Vincent van Gogh, Dhoma e gjumit,1889

Vincent van Gogh, Dhoma e gjumit,1889,vaj në pikturë,28 x 36-5/8 inch / 73.6 x 92.3 cm (Instituti i Artit në Chicago)

"Vetëm këtu ngjyrat bëjnë gjithcka"

dhe nga thjeshtësia e saj një stil madhështor bën gjëra

është që të të kujtojë këtu së pari clodhjen apo gjumin në përgjithësi në një botë duke e shikuar pikturën ose te clodhë trurin

ose të grabitë imagjinatën.

Fragmentin që sapo lexuat vjen nga një letër që

Van Gogh i'a shkroi vëllaut të tij Theo dhe në fakt i referohet versionit të parë të kësaj pikture.

Por në fakt më lë më shumë përshtypje fragmenti "ngjyra ka të bëjë me gjithcka".

I përshtatet shumë kësaj pikture dhe kur mendoj për këtë frazë,

mendoj për një ide radikale që ndodh në fund të shekullit nëntëmbëdhjetë

duke pikturuar me elemente të qarta të ngjyrës,vijat,format.

Piktorët filluan të eksplorojnë mënyrën se si këto elemente mund të jenë shprehëse në mënyrën e tyre.

Kur flet për këtë rrënjë të vetë abstraktes,nuk është se kjo është një shembull tipik.

Janë kualitetet e qarta të vetë pikturës që mund të ketë aspektet e veta ekspreimentale.

Më shumë si muzika e cila është tingëllimë e pastër,ngjyra gjithashtu,forma gjithashtu mund të ketë formën e saj emocionale.

Eshtë e vërtetë!Që vijat që e krijojnë këtë pikturë,kuptimi i vetmisë,që ngjyrat,

harmonia ndërmjet ngjyrave,marrëdhëniet ndërmjet formave,që këto gjëra mund të sugjerojnë një ide

ose emocion.Pavarësisht se cfarë përfaqësojnë.Duke larguar idenë që arti kopjon botën reale.

Dhe në këtë rast ideja që Van Gogh dëshironte të përfaqësonte ishte ajo e paqes dhe harmonisë,dhe clodhjes.

Shumë njerëz,mendojnë për mënyrën se si e përdorte furcën dhe ata mendojnë për biografinë e tij.

Por duke ndëgjuar fjalët e vetë artistit,e kupton se qëllimet e tij ishin në kualitetin e strukturës kualitetet emocionale të ngjyrës.

Dhe gjithashtu mund të shohim punën e furcës së tij dhe jastëkët ku piktura pothuajse duket se përshkruan butësinë e jastëkëve.

Dhe gjithashtu është kutpimi i hapësirës duke anuar duke nxituar mbrapa shumë shpejtë dhe gjërat fillojnë të duken pak të shtrembura.

E kuptoj nga piktura e Van Gogh se është munduar të krijojë një botë këtu në shtëpinë e tij të verdhë në Arles Lamartine

pasi është larguar nga Parisi,një vend që mund të jetë bazë për një komunitet,një vend për artistët dhe një vend për t'iu përkushtuar krijimit të artit.

Atje ka të bëjë dicka me thjeshtësinë e hapësirës e cila duket shumë ndryshe nga materializmi dhe sofistikimi i Parisit.

Kjo është një strehë dhe personale ,por ai ka krijuar hapësirën me kaq dashuri dhe kaq kujdesje.

Ai është në një farë mënyre duke na ftuar në shtëpi,Me dashuri, kujdesje në një mënyrë tjetër që ne normalisht nuk do e prisnim.

Me kujdesje nënkuptova kujdesje që është e bazuar në vrojtimin e tij.Eksperienca e tij në këtë dhomë,ai duke prekur atë ulëse,

ai duke fjetur në atë shtrat,eksperienca intime e tij që ai ka arritur ta përcojë tek ne me një menjëherëshmëri të jashtëzakonshme.

Mendoni për një sekondë sofistikimin e botës së artit Parisian dhe pritjen e një publiku Parisian

dhe shiko tek ajo tavolinë tualeti prej druri si e quante vetë Van Gogh në letrën e tij.

Duket sikur është vizatuar nga një fëmijë.Nuk ka rregullim,i ka linjat e jashtme blu dhe ngjyra në anën tjetër është e rrafshët,

perspektiva nuk ka ndonjë kuptim.Duke sikur kjo pikturë është bërë nga ndonjë piktor i cili nuk është trajnuar si duhet.

Dhe,ende profesionalizmi i tij pranohet nëpërmjet një katalogu të stileve në fillim të shek. të nëntëmbëdhjetë,për shembull

me artin e njerëzve si Millet dhe duke kaluar nëpër impresionizëm,dhe pastaj duke i kushtuar vëmendje

njerëzve neo-impresionist si Seurat dhe këtu duke gjetur një zbatim direkt të pikturës

që mendoj se Van Gogh-ut i dukej krejtësisht autentike.Autenticiteti është fjala kyce për shumë artistë

duke e përfshirë Gauguin në fund të viteve 1880 dhe në fillim të viteve 1890.

Kjo ide e gjetjes së një eksperience autentike dhe ajo duke mos qenë eksperienca e qytetit.

Kjo na kthen mbrapa tek disa nga idetë që e rrethonin punën e Rysselberghie.Por kjo është kontrast i pastër

ndërmjet sofistikimit të qytetit dhe në kuptimin se e vërteta dhe drejtimi i vendit.

Van Gogh ka arritur ta përcojë bukur.Kjo pikturë ishte gjithashtu si një lloj ftese

për miqtë e tij në Veri që ai shpresonte se do vinin ti bashkoheshin atij.

Ai ka një ide të krijimit të një mjedisi ëndërrimtar për artistët që të krijojnë art larg nga qyteti në një lidhje me natyrën.

Van Gogh na jep një lloj pafajësie jashtëzakonisht të sofistikuar.