Σχεδιάζοντας αντικείμενα που διηγούνται ιστορίες

Ο σχεδιαστής Υβ Μπεχάρ ξεθάβει τις δημιουργικές του ρίζες για να μιλήσει για ορισμένα εμβληματικά αντικείμενα που έχει σχεδιάσει (τηνλάμπα-Φύλλο και το σετ ακουστικών Jawbone). Στη συνέχεια αναφέρεται στα έξυπνα, ανατρεπτικά και κομψά αντικείμενα με τα οποία ασχολείται σήμερα -όπως το «laptop των 100 δολαρίων».

Όταν ήμουν παιδί και τριγύριζα στο σπίτι,

θυμάμαι εκείνα τα τούρκικα χαλιά,

και πάνω τους εκείνες τις σκηνές, τις πολεμικές και ερωτικές σκηνές.

Θέλω να πω, κοιτάξτε. Το ζώο προσπαθεί να αντεπιτεθεί στην λόγχη

αυτού του στρατιώτη.

Η μητέρα μου έβγαλε αυτές τις φωτογραφίες, μάλιστα την περασμένη εβδομάδα,

των χαλιών, και τα θυμάμαι όλα μέχρι και σήμερα.

Υπήρχε κι ένα άλλο αντικείμενο, αυτό που μοιάζει με πύργο

με πλάσματα, γκροτέσκ μορφές και γυμνά --

πράγματα αρκετά τρομακτικά εάν είσαι μικρό παιδί.

Αυτό που θυμάμαι σήμερα από όλα αυτά, είναι ότι τα αντικείμενα διηγούνται ιστορίες,

οπότε η αφήγηση ιστοριών έχει αποτελέσει μεγάλη επιρροή στην εργασία μου.

Αλλά υπήρχε κι άλλη μία επιρροή.

Σαν έφηβος, γύρω στα 15 ή 16, φαντάζομαι όπως όλοι οι έφηβοι,

θέλουμε να κάνουμε αυτό ακριβώς που αγαπάμε και στο οποίο πιστεύουμε.

Έτσι,

συνδύασα τα δύο πράγματα που αγαπούσα περισσότερο,

δηλαδή το σκι και το windsurfing.

Αυτά είναι αρκετά καλές αποδράσεις από τον μονότονο καιρό της Ελβετίας.

Δημιούργησα, λοιπόν, μία σύνθεση των δύο:

Πήρα τα χιονοπέδιλά μου, μία σανίδα, έβαλα έναν σύνδεσμο εκεί,

μερικά λουριά για τα πόδια, μεταλλικά πτερύγια,

και να 'μαι, να γλιστράω πολύ γρήγορα σε παγωμένες λίμνες.

Ήταν πραγματικά μια παγίδα θανάτου. Δηλαδή, ήταν καταπληκτικό,

δούλευε πολύ καλά, αλλά ήταν πραγματικά επικίνδυνο.

και τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να εγγραφώ σε σχολή σχεδίου.

(Γέλια)

Θέλω να πω, κοιτάξτε αυτά τα σχέδια εδώ πέρα.

(Γέλια)

Πήγα λοιπόν σε σχολή γραφιστικής,

και στις αρχές του '90, όταν αποφοίτησα,

είδα κάτι καταπληκτικό που συνέβαινε στην Σίλικον Βάλλεϋ,

και ήθελα να πάω εκεί,

και είδα ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής έμπαινε στα σπίτια μας.

Ότι έπρεπε να αλλάξει, για να μπει στα σπίτια μας.

Βρήκα λοιπόν δουλειά, και έψαχνα για συμβουλευτική,

και παίρναμε μέρος σε συναντήσεις,

και κάποιοι προϊστάμενοι έρχονταν

και μας έλεγαν,

"Αυτό που θα κάνουμε εδώ είναι πολύ σημαντικό, ξέρετε."

Και έδιναν στα έργα κωδικούς για ονόματα, ξέρετε,

κυρίως παρμένα από τον Πόλεμο των Άστρων, όπως C3PO, Yoda, Luke.

Αναμένοντας, λοιπόν, ήμουν ένας νεαρός σχεδιαστής

στο πίσω μέρος του δωματίου, και σήκωνα το χέρι μου,

και έκανα ερωτήσεις.

Δηλαδή, κοιτώντας πίσω, ήταν μάλλον ανόητες ερωτήσεις,

πράγματα όπως, "Σε τι χρησιμεύει το πλήκτρο Cap Lock;"

ή "Σε τι χρησιμεύει το πλήκτρο Num Lock;" "Ξέρετε, αυτό το πράγμα;"

Ξέρετε, πραγματικά το χρησιμοποιεί ο κόσμος;

Το χρειάζονται; Το θέλουν στα σπίτια τους;

(Γέλια)

Κατάλαβα λοιπόν τότε ότι δεν ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν

αυτά που είχαν παραλάβει από τους προηγούμενους. Δεν ήθελαν να αλλάξουν το εσωτερικό των πραγμάτων.

Αυτό που ήθελαν από εμάς, τους σχεδιαστές, ήταν να δημιουργήσουμε το περίβλημα,

να βάλουμε κάτι όμορφο στο εξωτερικό του κουτιού.

Και δεν ήθελα απλά να βάφω.

Δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω.

Δεν ήθελα να είμαι στυλίστας με αυτόν τον τρόπο.

Και μετά είδα αυτήν την ρήση:

"Η διαφήμιση είναι το τίμημα που πληρώνουν οι εταιρείες για να είναι μη-αυθεντικές".

(Γέλια)

Έτσι, έπρεπε να ξεκινήσω μόνος μου. Μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο,

και ξεκίνησα μία μικρή εταιρία, με το όνομα Fuseproject.

Και ήθελα να εργαστώ σε σημαντικά πράγματα.

Και πραγματικά δεν ήθελα να δουλεύω μόνο στο περίβλημα,

αλλά πάνω στην συνολική ανθρώπινη εμπειρία.

Και έτσι, τα πρώτα έργα ήταν ταπεινά,

αλλά έπαιρναν την τεχνολογία και την μετέτρεπαν σε πράγματα

που οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούσαν με έναν νέο τρόπο,

και ίσως θα έβρισκαν νέα εφαρμοσιμότητα.

Αυτό είναι ένα ρολόι που φτιάξαμε για την Mini Couper, την εταιρία αυτοκινήτων,

ακριβώς όταν ξεκίνησε,

και αυτό είναι το πρώτο ρολόι που έχει οθόνη ενδείξεων

που αλλάζει από οριζόντια σε κάθετη.

Και αυτό μου επιτρέπει να συμβουλευομαι την ώρα διακριτικά, εδώ,

χωρίς να λυγίζω τον ώμο μου.

Και άλλα έργα που ήταν πραγματικά σχετικά με την μετατροπή,

που ταίριαζαν στις ανθρώπινες ανάγκες.

Αυτό είναι ένα μικρό έπιπλο για έναν Ιταλό κατασκευαστή,

και γίνεται εντελώς οριζόντιο,

και έπειτα διπλώνει και γίνεται τραπεζάκι, σκαμνί και εταζέρα.

Και κάτι περισσότερο πειραματικό:

αυτό είναι ένα εξάρτημα φωτισμού για την Swarovski,

και αυτό που κάνει είναι ότι αλλάζει σχήμα.

Από κύκλος, γίνεται στρογγυλοειδές, τετράγωνο, οκταγωνική φιγούρα,

και απλώς σχεδιάζοντας σε ένα μικρό πλακίδιο υπολογιστή,

όλο το εξάρτημα φωτισμού προσαρμόζεται σε όποιο σχήμα θέλετε.

Και τέλος, η λάμπα-Φύλλο για τον Herman Miller.

Αυτή ήταν μια πραγματικά προχωρημένη διαδικασία.

Μας πήρε περίπου τεσσερισήμισι χρόνια.

Ήθελα πραγματικά να δημιουργήσω μία διαφορετική εμπειρία φωτός,

μία νέα εμπειρία φωτός.

Έπρεπε να σχεδιάσουμε τόσο το φως όσο και την λάμπα φωτισμού.

Και αυτή είναι μία μοναδική ευκαιρία, θα έλεγα, για τον σχεδιαστή.

Και η νέα εμπειρία την οποία αναζητούσα

είναι να δώσω την ευκαιρία στον χρήστη να περνάει από

ένα ζεστό, κάπως φλογερό είδος απαλού φωτισμού,

μέχρι έναν λαμπερό φωτισμό εργασίας.

Και η λάμπα φωτισμού κάνει ακριβώς αυτό.

Επιτρέπει στο άτομο να γυρίσει τον διακόπτη

και να αναμίξει τους δύο χρωματισμούς.

Και αυτό γίνεται πολύ εύκολα:

ακουμπάει κανείς την βάση της λάμπας,

και από την μία πλευρά μπορεί να αναμίξει την φωτεινότητα

και από την άλλη, τον χρωματισμό του φωτός.

Όλα αυτά τα έργα, λοιπόν, έχουν μία ανθρώπινη διάσταση,

και πιστεύω ότι σαν σχεδιαστές, χρειάζεται πραγματικά να σκεφτούμε

σχετικά με το πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μία διαφορετική σχέση

ανάμεσα στην δουλειά μας και τον κόσμο,

είτε πρόκειται για επιχειρήσεις

είτε, όπως θα δείξω, για έργα κοινωνικού περιεχομένου.

Γιατί πιστεύω πως όλοι συμφωνούν πως ως σχεδιαστές προσθέτουμε

αξία στην επιχείρηση, αξία και στους χρήστες,

αλλά πιστεύω πως οι αξίες αυτές που βάζουμε σ'αυτά τα έργα

τελικά δημιουργούν την ευρύτερη αξία.

Και οι αξίες που φέρνουμε

μπορεί να είναι για περιβαλλοντικά θέματα,

για την αειφόρο ανάπτυξη ή για την χαμηλή κατανάλωση ενέργειας.

Ξέρετε, μπορεί να πρόκειται για λειτουργία και για ομορφιά,

ή για την επιχειρηματική στρατηγική.

Όμως οι σχεδιαστές είναι πραγματικά η κόλλα

που κρατά ενωμένα όλα αυτά τα πράγματα.

Το Jawbone (Γνάθος) λοιπόν, είναι ένα έργο το οποίο σας είναι οικείο

και διαθέτει ανθρωπιστική τεχνολογία.

Νιώθει το δέρμα σου -στηρίζεται στο δέρμα σου

και γνωρίζει πότε μιλάς.

Και γνωρίζοντας πότε μιλάς,

ξεφορτώνεται όλους τους άλλους θορύβους που γνωρίζει,

που είναι οι περιβαλλοντικοί.

Αλλά το άλλο ανθρωπιστικό χαρακτηριστικό του Jawbone

είναι ότι πραγματικά αποφασίσαμε να αφαιρέσουμε τα τεχνολογικά

και "σπαστικά" χαρακτηριστικά του

και να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γίνεται.

Θέλω να πω, σκεφτείτε το:

πόση φροντίδα δίνουμε όταν επιλέγουμε γυαλιά ηλίου, ή κοσμήματα,

ή αξεσουάρ που είναι πραγματικά σημαντικά,

έτσι ώστε όταν δεν είναι όμορφα, δεν ταιριάζουν πραγματικά στο πρόσωπό μας.

Αυτό είναι που προσπαθούμε να κάνουμε κι εδώ.

Αλλά το πώς εργαστήκαμε για το Jawbone είναι πραγματικά μοναδικό.

Θέλω να σας δείξω κάτι εδώ στα αριστερά.

Εδώ είναι ο πίνακας, εδώ ένα από τα πράγματα που μπαίνουν μέσα

και κάνουν αυτήν την τεχνολογία να δουλέψει.

Αυτή όμως είναι η σχεδιαστική διαδικασία:

υπάρχει κάποιος που αλλάζει τον πίνακα,

βάζει ανιχνευτές στον πίνακα, αλλάζει την θέση των Ολοκληρωμένων Κυκλωμάτων

ενώ οι σχεδιαστές κάνουν από την άλλη πλευρά την δουλειά τους.

Δεν πρόκειται επομένως για απλή τοποθέτηση μιας επιφάνειας πάνω σε μια τεχνολογία.

Πρόκειται για σχεδιασμό από μέσα προς τα έξω.

Και έπειτα από την άλλη πλευρά του δωματίου,

οι σχεδιαστές κάνουν μικρές προσαρμογές,

σχεδιάζοντας, ζωγραφίζοντας με το χέρι, τοποθετώντας στον υπολογιστή,

και αυτό είναι που αποκαλώ ως καθοδήγηση από το ντιζάιν.

Ξέρετε, υπάρχουν κάποια τεχνολογικά στοιχεία,

αλλά το ντιζάιν βοηθά πραγματικά στον καθορισμό

της όλης εμπειρίας από μέσα προς τα έξω.

Και έπειτα το ντιζάιν δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Και αυτό είναι το άλλο καινούριο στοιχείο

στον τρόπο που δουλεύουμε, επειδή δεν ολοκληρώνεται ποτέ,

και πρέπει να κάνεις τόσα άλλα πράγματα.

Την συσκευασία, τον ιστότοπο, και πρέπει να συνεχίζεις

να "αγγίζεις" πραγματικά τον χρήστη, με πολλούς τρόπους.

Πώς όμως εξασφαλίζεις κάποιον όταν ποτέ δεν ολοκληρώνεται;

Ο Χουσέιν Ραχμάν, Διευθύνων Σύμβουλος της Άλιφ Jawbone,

ξέρετε, πραγματικά αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται μία διαφορετική δομή.

Κι έτσι κατά κάποιον τρόπο, η διαφορετική δομή είναι ότι είμαστε συνεργάτες,

πρόκειται, δηλαδή, για συνεργασία. Μπορούμε να συνεχίζουμε να δουλεύουμε

και να αφιερωνόμαστε στο έργο αυτό,

κι έπειτα όλοι μοιραζόμαστε τις απολαβές.

Και εδώ είναι ένα άλλο έργο, άλλη μία προσέγγιση συνεργασίας.

Ονομάζεται Νερό Υ,

και είναι ένας τύπος από το Λος Άντζελες, ο Τόμας Αρντ,

Αυστριακής καταγωγής, που ήρθε σε μας,

και το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να δημιουργήσει ένα υγιές ρόφημα,

ένα οργανικό ρόφημα για τα παιδιά του,

για να αντικαταστήσει τα γεμάτα ζάχαρη αναψυκτικά

από τα οποία προσπαθεί να τα πάρει μακριά.

Δούλεψε λοιπόν πάνω σ'αυτό το μπουκάλι,

και είναι εντελώς συμμετρικό σε κάθε διάσταση.

Και αυτό επιτρέπει στο μπουκάλι να μετατραπεί σε παιχνίδι.

Τα μπουκάλια όλα μαζί ενώνονται,

και μπορεί να σχηματίσει κανείς διαφορετικά σχήματα, διαφορετικές μορφές.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Και ενώ το κάναμε αυτό,

το σχήμα του μπουκαλιού από την ανάποδη μας θύμισε το Υ,

και τότε σκεφτήκαμε τις λέξεις Γιατί και Γιατί όχι,

τις λέξεις που είναι πιο πιθανές να ρωτήσουν τα παιδιά.

Κι έτσι το ονομάσαμε Νερό Υ. Και αυτό είναι

άλλο ένα μέρος όπου όλα γίνονται ένα, στο ίδιο δωμάτιο:

το τρισδιάστατο σχέδιο, οι ιδέες, η εμπορική ονομασία,

όλα συνδέονται μεταξύ τους.

Και το άλλο πράγμα σχετικά με το έργο αυτό είναι

ότι φέρνουμε μία καινούρια πνευματική ιδιοκτησία,

μία προσέγγιση μάρκετινγκ,

φέρνουμε όλα αυτά, αλλά πιστεύω ότι, τελικά,

αυτό που προσφέρουμε είναι αυτές οι εξίες,

και αυτές οι αξίες δημιουργούν μία ψυχή για τις εταιρείες με τις οποίες συνεργαζόμαστε.

Και είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό όταν το ντιζάϊν σου

γίνεται μία δημιουργική προσπάθεια,

όταν οι άλλοι μπορούν να είναι δημιουργικοί και να το χρησιμοποιήσουν για να κάνουν κάτι επιπλέον.

Εδώ είναι ένα άλλο έργο,

το οποίο πιστεύω ότι πραγματικά συναγωνίζεται το προηγούμενο.

Αυτό είναι το ένα λάπτοπ για κάθε παιδί, το λάπτοπ των 100 δολλαρίων.

Η φωτογραφία αυτή είναι απίθανη.

Στη Νιγηρία, οι άνθρωποι μεταφέρουν τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά τους στο κεφάλι τους.

Το κορίτσι αυτό πηγαίνει στο σχολείο με το λάπτοπ στο κεφάλι της.

Θέλω να πω, για μένα, αυτό σημαίνει πολλά.

Αλλά όταν ο Νίκολας Νεγροπόντε --

και έχει μιλήσει πολύ γι'αυτό το έργο,

γιατί είναι και ο ιδρυτής του Οργανισμού Ένα Λάπτοπ για κάθε Παιδί -- ήρθε σε μας

πριν περίπου δυόμισι χρόνια,

είχε ορισμένες πολύ ξεκάθαρες ιδέες.

Ήθελε να φέρει την εκπαίδευση και την τεχνολογία

και αυτοί είναι σημαντικοί πυλώνες στη ζωή του,

αλλά και πυλώνες στην αποστολή του ενός λάπτοπ σε κάθε παιδί.

Αλλά ο τρίτος πυλώνας για τον οποίο μίλησε, ήταν το ντιζάιν.

Και εκείνη την εποχή δεν δούλευα πολύ σχετικά με τους υπολογιστές.

Δεν το ήθελα πραγματικά, εξαιτίας της προηγούμενης εμπειρίας.

Αλλά αυτό που είπε ήταν πραγματικά σημαντικό,

ότι το ντιζάιν θα γινόταν η αιτία για την οποία τα παιδιά

θα αγαπούσαν αυτό το προϊόν.

Θα το κάναμε χαμηλού κόστους, γερό

και επιπλέον είπε ότι θα ξεφορτωνόμασταν το πλήκτρο για τα Κεφαλαία --

(Γέλιο)

-- αλλά και το πλήκτρο Num.

Πείστηκα λοιπόν. Το σχεδιάσαμε έτσι ώστε να είναι εικονικό,

να φαίνεται διαφορετικό, να μοιάζει πως είναι για παιδιά, αλλά όχι παιχνίδι.

Και έπειτα η ενσωμάτωση

όλων αυτών των σπουδαίων τεχνολογιών για τις οποίες έχετε ακούσει,

οι κεραίες ασύρματου δικτύου που επιτρέπουν στα παιδιά να είναι συνδεδεμένα,

η οθόνη που μπορεί να διαβάζεται παρά το φως του ήλιου,

το πληκτρολόγιο, που φτιάχτηκε από λάστιχο,

και προστατεύεται από το περιβάλλον.

Ξέρετε, όλες αυτές οι μεγάλες τεχνολογίες πραγματοποιήθηκαν

εξαιτίας του πάθους και

των ανθρώπων καιμηχανικών του Οργανισμού Ένα Λάπτοπ για Κάθε Παιδί.

Αντιμετώπισαν τους προμηθευτές,

τους κατασκευαστές...

Πάλεψαν πολύ σκληρά

για να παραμείνει ως έχει.

Και κατά κάποιον τρόπο, αυτό είναι που δημιουργεί τα έργα όπως αυτό,

που επιτρέπει να μην καταστρέψει η διαδικασία

την αρχική ιδέα.

Και πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Έτσι, έχετε τώρα αυτές τις εικόνες --

σηκώνεστ το πρωί, και βλέπετε αυτά τα παιδιά στην Νιγηρία

και στην Ουρουγουάη

με τους υπολογιστές τους, αλλά και στην Μογγολία.

Και ξεφύγαμε από το μπεζ --

εννοώ πως έχει χρώμα, και είναι διασκεδαστικό.

Στην πραγματικότητα, μπορείτε να δείτε πως κάθε λογότυπο είναι κάπως διαφορετικό.

Είναι επειδή καταφέραμε

να τρέξουμε, κατά την διάρκεια της διαδικασίας κατασκευής,

είκοσι χρώματα από το Χ στο Ο,

που είναι και το όνομα του υπολογιστή,

και συνδυάζοντάς τα κατά την κατασκευή,

έχουμε 20 επί 29, δηλαδή

400 διαφορετικές επιλογές.

Κι έτσι τα μαθήματα που πήραμε βλέποντας τα παιδιά

να τα χρησιμοποιούν στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι απίστευτα.

Αυτός είναι ο ανιψιός μου, Άντονυ, στην Ελβετία,

και ένα απόγευμα πήρε το λάπτοπ

κι έπρεπε να του το πάρω πίσω. Ήταν δύσκολο.

(Γέλια)

Ήταν μάλιστα ένα πρωτότυπο. Ενάμιση μήνα μετά,

επέστρεψα στην Ελβετία

και τον βλέπω να παίζει με την δική του εκδοχή.

(Γέλια)

Σαν χαρτί. Χαρτί και χαρτόνι.

Κι έτσι, πάω να ολοκληρώσω ένα ακόμη τελευταίο έργο,

και αυτό είναι μάλλον για ενήλικες.

(Γέλια)

Μερικοί από εσάς, ίσως έχουν ακούσει για το προφυλακτικό της Νέας Υόρκης.

Βασικά μόλις βγήκε στην αγορά, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου,

στις 14 Φεβρουαρίου, περίπου δέκα ημέρες πριν.

Κι έτσι το Υπουργείο Υγείας στην Νέα Υόρκη μας πλησίασε,

γιατί έψαχναν έναν τρόπο να διανείμουν

36 εκατομ. προφυλακτικά δωρεάν στους πολίτες της Νέας Υόρκης.

Μεγάλο έργο δηλαδή, και εργαστήκαμε με τα μεγάλα δοχεία.

Αυτά είναι. Έχουν αυτό το οικείο σχήμα.

Είναι κάπως σαν να σχεδιάζει κανείς πυροσβεστικό κρουνό υδροληψίας,

και έπρεπε να είναι εύκολα χρησιμοποιήσιμα:

πρέπει να ξέρεις πού είναι και τί κάνουν.

Επίσης σχεδιάσαμε οι ίδιοι τα προφυλακικά.

Ήμουν μόλις στην Νέα Υόρκη για το λανσάρισμα,

και πήγα να δω όλα αυτά τα μέρη όπου είχαν εγκατασταθεί.

Αυτό είναι σε ένα τοπικό μαγαζάκι Πορτορικανών,

σε ένα μπαρ στην Οδό Κρίστοφερ, σε ένα μπαρ αμερικάνικου μπιλιάρδου.

Είναι εγκατεστημένα σε κλινικές για άστεγους παντού.

Φυσικά και σε κλαμπ και ντίσκο.

Και εδώ είναι μία δημόσια διαφήμιση για το έργο.

(Μουσική)

(Γέλια)

Πάρτε μερικά.

(Χειροκρότημα)

Εδώ είναι λοιπόν που το ντιζάιν

μπορεί να ξεκινήσει μία συζήτηση.

Ήμουν σ'αυτά τα μέρη, και οι άνθρωποι ήταν

ξέρετε, έτοιμοι να τα αρπάξουν. Ήταν ενθουσιασμένοι.

Έσπαγαν τον πάγο,

ξεπερνούσαν έναν στιγματισμό,

και πιστεύω αυτό είναι άλλο ένα πράγμα που μπορεί να κάνει το ντιζάιν.

Ήθελα, λοιπόν,

να πετάξω μερικά προφυλακτικά στην αίθουσα

αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι το πρωτόκολλο εδώ.

(Γέλια)

Ναι, εντάξει. Έχω λίγα μόνο.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Έχω κι άλλα, μπορείτε να μου ζητήσετε αργότερα.

(Γελια)

Και εάν σας ρωτήσει κανείς γιατί κουβαλάτε ένα προφυλακτικό,

μπορείτε να πείτε ότι απλώς σας αρέσει το ντιζάιν.

(Γέλια)

Θα ολοκληρώσω, λοιπόν, με μία μόνο σκέψη:

εάν όλοι εργαστούμε μαζί για να δημιουργήσουμε αξία

αλλά εάν θυμόμαστε τις αξίες της εργασίας μας,

νομίζω ότι μπορούμε να αλλάξουμε την δουλειά που κάνουμε.

Μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις αξίες, τις εταιρίες με τις οποίες συνεργαζόμαστε,

και τελικά, μαζί, μπορεί να καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)