Επιλογή, ευτυχία και σάλτσα σπαγγέτι

Ο συγγραφέας του Tipping Point, Μάλκολμ Γκλάντουελ, μιλά για την αναζήτηση της βιομηχανία τροφίμων για την τέλεια σάλτσα σπαγγέτι -- και παράλληλα βγάζει ένα μεγαλύτερο συμπέρασμα για τη φύση της επιλογής και της ευτυχίας.

Κανονικά, ήταν να μιλήσω για το καινούριο μου βιβλίο,

το οποίο έχει τίτλο "Η Δύναμη της Διαίσθησης", και αναφέρεται σε στιγμιαίες αποφάσεις και σε πρώτες εντυπώσεις.

Και κυκλοφορεί τον Ιανουάριο, και ελπίζω να αγοράσετε όλοι από τρία αντίτυπα.

Και ενώ σκεφτόμουν γι' αυτό,

και διαπίστωσα ότι παρόλο που το καινούριο μου βιβλίο με ευχαριστεί,

και νομίζω ότι θα ευχαριστήσει και τη μητέρα μου,

στην πραγματικότητα δεν αναφέρεται στην ευτυχία.

Αντ' αυτού λοιπόν, αποφάσισα να μιλήσω για κάποιον

που νομίζω ότι έχει κάνει για την ευτυχία των Αμερικανών

σχεδόν όσα και ο οποιοσδήποτε κατά τα τελευταία 20 χρόνια.

Ένας άνθρωπος που αποτελεί μεγάλο προσωπικό μου ήρωα.

Κάποιος με το όνομα Χάουαρντ Μόσκοβιτς,

που είναι περισσότερο γνωστός για την επανεφεύρεση της σάλτσας σπαγγέτι.

Ο Χάουαρντ είναι περίπου τόσο ψηλός, και είναι στρογγυλός,

και είναι γύρω στα εξήντα, και φοράει κάτι τεράστια γυαλιά.

και έχει αραιά γκρί μαλλιά, και έχει ένα είδος απίστευτης ζωτικότητας,

και έχει ένα παπαγάλο, και λατρεύει την όπερα,

και είναι μεγάλος θιασώτης της μεσαιωνικής ιστορίας.

Και το επάγγελμά του είναι ψυχοφυσικός.

Τώρα, πρέπει να σας πώ ότι δεν έχω ιδέα τί είναι η ψυχοφυσική,

παρόλο που σε κάποια στιγμή της ζωής μου, είχα σχέση για δύο χρόνια με ένα κορίτσι που έκανε

το διδακτορικό της στη ψυχοφυσική.

Που θα πρέπει να σας λέει κάτι γι' αυτή τη σχέση. (Γέλια)

Απ' όσο γνωρίζω, η ψυχοφυσική έχει να κάνει με την μέτρηση κάποιων πραγμάτων.

Και ο Χάουαρντ ενδιαφέρεται πολύ για τη μέτρηση πραγμάτων.

Και αποφοίτησε με το διδακτορικό του από το Χάρβαρντ,

και έστεισε ένα μικρό συμβουλευτικό γραφείο στο Γουάιτ Πλέινς της Νέας Υόρκης.

Και ένας από τους πρώτους του πελάτες ήταν -- αυτό συνέβει πολλά χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του '70

-- ένας από τους πρώτους του πελάτες ήταν η Πέπσι.

Και η Πέπσι πήγε στον Χάουαρντ και του είπαν,

"Ξέρεις, υπάρχει ένα καινούριο προιόν που λέγεται ασπαρτάμη,

και θα θέλαμε να φτιάξουμε μια Ντάιετ Πέπσι.

Θέλουμε να υπολογίσουμε πόση ασπαρτάμη πρέπει να βάλουμε

σε κάθε κουτάκι Ντάιετ Πέπσι ώστε να έχουμε το τέλειο αναψυκτικό." Εντάξει?

Αυτή η ερώτηση φαίνεται απίστευτα απλή στο να απαντηθεί,

και αυτό νόμιζε και ο Χάουαρντ. Γιατί η Πέπσι του είπε,

"Κοίτα, εργαζόμαστε σε μία κλίμακα μεταξύ 8 και 12 τοις εκατό.

Οποιοδήποτε ποσοστό κάτω του 8 τοις εκατό δεν είναι αρκετά γλυκό,

και οτιδήποτε άνω του 12 τοις εκατό είναι υπερβολικά γλυκό.

Θέλουμε να ξέρουμε ποιό είναι το τέλειο σημείο μεταξύ 8 και 12?"

Αν λοίπον σας έδινα αυτό το πρόβλημα, όλοι θα λέγατε ότι είναι πολύ απλό.

Αυτό που κάνουμε είναι να συγκεντρώσουμε μια μεγάλη πειραματική παρτίδα από Πέπσι,

σε όλους τους βαθμούς γλυκίτητας -- 8%, 8.1, 8.2, 8.3,

μέχρι και το 12 -- και το δοκιμάζουμε με χιλιάδες ανθρώπους,

και καταγράφουμε τα αποτελέσματα σε μία καμπύλη,

και επιλέγουμε τη πιο δημοφιλή συγκέντρωση. Σωστά? Αρκετά απλό.

Ο Χάουαρντ κάνει το πείραμα, και παίρνει τα δεδομένα πίσω, και τα εφαρμόζει στη καμπύλη,

και ξαφνικά διαπιστώνει ότι δεν είναι μια κανονική κατανομή.

Στη πραγματικότητα, τα δεδομένα δε βγάζουν νόημα.

Είναι ένα χάος. Βρίσκονται διασκορπισμένα παντού.

Βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτή τη δουλειά, στο κόσμο της δοκιμής τροφίμων,

δεν απογοητεύονται όταν τα δεδομένα είναι χαοτικά.

Θεωρούν ότι το να βρούνε τί είναι αυτό που οι άνθρωποι σκέφτονται για την κόλα δεν είναι και τόσο εύκολο.

Πιστεύουν ότι ίσως έκαναν ένα λάθος κάπου στη πορεία.

Λένε, ας κάνουμε μια υπόθεση

και απλά σημαδεύουν και επιλέγουν το 10%, ακριβώς στη μέση.

Ο Χάουαρντ δεν καθησυχάζεται όμως τόσο εύκολα.

Ο Χάουαρντ είναι ένας άνθρωπος με κάποιο συγκεκριμένο διανοητικό επίπεδο.

Και αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό γι' αυτόν,

και αυτό το ερώτημα τον βασάνισε για χρόνια.

Και το σκεφτόταν και έλεγε, τι ήταν λάθος?

Γιατί δε μπορέσαμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα με αυτό το πείραμα της Ντάιετ Πέπσι?

Και μία ημέρα, καθόταν σε ένα εστιατόριο στο Γουάιτ Πλέινς,

και ετοιμαζόταν να πάει να ετοιμάσει μια δουλειά για το Νεσκαφέ.

Και ξαφνικά, σαν να χτύπησε κεραυνός, του ήρθε η απάντηση.

Και αυτή ήταν, ότι όταν ανέλυσαν τα δεδομένα της Ντάιετ Πέπσι,

ρωτούσαν τη λάθος ερώτηση.

Έψαχναν να βρουν ΤΗΝ τέλεια Πέπσι,

αλλά θα έπρεπε να έψαχναν για ΤΙΣ τέλειες Πέπσι. Πιστέψτε με.

Αυτή ήταν μια τεράστια αποκάλυψη.

Ήταν μία από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην επιστήμη τροφίμων.

Και ο Χάουαρντ αμέσως βγήκε στο δρόμο,

και πήγαινε σε συνέδρια σε όλη τη χώρα,

και σηκωνόταν και έλεγε,

"Ψάχνατε για τη τέλεια Πέπσι. Κάνατε λάθος.

Θα έπρεπε να ψάχνετε για τις τέλειες Πέπσι."

Και οι περισσότεροι τον κοιτούσαν με ένα άδειο βλέμμα και έλεγαν,

"Τί είναι αυτά που λες? Αυτό είναι τρέλα."

Και έλεγαν, ξέρετε, "Φύγε! Επόμενος!"

Προσπάθουσε να βρεί δουλειά, αλλά κάνεις δεν τον προσλάμβανε -- αλλά, είχε εμμονή,

και μίλαγε συνέχεια γι΄αυτό.

Ο Χάουαρντ λατρεύει την Εβραική παροιμία

"ένα σκουλίκι μέσα σε ένα αγριοράπανο, νομίζει ότι όλος ο κόσμος είναι ένα αγριοράπανο."

Αυτό ήταν το αγριοράπανό του. (Γέλια) Είχε εμμονή με αυτό!

Και τελικά, βρήκε την ευκαιρία. Η Βλάσικ Πικλς πήγε σε αυτόν,

και του είπαν, "Κύριε Μόσκοβιτς -- Δόκτωρ Μόσκοβιτς --

θέλουμε να φτιάξουμε τη τέλεια πίκλα." Και αυτός τους είπε,

"Δεν υπάρχει τέλεια πίκλα, υπάρχουν μόνο τέλειες πίκλες."

Και επέστρεψε σε αυτούς και τους είπε, "Δεν χρειάζετε απλώς να βελτιώσετε την κανονική σας,

πρέπει να δημιουργήσετε την πικάντικη."

Και έτσι αποκτήσαμε τις πικάντικες πίκλες.

Ακολούθως, ο επόμενος πελάτης του ήταν η Σούπα Κάμπελς.

Και αυτός ήταν ακόμα πιο σημαντικός. Στην ουσία,

η Σούπα Κάμπελς δημιούργησε τη φήμη του Χάουαρντ.

Η Κάμπελς έφτιαχνε την Πρέγκο, και η Πρέγκο στις αρχές του '80, ήταν αντιμέτωπη με τη Ραγκού,

που ήταν η δεσπόζουσα σάλτσα σπαγγέτι των δεκαετιών '70 και '80.

Στη βιομηχανία -- δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει αυτό,

ή πόσο χρόνο έχω για να το αναλύσω.

Αλλά ήταν, από τεχνικής πλευράς -- αυτό είναι λεπτομέρεια --

η Πρέγκο είναι καλύτερη σάλτσα τομάτας από τη Ραγκού.

Η ποιότητα της πάστας τομάτας είναι πολύ καλύτερη, το μείγμα των μπαχαρικών είναι ανώτερο,

προσκολλάται στα μακαρόνια με ένα πολύ πιο ευχάριστο τρόπο. Στην πραγματικότητα,

στη δεκαετία του '70, έκαναν το περίφημο τέστ με τα πιάτα με τη Ραγκού και τη Πρέγκο.

Είχες ένα πιάτο με σπαγγέτι και την έριχνες από πάνω, εντάξει?

Και η Ραγκού πήγαινε όλη στο πάτο, και η Πρέγκο παρέμενε επάνω.

Αυτό ονομάζεται "προσκόλληση."

Και, τέλος πάντων, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ ανώτερες σε προσκόλληση,

και στην ποιότητα της πάστας τους, οι Πρέγκο δεν πήγαιναν καλά.

Πήγαν λοιπόν στον Χάουαρντ, και του είπαν, διόρθωσέ μας.

Και ο Χάουαρντ είδε τη σειρά των προιόντων τους και είπε,

έχετε μια νεκρή κοινωνία από τομάτες.

Λοιπόν, τους είπε, αυτό είναι που θέλω να κάνετε.

Και ήρθε σε επαφή με τη κουζίνα για τις σούπες Κάμπελς,

και έφτιαξε 45 διαφορετικές ποικιλίες της σάλτσας σπαγγέτι. Και τις διαφοροποίησε

σύμφωνα με όλους τους δυνατούς τρόπους που μπορείς να διαφοροποιήσεις μια σάλτσα τομάτας.

Με βάση τη γλυκίτητα, τη περιεκτικότητα σκόρδου, την ξυνάδα, την τοματάδα,

με βάση τα ορατά στερεά -- ο αγαπημένος μου όρος στο κλάδο της σάλτσας σπαγγέτι. (Γέλια)

Χρησιμοποίησε κάθε δυνατό τρόπο που μπορείς να διαφοροποιήσεις μια σάλτσα σπαγγέτι.

Και μετά πήρε όλο αυτό το πλήθος απο 45 σάλτσες σπαγγέτι, και βγήκε στο δρόμο,

Πήγε στη Νέα Υόρκη, πήγε στο Σικάγο, πήγε στο Τζάκσονβιλ,

πήγε στο Λος Άντζελες. Και έφερε ανθρώπους με το σωρό. Σε μεγάλες αίθουσες.

Και τους έβαλε κάτω για δύο ώρες, και τους έδωσε,

μέσα σε δύο ώρες, δέκα πιάτα.

Δέκα μικρά πιάτα μακαρόνια, με διαφορετική σάλτσα σπαγγέτι στο καθένα.

Και αφού έφαγαν από το κάθε πιάτο, έπρεπε να βαθμολογήσουν, από το 1 εώς το 100,

πόσο καλή πίστευαν ότι ήταν η σάλτσα σπαγγέτι.

Στο τέλος αυτής της διαδικασίας, μετά από μήνες ολόκληρους δοκιμών,

είχε συγκεντρώσει ένα βουνό δεδομένων

σχετικά με το πώς αισθάνονται οι Αμερικανοί για τη σάλτσα σπαγγέτι.

Και μετά ανέλυσε τα δεδομένα.

Έψαξε να βρεί τη πιο δημοφιλή ποικιλία σάλτσας σπαγγέτι? Όχι!

Ο Χάουαρντ δε πιστεύει ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Αντ'αυτού, εξέτασε τα δεδομένα και είπε,

ας δούμε μήπως μπορούμε να χωρίσουμε αυτά τα δεδομένα σε σύνολα.

Ας δούμε μήπως συγκεντρώνονται γύρω από συγκεκριμένες ιδέες.

Και βεβαίως, αν κάτσεις κάτω και αναλύσεις όλα τα δεδομένα σχετικά με τη σάλτσα σπαγγέτι,

διαπιστώνεις ότι όλοι οι Αμερικανοί κατατάσσονται σε μία από τρεις ομάδες.

Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν τη σάλτσα τους απλή,

εκείνοι που θέλουν τη σάλτσα τους πικάντικη

και εκείνοι που τη θέλουν έξτρα τσάνκυ.

Και από αυτές τις τρεις κατηγορίες, η τρίτη ήταν η σημαντικότερη.

Γιατί εκείνη την εποχή, στις αρχές του '80,

αν πήγαινες σε ένα σούπερ-μάρκετ,

δε θα έβρισκες σάλτσα σπαγγέτι έξτρα τσάνκυ.

Και η Πρέγκο στράφηκε στον Χάουαρντ και είπαν,

"Μου λες δηλαδή ότι το ένα τρίτο των Αμερικανών λαχταρούν σάλτσα έξτρα τσάνκυ

και παρόλα αυτά κανένας δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες τους?" Και τους απάντησε ναι!

(Γέλια) Και η Πρέγκο πήγαν πίσω,

και ξανασχεδίασαν εξ'ολοκλήρου τη σάλτσα σπαγγέτι τους,

και κυκλοφόρησαν μια σειρά έξτρα τσάνκι που αμέσως και ολοκληρωτικά

κατέκτησε την αγόρα σάλτσας σπαγγέτι σε αυτή τη χώρα.

Και μέσα στα επόμενα 10 χρόνια, είχαν κέρδη 600 εκατομμύρια δολλάρια

από τη σειρά με τις σάλτσες έξτρα τσάνκυ.

Και όλοι οι υπόλοιποι στη βιομηχανία είδαν τι είχε κάνει ο Χάουαρντ, και είπαν,

"Θεέ μου! Τόσο καιρό σκεφτόμασταν τελείως λάθος!"

Και τότε είναι που άρχισες να έχεις επτά διαφορετικά είδη ξιδιού,

και 14 διαφορετικά είδη μουστάρδας, και 71 διαφορετικά είδη ελαιόλαδου --

και τελικά ακόμα και η Ραγκού προσέλαβε τον Χάουαρντ,

και ο Χάουαρντ έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα για τη Ραγκού που έκανε και με τη Πρέγκο.

Και σήμερα, αν πας στο σούπερ-μάρκετ, ένα πραγματικά καλό,

και κοιτάξεις πόσες Ραγκού υπάρχουν --

Ξέρετε πόσες είναι? 36!

Σε έξι ποικιλίες: Τυρί, Ελαφριά, Ρομπούστο,

Πλούσια & Γευστική, Παραδοσιακή, Έξτρα Τσάνκυ του Κήπου. (Γέλια)

Αυτό είναι έργο του Χάουαρντ. Αυτό είναι το δώρο του Χάουαρντ στον Αμερικανικό λάο.

Και γιατί είναι τόσο σημαντικό?

Είναι, ουσιαστικά, πολύ σημαντικό. Θα σας εξηγήσω γιατί.

Αυτό που έκανε ο Χάουαρντ είναι ότι άλλαξε ριζικά το τρόπο που η βιομηχανία τροφίμων σκέφτεται

σχετικά με το πώς να σας κάνει ευτυχισμένους.

Η νούμερο ένα υπόθεση στη βιομηχανία τροφίμων ήταν

ότι ο τρόπος να ανακαλύψεις τι θέλουν αν φάνε οι άνθρωποι --

τί θα κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους -- είναι να τους ρωτήσεις.

Και για χρόνια και χρόνια, η Ραγκού και η Πρέγκο είχαν

ομάδες έρευνας αγοράς, και έβαζαν όλους τους ανθρώπους κάτω, και έλεγαν,

"Τί είναι αυτό που θές από μια σάλτσα σπαγγέτι? Πές μας τί θες σε μια σάλτσα σπαγγέτι."

Και σε όλα αυτά τα χρόνια -- 20, 30 χρόνια --

μέσα σε όλες αυτές τις έρευνες αγοράς,

κανένας ποτέ δεν είπε ότι ήθελε έξτρα τσάνκυ.

Παρόλο που τουλάχιστον το ένα τρίτο από αυτούς, βαθιά μέσα στη καρδιά τους, το ήθελαν.

(Γέλια)

Οι άνθρωποι δε ξέρουν τι θέλουν! Σωστά?

Όπως λέει και ο Χάουαρντ, "Το μυαλό δε γνωρίζει αυτό που η γλώσσα επιθυμεί."

Είναι ένα μυστήριο!

Και ένα κρίσιμα σημαντικό βήμα στην κατανόηση των επιθυμιών

και των γούστων μας είναι το να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορούμε πάντα να εξηγήσουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε.

Αν ρωτούσα όλους εσάς, για παράδειγμα, τί ζητάτε σε έναν καφέ,

ξέρετε τι θα απαντούσατε? Όλοι σας θα λέγατε "Θέλω ένα σκούρο, πλούσιο, γευστικό χαρμάνι."

Είναι αυτό που λένε όλοι όταν τους ρωτάς τι θέλουν σε ένα καφέ.

Τί σου αρέσει? Σκούρο, πλούσιο, γευστικό χαρμάνι!

Ποιό είναι το ποσοστό αυτών που πραγματικά προτιμούν ένα σκούρο, πλούσιο και γευστικό χαρμάνι?

Σύμφωνα με τον Χάουαρντ, κάπου ανάμεσα στο 25 και 27 τοις εκατό από εσάς.

Οι περισσότεροι από εσάς προτιμούν ένα γαλακτώδη, ελαφρύ καφέ.

Αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα πείτε σε κάποιον που σας ρωτά τι θέλετε --

ότι "Θέλω ένα γαλακτώδη, ελαφρύ καφέ." (Γέλια)

Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο πράγμα που έκανε ο Χάουαρντ.

Το δεύτερο πράγμα που έκανε ο Χάουαρντ είναι ότι μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε --

επίσης πολύ κρίσιμο σημείο --

μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία αυτού που αποκαλεί οριζόντια κατατομή.

Γιατί είναι κρίσιμο? Είναι κρίσιμο γιατί

αυτός είναι ο τρόπος που η βιομηχανία τροφίμων σκεφτόταν πριν τον Χάουαρντ. Εντάξει?

Με τί είχαν εμμονή στις αρχές του '80? Είχαν εμμονή με τη μουστάρδα.

Συγκεκριμένα, είχαν εμμονή με την ιστορία της Γκρέι Πουπόν. Σωστά?

Παλαιότερα, υπήρχαν μόνο δύο μουστάρδες. Η Φρέντσις και η Γκόλντενς.

Τι ήταν και οι δύο? Κίτρινες μουστάρδες. Τι περιέχει η κίτρινη μουστάρδα?

Περιέχει σπόρους κίτρινης μουστάρδας, κουρκούμη, και πάπρικα. Αυτό ήταν η μουστάρδα.

Μετά ήρθε η Γκρέι Πουπόν με ένα Ντιζόν. Σωστά?

Με ένα πιο πτητικό καφέ σπόρο μουστάρδας, λίγο λευκό κρασί,

πολύ πιο φίνο άρωμα. Και τί έκαναν?

Την έβαλαν μέσα σε ένα μικρό γυάλινο βάζο, με μια όμορφη επίχρυση ετικέτα,

την έκαναν να μοιάζει Γαλλική, παρόλο που παρασκευάζονταν στο Όξναρντ της Καλιφόρνια.

Και αντί να χρεώνουν 1.50 δολλάρια το μπουκάλι των 8 ουγκιών,

όπως έκαναν η Φρέντσις και η Γκόλντενς, αποφάσισαν να χρεώνουν 4 δολλάρια.

Και μετά είχαν αυτές τις διαφημίσεις, σωστά? Με τον τύπο με την Ρόλς Ρόις,

και έτρωγε Γκρέι Πουπόν, και μετά σταματά και η άλλη Ρόλς Ρόις,

και λέει, έχετε καθόλου Γκρέι Πουπόν?

Και μετά από όλο αυτό, η Γκρέι Πουπόν απογειώθηκε!

Κατέκτησε την αγορά μουστάρδας!

Και το μάθημα όλων ήταν

ότι ο τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους ευτυχισμένους

είναι να τους δώσεις κάτι πιο ακριβό, κάτι φιλόδοξο. Σωστά?

Να τους κάνεις να γυρίσουν τη πλάτη σε αυτό που τώρα νομίζουν ότι τους αρέσει,

και να απλώσουν για να φθάσουν κάτι πιο ψηλά στην ιεραρχία της μουστάρδας.

Μια καλύτερη μουστάρδα! Μια πιο ακριβή μουστάρδα!

Μια μουστάρδα με μεγαλύτερη επιτήδευση, κουλτούρα και νόημα.

Και ο Χάουαρντ το είδε και είπε, αυτό είναι λάθος!

Η μουστάρδα δεν υπάρχει σε ιεραρχία.

Η μουστάρδα υπάρχει, όπως και η σάλτσα τομάτας, σε ένα οριζόντιο επίπεδο.

Δεν υπάρχει καλή ή κακή μουστάρδα.

Δεν υπάρχει τέλεια ή ατελής μουστάρδα.

Υπάρχουν μόνο διαφορετικά είδη μουστάρδας που ταιριάζουν σε διαφορετικά είδη ανθρώπων

Ουσιαστικά εκδημοκράτισε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για το γούστο.

Και γι'αυτό, επίσης, χρωστάμε στον Χάουαρντ Μόσκοβιτς ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Το τρίτο πράγμα που έκανε ο Χάουαρντ, και ίσως το σημαντικότερο,

είναι ότι ήρθε αντιμέτωπος με την ιδέα του Πλατωνικού πιάτου. (Γέλια)

Τί εννοώ με αυτό?

Για πολύ καιρό στη βιομηχανία τροφίμων,

υπήρχε η αίσθηση ότι υπάρχει ένας τρόπος, ο τέλειος τρόπος, για να προετοιμάσεις ένα πιάτο.

Πηγαίνεις στου Σεζ Πανίς, και σου σερβίρουν το κόκκινο σασίμι

με ψημένους σπόρους κολοκύθας διαλυμένους σε κάτι.

Δε σου δίνουν πέντε επιλογές σε τί θα είναι διαλυμένοι, σωστά?

Δε λένε, θέλετε το έξτρα τσάνκυ διάλυμμα, ή θέλετε το -- όχι!

Σας σερβίρουν το διάλυμμα. Γιατί? Γιατί η σέφ του Σεζ Πανίς

έχει μια Πλατωνική αντίληψη για το κόκκινο σασίμι.

Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να είναι.

Και έτσι το σερβίρει όλη την ώρα,

και αν καβγαδίσεις μαζί της, θα πεί,

"Ξέρεις κάτι? Κάνεις λάθος! Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος που πρέπει να σερβίρεται σε αυτό το εστιατόριο."

Αυτή ακριβώς η ιδέα επικρατούσε και στη βιομηχανία τροφίμων,

Είχαν μια αντίληψη, μια Πλατωνική αντίληψη, του τί ήταν η σάλτσα τομάτας.

Και από που προερχόταν αυτή? Από την Ιταλία.

Πώς είναι η Ιταλική σάλτσα τομάτας? Είναι ανακατεμμένη, λεπτή.

Η κουλτούρα της σάλτσας τομάτας ήταν λεπτή.

Όταν μιλούσαμε για αυθεντική σάλτσα τομάτας στη δεκαετία του '70,

εννοούσαμε Ιταλική σάλτσα τομάτας. Εννοούσαμε τις πρώτες Ραγκού.

Οι οποίες δεν είχαν καθόλου ορατά στερεά, σωστά?

Ήταν λεπτές, και έβαζε λίγο πάνω πάνω

και βυθιζόταν μέχρι το πάτο της μακαρονάδας.

Αυτό ήταν. Και γιατί ήμασταν προσκολλημένοι σε αυτό?

Γιατί πιστεύαμε ότι αυτό που θα έκανε το κόσμο ευτυχισμένο

ήταν να του παρέχουμε την πιο πολιτισμικά αυθεντική σάλτσα τομάτας, Α,

και Β, πιστεύαμε ότι αν τους δίναμε την πολιτισμικά αυθεντική σάλτσα τομάτας,

θα την αγκάλιαζαν με χαρά.

Και αυτό θα ευχαριστούσε το μέγιστο αριθμό ανθρώπων.

Και ο λόγος που το πιστεύαμε αυτό -- με άλλα λόγια,

οι άνθρωποι στο κόσμο της μαγειρικής έψαχναν για γαστρονομικές παγκόσμιες σταθερές.

Έψαχναν για έναν τρόπο να μας περιποιηθούν όλους.

Και είναι καλό γι' αυτούς να έχουν εμμονή με τις παγκόσμιες σταθερές,

γιατί όλη η επιστήμη, καθ' όλο τον 19ο και στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα,

είχε εμμονή με τις παγκόσμιες σταθερές.

Ψυχολόγοι, ιατροί, οικονομολόγοι, όλοι ενδιαφέρονταν να ανακαλύψουν

τους κανόνες που κυβερνούν τον τρόπο συμπεριφοράς όλων μας.

Αλλά αυτό άλλαξε, σωστά?

Ποιά είναι η μεγάλη επανάσταση στην επιστήμη τα τελευταία 10, 15 χρόνια?

Είναι η μετακίνηση από την αναζήτηση των παγκόσμιων σταθερών στη κατανόηση της μεταβλητότητας.

Στην ιατρική, δεν θέλουμε να γνωρίζουμε απαραίτητα --

απλώς πώς δρά ο καρκίνος, θέλουμε να γνωρίζουμε σε τί διαφέρει ο δικός σου καρκίνος από τον δικό μου.

Υποθέτω ότι ο καρκίνος μου είναι διαφορετικός από τον δικό σου.

Η Γενετική άνοιξε τη πόρτα στη μελέτη της ανθρώπινης ποικιλομορφίας.

Αυτό που έλεγε ο Χάουαρντ Μόσκοβιτς είναι ότι η ίδια επανάσταση

πρέπει να συμβεί και στο κόσμο της σάλτσας τομάτας.

Και γι'αυτό, του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Θα σας δώσω ένα τελευταίο παράδειγμα ποικιλίας, και αυτό είναι -- ω, συγγνώμη.

Ο Χάουαρντ όχι μόνο το πίστευε αυτό, αλλά πήγε ένα βήμα παραπέρα,

δηλώνοντας πως όταν αναζητούμε παγκόσμιες σταθερές στο φαγητό,

δεν κάνουμε απλώς λάθος, αλλά προσφέρουμε κακή υπηρεσία στον εαυτό μας.

Και το παράδειγμα που χρησιμοποίησε ήταν ο καφές.

Και πάνω στον καφέ δούλεψε πολύ, μαζί με το Νέσκαφε.

Αν ρωτούσα όλους εσάς να προσπαθήσετε να βρείτε μια μάρκα καφέ

-- ένα είδος καφέ, ένα χαρμάνι -- το οποίο σας ικανοποιούσε όλους,

και μετά σας ζητούσα να βαθμολογήσετε αυτόν τον καφέ,

ο μέσος βαθμός σε αυτή την αίθουσα θα ήταν περίπου 60, σε μία κλίμακα από το 1 εως το 100.

Αν, παρόλα αυτά, μου δίνατε την ευκαιρία να σας χωρίσω σε σύνολα καφέ.

ίσως τρία ή τέσσερα διαφορετικά σύνολα καφέ,

και έφτιαχνα καφέ για κάθε ένα από αυτά τα διαφορετικά σύνολα μόνο,

τότε η βαθμολογία σας θα πήγαινε από το 60 στο 75 ή 78.

Η διαφορά μεταξύ ενός καφέ στα 65 και ενός καφέ στα 78

είναι η διαφορά μεταξύ ενός καφέ που σε κάνει να αηδιάζεις

και ενός καφέ που σε κάνει να παραληρείς από ευτυχία.

Αυτό είναι το τελικό και νομίζω πιο όμορφο μάθημα του Χάουαρντ Μόσκοβιτς.

Ότι με το να αγκαλιάσουμε την ποικιλομορφία των ανθρωπίνων όντων,

θα βρούμε ένα πιο σίγουρο δρόμο προς την πραγματική ευτυχία.

Σας ευχαριστώ.