Τζε Ριμ Λι: Ένα σάβανο από μανιτάρια

Μία ισχυρή πρόκληση από την καλλιτέχνιδα Τζε Ριμ Λι. Μπορούμε να προσφέρουμε τα σώματά μας σε μία πιο καθαρή και πράσινη Γη, ακόμα και μετά το θάνατο; Φυσικά -- χρησιμοποιώντας ένα ειδικό σάβανο που περιέχει μανιτάρια που καταβροχθίζουν τη μόλυνση. Ναι, αυτή μπορεί να είναι η πιο παράξενη ομιλία TED που έχετε δει ποτέ ...

Είμαι εδώ για να εξηγήσω

γιατί φοράω αυτές τις πυτζάμες νίντζα.

Και για να το κάνω αυτό, θέλω να μιλήσω πρώτα

για τις περιβαλλοντικές τοξίνες στα σώματά μας.

Ίσως κάποιοι να γνωρίζετε

για το χημικό Δισφενόλη Α, ΒΡΑ.

Είναι ένα συνθετικό οιστρογόνο και σκληραίνει τα υλικά

και βρίσκεται στα κονσερβοποιημένα τρόφιμα

και σε κάποια πλαστικά.

Το ΒΡΑ μιμείται τις ορμόνες του σώματος

και προκαλεί νευρολογικά και αναπαραγωγικά προβλήματα.

Και βρίσκεται παντού.

Μία πρόσφατη έρευνα εντόπισε ΒΡΑ

στο 93 τοις εκατό των ανθρώπων άνω των 6 ετών.

Αλλά είναι μόνο ένα χημικό.

Το Κέντρο Ελέγχου Λοιμώξεων στις ΗΠΑ

λέει ότι έχουμε 219 τοξικούς ρυπαντές στο σώμα μας,

σε αυτά περιλαμβάνονται συντηρητικά, εντομοκτόνα

και βαρέα μέταλλα όπως ο υδράργυρος και ο μόλυβδος.

Αυτό μου λέει τρία πράγματα.

Πρώτον, μη γίνετε κανίβαλοι.

Δεύτερον, είμαστε υπεύθυνοι αλλά και θύματα

της ίδιας μας της μόλυνσης.

Και τρίτον,

τα σώματά μας είναι φίλτρα και αποθήκες

για περιβαλλοντικές τοξίνες.

Τι γίνονται όμως αυτές οι τοξίνες όταν πεθαίνουμε;

Η σύντομη απάντηση είναι:

επιστρέφουν στο περιβάλλον με κάποιο τρόπο,

συνεχίζοντας τον κύκλο της τοξικότητας.

Οι σημερινοί τρόποι ενταφιασμού

επιδεινώνουν την κατάσταση.

Αν αποτεφρωθείς,

όλες αυτές οι τοξίνες που προανέφερα απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα.

Συμπεριλαμβανομένων 2,3 τόνων υδράργυρου ετησίως

από σφραγίσματα δοντιών.

Και σε μία παραδοσιακή αμερικανική κηδεία,

το νεκρό σώμα καλύπτεται με κοσμητικά προϊόντα

για να φαίνεται ζωντανό.

Το γεμίζουμε με τοξική φορμαλδεΰδη

για να επιβραδυνθεί η αποσύνθεση --

μία μέθοδος που προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα και καρκίνο

στο προσωπικό των γραφείων κηδειών.

Προσπαθώντας να διατηρήσουμε τα νεκρά σώματά μας

αρνούμαστε το θάνατο, δηλητηριάζουμε τους ζωντανούς

και βλάπτουμε επιπλέον το περιβάλλον.

Οι πράσινες ή φυσικές κηδείες, που δεν χρησιμοποιούν βαλσάμωση,

κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση

αλλά δεν αντιμετωπίζουν τις υπάρχουσες τοξίνες στο σώμα μας.

Νομίζω πως υπάρχει καλύτερη λύση.

Είμαι καλλιτέχνις

και θα ήθελα να κάνω μία ταπεινή πρόταση

που συνδυάζει

τέχνη, επιστήμη και πολιτισμό.

Το Πρόγραμμα Αιώνιας Ταφής

είναι ένα εναλλακτικό σύστημα ενταφιασμού

που χρησιμοποιεί μανιτάρια

για να αποσυνθέσουν και να καθαρίσουν τοξίνες στα σώματα.

Το Πρόγραμμα Αιώνιας Ταφής

ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια με ένα όνειρο

να δημιουργήσουμε το Αιώνιο Μανιτάρι --

ένα νέο υβριδικό μανιτάρι

που θα αποσυνέθετε σώματα, θα καθάριζε τις τοξίνες

και θα παρέδιδε θρεπτικά συστατικά στις ρίζες των φυτών,

αφήνοντας καθαρό κόμποστ.

Αλλά έμαθα ότι είναι σχεδόν αδύνατο

να δημιουργήσεις ένα νέο υβριδικό μανιτάρι.

Έμαθα επίσης

ότι ορισμένα από τα πιο νόστιμα μανιτάρια

μπορούν να καθαρίσουν περιβαλλοντικές τοξίνες στο έδαφος.

Σκέφτηκα λοιπόν πως ίσως θα μπορούσα να εκπαιδεύσω ένα στρατό

από φαγώσιμα μανιτάρια που καθαρίζουν τοξίνες

για να φάνε το σώμα μου.

Έτσι σήμερα, συγκεντρώνω ό,τι χάνω ή ξύνω --

μαλλιά, δέρμα, και νύχια --

και ταΐζω φαγώσιμα μανιτάρια.

Καθώς τα μανιτάρια μεγαλώνουν,

διαλέγω τα καλύτερα

για να γίνουν Αιώνια Μανιτάρια.

Πρόκειται για ένα είδος επιλεκτικής διαδικασίας

για τη ζωή μετά θάνατον.

Όταν λοιπόν πεθάνω,

αυτά τα μανιτάρια θα αναγνωρίσουν το σώμα μου

και θα είναι σε θέση να το φάνε.

Εντάξει, για κάποιους από εσάς

αυτό μπορεί ν' ακούγεται εντελώς τρελό.

(Γέλια)

Λιγάκι.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή δεν είναι το είδος της σχέσης

που επιθυμούμε να έχουμε με το φαγητό μας.

Θέλουμε να τρώμε το φαγητό μας, όχι να μας τρώει.

Αλλά καθώς παρακολουθώ τα μανιτάρια να μεγαλώνουν

και να χωνεύουν το σώμα μου,

φαντάζομαι το Αιώνιο Μανιτάρι

ως ένα σύμβολο ενός νέου τρόπου να σκεφτόμαστε το θάνατο

και τη σχέση του σώματος με το περιβάλλον.

Για μένα βλέπετε,

η καλλιέργεια του Αιώνιου Μανιταριού

δεν είναι απλώς ένα επιστημονικό πείραμα

ή κηπουρική ή ανατροφή ενός κατοικιδίου,

είναι ένα βήμα προς την αποδοχή του γεγονότος

ότι κάποια μέρα θα πεθάνω και θα αποσυντεθώ.

Είναι επίσης ένα βήμα

προς την ανάληψη ευθύνης

για το προσωπικό μου βάρος στον πλανήτη.

Μεγαλώνοντας ένα μανιτάρι είναι επίσης μέρος μίας ευρύτερης πρακτικής

της καλλιέργειας οργανισμών που αποσυνθέτουν

που ονομάζεται καλλιέργεια αποικοδομητών,

μία έννοια που αναπτύχθηκε από έναν εντομολόγο,

τον Τίμοθι Μάιλς.

Το Αιώνιο Μανιτάρι είναι μία υποκατηγορία της καλλιέργειας αποικοδομητών.

που ονομάζω καλλιέργεια αποικοδομητών του σώματος και αποκατάσταση τοξικότητας --

η καλλιέργεια οργανισμών που αποσυνθέτουν

και καθαρίζουν τοξίνες στα σώματα.

Και τώρα αναφορικά με τις πυτζάμες νίντζα.

Όταν ολοκληρωθεί

σκοπεύω να ενσωματώσω το Αιώνιο Μανιτάρι σε μία σειρά από αντικείμενα.

Πρώτον ένα σάβανο

που περιέχει σπόρια μανιταριών,

Το Κουστούμι Θανάτου από Μανιτάρια.

(Γέλια)

Φορώ το δεύτερο πρωτότυπο

αυτού του σάβανου.

Είναι καλυμμένο με ένα δίχτυ

που περιέχει σπόρια μανιταριών.

Το σχέδιο δέντρου που βλέπετε

μιμείται την ανάπτυξη των μυκηλίων των μανιταριών

που αντιστοιχούν στις ρίζες των φυτών.

Κατασκευάζω επίσης και μία εργαλειοθήκη καλλιέργειας αποικοδομητών,

ένα μείγμα από κάψουλες

που περιέχουν σπόρια Αιώνιων Μανιταριών

και άλλα στοιχεία

που επιταχύνουν την αποσύνθεση και την αποκατάσταση τοξινών.

Αυτές οι κάψουλες περιέχονται σ' ένα ζελέ με πολλά θρεπτικά στοιχεία,

ένα είδος δεύτερου δέρματος,

που διαλύεται γρήγορα

και γίνεται παιδική τροφή για τα μανιτάρια που μεγαλώνουν.

Σκοπεύω να τελειώσω τα μανιτάρια και την εργαλειοθήκη

στα επόμενα δύο χρόνια,

και μετά θα ήθελα να αρχίσω να τα δοκιμάζω,

αρχικά με ληγμένο κρέας από την αγορά

και μετά με ανθρώπους.

Και είτε το πιστεύετε είτε όχι,

κάποιοι άνθρωποι έχουν προθυμοποιηθεί να προσφέρουν το σώμα τους

και να φαγωθεί από μανιτάρια.

(Γέλια)

Αυτό που έμαθα μιλώντας μαζί τους

είναι πως έχουμε μία κοινή επιθυμία

να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε το θάνατο

και να μειώσουμε τις επιπτώσεις του θανάτου μας στο περιβάλλον.

Ήθελα να καλλιεργήσω αυτή την οπτική

όπως και τα μανιτάρια,

έτσι σχημάτισα την Εταιρεία καλλιέργειας αποικοδομητών,

μία ομάδα ανθρώπων που αποκαλούνται αποσυνθετοναύτες

και εξερευνούν ενεργά τις μεταθανάτιες επιλογές τους,

αναζητούν την αποδοχή του θανάτου

και καλλιεργούν οργανισμούς που αποσυνθέτουν

όπως το Αιώνιο Μανιτάρι.

Αυτή η εταιρεία έχει ένα όραμα

πολιτισμικής αλλαγής

από τον πολιτισμό άρνησης του θανάτου και διατήρησης του σώματος

σε μία κουλτούρα αποσύνθεσης,

μία ριζοσπαστική αποδοχή του θανάτου και της αποσύνθεσης.

Η αποδοχή του θανάτου σημαίνει αποδέχομαι

πως είμαι μέρος της φύσης

Σε στενή σχέση με το περιβάλλον,

όπως επιβεβαιώνει η έρευνα για τις περιβαλλοντικές τοξίνες.

Και όπως λέει το ρητό,

χους ει και εις χουν απελεύσει.

Και όταν κατανοήσουμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με το περιβάλλον,

βλέπουμε πως η επιβίωση του είδους μας

Εξαρτάται από την επιβίωση του πλανήτη.

Πιστεύω πως αυτή είναι η αρχή

πραγματικής περιβαλλοντικής ευθύνης.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)