تصاویر کار دست از عجیب‌ترین گیاهان جهان

نیروپا رائو، هنرمند گیاه شناس، روح و زیبایی طبیعت را با آبرنگ به تصویر می‌کشد. او با نمونه کارهایی از تصاویر جذاب، دقیق علمی، قصد دارد رابطه عاطفی ما با محیط را دوباره زنده کند - و چشمان ما را به کل یک پادشاهی پنهان در چشم انداز دشت باز کند.

من برای شما یک چالش دارم.

دفعه بعد که در ترافیک گیر کردید،

یک دقیقه وقت بگذارید و به
اتومبیل‌های اطرافتان نگاهی کنید.

فکر می‌کنید چند شرکت اتومبیل‌سازی
می‌توانید شناسایی کنید؟

من واقعاً به اتومبیل‌ها علاقه‌مند نیستم،

اما فکرمی‌کنم کار خیلی خوبی می‌کردم.

امابعد ورای ماشین‌ها نگاه کنید

به درختانی که کنار جاده قرار گرفته‌اند.

چه تعداد از آنها را می‌توانید بشناسید؟

احتمالاً زیاد نیست، درست است؟

سال به سال،

ما بیشتر و بیشتر از طبیعت دور می‌شویم

تا جایی که باید سوال کنیم:

نسل بعدی چه تجربه‌ای از طبیعت خواهد داشت؟

و اگر آن نسل فاقد نوعی ارتباط عاطفی

با اطرافش باشد،

به زحمت می‌جنگد و آن را نجات می‌دهد

چه وقت بیشتر به آن نیازداریم؟

نام من نیروپا رائو است و
من یک هنرمند گیاه شناس هستم.

به طور خلاصه، این یعنی
من گیاهان را نقاشی می‌کنم،

معمولا با آبرنگ،

به روشی که هدف آن نه تنها از
نظر زیبایی شناسی جذاب

بلکه از نظر علمی هم دقیق باشد.

و من به خوبی می‌دانم که این
یک شغل کاملا عجیب است

برای یک هندی شهری قرن بیست و یکم -

برخی ممکن است بگویند در
عصر دوربین منسوخ شده است -

اما اینکه شروع سفر من چطور بود اینجاست.

چند سال پیش،

من با دو طبیعت شناس آشنا شدم
که با بنیاد حفاظت از طبیعت کار می‌کنند:

دیویا موداپا و تی.آر. شانکار رامان

و حالا جالب است،

که آنها در واقع کار خود
را با حیوانات شروع کردند،

اما خیلی زود متوجه شدند

اگر آنها بخواهند از آن
حیوانات محافظت کنند،

باید از زیستگاه‌هایشان هم محافظت کنند -

یعنی درختانی که آنها زندگی می‌کنند.

و بنابراین آنها برنامه احیای
جنگل‌های بارانی را شروع کردند

با هدف پرورش درختان محلی که پرندگان
و حیوانات محلی به آنها وابسته‌اند.

و دنبال این بودند که به عینه
آنها را به نوعی مستند کنند،

اما عکاسانی که آمده بودند دست خالی آمدند.

این درختان تا ۴۲ متر قد داشتند.

این ۲۶ برابر قد من است.

سعی کنید غول‌هایی از این دست را
در یک قاب دوربین ضبط کنید.

علاوه بر این، فضای سبز
اطراف بسیار متراکم بود

تا به وضوح درخت را احاطه کند.

و بنابراین با هم، تصمیم گرفتیم
با یک نقاشی قدیمی خوب قابش کنیم.

و حقیقت را به شما بگویم،

حتی وقتی که من آنجا، درست
در مقابل آنها، ایستاده بودم،

دیدن کل درخت دشوار بود.

بنابراین من می‌خواهم حصار
پشت سر را مطالعه کنم

وسپس به بالای تپه برم تا
ساقه‌ها را از بالای تاج‌ها ببینم

و سپس با دیویا، و به عنوان دستیار،

ما می‌توانستیم این قطعات
پازل را با هم تکه کنیم

تا رسیدن به نقاشی نهایی.

برای بسیاری از مردم
که جنگل‌ها را نمی‌شناسند

و همچنین این طبیعت گراها،

این نقاشی‌ها تنها راهی است که آنها
می‌توانند این درختان را

به طور کامل ببینند.

ما توانستیم ۳۰ مورد از شاخص‌ترین
گونه‌های منطقه را

همراه با میوه، گل، دانه
و برگ آنها ثبت کنیم.

(تشویق حضار)

از طریق این فرایند،

جنگل‌ها واقعاً برای من زنده شدند.

آنها از این دریای سبز
تمایز نیافته

به گونه‌های جداگانه با شخصیت‌های
جداگانه تبدیل شکل گرفتند.

و من فکر می‌کنم بسیاری از مردم گیاهان
را فقط به عنوان مناظر پس زمینه می‌بینند،

با این تصور که بی‌حرکتی‌شان
باعث غیر جذاب بودنشان شود.

اما من شروع به دیدن این کردم که
همین ریشه است که جذابشان می‌کند،

روش‌های مبتکرانه‌ای که در آن
آنها سازگار می‌شوند و به تهدیدها

و فرصت‌ها پاسخ می‌دهند

در مقاطع زمانی که تصور کردن
باعث سرگیجه‌مان می‌شود.

و کاری جز شگفتی از من ساخته نبود:

چه می‌شد بتوانم
داستانشان را تعریف ‌کنم

پیچیدگی‌هایشان را نشان دهم؟

شاید همه ما شروع به کمی
متفاوت به گیاهان فکر کردن کنیم.

و در واقع، در خانواده من، گیاهان
همیشه منبع جذابیت بوده‌اند.

عموی بزرگ من، پدر سیسیل سالدانا،

اولین کسی بود که گیاهان ایالت
اصلی ما در کارناتاکا را ثبت کرد

برمی‌گردد به دهه ۶۰.

و مادرم همه این خاطرات را

از زمانیکه یک دختر کوچک در
حال تماشای کل این کار مهم بود، دارد.

و در نتیجه،

من آمده‌ام تا گیاهان را با
ماجراجویی و کشف

و هیجان تداعی کنم.

و بنابراین می‌دانستم که فقط نمی‌خواهم
گل رز و آفتابگردان را نقاشی کنم.

می‌خواستم انواع گیاهانی را که گیاه‌شناسان
مانندعمویم با آنها کار می‌کنند، نقاشی کنم.

و بنابراین تصمیم به خلق یک کتاب گرفتم،

تحت حمایت انجمن نشنال جغرافی،

در عجیب‌ترین و گیج کننده‌ترین
گیاهانی که می‌توانیم

در یکی از مناطق زیستگاهی
در جهان پیدا کنیم:

غات‌های غربی بسیار اختصاصی هند.

(تشویق حضار)

نگاهی به این ساندیوهای خارق‌العاده
جواهر مانند بیندازید.

آنها در مناطقی رشد می‌کنند که محتوای
مواد مغذی در خاک ضعیف است،

و بنابراین آنها راه کمی برای
تکمیل رژیم‌های غذایی‌شان دارند.

بااستفاده ازغدد موسیلاژی برگشان حشرات را
گول می‌زنند، به دام می‌اندازند و می‌بلعند.

حشرات کوچک جذب ترشحات شیرین می‌شوند،

اما یکبار وقتی تماس برقرار کنند،

به دام می‌افتند و بازی به پایان می‌رسد.

و ممکن است متوجه شوید

که ساندیوها بسیار هوشمندانه گل‎هایشان را
روی ساقه‌های بلند و نازک

بالاتر از برگ‌های قاتلشان نگه می‌دارند

تااز دردام افتادن گرده‌افشان‌های
احتمالی جلوگیری شود.

به علاوه در جنگل،

ممکن است انجیر خفه کننده را ببینید.

در مناطقی رشد می‌کند که نور خورشید کم

و رقابت شدید است.

و بنابراین از یک استراتژی برای
در صف زدن و جلو افتادن برخوردار است.

می‌بینید که دانه‌هایش
توسط پرندگان پخش می‌شود

که آنها را بالای شاخه‌های
درختان موجود رها می‌کنند.

و آن دانه کوچک از آنجا جوانه خواهد زد،

شاخه‌های خود را به بالا سمت آسمان می‌فرستد

و ریشه‌های آن تا پایین به زمین،

در حالیکه درخت میزبان را
اغلب تا حد مرگ خفه می‌کند.

و حتی اگر آن درخت میزبان
بمیرد و پوسیده شود،

خفه کننده

به عنوان ستونی از ریشه و
شاخه‌های توخالی باقی می‌ماند.

و اگراین تحت تأثیرتان قرار نداد،

بگذارید یکی از موارد
علاقه شخصی‌ام را نشانتان دهم:

نیلاکو رونجی.

وقتی شکوفه می‌دهد،

این کار را یک پارچه،

با پوشش كل تپه‌ها چون فرش‌های
آبی انجام می‌دهد.

این استراتژی گرده افشانی‌اش
به عنوان «گل گروه دوست» است.

که در آن تمام منابع خود را در یک رویداد
تماشایی واحد سرمایه گذاری می‌کند

با هدف جذب گرده افشان‌ها به جشن -

که به راحتی انجام می‌شود،

باتوجه به اینکه نیلاکورونجی تنها چیزی
است که می‌توان کیلومترها در اطراف دید.

اما این چشمگیر است که:

فقط ۱۲ سال یکبار اتفاق می‌افتد.

(تشویق حضار)

و بلافاصله پس از بذرافشانی،

این گل‌ها می‌میرند،

تا ۱۲ سال آینده دیگر دیده نمی‌شوند.

این روش ما برای روایت
داستانی از غات‌های غربی است:

از طریق گیاهان و از طریق اکوسیستمشان

و شیوه‌های مختلف که با آن در تعامل

با بازیکنان زیستگاهشان هستند.

باشکوه است، نه؟

اما راهی که اوضاع پیش می‌رود،

نمی‌توانیم مطمئن باشیم که
نیلاکو رونجی دوباره برای بازی

در ۱۲ سال آینده بیرون بیاید.

هرچه بیشتر و بیشتر از طبیعت رشد کنیم،

تقریباً به معنای واقعی کلمه
بیشتر نسبت به آن

و تأثیراتی که فعالیت‌های ما
روی آن دارد، نابینا هستیم.

و این همان چیزی است که --
«کوری گیاهی» نامیده می‌شود:

افزایش ناتوانی در ثبت
واقعی گیاهان اطرافمان

به عنوان موجودات زنده.

دو دانشمندی که این اصطلاح را ابداع کردند،

الیزابت شوسلر و جیمز واندرسی،

ادعا می‌کنند که گیاهان فاقد
نشانه‌های بصری معین هستند.

آنها چهره ندارند،

حرکت نمی‌کنند،

و آنها را به عنوان تهدید حس نمی‌کنیم.

و بنابراین با هجوم فزاینده اطلاعاتی
که چشم ما دریافت می‌کند،

ما فقط انطباق گیاهان را تحریم می‌کنیم،

به سادگی فیلتر کردن اطلاعاتی
که به نظر ما فرعی است.

اما دیگر درباره‌اش فکر نکنید.

آیا گیاهان واقعاً اضافی هستند؟

آیا آنها فقط پس زمینه طبیعت هستند؟

یا آنها عناصر اصلی سازنده هستند

که تمام زندگی بر اساس آن است،

نقاط آغازین اکوسیستم‌های مان

و دلیل اینکه چرا زمین تا امروز
برای زندگی پایدار است؟

شما را با این تصاویراز برنامه‌ای
به نام «وایل شالی» تنها می‌گذارم،

که در زبان کنادا به معنای
«مدرسه وحشی» است.

توسط یک متخصص محافظ
محیط زیست، کریتی کارانت اداره می‌شود.

و تیم او برخی از تصورات من را تغییر داد

به بازی‌هایی که کودکان ده می‌توانند
بازی کنند و ازآنها بیاموزند.

و می‌توانم به شما بگویم که از دیدن گیاهان
چنان هیجان زده شدند که تشخیص دادند-

درختانی راکه میمون‌ها
رویشان بازی می‌کنند،

گل‌هایی که در جشنواره
برداشتشان استفاده می‌کنند،

میوه‌ای که برای شستن
موهایشان استفاده می‌کنند.

و این نوعی از آشنایی است
که وقتی جشن گرفته می‌شود،

به عشق تبدیل می‌شود،

که سپس به تمایل به محافظت تبدیل می‌شود.

واقعاً وقت آن است که چشمهایمان
را به دنیای اطرافمان باز کنیم،

به کل این پادشاهی که در چشم‌انداز
دشت پنهان شده است.

و همینطور دفعه بعدی که
شما در ترافیک گیر کرده‌اید،

می‌دانید چه باید بکنید.

(تشویق حضار)