(h) TROM - 2.20 Özgüven

http://tromsite.com - Çok kapsamlı ve çok iyi organize edilmiş bir belgesel. (indir, youtube'dan izle, altyazılar, jenerik, paylaş, katkıda bulun, ve daha pek çok şey)

Belgeselin içeriği :
-------------------------------------------------------------------------
TROM (Benim Gerçekliğim), şimdiye kadar yapılmış en kapsamlı belgeseldir. Ayrıca, şimdiye kadar her şeyi analiz etmeye çalışan tek belgeseldir: bilimden parasal sisteme kadar herşeyi içeren TROM, herkesin hayatını iyileştirecek somut çözümler de sunuyor.

Dünyayı görmenin yeni ve 'gerçekçi' bir yolu.

"Büyük Patlamadan bugüne ve geleceğe."
-------------------------------------------------------------------------

[Özgüven]

Vatandaşlar, özgüveni olan varlıklar.

Bu insan gerçekliğe, insan organlarına, duyularına, evrene

paralel giden

parasal sisteme öyle kaptırmış ki!

İnsanlar gözlem yoluna tanım koymak erine

kafalarındaki tanımları kullanarak gözlem yapar.

Bu, bilimin tam tersi.

Şunu düşün: Dev bir kürenin üzerindeyiz.

Küre diyoruz, çünkü bu şekli böyle tanımladık.

Biz de bu formu böyle görüyoruz,

çünkü görme duyumuzla bundan fazlasını göremiyoruz.

Örneğin, dünyanın manyetik alanını göremiyoruz.

Bu dev kürede duruyoruz,

buna benzer diğer formlar, güneş sistemi denilen bir formasyonda dizilmişler.

Güneş sistemi de sıradışı derecede büyük bir galakside yer alıyor.

Bu galaksi, büyük bir karanlığın içinde yer alan

milyarlarca galaksiden biri.

Bu durumda nasıl özgüven sahibi olabilirsin?

Büyük ihtimalle bu durumun farkında bile değilsin.

Bir baba, ebeveyn ve öğretmen statüsü konusunda özgüven sahibidir.

Psikoloji konusunda en ufak fikri olmasa bile insan davranışının nasıl geliştiği

konusunda öğütler verir.

O, kültürün bir aynası olur,

oğluna balık tutmayı,

kız tavlamayı, spor yapmayı, babanın sevdiği şeyleri

veya içinde bulundukları kültürün bir parçası olan şeyleri öğretir.

Oğluna bunları öğretmesinin sebebi de baba olarak kendine güvenmesidir.

İnançlı bir kimse tanrının varlığı konusunda müthiş güven sahibidri.

Bir annenin, kızının dünyadaki en akıllı kız olduğu konusundaki güveni tamdır.

En iyi aşçı ve çok iyi bir anne olduğu konusunda da kendine güvenir.

Okulda her şeyi çok iyi öğrenen bir öğrencinin

eğitim sistemin güveni tamdır,

aldığı notlardan da gurur duyar.

Bir iş adamı, yaptığı işe ve ekonomiye güvenir.

Bir aktör, yaptığı şeyin sanat olduğuna güvenir.

Sanat, anlamı kişisel olan ancak evrensel sayılan bir kelimedir.

İnançlı kişi, hikayenin gerçek olup olmadığına bakmaz,

anne, zekanın ne olduğunu sormaz.

Kime göre, kimin zevkine göre olduğunu

veya anne olmaktan neyi anladığını sormaz.

Öğrenci, eğitim sisteminin amacının ne olduğunu sormaz.

İş adamı, paranın ne olduğunu sormaz,

parayı kimin icat ettğini, parasal sistemin ne olduğunu sormaz.

Bir aktör, gerçekten ne yaptığını sormaz,

sanatseverler de sanatın ne olduğunu sormazlar,

hangi bakış açısının daha iyi olduğunu merak etmezler.

Sanat sanattır,

ne zaman yapıldığı, nasıl yapıldığı, kimin tarafından yapıldığı önemli mi?

Sanatta önemli olan şey nedir?

Dünyadaki pek çok kişi, herhangi bir konuyu ancak yüzeysel bir şekilde anlar.

Kendine sorup incelemeye başladığında,

gerçekliğin sana gösterecekleri seni şık edecek,

ancak mantıklı da gelecek.

Maalesef, bu parasal sistemde vatandaşlar

kör bir inanç içinde yaşıyor.

Bir şeye inanmak,

iman etmek, kontrol edilmemiş bir fikir üzerine oynamak

ve hayatını da bu şekilde kurmak demektir.

Bu, yapabileceğin en riskli şey.

Parasal sistem bu işleri, bu sabit karakterleri yarattı.

İnsanlar atlayıp bu kalıplara girmeye çalışıyor, karakter tanımına uygun davranmaya çalışıyor.

Parasal sisteme karşı çıkanlar bile organizasyonlara

gruplara, aktivistlere, militanlara, rockçılara, rapçilere

katılmak için can atıyorlar.

Bu tür bir güven esasen bilgi eksikliğinden başka bir şey değil.

Sistemin değişmesini, bireyin değişmesini

ve yükselmesini önlüyor.

Sistem, var olan düzeni devam ettiriyor.

Peki, var olan düzen senin için zararlıysa

nasıl değişim sağşayacaksın?

Etrafta kendilerine ait olmayan fikirlere

bu kadar çok güvenen insanlar varken,

onlara ters düşen bir fikri tartışmak neredeyse imkansız.

Ayrıca, eğer dikkat ettiyseniz, kimse

"Bilmiyorum" demeyi bilmiyor.

Herkesin her konuda fikri var.

Bundan ötürü de pek çok kişisel fikir

doğruymuş gibi kabul ediliyor.

Komplolar, dinler, vs.

Demokratik toplumda yaygın bir görüşe göre

sorumlu vatandaşlar her konuda fikir sahibi olmalıdır.

Pek çok şey hakkında çok bir şey bilemeyeceğin için

fikrinin temelindeki şey saçmalık.

Söylenecek en iyi şey:

Bu konuda sana cevap verecek kadar bilgili değilim.

Bu konuda bir karar veremem.

Roketler hakkında bir bilgim yok.

İnsanların uzak bir gezegende nasıl hayatta kalacağı hakkında da...

Bu benim alanım değil, bilmiyorum.

Bu insanlar için söylemesi en zor şey.

Bilmiyorum.

Ben, şüpheyle, belirsizlikle, bilmeyerek yaşayabilirim.

Bence bilmeden yaşamak, yanlış cevaplarla yaşamaktan çok daha enteresan.

Aşağı yukarı cevaplarım, ve farklı konularda, farklı miktarlarda kesin olan muhtemel inançlarım var.

Ancak, hiçbir şeyden kesin emin değilim. Pek çok şey hakkında hiç bir bilgim yok.

Ancak, cevapları bilmeme gerek yok. Bir şeyleri bilmemek beni korkutmuyor.

Esrarengiz bir evrende amaçsız bir şekilde kaybolmaktan korkmuyorum.

Anladığım kadarıyla, durumumuz zaten muhtemelen böyle.

Bu, beni korkutmuyor.

Okulda sana herkesin kendi fikrine sahip olabileceğini öğrettiler.

Doğru mu? OK.

Şimdi, diyelim ki karşımdaki evde oturuyorsun.

Ben de evinden bir sürü adamın çıktığını görüyorum.

Benim de kendi fikrim olabilir.

Bir bale veya dil öğretmeni olabilirsin.

Asla insanlara kendi fikirlerine sahip olma hakkını vermemelisin.

Eğer kendi fikirleri makul olsa, o zaman diyorum ki: "Orada ne oluyor? Gerçekten bilmiyorum."

Bir dil veya bale öğretmeni olabilir.

Ancak insanlara kendi fikirlerine sahip olma özgürlüğü verirsen...

"Sence o adam hiç aya çıkacak mı?" "Peh, bin yıl geçse de çıkamaz."

Bu beni ilgilendirmiyor.

Sen roket uzmanı mısın? Uzayda seyahat konusunda bir bilgin var mı? Fikrini duymak istemiyorum.

Bu sebepten ötürü insanların söylediklerinden ötürü çok sorun yaşıyoruz.

Bilgiyi ortak bir şekilde arayamıyoruz.

Bana sorarsan, benim fikrim seninki kadar iyi.

İyi.

İnsanlar, sana denkmiş gibi hissetmek istiyor.

Onlar, "bu senin fikrin, şimdi de benim fikrimi dinle" diyorlar. Anlıyor musun?

Onlara göre bir fikir bir diğerine denk.

Bu da, fikirleri kontrol etmeyi bilmeyenler arasında geçerli bir görüş oluyor.

Bu çok mümkün.

Bu durum belki sadece vücudun verdiği bir tepki.

Bu teori kulağa şaşırtıcı geliyor, ancak gerçekler böyle ve ispatı da gayet mümkün.

Ancak bundan daha sonra bahsedeceğiz.

[ Alternatif Çözümler ]

[ 1) Zıtlaşmamak / 2) Kelimeyi söylemek]

Bir başkasıyla zıtlaştığın sürece

anlaşmaya varamazsın.

Her taraf kendi fikrini savunacak ve diğer tarafın dediğine dikkat etmeyecek.

Eğer diğer tarafın haklı olduğunu görsen,

yine de bunu kabul etmeyeceksin.

Bunun sebebi ise zıtlaşma hali.

Çözüm, zıtlaştığın konuşmalara hiç girmemek.

Bu, tanım itibariyle bir yere varmayacak bir konuşma.

Tartışma, bundan farklı bir şey.

Böyle insanlarla karşılaşınca kelimeyi söyle.

Eğer inançlı, Tanrı'ya inanan biriyle karşılaşsan,

nasıl inandığını ve bu fikri nereden edindiğini sor.

Ona kelimeyi söyle,

ona inanmak istediğini, ikna olmak istediğini söyle.

Ondan Tanrı'nın nasıl varolduğunu göstermesini iste.

Belki yeni bir şey keşfedersin,

belki de o, hatalı olduğunu anlar.

Parasal sisteme kendini kaptırmış bir adam için de aynı şeyi yapabilirsin.

Para, araba, iş... sor ona.

Amacı ne bunların? Nereye varmaya çalışıyor?

Gerçekten ne yapmak istiyor?

Hayaliyle yaşadığını söyle,

arabaya sahip olmasının sebebinin, bu fikrin başkaları tarafından kabul görmesi olduğunu söyle.

İşlerinin para transferinden ibaret olduğunu, paranın da sadece

kağıt olduğunu söyle.

Kelimeyi söylemeden

böyle insanlara ulaşmak zordur.

Onlardan düşüncelerine nasıl bu kadar güvendiklerini duymak da öyle.

Parasal sistem, körü körüne inanmaya teşvik ediyor.

Seçimlerin ve seçme hakkının yarattığı ilüzyonu kullanıyor.

Bununla son derece bir birinden ayrılmış ve farklı bir toplum yaratıyor.

Sen bir insan olarak neden değişmiyorsun?

Seni engelleyen ne?

Hepimiz bu soruyu sorsak...

sadece ağzımızla veya aklımızla değil,

ya da eğlenmek için değil.

Soruyu kendimize cidden ve derinden sorsak.

Cevabın ne olurdu?

Bu soruna cevabın ne?

İnsanlar neden binlerce yıldır böyle yaşıyor?

Neden değişmediler?

Dinleyen sen,

sen niye değişmedin?

Değişimi, değişimin sonuçlarını bilmiyorsan

Milliyetçi olursun.

Kabileci olursun,

izole bir halde yaşarsın.

Dünyayla bir ilişkin olmaz.

Devamlı savaşırsın.

Daha fazla silah üretirsin. Bir birini öldürürsün.

Şimdi, eğer bu konuda ciddiysen, neden kendine

bu soruyu sormuyorsun?

Bu kadar şeye maruz kaldıktan sonra

neden hala değişmedim?

Cevabın ne olurdu?

Belki ciddi değilsin.

Belki çok yüzeysel bir hayat yaşamak istiyorsun.

Belki seni tatmin eden şeyler yüzeysel ve anlık.

Ya da önemsemiyorsun.

Anlık zevkler aradığın sürece...

Anlık tatminler...

önemsemiyorsun.

Çocuklarını önemsemiyorsun.

Öldürülseler önemsemezsin.

Ya da onlara karşı derin bir sevgi hissetmiyorsun.

Öyle hissetseydin savaşları durdururdun.

Öyle görünüyor ki, bunların hiçbiri sana hiçbir şey ifade etmiyor.

Ya da büyük ihtimal psikolojik olarak derinden şartlanmışsın.

Bütüne baksak,

Ancak psikolojik olarak da şartlandık

ve kimsenin haberi yok.

Bu durumdan korkulmadığı sürece,

bu düzen devam edecek.

Komik ama şaşırtıcı.

İnsanlar, sadece ufacık bir kısmını anladıkları çevre konusunda, bedenleri konusunda, gezegen veya evren konusunda

ne kadar da çok güven sahibi!

Kendine nasıl bu kadar güvenebiliyorsun?

tabii ki hepimiz biyolojik olarak şartlandık.