Dashuria -- nuk po bëhet ashtu si duhet.

Në këtë fjalim të adhurueshëm, filozofi Yann Dall’Agio zbulon kërkimin universal të brishtësisë dhe të lidhjes në një botë e cila është e fokusuar te individi. Në fakt, është më e lehtë sa mund ta imagjinoni. Një refleksion i zgjuar dhe i mprehtë në emër të dashurisë në epokën moderne. (Filmuar në TEDxParis.)

Cfarë është dashuria?

Është një term i vështirë për tu përcaktuar

deri tani, pasi ka një përdorim mjaft të gjerë.

Mund të adhuroj vrapin.

Mund të adhuroj një libër, një film.

Mund të adhuroj skalopët.

Mund të adhuroj gruan time.

(Të qeshura)

Por ka një ndryshim të madh

midis një eskalopi dhe gruas sime
për shembull.

Që do të thotë nëse
unë e vlerësoj një skalop,

ai nuk më vlerëson mua.

Ndërsa gruaja ime më quan

yllin e jetës së saj.

(Të qeshura)

Prandaj vetëm një ndërgjegje e dëshiruar

mund të më përcaktojë mua
si njeri të dëshirueshëm.

E di këtë, ja përse

dashuria mund të përcaktohet
në një mënyrë më të saktë

si një dëshirë për të qënë të dëshiruar.

Kështu ekziston
problemi i përhershëm i dashurisë:

si të bëhesh dhe të mbetesh i dëshirueshëm?

Njeriu u mundua të gjente

një përgjigje për këtë problem

duke i nënshtruar jetën e tij
rregullave të shoqërisë.

Ti kishe një rol specifik për të luajtur

sipas gjinisë tënde, moshës,

statusit social

dhe ti duhet te luaje pjesën tënde

për tu vlerësuar dhe admiruar
nga komuniteti.

Mendoni për gruan e re e cila duhet
të mbetet e dlirë përpara martesës.

Mendoni për djalin e vogël i cili
duhet t’i bindet djalit të madh

i cili duhet t’i bindet patriakut.

Por në shekullin e 13-të,

u shfaq një fenomen,

kryesisht në Rilindje, në perëndim

i cili shkaktoi krizën
më të madhe të identitetit

në historinë e njerëzimit.

Ky fenomen është modernizmi.

Në parim mund ta përmbledhim
në një proces të trefishtë.

Së pari, në një proces të racionalizimit
të kërkimit shkencor,

i cili ka përshpejtuar progressin teknik.

Më pas, një proces i demokratizimit politik,

i cili është kujdesur për të drejtat indiviuale.

Dhe së fundi, një proces i racionalizimit
të prodhimit ekonmik

dhe liberalizimit të tregtimit.

Këto tre procese të gërshetuara,

kanë asgjësuar plotësisht

të gjithë barrierat e shoqerive të perëndimit,

me pasoja themelore për individin.

Tani individët jane të lirë

të vlerësojnë ose të mos vlerësojnë

çdo qëndrim, çdo vendim, çdo qëllim.

Por si pasojë ata përballen

me të njëjtën liri që kanë të tjerët

për t’i vlerësuar ata ose jo.

Me fjalë të tjera, vlera ime sigurohej njëherë

duke iu nënshtruar autoritetit tradicional.

Tani tregtohet në bursë.

Në një treg të lirë të dëshirave njerëzore,

unë diskutoj vlerën time çdo ditë.

Kështu, shqetësimin e njeriut bashkëkohor.

Ai është i fiksuar: “Jam unë i dëshiruar?
Në çfarë mënyre?

Sa njerëz do të më duan mua?”

Dhe si i përgjigjet ai shqetësimit të tij?

Le të themi në një formë histerike duke
mbledhur simbole të dëshirueshmërisë.

(Të qeshura)

E quaj këtë akt të grumbullimit,

së bashku me të tjerët, kapital joshës.

Në fakt shoqeria jonë konsumatore

është e bazuar gjerësisht në joshjen e kapitalit.

Për këtë shpërdorim thuhet se periudha
jonë është materialiste.

Por nuk është e vërtetë! Ne vetëm
mbledhim objekte

për të komunikuar me mendjet e tjera.

Ne e bëjmë këtë për t’i bërë ata
të na duan, për t’i joshur.

Asgjë nuk mund të ishte më pak materialiste
ose më shumë sentimentale,

sesa një adoleshent që blen xhinse të reja

dhe t’i grisë ata te gjuri,

që të tërheqi vëmendjen e Xhenifer.

(Të qeshura)

Konsumatorizmi nuk është materializëm.

Është ajo që pranohet

dhe sakrifikohet në emër të dashurisë hyjnore,

ose në emër të kapitalit joshës.

Nën dritën e këtij vëzhgimi të dashurisë bashkëkohore,

si mund të mendojmë për dashurinë
në vitet që do të vijnë?

Ne mund të parashikojmë dy hipoteza:

E para konsiston në bastin që ne bëjmë

që ky proces i kapitalizimit narcizist do të rritet.

Është e vështirë të thuhet se çfarë
forme do të ketë ky intensifikim,

sepse varet gjerësisht

në risitë sociale the teknologjike,

të cilat janë të vështira për tu parashikuar.

Ne mund, për shembull,

të imagjinojmë një faqe takimesh online,

e cila ashtu si ato programet besnike me pikë,

përdor kapitalin joshës

që varion sipas moshës, gjatësisë/peshës,

gradës, rrogës,

ose numrit të klikimeve në profil.

Në gjithashtu mund të imagjinojmë

një trajtim kimik për ndarjet

që dobëson ndjenjat e bashkimit.

Meqë ra fjala, është një program në MTV

ku mësuesit e joshjes

trajtojnë dhimbjet e zemrës si nje sëmundje.

Këta mësues e quajnë veten "pick-up artists”.

“Artist” në frëngjisht është e thjeshtë,
do të thotë “Artist”.

“Pick-up” është të marrim dikë,

por jo këdo—vetëm vajzat.

Kështu që ata janë artistët e kapjes së vajzave.

(Të qeshura)

Dhe ata e quanjë dhimbjen e zemrës “one-itis”.

Në anglisht “itis” është prapashtesë
që do të thotë infeksion.

One-itis mund të përkthehet
si “infeksion unik”.

Është pak e shëmtuar. Në fakt, për këta artistë,

të dashuruarit e dikujt

është një humbje kohe,

po harxhon kapitalin joshës,

kështu që duhet të eleminohet

si një sëmundje si një infeksion.

Ne gjithashtu mund të përfytyrojmë

një përdorim romantik të gjeneve.

Gjithkush mund ta mbajë atë

dhe ta prezantojë si një kartë biznesi

për të verifikuar nëse joshja mund
të progresojë në riprodhim

(Të qeshura)

Sigurisht që kjo garë e joshjes,

ashtu si çdo garë tjetër,

do të krijojë pabarazi të
mëdha në kënaqësinë narciste.

dhe gjithashtu shumë vetmi dhe agresivitet.

Kështu që ne mund ta presim atë modernitet,

i cili është origjina e kapitalit joshës,
do të ishte i konsiderueshëm.

Veçanërisht po mendoj për reagimin

e neo-fashistëve ose komuniteteve fetare.

Por nje e ardhme e tillë nuk duhet të ekzistojë.

Duhet të ketë një rrugë tjetër për
të menduar për dashurinë.

Po cila është ajo?

Si ta refuzojmë dëshirën për tu ndier i vlerësuar?

Një mënyrë është të kuptosh padobishmërinë time.

(Të qeshura)

Po,

unë jam i pa dobishëm.

Por është e sigurtë:

kështu jeni edhe ju.

(Të qeshura)

(Duartrokitje)

Ne jemi të gjithë të pa dobishëm.

Kjo padobishmëri dallohet lehtë,

sepse për të qënë i vlerësuar,

kam nevojë të vlerësohem,

që do të thotë që
nuk kam ndonjë vlerë në vetvete.

Nuk kam ndonjë vlerë të përcaktuar.

Ne të gjithë pretendojmë të kemi një idhull;

dhe të gjithë pretendojmë se jemi
një idhull për dikë tjetër, por në të vërtetë

jemi të gjithë mashtrues, pak a shumë
si një njeri në rrugë

që duket tërheqës dhe indiferent,

kur në fakt gjithçka
e ka të planifikuar dhe llogaritur

në mënyrë që të tërheqë vëmendjen.

Mendoj se po të kuptojmë

këtë mashtrim të përgjithshëm

që përfshin këdo,

do ta lehtësonte lidhjen tonë.

Kjo ndodh sepse unë dua të më duan

nga koka te këmbët,

duke e justifikuar në çdo veprim,

që joshja ekziston.

Dhe kështu dua të dukem perfekt

kështu që tjetri të mund të më dojë.

Dua që ata të jenë perfekt

në mënyrë që të jem
i lehtësuar për vlerësimin tim.

Kjo është tipike për çiftet

e fiksura pas performancës

të cilët ndahen menjëherë,

në mossuksesin më të vogël.

Në kontrast me këtë sjellje,

lind nevoja e ëmbëlsisë-
dashuria si brishtësi.

Cfarë është brishtësia?

Të jesh i butë do të thotë të pranosh
dobësitë e të dashurit.

Nuk do të thotë të bëhesh një çift i rregullt.

(Të qeshura)

Kjo është vërtet keq.

Nga ana tjetër,

ekziston shumë sharm dhe lumturi në butësinë.

I referohem kryesisht një lloj humori
i cili për fat të keq nuk para përdoret.

Është një lloj ngathtësie e matur poetike.

I referohem përqeshjes vetjake.

Për një çift i cili nuk mbahet ose mbështetet

në detyrimet e traditës,

mendoj se përqeshja vetjake

është një nga mënyrat më të mira
që një lidhje të rezistojë.