چگونه در آیندهٔ دیجیتال در «گروه انسان‌ها» باشیم

نظریه پرداز رسانه، داگلاس راشکاف می‌گوید: «انسان به خاطر خلاقیتش فاقد ارزش شده‌است. در جهانی که زیر سلطه ی فن‌آوری دیجیتال است، ما اکنون صرفا به خاطر داده‌هایمان ارزش‌گذاری می‌شویم.» در یک سخنرانی پرشور راشکاف ما را بر‌آن می‌دارد تا از بکارگیری تکنولوژی برای بهینه‌ساری افراد بتناسب بازاردست بر‌داشته و درعوض به استفاده از آن برای ایجاد آینده ای با محوریت ارزش‌های پیش دیجیتالی: پیوستگی، خلاقیت و احترام دست بزنیم. او می‌گوید: «به «گروه انسانها» ملحق شوید. دیگران را بیابید. باهم، بیایید آینده‌ای که همیشه می‌خواستیم را بسازیم.»

به یک تفرجگاه منحصربه فرد دعوت شدم

تا درباره آیندهٔ دیجیتال صحبت کنم

به نظرم خطاب به چیزی حدود
دویست مدیر حوزه فناوری.

و من آنجا در اتاق پشت صحنه بودم،
در انتظار داخل شدن،

و به جای بردن من به صحنه
آنها پنج مرد را به داخل اتاق آوردند

که دور یک میز کوچک مثل این با من نشستند.

آنها میلیاردرهای حوزه فناوری بودند،

و شروع کردند به پرسیدن سوالات دو گزینهای

مثل: بیت کوین یا اتریوم؟

واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده؟

نمیدانم شرط بندی میکردند یا چیز دیگر.

و وقتی که با من راحتتر میشدند،

با پرسشهایی که
برایشان واقعاً اهمیت داشت ادامه دادند،

آلاسکا یا نیوزلند؟

درست است.

این میلیاردرهای فنآوری از یک نظریهپرداز
رسانه مشاوره میخواستند

که برای روز مبادا
انبارها را کجا قرار دهند.

ما باقی وقت را روی این پرسش گذراندیم:

"چطور میتوانم کنترل
پرسنل امنیتیام را

بعد از حادثه حفظ کنم؟"

منظور آنها از "حادثه"، جنگ هسته ای بود

یا فاجعه آب وهوایی یا آشوب اجتماعی که
دنیا را همانطور که میدانیم خاتمه میدهد،

و مهمتر از همه، پول آنها را منسوخ میکند.

و من بیاختیار به این فکر میکردم که:

اینها ثروتمندترین و
قدرتمندترین مردان جهان هستند،

با اینهمه خود را در
تاثیرگذاری برآینده کاملا ناتوان میبینند.

بهترین کاری که میتوانند بکنند آن است که
تا رسیدن فاجعه حتمی، پایداری کنند

و پس از آن با تکنولوژی و پولشان
خود را از بقیه مردم جدا کنند.

و اینها فاتحان اقتصاد دیجیتال هستند.

(خنده)

رنسانس دیجیتال

یک پتانسیل بیحدوحصر

قوه تخیل جمعی بشر بود.

همه چیز را در خود جای میداد
از ریاضی بینظمی و فیزیک کوانتوم،

تا ایفای نقش تخیلی و فرضیهٔ گایا

ما براین باور بودیم که همپیوستگی انسانها
میتواند هر آینده ای را که متصوریم بسازد.

و بعد رونق سریع دات کام از راه رسید.

و آیندهٔ دیجیتال آیندهٔ سهام شد.

و ما از تمام نیروی عصر دیجیتال
استفاده کردیم

برای پمپاژکردن استروئید در بازار سهام
NASDAQ که در حال مرگ بود.

مجلههای تکنولوژی به ما گفتند
که سونامی در راه است و تنها

سرمایهگذارانی که بهترین سناریوپردازان
و آینده نگران را بکار میگیرند

میتوانند برفراز موج جان سالم بدر برند.

و بدین ترتیب مفهوم آینده از آنچه ما
هماکنون با یکدیگرمیسازیم به آنچه ما

روی آن شرط میبندیم تغییر یافت،

در نوعی بازی مجموع صفر و
مسابقهای که برنده آن برنده محض است.

و وقتی موضوع آینده تا این حد
رقابتآمیز شود،

انسانها دیگر به خاطر خلاقیتشان
حایز ارزش نیستند.

نه، اکنون دیگر ما فقط به خاطر دادههایمان
دارای ارزش هستیم.

چون میتوانند بر اساس دادههای ما
پیشبینی کنند.

خلاقیت، اگر باشد،
تولید اختلال میکند.

که پیشبینی را سختتر میکند.

بدین طریق با یک دورنمای دیجیتال
مواجه شدیم

که واقعاً خلاقیت را سرکوب میکرد،
ابتکار را سرکوب میکرد،

چیزی را که ما را انسانتر میکند،
سرکوب میکرد.

با رسانههای جمعی روبرو شدیم.

آیا واقعاً رسانههای جمعی مردم را
بگونهای جدید و جالب بهم نزدیک میکند؟

نه، رسانههای جمعی از دادههای ما برای
پیشبینی رفتار آینده ما بهره میجویند.

یا اگر لازم شود،
بر رفتار آیندهٔ ما تاثیر بگذارد،

تا ما بیشتر مطابق مشخصات آماری
پروفایلمان عمل کنیم.

آیا اقتصاد دیجیتال --
مردم را دوست دارد؟

نه، اگر شما یک برنامه شغلی داشته باشید،
قرار است چه کار بکنید؟

خود را از همه مردم خلاص میکنید.

انسانها خدمات درمانی میخواهند،
پول میخواهند، معنویت میخواهند.

با مردم که نمیتوانید بزرگ شوید!

(خنده)

برنامههای کاربردی، حتی--

ما را در برقراری تفاهم
یا همبستگی یاری نمیدهند.

منظورم این است
دکمه سلام در اپلیکیشنهای تاکسیرانی

کجاست تا رانندگان از
شرایط کار خود با هم حرف بزنند

و یا متحد شوند؟

حتی ابزارهای ویدئوکنفرانس،

اجازه نمیدهند که ارتباط
واقعی برقرار کنیم.

هرقدرهم وضوح ویدئو خوب باشد،

هنوز نمیتوان گشادی مردمک چشم فرد آنسوی
دوربین را دید که دارد شما را جذب میکند.

همه آن چیزهایی که برای
برقراری تفاهم انجام دادهایم،

که در بیش از صدها هزار سال
از تکامل پدید آورده ایم،

انها دیگر کار نمیکنند،

شما نمیتوانید ببینید که نفس کسی
با شما همزمان است.

پس نورونهای آینهای هرگز شلیک نمیکند،
اکسیتوسین هرگز از بدن عبور نمیکند،

شما هرگز پیوند محبت با سایر
انسانها را تجربه نمیکنید.

و به جای آن، فقط میگویید،

"خب، آنها با من موافق بودند،
اما آیا واقعا،

آیا منظور من را واقعا فهمیدند؟"

و ما تکنولوژی را برای
این کمتعهدی مقصر نمیدانیم.

ما آن شخص دیگر را سرزنش میکنیم.

میدانید، حتی فناوریها و ابداعات
دیجیتالی که ما از آن

برای ترقی انسانها برخورداریم،

دراصل به شدت ضد انسانی هستند.

درمورد بلاک چین فکر کنید.

آیا بلاک چین آمدهاست تا به ما در داشتن
یک اقتصاد انسانی متعالی کمک کند؟ خیر.

بلاک چین بین کاربران اعتماد ایجاد نمیکند،

بلاک چین به سادگی
جای اعتماد را پر میکند، با شیوهای جدید

و حتی غیرشفاف تر.

یا همان حرکت رمزی.

یعنی تحصیلات خوب است،
عاشق آن هستیم،

و این یک ایدهٔ بینظیر است

که ما میخواهیم کودکان بتوانند
در آیندهٔ دیجیتال شاغل باشند،

پس حالا به آنها کدها را میآموزیم.

اما از کی تحصیلات برای تامین شغل مطرح شد؟

تحصیلات ربطی به شاغل شدن نداشت.

تحصیلات برای جبران نقایص شغلی بود.

ایدهٔ آموزش عمومی

برای معدنچیان زغالسنگ بود،
که همهی روز را در معدن کار میکردند

سپس به خانه میآمدند و بایست
آنقدر کرامت میداشتند

که بتوانند یک داستان
بخوانند و آن را بفهمند.

یا هوش آن را که بتوانند
در دموکراسی شرکت جویند.

وقتی آموزش را برای توسعه شغل
قرار میدهیم، دقیقاً داریم چه میکنیم؟

ما درواقع به شرکتها اجازه میدهیم

که هزینهٔ آموزش کارگرانشان را
بخارج واگذار کنند.

و بدتر از همه، جنبش تکنولوژی انسانی است.

منظوراینکه این بچههای قدیمی را
دوست داشتم که عادت داشتند

الگوریتمها را از
ماشینهای قمار لاس وگاس میگرفتند و

آنها را در شبکههای اجتماعی
میگذاشتند و ما دچار اعتیاد میشدیم.

حالا دیگر خطاهای آن راهها را دیدهاند

و میخواهند که تکنولوژی را
انسانیتر کنند

اما وقتی عبارت "تکنولوژی انسانی"
را میشنوم

به یاد جوجههای بدون قفس یا
چیزی شبیه آن میافتم.

ما قصد داریم تا حد امکان با آنها
مهربان باشیم،

تا وقتی آنها را به سلاخی ببریم.

پس حالا اجازه میدهند این
تکنولوژیها تا جای ممکن انسانی باشند،

تا زمانی که از ما دادهها و پول
کافی استخراج کنند

برای راضی کردن سهام دارانشان.

درهمین حال، سهامداران هم
در جای خود فقط فکر میکنند،

"حالا باید پول کافی بدست آورم،
تا بتوانم خود را از

دنیایی جدا کنم که خودم با
از این راه پول بدست آوردن ساختهام."

(خنده)

مهم نیست چند عینک دنیای مجازی VR بر
چهرهٔ بزنند

و به هر دنیای خیالی که بروند،

نمیتوانند بردگی و آلودگی ناشی از

ساخت همان وسیله را بیرون بگذارند.

آسانسور غذای توماس جفرسون
را به خاطر من میآورد.

حالا میخواهیم فکر کنیم که او این را ساخت

تا از آنهمه زحمت بردههای خود
در حمل غذا

به ناهارخوری بالا و سرو آن
برای مردم بکاهد.

این برای آن نبود،
برای بردگان نبود،

بلکه برای توماس جفرسون و
مهمانان شام او بود،

تا آنکه مجبور نباشند
ببینند بردگان غذا را میآورند.

غذا به صورت جادویی وارد میشد،

مثل اینکه از یک واساز
"پیشتازان فضا" بیرون میآمد.

این پارهای از منشی است که میگوید،

مشکل انسانها هستند و تکنولوژی راه حل است.

ما دیگر نمیتوانیم اینگونه فکر کنیم.

ما باید دست ازبکارگیری تکنولوژی بمنظور
بهینهسازی انسان برای بازار برداریم

و دست به بهینهسازی فناوری
برای آینده بشر بزنیم.

اما این برهان آسانی نیست
که این روزها بتوان مطرح کرد،

چون انسانها موجودات محبوبی نیستند.

یکی دو روز پیش در همین موضوع جلوی یک
طرفدار محیط زیست صحبت میکردم،

و او گفت: "چرا از انسانها
دفاع میکنید؟

انسانها سیاره را نابود کرده اند،
جزاشان منقرض شدن است"

(خنده)

حتی رسانههای محبوب ما از
انسانها نفرت دارند.

تلویزیون را تماشا کنید،

همه نمایشهای علمی تخیلی درباره
بهتر و خوبتر بودن رباتها از آدمهاست.

حتی نمایش زامبی یا اجساد متحرک--
همه آنها درباره چیست؟

فردی به افق جایی که
یک زامبی راه میرود نگاه میکند،

و دوربین نزدیکتر میآید
صورت فرد را میشود دید،

و میدانید چه فکر میکنند

"راستی چه فرقی بین من و آن زامبی هست؟

او راه میرود من هم راه میروم.

او میخورد، من هم میخورم.

او میکشد، من هم میکشم."

اما او یک زامبی است.

حداقل شما از این آگاه هستید.

اگر واقعاً فرق بین خودمان
با زامبی را درست نمیدانیم،

پس جدا یک مشکل بزرگی داریم.

(خنده)

و بحث فرابشریت را بگذارید دیگر شروع نکنم.

در مباحثه با یک طرفدار فرابشریت بودم
و او دربارهٔ تکینگی صحبت میکرد.

"آه، آنروز به زودی خواهد آمد که
کامپیوتر ازانسان باهوشتر باشد.

و تنها گزینه برای انسانها
درآن روز

این خواهد بود که مشعل تکامل را به
جانشینان خود بسپارند

و خود به پشت صحنه بروند.

شاید در بهترین حالت، آگاهی خود
را روی تراشه سیلیکونی بارگذاری کنند.

و انقراض خود را بپذیرند."

(خنده)

و من گفتم، "نه، انسانها خاص هستند.

ما میتوانیم ابهام را بپذیریم،
ما تناقض را درک میکنیم،

ما بیدارهستیم،
نامانوس، و عجیب وغریب هستیم.

باید در آینده دیجیتالی جایی برای
انسانها باشد."

و او گفت، "آه، راشکاف،

این را میگویی،
فقط چون خودت انسان هستی."

(خدده)

گویی تکبر بخرج دادهباشم.

بسیار خب، من در "تیم انسانها" هستم.

این بینش اصلی عصر دیجیتال بود.

که انسان بودن مانند یک ورزش گروهی است،

تکامل یک کار جمعی است.

حتی درختان جنگل،

همه در رقابت با یکدیگر نیستند،

با شبکه وسیع
ریشهها وقارچها پیوسته اند،

که اجازه ارتباط و انتقال غذا
بین آنها را فراهم میکند.

اگر انسانها تکامل یافتهترین گونه هستند،

برای آنست که تکامل یافتهترین
راههای همکاری و ارتباط را داریم.

ما زبان داریم.

ما فنآوری داریم.

جالب اینکه،
من همانم که زمانی حرف ازآینده دیجیتالی

برای کسانی میزدم که هیچ چیز
دیجیتالی تجربه نکرده بودند.

و حالا حس میکنم که آخرین کسی هستم

که به خاطردارد زندگی
قبل از دیجیتال چگونه بود.

موضوع پس زدن دیجیتال یا رد فنآوری نیست.

بلکه بحث احیای ارزشهایی است که
در معرض خطر از دست دادنشان هستیم

و اینکه آنها را جزئی از زیرساخت
دیجیتال آینده کنیم.

و این دانش موشک به هوا فرستادن نیست.

به سادگی ساختن یک شبکه اجتماعی است

که به جای انکه به ما بیاموزد
که مردم را مشکل ببینیم

به ما میآموزد مشکلات را
همچون مردم ببینیم.

این یعنی ایجاد یک اقتصاد
که حامی بنسازه انحصاری نباشد

که بخواهد همهجا و همهکس را
از ارزش خالی کند،

بلکه خواهان به چرخش درآوردن
ارزش در جامعه باشد

و اجازه بدهد بنسازه ای تعاونی تشکیل دهیم

که مالکیت را هرچه گستردهتر توزیع کند.

این بمعنی ساختن بنسازه هایی است

که به نام پیشبینی،
خلاقیت را سرکوب نمیکند

بلکه درواقع خلاقیت و
نوآوری را ترویج میدهد،

تا آنجا که بتوانیم به راهکارهایی دست یابیم

تا واقعا خود را از آشفتگی
که در آن هستیم بیرون بکشیم.

به جای تلاش برای کسب پول کافی
برای جدا کردن خود

از دنیایی که خودمان میسازیم،

چرا آن وقت و نیرو را
صرف ساختن دنیایی نکنیم

که حس نیاز به فرار
کردن از آن بما دست ندهد.

فراری در کار نیست،
اینجا فقط یک چیز هست.

لطفا، نروید.

به ما بپیوندید.

شاید ما بیکموکاست نباشیم،

اما هرچه باشد،
دستکم تنها نخواهید ماند.

به "گروه انسانها" ملحق شوید.

دیگران را پیدا کنید.

باهم، بیایید دنیایی را
که همیشه میخواستیم، بسازیم.

و آن میلیاردرهای تکنولوژی
که میخواستند بدانند

چگونه نیروهای امنیتی خود را
پس ازآخرزمان هم کنترل کنند،

میدانید به آنها چه پاسخ دادم؟

"از هماکنون با آن مردم
با محبت و احترام رفتار کنید.

شاید آخرزمانی هم برایتان نباشد
که نگران آن باشید."

متشکرم.

(تشویق)