Czego prokuratorzy i więźniowie mogą się od siebie nauczyć

Kilka tygodni przed wyjściem z więzienia Jarell Daniels zapisał się na kurs, w którym udział wzięli osadzeni razem z prokuratorami. Dzięki zwykłemu przebywaniu ze sobą i rozmowom odkryli zdumiewające prawdy o wymiarze sprawiedliwości i o tym, w jaki sposób zachodzą prawdziwe zmiany. Daniels, dzisiaj uczony i aktywista, rozważa, w jaki sposób nauczanie kooperatywne może zmienić system wymiaru sprawiedliwości i odkryć rozwiązania problemów społecznych.

Kiedy dziś patrzę w lustro,

widzę specjalistę od edukacji
i wymiaru sprawiedliwości

Uniwersytetu Columbia,

wychowawcę młodzieży, aktywistę
i przyszłego senatora stanu Nowy Jork.

(Okrzyki)

Poza tym wszystkim

widzę też mężczyznę, który spędził
ćwierć życia w stanowym więzieniu,

a dokładniej sześć lat,

kiedy to jako nastolatek
trafiłem do Rikers Island

za czyn, który niemal
pozbawił życia innego człowieka.

To, że jestem tu, gdzie jestem,

to nie zasługa kary, którą jako nastolatek
odbyłem w więzieniu dla dorosłych,

ani surowości systemu prawnego.

To atmosfera nauki

pokazała mi coś, co wydawało się
nieosiągalne dla mnie

ani dla całego systemu.

Kilka tygodni przed warunkowym zwolnieniem

prawnik zaproponował mi udział w kursie,

który uniwersytet organizował w więzieniu.

"Wewnętrzny wymiar sprawiedliwości".

Brzmi dość jasno, prawda?

Okazało się,

że grupa ma składać się z ośmiu więźniów

i ośmiu zastępców prokuratora okręgowego.

Kurs, który wspólnie prowadzili

Geraldine Downey, profesor psychologii

i Lucy Lang, prokurator
z okręgu Manhattan

był pierwszym kursem tego rodzaju.

Szczerze mogę powiedzieć,

że nie tak wyobrażałem sobie
rozpoczęcie studiów.

Już pierwszy dzień mnie powalił.

Zakładałem, że wszyscy
prokuratorzy będą biali.

Pamiętam, jak tego dnia wszedłem do sali

i na widok trzech czarnych prokuratorów

pomyślałem:

"Czarny prokurator,

to jest coś!".

(Śmiech)

Przed końcem pierwszego semestru

totalnie wsiąkłem.

Właściwie kilka tygodni
po wyjściu z więzienia,

zrobiłem coś, czego miałem
nigdy więcej nie robić.

Wróciłem tam.

Na szczęście tym razem

dołączając do kolegów jako student.

I tym razem

wróciłem do domu po zajęciach.

W kolejnym semestrze rozmawialiśmy o tym,

co doprowadziło nas
do tego momentu w życiu

i do udziału w kursie.

W końcu poczułem się na tyle pewnie,

żeby wyjawić uczestnikom prawdę o sobie.

Opowiedziałem, jak razem z siostrami
patrzeliśmy na matkę

przez lata doświadczającą przemocy
ze strony naszego ojczyma,

jak uciekaliśmy do schroniska.

O tym, jak przysiągłem rodzinie,

że będzie bezpieczna.

Nawet o tym, że nie czułem się
trzynastolatkiem,

a bardziej żołnierzem na misji.

Tak jak u żołnierza

oznaczało to ogromny bagaż emocjonalny

i niestety

broń przy pasie.

Kilka dni po moich 17. urodzinach

moja misja zakończyła się niepowodzeniem.

Kiedy szedłem z siostrą do pralni,

drogę zastawiła nam grupa ludzi.

Dwie dziewczyny niespodziewanie
zaatakowały moją siostrę.

Zdezorientowany odciągnąłem jedną z nich,

a potem poczułem,
że coś przejechało mi po twarzy.

Pod wpływem adrenaliny

nie zdawałem sobie sprawy, że z tej grupki
wyskoczył mężczyzna i mnie pociął.

Czując krew spływającą po twarzy

i widząc, jak znów
zamierzył się na mnie z nożem,

chciałem się obronić, wyciągnąłem broń

i pociągnąłem za spust.

Na szczęście przeżył.

Trzęsły mi się ręce i waliło mi serce,
byłem sparaliżowany strachem.

Od tamtego momentu

poczucie winy już nigdy mnie nie opuściło.

Później dowiedziałem się,
że napadli na moją siostrę przez pomyłkę,

myśleli, że to ktoś inny.

To było straszne,

ale oczywiste, że nie byłem
wyszkolony ani przygotowany

do bycia żołnierzem,
jakim myślałem, że muszę być.

Ale w mojej dzielnicy

bezpiecznie czułem się tylko, mając broń.

Wracając do zajęć,
po wysłuchaniu mojej historii

prokuratorzy wiedzieli,
że nie chciałem nikogo skrzywdzić.

Chciałem dotrzeć do domu.

Widziałem, jak stopniowo
zmieniał się ich wyraz twarzy,

gdy słuchali po kolei

historii każdego z osadzonych.

Historii, które osadziły wielu z nas

w więziennym błędnym kole,

z którego nie było jak się wydostać.

Jasne, są ludzie,
którzy popełnili straszne zbrodnie,

ale historie życia każdego z nich

sprzed popełnienia tych przestępstw,

to coś, czego ci prawnicy
nigdy wcześniej nie słyszeli.

Kiedy prokuratorzy zaczęli mówić,

też byłem zaskoczony.

Nie byli pozbawionymi emocji robotami

zaprogramowanymi
na wysyłanie ludzi za kratki.

Byli synami, córkami,

braćmi i siostrami.

A przede wszystkim dobrymi studentami,

ambitnymi i pełnymi motywacji.

Wierzyli, że dzięki prawu
mogą chronić ludzi.

Mieli misję, którą doskonale rozumiałem.

W połowie kursu mój współwięzień Nick

podzielił się spostrzeżeniem,

że prokuratorzy celowo przemilczają
temat rasowych uprzedzeń

i dyskryminacji w sądownictwie.

Jeśli ktoś był w więzieniu to wie,

że nie da się mówić
o reformie wymiaru sprawiedliwości

bez mówienia o rasie.

Cicho kibicowaliśmy Nickowi

i czekaliśmy niecierpliwie
na odpowiedź prokuratorów.

Nie pamiętam, kto mówił jako pierwszy,

ale gdy Chauncey Parker, starszy
prokurator, zgodził się z Nickiem

i zobowiązał się skończyć z masowym
wysyłaniem do więzień osób kolorowych,

uwierzyłem mu.

Wiedziałem, że zmierzamy
w dobrym kierunku.

Zaczęliśmy działać jak zespół.

Szukaliśmy nowych możliwości,

odkrywaliśmy prawdy
o wymiarze sprawiedliwości

i o tym, jaka zmiana

w nas nastąpiła.

Dla mnie nie był to przymusowy
punkt więziennego programu.

Przeciwnie, słuchałem rad starszych,

mężczyzn, których skazano na dożywocie.

Oni zmienili moje pojęcie męskości.

Zaszczepili we mnie swoje marzenia i cele,

nadzieję, że nigdy nie wrócę do więzienia

i że będę ich ambasadorem na wolności.

Mówiąc, widziałem, jak jednego
z prokuratorów dosłownie olśniło

i powiedział coś, co dla mnie
było oczywiste,

że nie zmieniłem się dzięki
pobytowi w więzieniu,

ale pomimo tego.

Było jasne, że ci prawnicy
nie myśleli zbytnio o tym,

co będzie z nami, po tym,
kiedy oni wygrają proces.

Przez sam fakt udziału w kursie

zaczęli rozumieć, że zamknięcie nas

nie było korzystne ani dla otoczenia,

ani dla nas.

Pod koniec byli podekscytowani

naszymi planami na życie na wolności.

Ale nie zdawali sobie sprawy,
jakie to będzie trudne.

Nadal widzę zaskoczenie młodszego
zastępcy prokuratora okręgowego,

kiedy to do niej dotarło:

razem ze zwróconą wolnością
mieliśmy tymczasowe dowody tożsamości

z informacją o tym, że właśnie
wyszliśmy z więzienia.

Nie miała pojęcia,
ile to stwarza barier dla kogoś,

kto wraca do społeczeństwa.

Widziałem też u niej szczerą empatię,
kiedy musieliśmy wybrać

między powrotem do schroniska

a kanapą w za ciasnym mieszkaniu krewnych.

To, co wynieśliśmy z zajęć

pomogło stworzyć konkretne zalecenia.

Pokazaliśmy nasze propozycje

komisarzowi Departamentu
do spraw Systemu Penitencjarnego

i prokuratorowi z okręgu Manhattan

w trakcie zakończenia kursu
w zapełnionym audytorium.

Nie mógłbym sobie wyobrazić
lepszego sposobu

zwieńczenia tych wspólnych ośmiu tygodni.

10 miesięcy po wyjściu z więzienia

znów dzieliłem się swoimi
spostrzeżeniami w obcej sali

na zaproszenie komisarza
Policji Miasta Nowy Jork

w trakcie szczytu policyjnego.

Przemawiając, zauważyłem
na widowni znajomą twarz.

Mojego prokuratora.

Widząc go,

przypomniałem sobie
nasze spotkania na sali sądowej

siedem lat wcześniej,

kiedy słuchałem, jak zalecał
karę więzienia na długie lata,

jakby moje krótkie życie
nie miało znaczenia

ani potencjału.

Tym razem

okoliczności były inne.

Pozbyłem się tych myśli

i podszedłem uścisnąć mu dłoń.

Cieszył się, że mnie widzi.

Zdziwił się, ale się cieszył.

Przyznał, że jest dumny,
widząc mnie w tej sali

i zaczęliśmy rozmawiać o współpracy

na rzecz poprawy warunków
w naszej społeczności.

Dzisiaj

wykorzystuję zdobyte doświadczenie

przy tworzeniu Młodzieżowej Rady
Ambasadorów Sprawiedliwości

na Uniwersytecie Columbia,

łącząc ze sobą władze miasta
i młodych nowojorczyków,

licealistów i tych, którzy już spędzili
jakiś czas za kratkami.

Na tych zajęciach

każdy może zgłosić swój pomysł

poprawy życia zagrożonej młodzieży,

zanim zajmie się nią
wymiar sprawiedliwości.

To jest możliwe,
jeśli nad tym popracujemy.

Społeczeństwo i sądownictwo wmówiło nam,

że problemy można zamknąć w celi,

a społeczne wyzwania stłumić karą.

Ale to nierealne.

Wyobraźcie sobie przez chwilę

przyszłość, w której nikt nie może zostać

prokuratorem,

sędzią,

policjantem,

a nawet kuratorem sądowym

bez przejścia takiego kursu,

uczenia się i spotykania z ludźmi,

których los będzie od nich zależał.

Ja robię, co mogę,
żeby promować moc rozmowy

i potrzebę współpracy.

To przez edukację

dochodzimy do prawdy,
która łączy nas wszystkich

w poszukiwaniu sprawiedliwości.

W moim przypadku to właśnie
nowy sposób rozmowy

i nowy sposób nauki

pokazał, że mój światopogląd

i system wymiaru sprawiedliwości

może się bardzo zmienić.

Mówi się, że prawda nas wyzwoli.

Ja wierzę,

że wolność da nam edukacja

i komunikacja.

Dziękuję.

(Brawa)