Scale of Solar System

Gdzie skończyliśmy na poprzednim filmiku?

Wydaje mi się, że otrzymaliśmy w miarę dobre przybliżenie,

jak duże jest Słońce,

szczególnie w odniesieniu do Ziemi

oraz jak daleko jest Ziemia od Słońca

Większość rysunków, które można zobaczyć w szkolnych podręcznikach

nie daje sprawiedliwości...

W rzeczywistości, gdy pokazałem to Słońce tutaj,

które miało 12 lub 15 cm średnicy

powiedziałem, że Ziemia byłaby takim małym pyłkiem,

około 12 metrów po lewej lub po prawej,

albo jej orbita miałaby promień około 12 metrów.

A więc mógłbyś nawet jej nie zauważyć,

gdybyś patrzył(a) na to coś tutaj.

To byłby ten mały pyłek krążący w tej ogromnej, ogromnej odległości.

Gdy spojrzysz na to Słońce tutaj

jeśli narysowałbym całe Słońce,

to miałoby ono średnicę około 50 cm.

A wtedy ta Ziemia tutaj - również narysowana w skali -

tej Ziemi nie byłoby nigdzie w pobliżu,

ona byłaby około 200 stóp stąd,

albo około 60 - 70 metrów.

Jeśli zatem wyobrazisz sobie, że Słońce tego rozmiaru

byłoby umieszczone w czymś podobnym do boiska piłkarskiego,

ten mały pyłek Ziemia, to małe coś tutaj,

byłoby położone na linii 40 jardów, 60 metrów stąd.

Tak daleko, że nawet byś jej nie zauważył(a).

Można to zauważyć stąd, ale nie zobaczył(a)byś tej rzeczy tam.

A inne planety są dalej, no, nie wszystkie planety.

Oczywiście mamy Merkurego, tutaj mamy Merkurego

Myślę, że większość z nas to wie, ale ja tylko wymienię to dla porządku.

To Merkury, to jest Wenus.

Merkury jest najmniejszą planetą, o której nie dyskutowano, czy jest planetą.

Pluton jest najmniejszy, ale niektórzy zastanawiają się,

czy tak naprawę jest on planetą, czy rodzajem dużej planetoidy,

lub planetą karłowatą lub czymś w tym rodzaju

Następnie mamy Wenus,

która jest prawdopodobnie najbardziej podobna rozmiarami do Ziemi,

lub naprawdę najbardziej podobna rozmiarami do Ziemi.

Kolejny jest Mars, a potem Jowisz. Żeby oddać poczucie, jeszcze raz, jak daleko te ciała są.

Jeśli wrócilibyśmy do porównania planet z rozmiarami Słońca

to Jowisz jest 5 razy dalej od Słońca niż Ziemia.

Czyli to byłoby, jeśli zrobiłbym to właściwie w skali odległości

to byłoby 300 metrów stąd. 300 metrów.

A więc jeśli bym miał ładne duże Słońce o rozmiarach piłki lekarskiej,

albo może Słońce o rozmiarach piłki do kosza, trochę większych niż piłka do kosza.

Wtedy musiałbym położyć to małe coś, mniejsze od piłeczki pingpongowej,

musiałbym to położyć 3 boiska piłkarskie stąd. Oto jak daleko jest Jowisz.

Następny w kolejce Saturn znajduje się około 2 razy dalej od Jowisza.

Mniej więcej 9 razy dalej niż Ziemia. Pozwólcie, że wyjaśnię:

Ziemia znajduje się jedną jednostkę astronomiczną od Słońca, z grubsza.

Ta odległość zmienia się, orbita nie jest dokładnie kołowa.

Jowisz jest w przybliżeniu... ponad 5 jednostek astronomicznych,

czyli nieco ponad 5 razy odległość Ziemi od Słońca.

Natomiast Saturn jest w przybliżeniu 9 jednostek astronomicznych,

lub 9 odległości Ziemia - Słońce. Jeszcze raz: to byłoby 9 boisk piłkarskich stąd.

Albo jeszcze inaczej, można o tym myśleć,

że to jest zasadniczo kilometr stąd, jeśli mamy Słońce o rozmiarach piłki lekarskiej.

Ten mały, mniejszy niż piłeczka pingpongowa Saturn byłby kilometr dalej.

I naprawdę chcę to jeszcze raz powtórzyć,

ponieważ nigdy tak naprawdę nie wyobrażaliście sobie tego w ten sposób

ze względu na to, że trzeba zmieścić się na kartce papieru, widzicie rysunki, które wyglądają tak jak ten

i one naprawdę nie oddają tego, jak małe są planety w porównaniu do Słońca,

a zwłaszcza w porównaniu do ich odległości od Słońca

Po Saturnie mamy Urana i Neptuna.

Oczywiście ci goście są jeszcze dalej.

Żeby po prostu oddać ci poczucie,

to bardzo łatwe zacząć mówić o galaktykach i wszechświatach.

Ale to, co ja naprawdę chcę dostać, mówimy teraz o ogromnych odległościach, ogromnych skalach.

Wcześniej już mówiliśmy, że odrzutowcowi podróż z Ziemi na Słońce zabrałaby 17 lat.

Pomnóż to przez 5, to mniej więcej 100 lat, aby ze Słońca dolecieć do Jowisza,

200 lat, aby dolecieć do Saturna.

Mógłbyś zatem zabrać Abrahama Lincolna na pokład odrzutowca i on wciąż by leciał

(jeśli wystartowałby z Saturna), on wciąż nie osiągnąłby Słońca.

Czyli to są naprawdę ogromne odległości.

Ale my jeszcze nie skończyliśmy z Układem Słonecznym.

Aby oddać odczucie skali

A więc to tutaj, to jest Słońce

i każda z tych planet jest węższa od swoich orbit.

Czyli one po prostu rysują orbity,

ale wy właściwie w tej skali nie moglibyście zobaczyć rzeczywistych planet,

ale to jest jedna jednostka astronomiczna, odległość Ziemi od Słońca.

Potem mamy Marsa, następnie pas planetoid.

Tutaj mamy pas planetoid.

Który ma w sobie również niektóre całkiem duże ciała.

Ma w sobie ciała w rodzaju, albo uważane prawie za planety karłowate.

Ciała jak Ceres, takie ciała można odszukać.

Następny jest Jowisz tutaj.

I jeszcze raz: powiedzieliśmy, że podróż odrzutowcem z Jowisza na Słońce

zajęłaby 100 lat, albo w przybliżeniu 100 lat.

Ale jeśli nawet weźmiesz całą tę ramkę,

która jest ogromną sumą odległości.

Z grubsza 5 jednostek astronomicznych.

Dla światła podróż z Jowisza na Słońce zabrałaby 40 minut,

a więc to jest naprawdę ogromna odległość,

ale nawet tę ogromną odległość możemy umieścić w tej małej ramce tutaj.

Czyli cała ta ramka, ta cała ramka tutaj,

można wpasować w tę ramkę,

a potrzebujesz tego, aby uświadomić sobie orbity planet zewnętrznych.

A dalej w tej skali i Ziemia, i Wenus, i Merkury, i Mars, ich orbity wyglądają mniej więcej,

nie można ich nawet odróżnić od Słońca, one są tak blisko, że wyglądają prawie tak,

jakby były częścią Słońca, jeśli patrzymy w tej skali.

Potem jest Nep... mamy planety zewnętrzne: Saturna, Urana, Neptuna.

A następnie mamy Pas Kuipera.

Tam jest więcej planetoid, ale one są bardziej zamrożone.

Gdy myślimy o lodzie - myślimy o lodzie wodnym,

ale jeśli jesteś tutaj, to tu jest tak zimno i jest stosunkowo ciemno,

ponieważ jesteśmy już całkiem daleko od Słońca,

że te substancje, które my normalnie uważamy za gazy,

zaczynają tam przechodzić w swoją formę stałą.

A więc to nie są pierwiastki skaliste,

które tutaj byłyby również substancjami, które zwykle są uważane za gazy, jak metan, skrzepły metan.

Ale nawet tutaj jeszcze nie skończyliśmy!

Nie jesteśmy jeszcze nawet poza Układem Słonecznym!

I właściwie, żeby oddać poczucie skali, w której działamy tutaj

mam tutaj tę planszę z misji Voyager.

A więc misje Voyager, Voyager 1 i 2,

tak naprawdę Voyager 2 odleciał troszkę wcześniej, miesiąc wcześniej,

ale Voyager 1 leciał szybciej.

One wystartowały około rok po moich narodzinach, rok po moich narodzinach.

Obecnie ich prędkość wynosi, tylko żeby oddać odczucie, jak szybko Voyager 1 tutaj

Voyager 1 porusza się z prędkością 61 000 kilometrów na godzinę,

to jest około 17 kilometrów na sekundę. Czyli rozmiar miasta co sekundę.

Voyager 1 porusza się tak szybko, że - przynajmniej dla mnie - jest to niewyobrażalnie duża prędkość.

Ten przedmiot podróżuje prawie tak szybko. Ale, jak wiecie, one przeleciały w pobliżu planet

i uzyskały przyspieszenie, gdy przeszły w pobliżu orbit,

lecz przez większość czasu leciały z całkiem dużą prędkością

aby przetłumaczyć to dla ludzi, którzy nie polegają na kilometrach,

to jest około 38 000 mil na godzinę.

A więc ta ogromna, ogromna, niewyobrażalnie wielka prędkość,

z którą lecą od 1977 roku,

uczyłem się wtedy chodzić i gdy uczyłem się chodzić, sondy podróżowały z tą super wielką prędkością

kiedy się uczyłem... Mam na myśli całe życie, gdy spaliśmy, całe.

Gdy jedliśmy, gdy byliśmy w szkole podstawowej,

sondy wciąż pędzą poza Układ Słoneczny

w przybliżeniu z prędkością, ich prędkość się zmieniała, ale zwłaszcza odkąd one wyleciały poza planety

poruszały się z grubsza z tą prędkością.

Czyli one pędzą na zewnątrz, ale nie chcę tylko powiedzieć,

lecz ona doleciała tak daleko. Ona osiągnęła tę odległość tutaj.

To jest około, jeśli popatrzymy na tę skalę, to jest mniej więcej tak daleko.

To jest 115 lub 116 jednostek astronomicznych.

Aby oddać poczucie skali, są dwie drogi myślenia o tym.

Jedna mówi: "Ojej! To naprawdę daleko." Ponieważ jeśli nawet wiemy,

że w tej skali nawet nie możesz zobaczyć orbity Ziemi,

to wygląda to na bardzo, bardzo wielką odległość.

Żeby ci oddać poczucie skali, ile to jest 116 jednostek astronomicznych.

Gdyby 2000 lat temu Jezus wsiadł do samolotu.

Właściwie wyciąłem i wkleiłem kopię Jezusa, aby zobrazować intencje.

Ale jeśli Jezus wsiadłby do odrzutowca

i leciał z prędkością 1000 km na godzinę prosto w tym kierunku, w kierunku Voyagera.

Voyager musiałby tylko wiedzieć, kiedy złapać Jezusa.

A więc to jest bardzo, bardzo, bardzo wielka odległość

ale w tym samym czasie, nawet pomimo tego, że to jest ogromna odległość,

zwłaszcza przy porównaniu do wszystkiego, o czym mówiliśmy do tej pory.

W porównaniu nawet do zewnętrznych obszarów Układu Słonecznego.

Cały czas mówimy w kategoriach małych skal.

A więc to pokazuje, jak daleko jest Voyager.

I żeby oddać poczucie tej skali: ta cała ramka tutaj

może być zawarta w tej ramce.

I jeśli spojrzysz na tę ramkę Voyager jest zaledwie tak blisko.

Po podróży z tą niewyobrażalną prędkością przez ponad 30 lat, przez 33, przez około 33 lata,

Żeby po prostu dać wyobrażenie wszystkich tych ciał,

Sedna tutaj jest jednym z.... jest stosunkowo dużym obiektem

zewnętrznego Układu Słonecznego.

Jest jednym z dalszych znanych nam ciał Układu Słonecznego.

I ma taką bardzo spłaszczoną orbitę.

Więc ona ma, nie chcę powiedzieć stosunkowo bliską, lecz nie nadmiernie daleką,

ale ona ma naprawdę bardzo daleko do Słońca.

A więc nawet orbita Sedny,

gdy będziemy patrzeć na tę całą ramkę tutaj.

Może się zmieścić dokładnie tu.

Czyli ten rysunek tutaj nie mógłbyś,

nie był(a)byś w stanie zobaczyć, to byłoby jak drobinka, jak daleko Voyager odleciał

w ciągu 33 lat z prędkością 61 000 km na godzinę.

Nie byłbyś w stanie sobie nawet wyobrazić tej odległości.

Ale pomimo tego, że nie jesteś w stanie wyobrazić sobie tego dystansu,

ciągle mamy wpływ Słońca.

Siła grawitacji wciąż przyciąga ciała do niego.

A to tutaj, domyślamy się, to jest Obłok Oorta, z którego pochodzą komety.

To jest po prostu wiązka zamarzniętych,

można sobie prawie uzmysłowić to jako zamarznięty gaz i cząstki lodu, ciała jak te.

Ale to jest rodzaj...

zaczęliśmy lecieć do zewnętrznych obszarów Układu Słonecznego.

Ta odległość tutaj wynosi około 50 000 jednostek astronomicznych.

I żeby oddać poczucie skali, ponieważ słyszeliście dużo o prędkości światła, itd.

Rok świetlny ma około 63 000 jednostek astronomicznych.

Jeśli zatem polecisz rok świetlny od obłoku,

rok świetlny od Słońca

to trafisz do Obłoku Oorta, hipotetycznego Obłoku Oorta.

I żeby dać odczucie skali:

Obłok Oorta jest tak naprawdę...

większość orbit planetarnych jest w przybliżeniu w tej samej płaszczyźnie,

ale to tutaj to orbity planet i jeszcze raz: te linie są narysowane za grubo!

One są narysowane najcieniej, jak można, żeby jeszcze można było je zobaczyć.

Ale wciąż są narysowane za grubo.

I tutaj są wszystkie drogi do Pasa Kuipera,

również wszystkie drogi na zewnątrz Pasa Kuipera.

Wszystkie drogi na zewnątrz głównych planet.

To jest orbita Plutona.

Cały ten rysunek siedzi tam. Ledwo możesz go zobaczyć. Ten cały schemat.

W tym to jest zaledwie ta kropka.

Teraz możesz zobaczyć cały Obłok Oorta wszędzie wokół. To jest bardziej obłok sferyczny

i myślimy, że on istnieje. Oczywiście trudno jest obserwować ciała niebiańskie z takiej odległości.

Mam nadzieję, że dało Ci to wstęp do poczucia skali w Układzie Słonecznym.

A to, co naprawdę da Ci do myślenia, jeśli jeszcze Ci nie dało,

to to, że te wszystkie ciała zaczynają przypominać drobinki,

jeśli tylko zaczniesz spoglądać na nie

z lokalnego obszaru wokół naszej Galaktyki.

Dużo mniejszego, niż Wszechświat jako całość.

Tak, czy inaczej to zaczyna być szalone.