Czy wodorosty mogą pomóc zatrzymać globalne ocieplenie?

Czas na interwencję na światową skalę w walce ze zmianami klimatu. Ekolog Tim Flannery twierdzi, że wodorosty mogą być pomocne. W odważnej prelekcji, opowiada o ogromnym potencjale wodorostów w pochłanianiu dwutlenku węgla i wyjaśnia, w jaki sposób morskie farmy wodorostów, utworzone na masową skalę, mogą uwięzić cały emitowany do atmosfery węgiel. Dowiedz się więcej o tym potencjalnie ratującym planetę rozwiązaniu oraz o działaniach potrzebnych do osiągnięcia tego celu.

Ale ich dużo.

To wodorosty.

To dość skromne rośliny.

Ale mają pewne niezwykłe cechy.

Po pierwsze, bardzo szybko rosną.

Więc węgiel będący częścią tego wodorostu,

zaledwie kilka tygodni temu

unosił się w atmosferze jako CO2,

powodując negatywne skutki
zmian klimatu.

W tej chwili dwutlenek węgla
jest bezpiecznie uwięziony w wodorostach,

ale kiedy wodorosty zgniją,

a sądząc po zapachu, będzie to niebawem,

po zepsuciu uwolnią CO2
z powrotem do atmosfery.

Czy nie byłoby świetnie,
gdybyśmy znaleźli sposób

długoterminowego przechowywania CO2,

jednocześnie przyczyniając się
do rozwiązywania problemu zmian klimatu?

Mówię o zmniejszeniu ilości
gazów cieplarnianych.

Jest to druga połowa
wyzwania klimatycznego.

Ponieważ zwlekaliśmy tak długo

z przeciwdziałaniem zmianom klimatu,

teraz musimy robić dwie
bardzo duże i trudne rzeczy naraz.

Musimy ograniczyć emisję
i uporządkować dostawy energii,

jednocześnie pochłaniając znaczące ilości

dwutlenku węgla z atmosfery.

Jeśli tego nie zrobimy, około 25 procent
umieszczonego w powietrzu CO2

pozostanie tam, z naszej perspektywy,
na zawsze.

Więc musimy działać.

To nowy etap w walce
z kryzysem klimatycznym

i wymaga innego rodzaju podejścia.

Pomysły, takie jak kompensacja
emisji CO2, w obecnych czasach

naprawdę nie mają sensu.

Kiedy coś równoważysz,

pozwalasz sobie na wprowadzenie
gazu cieplarnianego do atmosfery

i rekompensujesz
to później przez pobranie.

Kiedy musisz jednocześnie
zmniejszyć emisję

i pobierać CO2,

takie myślenie nie ma już sensu.

A kiedy mówimy o pochłanianiu,

mówimy o wyłączaniu dużych ilości
gazów cieplarnianych, zwłaszcza CO2,

z obiegu.

Aby to zrobić, musimy oszacować
koszt dwutlenku węgla.

Cena tego rodzaju usługi
musi być korzystna,

usługi, na której wszyscy zyskamy.

Jak dotąd prawie nie poczyniliśmy postępów

z drugą połową wyzwania klimatycznego.

Nie jest to na celowniku większości ludzi.

Czasami słyszę ludzi mówiących:

straciłem nadzieję, że coś zmienimy
w sprawie kryzysu klimatycznego.

Też nie przespałem przez to wielu nocy.

Jestem tu dzisiaj jako ambasador
tych skromnych chwastów - wodorostów.

Myślę, że mają potencjał

do odegrania dużej roli
w walce ze zmianami klimatu

i w naszej przyszłości.

Według naukowców mamy tylko 80 lat,

to znaczy do końca tego wieku,

aby ograniczyć emisję gazów cieplarnianych

o 3 procent każdego roku

i wydobyć corocznie z atmosfery
3 gigatony CO2.

Te liczby są tak duże,
że zbijają nas z tropu.

Ale naukowcy mówią, że musimy to zrobić.

Naprawdę nie lubię pokazywać tego wykresu,

ale przepraszam, muszę to zrobić.

Jest bardzo wymowny, gdy
opowiadam historię

mojej osobistej porażki

we wspieraniu pracy nad zmianami klimatu

i naszej wspólnej porażki
w zajmowaniu się tym problemem.

Można na nim zobaczyć zależność

między ociepleniem klimatu
a stężeniem gazów cieplarnianych.

Można zobaczyć wszystkie wspaniałe
oświadczenia naukowe,

wskazujące na zagrożenia zmian klimatu.

Można na nim zobaczyć
spotkania polityczne.

Nic nie zmieniło tej trajektorii.

Dlatego musimy zmienić nasze myślenie,

potrzebujemy nowego podejścia.

Jak więc możemy redukować
gazy cieplarniane na dużą skalę?

Są tylko dwa sposoby, aby to zrobić

i osobiście mocno
zagłębiłem się w ten temat.

Myślę, że w ostatecznym rozrachunku
nie przeszkadzałby nam zapach wodorostów .

Jest to jedna z najlepszych opcji,

ale istnieje wiele innych możliwości.

Istnieją ścieżki chemiczne
i ścieżki biologiczne.

Jedyne dwa sposoby, aby to zrobić.

Ścieżki biologiczne są fantastyczne,

ponieważ źródło energii
potrzebne do ich funkcjonowania, słońce,

jest darmowe.

Używamy słońca do procesu
fotosyntezy w roślinach,

do rozpadu CO2 i wychwycenia węgla.

Istnieją również ścieżki chemiczne.

Nie są aż tak złowieszcze
na jakie wyglądają.

Problemem jest koszt energii

potrzebnej do wychwycenia węgla

i koszt zaopatrzenia w energię.

Bezpośrednie wychwycenie CO2
to dobry przykład ścieżki chemicznej,

i jest to już praktykowane

przy wytwarzaniu biopaliw
lub tworzyw sztucznych.

Poczyniono wielkie postępy,

ale minie wiele dekad,

zanim metody chemiczne
pochłoną gigatonę CO2 rocznie.

Myślę, że metody biologiczne
budzą większą nadzieję

w najbliższym czasie.

Prawdopodobnie słyszeliście
o zalesianiu, sadzeniu drzew,

jako rozwiązaniu problemu zmian klimatu.

To dobre pytanie:

Czy możemy wybrnąć z tego problemu,
sadząc drzewa?

Jestem do tego sceptycznie
nastawiony z wielu powodów.

Jednym z nich jest skala problemu.

Wszystkie drzewa
powstają z maleńkich nasion

i musi minąć wiele dziesięcioleci,

aby osiągnęły
pełen potencjał pochłaniania CO2.

Po drugie,

powierzchnia ziemi jest mocno użytkowana.

Pozyskujemy z niej nasz pokarm,
otrzymujemy nasze produkty leśne,

ochronę różnorodności biologicznej,
wodę i wszystko inne.

Znalezienie terenu,
by zaradzić jeszcze temu problemowi,

będzie dość trudne.

Ale jeśli zwrócimy nasze oczy ku wodzie,

dostrzeżemy rozwiązanie
w istniejącej branży,

gdzie jest łatwiejsze rozwiązanie.

Oceany pokrywają około
70 procent naszej planety.

Odgrywają naprawdę ważną rolę
w regulowaniu naszego klimatu,

a jeśli zwiększymy w nich
wzrost wodorostów,

możemy wykorzystać je do wzrostu
roślin zmieniających klimat.

Istnieje bardzo wiele

genetycznie różnorodnych wodorostów.

Są to rośliny bardzo stare,

były jednymi z pierwszych
organizmów wielokomórkowych.

Ludzie używają teraz
specjalnych rodzajów wodorostów

do szczególnych celów,

jak opracowywanie wysokiej jakości
produktów farmaceutycznych.

Można też użyć wodorostów do kąpieli,

co jest prawdopodobnie dobre dla skóry.

Nie potwierdzę tego,
ale możecie spróbować.

Skalowalność jest najważniejszą sprawą
w hodowli wodorostów.

Jeśli pokryjemy 9 procent oceanów świata

farmami wodorostów,

będziemy mogli zredukować ekwiwalent
wszystkich gazów cieplarnianych

rokrocznie uwalnianych do atmosfery,

czyli ponad 50 gigaton.

Kiedy pierwszy raz o tym przeczytałem,
byłem urzeczony.

Pomyślałem, że obliczę,
ile miejsca zajmie 9 procent oceanów.

Obszar odpowiada wielkości
czterech i pół Australii,

mojego domu.

A jak to wygląda w chwili obecnej?

Ile morskich farm wodorostów
faktycznie tam mamy?

Zero.

Mamy pewne prototypy,
co jest naszą nadzieją.

Ten mały szkic farmy wodorostów,
będącej obecnie w budowie,

obrazuje ciekawe fakty
na temat wodorostów.

Możecie zobaczyć wodorosty
rosnące na konstrukcji

na 25 metrach głębokości.

Różni się to od wszystkiego,
co jest na lądzie.

Wodorosty nie są jak drzewa,

nie posiadają nieproduktywnych części,

jak korzenie i pnie, czy gałęzie i kora.

Fotosynteza zachodzi
w niemal całej roślinie,

dlatego szybko rośnie.

Wodorosty mogą rosnąć nawet metr dziennie.

A w jaki sposób pochłaniamy węgiel?

Nie tak jak na lądzie.

Wszystko, co trzeba zrobić,
to odciąć wodorosty,

aby podryfowały w otchłań oceanu.

Gdy spadną kilometr w dół,

węgiel skumulowany w wodorostach
zostanie skutecznie usunięty z obiegu

na wieki lub tysiąclecia.

Jeśli posadzimy las,

musimy martwić się
o pożary lub szkodniki

uwalniające CO2 do atmosfery.

Kluczowym elementem farmy

jest ta mała rurka schodząca w głąb.

Środkowa warstwa oceanu jest w zasadzie
rozległą pustynią biologiczną.

Nie ma tam żadnych składników odżywczych.

Ale zaledwie 500 metrów niżej

jest chłodna, bardzo bogata
w składniki odżywcze woda.

Przy odrobinie czystej,
odnawialnej energii,

można wypompować tę wodę

i użyć zawartych w niej składników
do nawadniania upraw wodorostów.

To może przynieść wiele korzyści.

To zmiana biologicznej pustyni,

środkowego oceanu,

w produktywne, może nawet
ratujące naszą planetę rozwiązanie.

Co może pójść nie tak?

Cóż, wszystko o tak ogromnej skali

wymaga ogólno-światowej interwencji.

Musimy być bardzo ostrożni.

Myślę, że stosy śmierdzących wodorostów

będą najmniejszym z naszych problemów.

Nie unikniemy innych
nieprzewidzianych skutków.

Jednym z nich, który naprawdę mnie martwi,

jest los różnorodności biologicznej
w głębokim oceanie.

Jeśli wkładamy gigatony wodorostów
do głębokiego oceanu,

wpływamy na życie tam w dole.

Dobra wiadomość jest taka,

że wiele wodorostów i tak dociera
do głębokiego oceanu,

po burzach lub przez podwodne kaniony.

Nie mówimy tutaj o nowym procesie.

Mówimy o usprawnieniu naturalnego procesu.

Będziemy się uczyć w trakcie.

Być może te morskie farmy wodorostów
będą musiały być mobilne,

aby rozprowadzać wodorosty
na rozległych obszarach oceanu,

zamiast tworzenia dużego śmierdzącego
stosu w jednym miejscu.

Może będziemy musieli zwęglić wodorosty,

aby stworzyć coś w rodzaju
obojętnego mineralnego biowęgla,

zanim wyślemy je na dno oceanu.

Tego się nie dowiemy,
dopóki nie zaczniemy działać

i będziemy uczyć się poprzez działanie.

Chcę wam pokazać
współczesną farmę wodorostów.

To duży biznes,

sektor warty sześć miliardów
dolarów rocznie.

Farmy u wybrzeży Korei Południowej

można zobaczyć z kosmosu, są ogromne.

Coraz częściej są to
nie tylko farmy wodorostów.

To tak zwana permakultura oceaniczna.

W permakulturze oceanicznej

razem hodowane są ryby,
skorupiaki i wodorosty.

Funkcjonuje to dobrze dlatego,

że wodorosty zmniejszają kwasowość wody.

Zapewniają idealne środowisko
do uprawy białka morskiego.

Tworząc permakulturę oceaniczną
na powierzchni

dziewięciu procent oceanów,

wyhodowalibyśmy wystarczającą ilość białka
w postaci ryb i skorupiaków,

aby każdemu z 10 miliardów ludzi

dać po 200 kilogramów
wysokiej jakości białka rocznie.

Takie rozwiązanie
stwarza wiele możliwości.

Możemy walczyć ze zmianami klimatu,
wyżywić świat,

odkwasić oceany.

Ekonomiczne aspekty
takiego wyzwania będą trudne.

Będziemy inwestować
wiele miliardów dolarów

w takie rozwiązania,

a osiągnięcie wyniku
w gigatonach zajmie dekady.

Jestem przekonany, że tak będzie,

bo dopóki nie pozbędziemy się
tego gazu z powietrza,

będziemy mieć do czynienia
z konsekwencjami zmian klimatu.

Nasze miasta będą zalewane,

zostaniemy pozbawieni pokarmu,

spowoduje to wszelkiego rodzaju
niepokoje społeczne.

Więc każdy, kto ma pomysł
na rozwiązania tego problemu,

ma cenny atut.

I jak już wyjaśniłem,

permakultura oceaniczna będzie
zrównoważona ekonomicznie.

W ciągu następnych 30 lat

musimy zmienić się z gospodarki
emitującej dwutlenek węgla,

na gospodarkę pochłaniającą węgiel.

To niewiele czasu.

Połowa gazów cieplarnianych
została wprowadzona do atmosfery

w ciągu ostatnich 30 lat.

Skoro wprowadziliśmy do atmosfery
te gazy przez ostatnie 30 lat,

możemy je zredukować
w takim samym czasie.

Jeśli w to wątpicie,

po prostu cofnijcie się do 1919 roku,

porównajcie go z 1950 rokiem.

W 1919 roku w Edynburgu

były dwupłatowce z płótna i drewna.

Trzydzieści lat później
samoloty odrzutowe.

Transport uliczny w 1919 roku był konny.

W 1950 roku odbywał się
pojazdami silnikowymi.

W 1919 roku mieliśmy proch.

W 1950 roku mieliśmy energię jądrową.

Możemy zrobić wiele w krótkim czasie.

Ale wszystko zależy od tego,
czy uwierzymy w znalezienie rozwiązania.

Teraz chciałbym
zjednoczyć wszystkich ludzi

posiadających wiedzę w tym zakresie.

Inżynierów, którzy wiedzą,
jak budować konstrukcje na morzu,

hodowców wodorostów, finansistów,

organy rządowe,

ludzi, którzy rozumieją, co trzeba zrobić

i wytyczą drogę.

Jak zmienimy warte
6 miliardów dolarów rocznie,

morskie farmy wodorostów,

w nową formę przemysłu,
która ma tak duży potencjał,

ale będzie wymagała dużych inwestycji?

Nie jestem bukmacherem.

Ale gdybym był,

wydałbym moje pieniądze na wodorosty.

To są moi bohaterowie.

Dziękuję.

(Brawa)