Γιατί πρέπει να λήξουμε τον Πόλεμο κατά των Ναρκωτικών

Μήπως ο Πόλεμος κατά των Ναρκωτικών είναι πιο βλαβερός απ' ότι ωφέλιμος; Σε μια τολμηρή ομιλία, ο μεταρρυθμιστής των πολιτικών για τα ναρκωτικά Ίθαν Νάντελμαν, απευθύνει μια παθιασμένη έκκληση για λήξη του "ανάποδου, άκαρδου, καταστροφικού" κινήματος εκρίζωσης του εμπορίου ναρκωτικών. Αναφέρει δύο σημαντικούς λόγους για να επικεντρωθούμε απεναντίας σε μια ευφυή νομοθετική ρύθμιση των ουσιών.

Τι έχει κάνει στον κόσμο
ο Πόλεμος Κατά των Ναρκωτικών;

Ας δούμε τους φόνους
και τον χαμό στο Μεξικό,

στην Κεντρική Αμερική,
σε τόσα πολλά μέρη στον πλανήτη,

η μαύρη αγορά παγκοσμίως εκτιμάται

σε 300 δις δολάρια κατ' έτος,

οι φυλακές γεμάτες στις ΗΠΑ και αλλού,

η αστυνομία κι ο στρατός σύρονται
σ' έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί

και που παραβιάζει βασικά δικαιώματα,
όπου οι απλοί πολίτες

ελπίζουν πως δεν θα βρεθούν
ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά,

στο μεταξύ, περισσότεροι
άνθρωποι χρησιμοποιούν

πιο πολλά ναρκωτικά παρά ποτέ.

Σαν την ιστορία της χώρας μου
με την ποτοαπαγόρευση

και τον Αλ Καπόνε, όμως επί πενήντα.

Γι' αυτό με σκανδαλίζει ιδιαίτερα

σαν Αμερικανό, το ότι υπήρξαμε
η κινητήρια δύναμη

πίσω απ' τον παγκόσμιο
Πόλεμο των Ναρκωτικών

Αναρωτηθείτε γιατί
τόσες χώρες ποινικοποιούν

ουσίες που ούτε τις έχουν ακουστά,

γιατί οι συμφωνίες του ΟΗΕ κατά
των ναρκωτικών δίνουν έμφαση

στην ποινικοποίηση παρά στην υγεία,

γιατί τα περισσότερα λεφτά παγκοσμιώς

για τα ναρκωτικά,

δεν πάνε στη μέριμνα αλλά στην τιμωρία,

και θ' ανακαλύψετε τις παλιές καλές ΗΠΑ.

Γιατί το κάνουμε αυτό;

Κάποιοι, ιδίως στην Λ. Αμερική

πιστεύουν πως δεν έχει
να κάνει με τις ουσίες.

Είναι τέχνασμα για την προώθηση

των συμφερόντων της ρεαλπολιτίκ των ΗΠΑ.

Μάλλον όμως δεν πρόκειται γι' αυτό.

Δεν θέλουμε μαφιόζους και αντάρτες

χρηματοδοτούμενους από ναρκοδολάρια

να τρομοκρατούν και να παίρνουν
τον έλεγχο άλλων εθνών.

Όχι, γεγονός είναι πως
η Αμερική είναι τρελή,

όσον αφορά τα ναρκωτικά.

Ας μην ξεχνάμε, είμαστε
εμείς που πιστέψαμε

ότι μπορούσαμε να απαγορεύσουμε το αλκοόλ.

Σκεφτείτε τον παγκόσμιο
πόλεμο των ναρκωτικών

όχι σαν μια ορθολογική πολιτική

αλλά σαν μια διεθνή προβολή

μιας τοπικής ψύχωσης.

(Χειροκρότημα)

Όμως έχω καλά νέα.

Τώρα η Ρωσία οδηγεί τον Πόλεμο
των Ναρκωτικών κι όχι εμείς.

Οι περισσότεροι πολιτικοί στη χώρα μου

θέλουν να κάνουν πίσω τώρα,

να μπουν λιγότεροι στη φυλακή
κι όχι περισσότεροι

κι ως Αμερικανός είμαι περήφανος

που τώρα ηγούμαστε παγκοσμίως

στην μεταρρύθμιση των πολιτικών
για την κάνναβη.

Είναι πια νόμιμη για ιατρικές χρήσεις

σχεδόν στις μισές πολιτείες των ΗΠΑ,

εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν
να προμηθευτούν κάνναβη

ως φάρμακο, σε αδειοδοτημένες κλινικές

και πάνω απ' τους μισούς μου συμπολίτες
λένε πως είναι πια καιρός

να ρυθμιστεί νομικά και
φορολογικά η κάνναβη,

όπως λίγο-πολύ το αλκοόλ.

Αυτό κάνουν το Κολοράντο κι η Ουάσιγκτον,

η Ουρουγουάη, και σίγουρα
κι άλλοι θ' ακολουθήσουν.

Να λοιπόν τι κάνουμε:

Δουλεύουμε για τη λήξη
του Πολέμου των Ναρκωτικών.

Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν επειδή μεγάλωσα

σε μια αρκετά θρησκευόμενη,
ηθική οικογένεια,

πρωτότοκος γιος ραβίνου,

πήγα στο πανεπιστήμιο όπου

κάπνισα λίγη κάνναβη

και μου άρεσε. (Γέλια)

Μου άρεσε και να πίνω, ήταν όμως προφανές

πως το αλκοόλ ήταν το πιο
επικίνδυνο απ' τα δύο,

όμως εγώ κι οι φίλοι μου μπορούσαμε

να συλληφθούμε για ένα τσιγαριλίκι.

Αυτή η υποκρισία μ' ενοχλούσε,

έτσι έκανα διδακτορικό πάνω
στον διεθνή έλεγχο των ναρκωτικών.

Έπεισα το Υπουργείο Εσωτερικών
να μου δώσουν πρόσβαση,

πήρα διαβάθμιση ασφαλείας

μίλησα μ' εκατοντάδες πράκτορες υπηρεσιών
και της Δίωξης Ναρκωτικών

σ' όλη την Ευρώπη και την Αμερική

και τους ρωτούσα:

«Ποια νομίζετε πως είναι η απάντηση;»

Στην Λ. Αμερική μου απαντούσαν:

«Δεν μπορείς να διακόψεις την προσφορά.

Η απάντηση βρίσκεται στις ΗΠΑ.

Διακόψτε τη ζήτηση».

Μετά γύρισα στην πατρίδα και
μίλησα με ανθρώπους

που ασχολούνται με τον αγώνα
κατά των ουσιών και μου είπαν:

«Ξέρεις, Ίθαν, δεν μπορείς
να διακόψεις τη ζήτηση.

Η απάντησε βρίσκεται εκεί.
Πρέπει να διακόψεις την προσφορά».

Μετά μίλησα με τελωνειακούς

που πάσχιζαν να πιάσουν
τα ναρκωτικά στα σύνορα

και μου είπαν: «Δεν πρόκειται
να τα σταματήσεις εδώ.

Η απάντηση βρίσκεται αλλού,

να σταματήσεις την προσφορά
και τη ζήτηση».

Τότε μου ήρθε:

Όλοι όσοι εμπλέκονταν σ' αυτό

πιστεύουν πως η απάντηση
βρίσκεται στον χώρο

για τον οποίο γνωρίζουν τα λιγότερα.

Τότε άρχισα να διαβάζω ό,τι μπορούσα

για τις ψυχοτρόπες ουσίες:
Την ιστορία, τη φαρμακολογία,

την πολιτική, όλα αυτά

κι όσα περισσότερα διάβαζα,

τόσο φαινόταν πως μια προνοητική,

φωτισμένη, ευφυής προσέγγιση
θα μας έφτανε κάπου,

ενώ οι πολιτικές και
οι νόμοι της χώρας μου

μας πηγαίνουν αλλού.

Αυτή η ανισότητα δίνει την
εντύπωση ενός απίστευτου

διανοητικού και ηθικού παζλ.

Πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ

κοινωνία χωρίς ναρκωτικά.

Ουσιαστικά κάθε κοινωνία

έχει καταναλώσει ψυχοτρόπες ουσίες

για αντιμετώπιση του πόνου, αύξηση
της ενεργητικότητας, κοινωνικοποίηση,

ακόμα κι επικοινωνία με τον Θεό.

Η επιθυμία μας ν' αλλάξουμε
τη συνειδητότητά μας

μπορεί να είναι τόσο θεμελιώδης,
όσο οι επιθυμίες

για τροφή, παρέα και σεξ.

Άρα η πραγματική πρόκληση

είναι να μάθουμε πώς
να ζούμε με τα ναρκωτικά,

ώστε να προκαλούν τη λιγότερη δυνατή βλάβη

και σε κάποιες περιπτώσεις,
το μεγαλύτερο δυνατό όφελος.

Θα σας πω και κάτι ακόμα που έμαθα,

ότι ο λόγος που κάποιες ουσίες
είναι νόμιμες ενώ άλλες όχι

δεν έχει καθόλου να κάνει
με την επιστήμη ή την υγεία

ή με τον σχετικό κίνδυνο των ουσιών

αλλά κυρίως με το ποιος τα χρησιμοποιεί

και ποιος θεωρείται
πως χρησιμοποιεί κάποια ουσία.

Στα τέλη του 19ου αιώνα,

όταν ήταν νόμιμες οι περισσότερες ουσίες
που σήμερα είναι παράνομες,

οι κύριοι καταναλωτές
οπιούχων στη χώρα μου

και σε άλλες χώρες,
ήταν μεσήλικες λευκές γυναίκες,

που τα χρησιμοποιούσαν
για ανακούφιση των πόνων,

όταν ελάχιστα άλλα αναλγητικά
ήταν διαθέσιμα.

Κανείς δεν σκέφτηκε
να τα ποινικοποιήσει τότε

γιατί κανείς δεν ήθελε να βάλει
τη γιαγιά πίσω απ' τα σίδερα.

Όταν όμως εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι

άρχισαν να εμφανίζονται στη χώρα,

δουλεύοντας σκληρά
στους σιδηροδρόμους και στα ορυχεία

κι ύστερα άραζαν τ' απογεύματα

όπως έκαναν στην παλιά τους πατρίδα

τραβώντας μερικές τζούρες
όπιο απ' τις πίπες τους,

τότε είδαμε τους πρώτους
απαγορευτικούς νόμους

στην Καλιφόρνια και στη Νεβάδα,

υποκινούμενους από ρατσιστικούς φόβους

μην οι Κινέζοι κάνουν τις λευκές γυναίκες

εθισμένες σεξουαλικές τους σκλάβες.

Η πρώτη απαγόρευση της κοκαΐνης
παρομοίως υποκινήθηκε

από ρατσιστικό φόβο, μην οι μαύροι
σνιφάρουν τη λευκή σκόνη

και ξεχάσουν την θέση που τους άρμοζε

στις κοινωνίες του Νότου.

Οι πρώτες απαγορεύσεις της κάνναβης,

σχετίζονταν με το φόβο
των Μεξικανών μεταναστών

στα δυτικά και νοτιοδυτικά.

Αυτό που αληθεύει στη χώρα μου,

αληθεύει επίσης και σε πολλές άλλες,

τόσο για την προέλευση αυτών των νόμων

όσο και για την εφαρμογή τους.

Θα το θέσω αλλιώς,

με μια μικρή δόση υπερβολής:

Εάν οι κύριοι χρήστες κοκαΐνης

ήταν ώριμοι, ευκατάστατοι, λευκοί άνδρες

και οι κύριοι καταναλωτές του Βιάγκρα

ήταν νεαροί, φτωχοί, μαύροι άντρες,

τότε η χρήση κοκαΐνης θα ήταν εύκολη
με συνταγή γιατρού

και η πώληση Βιάγκρα θα σε έστελνε
πέντε με δέκα χρόνια στη στενή.

(Χειροκρότημα)

Ήμουν καθηγητής και
δίδασκα γι' αυτά τα θέματα.

Τώρα είμαι ακτιβιστής
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

και το κίνητρό μου είναι η ντροπή μου

να ζω σ' ένα κατά τ' άλλα σπουδαίο έθνος

με λιγότερο από 5%
του παγκόσμιου πληθυσμού

αλλά με σχεδόν 25% του πληθυσμού
των φυλακισμένων παγκοσμίως.

Συναντώ τόσο κόσμο,
που έχει χάσει κάποιον

αγαπημένο του από φυλάκιση
ή βία σχετιζόμενη με ουσίες

ή από υπερβολική δόση ή από AIDS

διότι η πολιτική γραμμή δίνει έμφαση

στην ποινικοποίηση, παρά στην υγεία.

Καλοί άνθρωποι
έχουν χάσει τις δουλειές τους,

τα σπίτια, την ελευθερία τους,
ακόμα και τα παιδιά τους

λόγω του κράτους,
όχι επειδή έβλαψαν κάποιον

αλλά μόνο και μόνο επειδή
επέλεξαν τη χρήση μιας ουσίας

αντί μιας άλλης.

Είναι λοιπόν λύση η νομιμοποίηση;

Πάνω σ' αυτό είμαι διχασμένος:

Τρεις μέρες τη βδομάδα λέω ναι,
τρεις μέρες λέω όχι

και τις Κυριακές γίνομαι αγνωστικιστής.

Όμως αφού σήμερα είναι Τρίτη,

ας πω ότι η νομική και φορολογική ρύθμιση

των περισσότερων παράνομων
σήμερα ναρκωτικών

θα περιόριζε δραστικά το έγκλημα, τη βία,

τη διαφθορά και τη μαύρη αγορά,

τα προβλήματα νόθευσης και κυκλοφορίας
ναρκωτικών χωρίς κανόνες,

θα βελτίωνε τη δημόσια ασφάλεια

και θα επέτρεπε τη χρήση των χρημάτων
των φορολογούμενων

για πιο ωφέλιμους σκοπούς.

Εννοώ πως οι αγορές
της κάνναβης, της κοκαΐνης,

της ηρωΐνης και της μεθαμφεταμίνης

είναι παγκόσμιες αγορές αγαθών

όπως ακριβώς οι παγκόσμιες αγορές
αλκοόλ, καπνού,

καφέ, ζάχαρης και τόσων άλλων αγαθών.

Όπου υπάρχει ζήτηση,

θα υπάρξει προσφορά.

Πάταξε την πηγή και μια νέα

αναδύεται αναπόφευκτα.

Οι άνθρωποι τείνουν
να βλέπουν την απαγόρευση

ως την υπέρτατη μορφή ρύθμισης,

ενώ στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει
την παραίτηση απ' τη ρύθμιση,

με τους εγκληματίες να καλύπτουν το κενό.

Γι' αυτό η τοποθέτηση ποινικών νόμων
και αστυνομικών μέτρων

στο επίκεντρο, προκειμένου να ελεγχθεί

μια δυναμική παγκόσμια αγορά αγαθών

είναι η συνταγή της καταστροφής.

Αυτό που πράγματι χρειάζεται να κάνουμε

είναι να φέρουμε τις υπόγειες
αγορές ναρκωτικών

όσο το δυνατόν στην επιφάνεια

και να τις ρυθμίσουμε
όσο πιο έξυπνα μπορούμε,

ώστε να ελαχιστοποιήσουμε
τις βλάβες των ναρκωτικών

και των απαγορευτικών πολιτικών.

Ως προς την κάνναβη,
αυτό προφανώς σημαίνει

μια αντιμετώπιση όπως αυτή του αλκοόλ.

Τα οφέλη αυτού θα είναι τεράστια,
ενώ οι κίνδυνοι ελάχιστοι.

Θα καπνίσει κάνναβη περισσότερος κόσμος;

Ίσως, όμως αυτοί δεν θα είναι νέοι,

γιατί δεν θα νομιμοποιηθεί γι' αυτούς

και ειλικρινά, ήδη έχουν

την καλύτερη πρόσβαση στην κάνναβη.

Πιστεύω θα καπνίσουν
μεγαλύτεροι σε ηλικία.

Άνθρωποι στα 40, στα 60,

ή και στα 80, που προτιμούν λίγη κάνναβη

από ένα απογευματινό ποτό
ή ένα υπνωτικό χάπι,

κάτι που θα τους βοηθήσει
με την αρθρίτιδα και τον διαβήτη

ή θα νοστιμίσει λιγάκι
έναν μακροχρόνιο γάμο. (Γέλια)

Αυτό μπορεί να προσδώσει ένα
ξεκάθαρο όφελος δημόσιας υγείας.

Όσο για τα άλλα ναρκωτικά,

κοιτάξτε την Πορτογαλία,
όπου κανείς δεν πάει φυλακή

για κατοχή ναρκωτικών

κι η κυβέρνηση ανέλαβε τη δέσμευση

ν' αντιμετωπίσει τον εθισμό
ως θέμα υγείας.

Κοιτάξτε την Ελβετία,
τη Γερμανία, την Ολλανδία,

τη Δανία, την Αγγλία, όπου όσοι

έχουν εθιστεί στην ηρωίνη για χρόνια,

που συχνά δοκίμασαν
να το κόψουν κι απέτυχαν

μπορούν να λάβουν φαρμακευτική
ηρωΐνη κι άλλες υπηρεσίες

σε ιατρικές κλινικές
και τ' αποτελέσματα είναι:

Η κατάχρηση παράνομων ουσιών, οι ασθένειες

κι οι υπερβολικές δόσεις, το έγκλημα
κι οι συλλήψεις, όλα μειώνονται,

η υγεία και η ευημερία βελτιώνονται,

οι φορολογούμενοι ωφελούνται,

και πολλοί χρήστες απεξαρτώνται.

Ας δούμε τη Νέα Ζηλανδία,
που πρόσφατα ψήφισε νόμο

που επιτρέπει στα ναρκωτικά αναψυχής
να πωλούνται νόμιμα,

εφόσον έχει αποδειχτεί πως είναι ασφαλή.

Ας δούμε εδώ τη Βραζιλία
και κάποιες ακόμα χώρες,

όπου μια αρκετά ψυχοτρόπος ουσία,

η αγιαχουάσκα, πωλείται
και καταναλώνεται νόμιμα,

εφόσον αυτό συμβαίνει
μέσα σε θρησκευτικά πλαίσια.

Ας δούμε την Βολιβία και το Περού,

όπου κάθε είδους προϊόν φύλλων κόκας,

την πηγή της κοκαΐνης,

πωλείται ελεύθερα χωρίς συνταγή,

χωρίς φανερές συνέπειες
για τη δημόσια υγεία.

Μην ξεχνάμε ότι η Κόκα Κόλα
περιείχε κοκαΐνη, μέχρι το 1900,

και δεν ήταν περισσότερο εθιστική

απ' τη σημερινή Κόκα Κόλα.

Απεναντίας, ας σκεφτούμε τα τσιγάρα:

Τίποτα δεν σε αγκιστρώνει και
δεν σε σκοτώνει, όσο τα τσιγάρα.

Όταν οι ερευνητές ρωτούν
εθισμένους στην ηρωίνη

ποιο ήταν το πιο δύσκολο να κόψουν
οι πιο πολλοί λένε το κάπνισμα.

Κι όμως, στην χώρα μου και σε πολλές άλλες

οι μισοί απ' τους εθισμένους στο τσιγάρο

το έχουν κόψει,

χωρίς κανείς να τους συλλάβει
ή να τους φυλακίσει

ή να τους βάλει σε «θεραπευτικό πρόγραμμα»

κάποιος εισαγγελέας ή δικαστής.

Η επιτυχία οφείλεται στην υψηλή φορολογία

και στους περιορισμούς χρόνου και χώρου
στην πώληση και στη χρήση,

όπως και σε αποτελεσματικές
αντικαπνιστικές εκστρατείες.

Θα μπορούσαμε άραγε να μειώσουμε
κι άλλο το κάπνισμα

απαγορεύοντάς το εντελώς; Πιθανότατα.

Φανταστείτε όμως τον εφιαλτικό πόλεμο

που θα προέκυπτε τότε.

Άρα οι προκλήσεις που
αντιμετωπίζουμε σήμερα

είναι διττές.

Πρώτα η πολιτική πρόκληση

του σχεδιασμού και
της εφαρμογής εναλλακτικών

έναντι των αποτυχημένων
απαγορευτικών πολιτικών,

ακόμα κι αν πρέπει να ρυθμίσουμε καλύτερα

και να μάθουμε να ζούμε με
τις ουσίες που θα είναι πλέον νόμιμες.

Η δεύτερη πρόκληση είναι όμως δυσκολότερη,

επειδή μας αφορά προσωπικά.

Εμπόδια στη μεταρρύθμιση δεν θέτει μόνο

η πανίσχυρη βιομηχανία σωφρονισμού

κι άλλα συμφέροντα
που θέλουν να διατηρηθεί

η κατάσταση ως έχει,

αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας.

Είναι ο φόβος, η έλλειψη γνώσης

και φαντασίας που
μπλοκάρουν την αλλαγή.

Τελικά το θέμα συνοψίζεται στα παιδιά

και στον πόθο κάθε γονιού να βάλουμε
τα μωρά μας στη γυάλα,

στον φόβο ότι με κάποιον τρόπο
οι ουσίες θα διαπεράσουν τη γυάλα

και θα θέσουν σε κίνδυνο τους νέους μας.

Πράγματι, μερικές φορές φαίνεται πως όλος

ο Πόλεμος των Ναρκωτικών δικαιολογείται

ως μια σπουδαία πράξη
προστασίας των παιδιών,

πράγμα που κάθε νέος θα
σας πει ότι δεν ισχύει.

Να λοιπόν τι λέω στους εφήβους.

Πρώτον, μην παίρνετε ναρκωτικά.

Δεύτερον, μην παίρνετε ναρκωτικά.

Τρίτον, αν πάρετε ναρκωτικά,

υπάρχουν πράγματα που θέλω να ξέρετε,

γιατί αυτό που με νοιάζει,
όπως και τους γονείς σας,

είναι να γυρίσετε ασφαλείς
στο τέλος της βραδιάς

και να μεγαλώσετε, ζώντας
μια υγιή και καλή ενήλικη ζωή.

Αυτό είναι το μάντρα μου στην εκπαίδευση
για τα ναρκωτικά: Πρώτα η ασφάλεια.

Σ' αυτό λοιπόν αφιέρωσα τη ζωή μου,

να χτίσω μια οργάνωση κι ένα κίνημα

ανθρώπων που πιστεύουν πως
πρέπει να γυρίσουμε τις πλάτες

στις αποτυχημένες παλιές απαγορεύσεις

και ν' αγκαλιάσουμε νέες πολιτικές
βασισμένες στην επιστήμη,

την ευσπλαχνία, την υγεία
και τ' ανθρώπινα δικαιώματα,

όπου άνθρωποι απ' όλο το πολιτικό φάσμα

κι από κάθε άλλο φάσμα επίσης,

άνθρωποι που αγαπούν τα ναρκωτικά,

άνθρωποι που τα μισούν

κι άνθρωποι που δεν δίνουν
δεκάρα γι' αυτά,

αλλά που όλοι πιστεύουμε
ότι ο Πόλεμος των Ναρκωτικών,

αυτός ο ανάποδος, άκαρδος,
καταστροφικός πόλεμος,

πρέπει να λήξει.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ, σας ευχαριστώ.

Κρις Άντερσον: Ίθαν,

συγχαρητήρια, η αντίδραση
του κοινού τα λέει όλα.

Ήταν μια πολύ δυνατή ομιλία.

Όμως δεν φαίνεται να συμφωνούν όλοι

και νομίζω πως κάποιοι εδώ μέσα

κι ίσως κάποιοι που
μας βλέπουν στο διαδίκτυο,

ίσως κάποιος ξέρει έναν έφηβο ή φίλο

ή οποιονδήποτε, που κόλλησε στα ναρκωτικά,

ίσως ακόμα και να πέθανε
από υπερβολική δόση.

Σίγουρα θα σ' έχουν πλησιάσει
και νωρίτερα.

Τι έχεις να τους πεις;

ΙΝ: Κρις, το εκπληκτικό
που συνέβη πρόσφατα

είναι πως γνώρισα ορισμένους ανθρώπους

που στ' αλήθεια έχασαν
κάποιο παιδί ή αδελφό

από υπερβολική δόση,

που πριν δέκα χρόνια θα ήθελαν να πουν:

Εκτελέστε τους ναρκεμπόρους

κι αυτό θα λύσει το πρόβλημα.

Έφτασαν όμως να κατανοήσουν

ότι ο Πόλεμος των Ναρκωτικών
δεν προστάτευσε τα παιδιά τους.

Αν μη τι άλλο, κατέστησε πιθανότερο

να μπουν τα παιδιά σε κίνδυνο.

Τώρα λοιπόν εντάσσονται

στο κίνημα αλλαγής αυτών των πολιτικών.

Υπάρχουν γονείς που τα παιδιά τους

είναι εθισμένα στο αλκοόλ,
άλλα στην κοκαΐνη ή την ηρωίνη,

κι αναρωτιούνται το εξής:

Γιατί ένα παιδί κάνει ένα βήμα τη φορά

προσπαθώντας να βελτιωθεί,

ενώ κάποιο άλλο πρέπει να πάει φυλακή

να μπλέκει με αστυνόμους
κι εγκληματίες συνεχώς;

Ο καθένας κατανοεί,

πως ο Πόλεμος των Ναρκωτικών
δεν προστατεύει κανέναν.

ΚΑ: Σίγουρα στις ΗΠΑ
υπάρχει ένα πολιτικό μπλοκάρισμα

στα περισσότερα ζητήματα.

Υπάρχει ρεαλιστική ελπίδα αλλαγής

σ' αυτό το θέμα μέσα
στα επόμενα πέντε χρόνια;

ΙΝ: Είναι αξιοσημείωτο,
μου τηλεφωνούν διαρκώς

δημοσιογράφοι και μου λένε:

«Ίθαν, φαίνεται πως μόνο δύο ζητήματα

προοδεύουν πολιτικά σήμερα στην Αμερική,

η νομιμοποίηση της κάνναβης
και του γάμου ομοφυλόφιλων.

Πώς το πετυχαίνεις λοιπόν;»

Βλέπουμε τον δικομματισμό να διασπάται

όταν Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο,

κρατικοί νομοθέτες, περνάνε νόμους

με τη στήριξη των Δημοκρατικών.

Έτσι φτάσαμε απ' το να
στερούμαστε τρίτου δρόμου,

το πιο τρομαχτικό ζήτημα
πολιτικής στις ΗΠΑ,

να γίνει ένα απ' τα πλέον επιτυχημένα.

ΚΑ: Ίθαν, σ' ευχαριστώ πολύ που ήρθες
στο TEDGlobal.
ΙΝ: Κρις, σ' ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα).