Για να δημιουργήσουμε για τους αιώνες, ας συνδυάσουμε την τέχνη και τη μηχανική

Όταν ο Μπραν Φέρεν ήταν μόλις 9, οι γονείς του τον πήγαν να δει το Πάνθεον στη Ρώμη - και αυτό άλλαξε τα πάντα. Εκείνη τη στιγμή, άρχισε να καταλαβαίνει πώς τα εργαλεία της επιστήμης και της μηχανικής γίνονται πιο ισχυρά όταν συνδυάζονται με την τέχνη, με το σχέδιο και την ομορφιά. Από τότε, ψάχνει για ένα πειστικό μοντέρνο ισοδύναμο του αριστουργήματος της Ρώμης. Μείνετε συντονισμένοι μέχρι το τέλος της ομιλίας για αυτή την απρόσμενη πρόταση.

Καλημέρα.

Όταν ήμουν αγοράκι,

είχα μια εμπειρία που άλλαξε τη ζωή μου

και για αυτό είμαι εδώ σήμερα.

Εκείνη η μοναδική στιγμή,

επηρέασε σε βάθος το πώς σκέφτομαι για

την τέχνη, το σχέδιο και τη μηχανολογία.

Στην παιδική μου ηλικία,
ήμουν αρκετά τυχερός που μεγάλωσα

σε μια οικογένεια στοργικών και
ταλαντούχων καλλιτεχνών

σε μια απ' τις σπουδαίες πόλεις
του κόσμου.

Ο πατέρας μου, Τζων Φέρρεν,
που πέθανε όταν ήμουν 15,

ήταν καλλιτέχνης και από πάθος
και κατ' επάγγελμα,

όπως και η μαμά μου, Ρέι.

Ήταν ένας από την Νεοϋορκέζικη Σχολή

των αφηρημένων Εξπρεσιονιστών που,

μαζί με τους σύγχρονούς του,

επινόησαν την αμερικάνικη μοντέρνα τέχνη

και συνέβαλαν στην μετάβαση
του αμερικανικού πνεύματος

προς τον μοντερνισμό στον 20ο αιώνα.

Δεν είναι αξιοθαύμαστο ότι,
μετά από χιλιάδες χρόνια

ανθρώπων που έκαναν κυρίως
απεικονιστική τέχνη,

αυτή η μοντέρνα τέχνη,
συγκριτικά μιλώντας,

είναι περίπου 15 λεπτών ηλικιακά,

αλλά κυρίαρχη τώρα.

Όπως και με πολλές άλλες
σημαντικές καινοτομίες,

εκείνες οι ριζοσπαστικές ιδέες
δεν απαιτούσαν νέα τεχνολογία,

απλά φρέσκια σκέψη και
μια προθυμία για πειραματισμό.

καθώς και αντοχή εν όψει
της σχεδόν παγκόσμιας κριτικής

και απόρριψης.

Στο σπίτι μας, η τέχνη ήταν παντού.

Ήταν σαν οξυγόνο,

γύρω μας κι απαραίτητη για τη ζωή.

Καθώς τον παρατηρούσα να ζωγραφίζει,

ο Μπαμπάς με δίδαξε ότι η τέχνη

δεν είχε σχέση με το
να είναι διακοσμητική,

αλλά ήταν ένας διαφορετικός
τρόπος να επικοινωνήσεις ιδέες,

και μπορούσε
να γεφυρώσει τους κόσμους

της γνώσης και της διορατικότητας.

Λόγω αυτού του πλούσιου
καλλιτεχνικού περιβάλλοντος,

θα υπέθετες ότι θα είχα υποχρεωθεί

να μπω στην οικογενειακή επιχείρηση,

αλλά όχι.

Ακολούθησα το μονοπάτι
των περισσότερων παιδιών

που είναι γενετικά προγραμματισμένα

να τρελάνουν τους γονείς τους.

Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον
να γίνω καλλιτέχνης,

σίγουρα όχι ζωγράφος.

Αυτό που αληθινά αγαπούσα ήταν
τα ηλεκτρονικά και οι μηχανές

-να τις διαλύω, να φτιάχνω καινούριες,

και να τις κάνω να δουλεύουν.

Ευτυχώς, η οικογένειά μου
περιελάμβανε και μηχανικούς,

και μαζί με τους γονείς μου,

αυτοί ήταν τα πρώτα μου πρότυπα.

Αυτό πού είχαν όλοι κοινό

ήταν ότι δούλευαν πάρα πολύ σκληρά.

Ο παππούς μου κατείχε και διηύθυνε

ένα εργοστάσιο μεταλλικών ντουλαπιών
κουζίνας στο Μπρούκλιν.

Τα Σαββατοκύριακα, πηγαίναμε
μαζί στην οδό Κόρτλαντ,

που ήταν η αγορά μεταχειρισμένων
ραδιοφώνων της Νέας Υόρκης.

Εκεί εξερευνούσαμε ογκώδεις σωρούς

από περίσσεια ηλεκτρονικών,

και για λίγα δολάρια φέρναμε
στο σπίτι θησαυρούς

όπως ο κατευθυντής βομβών Νόρντεν

και ανταλλακτικά από τα πρώτα
ΙΒΜ κομπιούτερ λυχνίας.

Έβρισκα αυτά τα αντικείμενα
και χρήσιμα και συναρπαστικά.

Έμαθα για τη μηχανική και πώς
λειτουργούσαν τα αντικείμενα,

όχι στο σχολείο

αλλά διαλύοντας και μελετώντας

αυτές τις εκπληκτικά πολύπλοκες συσκευές.

Το έκανα αυτό για ώρες κάθε μέρα,

προφανώς αποφεύγοντας την ηλεκτροπληξία.

Η ζωή ήταν ωραία.

Ωστόσο, κάθε καλοκαίρι, δυστυχώς,

οι μηχανές έμεναν πίσω

ενώ οι γονείς μου κι εγώ
ταξιδεύαμε στο εξωτερικό

για να βιώσουμε την ιστορία,
την τέχνη και το σχέδιο.

Επισκεπτόμασταν τα μεγάλα
μουσεία και τα ιστορικά κτήρια

της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής,

αλλά για να ενθαρρύνουν
το αυξανόμενο ενδιαφέρον μου

για την επιστήμη και την τεχνολογία,

απλά με άφηναν σε μέρη

όπως το Μουσείο Επιστήμης του Λονδίνου,

όπου περιπλανιόμουν ατέλειωτα
για ώρες μόνος μου

μελετώντας την ιστορία της
επιστήμης και της τεχνολογίας.

Έπειτα, όταν ήμουν περίπου εννέα χρονών,

πήγαμε στη Ρώμη.

Μια συγκεκριμένη ζεστή καλοκαιρινή μέρα,

επισκεφτήκαμε ένα στρογγυλό
κτήριο που απ' έξω

δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Ο μπαμπάς μου είπε ότι ονομαζόταν Πάνθεον,

ένας ναός για όλους τους θεούς.

Δεν έμοιαζε ιδιαίτερα ξεχωριστό απ' έξω,

όπως είπα, αλλά όταν προχωρήσαμε μέσα,

εντυπωσιάστηκα αμέσως από τρία πράγματα:

Πρώτα απ' όλα, ήταν ευχάριστα δροσερό

παρά την καταπιεστική ζέστη απ' έξω.

Ήταν πολύ σκοτεινό, η μόνη πηγή φωτός

ήταν μια μεγάλη ανοιχτή τρύπα στην οροφή.

Ο μπαμπάς εξήγησε ότι δεν ήταν
μια μεγάλη ανοιχτή τρύπα,

αλλά ονομαζόταν ο οφθαλμός,

ένα μάτι προς τους ουρανούς.

Και υπήρχε κάτι σε αυτό το μέρος,

δεν ήξερα γιατί, που απλά
το ένιωθες ιδιαίτερο.

Καθώς περπατήσαμε στο κέντρο του δωματίου,

κοίταξα ψηλά στους ουρανούς
μέσα από τον οφθαλμό.

Αυτή ήταν η πρώτη εκκλησία
όπου είχα βρεθεί

που παρείχε μια απεριόριστη θέα

ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

Αλλά αναρωτήθηκα, τι γινόταν όταν έβρεχε;

Ο Μπαμπάς ίσως να το είχε
αποκαλέσει έναν οφθαλμό

αλλά, στην ουσία ήταν
μια μεγάλη τρύπα στη στέγη.

Κοίταξα κάτω και είδα
ότι αυλάκια

είχαν χαραχτεί μέσα στο πέτρινο δάπεδο.

Καθώς άρχισα να συνηθίζω
περισσότερο στο σκοτάδι,

μπόρεσα να διακρίνω
λεπτομέρειες του πατώματος

και των τοίχων τριγύρω.

Τίποτε σπουδαίο εδώ, απλά
το ίδιο υλικό αγαλματοποιίας

που είχαμε δει σε όλη τη Ρώμη.

Στην ουσία, ήταν
σαν να εμφανίστηκε

ο πωλητής μαρμάρου της Αππίας Οδού

με τον κατάλογο δειγμάτων του,
να τον έδειξε στον Αδριανό,

και ο Αδριανός να είπε
«Θα το πάρουμε όλο».

(Γέλια)

Αλλά η οροφή ήταν εκπληκτική.

Έμοιαζε σαν ένας γεωδαιτικός
θόλος του Μπακμίνστερ Φούλερ.

Τους είχα δει αυτούς πριν,

και ο Μπάκι ήταν φίλος με τον πατέρα μου.

Ήταν μοντέρνος, υψηλής
τεχνολογίας, εντυπωσιακός,

ένα τεράστιο καθαρό άνοιγμα 43 μέτρων

το οποίο, όχι συμπτωματικά,
ήταν ακριβώς το ύψος του.

Το αγαπούσα αυτό το μέρος.

Ήταν πράγματι όμορφο και διαφορετικό
απ' ό,τι είχα δει ποτέ πριν,

έτσι ρώτησα τον μπαμπά μου,
«Πότε χτίστηκε αυτό;»

Είπε, «Περίπου πριν 2.000 χρόνια».

Κι εγώ είπα: «Όχι, εννοώ η οροφή».

Βλέπετε, υπέθεσα ότι αυτή
ήταν μια μοντέρνα οροφή

που είχε τοποθετηθεί επειδή η αυθεντική

καταστράφηκε σε κάποιον
πολύ παλιό πόλεμο.

Αυτός είπε: «Είναι η αυθεντική οροφή».

Αυτή η στιγμή άλλαξε τη ζωή μου

και μπορώ να τη θυμηθώ σαν να ήταν χθες.

Για πρώτη φορά, κατάλαβα
ότι οι άνθρωποι ήταν έξυπνοι

και πριν από 2.000 χρόνια.
(Γέλια)

Αυτό δεν μου είχε περάσει
ποτέ από το μυαλό.

Εννοώ, για μένα, οι πυραμίδες στη Γκίζα,

τις είχαμε επισκεφτεί
τον προηγούμενο χρόνο,

και σίγουρα είναι εντυπωσιακές
-αρκετά καλό σχέδιο-

αλλά κοίτα, δώσε μου έναν
απεριόριστο προϋπολογισμό,

20.000 με 40.000 εργάτες,
και περίπου 10 με 20 χρόνια

να κόψω και να σύρω κομμάτια
πέτρας σε όλη την εξοχή

και θα σου χτίσω κι εγώ πυραμίδες.

Αλλά καμία ποσότητα κτηνώδους δύναμης

δεν σου δίνει τον θόλο του Πάνθεον,

ούτε 2.000 χρόνια πριν, ούτε σήμερα.

Και συμπτωματικά, είναι ακόμη
ο μεγαλύτερος

μη ενισχυμένος τσιμεντένιος
θόλος που έχει χτιστεί ποτέ.

Για να χτιστεί το Πάνθεον
χρειάστηκαν κάποια θαύματα.

Λέγοντας θαύματα, εννοώ πράγματα που

τεχνικά, μόλις που είναι εφικτά,

πολύ υψηλού ρίσκου
και ίσως να μην είναι

πραγματικά επιτεύξιμα
αυτήν τη χρονική στιγμή,

και βέβαια όχι από σένα.

Για παράδειγμα, να κάποια
από τα θαύματα του Πάνθεον.

Για να το κάνουν ακόμη και δομικά δυνατόν,

έπρεπε να εφεύρουν έξτρα δυνατό μπετόν

και για να ελέγξουν το βάρος,

άλλαξαν την πυκνότητα του υλικού

καθώς δούλευαν προς τον θόλο.

Για δύναμη και ελαφράδα,
η κατασκευή του θόλου

χρησιμοποίησε πέντε δακτυλίους
από κούφια ελάσματα,

το καθένα μειουμένου μεγέθους,

που προσδίδει μια συγκλονιστική
αναγκαστική προοπτική

στο σχέδιο.

Ήταν εκπληκτικά δροσερό μέσα

λόγω της τεράστιας θερμικής του μάζας,

της φυσικής μετάδοσης θερμότητας
από τον αέρα

που ανεβαίνει μέσα από τον οφθαλμό,

και του φαινομένου Βεντούρι
όταν ο αέρας φυσάει διαμέσου

της κορυφής του κτηρίου.

Ανακάλυψα για πρώτη φορά
ότι το ίδιο το φως

έχει ουσία.

Η ακτίνα φωτός που ακτινοβολούσε
μέσα από τον οφθαλμό

ήταν και όμορφη και απτή,

και κατάλαβα για πρώτη φορά

ότι το φως μπορούσε να σχεδιαστεί.

Επιπλέον, ότι από όλες τις μορφές σχεδίου,

οπτικού σχεδίου,

ήταν όλες κάπως άσχετες χωρίς αυτό,

επειδή χωρίς το φως, δεν μπορείς
να δεις τίποτε από αυτά.

Επίσης συνειδητοποίησα ότι
δεν ήμουν το πρώτο άτομο

που σκέφτηκε ότι αυτό το μέρος
ήταν πραγματικά ιδιαίτερο.

Επιβίωσε από τη βαρύτητα, τους βαρβάρους,
τους συλητές, τους κτηματομεσίτες

και την ερήμωση του χρόνου για να γίνει

αυτό που πιστεύω ότι είναι μακροχρόνια

συνεχώς το πιο κατειλημμένο κτήριο
στην ιστορία.

Κατά πολύ εξαιτίας αυτής της επίσκεψης,

άρχισα να καταλαβαίνω ότι,

αντίθετα με ότι μου έλεγαν στο σχολείο,

οι κόσμοι της τέχνης και του σχεδίου

δεν ήταν στην πραγματικότητα ασύμβατοι

με την επιστήμη και την μηχανική.

Συνειδητοποίησα, ότι όταν συνδυαζόταν,

μπορούσες να δημιουργήσεις πράγματα
που ήταν εκπληκτικά

που δεν θα μπορούσαν να γίνουν
σε κανένα πεδίο χωριστά.

Αλλά στο σχολείο, με λίγες εξαιρέσεις,

αντιμετωπιζόταν σαν χωριστοί κόσμοι,

κι ακόμη αντιμετωπίζονται.

Οι δάσκαλοί μου μου είπαν
ότι έπρεπε να σοβαρευτώ

και να εστιάσω στο ένα ή στο άλλο.

Ωστόσο, προτρέποντάς με να εξειδικευτώ

κατάφεραν να με κάνουν να εκτιμήσω
αυτούς τους πολυμαθείς

όπως τον Μιχαήλ Άγγελο,
τον Λεονάρντο ντα Βίντσι,

τον Βενιαμίν Φραγκλίνο,

ανθρώπους που έκαναν ακριβώς το αντίθετο.

Κι αυτό με οδήγησε να αποδεχτώ

και να θέλω να είμαι και
στους δυο κόσμους.

Έτσι, πώς αυτά τα σχέδια
πρωτοφανούς δημιουργικού οράματος

και τεχνικής πολυπλοκότητας όπως
το Πάνθεον συμβαίνουν πραγματικά;

Κάποιος από μόνος του, ίσως ο Αδριανός,

χρειαζόταν ένα λαμπρό δημιουργικό όραμα.

Χρειαζόταν επίσης τις αφηγηματικές
και ηγετικές ικανότητες

τις αναγκαίες να το χρηματοδοτήσουν
και να το εκτελέσουν,

και μια γνώση επιστήμης και τεχνολογίας

με την ικανότητα και την τεχνογνωσία

για να προωθήσει υπάρχουσες
καινοτομίες ακόμη παραπέρα.

Πιστεύω ότι για να φτιάξεις αυτά τα
σπάνια έργα που αλλάζουν τα δεδομένα

απαιτεί να καταφέρεις τουλάχιστον
πέντε θαύματα.

Το πρόβλημα είναι ότι, άσχετα
με το πόσο ταλαντούχος

πλούσιος ή έξυπνος είσαι,

καταφέρνεις μόνο ένα με ενάμισι θαύματα.

Έτσι είναι. Αυτή είναι η αναλογία.

Μετά σού τελειώνει ο χρόνος,
το χρήμα, ο ενθουσιασμός,

οτιδήποτε.

Θυμήσου, οι περισσότεροι δεν μπορούν
καν να φανταστούν

ένα από αυτά τα τεχνικά θαύματα,

και χρειάζεσαι τουλάχιστον πέντε
για να γίνει ένα Πάνθεον.

Από την εμπειρία μου, αυτοί
οι σπάνιοι οραματιστές

που σκέφτονται μέσω των κόσμων της τέχνης,

του σχεδίου και της μηχανικής

έχουν την ικανότητα να παρατηρούν

πότε οι άλλοι έχουν δώσει
αρκετά από τα θαύματα

για να φέρουν τον στόχο κοντά.

Οδηγημένοι από την διαύγεια
του οράματος τους,

μαζεύουν το κουράγιο και
την αποφασιστικότητα

για να εκτελέσουν τα εναπομείναντα θαύματα

και συχνά παίρνουν αυτά που
οι άλλοι άνθρωποι θεωρούν

αξεπέραστα εμπόδια

και τα μετατρέπουν σε δυνατότητες.

Πάρε τον Οφθαλμό του Πάνθεον.

Επιμένοντας ότι πρέπει
να είναι στο σχέδιο,

σήμαινε ότι δεν μπορούσες να βάλεις
πολύ από τη δομική τεχνολογία

που είχε αναπτυχθεί
για τις Ρωμαϊκές αψίδες.

Ωστόσο, αποδεχόμενοι αντιθέτως

και αναθεωρώντας την κατανομή
βάρους και πίεσης,

κατέληξαν με ένα σχέδιο που δουλεύει μόνο

αν υπάρχει μια μεγάλη τρύπα στην οροφή.

Αφού έγινε αυτό, έχεις τώρα τα αισθητικά

και σχεδιαστικά οφέλη
του φωτός, της ψύχρανσης

κι αυτής της σημαντικής ευθείας
σύνδεσης με τους ουρανούς.

Όχι κι άσχημα.

Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο πίστεψαν

ότι το ακατόρθωτο μπορεί να γίνει,

αλλά ότι πρέπει να γίνει.

Φτάνει η αρχαία ιστορία.

Ποια είναι μερικά πρόσφατα
παραδείγματα καινοτομιών

που συνδυάζουν δημιουργικό σχέδιο

και τεχνολογικά επιτεύγματα
με έναν τρόπο τόσο βαθύ

που θα τα θυμόμαστε

χίλια χρόνια από τώρα;

Λοιπόν, η μεταφορά ενός ανθρώπου
στο φεγγάρι ήταν ένα καλό,

και η επιστροφή του με ασφάλεια
στη Γη δεν ήταν κακό επίσης.

Μιλάμε για ένα τεράστιο άλμα:

Είναι δύσκολο να φανταστείς
μια πιο έντονη στιγμή

στην ανθρώπινη ιστορία

από εκείνη όταν αφήσαμε
για πρώτη φορά τον κόσμο μας

για να πατήσουμε το πόδι σε έναν άλλο.

Έτσι τι ακολούθησε μετά το φεγγάρι;

Κάποιος θα δελεαστεί να πει
ότι το Πάνθεον του σήμερα

είναι το Διαδίκτυο,

αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά λάθος,

ή τουλάχιστον είναι μόνο
μέρος της ιστορίας.

Το Διαδίκτυο δεν είναι ένα Πάνθεον.

Μοιάζει περισσότερο με
την εφεύρεση του μπετόν:

σημαντικό, απολύτως απαραίτητο

για να χτιστεί το Πάνθεον,

και ανθεκτικό,

αλλά ολοκληρωτικά ανεπαρκές από μόνο του.

Ωστόσο, ακριβώς όπως
η τεχνολογία του μπετόν

ήταν καθοριστική για
την υλοποίηση του Πάνθεον,

νέοι σχεδιαστές θα χρησιμοποιήσουν
τις τεχνολογίες του Διαδικτύου

για να δημιουργήσουν καινοτόμες
έννοιες που θα διαρκέσουν.

Τα έξυπνα κινητά
είναι ένα τέλειο παράδειγμα.

Σύντομα η πλειοψηφία
των ατόμων του πλανήτη

θα έχει ένα

και η ιδέα της σύνδεσης όλων

με τη γνώση και μεταξύ τους θα αντέξει.

Έτσι, τι έρχεται μετά;

Ποια επικείμενη πρόοδος θα είναι
το ισοδύναμο του Πάνθεον;

Καθώς το σκεφτόμουν,

απέρριψα πολλά πολύ αληθοφανή

και συγκλονιστικά επιτεύγματα
που θα έρθουν,

όπως η θεραπεία του καρκίνου.

Γιατί; Επειδή τα Πάνθεον είναι στερεωμένα

σε σχεδιασμένα υλικά αντικείμενα,

τέτοια που εμπνέουν απλά βλέποντας

και βιώνοντάς τα,

και θα συνεχίσουν να
το κάνουν αυτό επ' αόριστον.

Είναι ένα διαφορετικό είδος
γλώσσας, όπως η τέχνη.

Αυτές οι άλλες ζωτικές συνεισφορές
που παρατείνουν τη ζωή

και ανακουφίζουν τα βάσανα
είναι, φυσικά, κρίσιμες,

και φανταστικές,

αλλά είναι μέρος της συνέχειας

της συνολικής μας γνώσης και τεχνολογίας,

όπως το Διαδίκτυο.

Έτσι, τι έρχεται μετά;

Ίσως αντίθετα με την κοινή λογική,

μαντεύω ότι είναι μια διορατική ιδέα

από τα τέλη της δεκαετίας του '30

που επανέρχεται κάθε δεκαετία από τότε:

τα αυτόνομα οχήματα.

Τώρα σκέφτεσαι, παράτα με.

Πώς μπορεί μια φανταχτερή εκδοχή
ενός συστήματος αυτόματου πιλότου

να είναι βαθυστόχαστη;

Κοίτα, ο περισσότερος κόσμος μας

έχει σχεδιαστεί γύρω από
τους δρόμους και τη μεταφορά.

Αυτοί ήταν τόσο απαραίτητοι
για την επιτυχία

της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

όσο είναι το διαπολιτειακό
σύστημα αυτοκινητοδρόμων

για την ευημερία και την ανάπτυξη

των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σήμερα, αυτοί οι δρόμοι που
διασυνδέουν τον κόσμο μας

κυριαρχούνται από αυτοκίνητα και φορτηγά

που έχουν παραμείνει κατά πολύ αναλλοίωτα

για 100 χρόνια.

Αν και ίσως όχι προφανές σήμερα,

τα αυτόνομα οχήματα θα είναι
η τεχνολογία κλειδί

που θα μας επιτρέψει
να ξανασχεδιάσουμε τις πόλεις μας

και, κατ' επέκταση, τον πολιτισμό.

Να γιατί:

Μόλις γίνουν πανταχού παρόντα,

κάθε χρόνο, αυτά τα οχήματα θα σώζουν

δεκάδες χιλιάδες ζωές μόνο
στις Ηνωμένες Πολιτείες

και ένα εκατομμύριο παγκοσμίως.

Η κατανάλωση ενέργειας
των αυτοκινήτων και η μόλυνση του αέρα

θα μειωθεί εντυπωσιακά.

Μεγάλο μέρος της κυκλοφοριακής συμφόρησης

μέσα και έξω από τις πόλεις
μας θα εξαφανιστεί.

Θα δώσουν την δυνατότητα
να επιβληθούν νέες ιδέες

για το πώς σχεδιάζουμε
τις πόλεις, τη δουλειά

και τον τρόπο που ζούμε.

Θα φτάνουμε
στον προορισμό μας γρηγορότερα

και η κοινωνία θα επανακτήσει
τεράστια ποσά

χαμένης παραγωγικότητας

που τώρα ξοδεύεται σε συγκοινωνία
που βασικά μολύνει.

Αλλά γιατί τώρα; Γιατί πιστεύουμε
ότι αυτό είναι έτοιμο;

Γιατί πάνω από τα τελευταία 30 χρόνια,

άνθρωποι εκτός της αυτοκινητοβιομηχανίας

έχουν ξοδέψει αμέτρητα δισεκατομμύρια

δημιουργώντας τα θαύματα που χρειάζονται,

αλλά για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς.

Κόσμος όπως η Εταιρία
Αμυντικών Ερευνών, πανεπιστήμια,

και εταιρίες εντελώς εκτός
της αυτοκινητοβιομηχανίας

παρατήρησαν ότι
αν το χειριζόσουν έξυπνα,

η αυτονομία θα μπορούσε να γίνει τώρα.

Έτσι ποια είναι τα πέντε θαύματα
για τα αυτόνομα οχήματα;

Ένα: χρειάζεται να ξέρεις

πού είσαι και τι ώρα είναι ακριβώς.

Αυτό λύθηκε έξυπνα
με το σύστημα GPS,

το Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού Θέσης,

που θέσπισε η Κυβέρνηση
των Η.Π.Α.

Χρειάζεται να ξέρεις
πού είναι όλοι οι δρόμοι,

ποιοι είναι οι κανόνες και πού πηγαίνεις.

Οι ποικίλες ανάγκες των προσωπικών
συστημάτων πλοήγησης,

τα συστήματα πλοήγησης αυτοκινήτων,

και οι χάρτες που βασίζονται
στον ιστό το αντιμετωπίζουν.

Θα πρέπει να έχεις σχεδόν
συνεχή επικοινωνία

με υψηλής απόδοσης δίκτυα υπολογιστών

και με άλλα κοντινά

για να καταλάβεις την πρόθεσή τους.

Οι ασύρματες τεχνολογίες που
αναπτύχθηκαν για κινητές συσκευές,

με μερικές μικρές τροποποιήσεις,

είναι ολοκληρωτικά
κατάλληλες για να το λύσουν.

Ίσως να θέλεις κάποιους
περιορισμένους δρόμους

για να αρχίσεις

που και η κοινωνία και οι δικηγόροι της

συμφωνούν ότι είναι ασφαλείς για χρήση.

Αυτό θα αρχίσει με τις λωρίδες
οχημάτων με υψηλή πληρότητα

και θα προχωρήσει από εκεί.

Αλλά τελικά, χρειάζεται να αναγνωρίσεις

ανθρώπους, πινακίδες και αντικείμενα.

Η μηχανική όραση, ειδικοί αισθητήρες,
και οι υπολογιστές υψηλής απόδοσης

καταφέρνουν πολλά από αυτά,

αλλά αποδεικνύεται ότι
δεν είναι αρκετά καλό

όταν η οικογένειά σου
βρίσκεται στο όχημα.

Περιστασιακά, οι άνθρωποι θα πρέπει
να κάνουν την εκτίμηση.

Για αυτό, ίσως να πρέπει να ξυπνήσεις

τον επιβάτη σου και
να τον ρωτήσεις τι στο καλό

είναι αυτός ο μεγάλος όγκος
στη μέση του δρόμου.

Όχι κι άσχημα και θα μας δώσει
μια αίσθηση σκοπού

σε αυτόν τον καινούριο κόσμο.

Επιπλέον, αφού οι πρώτοι οδηγοί εξηγήσουν

στο σαστισμένο αυτοκίνητό τους

ότι το γιγάντιο κοτόπουλο
στη διακλάδωση του δρόμου

είναι στην ουσία ένα εστιατόριο,

και είναι οκέι να συνεχίσεις να οδηγείς,

όλα τα άλλα αυτοκίνητα
στην επιφάνεια της Γης

θα το γνωρίζουν αυτό από εκεί και πέρα.

Τα πέντε θαύματα,
ως επί το πλείστον παραδόθηκαν,

και τώρα απλά χρειάζεσαι καθαρή όραση

ενός καλύτερου κόσμου γεμάτου
με αυτόνομα οχήματα

με σαγηνευτικά όμορφα
και νέα λειτουργικά σχέδια

συν πολλά χρήματα και σκληρή δουλειά

για να το κάνεις πραγματικότητα.

Η αρχή τώρα είναι μόνο λίγα χρόνια μακριά,

και προβλέπω ότι τα αυτόνομα οχήματα

θα αλλάξουν μόνιμα τον κόσμο μας

κατά τις επόμενες αρκετές δεκαετίες.

Συμπερασματικά, έχω καταλήξει να πιστέψω

ότι τα υλικά για τα επόμενα Πάνθεον

είναι παντού γύρω μας,

απλώς περιμένοντας οραματιστές ανθρώπους

με την ευρεία γνώση,

τις διεπιστημονικές δεξιότητες,

και το έντονο πάθος

να τα χαλιναγωγήσουν για να κάνουν
τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Αλλά αυτοί οι άνθρωποι

δεν εμφανίζονται απότομα στον κόσμο.

Χρειάζεται να γαλουχηθούν
και να ενθαρρυνθούν

από μικρά παιδιά.

Πρέπει να τους αγαπάμε και να τους βοηθάμε

να ανακαλύψουν το πάθος τους.

Πρέπει να τους ενθαρρύνουμε
να δουλεύουν σκληρά

και να τους βοηθήσουμε
να καταλάβουν ότι η αποτυχία

είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας,

όπως είναι και η επιμονή.

Χρειάζεται να τους βοηθήσουμε
να βρουν τα δικά τους πρότυπα,

και να τους δώσουμε την σιγουριά
να πιστέψουν στους εαυτούς τους

και να πιστέψουν ότι
τα πάντα είναι δυνατά,

κι όπως έκανε ο παππούς μου
όταν με πήγε για ψώνια ανταλλακτικών,

κι ακριβώς όπως έκαναν οι γονείς μου

όταν με πήγαν σε μουσεία επιστήμης,

πρέπει να τους ενθαρρύνουμε
να βρουν το δικό τους μονοπάτι,

ακόμη κι αν είναι διαφορετικό
από το δικό μας.

Αλλά μια προειδοποίηση:

Επίσης χρειάζεται περιοδικά
να τους τραβάμε μακριά

από τα μοντέρνα τους θαύματα,

τους υπολογιστές, τα τηλέφωνα, τα τάμπλετ,

τα ηλεκτρονικά
και τις τηλεοράσεις,

να τους βγάζουμε έξω στο φως του ήλιου

έτσι ώστε να βιώνουν και τα φυσικά

και τα σχεδιαστικά θαύματα του κόσμου μας,

του πλανήτη μας και του πολιτισμού μας.

Αν δεν το κάνουμε, δεν θα καταλάβουν

τι είναι αυτά τα πολύτιμα πράγματα

που, κάποια μέρα, θα είναι υπεύθυνοι

να προστατέψουν και να βελτιώσουν.

Επίσης θέλουμε να καταλάβουν

κάτι που δεν φαίνεται να εκτιμάται επαρκώς

στον όλο και περισσότερο
τεχνολογικά εξαρτώμενο κόσμο μας,

ότι η τέχνη και το σχέδιο

δεν είναι πολυτέλειες,

ούτε κατά κάποιο τρόπο ασύμβατα

με την επιστήμη και τη μηχανική.

Στην πραγματικότητα είναι ουσιώδη
σε αυτό που μας κάνει ιδιαίτερους.

Κάποια μέρα, αν βρεις την ευκαιρία,

ίσως να μπορέσεις να πας τα παιδιά σου

στο πραγματικό Πάνθεον,

όπως θα πάμε εμείς την κόρη μας Κίρα

για να βιώσει από πρώτο χέρι

τη δύναμη αυτού του εκπληκτικού σχεδίου,

που μια κατά τα άλλα
συνηθισμένη μέρα στη Ρώμη,

διήνυσε 2.000 χρόνια μέσα στο μέλλον

για να καθορίσει την πορεία της ζωής μου.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)