Karşıt görüşte olan insanlar arasında iletişim nasıl sürdürülür

Son derece bölünmüş bir dünyada farklılık, merak ve saygıyla nasıl ciddi konular hakkında sohbet edebiliriz? Tecrübeli muhabir Eve Pearlman, "diyalog gazeteciliği"ni tanıtıyor: Gazetecilerin, karşıt görüşteki insanların görüşmesini sağlamak için sosyal ve politik bölünmelerin merkezine gittiği bir proje. Bu proje olmasaydı tanışmayacak olan bir grup insanın, Kaliforniya'dan 25 liberal ve Alabama'dan 25 muhafazakârın, tartışmalı konularda konuşmak için toplandığında ne olduğunu öğrenin. "Farklılığa rağmen gerçek bir ilişki, demokrasimizin şiddetle ihtiyaç duyduğu bir kurtuluş." diyor.

2016 seçim arifesinde

ben de çoğumuz gibi halka açık alanlardaki
anlaşmazlık, nefret dolu eleştiri

ve terbiyesizliği izliyordum.

Bu, kutuplaşmada bir yükselişti.

Bu, hem umutsuzluğa düşürücü
hem de endişelendiriciydi.

Gazeteci bir arkadaşım Jeremy Hay ile
zanaatımızı nasıl farklı şekilde

icra edebileceğimiz konusunda
düşünmeye başladık.

Gazetecilerin her zaman yaptığı gibi
bölünmenin merkezinde olan

karmaşaya yönelmektense gerçekten
farklı bir şeyi nasıl yapabiliriz?

Zanaatımızın ana araçlarını
almak istediğimizi biliyorduk;

bilginin dikkatlice araştırılması,
gayretli araştırma, merak,

kamu yararına hizmete olan bağlılık,
demokrasimize bağlılık

ve yeni bir şey yapmak.

Bu yüzden sosyal ve politik
ayrılıkların merkezine gitmek

ve orada kutuplaştırıcı konularda
zıt taraftaki insanlar arasında

gazetecilik destekli iletişim kurmak için
bir süreç planladık.

Bu sürece, diyalog gazeteciliği diyoruz.

Ama bu, bu kadar derinden bölünmüş
bir dünyada gerçekten nasıl yapılabilir?

Kuzen, teyze ve amcaların artık birbiriyle
konuşamadığı bir dünyada yaşarken,

genellikle farklı ve uzak
haber ekosistemlerinde yaşarken

ve anlaşamadığımız kişileri
alışkanlık olarak kötüleyip yok sayarken

bu plan nasıl gerçekleşebilir?

Ama yine de denemek istedik.

Bu yüzden 2016 seçiminden hemen sonra,

seçim ve göreve başlama töreni
arasındaki o zaman diliminde,

gerçekten farklı bir şey yapmak için
Alabama Medya Grubu ile ortak olduk.

Alabama'dan yirmi beş Trump destekçisi

ve Kaliforniya'dan yirmi beş
Clinton destekçisini

uzlaştırıcının da bulunduğu kapalı
bir Facebook grubunda bir araya getirip

bu grubu bir ay açık tuttuk.

Yapmak istediğimiz şey

onlara gerçek merak ve açık fikirlilikle
ilişkide olabilecekleri bir yer vermekti.

Onları, sadece birbirleriyle değil

gazeteciler olarak bizimle de
ilişki kurmaları için destekledik.

Alıp işleyebilecekleri ve konuşmalarını
destekleyecek bilgi akışı sağladık.

Böylece konuşmanın başlaması için
diyalog gazeteciliğinin ilk adımı olarak

onlara diğer grubun kendileri hakkında
ne düşünüyor olabileceğini sorduk.

Kaliforniya'daki Clinton destekçilerinin
onlar hakkında ne düşündüklerini

Alabama'daki Trump destekçilerine
sorduğumuzda söyledikleri şey şuydu:

"Dindar, dinci tipler olduğumuzu;

geri kafalı, taşralı ve aptal olduğumuzu;

hepimizin bahçesinde
müteffik bayrakları olduğunu;

ırkçı, cinsiyetçi ve eğitimsiz olduğumuzu;

toprak yolu olan evimizde
kocamızın emri altında olduğumuzu;

bağnaz olduğumuzu

ve arka bahçemizdeki pamuk tarlasında
kabarık etekle yürüdüğümüzü düşünüyordur."

Sonra aynı soruyu
Kaliforniyalılara sorduk.

"Alabamalılar sizin hakkınızda
ne düşünüyordur?"

Cevapları şöyleydi:

"Çılgın, liberal
Kaliforniyalılar olduğumuzu;

vatansever olmadığımızı;

züppe ve elit olduğumuzu;

tanrısız ve çocuklarımıza karşı
aşırı hoşgörülü olduğumuzu;

aile değil kariyer odaklı olduğumuzu;

elit ve boş vaatlerle dolu
entelektüeller olduğumuzu;

az işlemden geçmiş şeyler yediğimizi;

zengin ve dünyadan bihaber
olduğumuzu düşünüyorlardır."

Her konuşmanın başlangıcında
böyle sorular sorarak

ve stereotipleri tanımlayıp
paylaşarak keşfettik ki

iki taraftaki kişiler de

taşıdıkları basitleştirilmiş
ve genellikle kötü niyetli karikatürleri

görmeye başladılar.

Bundan sonra, gerçek bir iletişim
sürecine doğru ilerleyebildik.

Kaliforniya-Alabama Projesi'nin
başlamasından sonraki iki yılda

ülke çapında medya organizasyonlarıyla

diyalog ve ortaklıklara
ev sahipliği yapmaya devam ettik

ve bu diyaloglar
günümüz sorunlarıyla ilgiliydi:

silahlar, göç, ırk, eğitim.

Bulduğumuz şey önemliydi;

gerçek bir iletişim mümkündü.

Bir şans verildiğinde
ve işler yolunda gittiğinde

hepsi olmasa da çoğu vatandaşımız
birbiriyle bağ kurmaya razıydı.

Drama, okuyucu sayısı
veya kendi görüşlerini yaymak için

gazetecilerin sık sık
görüş ayrılıkları olur.

Çoğu zaman her iki kesimin de
partizanlarından alıntı yapar

ve çıkarılan anekdot eşliğinde
yazıyı acınası şekilde bitiririz,

çünkü okuyucular ön yargıda
bulunulmasını severler.

Ama bizim diyaloğa dayalı sürecimiz
daha yavaş işliyor ve merkezi farklı.

Çalışmamız şu kurala dayanıyor:

Farklılıklar arası diyalog,
işleyen bir demokrasi için gereklidir

ve gazetecilik ve gazetecilerin
bunu sağlamakta çok yönlü rolleri vardır.

Peki nasıl çalışıyoruz?

Her adımda yöntem ve yönlendirmeler
hakkında olabildiğince şeffafız.

Her adımda insanların sorularını
cevaplamaya zaman ayırıyoruz,

yaptığımız şeyi
neden yaptığımızı açıklıyoruz.

İnsanlara bunun bir tuzak olmadığını

ve orada onlara aptal diyecek

ya da tecrübelerinin önemsiz olduğunu
söyleyecek kimsenin olmadığını söylüyoruz.

Hep farklı bir davranış bekliyoruz,

refleks hâline gelmiş kötüleme
alışkanlığından uzaklaşmalarını istiyoruz.

Ama konuşmaya o kadar dalmış oluyoruz ki
çoğumuz artık bunu fark etmiyor bile.

İnsanlar sıklıkla konuşmaya
biraz sinirli katılıyorlar.

Şöyle şeyler söylüyorlar,
"X'e nasıl inanırsın?"

ve "Y'yi nasıl görüyorsun?"

veya "Olanlara inanabiliyor musun?"

Ama genellikle bize her defasında
haz veren bu mucizede

insanlar kendilerini tanıtmaya başlıyor.

Kim olduklarını,
nereden geldiklerini açıklamaya

ve diğerlerine de
sorular sormaya başlıyorlar.

Yavaşça, zamanla, tekrar tekrar
zor konulara geliyor,

her seferinde biraz daha empati,
biraz daha küçük fark

ve biraz daha merakla toplanıyorlar.

Gazetecilerimiz ve uzlaştırıcılarımız
bunu desteklemek için çok çalışıyor

çünkü bu bir münazara
ya da bir savaş değil.

Bir pazar sabahı programı değil.

Konuşma konusu saçmak değil.

Bir fikri destekleyen caps ve gif

veya makale başlığı oluşturmak değil.

Soru tuzaklarıyla politik zafer
elde etmekle de ilgili değil.

Öğrenmiş oldum ki fikir ayrılığı durumumuz
herkesi kötü etkiliyor,

fazlasıyla mutsuz hissettiriyor.

İnsanlar bunu
tekrar tekrar dile getiriyor.

Saygı, merak ve açık fikirlilikle
iletişim kurabilme olanağının

kıymetini bildiklerini söylüyor.

Kollarını indirme olanakları olduğu için

memnun ve rahatlamış
olduklarını söylüyorlar.

Bu yüzden işimizi, ülkedeki politik duruma
direkt meydan okuyarak yapıyoruz.

Bu işi, karşıt geçmişlere sahip
insanları iletişime geçirip

iletişimde kalmalarını sağlamanın
zor bir iş olduğunu bilerek yapıyoruz.

Bu işi, demokrasinin, ortak sorunlarımızı

birlikte dile getirme yeteneğimize
bağlı olduğunu bilerek yapıyoruz.

Bu işi, toplumu gazetecilik
sürecinin merkezine koyarak,

egolarımızı kenara itip
karşımızdakini gerçekten dinleyerek,

ön yargıları ve düşünme alışkanlığımızı
baştan aşağı gözden geçirerek

ve başkalarını da aynısını
yapmaları için teşvik ederek yapıyoruz.

Bu işi, gazeteciliğin
meslek olarak zor olduğunu

ve fikir ve görüşlerin tartışılmasını
desteklemede hep rolü olduğunu

ve her zaman da olacağını
bilerek yapıyoruz.

Grupta yer alanların birçoğu
kalıcı olarak yakınlaştı,

politik ayrılığa rağmen Facebook'ta
ve hatta gerçek hayatta arkadaş oldu.

İlk Trump-Clinton projesini
bitirdikten sonra

kadınların üçte ikisi kendi aralarında
bir Facebook grubu oluşturdu,

her eyaletten bir uzlaştırıcı seçti

ve zorlu, düşündürücü konular
hakkında konuşmaya devam etti.

İnsanlar, bu çalışmanın
bir parçası olma şansları olduğu,

karşıt görüşteki insanların
çılgın olmadıklarını gördükleri

ve bu çalışma olmasa konuşmayacakları
kişilerle iletişim kurabildikleri için

minnettarlar ve bunu tekrar tekrar
dile getiriyorlar.

Gördüğümüz ve duyduğumuz şeylerin hiçbiri,

kuruluşumuzun isminin
Spaceship Media olması dışında,

roket bilimi değil, anlaması zor değil.

İnsanlara lakap takıp hakaret eder
ve onları sınıflandırırsanız

kimse sizi dinlemez.

İğneleyici söz, ayıplamak
veya küçümsemek işe yaramaz.

Samimi bir iletişim için

alıştırma, çaba, kendini tutma
ve kendini bilme gereklidir.

Nerede olduğumuzu
çözecek bir algoritma yok

çünkü gerçek insan ilişkisi
gerçekten de gerçek insan ilişkisi.

Bu yüzden merakla hareket edin,

münakaşaya değil müzakereye önem verin

ve çevrenize at gözlüğüyle
bakmaya son verin;

çünkü farklılığa rağmen gerçek bir ilişki,

demokrasimizin şiddetle
ihtiyaç duyduğu bir kurtuluş.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)