Λορενζέτι
κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Αλλά η αλληγορία της κακής διακυβέρνησης

είναι αυτό που με στοιχειώνει
από τις 9 Νοεμβρίου.

Έχει υποστεί σοβαρή ζημιά,

αλλά είναι τόσο επίκαιρο.

Η διακυβέρνηση
δεν είναι στα χέρια της Κοινότητας

αλλά του Τυράννου.

Έχει κέρατα, χαυλιόδοντες, αλληθωρίζει,

έχει πλεξούδα στα μαλλιά.

Απ' ό,τι φαίνεται σπαταλάει
πολύ χρόνο για αυτά τα μαλλιά.

(Γέλια)

Η Δικαιοσύνη τώρα κείτεται αβοήθητη,

με χειροπέδες στα πόδια.

Της έχουν πάρει τη ζυγαριά.

Η Δικαιοσύνη είναι
ο κύριος αντίπαλος του Τυράννου,

και έχει φύγει από τη μέση.

Τώρα γύρω από τον Τύραννο,

ο Λορενζέτι απεικονίζει τις ανηθικότητες
που δίνουν ζωή σε μια κακή κυβέρνηση.

Η Απληστία είναι μια γριά γυναίκα
που κρατάει γερά ένα χρηματοκιβώτιο

και ένα άγκιστρο ενός ψαρά

για να αρπάζει την περιουσία της.

Η Ματαιοδοξία κρατά έναν καθρέφτη,

και ο Λορενζέτι μας προειδοποιεί
ενάντια των ναρκισσιστών ηγετών

οι οποίοι καθοδηγούνται
από τον δικό τους εγωισμό και έπαρση.

Στα δεξιά του Τυράννου
βρίσκεται η Βαναυσότητα.

Η Προδοσία, μισή αμνός, μισή σκορπιός,

μας παρασύρει σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας

και μετά δηλητηριάζει το πολίτευμα.

Η Απάτη, με τα επιπόλαια φτερά
μιας νυχτερίδας.

Στα αριστερά του Τυράννου,
βλέπετε τη Διχόνοια.

Είναι ντυμένη στα χρώματα της Σιένα.

«Si» και «No» είναι
ζωγραφισμένα στο σώμα της.

Χρησιμοποιεί ένα πριόνι ξυλουργού
για να κόψει το σώμα της στα δύο.

Και η Οργή κρατά τα όπλα του λαού,

την πέτρα και το μαχαίρι.

Στο υπόλοιπο της τοιχογραφίας,
ο Λορενζέτι μας παρουσιάζει

τις αναπόφευκτες συνέπειες
μιας κακής διακυβέρνησης.

Tα πολιτικά ιδεώδη που τιμούσαμε
σε αυτό το δωμάτιο μας έχουν απογοητεύσει,

και το βλέπουμε.

Η κάποτε όμορφη πόλη έχει καταρρεύσει,

η εξοχή είναι άγονη,

οι φάρμες εγκαταλελειμμένες.

Πολλές έχουν πάρει φωτιά.

Και πάνω στον ουρανό δεν είναι
η μορφή της Ασφάλειας με τα φτερά,

αλλά ο Φόβος, στου οποίου
το πανό αναγράφεται:

«Κανείς δεν θα περάσει από αυτόν τον δρόμο

χωρίς τον φόβο του θανάτου».

Η τελευταία εικόνα,
η πιο πραγματικά σημαντική,

δεν είναι του Λορενζέτι.

Είναι του θεατή.

Σήμερα, το κοινό
των τοιχογραφιών του Λορενζέτι,

δεν είναι οι κυβερνώντες
αλλά οι κυβερνημένοι,

το άτομο που στέκεται μπροστά
στις αλληγορίες του

και δεν αντιλαμβάνεται τη γνώση,

που καλεί για δράση.

Ο Λορενζέτι μας προειδοποιεί
ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τις σκιές

της Απληστίας, της Απάτης, της Διχόνοιας,
ακόμα και της Τυραννίας

όταν περπατούν στην πολιτική σκηνή μας,

ειδικά όταν αυτές οι σκιές προέρχονται

από πολιτικούς αρχηγούς που με πυγμή λένε
ότι είναι η φωνή της καλής διακυβέρνησης

και υπόσχονται ότι θα κάνουν
την Αμερική σπουδαία ξανά.

Πρέπει να αναλάβουμε δράση.

Η δημοκρατία δεν πρέπει να είναι
ένα άθλημα για θεατές μόνο.

Τα δικαιώματα της διαμαρτυρίας,
ελεύθερης συνάθροισης,

υποβολής αιτήσεων ενάντια στην κυβέρνηση,
αυτά δεν είναι απλά δικαιώματα.

Μπροστά στην Απληστία, την Απάτη και
τη Διχόνοια, αυτές είναι υποχρεώσεις μας.

Πρέπει να ανατρέψουμε.

(Χειροκρότημα)

Πρέπει να ανατρέψουμε τις ζωές μας

ώστε να μπορέσουμε να ανατρέψουμε

την ανήθικη συγκέντρωση της εξουσίας

σε αυτούς που θα πρόδιδαν τις αξίες μας.

Εμείς και μόνο εμείς ο λαός

πρέπει να επαναφέρουμε τη δικαιοσύνη

και να αποκαταστήσουμε
την ειρήνη στη χώρα μας,

να συνασπιστούμε ενωμένοι

και τότε έχουμε μια επιλογή.

Ή να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης
της κακής διακυβέρνησης του Λορενζέτι

ή να παραμείνουμε στους δρόμους,

ανατρεπτικά, χαοτικά, δυνατά.

Αυτή είναι η δημοκρατία.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Καταρχάς, ουάου.

Προφανώς, πολλοί άνθρωποι με πάθος --

μίλησες σε πολλούς εδώ με πάθος.

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άλλοι εδώ

που θα έλεγαν, κοίτα, ο Τραμπ
εκλέχθηκε από 63 εκατομμύρια ανθρώπους.

Τέλειος δεν είναι,

αλλά προσπαθεί να κάνει
αυτό για το οποίο εκλέχθηκε.

Δεν θα 'πρεπε να του δώσεις μια ευκαιρία;

Άντονι Ρομέρο: Νομίζω
πως πρέπει να αναγνωρίσουμε

τη νομιμότητά του ως πρόεδρος

σε αντιπαράθεση με τη νομιμότητα
της πολιτικής του.

Όταν η πολιτική του είναι τόσο αντίθετη
σε κάποιες από τις θεμελιώδεις αρχές,

ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο,

ότι δεν κρινόμαστε με βάση το χρώμα
του δέρματος ή τον Θεό που λατρεύουμε,

πρέπει να διεκδικούμε αυτές τις αξίες,

ακόμα κι αν αναγνωρίζουμε το γεγονός

ότι η ίδια η δημοκρατία μας προσέφερε έναν
πρόεδρο που αμφισβητεί αυτά τα ιδεώδη.

ΚΑ: Η ACLU δεν είναι απλώς
μια αριστερή δύναμη, σωστά;

Προβάλλεις κι άλλα επιχειρήματα.

ΑΡ: Όπως ξέρεις,

πολύ συχνά τους εξοργίζουμε
όλους σε κάποιο σημείο.

Αυτό κάνουμε.

Πρόσφατα πήραμε θεση

γιατί η Αν Κώλτερ μπορεί να μιλάει
στο Berkeley,

και γιατί o Μάιλο έχει δικαίωμα λόγου.

Γράψαμε και ένα ιστολόγιο

που παραλίγο να βάλει φωτιά ανάμεσα
σε κάποια από τα μέλη μας,

δυστυχώς, όταν αναφερθήκαμε στο γεγονός

ότι ακόμα και ο Τραμπ έχει δικαίωμα
ελεύθερης έκφρασης ως πρόεδρος,

και η προσπάθεια να καταστεί υπόλογος

για την πρόκληση βίας
στις πορείες του ή στις ομιλίες του

είναι αντισυνταγματική
και αντι-αμερικάνικη.

Και όταν μιλάς για αυτό

σε μια ελαφρόμυαλη ομάδα ανθρώπων

που πάντα ενθουσιάζεται μαζί σου
πολεμώντας τον Τραμπ

τότε έχεις έναν που σου λέει, «Κάτσε, αυτά
είναι τα δικαιώματα όλων μας,

ακόμα και του προέδρου που δε μας αρέσει».

Και αυτή είναι η δουλεία μας.

(Χειροκρότημα)

ΚΑ: Άντονι, μίλησες σε τόσο κόσμο
με τόσο δυναμισμό.

Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε.

(Χειροκρότημα)