Plastic vervuiling: wat we zagen toen we een oceaan overroeiden | Kate Salmon | TEDxExeter

Roeiend over de Atlantische Oceaan ving Kate Salmon geschrokken een glimp op van de omvang van de wereldwijde plasticvervuiling. Terug op het droge waren zij en haar bemanning vastbesloten om iets aan het probleem te doen. Ze legt uit hoe een stad verantwoordelijkheid kan nemen voor haar plasticconsumptie en hoe dit een gemeenschap samen kan brengen.

Kate Salmon is wetenschapper bij het Met Office, waar ze weer- en klimaatgegevens gebruikt om besluitvormers te helpen zich voor te bereiden op klimaatverandering. Ze maakte deel uit van Row for the Ocean, het snelste volledig vrouwelijke team dat de Talisker Whisky Atlantic Challenge 2018 wist te volbrengen. De bemanning richtte Plastic Free Exeter op, met als doel om van Exeter de grootste ‘wegwerpplastic-vrije’ stad te maken in 2020.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Ik wil je vragen je ogen te sluiten.

Stel je voor,

je zit in een roeiboot

die niet groter is dan een personenauto.

Je bevindt je midden
op de Atlantische Oceaan,

heen en weer schommelend,

luisterend naar het ritme van de riemen,
als de hartslag van de boot.

Je bent doorweekt na een passerende golf.

Je bent uitgeput, ik bedoel, geen wonder,

je roeit al twee weken
12 tot 14 uur per dag.

Elke roeibeweging voelt
als een strijd tegen je lichaam,

maar je stopt niet,

want je hebt nog 3.000 km te gaan.

Alleen al de gedachte hieraan
maakt dat je wil slapen,

maar als je dan je ogen opent,

zie je dit.

De oceaan is staalachtig blauw.

De hemel strekt zich voor je uit,

verdeeld tussen de oranje tinten
van de dag in het westen

en het diepe blauw rond
de opkomende maan in het oosten.

Een school dolfijnen,
vrolijk spelend links van je,

en walvissen die direct
onder je door zwemmen.

Tonijn, marlijn en schildpadden
zijn ook frequente bezoekers.

Een vliegende vis kust je welterusten,
recht in je linkeroog,

maar het helpt tegen de hallucinaties

terwijl jij je slaaparme lichaam dwingt
om door te blijven roeien.

's Nachts, verlicht door niets
anders dan de maan,

glinstert het water met fosforescentie,

dat lijkt op duizend sterren
die voorbij de boot schieten,

en dan realiseer jij je ineens:

je bent een van de gelukkigste
mensen ter wereld.

De rauwe schoonheid van deze plek ...

En dan valt je iets op

wat maar een paar meter
bij je vandaan drijft:

een plastic flesje.

Je voelt zowel verdriet als ongeloof.

Je bevindt jezelf hier op een
van de meest afgelegen plekken ter wereld,

en toch is hier een object

dat aan land niet langer
dan 12 minuten is gebruikt,

passief duizenden kilometers
uit de kust dobberend.

Dat beeld, van dat plastic,

is de reden dat we Row For The Ocean
twee jaar eerder hadden opgericht.

Ikzelf, een klimaatwetenschapper,

Ros, een fysiotherapeut,

Kirstie, een landschapsarchitect,

en Laura, een social media manager,

besloten allemaal om mee te doen
aan een trans-Atlantische roeiwedstrijd.

Nou hadden we allemaal eerder geroeid,
maar nooit zoiets als dit.

We wilden een uitdaging,

we wilden ons roeien
naar een nieuw niveau tillen,

we wilden een avontuur.

Maar bovenal wilden we bewustzijn creëren

van het schadelijke effect
van plastic op onze oceanen.

Dus, dachten we,
is er een betere manier

dan de oceaan over te roeien
en mensen erover te vertellen?

Dus na twee jaar training

pakten we onze kleine boot
vol benodigdheden

en vertrokken vanuit La Gomera
op de Canarische Eilanden.

We waren slechts één van de 28 teams
uit 11 verschillende landen,

met allemaal hun eigen reden
om 5.000 km naar de Caraïben te roeien.

We leken allemaal te ontdekken

dat mensen niet gebouwd zijn
om een oceaan over te roeien.

We hebben pijn ervaren op plaatsen
waarvan we het bestaan niet wisten,

(Gelach)

bijvoorbeeld onze enkels.

Wie had gedacht dat
wanneer je op de oceaan roeit,

je pijnlijke enkels zou krijgen?

We kregen luieruitslag,

we kregen last van verstoppingen,

we werden zeeziek.

Onze billen deden pijn,
onze handen, onze ruggen --

alles deed pijn.

We misten onze vrienden en families.

We misten kaas.

(Gelach)

Dat is echt zo.

Zes weken lang waren we aliens
op deze vreemde plek.

We roeiden om beurten,
twee uur op, twee uur af,

of soms drie uur op en maar een uur af,

maar we sliepen nooit meer
dan anderhalf uur achter elkaar

gedurende de hele tocht.

We sliepen in hutten
ter grootte van een doodskist,

waar de temperatuur overdag
kon oplopen tot 40 graden.

We vochten tegen 12 meter hoge golven,

tropische regenstormen,

en als het windstil was,

voelde het alsof we met onze boot
van een ton door cement roeiden.

We hebben zelfs een keer negen uur
met één arm moeten roeien,

zodat we niet terug zouden drijven.

Ons enige contact

was een telefoontje van twee minuten
met vrienden en familie

of een kort gesprek met onze weer-router,
de persoon die onze koers bepaalde.

Maar buiten dat?

We zagen soms een vrachtschip
uit Zuid Amerika

of een vliegtuig, hoog in de lucht.

We waren alleen met z'n vieren,

de uitgestrekte oceaan,

veel geweldige dieren,

en ... plastic!

Meer plastic dan zeeleven.

Elke dag zagen we tasjes, emmers, flesjes,

visnetten, in zeewier verstrikte troep,

ondanks dat we duizenden kilometers
uit de kust waren.

Het ergste is dat we beseften
dat de dingen die we zagen,

de spullen aan het oppervlak,

slechts 1% is van al
het plastic in de oceaan.

de rest is of te klein om te zien

of is opgegeten door zeedieren,

en zit dus al in de voedselketen.

Je hoeft maar naar recente krantenkoppen
te kijken voor het bewijs hiervan.

Drie weken geleden

spoelde een dode walvis aan
in de Filipijnen

met 40 kg aan plastic in zijn maag.

En een andere recent onderzoek

vond dat 100% van alle menselijke
ontlasting microplatics bevat,

wat aantoont dat dit niet alleen
wilde dieren op afgelegen plekken betreft,

maar ons allemaal --

ons allemaal.

Dit is echt een wereldwijd probleem.

Eerst wilden we onze roeitocht gebruiken

om geld in te zamelen
voor Surfers Against Sewage,

een geweldig goed doel

dat zich inspant om plasticvervuiling
in het VK aan te pakken.

We wilden het ook als een podium gebruiken

om bewustzijn te vergroten over het
effect van plastic op onze kusten en zee,

maar we realiseerden ons al snel
dat we meer konden doen.

Ik bedoel niet het oplossen
van het hele plasticprobleem

in een keer --

een oceaan roei je tenslotte
ook niet op een dag over,

maar we konden wel starten op de plaats
waar het probleem vandaan komt,

door een positieve,
blijvende indruk achter te laten,

een indruk die veel langer duurt
dan de tijd die het kostte

om de oceaan over te roeien.

En daarvoor hadden we
hulp nodig van vrijwilligers

om onze gemeenschap
te inspireren te veranderen.

Dus stelden we een groep samen
met mensen uit de hele stad

die onze visie deelden
om plasticgebruik te verminderen;

we boden bedrijven publiciteit
door onze internationale race te sponsoren

en de kans om vanaf de start
betrokken te zijn bij een campagne

om hun stad wegwerp-plastic vrij te maken.

Ineens waren er mensen vanuit heel Exeter

die niet alleen onze roeitocht,
maar ook onze anti-plasticvisie steunden.

Het resultaat: twee grote werkgevers,
bijna 40 bedrijven,

meerdere scholen en groepen
uit de gemeenschap

committeerden zich om geen
wegwerp-plastic meer te gebruiken.

We ontdekten dat het motiveren
van een gemeenschap

om verantwoordelijkheid te nemen
voor hun eigen plasticgebruik

niet alleen goed is voor het milieu,

maar dat het ook mensen
nader tot elkaar brengt.

Honderden mensen kwamen samen
om rivieren en stranden op te ruimen.

Onze roeitocht duurde zes weken,

of 43 dagen, 2 uur en 20 minuten,
om precies te zijn.

En om 10 uur op 24 januari 2019

waren we het eerste vrouwenteam
dat de finish in Antigua haalde.

(Applaus)

Bedankt.

Het winnen van de race

was een van de meest onvergetelijke
ervaringen uit mijn leven,

maar ik zal ook niet vergeten

dat ik de finishlijn passeerde
met drie fantastische vrouwen.

Samen hadden we de oceaan overgeroeid

en onze gemeenschap verenigd
rond een plasticvrije visie.

Ja, Exeter is maar één gemeenschap,

maar het is er een van nog veel meer.

Dankzij de collectieve acties
van duizenden individuen,

nemen gemeenschappen overal ter wereld

verantwoordelijkheid
om te stoppen met wegwerpplastic.

Na zes weken op zee met alleen ons vieren

besefte ik dat we allemaal
tot uitzonderlijke dingen in staat zijn.

Als we een visie delen

en elkaar om hulp vragen,

kunnen we de veranderingen teweeg brengen

die we in onze eigen gemeenschappen
zouden willen zien.

Net als het overroeien van de oceaan

zal het van ons vele miljoenen
kleine slagen kosten

om de plasticvervuiling te stoppen,

maar samen kunnen we het,

een slag per keer.

Bedankt.

(Applaus)