The Metamorphosis Audiobook by Franz Kafka

Classic Literature VideoBook with synchronized text, interactive transcript, and closed captions in multiple languages. Audio courtesy of Librivox. Read by David Barnes.

The Metamorphosis free audiobook at Librivox: http://librivox.org/the-metamorphosis-by-franz-kafka/

The Metamorphosis free eBook at Project Gutenberg: http://www.gutenberg.org/ebooks/5200

The Metamorphosis at Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Metamorphosis

View a list of all our videobooks: http://www.ccprose.com/booklist

HOOFDSTUK I.

Op een morgen, als Gregor Samsa werd wakker van bezorgde dromen, ontdekte hij dat in

bed hij was veranderd in een monsterlijke ongedierte bug.

Hij lag op zijn pantser-hard terug en zag, toen hij tilde zijn hoofd een beetje, zijn bruine,

gewelfde buik opgedeeld in stijve boog-achtige secties.

Vanaf deze hoogte de deken, bijna klaar om volledig te glijden, kon nauwelijks

op hun plaats blijven.

Zijn tal van benen, jammerlijk mager in vergelijking met de rest van zijn

omtrek, flikkerden hulpeloos voor zijn ogen.

"Wat is er met mij gebeurd," dacht hij.

Het was geen droom. Zijn kamer, een goede ruimte voor een menselijk wezen,

alleen iets te klein, lag rustig tussen de vier bekende muren.

Boven de tafel, waarop een uitgepakte verzameling van monster doek goederen werd verspreid

uit - Samsa was een handelsreiziger - hing het beeld dat hij had gesneden uit een

tijdschrift een tijdje geleden en in een mooie vergulde lijst.

Het was een foto van een vrouw met een bontmuts en een bont boa.

Ze zat rechtop daar te tillen in de richting van de kijker een stevige vacht mof

waar haar hele onderarm was verdwenen.

Gregor's blik wendde zich toen tot het raam.

Het sombere weer - de regen druppels waren hoorbaar naar beneden vallen op het metalen raam

richel - maakte hem heel melancholisch.

"Waarom ik niet houd slapen voor een tijdje langer en dit alles vergeten

dwaasheid, "dacht hij.

Maar dit was helemaal niet praktisch, want hij werd gebruikt om te slapen op zijn rechter zijde, en

in zijn huidige toestand kon hij niet krijgen zichzelf in deze positie.

Maakt niet uit hoe hard hij zich wierp op zijn rechterzijde, hij altijd rolde weer op

zijn rug.

Hij moet hebben geprobeerd het honderd keer, het sluiten van zijn ogen, zodat hij niet zou hebben

om de wriemelende benen zien, en kreeg slechts, toen hij een lichte, doffe pijn in te voelen

zijn zijde, die hij nooit eerder had gevoeld.

"O God," dacht hij, "wat een veeleisende baan die ik heb gekozen!

Dag in, dag uit, op de weg.

De spanningen van de verkoop van zijn veel groter dan de werkzaamheden op het hoofdkantoor, en,

Naast dat, heb ik om te gaan met de problemen van reizen, de zorgen

over treinverbindingen, onregelmatige slecht

voedsel, tijdelijke en voortdurend veranderende menselijke relaties, die nooit uit

het hart. Naar de hel met het allemaal! "

Hij voelde een lichte jeuk op de bovenkant van zijn buik.

Hij duwde langzaam zich op zijn rug dichter bij het bed plaatsen, zodat hij kon tillen zijn

hoofd gemakkelijker, vond de jeukende deel, dat volledig was bedekt met kleine witte

plaatsen - hij wist niet wat te maken van hen en wilde naar de plek met een been voelen.

Maar hij trok het meteen, het contact voelde als een koude douche over

hem.

Hij gleed weer terug in zijn eerdere standpunt.

"Dat vroeg opstaan," dacht hij, "maakt een man heel idioot.

Een man moet zijn slaap.

Andere handelsreizigers leven als harem vrouwen.

Bijvoorbeeld, wanneer ik terug te keren naar de herberg in de loop van de ochtend schrijven

de nodige bestellingen, zijn deze heren alleen maar zitten om te ontbijten.

Als ik dat proberen met mijn baas, zou ik eruit gegooid ter plaatse.

Toch, wie weet of dat misschien niet echt goed voor mij?

Als ik niet tegenhouden voor mijn ouders wil, zou ik geleden gestopt leeftijden.

Ik zou zijn gegaan om de baas en vertelde hem gewoon wat ik denk van de bodem van mijn

hart.

Hij zou hebben gevallen recht uit zijn bureau! Hoe raar het is om te zitten op dat bureau en

spreken naar de medewerker van weg daar.

De baas heeft problemen met horen, zodat de werknemer te intensiveren vrij dicht bij hem.

Hoe dan ook, ik heb niet helemaal opgegeven die hoop nog niet.

Zodra ik heb samen het geld te betalen mijn ouders schuld aan hem - dat moet

nog vijf of zes jaar - ik zal het voor zeker.

Dan zal ik maken de grote doorbraak.

In ieder geval, nu ik moet opstaan. Mijn trein vertrekt om vijf. "

Hij keek naar de wekker wegtikken van de commode.

'Good God! "Dacht hij.

Het was half zes, en de handen waren rustig aan de hand.

Het was voorbij het half uur, al bijna kwart voor.

Zou het alarm niet hebben ring?

Men zag uit het bed dat het goed was voor vier.

Zeker, het had gebeld. Ja, maar was het mogelijk om te slapen door de

dat lawaai die de meubels te schudden gemaakt?

Nu, het is waar hij rustig niet geslapen, maar blijkbaar had hij al de dieper sliepen.

Toch, wat moet hij nu doen? De volgende trein vertrok om zeven uur.

Te vangen dat een, zou hij moeten gaan in een gekke rush.

Het monster collectie was niet ingepakt nog, en hij echt niet het gevoel dat in het bijzonder

fris en actief.

En zelfs als hij betrapt met de trein, was er geen ontkomen een blow-up met de baas,

omdat het bedrijf de loopjongen zou hebben gewacht op de vijf trein en

meldde het nieuws van zijn afwezigheid lang geleden.

Hij was de baas minion, zonder ruggengraat of intelligentie.

Welnu, wat als hij meldde zich ziek meldt?

Maar dat zou zeer pijnlijk en verdachte, omdat tijdens zijn vijf

jaar in dienst Gregor was niet ziek geweest, zelfs een keer.

De baas zou zeker komen met de arts van de zorgverzekeraar

en zou verwijt zijn ouders voor hun luie zoon en kort geknipt alle bezwaren met

de verzekering dokter opmerkingen; voor hem

iedereen was helemaal gezond, maar echt lui over het werk.

En bovendien, zou de arts in dit geval helemaal mis?

Afgezien van een echt overmatige slaperigheid na de lange slaap, Gregor in feite voelden

heel goed en had zelfs een echt sterke eetlust.

Toen hij dacht dat, met in de grootste haast, zonder te kunnen maken

de beslissing om uit bed te komen - de wekker was aangeeft precies kwart voor

zeven - er was een voorzichtig op de deur geklopt door het hoofd van het bed.

'Gregor, "riep een stem - het was zijn moeder -" het is kwart voor zeven.

Wil je niet om op je weg? '

De zachte stem! Gregor schrok toen hij zijn stem horen

beantwoorden.

Het was duidelijk en herkenbaar zijn eerdere stem, maar daarin was vermengd, alsof

van onderen, een onstuitbaar pijnlijke piepen, die de woorden over een positieve

duidelijke alleen in de eerste moment en

vervormd ze in de galm, zodat men niet weet of een had gehoord

correct.

Gregor wilden beantwoorden in detail en alles uit te leggen, maar in deze

omstandigheden hij beperkte zich tot te zeggen: "Ja, ja, dank je moeder.

Ik krijg meteen op. "

Door de houten deur van de verandering in de stem van Gregor's was niet echt merkbaar

buiten, dus zijn moeder gekalmeerd met deze uitleg en geschud uit.

Echter, als gevolg van de korte gesprek, de andere familieleden

merkte dat Gregor onverwacht was nog thuis, en nu al zijn vader was

kloppen op een zijdeur, zwak maar met zijn vuist.

'Gregor, Gregor,' riep hij uit, "wat is er aan de hand?"

En na een korte tijd, hij hield bij hem weer in een diepere stem: "Gregor!"

Gregor! "Aan de andere kant deur, echter, zijn zus

licht klopte.

"Gregor? Alles goed met je?

Heeft u iets nodig? "Gregor gericht antwoorden in beide richtingen,

'Ik zal klaar zijn meteen. "

Hij deed een poging met de meest zorgvuldige articulatie en door het invoegen van lange pauzes

tussen de afzonderlijke woorden om alles opmerkelijke van zijn stem te verwijderen.

Zijn vader keerde terug naar zijn ontbijt.

Echter, de zus fluisterde, "Gregor, open de deur - Ik smeek je. '

Gregor was niet van plan het openen van de deur, maar feliciteerde zichzelf op zijn

voorzorg, overgenomen van reizen, van de vergrendeling alle deuren 's nachts, zelfs bij

naar huis.

Eerst wilde hij opstaan rustig en ongestoord, hebben te kleden, vooral

ontbijt, en pas daarna beraden op verdere actie, want - hij zag dit duidelijk - door

denken dingen over in bed zou hij niet tot een redelijke conclusie.

Hij herinnerde zich dat hij al had vaak een lichte pijn of ander vilt in bed, misschien

het resultaat van een lastige liggende positie, die later bleek te louter

denkbeeldige toen hij opstond, en hij was

te popelen om te zien hoe zijn huidige fantasieën geleidelijk zou verdwijnen.

Dat de verandering in zijn stem was niets anders dan het begin van een echte chill, een

beroepsziekte van de commerciële reizigers, van dat hij niet de

geringste twijfel.

Het was erg makkelijk om te gooien vernietiging van de deken.

Hij moest alleen maar om zichzelf te duwen een beetje, en het viel op zich.

Maar om verder te gaan was moeilijk, vooral omdat hij zo ongewoon breed.

Hij had armen en handen om rechtop te duwen zichzelf.

In plaats van deze, echter, had hij maar vele kleine ledematen, die onophoudelijk werden bewegende

met zeer verschillende bewegingen en die bovendien was hij niet in staat om te controleren.

Als hij wilde een van hen buigen, dan was het de eerste om zichzelf uit te breiden, en als hij

eindelijk in geslaagd te doen wat hij wilde met dit onderdeel, in de tussentijd al die anderen,

alsof vrijgelaten, verplaatst in een te pijnlijke onrust.

"Maar ik mag niet nutteloos blijven in bed", zei Gregor bij zichzelf.

In eerste instantie wilde hij uit bed te komen met het onderste deel van zijn lichaam, maar deze lagere

deel - dat, door de manier waarop hij nog niet had gekeken en die hij kon het ook niet

beeld duidelijk - bewezen zich te moeilijk om te bewegen.

De poging ging zo langzaam.

Toen, nadat hij bijna uitzinnige, hij eindelijk wierp zich naar voren met al zijn

kracht en zonder na te denken, hij koos zijn leiding niet goed, en hij sloeg de lagere

beddepost hard.

De hevige pijn voelde hij zich aan hem openbaarde dat het onderste deel van zijn lichaam was op de

dit moment waarschijnlijk het meest gevoelige.

Zo probeerde hij zijn bovenlichaam uit het bed eerst en draaide zijn hoofd voorzichtig

naar de rand van het bed.

Hij slaagde erin om eenvoudig doen, en ondanks de breedte en het gewicht zijn lichaam massa bij

laatste langzaam volgde het draaien van zijn hoofd.

Maar als hij eindelijk zijn hoofd verhoogd buiten het bed in de open lucht, werd hij angstig

over het verplaatsen naar voren verder op deze manier, want als hij liet zich

uiteindelijk te vallen door dit proces, is het

zou een wonder om zijn hoofd te voorkomen van het krijgen gewond.

En ten koste van alles moet hij niet het bewustzijn verliezen op dit moment.

Hij bleef liever in bed.

Echter, na een soortgelijke inspanning, terwijl hij daar lag weer, zucht als voorheen, en

weer zag zijn kleine ledematen vechten met elkaar, als er iets erger dan eerder,

en zag geen kans om van het opleggen van een rustige

en orde op deze willekeurige beweging, zei hij tegen zichzelf weer dat hij niet kon

mogelijk blijven in bed en dat het misschien de meest redelijke ding om te offeren worden

alles als er ook maar de geringste

hoop op het krijgen van zichzelf uit bed in het proces.

Op hetzelfde moment echter, heeft hij niet vergeten om zich te herinneren van tijd tot tijd

van het feit dat kalm - inderdaad de rustigste - reflectie is dan misschien beter dan de meest

verward beslissingen.

Op zulke momenten, regisseerde hij zijn blik zo precies als hij kon naar het raam,

maar helaas was er weinig vertrouwen in te vrolijken kan hebben bij een blik op

de ochtendmist, die zelfs de andere kant van de smalle straat verborgen.

"Het is al zeven," zei hij tegen zichzelf ten laatste opvallende van het alarm

klok, "al zeven en nog zo'n mist."

En voor een tijdje langer lag hij rustig met zwakke ademhaling, als misschien wel

wachten op een normale en natuurlijke omstandigheden uit te re-komen van de complete stilte.

Maar toen zei hij bij zichzelf: "Voordat het kwart over zeven, stakingen wat

gebeurt Ik moet helemaal uit bed.

Trouwens, tegen die tijd iemand van het kantoor komt om te informeren naar mij, want

het kantoor zal openen voor zeven. "

En hij maakte een poging daarna om zijn hele lichaam lengte rots uit het bed met een

uniforme beweging.

Als hij liet zich vallen uit het bed op deze manier, zijn hoofd, die in de loop van de

de val hij van plan was te scherp omhoog, zou waarschijnlijk blijven ongedeerd.

Zijn rug leek te moeilijk, niets zou echt dat gebeuren als gevolg van de

vallen.

Zijn grootste reservering was een zorg over de harde geluiden, die de val moet maken

en die vermoedelijk zou wekken, zo niet angst, dan toch bezorgdheid uit over de andere

kant van alle de deuren.

Echter, het moest worden geprobeerd.

Zoals Gregor was in het proces van het opheffen zelf half uit bed - de nieuwe methode was

meer een spel dan een poging, hij alleen nodig om te rocken met een constant ritme - het

trof hem hoe makkelijk dit allemaal zou zijn als iemand zou komen om hem te hulp.

Twee sterke mensen - hij dacht aan zijn vader en de dienaar meisje - zou erg zijn geweest

voldoende.

Ze zouden alleen maar hebben moeten hun armen duwen onder zijn gebogen rug om hem uit de

bed, naar beneden buigen met hun belasting, en dan alleen om geduld en zorg dat de uitoefening

voltooide hij de flip op de vloer, waar de

zijn kleine benen zou dan, hoopte hij, het verwerven van een doel.

Nu, nog afgezien van het feit dat de deuren gesloten waren, zou hij echt bellen

om hulp?

In weerwil van al zijn ellende, hij was niet in staat om een glimlach te onderdrukken bij dit idee.

Hij had al gekregen tot het punt waar, door schommelen sterker, hij behield zijn

evenwicht met moeite, en al snel dat hij zou eindelijk moeten beslissen, want in

vijf minuten zou het kwart over zeven te zijn.

Dan was er een ring aan de deur van het appartement.

"Dat is iemand van het kantoor," zei hij tegen zichzelf, en hij bijna bevroor terwijl zijn

kleine ledematen alleen gedanst rondom alle sneller.

Voor het ene moment alles bleef stil.

"Ze zijn niet open", Gregor zei bij zichzelf, gevangen in sommige absurde hoop.

Maar natuurlijk toen, zoals gebruikelijk, de knecht meisje met haar stevige loopvlak ging naar de deur

en opende het.

Gregor die nodig zijn om alleen het eerste woord van begroeting van de bezoeker te horen te herkennen

meteen wie het was, de manager zelf.

Waarom werd Gregor de enige die veroordeeld om te werken in een bedrijf waar, bij het geringste

vervalt, iemand die onmiddellijk trok de grootste argwaan?

Waren alle medewerkers vervolgens collectief, een en al, schurken?

Onder hen was er toen geen echt toegewijd persoon die, indien hij heeft nagelaten om te gebruiken maar een

paar uur in de ochtend voor kantoor werk, zouden worden abnormaal van pijn van

geweten en echt niet in staat om uit bed te komen?

Was het echt niet genoeg om een leerling te maken vragen, indien deze

vragen was zelfs nodig?

Moet de manager zelf komen, en in het proces moet worden aangetoond aan de

hele onschuldige familie die het onderzoek naar deze verdachte

omstandigheid zou kunnen worden toevertrouwd alleen aan de intelligentie van de manager?

En meer als een gevolg van de aangeslagen toestand waarin dit idee Gregor zetten dan als

een gevolg van een feitelijke beslissing, hij zwaaide zich met alle macht uit het bed.

Er was een luide plof, maar niet een echte crash.

De daling werd enigszins opgevangen door het tapijt en bovendien zijn rug was meer

elastischer dan Gregor had gedacht.

Om die reden is de dof geluid was niet zo opvallend.

Maar hij had niet hield zijn hoofd omhoog met voldoende zorg en had raken.

Hij draaide zijn hoofd, geïrriteerd en in pijn, en wreef het op het tapijt.

"Er is iets gedaald zijn," zei de manager in de volgende kamer aan de linkerkant.

Gregor probeerde zichzelf te denken of er iets vergelijkbaar is met wat er gebeurde met

hem vandaag zou ook gebeurd zijn op een gegeven moment naar de manager.

Ten minste een moest de mogelijkheid van zoiets toe te geven.

Echter, als om een ruwe antwoord op deze vraag, de manager nu geven, met een

gepiep van zijn gepoetste laarzen, deed een paar stappen bepaald in de volgende kamer.

Uit de naburige kamer aan de rechterkant de zuster was fluisteren Gregor op de hoogte:

'Gregor, de manager hier is. "" Ik weet het,' zei Gregor bij zichzelf.

Maar hij durfde niet te maken zijn stem luid genoeg, zodat zijn zusje kon horen.

'Gregor, "zei zijn vader nu uit de aangrenzende ruimte aan de linkerkant," Mr Manager

is gekomen en vraagt waarom je niet hebben verlaten op de vroege trein.

We weten niet wat we moeten hem vertellen.

Trouwens, hij wil ook persoonlijk te spreken.

Neem dus de deur open. Hij zal goed genoeg zijn om de rommel te vergeven

in je kamer. "

In het midden van dit alles, de manager riep op een vriendelijke manier, "Good

's Ochtends, Mr Samsa. "

"Hij is niet goed," zei zijn moeder naar de manager, terwijl zijn vader was nog te praten

aan de deur, "Hij is niet goed, geloof me, meneer Manager.

Anders hoe zou Gregor een trein mist?

De jonge man heeft niets in zijn hoofd, behalve bedrijf.

Ik ben er bijna boos dat hij nooit meer gaat 's nachts.

Op dit moment is hij al in de stad acht dagen, maar hij is al thuis elke avond.

Hij zit hier bij ons aan tafel en leest de krant rustig of studies zijn reis

's.

Het is een nogal een afleiding voor hem te druk zich met lijstwerk.

Zo sneed hij uit een klein frame in de loop van twee of drie avonden.

Je zou versteld staan hoe mooi het is.

Het is opknoping rechts in de kamer. Je zult meteen zien, zodra de

Gregor opent de deur. Hoe dan ook, ik ben blij dat je hier bent, Dhr.

Manager.

Door onszelf, zouden we nooit hebben gemaakt Gregor de deur open.

Hij is zo koppig, en hij is zeker niet goed, hoewel hij ontkende dat dit

's ochtends. "

"Ik ben meteen komen", zei Gregor langzaam en weloverwogen en niet bewegen, om niet

een woord van het gesprek te verliezen.

"Mijn lieve dame, ik kan het niet uitleggen om mezelf op een andere manier," zei de manager;

"Ik hoop dat het niets ernstigs.

Aan de andere kant moet ik ook zeggen dat we mensen uit het bedrijfsleven, gelukkig of ongelukkig,

Maar men kijkt naar het, heel vaak moeten gewoon een lichte ongesteldheid voor te overwinnen

zakelijke redenen. "

"Zo kan ook de heer Manager komen nu zien?" Vroeg zijn vader ongeduldig en

klopte nogmaals op de deur. "Nee," zei Gregor.

In de aangrenzende kamer aan de linkerkant een pijnlijke stilte neergedaald.

In de aangrenzende ruimte aan de rechterkant de zuster begon te snikken.

Waarom heeft zijn zus niet naar de anderen?

Ze had waarschijnlijk gewoon opgestaan uit bed nu en was nog niet eens begonnen aan te kleden

nog niet. Waarom was ze huilen?

Omdat hij niet opstaan en was niet laat de manager in, want hij was in

gevaar van verlies van zijn positie, en want dan zijn baas zou das zijn ouders een keer

weer met de oude eisen?

Die waren waarschijnlijk onnodig zorgen op dit moment.

Gregor was nog steeds hier en dacht niet helemaal over het afschaffen van zijn familie.

Op het moment dat hij was daar liggend op het tapijt, en niemand die wist over zijn

voorwaarde zou hebben serieus eiste dat hij liet de manager binnen

Maar Gregor zou niet terloops worden ontslagen juiste manier, want van dit kleine

onbeleefdheid, waarvoor hij zou vinden een gemakkelijke en geschikte excuus later.

Het leek Gregor dat het misschien veel redelijker om hem met rust te laten op

het moment, in plaats van te storen hem met huilen en gesprek.

Maar het was de zeer onzekerheid die de anderen bedroefd en verontschuldigde hun

gedrag. "De heer Samsa, "de manager was nu schreeuwen,

Zijn stem verhief, 'wat is er?

Je bent barricaderen jezelf in je kamer, te beantwoorden met alleen een ja en een nee, maken

ernstige en onnodige problemen voor je ouders, en het verwaarlozen van (ik noem dit

slechts incidenteel) uw commerciële taken op een werkelijk ongehoord manier.

Ik ben hier spreken in de naam van uw ouders en uw werkgever, en ik ben

verzoek u in alle ernst voor een directe en duidelijke uitleg.

Ik ben verbaasd.

Ik ben verbaasd. Ik dacht dat ik wist dat je als een rustige, redelijke

persoon, en nu blijken opeens te willen gaan paraderen rond in vreemde stemmingen.

De Chief aangegeven me eerder de dag van vandaag een mogelijke verklaring voor uw

verwaarlozing - ging het om het verzamelen van geld toevertrouwd aan u een tijdje geleden -

maar in werkelijkheid ik bijna gaf hem mijn woord van

eer dat deze verklaring niet kon kloppen.

Maar nu zie ik hier uw onvoorstelbare varken in het hoofd, en ik ben er helemaal verlies van enig

verlangen om op te komen voor u in de geringste.

En uw positie is helemaal niet de meest veilige.

Oorspronkelijk was ik van plan om dit alles te persoonlijk te vermelden voor u, maar omdat u te laten

me hier nutteloos afval mijn tijd, ik weet niet waarom de zaak niet zou komen aan de

aandacht van je ouders.

Uw productiviteit is ook erg onbevredigend onlangs.

Natuurlijk, het is niet de tijd van het jaar uit te voeren uitzonderlijke zaken, erkennen we

dat, maar een tijd van het jaar voor het uitvoeren van geen zaken, er is niet zoiets helemaal niet,

De heer Samsa, en zoiets mag nooit worden. "

"Maar meneer Manager," riep Gregor, buiten zichzelf en in zijn agitatie, te vergeten

al het andere: "Ik ben het openen van de deur onmiddellijk, dit moment.

Een lichte ongesteldheid, een duizeling, heeft verhinderd dat mij opstaan.

Ik ben nog steeds liggend in bed op dit moment. Maar ik ben wel eens vernieuwd.

Ik ben in het midden van het uit bed.

Gewoon geduld voor een kort moment! Het gaat niet zo goed als ik dacht.

Maar dingen zijn goed. Hoe plots dit kan overwinnen iemand!

Alleen gisteravond alles in orde was met mij.

Mijn ouders zeker weten dat. Eigenlijk alleen maar gisteravond had ik een

klein voorgevoel.

Mensen moeten hebben gezien dat in mij. Waarom heb ik niet gemeld dat naar kantoor?

Maar de mensen denken altijd dat ze over ziekte te krijgen zonder te hoeven verblijf in het

naar huis.

Mr Manager! Take it easy op mijn ouders!

Er is werkelijk geen basis voor de kritiek die je nu maakt tegen mij, en

echt niemand heeft gezegd dat een woord voor mij over.

Misschien heb je niet gelezen de laatste orders die ik verzonden.

Trouwens, nu ben ik het instellen op mijn reis op de acht trein, de weinige uren '

rest hebben me sterker.

De heer Manager, niet blijven. Ik zal op het kantoor in persoon rechts

weg. Zorg dat u de goedheid om dat te zeggen en te

overbrengen mijn respect aan de Chief. "

Terwijl Gregor was al snel flappen dit allemaal uit, zich nauwelijks bewust van wat hij zei, dat hij

was dicht bij de commode verplaatst zonder inspanning, waarschijnlijk als gevolg van de

de praktijk had hij al in bed, en nu

Hij probeerde zichzelf op te richten op. Eigenlijk wilde hij de deur te openen.

Hij werkelijk wilde zich laten zien en te spreken met de manager.

Hij was graag getuige van wat de anderen nu vragen over hem zouden zeggen als ze zagen

hem. Als ze geschrokken, toen Gregor had geen

meer verantwoordelijkheid en kan worden kalm.

Maar als ze alles rustig aanvaard, dan zou hij geen reden hebben om opgewonden

en als hij een beweging op kreeg, kon echt worden op het station rond acht.

In eerste instantie hij gleed een paar keer op de gladde commode.

Maar ten slotte gaf hij zichzelf een laatste swing en stond rechtop daar.

Hij was niet langer bij ons allemaal bewust van de pijn in zijn onderlichaam, hoe ze kunnen

nog steeds steken.

Nu liet hij zich vallen tegen de rug van een stoel, aan de rand waarvan hij

zette zich schrap met zijn dunne ledematen.

Door dit te doen hij de controle over zichzelf kreeg en hield stil, want hij kon nu

hoor de manager.

"Heb je begrepen een enkel woord? 'De manager van de ouders vroeg:" Is hij het spelen

de zot met ons? '

"In godsnaam," riep de moeder al in tranen, "misschien is hij erg ziek en we zijn

vervelend hem. Grete!

Grete! "Schreeuwde ze op dat punt.

"Moeder?" Riep de zuster van de andere kant.

Ze maakten zich verstaanbaar door de kamer van Gregor's.

"Je moet naar de arts.

Gregor is ziek. Haast je naar de dokter.

Heb je gehoord Gregor nog spreken? '

"Dat was een dier de stem," zei de manager, opmerkelijk rustig in vergelijking met

van de moeder huilt. "Anna!

Anna! 'Schreeuwde de vader door de hal naar de keuken, klapte in zijn handen,

"Halen een slotenmaker meteen!"

De twee jonge vrouwen waren al actief is via de hal met zwiepende rokken - hoe

had zijn zus kleedde zich zo snel - en rukte openen de deuren van de

appartement.

Men kon niet horen de deuren sluiten helemaal. Ze waarschijnlijk had ze te openen, zoals

gebruikelijk is in een appartement waar een enorme tegenslag heeft plaatsgevonden.

Had echter Gregor geworden veel rustiger.

Oke, hadden de mensen niet begrepen zijn woorden niet meer, hoewel ze leek duidelijk

genoeg om hem, duidelijker dan voorheen, misschien omdat zijn oren had gekregen gebruikt om de

ze.

Maar in ieder geval mensen nu denken dat de dingen niet goed met hem en zijn

bereid om hem te helpen.

Het vertrouwen en de zekerheid waarmee de eerste afspraken waren uitgevoerd

maakte hem een goed gevoel.

Hij voelde zich opgenomen opnieuw in de cirkel van de mensheid en verwachtte van de

zowel de arts en de slotenmaker, zonder onderscheid tussen hen met een echte

precisie, prachtige en verrassende resultaten.

Om zo duidelijk een stem mogelijk te maken voor de kritische gesprek te krijgen

die op handen was, hoestte hij een beetje, en zeker de moeite genomen om dit te doen

in een echt ingetogen manier, want het was

mogelijk dat zelfs dit geluid klonk als iets anders dan een menselijke hoest.

Hij niet meer vertrouwde zichzelf niet meer beslissen.

Ondertussen in de volgende kamer was het pas echt stil.

Misschien zijn ouders zaten met de manager aan tafel fluisteren, misschien

ze waren allemaal leunend tegen de deur te luisteren.

Gregor duwde zichzelf langzaam naar de deur, met de hulp van de luie stoel, laat

er naartoe te gaan van het, wierp zich tegen de deur, hield hij rechtop tegen het - de

ballen van zijn kleine ledematen had een beetje plakkerig

spullen op hen - en rustte er even van zijn inspanning.

Vervolgens maakte hij een poging om de sleutel in het slot weer met zijn mond.

Helaas leek het erop dat hij geen echte tanden had.

Hoe dan was hij te houden van de sleutel te pakken?

Maar om goed te maken dat zijn kaken van nature erg sterk, met hun hulp die hij

erin geslaagd om de sleutel echt in beweging.

Hij merkte niet dat hij duidelijk was wat schade aan zichzelf toebrengen, voor een

bruine vloeistof kwam uit zijn mond, stroomde over de sleutel, en druppelde op de vloer.

"Luister maar eens voor een moment," zei de manager in de volgende kamer, "hij is het keerpunt

toets te drukken. "Voor Gregor, dat was een grote aanmoediging.

Maar ze allemaal moeten hebben riep hem, waaronder zijn vader en moeder, "Kom op,

Gregor, "ze moeten al riepen:" door te gaan, blijven werken aan het slot ".

Denken dat al zijn inspanningen werden gevolgd met spanning, hij beetje naar beneden

verwoed op de toets met alle kracht die hij kon opbrengen.

Als de sleutel meer gedraaid, hij danste rond de sluis.

Nu is hij hield zich staande alleen met zijn mond, en hij had om op te hangen op het

toets of omlaag gedrukt weer met het hele gewicht van zijn lichaam, als dat nodig is.

De duidelijk onderscheiden klik van het slot als het eindelijk echt brak wakker Gregor omhoog.

Zwaar ademend zei hij bij zichzelf: "Dus heb ik niet de slotenmaker nodig hebben," en hij zette zijn

hoofd tegen de deurklink om de deur volledig open.

Omdat hij de deur te openen op deze manier was het al heel wijd open, zonder

hem nog worden echt zichtbaar.

Moest hij eerst langzaam draaien zich rond de rand van de deur, heel voorzichtig, van

Natuurlijk, als hij niet wil onhandig vallen op zijn rug rechts bij de ingang van de

ruimte.

Hij was nog steeds bezig met deze moeilijke beweging en had geen tijd om te betalen

aandacht voor iets anders, toen hij de manager uitroepen hoorde een luide "Oh!" - het

klonk als de wind fluiten - en nu is hij

zag hem, het dichtst bij de deur en drukte zijn hand tegen zijn open mond en bewegende

langzaam terug, alsof een onzichtbare constante kracht duwde hem weg.

Zijn moeder - ondanks de aanwezigheid van de manager dat ze stond hier met haar haren

plakken op het einde, nog steeds een puinhoop van de nacht - was op zoek naar zijn vader met haar

handen gevouwen.

Daarna ging ze twee stappen op weg naar Gregor en stortte in het midden van haar

rokken, die werden verspreid om haar heen, haar gezicht zonk op haar borst,

volledig verborgen.

Zijn vader balde zijn vuist met een vijandige uitdrukking, alsof hij wilde Gregor duwen

terug in zijn kamer, dan keek onzeker rond de huiskamer, overdekt zijn ogen

met zijn handen, en riep zodat zijn machtige borst schudde.

Op dit punt Gregor was een stap niet te nemen in de kamer, maar leunde zijn lichaam uit de

binnenkant tegen de stevig vastgeschroefd vleugel van de deur, zodat alleen de helft van zijn lichaam was

zichtbaar, evenals zijn hoofd, gekanteld

zijwaarts, waarmee hij keek op naar de anderen.

Inmiddels was geworden veel helderder.

Permanent duidelijk van de andere kant van de straat was een deel van de eindeloze grijs-

zwart huis, gelegen tegenover - het was een ziekenhuis - met zijn zware regelmatig ramen

opbreken van de gevel.

De regen was nog steeds naar beneden, maar alleen in grote individuele druppels zichtbaar en stevig

afgebroken stuk voor stuk op de grond.

Het ontbijt borden stonden opgestapeld rond op de tafel, want voor zijn vader

het ontbijt was de belangrijkste maaltijd van de dag, die hij voor de uren verlengd door

het lezen van verschillende kranten.

Direct tegenover op de tegenoverliggende muur hing een foto van Gregor uit de tijd van zijn

militaire dienst, het was een foto van hem als een luitenant, zoals hij, glimlachend en zorgen

gratis, met zijn hand op zijn zwaard, eiste respect voor zijn houding en uniform.

De deur naar de hal was een kier, en aangezien de deur van het appartement was ook open,

een zou kunnen zien in de landing van het appartement en het begin van de trap

naar beneden.

"Nu", zei Gregor, goed van bewust dat hij de enige was die had gehouden zijn kalmte.

'Ik ga meteen aankleden, inpakken het nemen van monsters, en zet uit.

Je zult mij toe om uit te stellen op mijn manier, zal u niet?

Je ziet, de heer Manager, ik ben niet eigenwijs, en ik ben blij om te werken.

Reizen is vermoeiend, maar ik kon niet leven zonder.

Waar ga je naartoe, Mr Manager? Naar het kantoor?

Echt waar?

Rapporteert u alles naar waarheid?

Een persoon kan tijdelijk niet in staat zijn werk, maar dat is precies de beste

tijd om de eerdere successen herinneren en later van mening dat, na de

hindernissen zijn aan de kant geschoven, de

persoon zal des te gretig en intens werken.

Ik ben echt zo dank verschuldigd aan de heer Chief - je weet dat heel goed.

Aan de andere kant ben ik bezorgd over mijn ouders en mijn zus.

Ik ben in de knel, maar ik werk mezelf uit het opnieuw.

Maak dingen niet moeilijker voor mij dan ze al zijn.

Spreken namens mij in het kantoor! Mensen houden niet van reizen verkopers.

Dat weet ik.

Mensen denken dat ze verdienen potten van geld en dus leiden een fijn leven.

Mensen hebben niet eens een speciale reden om te denken door middel van dit arrest meer

duidelijk.

Maar u, meneer Manager heb je een beter perspectief op wat er bij dan andere

mensen, zelfs, ik zeg u in alle vertrouwen, een beter perspectief dan Dhr.

Voorzitter zelf, die in zijn hoedanigheid van

kan de werkgever laat zijn oordeel toevallige fouten maken, ten koste van een

werknemer.

Je weet ook goed genoeg dat de reizende verkoper die zich buiten het

kantoor bijna het hele jaar kunnen zo gemakkelijk een slachtoffer van roddel, toevalligheden,

en ongegronde klachten, waartegen

Het is onmogelijk voor hem om zichzelf te verdedigen, aangezien voor het grootste deel doet hij niet horen

over hen allen en dan pas als hij uitgeput na het beëindigen van een reis en bij

thuiskomt voelen om in zijn eigen lichaam de vervelende

gevolgen, die niet terug kunnen grondig worden onderzocht om hun afkomst.

De heer Manager, niet verlaten zonder een woord te spreken me te vertellen dat je op zijn minst

toegeven dat ik een beetje in de juiste! "

Maar in eerste instantie woorden Gregor is de manager had al afgewend, en nu hij keek terug

bij Gregor over zijn trillende schouders met getuite lippen.

Tijdens de toespraak van Gregor was hij niet stil voor een ogenblik, maar bleef af te stappen naar de

deur, zonder zijn ogen van Gregor, maar echt geleidelijk aan, alsof er een

geheim verbod op het verlaten van de kamer.

Hij was al in de hal, en gezien de plotselinge beweging waarmee hij uiteindelijk

trok zijn voet uit de woonkamer, zou men hebben geloofd dat hij net had verbrand

de zool van zijn voet.

In de hal, echter, hij stak zijn rechterhand uit de buurt van zijn lichaam naar

de trap, alsof er echt bovennatuurlijke opluchting was op hem te wachten

er.

Gregor besefte dat hij niet mag in geen geval kan de manager om weg te gaan

in dit frame van de geest, om vooral als zijn positie in de onderneming niet was geplaatst worden

in het grootste gevaar.

Zijn ouders begrepen niet dat alles heel goed.

Op de lange jaren, hadden ze ontwikkelden de overtuiging dat Gregor werd opgericht voor het leven

in zijn bedrijf en bovendien, ze hadden zoveel te doen tegenwoordig met hun huidige

problemen die alle vooruitziende blik was vreemd voor hen.

Maar Gregor had deze vooruitziende blik. De manager moet terug worden gehouden, gekalmeerd,

ervan overtuigd, en uiteindelijk gewonnen.

De toekomst van Gregor en zijn familie echt afhankelijk van het!

Als alleen de zuster was er geweest! Ze was slim.

Ze had al gehuild, terwijl Gregor lag nog steeds rustig op zijn rug.

En de manager, die vriend van de dames, zou zeker liet zich leiden door

haar.

Ze zou hebben sloot de deur van het appartement en sprak hem uit zijn schrik

in de hal. Maar de zuster was er niet eens.

Gregor moet omgaan met het zelf.

Zonder te denken dat als hij niet nog niets over zijn huidige vermogen om te bewegen weten

en dat zijn speech mogelijk - en zelfs waarschijnlijk - had wederom niet

begrepen, verliet hij de vleugel van de deur,

drukte zich door de opening, en wilde over te gaan naar de manager, die was

reeds in het bezit strak op de leuning met beide handen op de overloop in een

belachelijke manier.

Maar als hij keek naar iets om vast te houden, met een kleine schreeuw Gregor

meteen viel op zijn talrijke kleine benen.

Nauwelijks had dit gebeurde, toen hij voelde voor de eerste keer die ochtend een algemene

lichamelijk welzijn.

De kleine ledematen had stevige vloer onder hen, zij gehoorzaamden perfect, zo merkte hij tot zijn

vreugde en streefde te dragen hem in de richting die hij wilde.

Meteen hij geloofde dat de uiteindelijke verbetering van al zijn lijden was

meteen bij de hand.

Maar op het moment dat hij lag op de vloer te schommelen in een ingetogen manier vrij

te sluiten en direct tegenover zijn moeder, die had blijkbaar helemaal verzonken in

zichzelf, ze plotseling sprong recht met

haar armen gespreid ver uit elkaar en haar vingers uitgebreid en riep: "Help, voor God's

sake, help! "

Ze hield haar hoofd gebogen naar beneden, alsof ze wilde Gregor beter zicht, maar liep

zinloos terug, in tegenspraak dat gebaar, vergeten dat achter haar stond

de tabel met alle gerechten op.

Toen ze de tafel bereikt, ze zitten zwaar op, alsof verstrooid, en

verscheen niet op te merken bij al dat naast haar koffie was uit te storten op de

tapijt in een volle stroom van de grote val container.

"Moeder, moeder," zei Gregor rustig, en keek naar haar toe.

De manager tijdelijk was volledig verdwenen uit zijn gedachten.

Bij het zien van de stromende koffie Gregor kon niet stoppen met zichzelf snapping zijn kaken in

de lucht een paar keer.

Op dat zijn moeder schreeuwde weer helemaal opnieuw, haastte zich van de tafel, en stortte in

de armen van zijn vader, die was haasten naar haar toe.

Maar Gregor had geen tijd nu voor zijn ouders - de manager was al op de

trap. Zijn kin ter hoogte van de leuning, de

manager keek terug voor de laatste keer.

Gregor nam een eerste beweging in te halen om hem indien mogelijk.

Maar de manager moet vermoeden iets, want hij maakte een sprong omlaag over

een paar trappen en verdween, nog steeds roepen "Huh!"

Het geluid weerklonk in het hele trappenhuis.

Nu, helaas deze vlucht van de manager ook de leek zijn vader verbijsteren

volledig.

Eerder was hij relatief kalm, want in plaats van lopen nadat de manager

zelf of in ieder geval niet belemmeren Gregor van zijn achtervolging, met zijn rechterhand heeft hij

greep van de manager van de stok, die

Hij had achter gelaten met zijn hoed en overjas op een stoel.

Met zijn linkerhand, zijn vader nam een grote krant van de tafel en,

stampen zijn voeten op de grond, ging hij op weg om terug te rijden Gregor in zijn kamer door

zwaaien de suikerriet en de krant.

Geen verzoek van Gregor's was van enig gebruik, geen verzoek zou zelfs worden begrepen.

Maakt niet uit hoe hij bereid was om zijn hoofd respectvol beurt zijn vader net stampte

des te harder met zijn voeten.

Kant van de kamer van hem zijn moeder had opengetrokken een raam, in weerwil van de koele

weer, en leunend met haar handen op haar wangen, duwde ze haar gezicht ver buiten

het venster.

Tussen de steeg en het trappenhuis een sterke ontwerp kwam, de gordijnen op de

raam vloog rond, de kranten op de tafel suisde, en de afzonderlijke vellen

fladderde naar beneden over de vloer.

De vader meedogenloos geperst naar voren, duwen uit sisklanken, als een wilde man.

Nu, Gregor had geen praktijk op alle in de achteruit te gaan - het was echt heel langzaam gaan.

Als Gregor alleen had toestemming gekregen om zich te draaien, zou hij zijn geweest in zijn

kamer meteen, maar hij was bang om zijn vader ongeduldig te maken door de tijdrovende

proces van omdraaien, en elk moment

hij geconfronteerd met de dreiging van een dodelijke slag op zijn rug of zijn het hoofd van de stok in zijn

vaders hand.

Eindelijk Gregor had geen andere optie, want hij zag met afgrijzen dat hij niet

te begrijpen maar hoe te onderhouden zijn leiding gaat achteruit.

En zo begon hij, te midden van voortdurend angstig opzij blikken in de richting van zijn vader,

om zichzelf te veranderen om zo snel mogelijk, maar in werkelijkheid was dit nog slechts

heel langzaam gedaan.

Misschien zijn vader zag zijn goede bedoelingen, want hij had niet verstoren Gregor

in deze beweging, maar met de punt van de stok van een afstand hij zelfs gericht

Roterende beweging Gregor's hier en daar.

Als alleen zijn vader niet had siste zo ondraaglijk!

Door die Gregor totaal zijn hoofd verloor.

Hij was al bijna helemaal draaide zich om, wanneer, altijd met deze sissend in

zijn oor, hij maakte een fout en draaide zich weer een beetje.

Maar toen hij eindelijk was succesvol in het verkrijgen van zijn hoofd in de voorkant van de deur

opening, werd het duidelijk dat zijn lichaam was te breed om te gaan door niet verder.

Natuurlijk zijn vader, in zijn huidige mentale toestand, had geen idee van het openen van de andere

vleugel van de deur een beetje om een geschikte doorgang voor Gregor te creëren door te komen.

Zijn enkele vaste gedachte was dat Gregor moet krijgen in zijn kamer zo snel mogelijk

mogelijk te maken.

Hij zou nooit hebben toegestaan de uitgebreide voorbereidingen die nodig zijn Gregor te oriënteren

zichzelf en dus misschien komen door de deur.

Integendeel, als er geen obstakel en met een eigenaardig geluid, hij nu

reed Gregor naar voren.

Achter Gregor het geluid op dit punt was niet meer als de stem van slechts een enkele

vader.

Nu was het echt niet meer een grap, en Gregor dwong zichzelf, wat er zou kunnen,

in de deur. Een kant van zijn lichaam was opgeheven.

Hij lag in een hoek in de deur opening.

Zijn een flank was pijnlijk met het schrapen. Op de witte deur lelijke vlekken bleven.

Al snel was hij vast snel en zou niet in staat zijn geweest om nog meer bewegen op zijn eigen.

De kleine benen aan een kant opgehangen trillen in de lucht boven, en degene aan de andere kant

kant werden geduwd pijnlijk in de vloer.

Maar zijn vader gaf hem een erg sterk bevrijdend duw van achteren en hij

haastte zich, bloeden ernstig, tot ver in het interieur van zijn kamer.

De deur was dicht sloeg met de stok, en uiteindelijk was het stil.

HOOFDSTUK II.

Gregor eerste werd wakker uit zijn zware bezwijming-achtige slapen in de avondschemering.

Hij zou zeker wakker spoedig daarna, zonder enige verstoring, want hij

voelde zich voldoende uitgerust en klaarwakker, maar het leek hem alsof er een

haastte zich stap en een voorzichtige sluiten van de deur naar de hal had gewekt hem.

Licht van de elektrische straatlantaarns te leggen bleek hier en daar op het plafond en op de

de hogere delen van het meubilair, maar daaronder rond Gregor was het donker.

Hij duwde zichzelf langzaam naar de deur, nog steeds betasten onhandig met zijn voelsprieten,

die hij nu geleerd om de waarde voor de eerste keer, om te controleren wat er daar gebeurt.

Zijn linker kant leek het een enkele lange onaangenaam uitgerekt litteken, en hij echt

moest hinken op zijn twee rijen van de benen.

Bovendien had een klein been ernstig gewond geraakt in de loop van de

's Ochtends incident - het was bijna een wonder dat er maar een had gekwetst - en sleepte

levenloos achter.

Door de deur die hij voor het eerst opgemerkt wat er werkelijk hem daar gelokt: het was de geur van

iets te eten.

Een kom stond daar, gevuld met gezoete melk, waarin zwom kleine stukjes van de witte

brood.

Hij lachte bijna van vreugde, want hij had nu een veel grotere honger dan in de ochtend,

en hij onmiddellijk doopte zijn hoofd bijna tot aan en over zijn ogen naar beneden in de melk.

Maar al snel trok het weer in teleurstelling, niet alleen omdat het was

moeilijk voor hem om te eten vanwege zijn delicate linker kant - hij kon eten alleen

zijn hele lichaam hijgen werkte in een

gecoördineerde wijze - maar ook omdat de melk, die anders was zijn favoriete drankje en

die zeker zijn zus had daar geplaatst om die reden, niet een beroep op hem

alles.

Hij draaide weg van de kom bijna met afkeer en kroop terug in het midden van

de kamer.

In de woonkamer, zoals Gregor zag door de spleet in de deur, werd het gas aangestoken, maar

waar, bij andere gelegenheden op dit moment van de dag, was zijn vader gewend aan het lezen

's Middags krant in een luide stem aan zijn

moeder en soms ook aan zijn zuster, op het moment dat er geen geluid was hoorbaar.

Nu, misschien is dit hardop lezen, waarover zijn zus had altijd gesproken en

hem geschreven, had onlangs gevallen uit van hun algemene routine.

Maar het was zo stil rondom, in weerwil van het feit dat het appartement was zeker

niet leeg.

"Wat een rustig leven van de familie leidt", zei Gregor naar zichzelf en, terwijl hij keek strak

in voor hem in de duisternis, voelde hij een grote trots dat hij had kunnen

voorziet in een dergelijk leven in een prachtige

appartement als dit voor zijn ouders en zijn zus.

Maar hoe zou dingen nu gaan als alle rust, alle welvaart, alle

tevredenheid moet komen tot een verschrikkelijke einde?

Om niet om zichzelf te verliezen in zulke gedachten, Gregor de voorkeur aan zichzelf te stellen

bewegen, dus hij ging op en neer in zijn kamer.

Een keer tijdens de lange avond een zijdeur en dan de andere deur werd geopend maar een

kleine scheur en snel weer dicht. Iemand die waarschijnlijk nodig is om binnen te komen, maar

had toen bedacht zich.

Gregor onmiddellijk nam een positie door de woonkamer deur, vastbesloten om te brengen

in de aarzelende bezoeker een of andere manier of op zijn minst om uit te vinden wie het zou kunnen zijn.

Maar nu de deur werd niet geopend meer, en Gregor wachtte tevergeefs.

Eerder, toen de deur werd geblokkeerd, hadden ze wilden allemaal bij hem binnenkomen, nu,

toen hij opende een deur en toen de anderen hadden blijkbaar geopend tijdens de

dag, er kwam niemand meer, en de sleutels zaten vast in de sluizen aan de buitenkant.

Het licht in de woonkamer was uitgeschakeld pas laat in de nacht, en nu was het gemakkelijk om

vast te stellen dat zijn ouders en zijn zus wakker was gebleven al die tijd, voor een

hoorde duidelijk als alle drie verhuisde op zijn tenen.

Nu was het zeker dat er niemand zou komen Gregor niet meer tot de ochtend.

Zo had hij een lange tijd om ongestoord na te denken over hoe hij zou moeten reorganiseren

zijn leven vanaf nul.

Maar de hoge, open ruimte, waarin hij werd gedwongen om plat op de vloer, maakte

hem angstig, zonder dat hij in staat te achterhalen van de reden, want hij had gewoond in

de ruimte voor vijf jaar.

Met een half bewusteloos draai en niet zonder een lichte jammer dat hij rende onder

de bank, waar, in weerwil van het feit dat zijn rug was een beetje krap en hij kon

niet meer opheffen zijn hoofd, voelde hij zich erg

comfortabel en was jammer alleen dat zijn lichaam was te groot om volledig te passen in

het.

Daar bleef hij de hele nacht, die deels bracht hij in een staat van semi-slaap,

waaruit zijn honger voortdurend wakker hem met een begin, maar deels in een staat van

zorgen en duistere hoop, die alle leidden tot de

conclusie gekomen dat voor de tijd wezen dat hij zou moeten blijven kalm en met geduld en de

de grootste aandacht voor zijn familie tolereren de problemen, die in zijn huidige

staat hij nu gedwongen om hen te veroorzaken.

Al vroeg in de ochtend - het was nog bijna nacht - Gregor de kans gehad om

testen van de kracht van de beslissingen die hij net had, maakte voor zijn zuster, bijna volledig gekleed,

opende de deur van de hal naar zijn kamer en keek gretig binnen.

Ze wilde niet meteen vinden hem, maar toen ze zag hem onder de bank - God, hij

moest ergens of een andere, want hij kon nauwelijks weg te vliegen - ze kreeg zo'n schok dat,

zonder de mogelijkheid om zichzelf, ze controle

smeet de deur dicht wederom vanaf de buitenkant.

Echter, alsof ze spijt had voor haar gedrag, ze meteen de deur open

weer en liep in op haar tenen, alsof ze was in de aanwezigheid van een ernstige

ongeldige of een totale vreemdeling.

Gregor had duwde zijn hoofd naar voren alleen maar om de rand van de bank en was het observeren van

haar.

Zou ze echt merken dat hij de melk staan links, inderdaad niet van een gebrek

van de honger, en zou ze brengen iets anders te eten, meer geschikt voor hem?

Als ze niet doen op haar eigen, zou hij eerder sterven van de honger dan noemen haar

aandacht voor het feit, hoewel hij had echt een heel krachtige drang om te bewegen buiten de

bank, gooi zich aan de voeten van zijn zuster,

en smeken haar om het een of ander goed te eten.

Maar zijn zus merkte meteen met verbazing dat de kom nog vol was,

met slechts een beetje melk gemorst omheen.

Ze pakte het meteen, hoewel niet met haar blote handen, maar met een doek, en

haalde het uit de zaal.

Gregor was erg benieuwd wat ze zou brengen als een vervanger, en hij afgebeeld op

zelf andere ideeën over.

Maar hij kon nooit kunnen raden wat zijn zus uit de goedheid van haar hart in

feit deed.

Ze bracht hem, naar zijn smaak, een gehele selectie-test, alle uitgespreid op een oude

krant.

Er waren oude half-verrotte groenten, botten van de avondmaaltijd, bedekt met een

witte saus die bijna had gestold, wat rozijnen en amandelen, kaas, die

Gregor had verklaard niet eetbaar twee dagen

eerder, een sneetje droog brood, en een sneetje gezouten brood besmeerd met boter.

In aanvulling op dit alles, ze zette een kom - waarschijnlijk voor eens en voor alle aangewezen

als Gregor's - in die ze had goot wat water.

En uit haar fijnheid van gevoel, want ze wist dat Gregor niet zou eten voor

van haar, ze ging weg zeer snel en zelfs draaide de sleutel in het slot, zodat Gregor

nu zou zien dat hij kon maken zich zo comfortabel als hij wilde.

Kleine ledematen Gregor's zoemde nu dat de tijd voor het eten van was gekomen.

Zijn wonden moet in ieder geval al volledig genezen.

Hij voelde geen handicap op dat punt.

Hij was verbaasd dat en nagedacht over hoe meer dan een maand geleden had hij sneed zijn

vinger een beetje met een mes, en hoe deze wond had genoeg pijn doen, zelfs de dag voor

gisteren.

"Ben ik nu ga minder gevoelig zijn," dacht hij, al zuigen gulzig aan de

kaas, die sterk aangetrokken had hem meteen, meer dan alle andere voedingsmiddelen.

Snel en met zijn ogen water geven met voldoening, at hij de ene na de andere

de kaas, de groenten en de saus. De vers voedsel, daarentegen, heeft geen smaak

goed voor hem.

Hij kon niet verdragen de geur en droeg zelfs de dingen die hij wilde een beetje te eten

afstand.

Tegen de tijd dat zijn zuster langzaam draaide de sleutel om als een teken dat hij zou moeten trekken, hij

was lang klaar en nu liggen lui op dezelfde plek.

Het geluid meteen opgeschrikt hem, in weerwil van het feit dat hij al was

bijna in slaap, en hij rende weer terug onder de bank.

Maar het kostte hem veel zelfbeheersing te blijven onder de bank, zelfs voor de korte

tijd zijn zus in de kamer was, omdat zijn lichaam had ingevuld enigszins op rekening

van de rijke maaltijd en in de smalle ruimte er kon hij nauwelijks ademhalen.

In het midden van kleine aanvallen van stikken, hij keek haar met

enigszins uitpuilende ogen, als zijn nietsvermoedende zus geveegd met een bezem,

niet alleen de restanten, maar ook het voedsel

Gregor, die had helemaal niet aangeraakt, alsof deze was nu ook nutteloos, en als ze

gedumpt alles snel in een emmer, die ze afgesloten met een houten deksel, en

dan uitgevoerd het allemaal uit de kamer.

Ze had nauwelijks omgedraaid voordat Gregor had al sleepte zich uit de

bank, uitgestrekt, en liet zijn lichaam uit te breiden.

Op deze manier Gregor kreeg zijn eten elke dag een keer in de ochtend, toen zijn ouders en

de knecht meisje nog in slaap, en een tweede keer na het gemeenschappelijke middagmaal, voor

zijn ouders waren, zoals voorheen, in slaap dan

een tijdje, en het dienstmeisje werd weggestuurd door zijn zuster op enkele boodschap

of andere.

Ze zou zeker niet hebben willen Gregor te verhongeren tot de dood, maar misschien konden ze

niet hebben doorstaan erachter te komen wat hij at anders dan van horen zeggen.

Misschien zijn zus wilde hen sparen wat er mogelijk slechts een klein verdriet, voor de

ze waren echt te lijden al genoeg.

Wat voor soort excuses mensen hadden gebruikt op die eerste ochtend naar de dokter te krijgen en

de slotenmaker uit het huis Gregor was geheel niet in staat om vast te stellen.

Omdat ze konden hem niet begrijpen, niemand, zelfs niet zijn zus, dacht dat hij

zou kunnen om anderen te begrijpen, en dus, toen zijn zus werd in haar kamer, hij

moest zich tevreden stellen met het luisteren en nu worden

vervolgens naar haar zuchten en aanroepingen aan de heiligen.

Pas later, toen ze was opgegroeid enigszins gewend aan alles - natuurlijk is er

kon nooit worden gesproken van haar groeiende helemaal gewend aan het - Gregor

Soms ving een commentaar dat werd

bedoeld om vriendelijk te zijn of zou kunnen worden geïnterpreteerd als zodanig.

"Nou, vandaag het smaakte goed voor hem," zei ze, als Gregor had echt opgeruimd wat

hij moest eten en dat, in de omgekeerde situatie, die geleidelijk herhaalde zich

steeds vaker, ze vroeger helaas zeggen: "Nu is alles weer is gestopt."

Maar terwijl Gregor kon geen nieuwe informatie direct te krijgen, heeft hij te horen een goede

veel van de kamer naast de deur, en zodra hij stemmen hoorde, hij rende meteen

naar de juiste deur en drukte zijn hele lichaam tegen.

In de vroege dagen in het bijzonder, er was geen gesprek, die niet was bezig met

hem op een of andere manier, al was het maar in het geheim.

Gedurende twee dagen bij alle maaltijden discussies over dat onderwerp was te horen over de manier waarop

mensen moeten nu gedragen, maar ze sprak ook over hetzelfde onderwerp in de tijd

tussen de maaltijden, want er waren altijd

tenminste twee familieleden thuis, omdat niemand echt wilde blijven in het huis

alleen en mensen konden in geen geval het appartement verlaten

helemaal leeg.

Daarnaast is er op de eerste dag, de knecht meisje - het was niet helemaal duidelijk

wat en hoeveel ze wist wat er was gebeurd - op haar knieën had gesmeekt zijn

moeder te laten haar meteen gaan, en wanneer

zei ze afscheid ongeveer vijftien minuten later, ze bedankte hen voor het ontslag

met tranen in haar ogen, alsof ze was de ontvangst van de grootste gunst die mensen

had laten zien haar daar, en, zonder dat iemand

eisen het van haar, ze zwoer een eed bang om niemand verraden, zelfs niet de

klein beetje.

Nu zijn zuster had om samen met zijn moeder naar de keuken te doen, hoewel dat

maakte niet veel moeite omdat de mensen het eten waren bijna niets.

Opnieuw en opnieuw Gregor geluisterd als een van hen tevergeefs uitgenodigd een ander om te eten en

kreeg geen antwoord anders dan 'Dank je wel. Ik heb genoeg "of iets dergelijks.

En misschien zijn ze gestopt waren met iets te te drinken,.

Zijn zus vaak gevraagd zijn vader of hij wilde een biertje te hebben en met plezier aangeboden

te halen het zelf, en toen zijn vader stil was, zei ze, om te verwijderen

enig voorbehoud dat hij zou kunnen hebben, dat ze kon de conciërge de vrouw te sturen om het te krijgen.

Maar dan zijn vader eindelijk zei een volmondig "Nee", en niets meer zou worden

gesproken over.

Al tijdens de eerste dag zijn vader gelegd alle financiële omstandigheden

en de vooruitzichten zijn moeder en zijn zus ook.

Van tijd tot tijd stond hij op van de tafel en trok uit de kleine Lockbox

geborgen uit zijn bedrijf, die was ingestort eerder vijf jaar, een aantal

document of een andere of een notebook.

Het geluid werd hoorbaar als hij opende het gecompliceerde slot en, na het verwijderen van wat

hij was op zoek naar, sloot hem weer op.

Deze verklaringen door zijn vader waren, voor een deel, het eerste leuke ding dat Gregor

de kans gehad om te luisteren sinds zijn gevangenschap.

Hij had gedacht dat helemaal niets bleef over voor zijn vader van die zaken; op

ieder geval zijn vader had hem verteld niets dat in tegenspraak is, en Gregor in elke

zaak had niet gevraagd hem over.

Op het moment dat enige zorg Gregor's was om alles wat hij had te gebruiken, zodat

zijn familie om zo snel mogelijk vergeten, het bedrijf dat ongeluk had gebracht

ze allemaal in een toestand van volledige hopeloosheid.

En dus op dat punt had hij begon te werken met een speciale intensiteit en van een

assistent was geworden, bijna 's nachts, een handelsreiziger, die van nature had

heel andere mogelijkheden voor

geld verdienen en waarvan de successen op het werk werden onmiddellijk omgezet in de vorm van

contant geld commissies, die konden worden ingesteld op de tafel thuis voor zijn

verbaasd en verheugd familie.

Die waren mooie dagen, en ze hadden nog nooit achteraf terug te komen, althans niet

met dezelfde pracht en praal, in weerwil van het feit dat Gregor later verdiende zoveel geld

dat hij in een positie om de beer

kosten van de hele familie, kosten die hij in feite deed dragen.

Ze waren weer heel vertrouwd mee raken, zowel de familie en Gregor ook.

Ze namen het geld met dank, en hij gaf zich gelukkig, maar de speciale

warmte was niet meer aanwezig.

Alleen de zuster nog steeds dicht bij Gregor bleef, en het was zijn geheim plan om te sturen

haar volgende jaar naar het conservatorium, ongeacht de hoge kosten die dat

noodzakelijk betrokken zijn en die zou worden gemaakt op andere manieren.

In tegenstelling tot Gregor ze hield heel veel muziek en wist hoe de viool te spelen

charmant.

Af en toe tijdens een kort verblijf Gregor's in de stad het conservatorium werd vermeld in

gesprekken met zijn zus, maar altijd slechts als een mooie droom, waarvan

realisatie was onvoorstelbaar, en hun

ouders luisterde nooit naar deze onschuldige verwachtingen met plezier.

Maar Gregor dacht ze met nauwgezette aandacht en bedoeld om

verklaren de zaak plechtig op kerstavond.

In zijn huidige situatie, zoals nutteloze ideeën ging door zijn hoofd, terwijl hij geduwd

zich rechts tegen de deur en luisterde.

Soms in zijn algemene uitgeput kon hij niet luisteren meer en liet zijn hoofd

bang lusteloos tegen de deur, maar hij vermande zich meteen bij elkaar, voor

zelfs de kleine geluid die hij maakte door deze

beweging was in de buurt gehoord door en zwijgen iedereen.

'Daar gaat hij weer op, "zei zijn vader na een tijdje, duidelijk het draaien naar de

deur, en alleen dan zou de onderbroken gesprek geleidelijk aan weer worden hervat.

Gregor ontdekte duidelijk genoeg - voor zijn vader de neiging om vaak te herhalen zich in

zijn verklaringen, mede omdat hij niet persoonlijk betrokken is zich met deze

aangelegenheden voor een lange tijd, en deels

ook omdat zijn moeder niet begreep alles meteen de eerste keer - dat,

ondanks alle pech, een fortuin, maar een zeer klein is, was beschikbaar uit de

oude tijden, waarvan de interest, die was

niet werd aangeraakt, had in de tussenliggende tijd geleidelijk toegestaan om een verhoging van

weinig.

Bovendien, naast deze, het geld dat Gregor naar huis had gebracht elke maand -

Hij had gehouden maar een paar florijnen voor zichzelf--nog niet volledig besteed en had

uitgegroeid tot een klein bedrag in kapitaal.

Gregor, achter zijn deur, knikte gretig, vreugde over deze onverwachte vooruitziende blik

en soberheid.

Toegegeven, deze extra geld, zou hij hebben betaald meer af van de schuld van zijn vader aan zijn

werkgever en de dag waarop hij zou kunnen worden verlost van deze positie zou zijn geweest een veel

dichterbij, maar nu dingen waren ongetwijfeld

Hoe beter de manier waarop zijn vader had geregeld hen.

Op dit moment, echter, dit geld was lang niet voldoende om de familie toe te

live op de rentebetalingen.

Misschien is het genoeg zou zijn om het gezin te onderhouden voor een of ten hoogste twee jaar, dat is

alles.

Zo, het is alleen toegevoegd tot een bedrag dat men moet niet echt putten en die

moet worden vernietigd voor een noodgeval. Maar het geld om van te leven moest worden verdiend.

Nu, hoewel zijn vader was oud, hij was een gezonde man die niet had helemaal gewerkt

vijf jaar en kon dus niet worden geteld voor zeer veel.

Hij had in deze vijf jaar, de eerste vakantie van zijn problemen gevuld, maar

mislukte leven, op een goede deal van vet en had dus pas echt zwaar.

En moet zijn oude moeder nu misschien wel werken voor geld, een vrouw die leed aan

astma, voor wie wandelen door het appartement ook nu was een grote druk en

die besteed elke tweede dag op de bank door het open raam arbeidende naar adem?

Moet zijn zus geld verdienen, een meisje dat was nog een zeventien jaar oude kind van wie de

vroegere levenswijze was zo erg, dat het heerlijk was bestond uit

dressing zelf mooi, slapen in de late,

helpen rond het huis, deelname aan een paar bescheiden genietingen en, vooral,

het spelen van de viool?

Als het ging om te praten over deze behoefte om geld te verdienen, op het eerste Gregor ging uit de buurt van

de deur en wierp zich op de koele leren sofa naast de deur, want hij was

erg warm van schaamte en verdriet.

Vaak lag hij de hele nacht lang. Hij sliep niet een moment en net gekrast

op de leer voor uur per keer. Hij deed de toezegging de zeer moeilijke taak van het

duwen een stoel naar het raam.

Daarna sloop hij op de vensterbank, en geschoord in de stoel, leunde tegen de

raam naar buiten te kijken, uiteraard met een geheugen of andere van de voldoening die

die worden gebruikt om hem in vroeger tijden.

Eigenlijk, van dag tot dag dat hij waargenomen dingen met minder en minder helderheid, zelfs

die een korte afstand: het ziekenhuis overkant van de straat, het al-te-frequente

uit het oog, die hij eerder had vervloekt,

was niet zichtbaar helemaal niet meer, en als hij niet was precies van bewust dat hij leefde

in de rustige maar volledig stedelijke Charlotte Street, kon hij hebben geloofd dat uit

zijn raam werd hij tuurde uit op een

monotone woestenij, waarin de grijze hemel en de grijze aarde had samengevoegd en

waren niet te onderscheiden.

Zijn attente zus moet hebben gezien een paar keer dat de stoel stond bij de

en ga vervolgens, na het schoonmaken van de kamer, elke keer dat ze duwde de stoel rechts achter

tegen het raam en van nu af aan ze zelfs verliet het binnenste raam te openen.

Als Gregor was slechts in staat om te spreken met zijn zus en haar bedanken voor alles wat

dat ze moest doen voor hem, zou hij hebben gedoogd haar dienst gemakkelijker.

Zoals het was, leed hij onder.

De zus weliswaar gezocht als dekmantel voor de onhandigheid van alles zoveel

mogelijk is, en naarmate de tijd verstreek, kreeg ze van nature meer succes in.

Maar met het verstrijken van de tijd Gregor kwam ook om alles meer te begrijpen

precies. Zelfs haar entree was verschrikkelijk voor hem.

Zodra ze ingevoerd, rende ze meteen naar het raam, zonder dat het nemen van de tijd af te sluiten

de deur, ondanks het feit dat ze anders was zeer attent te sparen

iedereen die de aanblik van de kamer Gregor, en

trok het raam open met gretige handen, alsof ze was bijna verstikkende, en bleef

voor een tijdje bij het raam diep ademhalen, zelfs als het nog zo koud.

Met deze lopen en het lawaai dat ze bang Gregor twee keer per dag.

De hele tijd dat hij beefde onder de bank, maar hij wist heel goed dat ze

zou zeker hebben gespaard hem graag als het was alleen mogelijk te blijven met

het venster gesloten in een kamer waar Gregor woonde.

Op een keer - ongeveer een maand was al voorbij gegaan sinds Gregor's

transformatie, en er was nu geen reden meer voor zijn zus

te schrikken bij verschijning Gregor's - ze

kwam iets eerder dan normaal en kwam op Gregor terwijl hij nog steeds op zoek

uit het raam, onbeweeglijk en goed gepositioneerd om iemand bang te maken.

Het zou niet zijn gekomen als een verrassing voor Gregor als ze niet komen, omdat zijn

positie voorkomen dat ze uit het raam te openen onmiddellijk.

Maar zij niet alleen niet naar binnen stap, ze ook zich terug en sloot de deur.

Een vreemdeling echt zou hebben geconcludeerd dat Gregor had gelegen te wachten

haar en wilde haar bijten.

Natuurlijk, Gregor onmiddellijk verborgen zich onder de bank, maar hij moest wachten

totdat het middagmaal voor zijn zus terug, en ze leek veel minder rustig

dan normaal.

Uit dit realiseerde hij zich dat zijn verschijning nog steeds onverdraaglijk voor haar en

moet ondraaglijk blijven in de toekomst, en dat ze had echt een heleboel van zelf-oefenen

controle niet weg te lopen van een glimp van

slechts een klein deel van zijn lichaam, die uitstaken onder de bank.

Om te besparen haar nog dit gezicht, een dag sleepte hij het laken op zijn rug en

op de bank - deze taak nam hem vier uur - en arrangeerde het op een zodanige wijze dat

hij was nu volledig verborgen en zijn

zuster, zelfs als ze naar beneden gebogen, kon hem niet zien.

Als dit blad was niet nodig wat haar betreft, dan kon ze te verwijderen

, want het was duidelijk genoeg dat Gregor niet konden geen plezier halen uit

zichzelf te isoleren weg zo compleet.

Maar verliet ze het blad precies zoals het was, en Gregor geloofde dat hij zelfs een blik gevangen

dankbaarheid toen op een keer voorzichtig hij hief de plaat een beetje met

zijn hoofd om te controleren, als zijn zus de balans opgemaakt van de nieuwe regeling.

In de eerste twee weken van zijn ouders kon het niet opbrengen zich om hem te bezoeken, en hij

vaak gehoord hoe ze volledig erkend zijn zus huidige werk; dat eerder

ze hadden gekregen vaak ergeren aan zijn zus

omdat ze leek hen een wat nutteloos jonge vrouw.

Echter, nu zowel zijn vader en zijn moeder vaak wachten voor de deur van Gregor's

terwijl zijn zus opgeruimd binnen, en zodra ze naar buiten kwam, had ze uit te leggen in

detail hoe zag het er in de kamer, wat

Gregor had gegeten, hoe hij had gedragen deze tijd, en of er misschien een lichte

verbetering waarneembaar.

In ieder geval zijn moeder betrekkelijk snel wilde Gregor bezoeken, maar zijn vader en

zijn zus haar ingehouden, eerst met redenen die Gregor geluisterd tot zeer

aandachtig en die hij volledig onderschreven.

Later, echter, ze moest haar tegenhouden krachtig, en toen ze daarna riep: "Laat me

Ga naar Gregor.

Hij is mijn pech zoon! Begrijp je niet dat ik naar

hem? "

Gregor dacht toen dat het misschien een goede zaak zou zijn als zijn moeder kwam, niet

elke dag, natuurlijk, maar misschien een keer per week.

Ze begreep alles veel beter dan zijn zus, die, in weerwil van al haar

moed, was nog een kind en, in laatste instantie, had misschien wel zijn genomen, bijv. een

moeilijke taak alleen uit kinderlijke roekeloosheid.

Gregor's wens om te zien dat zijn moeder was al snel gerealiseerd.

Terwijl gedurende de dag Gregor, uit consideratie voor zijn ouders, wilde niet

om te laten zien zich door het raam, kon hij niet rond kruipen erg af van de paar vierkante

meter van de vloer.

Hij vond het moeilijk om te dragen liggen rustig tijdens de nacht, en al snel het eten niet meer

gaf hem de geringste genot.

Dus voor afleiding verwierf hij de gewoonte van het kruipen heen en weer over de muren

en het plafond. Hij was vooral dol op opknoping van het

plafond.

De ervaring was heel anders dan op de grond liggen.

Het was gemakkelijker om te ademen, een lichte trilling ging door zijn lichaam, en in de

Temidden van de bijna gelukkig amusement, die Gregor vond daar, kan het gebeuren

dat, tot zijn eigen verbazing, liet hij los en druk op de vloer.

Echter, nu is hij van nature beheerst zijn lichaam heel anders, en hij niet

verwonden zich in zo'n grote val.

Zijn zus zag direct de nieuwe amusement, die Gregor had gevonden voor

zichzelf - zo kroop hij rond liet hij achter hier en daar sporen van zijn kleverige

stuff - en zo kreeg ze de idee van het maken van

Gregor's kruipend rond zo eenvoudig mogelijk en dus van het verwijderen van het meubilair

die in de weg stond, in het bijzonder de commode en het bureau.

Maar ze was niet in staat om dit te doen door haarzelf.

Ze durfde niet om haar vader te vragen om te helpen, en de dienaar meisje zou zeker niet

hebben bijgestaan haar, want hoewel dit meisje, ongeveer zestien jaar oud, had moedig

gebleven sinds het ontslag van de

vorige kok, had ze gesmeekt voor het voorrecht te mogen blijven

permanent beperkt tot de keuken en van het hebben van de deur te openen alleen in antwoord op een

speciale dagvaarding.

Zo, zijn zus had geen andere keuze dan aan zijn moeder te betrekken, terwijl zijn vader was

afwezig.

Zijn moeder kwam Gregor's kamer met kreten van opgewonden vreugde, maar ze viel stil

aan de deur. Natuurlijk zijn zus eerst gecontroleerd of de

alles in de kamer was in orde is.

Pas dan heeft ze liet zijn moeder lopen inch In allerijl Gregor had getrokken het laken

nog verder naar beneden en gerimpeld het meer. Het geheel zag er echt net als een

dekbed achteloos geworpen op de bank.

Bij deze gelegenheid, Gregor gehouden terug van spionage van onder het laken.

Zo, onthield hij zich van te kijken naar zijn moeder deze tijd en was gewoon blij dat

ze was gekomen.

"Kom op, hij is niet zichtbaar", zei zijn zus, en uiteraard leidde zijn moeder door de

hand.

Nu Gregor luisterde, omdat deze twee zwakke vrouwen verschoof de nog steeds zware oude kist van

lades van zijn positie, en als zijn zus voortdurend nam zelf de

grootste deel van het werk, zonder te luisteren

aan de waarschuwingen van zijn moeder, die was bang dat ze zou zichzelf stam.

Het werk duurde een lange tijd.

Na ongeveer een kwart van een uur was al voorbij, zijn moeder zei dat het zou

beter zijn als ze de commode waar het was, omdat in de eerste plaats,

het was te zwaar: ze zouden niet

klaar voor de aankomst van zijn vader, en het verlaten van de commode in het midden

van de kamer zou blokkeren alle Gregor's wegen, maar in de tweede plaats, zij

kon niet zeker van zijn dat Gregor zou blij zijn met het verwijderen van het meubilair.

Tot haar het omgekeerde lijkt waar te zijn, de aanblik van de lege muren doorboorde haar recht

naar het hart, en waarom zou Gregor niet hetzelfde voelen, want hij was gewend

naar de kamer inrichting voor een lange tijd en

in een lege kamer zich zou voelen zich verlaten?

'En is het niet het geval is, "zijn moeder concludeerde heel rustig, bijna fluisterend

alsof ze wilde Gregor, waarvan de exacte locatie ze echt niet wist, verhinderen

horen zelfs het geluid van haar stem - voor

Ze was ervan overtuigd dat hij niet haar woorden begrijpen - "en is het niet een feit

dat door het verwijderen van het meubilair dat we laten zien dat we het opgeven van alle hoop op een

verbetering en zijn laat hem met zijn eigen middelen, zonder rekening te houden?

Ik denk dat het beste zou zijn als we geprobeerd om de kamer te houden precies in de staat waarin het

was voordat, zodat, wanneer Gregor terug naar ons, hij vindt alles onveranderd en

kan vergeten de tussenliggende tijd des te gemakkelijker. "

Toen hij hoorde zijn moeders woorden Gregor realiseerde zich dat het ontbreken van alle directe

menselijk contact, samen met het eentonige leven, omringd door de familie over de

Tijdens deze twee maanden, moeten

verward zijn begrip, omdat hij anders niet kon uitleggen zichzelf

hoe hij, in alle ernst, had kunnen zijn zo op gebrand om zijn kamer leeg.

Was hij echt te popelen om de warme kamer te laten, comfortabel ingericht met stukken die hij had

geërfd, worden omgezet in een grot, waarin hij zou natuurlijk, dan in staat zijn te kruipen

over in alle richtingen, zonder

verstoring, maar tegelijkertijd met een snel en compleet vergeten van zijn menselijke

het verleden ook?

Was hij dan op dit punt al op de rand van het vergeten en was het alleen de

stem van zijn moeder, die hij niet had gehoord, voor een lange tijd, dat had gewekt hem?

Niets was te worden verwijderd - alles moet blijven.

In zijn toestand kon hij niet functioneren zonder de gunstige invloed van zijn

meubilair.

En als de meubels verhinderde hem uit te voeren zijn zinloos kruipen over

all over the place, dan was er geen kwaad in, maar een groot voordeel.

Maar zijn zus helaas dacht er anders over.

Ze was gewend, zeker niet zonder reden, voor zover de

bespreking van zaken betreffende Gregor was betrokken, op te treden als een expert met speciale

ten aanzien van hun ouders, en dus nu de

moeder van het advies was voor zijn zus voldoende reden om aan te dringen op de verwijdering,

niet alleen van de commode en het bureau, dat waren de enige items ze

had gedacht in het begin, maar ook van alle

het meubilair, met uitzondering van de onmisbare bank.

Natuurlijk, het was niet alleen kinderlijk verzet en haar recente zeer onverwacht en

harde won zelfvertrouwen die haar hebben geleid tot deze vraag.

Ze had ook daadwerkelijk opgemerkt dat Gregor een veel ruimte om te kruipen over de benodigde;

het meubilair, aan de andere kant, voor zover men kon zien, was niet van de minste

gebruiken.

Maar misschien is de enthousiaste gevoeligheid van jonge vrouwen van haar leeftijd ook een rol gespeeld.

Dit gevoel zocht vrijkomen bij elke gelegenheid, en daarmee Grete voelde nu

verleiding te willen maken Gregor's situatie nog meer angstaanjagend, zodat ze vervolgens

in staat zou zijn om nog meer voor hem te doen dan nu.

Want zeker niemand behalve Grete ooit vertrouwen in zichzelf naar een kamer waarin de in te voeren

Gregor de lege muren geregeerd helemaal zelf.

En zodat ze niet liet zich weerhouden haar beslissing van haar moeder, die in

deze kamer leek onzeker van zichzelf in haar pure opwinding en binnenkort zwegen,

het helpen van zijn zus met al haar energie om de ladekast te krijgen uit de kamer.

Nu, kon Gregor nog steeds doen zonder de commode indien nodig, maar de

schrijftafel echt moest blijven.

En nauwelijks had de vrouwen verlaten de kamer met de commode, kreunen als ze

duwde hem, toen Gregor zijn hoofd stak onder de bank een kijkje te nemen hoe hij

kan voorzichtig en met ingrijpen zoveel aandacht als mogelijk.

Maar helaas het was zijn moeder, die terug kwam in de kamer eerste, terwijl de Grete

had haar armen om de ladenkast in de kamer ernaast en was het schommelen

heen en weer door haarzelf, zonder te bewegen van zijn positie.

Zijn moeder was niet gewend aan de aanblik van Gregor, hij had maakte haar ziek, en zo,

bang, Gregor haastte zich naar achteren recht naar de andere kant van de bank, maar hij kon

niet meer voorkomen dat het vel van vooruit een beetje.

Dat was genoeg om zijn moeder de aandacht te vangen.

Ze kwam tot stilstand, stond nog steeds voor een moment, en ging toen terug naar Grete.

Hoewel Gregor bleef herhalen zichzelf telkens die echt niets ongewoons

aan de hand was, dat slechts een paar meubelstukken werden herschikt, hij al snel

moest toegeven aan zichzelf dat de bewegingen

van de vrouwen heen en weer, hun rustige gesprekken, en het krassen van de

meubilair op de vloer aangetast hem als een grote opgezwollen tumult aan alle kanten, en,

zo sterk was dat hij in zijn hoofd te trekken en

benen en op zijn lichaam in de vloer, moest hij ondubbelzinnig te vertellen zichzelf dat

zou hij niet in staat zijn om dit allemaal te veel langer verdragen.

Zij waren het opruimen van zijn kamer, weg te nemen van hem alles wat hij gekoesterd, ze

had al sleepte de commode, waarin de figuurzaag en de andere

tools werden gehouden, en ze waren nu

het losmaken van de schrijftafel, die strak was bevestigd aan de vloer, het bureau waarop hij,

als een student bedrijfskunde, een scholier, ja zelfs als een lagere school

student, had geschreven van zijn opdrachten.

Op dat moment is hij echt geen meer tijd om de goede bedoelingen van de controle

de twee vrouwen, waarvan hij het bestaan had in ieder geval bijna vergeten, want in hun

uitputting waren ze echt aan het werk

stil, en de zware struikelen van hun voeten was het enige geluid dat te horen.

En hij zinken out - De vrouwen waren gewoon stutten zich op de schrijftafel

in de volgende kamer om een adempauze te nemen - het veranderen van de richting van zijn

weg vier keer.

Hij echt niet weet wat hij moet eerst redden.

Toen zag hij opknoping opvallend aan de muur, die reeds werd verder lege,

het beeld van de vrouw, gekleed in niets anders dan bont.

Rende hij snel omhoog over het en drukte zich tegen het glas waarover zij in

plaats en die maakte zijn warme buik goed te voelen.

Tenminste deze foto, die Gregor op dit moment volledig verborgen, zeker geen een

zou nu weg te nemen.

Draaide hij zijn hoofd naar de deur van de woonkamer naar de vrouwen als ze observeren

kwam opnieuw in Ze hadden niet toegestaan zich erg veel

rust en kwamen weer meteen.

Grete had legde haar arm om haar moeder en hield haar stevig vast.

"Dus wat zullen we nu nemen?", Zegt Grete en keek om zich heen.

Toen haar blik ontmoette Gregor's van de muur.

Ze hield haar kalmte alleen maar omdat haar moeder er was.

Ze boog haar gezicht naar haar moeder om haar te verhinderen rond te kijken,

en zei, hoewel in een trillende stem en te snel, "Kom, zou het niet beter zijn

om terug te gaan naar de woonkamer voor slechts een ander moment? "

Grete Het doel was duidelijk Gregor: ze wilde naar zijn moeder brengen naar een veilige plaats

en vervolgens achter hem van de muur.

Nou, laat haar gewoon proberen! Hij hurkte op zijn foto en niet de hand

het over. Hij zou eerder het voorjaar in het gezicht van Grete's.

Maar Grete's woorden had meteen gemaakt van de moeder erg ongerust.

Ze liep naar de zijkant, zag de enorme bruine vuil maken op de bloemrijke

behang, en voordat ze werd echt van bewust dat wat ze zocht bij was

Gregor, schreeuwde het uit in een hoge toon grondstof

stem "Oh God, oh God" en viel met uitgestrekte armen, alsof ze was

overgave alles, naar beneden op de bank en lag onbeweeglijk.

'Gregor, je.

. . "Riep zijn zus met een opgeheven vuist

en een dringende verblinding.

Sinds zijn transformatie van deze waren de eerste woorden, die ze gelijk had gericht op

hem.

Ze rende naar de kamer naast de deur om wat geesten of andere waarmee ze kon brengen

herleven haar moeder uit haar flauwte.

Gregor wilde ook helpen - er was tijd genoeg om de foto op te slaan - maar hij was

snel vast op het glas en moest zich los scheuren met kracht.

Toen hij ook rende naar de volgende kamer, alsof hij zijn zus geven een advies,

net als in vroeger tijden, maar toen moest hij er werkeloos toezien achter haar, terwijl ze

rommelde over tussen de verschillende kleine flesjes.

Toch was ze bang toen ze draaide zich om.

Een fles viel op de grond en verbrijzelde.

Een splinter van glas gewond Gregor in het gezicht, een corrosieve medicijnen of andere

droop over hem heen.

Nu, zonder stil te blijven langer, Grete nam zoveel kleine flesjes als ze kon

vast te houden en liep met hen in haar moeder. Ze sloeg de deur dicht met haar voet.

Gregor was nu afgesloten van zijn moeder, die was misschien wel bijna dood, dankzij hem.

Hij kon niet de deur open, en hij wilde niet verjagen zijn zuster, die moest

blijven met haar moeder.

Op dit punt had hij niets te doen, maar wachten, en overladen met zelfverwijt

en zorgen, hij begon te kruipen en kruipen over alles: muren, meubels, en het plafond.

Tot slot, in zijn wanhoop, omdat de hele kamer begon te draaien om hem heen, hij viel op

het midden van de grote tafel. Een korte tijd is verstreken.

Gregor lag slap.

Rondom was nog steeds. Misschien was dat een goed teken.

Dan was er ring aan de deur.

Het dienstmeisje werd natuurlijk opgesloten in haar keuken, en dus Grete moest gaan

om de deur open. De vader was aangekomen.

"Wat is er gebeurd?" Waren zijn eerste woorden.

Grete's verschijning hem alles verteld had. Grete antwoordde met een doffe stem; klaarblijkelijk

Ze was druk op haar gezicht in de borst van haar vader: "Moeder viel flauw, maar ze wordt steeds

beter nu.

Gregor is losgebroken. "" Ja, ik had verwacht, "zei hij

vader, "Ik heb altijd gezegd dat, maar je vrouw niet wilt luisteren."

Het was duidelijk te Gregor dat zijn vader slecht was kort bericht Grete's verkeerd begrepen

en was in de veronderstelling dat Gregor had een aantal gewelddadige misdaad of andere begaan.

Zo, Gregor moest nu zijn vader te vinden om hem te kalmeren, want hij had noch de tijd

noch het vermogen om dingen uit te leggen aan hem.

En hij rende weg naar de deur van zijn kamer en duwde zich tegen, dus dat

Zijn vader kon meteen zien als hij in de hal die volledig Gregor

bedoeld om een keer terug op zijn kamer,

dat het niet nodig was om hem terug te rijden, maar dat men alleen maar nodig om het te openen

deur, en hij zou meteen verdwijnen. Maar zijn vader was niet in de stemming om

houden aan dergelijke subtiliteiten.

"Ach," schreeuwde hij, zodra hij binnenkwam, met een toon alsof hij in een keer boos en

tevreden.

Gregor trok zijn hoofd terug van de deur en getogen in de richting van zijn

vader. Hij had niet echt afgebeeld zijn vader als hij

Nu stond er.

Natuurlijk, wat met zijn nieuwe stijl van kruipend overal, hij had in het verleden

terwijl verzuimd om aandacht te besteden aan wat er gaande was in de rest van het appartement,

zoals hij eerder had gedaan, en moet echt

hebben begrepen het feit dat hij zou verschillende omstandigheden tegenkomen.

Toch, toch, was dat nog steeds zijn vader?

Was dat dezelfde man die had uitgeput en begraven gelegen in bed in vroeger dagen

toen Gregor werd, waarin op een zakenreis, die hem had ontvangen op de avonden

van zijn terugkeer in een slaap-jurk en arm

stoel, totaal niet in staat te staan, die alleen had zijn arm omhoog als een teken van

geluk, en die in hun zeldzame wandelingen samen een paar zondagen per jaar en op de

belangrijke feestdagen zijn weg langzaam

naar voren tussen Gregor en zijn moeder - die zich langzaam verplaatst - altijd een beetje meer

langzamer dan hen, gebundeld in zijn oude jas, de hele tijd vastleggen van het lopen

stok zorgvuldig, en die, toen hij

wilde iets zeggen, bijna altijd bleef staan en pakte zijn entourage

om hem heen?

Maar nu was hij rechtop echt recht, gekleed in een nauwsluitend blauw uniform

met gouden knopen, zoals die bedienden dragen in een bank.

Boven de hoge stijve kraag van zijn jas zijn bedrijf dubbele kin stak prominent,

onder zijn borstelige wenkbrauwen de blik van zijn zwarte ogen was vers en doordringend

alert, zijn anders verfomfaaide witte haren

werd gekamd naar beneden in een zorgvuldig exacte lichtend deel.

Hij gooide zijn pet, waarop een gouden monogram, blijkbaar het symbool van de bank, was

aangebracht, in een boog over de hele kamer op de bank en verplaatst, gooien terug

rand van de lange vacht van zijn uniform, met

zijn handen in zijn broekzakken en een grimmig gezicht, tot aan Gregor.

Hij echt niet weet wat hij in gedachten had, maar hij hief zijn voet ongewoon hoog

hoe dan ook, en Gregor was verbaasd over de gigantische omvang van de zool van zijn laars.

Toch heeft hij niet blijven hangen op dat punt.

Want hij wist vanaf de eerste dag van zijn nieuwe leven dat, voor zover hem betreft, zijn

vader beschouwd als de grootste kracht de enige juiste reactie.

En hij haastte zich weg van zijn vader, stopte toen zijn vader bleef staan,

en holde weer vooruit toen zijn vader alleen maar geroerd.

Op die manier maakten ze hun weg door de kamer te drukken, zonder dat er iets beslissend

plaatsvinden. In feite, als gevolg van het trage tempo, het

zag er niet uit als een achtervolging.

Gregor bleef op de vloer voor het moment, vooral omdat hij bang was dat

zijn vader zou kunnen nemen een vlucht omhoog op de muur of het plafond als een daad van echte

kwaadaardigheid.

In ieder geval, Gregor moest zich te vertellen dat hij niet kon houden dit draaien

rond voor een lange tijd, want als zijn vader nam een enkele stap, moest hij gaan

door middel van een enorm aantal bewegingen.

Hij al begon te lijden aan een tekort aan adem, net als in zijn eerdere

dag toen zijn longen had nogal onbetrouwbaar.

Als hij nu wankelde rond op deze manier, om al zijn krachten te verzamelen voor

hardlopen, nauwelijks zijn ogen open te houden en het gevoel zo lusteloos dat hij geen idee had

bij alle van een ontsnapping anders dan door het uitvoeren van

en was al bijna vergeten dat de muren beschikbaar waren voor hem, hoewel ze

werden gehinderd door zorgvuldig gebeeldhouwde meubels vol met scherpe punten en spikes,

op dat moment een of ander gegooid

terloops vloog in de buurt en rolde voor hem.

Het was een appel. Onmiddellijk een tweede vloog na.

Gregor stond nog steeds in angst.

Verder weg te lopen was nutteloos, want zijn vader had besloten hem te bombarderen.

Uit de fruitschaal op de dressoir zijn vader had vulde zijn zakken.

En nu, zonder op dit moment het nemen van juiste doel, werd hij gooide appel na

appel.

Deze kleine rode appels gerold rond op de grond, alsof geëlektrificeerd, en botste met

elkaar. Een zwak gegooid appel begraasd Gregor's terug

maar slipte weg onschuldig.

Echter, een andere gegooid onmiddellijk na die ene dreef in Gregor's terug echt

hard.

Gregor zich wilde slepen, alsof het onverwachte en ongelofelijke pijn zou gaan

weg als hij veranderde zijn positie.

Maar hij voelde zich alsof hij was genageld op zijn plaats en leg uitgestrekt geheel verward

in al zijn zintuigen.

Alleen met zijn laatste blik heeft hij merkt hoe de deur van zijn kamer stond open getrokken

en hoe, vlak voor zijn zus - die was schreeuwen - zijn moeder liep in haar

onderkleding, had voor zijn zuster ontkleed

haar te geven om haar wat vrijheid om te ademen in haar flauwte, en hoe zijn

moeder rende naar zijn vader, op de manier waarop haar vastgebonden rokken gleed in de richting van de

vloer een na de ander, en hoe,

struikelen over haar rokken, ze gooide zich op zijn vader, en gooien haar

armen om hem heen, in volledige eenheid met hem - maar op dit moment Gregor's bevoegdheden van

zicht gaf weg - als haar handen reikte tot de

achterkant van zijn vader het hoofd en ze smeekte hem om Gregor's leven te sparen.

HOOFDSTUK III.

Ernstige wond Gregor's, waar hij leed voor meer dan een maand - omdat niemand

waagde de appel te verwijderen, bleef het in zijn vlees als een zichtbare herinnering - leek

door zelf te hebben herinnerde de vader dat,

in weerwil van zijn huidige ongelukkig en hatelijk uiterlijk, Gregor was een lid van de

familie, iets wat men niet behandelen als een vijand, en dat het was, integendeel,

een eis van de familie de plicht om te onderdrukken

een van de afkeer en te doorstaan - niets anders, net verdragen.

En als door zijn wond Gregor had nu blijkbaar voorgoed verloren zijn vermogen om

bewegen en voor het moment nodig is vele, vele minuten te kruipen in zijn kamer, net als

een jaar ongeldig - voor zover kruipen omhoog

was bezorgd, dat was onvoorstelbaar - toch voor deze verslechtering van zijn

toestand, naar zijn mening, kreeg hij volledig bevredigende compensatie,

want elke dag tegen de avond de deur

naar de woonkamer, die hij was in de gewoonte van het houden van een scherp oog op nog een of

twee uur van tevoren, werd geopend, zodat hij, liggend in de duisternis van zijn kamer,

onzichtbaar vanuit de woonkamer, kon zien

het hele gezin in de verlichte tafel en luisteren naar hun gesprek, om een

in zekere mate met hun gezamenlijke toestemming, een situatie heel anders

van wat er eerder gebeurd.

Natuurlijk, het was niet langer de geanimeerde sociale interactie van vroeger, die

Gregor in kleine kamers had altijd gedacht met een zekere verlangen, wanneer,

moe, had hij zichzelf te gooien in de vochtige beddengoed.

Voor het grootste deel wat er nu was erg rustig.

Na het avondmaal, de vader viel snel in slaap in zijn arm stoel.

De moeder en zus praatte behoedzaam met elkaar in de stilte.

Bent ver over, de moeder naaide prima ondergoed voor een modewinkel.

De zus, die had genomen op een baan als verkoopster, 's avonds bestudeerde

stenografie en Frans, om zo wellicht later een betere positie te krijgen.

Soms is de vader wakker werd en, alsof hij was heel onwetend dat hij in slaap was geweest,

zei tegen de moeder: 'Hoe lang heb je al naaien vandaag? "en ging terug tot

slaap, terwijl de moeder en de zuster glimlachte vermoeid aan elkaar.

Met een soort van koppigheid de vader weigerde af te nemen zijn dienaar het uniform

zelfs thuis, en terwijl zijn slapende gewaad hing ongebruikt op de kapstok, de vader

dommelde volledig gekleed in zijn plaats, zoals

als hij was altijd klaar voor zijn verantwoordelijkheid en zelfs daar stond te wachten

voor de stem van zijn superieur.

Als gevolg hiervan, in weerwil van alle zorg van de moeder en zus, zijn uniform, die

zelfs bij de start was niet nieuw, groeide vies, en Gregor keek, vaak voor het gehele

's Avonds, in deze kleding, met vlekken alle

over en met de gouden knopen altijd gepolijst, waarin de oude man, hoewel

zeer ongemakkelijk, sliep rustig toch.

Zodra de klok sloeg tien, de moeder probeerde voorzichtig het stimuleren van de vader om wakker te

omhoog en dan proberen hem naar bed te gaan, op grond dat hij niet kon krijgen een goede

slapen hier en dat de vader, die moest

rapport voor service op zes, echt behoefte aan een goede nachtrust.

Maar in zijn koppigheid, had die greep hem want hij had een dienaar, die hij

stond altijd op blijven nog langer bij de tafel, hoewel hij regelmatig viel

in slaap en dan kon alleen de overhand

op met de grootste moeite om zijn stoel te ruilen voor het bed.

Het maakt niet uit hoeveel de moeder en zus zou op dat punt het werk op hem met kleine

vermaningen, voor een kwart van een uur dat hij zou blijven schudde zijn hoofd langzaam, zijn

ogen dicht, zonder op te staan.

De moeder zou trekken hem bij zijn mouw en spreek vleiende woorden in zijn oor, de

zus zou vertrekken haar werk om haar moeder te helpen, maar dat zou niet het gewenste

effect op de vader.

Hij zou vestigen zich nog dieper in zijn arm stoel.

Alleen wanneer de twee vrouwen hem pakte onder de oksels zou hij gooit zijn ogen open,

kijken heen en weer naar de moeder en zus, en gewoonlijk zeggen: "Dit is een leven.

Dit is de rust en de stilte van mijn oude dag. "

En gestut door zowel vrouwen, zou hij bijdraaien zich op uitgebreid, alsof voor hem

Het was de grootste moeite, laat zich leiden naar de deur door de vrouwen, golf

ze weg daar, en ga verder op zijn eigen

van daar, terwijl de moeder al snel wierp haar naaiwerk implementeert en de zuster

haar pen om te draaien naar de vader en helpen hem wat meer.

In deze overwerkt en uitgeput familie die tijd had om nog langer te maken over Gregor

meer dan absoluut noodzakelijk was? Het huishouden werd voortdurend krijgt

kleiner.

Het dienstmeisje was nu laten gaan. Een grote schoonmaak benige vrouw met wit haar

vliegen al over haar hoofd kwam in de ochtend en 's avonds tot de zwaarste doen

werk.

De moeder zorgde voor de rest in aanvulling op haar veel naaiwerk.

Het is zelfs gebeurd dat de verschillende onderdelen van de familie juwelen, die voorheen de

moeder en zus waren blij om te dragen op de sociale en feestelijke gelegenheden, werden

verkocht, zoals Gregor ontdekte in de avond

van de algemene bespreking van de prijzen die ze hadden opgehaald.

Maar de grootste klacht was altijd dat ze niet konden dit appartement te verlaten, wat

was te groot voor hun huidige middelen, want het was onmogelijk om te stellen hoe Gregor

zou kunnen worden verplaatst.

Maar Gregor ten volle erkend dat het niet alleen aandacht voor hem, die was

het voorkomen van een verhuizing, want hij kon gemakkelijk zijn vervoerd in een geschikte doos met een

weinig luchtgaten.

Het belangrijkste holding van de familie terug van een verandering in de leefruimte was veel meer

hun complete hopeloosheid en het idee dat ze waren getroffen door een ongeluk

als geen ander in hun hele kring van familieleden en kennissen.

Wat de wereld eisen van de arme mensen ze nu uitgevoerd om een extreme mate.

De vader kocht het ontbijt aan de kleine ambtenaren op de bank, de moeder

offerde zich voor het ondergoed van vreemden, de zuster achter haar bureau was

op de wenken te bedienen van klanten, maar de

familie energieën niet uit te breiden verder.

En de wond in zijn rug begon pijn te Gregor weer helemaal opnieuw, toen nu moeder en

zus, nadat zij begeleid de vader naar bed, kwam terug, laten hun werk liggen,

ging dicht bij elkaar, en ging wang aan

wang en toen zijn moeder zou nu zeggen, wijzend naar de kamer van Gregor's, "Sluit de deur,

Grete, "en toen Gregor weer was in de duisternis, terwijl dicht bij de vrouwen vermengd

hun tranen of, heel droge ogen, staarde naar de tafel.

Gregor zijn nachten en dagen doorgebracht met weinig slaap.

Soms dacht hij dat de volgende keer dat de deur opende hij zou overnemen van de familie

regelingen net zoals hij eerder.

In zijn verbeelding verscheen weer, na een lange tijd, zijn werkgever en begeleider en

de leerlingen, de te slappe bewaarder, twee of drie vrienden uit andere

bedrijven, een kamermeisje uit een hotel in

de provincies, een liefdevolle vluchtig geheugen, een vrouwelijke kassier van een hoedenwinkel, die hij had

serieus, maar te langzaam hof - zij allen verscheen vermengd met vreemden of mensen

hij had al vergeten, maar in plaats van

het helpen van hem en zijn familie, ze waren allemaal ongenaakbaar, en hij was blij om te zien

ze verdwijnen. Maar hij was niet in de stemming te maken over de

zijn familie.

Hij was gevuld met pure woede over de ellendige zorg die hij kreeg, ook al

hij kon me niet voorstellen dat iets dat hij zou een trek in hebben.

Toch heeft hij plannen gemaakt over hoe hij kon uit de voorraadkast wat hij te nemen op alle account

verdiend, zelfs als hij geen honger had.

Zonder na te denken meer over hoe ze zouden kunnen geven Gregor speciale

plezier, de zus nu geschopt wat te eten of een ander zeer snel in zijn kamer in het

's morgens en' s middags, voordat ze rende weg om

haar winkel, en 's avonds, heel onverschillig de vraag of het eten misschien had

alleen geproefd, of, wat er gebeurd is in de meeste gevallen nog steeds volledig ongestoord,

ze meegetroond het uit met een zwaai van haar bezem.

De taak van het schoonmaken van zijn kamer, die nu zij altijd uitgevoerd in de avond,

kon niet meer snel gebeuren.

Strepen van vuil liep langs de muren, hier en daar lagen knopen van stof en afval.

In het begin, toen zijn zus aankwam, Gregor gepositioneerd zich in een bijzonder smerige

hoek in orde met deze houding om iets van een protest te maken.

Maar hij kon er wel zijn gebleven voor de week zonder zijn zus verandert haar

manieren.

In feite, ze ervaren het vuil zo veel als hij deed, maar ze had besloten alleen maar om het te laten

verblijf.

In deze zaak, met een lichtgeraaktheid, die was heel nieuw voor haar en die had

over het algemeen genomen over het hele gezin, ze bleef kijken om te zien dat het reinigen van

Gregor's kamer bleef gereserveerd voor haar.

Zodra zijn moeder had ondernomen een grote schoonmaak van kamer Gregor's, die zij had

pas succesvol afgerond na het gebruik van een paar emmers water.

Maar de uitgebreide vocht maakte Gregor zieken en hij lag rugligging, verbitterd en onbeweeglijk

op de bank. Echter, de moeder straf was niet

uitgesteld voor lang.

Want in de avond de zuster had nauwelijks de waargenomen veranderingen in de kamer van Gregor's voor

Ze rende naar de woonkamer machtige beledigd en, in weerwil van de hand van haar moeder

opgeheven hoog in smeekbede, brak uit in een huilbui.

Haar ouders - de vader had, uiteraard, wakker met een start in zijn arm stoel - op

eerst gekeken naar haar verbaasd en hulpeloos, totdat ze begonnen te krijgen

geagiteerd.

Met betrekking tot zijn recht, de vader opgehoopte verwijten aan de moeder dat ze niet

over te nemen het schoonmaken van de kamer Gregor's van de zuster en, draaien naar links,

Hij schreeuwde tegen de zuster dat ze geen

langer worden toegestaan om Gregor's kamer schoon nooit meer, terwijl de moeder probeerde te trekken

de vader, buiten zichzelf in zijn opwinding, in de slaapkamer.

De zuster, geschokt door haar huilbui, sloeg op de tafel met haar kleine vuisten,

en Gregor siste dit alles, boos dat niemand dacht over het afsluiten van de deur en

sparen hem voor de ogen van deze commotie.

Maar zelfs als de zuster, uitgeput van haar dagelijkse werk, had genoeg van de zorg

voor Gregor zoals ze eerder had, zelfs toen de moeder hoefde niet helemaal komen op haar

namens.

En Gregor hoefde niet te worden verwaarloosd. Voor nu de schoonmaakster was er.

Deze oude weduwe, die in haar lange leven moet zijn erin geslaagd om het ergste te overleven met de

hulp van haar knokige frame, had geen echte horror van Gregor.

Zonder in het minst nieuwsgierig, had ze een keer bij toeval opende Gregor's deur.

Bij het zien van Gregor, die totaal verrast, begonnen hier en daar scamper,

hoewel niemand hem achterna, bleef ze staan met haar handen gevouwen

over haar buik te staren naar hem.

Sindsdien is ze niet nalaten de deur stiekem een beetje open elke ochtend en

's Avonds in kijken op Gregor.

In het begin, zij ook wel dat hij haar met woorden, die vermoedelijk waren ze dacht

vriendelijk, zoals "Kom hier voor een beetje, oud mestkever!" of "He, kijk naar de oude mest

kever! "

Aangepakt op een zodanige wijze, Gregor antwoordde niets, maar bleef onbeweeglijk in zijn

plaats, als de deur niet was helemaal geopend.

Al was het maar, in plaats van deze schoonmaakster om hem te storen nutteloos wanneer ze

voelde, ze had haar opdracht gegeven om schoon te maken zijn kamer elke dag!

Op een dag vroeg in de ochtend - een harde regenbui, misschien al een teken van de

komend voorjaar, sloeg de ruiten - bij het schoonmaken vrouw begon een keer

weer met haar gebruikelijke gesprek, Gregor

was zo bitter dat hij draaide zich naar haar, als voor een aanval, maar langzaam en

zwak.

Maar in plaats van bang voor hem, de schoonmaakster slechts opgeheven een stoel

staan dicht bij de deur en, zoals ze daar stond met haar mond wijd open, haar

bedoeling was duidelijk: ze zou dichtbij haar

mond alleen wanneer de stoel in haar hand had gegooid naar beneden op de rug van Gregor's.

"Dit gaat niet verder, oke?" Vroeg ze, zoals Gregor draaide zich om

weer, en ze plaatste de stoel rustig terug in de hoek.

Gregor at bijna niets meer.

Pas toen hij toevallig te bewegen langs het voedsel dat was bereid heeft hij, als een spel,

neem een beetje in zijn mond, zijn er houd het voor uren, en in het algemeen spuug het weer uit.

In eerste instantie dacht hij dat het kan hebben op zijn verdriet worden over de toestand van zijn kamer, die gehouden

hem uit eten, maar hij heel snel werd verzoend met de veranderingen in zijn kamer.

Mensen hadden gewend om in opslag in zijn kamer dingen die ze

kon het niet ergens anders zetten, en op dit punt waren er veel zulke dingen, nu de

ze hadden gehuurd een kamer van het appartement tot drie onderhuurders.

Deze plechtige heren - alle drie hadden volle baarden, zoals Gregor eenmaal gevonden uit door een

kier in de deur - werden minutieus intentie op netheid, niet alleen in hun eigen kamer

maar, want ze hadden nu een kamer gehuurd hier,

in het hele huishouden, en in het bijzonder in de keuken.

Ze gewoon niet tolereren geen nutteloos of onwaardig materiaal.

Bovendien, voor het grootste deel hadden ze brachten hun eigen stukken van

meubilair.

Zo hadden veel items overbodig geworden, en deze waren niet echt dingen kan men

verkopen of dingen die mensen wilden gooien.

Al deze items belandde in de kamer Gregor's, zelfs de doos met as en de vuilnis emmer

vanuit de keuken.

De werkster, altijd haast, gewoon gooide alles wat tijdelijk was

nutteloos in de kamer van Gregor's. Gelukkig Gregor over het algemeen zag alleen de

betreffende object en de hand die het heeft geoordeeld.

De werkster misschien van plan was, toen de tijd en gelegenheid toegestaan, te nemen

het spul weer uit of om alles gooien alles in een keer, maar in feite de dingen die

bleef liggen, waar ze zich hadden

belandde bij de eerste worp, tenzij Gregor wurmde zich een weg door de accumulatie

van de junk en verplaatst.

In eerste instantie werd hij gedwongen om dit te doen, want anders was er geen ruimte voor hem om

kruip rond, maar later deed hij het met een groeiend plezier, maar na zo'n

bewegingen, moe om dood en gevoel ellendig, had hij geen krimp voor de uren.

Omdat de kostgangers soms ook namen hun avondeten thuis in de gemeenschappelijke

woonkamer, de deur naar de woonkamer bleef gesloten op vele avonden.

Maar Gregor had geen moeite allemaal zonder de open deur.

Al op veel avonden toen het open was had hij geen gebruik gemaakt van zelf, maar,

zonder dat de familie te merken, werd uitgestrekt in de donkerste hoek van zijn kamer.

Echter, zodra het schoonmaken vrouw had de deur naar de woonkamer op een kier,

en het bleef te openen, zelfs als de kamerbewoners kwam in de avond en de lichten waren

op.

Ze gingen aan het hoofd van de tafel, waar in vroeger dagen de moeder, de

vader, en Gregor had gegeten, ontvouwen hun servetten, en pakte de

messen en vorken.

De moeder onmiddellijk verscheen in de deur met een schotel van vlees en vlak achter haar

de zuster met een schotel hoog opgestapeld met aardappelen.

Het eten gaf een veel stoom.

De heren kostgangers gebogen over de plaat te stellen voor hen, alsof ze wilden controleren

het voor het eten, en in feite degene die zat in het midden - voor de andere twee die hij

leek om te dienen als de overheid - afgesneden een

stukje vlees nog op de plaat duidelijk vast te stellen of het voldoende was

teder en wel of niet iets moet worden teruggestuurd naar de keuken.

Hij was tevreden, en moeder en zus, die had keek in spanning, begon te

ademen gemakkelijk en te glimlachen. De familie zelf aten in de keuken.

Ondanks dat, voordat de vader ging naar de keuken, kwam hij in de kamer en

met een enkele boog, pet in de hand, maakte een tour van de tafel.

De andere gasten stond op collectief en mompelde iets in hun baarden.

En dan, als ze alleen waren, ze aten bijna in complete stilte.

Het leek vreemd om Gregor dat van de vele verschillende soorten geluiden van

eten, was wat altijd hoorbaar was hun tanden kauwen, alsof het door die Gregor moet

worden aangetoond dat mensen hun tanden die nodig is om

eten en dat er niets zou zelfs worden gedaan met de knapste tandeloze kaak.

"Ik heb echt een eetlust, 'Gregor zei bij zichzelf bedroefd," maar niet voor deze

dingen.

Hoe deze kostgangers dingen zelf, en ik ben stervende. "

Op deze avond de viool klonk uit de keuken.

Gregor niet herinneren horen het allemaal door deze periode.

De andere gasten hadden al hun nachtelijke maaltijd eindigde, had de middelste haalde een

krant en had elk van de andere twee een pagina, en ze waren nu leunde achterover,

lezen en roken.

Toen de viool begon te spelen, werden zij attent, stond op, en ging op

tenen naar de hal deur, waar zij bleven staan gedrukt tegen een

een ander.

Ze moeten zijn hoorbaar uit de keuken, omdat de vader riep

"Misschien is de heren niet van het spelen?

Het kan worden gestopt in een keer. "

"Integendeel", aldus de huurder in het midden, "zou de jonge vrouw niet komen

in ons en spelen in de kamer hier, waar het echt veel comfortabeler en

vrolijk? '

"Oh, dank u," riep de vader, alsof hij de een het spelen van de viool.

De mannen stapten terug in de kamer en wachtte.

Al snel kwam de vader met de muziek stand, de moeder met de bladmuziek, en de

zus met de viool. De zuster rustig alles voorbereid voor de

de overweging.

De ouders, die nooit eerder huurde een kamer en dus overdreven

hun beleefdheid van de vrijgezellen, durfde niet zitten op hun eigen stoelen.

De vader leunde tegen de deur, zijn rechterhand vast tussen twee knopen van zijn

dichtgeknoopte uniform. De moeder echter, accepteerde een stoel

worden aangeboden door een huurder.

Sinds ze verliet de stoel gaan zitten, waar de heer had toevallig om het te zetten, ze zitten om

de ene kant in een hoek. De zuster begon te spelen.

De vader en moeder, een aan elke kant, volgde aandachtig de bewegingen van haar

handen.

Aangetrokken door het spelen, had Gregor waagde om een beetje verder vooruit

naar voren en zijn hoofd was al in de woonkamer.

Hij nauwelijks verbaasd over het feit dat onlangs had hij zo weinig aandacht had

voor de anderen. Eerder deze overweging was

iets waar hij trots op was.

En om die reden dat hij zou hebben gehad op dit moment meer reden om te verstoppen,

omdat als gevolg van het stof dat lag overal in zijn kamer en vloog rond met de

geringste beweging, was hij totaal bedekt met vuil.

Op zijn rug en zijn zijkant hij afgevoerd met hem rond stof, draden, haar, en restanten

van voedsel.

Zijn onverschilligheid voor alles was veel te groot voor hem te liggen op zijn rug en schuren

zich op het tapijt, zoals hij vaak eerder gedaan tijdens de dag.

Ondanks zijn toestand had hij geen schroom over tippen naar voren een beetje op de

vlekkeloze vloer van de woonkamer. In ieder geval, niemand betaalde hem enige aandacht.

De familie was al gevangen zit in de viool te spelen.

De andere gasten, daarentegen, die op het moment zelf had geplaatst, de handen in

hun broek zakken, achter de muziek staan veel te dicht bij de zuster, zodat de

ze konden allemaal zien de bladmuziek,

iets dat zeker moet moeite de zuster, al snel trok terug naar het venster

converseren in lage stemmen met gebogen hoofd, waar ze vervolgens bleef, bezorgd

waargenomen door de vader.

Het leek nu echt duidelijk dat, na dachten dat ze waren om een mooie of horen

onderhoudend viool overweging, werden ze teleurgesteld waren en waardoor hun vrede

en rustig alleen worden verstoord uit beleefdheid.

De manier waarop ze alle blies de rook van hun sigaren uit hun neuzen en

monden in het bijzonder heeft geleid tot de conclusie dat ze zeer geïrriteerd waren.

En toch zijn zus was zo mooi spelen.

Haar gezicht was gedraaid naar de kant, blik haar volgde de score aandachtig en verdrietig.

Gregor kroop naar voren nog een beetje verder, houdt zijn hoofd dicht tegen de

vloer om te kunnen haar blik te vangen, indien mogelijk.

Was hij een dier dat muziek hem zo in de ban?

Voor hem was het alsof de weg naar het onbekende voedsel dat hij verlangde was onthullend zelf.

Hij was vastbesloten om naar rechts te drukken om zijn zuster, om te trekken aan haar jurk, en om

aan te geven haar op deze manier dat ze nog zou kunnen met haar viool te komen in zijn kamer,

omdat hier niemand gewaardeerd als de overweging die hij wilde waarde.

Hij wilde niet wenst te laten gaan uit zijn kamer niet meer, althans niet zolang hij leefde.

Zijn angstaanjagende verschijning zou worden voor de eerste keer nuttig voor hem.

Hij wilde te allen de deuren van zijn kamer gelijktijdig en terug grommen bij de

aanvallers.

Moet echter zijn zus niet worden gedwongen, maar zou op vrijwillige basis blijven met hem.

Ze zou naast hem zitten op de bank, buig langs haar oor naar hem, en hij zou dan

vertrouwen in haar, dat hij stevig bedoeld om haar te sturen naar het conservatorium en dat, als

zijn ongeluk was niet aangekomen in de

interim, zou hij hebben verklaard dat alles vorig jaar Kerst - Kerst had echt

al gekomen en gegaan - en zou duldde geen argument.

Na deze uitleg zijn zus zou breken in tranen van emotie, en Gregor

zou lift zich naar haar oksel en kus haar keel, die zij, uit de tijd

ze begon te gaan werken, was vertrokken blootgesteld zonder een band of een kraag.

"De heer Samsa, "riep de middelste huurder aan de vader en zonder uiten een

verder woord, wees met zijn wijsvinger naar Gregor als hij was langzaam vooruit.

De viool werd stil.

De middelste huurder glimlachte, eerst schudde zijn hoofd een keer aan zijn vrienden, en keek toen

neer op Gregor eens te meer.

In plaats van het rijden Gregor weer terug, de vader leek het overwegen van primordiaal

belang te kalmeren van de vrijgezellen, hoewel ze helemaal niet boos en

Gregor leek hen meer dan de viool overweging te vermaken.

De vader haastte zich naar hen en met uitgestrekte armen probeerde te duwen

hun eigen kamer en tegelijkertijd hun visie op Gregor blok met zijn eigen lichaam.

Op dit punt werden ze echt een beetje geïrriteerd, hoewel men wist niet meer

of dat kwam door het gedrag van de vader of omwille van kennis die ze hadden

net verworven die ze hadden, zonder het te weten, een buurman als Gregor.

Ze eisten uitleg van zijn vader, hieven hun armen om hun punten te maken,

trok geagiteerd op hun baarden, en verhuisde terug naar hun kamer vrij langzaam.

In de tussentijd had het isolement dat plotseling gevallen op zijn zus na de

plotseling afbreken van de overweging had overweldigd haar.

Ze had gehouden op de viool en strijkstok in haar slappe handen voor een tijdje en had

verder kijken naar de bladmuziek alsof ze nog steeds spelen.

Opeens trok ze zich samen, geplaatst het instrument in de schoot van haar moeder -

de moeder zat nog steeds in haar stoel moeite met ademhalen voor haar longen waren

arbeidende - en had rennen naar de volgende kamer,

die de kostgangers, onder druk van de vader, waren al bijna sneller.

Men kon zien hoe onder de zus oefende de handen van de lakens en kussens op

de bedden werden gegooid op een hoge en geordend.

Nog voordat de kostgangers had bereikt de kamer, was ze klaar was met de vaststelling van de bedden en

was glijden uit.

De vader leek zo greep weer met zijn koppigheid, dat hij vergat

het respect dat hij altijd te danken aan zijn huurders.

Hij drukte door en door, tot aan de deur van de kamer de gestempelde midden heer

luid met zijn voet en zo bracht de vader tot stilstand.

"Ik verklaar hierbij," zei de middelste huurder, hief zijn hand en zijn blik werpen

zowel op de moeder en de zuster, "dat gezien de schandelijke voorwaarden

omstandigheden in dit appartement en familie "-

met deze spuwde hij resoluut op de vloer - "Ik heb meteen mijn kamer te annuleren.

Ik zal uiteraard, betalen niets voor de dagen die ik hier heb gewoond, aan de

Integendeel ik denk over de vraag of ik een soort van actie te ondernemen tegen

u, iets dat - geloof me -. zal zeer eenvoudig vast te stellen "

Hij viel stil en keek direct voor hem, alsof hij wachtte op iets.

In feite, direct zijn twee vrienden zich aan bij hun mening, "We geven ook

onverwijld kennis. "Op dat hij de deurklink in beslag genomen, sloeg

de deur dicht, en sloot hem.

De vader betast zijn weg wankelende naar zijn stoel en liet zich vallen in.

Het leek alsof hij zich uitstrekt uit voor zijn gebruikelijke avond snooze, maar de zware

knikken van zijn hoofd, die er uitzag alsof het zonder ondersteuning, toonde aan dat hij niet was

slapen op alle.

Gregor gelegen had de hele tijd doodstil op de plek waar de kostgangers had gevangen

hem.

Teleurstelling over de ineenstorting van zijn plan en misschien ook zwakte ingesteld op

door zijn ernstige honger maakte het onmogelijk voor hem om te verhuizen.

Hij was zeker bang dat een algemene ramp zou over hem heen te breken op elk gewenst

moment, en hij wachtte.

Hij was niet eens opgeschrikt wanneer de viool viel uit de schoot van de moeder, van onder

haar bevende vingers, en gaf een galmende toon.

"Mijn lieve ouders", zei de zuster sloeg haar hand op de tafel door middel van een

inleiding, 'dingen kunnen niet doorgaan langer op deze manier.

Misschien als je het niet begrijpt dat, nou, ik wel.

Ik zal mijn broer's naam niet uitspreken voor dit monster, en dus ik zeg alleen dat

we moeten proberen om zich te ontdoen van.

We hebben geprobeerd wat menselijk mogelijk is om zorg te dragen van en geduldig te zijn.

Ik geloof dat niemand kan ons bekritiseren in het minst. "

"Ze is goed op duizend manieren," zei de vader zelf.

De moeder, die nog steeds niet in staat van de ademhaling goed, begon te hoesten verdoofd

met haar hand hield over haar mond en een manische blik in haar ogen.

De zuster haastte zich naar haar moeder en hield haar voorhoofd.

De zuster woorden leek te hebben ertoe geleid dat de vader aan bepaalde reflecties.

Hij zat rechtop, speelde met zijn uniform hoed onder de platen, die nog steeds lag op de

tabel uit de kostgangers 's avonds eten, en keek af en toe naar de roerloze

Gregor.

"We moeten proberen om zich te ontdoen van, 'de zuster zei nu resoluut aan de vader, voor de

moeder, in haar hoestbui, was niet te luisteren naar niets.

"Het is het doden van u beiden.

Ik zie het aankomen. Wanneer mensen moeten zo hard werken als wij allemaal

doen, kunnen ze ook niet tolereren deze eindeloze kwelling thuis.

Ik kan gewoon niet verder meer. "

En ze brak uit in zulk een huilbui die haar tranen vloeiden naar beneden uit op haar

moeders gezicht. Ze veegde ze van haar moeder met

mechanische bewegingen van haar handen.

"Kind," zei the father sympathiek, en met duidelijke waardering, "dan wat

moeten we doen? '

De zuster alleen haar schouders als een teken van de verwarring die in tegenstelling

met haar vorige vertrouwen, was gekomen over haar, terwijl ze huilde.

"Als hij ons begrepen," zei de vader in een semi-vragende toon.

De zuster, in het midden van haar snikken, schudde haar de hand energiek als een teken dat

er was geen zin te denken van dat.

"Als hij alleen ons begrijpen," herhaalde de vader en door het afsluiten zijn ogen nam hij

de zus van de overtuiging van de onmogelijkheid van dit punt, "dan is het misschien

een compromis mogelijk zou zijn met hem.

Maar zoals het is. .

. "" Het moet weggedaan, "riep de

"Dat is de enige weg, vader. Je moet proberen om zich te ontdoen van het idee dat

zus.

dit is Gregor. Het feit dat we geloven zo lang,

dat is echt onze echte ongeluk.

Maar hoe kan het worden Gregor? Als het Gregor, dan zou hij al lang geleden

realiseerde zich dat een gemeenschappelijk leven onder de mensen niet mogelijk is met een dergelijk dier

en zou vrijwillig weg gegaan.

Dan zouden we niet een broer, maar we konden verder leven en eer zijn geheugen.

Maar dit dier plagen ons.

Het verdrijft de vrijgezellen, zal uiteraard de overname van de gehele appartement, en laat

ons om de nacht door te brengen in de steeg. Gewoon kijken, vader ", zegt ze opeens riep,

"Hij is al weer op gang komen."

Met een schrik, die was totaal onbegrijpelijk Gregor, de zus zelfs

verliet de moeder, duwde zichzelf weg van haar stoel, alsof ze zou eerder opofferen

haar moeder dan blijven in Gregor's

omgeving, en haastte zich achter haar vader, die alleen maar enthousiast over haar gedrag, stond ook

omhoog en de helft van zijn armen in de voorkant van de zuster, als om haar te beschermen.

Maar Gregor had geen notie van te willen problemen voor iedereen te creëren en

zeker niet voor zijn zus.

Hij was net begonnen om zich omdraaien om terug te kruipen in zijn kamer, heel

een verrassende aanblik, omdat, als gevolg van zijn lijden conditie, hij moest begeleiden

zich door de moeilijkheid van het draaien

rond met zijn hoofd, in dit proces het heffen en sloeg hem tegen de grond

een paar keer. Hij pauzeerde en keek rond.

Zijn goede bedoelingen lijken te zijn opgenomen.

De schrik had duurde maar voor een moment. Nu zijn ze keek hem in stilte en

verdriet.

Zijn moeder lag in haar stoel, met haar benen gestrekt en op elkaar geperst, haar

ogen waren bijna dicht van vermoeidheid. De vader en zusje zat naast een

een ander.

De zuster had haar handen om de nek van de vader.

"Nu misschien kan ik daadwerkelijk kan mezelf omdraaien," dacht Gregor en begon de taak

opnieuw.

Hij kon niet stoppen puffend op de inspanning en moest nu en dan rust.

Bovendien was er niemand aandringen hem op. Het was allemaal links naar hem op zijn eigen.

Toen hij rond voltooid te draaien, begon hij onmiddellijk rechte rug dwalen.

Hij was verbaasd over de grote afstand die hem gescheiden van zijn kamer en deed

niet begrijpen in het minst hoe in zijn zwakte had hij op dezelfde afstand een overdekte

kort daarvoor, bijna zonder het te merken.

Voortdurend de bedoeling alleen op kruipen langs de snel hij nauwelijks enige aandacht geschonken aan

het feit dat er geen woord of een kreet uit zijn familie hem onderbroken.

Pas als hij al was in de deur heeft hij zijn hoofd, niet helemaal beurt, want hij

voelde zijn nek groeit stijf. In ieder geval hij nog zag, dat achter hem

er niets was veranderd.

Alleen de zuster was opstaan. Zijn laatste glimp geborsteld over de moeder

die was nu volledig in slaap.

Nauwelijks was hij in zijn kamer toen de deur werd geduwd gesloten zeer snel, geschroefd snel,

en geblokkeerd.

Gregor werd opgeschrikt door de plotselinge commotie achter hem, zozeer zelfs dat zijn kleine

ledematen krom onder hem. Het was zijn zus die al in een dergelijke

haast.

Ze had stond meteen op, had gewacht, en had toen naar voren behendig gewelfd.

Gregor had niets gehoord van haar aanpak.

Ze riep: "Eindelijk!" Aan haar ouders, terwijl ze draaide de sleutel in het slot.

"Wat nu?" Gregor vroeg zich af en keek om zich heen

in de duisternis.

Hij al snel maakte de ontdekking dat hij niet meer kon bewegen.

Hij was niet verbaasd dat.

Integendeel, leek het hem wel onnatuurlijk, dat tot op dit punt dat hij echt was

in staat tot bewegen met deze dunne pootjes.

Daarnaast voelde hij zich relatief inhoud.

Toegegeven, hij had pijn door zijn hele lichaam, maar het leek hem dat ze

geleidelijk zwakker en zwakker en zou uiteindelijk volledig verdwijnen.

De rotte appel in zijn rug en het ontstoken omgeving, geheel overdekt

met witte stof, die hij nauwelijks opgemerkt. Hij herinnerde zich zijn familie met diepe gevoelens

van de liefde.

In deze business, zijn eigen dacht dat hij moest verdwijnen was, indien mogelijk, zelfs

slagvaardiger dan zijn zus.

Hij bleef in deze staat van lege en rustige reflectie tot de torenklok

sloeg drie in de ochtend. Vanuit het raam zag hij het begin

van de algemene dageraad buiten.

Dan zonder te willen, zijn hoofd zonk helemaal naar beneden, en uit zijn neusgaten stroomde

uit zwak zijn laatste adem. Vroeg in de ochtend de schoonmaakster

kwam.

In haar pure energie en haast ze alle deuren sloeg - in precies de manier waarop mensen

had al vroeg haar om te voorkomen dat - zo veel zelfs dat als ze een rustige slaap arriveerde was er geen

meer mogelijk overal in het gehele appartement.

In haar gewoonlijk kort bezoek aan Gregor ze in eerste instantie vond niets bijzonders.

Ze dacht dat hij lag daar zo immobiel, want hij wilde de beledigde te spelen

partij. Ze gaf hem een krediet voor een zo volledig

begrip mogelijk te maken.

Sinds ze toevallig die de lange bezem in haar hand, ze probeerde te kietelen

Gregor met deze uit de deur.

Toen dat was nogal mislukt, werd ze geïrriteerd en prikte Gregor een beetje,

en pas toen ze hem van zijn plaats geschoven, zonder enige weerstand heeft ze geworden

attent.

Toen ze snel de ware stand van zaken gerealiseerd, haar ogen groot werd, ze floot

tegen zichzelf. Toch heeft ze niet bedwingen zich voor

lang.

Ze trok de deur open van de slaapkamer en riep met een luide stem in de duisternis,

"Kom eens kijken. Het is het loodje.

Het is er ligt, helemaal gedoofd! "

De Samsa echtpaar zat rechtop in hun huwelijk bed en moest te krijgen over

hun angst op de schoonmaakster voor ze erin geslaagd om haar boodschap te begrijpen.

Maar toen de heer en mevrouw Samsa klom zeer snel uit bed, een aan elke kant.

De heer Samsa gooide de sprei over zijn schouders, mevrouw Samsa kwam alleen in haar

nacht-shirt, en als dit ze stapten in de kamer van Gregor's.

Ondertussen, de deur van de woonkamer, waar Grete had geslapen sinds de kostgangers had

aangekomen op de scène, had ook geopend.

Ze was volledig gekleed, alsof ze had niet geslapen, haar witte gezicht ook lijken te

geven aan dat.

"Dead?" Zei mevrouw Samsa en keek vragend naar de schoonmaakster,

hoewel ze kon controleren of alles op haar eigen en zelfs te begrijpen zonder een cheque.

"Ik zou zo zeggen," zei de schoonmaakster en, bij wijze van bewijs op, staken het lichaam van Gregor

met de bezem een aanzienlijke afstand meer aan de zijkant.

Mevr. Samsa maakte een beweging alsof ze wilde de bezem te beperken, maar deed het niet.

"Nou," zei de heer Samsa, "nu kunnen we danken aan God."

Hij sloeg een kruis, en de drie vrouwen volgden zijn voorbeeld.

Grete, die niet haar ogen op het lijk, zei: "Kijk eens hoe dun hij was.

Hij had niets gegeten voor zo'n lange tijd.

De maaltijden die kwam hier binnen kwam weer precies hetzelfde. "

In feite, Gregor's lichaam was volledig plat en droog zijn.

Dat bleek eigenlijk voor het eerst, nu hij niet meer opgegroeid op

zijn kleine ledematen en niets anders afgeleid een blik.

"Grete, in ons komen voor een moment," zei mevrouw Samsa met een melancholische glimlach, en

Grete ging, niet zonder te kijken terug op het lijk, achter haar ouders in het bed

ruimte.

De reiniging vrouw sloot de deur en opende het raam breed.

Ondanks de vroege ochtend, de frisse lucht was gedeeltelijk getint met warmte.

Het was al eind maart.

De drie kostgangers stapte uit hun kamer en keek om zich heen voor hun ontbijt,

verbaasd dat ze waren vergeten.

"Waar is het ontbijt?" Vroeg de middelste van de heren nors naar de

schoonmaakster.

Maar ze legde haar vinger op haar lippen en vervolgens snel en geruisloos aangegeven

De andere gasten dat ze konden komen in de kamer van Gregor's.

Dus ze kwam en stond in de kamer, die reeds was heel helder, rond Gregor's

lijk, hun handen in de zakken van hun ietwat versleten jasjes.

Dan is de deur van de slaapkamer open, en de heer Samsa verscheen in zijn uniform, met zijn

vrouw op een arm en zijn dochter aan de andere kant.

Allen waren een traantje gekleurd.

Af en toe Grete drukte haar gezicht op de arm van haar vader.

"Haal onmiddellijk van mijn appartement," zei de heer Samsa en trok de deur open, zonder

het loslaten van de vrouwen.

"Wat bedoel je?" Zei de middelste huurder, enigszins verbijsterd en met een zoete glimlach.

De twee anderen hun handen hielden achter hen en voortdurend wreef ze tegen elkaar

andere, als in vreugdevolle afwachting van een grote ruzie die moet eindigen in hun

gunst.

"Ik bedoel precies wat ik zeg, 'antwoordde meneer Samsa en ging direct met zijn twee vrouwelijke

metgezellen tot aan de huurder.

De laatste in eerste instantie stond daar roerloos en keek naar de grond, alsof zaken werden

regelen zich op een nieuwe manier in zijn hoofd.

'Oke, dan gaan we,' zei hij en keek omhoog naar de heer Samsa alsof, plotseling

overwonnen door nederigheid, was hij vroeg fris toestemming voor deze beslissing.

De heer Samsa alleen maar knikte hem herhaaldelijk met zijn ogen wijd open.

Naar aanleiding van dat de huurder in feite ging met grote stappen onmiddellijk uit in de

zaal.

Zijn twee vrienden hadden al een tijdje te luisteren met hun handen vrij stil,

en nu zijn ze slim sprong hem na, alsof hij bang dat de heer Samsa kon stappen in

de hal voor hen en verstoren hun hereniging met hun leider.

In de hal alle drie van hen hun hoeden nam van de kapstok, trok hun wandelstokken

uit het riet houder, boog zwijgend, en verliet het appartement.

In wat bleek een volledig ongegrond wantrouwen worden, de heer Samsa stapte met

de twee vrouwen uit op de overloop, leunde tegen de reling, en keek over de

drie kostgangers langzaam maar zeker maakte

hun weg door de lange trap, verdween op elke verdieping in een bepaalde beurt

van het trappenhuis, en in een paar seconden kwam er weer uit.

Hoe dieper ze ging, hoe meer de familie Samsa interesse verloren in hen, en

bij een slager met een dienblad op zijn hoofd komen om hen te ontmoeten en vervolgens met een fiere houding

de trap op hoog boven hen, de heer

Samsa., Samen met de vrouwen, links van de leuning, en ze allemaal terug, alsof

opgelucht, terug in hun appartement. Ze besloten om die dag gaan rusten en

gaan voor een wandeling.

Niet alleen had ze verdiend deze pauze op het werk, maar er was geen twijfel dat zij

echt nodig is.

En dus gingen ze aan de tafel en drie brieven van verontschuldiging schreef: Dhr. Samsa op zijn

supervisor, mevrouw Samsa om haar cliënt, en Grete aan haar eigenaar.

Tijdens het schrijven van de schoonmaakster kwam om te zeggen dat ze ging weg, voor haar

's morgens het werk klaar was. De drie mensen schrijven in eerste instantie alleen maar

knikte, zonder een blik omhoog.

Pas toen de schoonmaakster nog steeds niet bereid was om te vertrekken, hebben ze opzoeken

boos. "Nou?" Vroeg Mr Samsa.

De reiniging vrouw stond glimlachend in de deuropening, alsof ze een grote slag van

geluk te melden bij de familie, maar alleen doen als ze rechtstreeks werd gevraagd.

De bijna rechtop kleine struisvogelveren in haar hoed, die had geïrriteerd Mr Samsa

gedurende haar hele dienst, bewogen licht in alle richtingen.

"Goed dan, wat wil je echt wilt?" Vroeg mevrouw Samsa, die door de schoonmaakster

meestal nog steeds gerespecteerd.

"Nou," antwoordde de schoonmaakster, lachend zo gelukkig dat ze niet kon doorgaan

spreken meteen, "over hoe dat afval uit de volgende kamer moet worden gegooid

uit, moet je geen zorgen over te maken.

Het is allemaal geregeld. "Mevrouw Samsa en Grete bukte om hun

letters, alsof ze wilden gaan schrijven.

De heer Samsa, die merkte dat het schoonmaken vrouw wilde om te beginnen met het beschrijven van alles

in detail, beslist verhinderd haar met een uitgestoken hand.

Maar omdat ze niet was toegestaan om uit te leggen, ze herinnerde zich de grote haast was ze in,

en riep, duidelijk beledigd, "Bye bye, iedereen," draaide zich woedend om en vertrok

het appartement met een angstige dichtslaan van de deur.

"Deze avond zal ze worden losgelaten," aldus de heer Samsa, maar hij kreeg geen antwoord van beide zijn

vrouw of van zijn dochter, omdat de schoonmaakster leek om een keer boos

opnieuw de rust hadden ze net bereikt.

Ze stond op, liep naar het raam, en bleef daar, met hun armen over elkaar

andere.

De heer Samsa draaide zich om in zijn stoel in hun richting en waargenomen hen rustig

voor een tijdje. Toen riep hij uit, "Oke, kom hier

dan.

Laten we eindelijk te ontdoen van oude dingen. En hebben een weinig aandacht voor mij. "

De vrouwen aanwezig om hem in een keer. Ze haastte zich naar hem, streelde hem, en

snel einde aan hun brieven.

Vervolgens worden alle drie over het appartement samen, iets wat ze niet hadden gedaan voor maanden nu,

en nam de elektrische tram in de open lucht buiten de stad.

De auto waarin ze zaten zelf werd volledig opgeslokt door het warme

Zon

Scheve weer comfortabel in hun stoel, ze spraken met elkaar over de toekomst

prospects, en ze ontdekten dat bij nadere observatie waren deze niet helemaal

slecht, voor de drie van hen hadden werk,

waarover zij nog niet echt ondervraagd elkaar helemaal niet, wat zeer werd

gunstig en met vooral veelbelovende perspectieven.

De grootste verbetering van hun situatie op dit moment, natuurlijk, moest komen uit

een verandering van de woning.

Nu wilden ze een appartement huren kleiner en goedkoper, maar beter gesitueerd en

over het algemeen praktischer dan de huidige, die Gregor had gevonden.

Terwijl zij zich vermaken op deze manier, leek het de heer en mevrouw Samsa, bijna aan het

hetzelfde moment, hoe hun dochter, die was steeds levendig de hele tijd, had

bloeide recent, in weerwil van alle

problemen, die had haar wangen bleek, in een mooie en wulpse jonge

vrouw.

Groeiende meer stil en bijna onbewust begrijpen van elkaar in

hun blikken, ze dachten dat de tijd was nu bij de hand om te zoeken naar een goede eerlijke

man voor haar.

En het was iets van een bevestiging van hun nieuwe dromen en goede bedoelingen bij

aan het eind van hun reis hun dochter stond op de eerste en strekte haar jonge lichaam.