کامرون راسل: ظاهر همه چیز نیست. باور کنید، من یک مدل هستم.

کامرون راسل اعتراف میکند که او "یک بخت آزمائی ژنتیکی" را برنده شده است. او بلند قد، زیبا، و یک مدل لباس های زیر است. ولی او را از روی ظاهرش قضاوت نکنید. در این سخنرانی بی واهمه، او از زاویه ای متفاوت به صنعتی که او را از قبل از ۱۶ سالگی بسیار جذاب و اغوا کننده نمود، نگاه می‌کند.
(ضبط شده در TEDxMidAtlantic)

سلام. اسم من کامرون راسل هست،

و برای چند صباح اخیر

یک مدل بوده ام.

در اصل برای ۱۰ سال.

و حس میکنم که الان سنگینی خاصی

در این اتاق وجود داره

بخاطر اینکه من نباید این لباس رو میپوشیدم. (خنده)

و البته، خوشبختانه من لباسی برای تعویض آوردم.

این اولین تعویض لباس بر روی صحنه TED هست،

و من فکر کنم، شماها خیلی خوش شانسین که شاهدش هستین.

اگر بعضی از خانم ها زمانی که من به روی صحنه اومدم، خیلی وحشت زده بودن،

لازم نیست که الان بهم بگین، ولی خودم بعدا توی Twitter راجع بهش میخونم.

(خنده)

در عین حال میخوام بگم که خیلی خوش شانسم

که بتونم دید و طرز فکری که نسبت به من دارین رو

در ۱۰ ثانیه کوتاه تغییر بدم.

همه چنین موقعییتی رو ندارن.

این پاشنه های بلند خیلی ناراحتن،

خوبه که قرار نیست اونا رو بپوشم.

بدترین قسمتش کشیدن این پلوور روی سرم هست (تا اون رو بپوشم)

چون، اون موقعست که شما بهم میخندن،

پس تا این روی سر منه، شما کاری نکنین.

بسیار خب.

خب، چرا من این کار رو کردم؟

ناخوشایند بود.

خب البته

امیدوارم نه به ناخوشایندی این عکس.

تصویر پر قدرت است،

اما درعین حال تصویر سطحی و ظاهری است.

من چیزی را که شما از من در ذهن داشتین، در ۶ ثانیه تغییر دادم.

و در این عکس،

من در واقع هیچ وقت در زندگی واقعیم دوست پسر نداشتم.

من کاملا ناراحت بودم، و عکاس

دائم به من میگفت که پشتم رو خم کنم و دستم رو در

موهای این مرد قرار بدم.

و البته، به استثناء جراحی،

یا برنزگی مصنوعی که دو روز پیش برای کارم گرفتم،

کمتر کاری هست که بتونیم برای تغییر ظاهرمون انجام بدیم،

و ظاهرمون، گرچه سطحی و غیر قابل تغییره،

تاثیر بزرگی بر زندگی های ما داره.

پس امروز برای من، نترس بودن به معنی صادق بودنه.

و روی این صحنه اومدم، به خاطر اینکه یک مدلم.

من روی این صحنه هستم به خاطر اینکه یه زن سفید (پوست)و زیبا هستم،

و در این صنعت، ما به این یک "دختر سکسی" (جذاب) میگیم.

و میخوام به سوالاتی که مردم همیشه از من میپرسن جواب بدم،

ولی از یک زاویه صادقانه.

خب، سوال اول اینه که، چه جوری من یک مدل شدم؟

و من همیشه میگم که "من رو جذبم کردند"، ولی در عمل این هیچ معنی خاصی ندارد.

راه واقعی که من مدل شدم اینست که

من یک بخت آزمائی ژنتیکی رو برنده شدم، و من دریافت کننده میراثی هستم،

و شاید شما متعجبید که این میراث چیست.

خب، در چند قرن گذشته

زیبائی را تنها به عنوان سلامتی و جوانی و تقارنی که

به طور طبیعی برنامه ریزی شدهایم که از آن خوشمان بیاید، تعریف نکردهایم،

بلکه بلندی قد، لاغری اندام، ظرافت زنانه

و پوست سفید هم به آن اضافه شدهاند.

و این میراثی بود که برای من ساخته شده بود،

و میراثی است که من از اون استفاده (مالی) کردهام.

و میدونم که الان افرادی در بین حضار هستن

که کمی دیرباور هستن،

و شاید تعدادی علاقه مندان به مُد که با خودشون دارن میگن:

"صبر کن. نایومی، تایرا، جون اسمالز،لو ون."

و من، قبل از هر چیز به خاطر دانشی که درباره مدلها دارید به شما تبریک میگم. خیلی عالیه.

(خنده)

ولی، متاسفانه باید بهتون بگم که در سال ۲۰۰۷

یک دانشجوی دکترای با انگیزه از دانشگاه NYU تعداد

تمام مدل های روی صحنه، تک تک اونهائی که استخدام شده بودند را شمرد،

و از تمام ۶۷۷ مدلی که استخدام شده بودند،

تنها ۲۷ نفر، یا کمتر از ۴ درصد، غیر سفید پوست بودن.

سوال بعدی که مردم همیشه از من میپرسن اینه که

"آیا من هم وقتی بزرگ شدم میتونم یه مدل باشم؟"

و جواب اول اینه که "نمیدونم، مسوولیت این کار با من نیست (و هیچ دخالتی در اون ندارم)."

ولی جواب دوم، و چیزی که من واقعا میخوام به این دختر کوچولوها بگم اینه که "چرا؟"

میدونین؟ شما میتونین هرکی و هرکس که میخواین بشین؟

میتونی رئیس جمهور ایالت متحده بشی،

یا مخترع "اینترنت" بعدی باشی،

یا یک نینجای جراح قلب و قفسه سینه که شاعر هم هست!

که خیلی عالی میشه، چون شما اولین نفر خواهد بود.

(خنده)

اگر بعد از این فهرست جذاب هنوز هم بهم بگن که

"نه، نه، کامرون، من میخوام مدل بشم"،

خب اون موقع بهشون میگم، "(بیا) رئیس من باش!"

چون من هیچ دخالتی در این مسأله ندارم،

و شما میتونید سردبیر مجله Vogue در امریکا باشین،

یا مدیرعامل H&M، یا استیون میزل بعدی باشین.

اینکه بگین وقتی بزرگ شدین میخواین مدل بشین

مثل اینه که بگین وقتی بزرگ شدین میخواین یک بلیت بخت آزمایی بزرگ برنده بشه.

دست شما نیست، و همینش خیلی عالیه،

اما این یک مسیر شغلی نیست.

الان برای شما علم بدست اومده از ۱۰ سال مدل بودن را نشون میدن،

برای اینکه، بر خلاف جراحان قلب و قفسه سینه،

همین جا و همین الان میشه کلیاتش رو گفت.

خب، اگه عکاس اینجا باشه

و نور (پروژکتور) هم اینجاست، مثل یک تعامل بین انسان و ماشین خوب،

و مشتری میگه "کامرون، یه عکس در حال راه رفتن میخوایم،

خب اونوقت این پا اول میره، قشنگ و کشیده، این بازو میره عقب، این بازو میاد جلو،

سر رو به سه چهارم میچرخونیم، و فقط میری و میای،

فقط این کارو بکن، و بعد برگرد و به دوستان خیالیت نگاه کن،

۳۰۰، ۴۰۰، ۵۰۰ بار. (خنده)

یه چیزی تو این مایه ها میشه. (خنده)

امیدوارم از اون وسطیه کمتر ناخوشایند باشه.

همین بود. من نفهمیدم اونجا چه اتفاقی افتد.

متاسفانه، بعد از اینکه شما به مدرسه (دانشگاه) رفتین،

و برای خودتون رزومه دارین و چندتا کار (شغل) انجام دادین،

دیگه هرچیزی نمیتونین بگین،

پس، اگر بگین که میخواین رئیس جمهور ایالت متحده بشین،

ولی تو رزومه تون نوشته "مدل لباس زیر: ۱۰ سال"،

مردم بهتون نگاه تمسخرآمیزی میندازن.

سوال بعدی که مردم همیشه از من میپرسن اینه که "آیا همه عکس ها رو روتوش میکنن؟"

بعله، تقریبا تمام عکس ها رو روتوش میکنن،

ولی این فقط بخش کوچیکی از اتفاقاتی که میفته هست.

این عکس، اولین عکسی هست که من گرفتم،

و در عین حال دفعه اولی هم هست که بیکینی (مایو دو تکه) پوشیدم،

و هنوز حتی به سن بلوغ هم نرسیده بودم.

میدونم خیلی داریم شخصی میشیم، اما

دختر بچه کوچیکی بودم.

چند ماه قبلش، به همراه مادربزرگم، این شکلی بودم.

و اینم منم در همون روزی که این عکس گرفته شده بود.

دوستم هم باهام اومد.

اینجا هم چند روز قبل از روز عکاسی مجله Vogue (فرانسه) شب خونه دوستم خوابیدم.

این من تو تیم فوتبال و در مجله V.

و اینم من امروز.

و امیدوارم که چیزی که شما میبینین این باشه که

این عکس ها، عکس هایی از من نیستن.

اینها سازه هستن،

و سازه هائی هستن که توسط افراد حرفه ایی بوجود اومدن،

توسط طراحان مو و هنرمندان گریم و آرایش، عکاس ها و متخصصان

و تمام دستیارانشان، و قبل از تولید و بعد از تولید،

و بالاخره اینو ساختن. این من نیستم.

خیلی خب. خب، سوال بعدی که مردم همیشه از من میپرسن اینه که،

"آیا وسایل مجانی هم میگیری؟"

من اینقدر (کفش با) پاشنه های ۸ اینچی دارم که هیچ موقع فرصت نمیکنم بپوشمشون،

غیر از همین یه ذره وقت پیش،

اما تمام چیزهایی مجانی میگیرم

همون چیزهای مجانی هستن که میتونم تو زندگی روزمره بگیرم، و این چیزیه که ازش خوشمون نمیاد.

من در کمبریج بزرگ شدم،

و یک بار به یک مغازه رفتم و (کیف) پولم رو یادم رفته بود با خودم ببرم

و اونها اون لباس رو مجانی به من دادن.

وقتی نوجوان بودم، با دوستم که راننده خیلی مزخرفی بود،

داشتیم با ماشین میرفتیم که یک چراغ قرمز رو رد کرد و خب البته

پلیس کشیدمون کنار

و تمام کاری که لازم بود بکنم این بود که بگم "ببخشید جناب سروان"،

و به راهمون ادامه دادیم.

و تمام این چیزهای مجانی رو به خاطر شکل و قیافه ام گرفتم،

نه به خاطر کسی که هستم، و افرادی هم هستند که هزینه هایی رو میپردازن

بخاطر شکل و قیافه ای که دارن و نه کسی که هستند.

من در نیویورک زندگی میکنم، و پارسال

از صد و چهل هزار نوجوانی که متوقف و بازرسی شده بودند،

۸۶ درصد آنها سیاه پوست و لاتین (مکزیکی و آمریکای جنوبی) بودند،

و اکثرشون هم پسرهای جوان بودند.

و جمعا فقط صد و هفتاد و هفت هزار پسرهای جوان سیاه پوست و لاتین در نیویورک زندگی میکنن،

پس برای اونها دیگه بحث این نیست که "آیا من هم متوقف میشوم؟"

بلکه اینکه "چند بار متوقف میشوم؟ کی ممکن است که متوقف شوم؟"

وقتی که برای این سخنرانی تحقیق میکردم،

متوجه شدم که از بین دختر بچه های ۱۳ ساله ای که در ایالت متحده هستند،

۵۳ درصد آنها از بدن ها و هیکل های خودشون خوششون نمیاد،

و این عدد تا سن ۱۷ سالگی آنها به ۷۸ درصد میرسه.

و سوال آخری که مردم از من میپرسن اینه که،

"مدل بودن چه حسی داره؟"

و جوابی که منتظرش هستن اینه که،

"اگر یک کمی لاغرتر باشی و موهای براق تر داشته باشی،

خیلی خوشحال و خوشبخت میشی."

و ما وقتی که پشت صحنه هستیم، معمولا جوابی میدیم

که شاید اینطور هم به نظر برسد.

میگیم که "سفر کردن خیلی شگفت انگیزه،

و کار کردن با افراد مبتکر، با انگیزه، و مشتاق خیلی شگفت انگیزه."

و همه اینها واقعیت دارن، اما فقط نیمی از داستان هستن،

بخاطر اینکه چیزهائی که ما جلوی دوربین نمیگیم،

و من هیچوقت جلوی دوربین نگفتم،

اینه که "من اعتماد به نفسم پائینه".

و من اعتماد به نفسم به این دلیل پائینه که باید هر روز

به این فکر کنم که چه شکلی هستم.

و اگر هیچگاه با خودتون به این فکر افتادین که

"اگر ران های لاغرتر و موهای براق تر داشته باشم، آیا خوشحال تر میشم؟"

فقط باید با یه گروه مدل آشنا بشین،

بخاطر اینکه اونها لاغرترین ران ها و براق ترین موها و باحالترین لباس ها رو دارن،

و شاید از نظر فیزیکی، اونها بی اعتماد به نفس ترین زنهای روی زمین هستند.

به همین دلیل، زمانی که این سخنرانی رو مینوشتم برام خیلی سخت بود

که به یک توازون صادقانه برسم، به خاطر اینکه از یک طرف

خیلی احساس ناخوشایند و ناراحتی داشتم که بیام اینجا و بگم

"ببینین، من تمام این مزایا را از سناریویی که به نفع من چیده شده بود بدست آوردم"،

و در عین حال خیلی احساس ناخوشایند و ناراحتی داشتم که این رو با

"و این همیشه من رو خوشحال نمیکنه" دنبال کنم.

ولی بیشتر از همه این برام سخت بود که

یک میراث فشار و ستم جنسی و نژادی رو از هم باز کنم،

در حالی که من خودم یکی از بزرگترین ذینفع های این ماجرا هستم.

اما در عین حال خیلی خوشحال و مفتخر هستم که این بالا باشم

و فکر میکنم که خیلی عالی شد که تونستم بیام

قبل از اینکه ۱۰ یا ۲۰ یا ۳۰ سال بگذره و مسولیت های بیشتری در حرفهام داشته باشم،

برای اینکه شاید اون موقع دیگه داستان اینکه چه جوری اولین کارم رو گرفتم رو نگم،

یا شاید داستان اینکه چه جوری هزینه های دانشگاه رو پرداختم رو نگم،

که الان به نظرم خیلی مهم هستن.

اگر نتیجه گیری در این صحبت هست، امیدوارم این باشه که

همه ما با قبول کردن وجود قدرت عکس ها

در موفقیت ظاهری ما و شکست ظاهری ما

راحت تر کنار بیایم.

خیلی ممنون. (تشویق)