Anupam Mishra: De eeuwenoude vaardigheid van het wateroogsten

Met wijsheid en humor praat Anupam Mishra over de ongelooflijke staaltjes bouwkunde die eeuwen geleden werden geleverd door de mensen in de Gouden Woestijn van India om water te oogsten. Deze bouwwerken worden tegenwoordig nog steeds gebruikt -- en ze zijn vaak superieur aan moderne water-megaprojecten.

Voor emoties kunnen we beter niet naar de woestijn gaan.

Nu eerst een kleine huishoudelijke boodschap:

schakel alsjeblieft het

"correct Engels"-controleprogramma uit

dat in je hersenen geïnstalleerd is.

(Applaus)

Welkom in de Gouden Woestijn, Indiase woestijn.

Hij krijgt de minste neerslag van het land,

de laagste neerslag.

Als je meet in inches: negen inches,

centimeter: 16 centimeter.

Het grondwater is 300 voet diep, 100 meter.

In de meeste delen is het zouthoudend, geen drinkwater.

Je kunt geen handpompen installeren, of putten slaan,

want er is geen elektriciteit in de meeste dorpen.

Groene technologie, pompen op zonne-energie --

zijn van geen nut in dit gebied.

Dus, welkom in de Gouden Woestijn.

Wolken bezoeken dit gebied zelden.

Maar we vinden 40 verschillende namen voor wolken in het plaatselijke dialect.

Er zijn een aantal technieken om regen te oogsten.

Dit is een nieuwe activiteit, een nieuw programma.

Maar voor de woestijngemeenschap

is het geen programma; dit is hun leven.

Ze oogsten regen op vele manieren.

Dit is de eerste methode die ze gebruiken

om regen te oogsten.

Het heet kund; elders heet het taka.

Je kunt zien dat ze dit soort hellend

afwateringsplateau hebben gecreëerd.

De woestijn is daar, zandduinen, wat kleine velden,

en dit is allemaal een groot platform.

Je kunt de kleine gaten zien;

het water valt op dit plateau,

en er is een helling.

Soms vergeten onze ingenieurs en architecten

de hellingen in onze badkamers

maar hier is eraan gedacht.

Het water zal gaan waarheen het moet.

Dit is 12 meter diep.

Het is perfect waterdicht,

beter dan onze stedelijke aannemers,

want geen druppel mag verloren gaan.

Ze vangen 100.000 liter op in een seizoen.

Dat is puur drinkwater.

Onder de oppervlakte zit hard zouthoudend water.

Maar nu heb je dit het hele jaar.

Dit zijn twee huizen.

We gebruiken vaak de term "wetten".

Want we zijn gewend aan geschreven dingen.

Maar hier zijn het ongeschreven wetten,

en mensen maken hun huis,

en de wateropslagtanks.

Ze bouwden platforms zoals dit podium.

In feite zijn ze bijna 5 meter diep,

en verzamelen regenwater van het dak --

door een smalle pijp -- en van hun binnenplaats.

Dit kan ook ongeveer 25.000 opvangen tijdens een goede moesson.

Nog een grote;

dit is natuurlijk buiten het echte woestijngebied.

Dit is bij Jaipur. Het heet Jaigarh Fort.

Het kan 22 miljoen liter regenwater opvangen in één seizoen.

Het is 400 jaar oud.

Dus 400 jaar lang heeft het je bijna 22 miljoen

liter water per seizoen gegeven.

Je kunt de prijs van dat water uitrekenen.

Het haalt zijn water uit 15 kilometer kanalen.

je kunt een moderne weg zien, amper 50 jaar oud.

Die kan soms breken.

Maar dit 400 jaar oude kanaal, dat water vervoert,

is in stand gehouden gedurende zoveel generaties.

Natuurlijk als je binnen wilt gaan, zijn de twee deuren afgesloten.

Maar ze kunnen geopend worden voor TED-mensen.

(Gelach)

Dat vragen we hun.

Je ziet een persoon naar boven komen

met twee containers water.

Het waterniveau -- dit zijn geen lege containers --

waterniveau komt helemaal tot hier.

Het maakt veel gemeenten jaloers,

de kleur, de smaak, de zuiverheid van dit water.

Dit is wat men noemt water van het Zero B-type,

omdat het van de wolken komt,

puur gedistilleerd water.

We stoppen even voor een reclameboodschap,

en komen dan weer terug naar de traditionele systemen.

De overheid vond dit maar een achtergebleven gebied

en we hadden een miljoenen kostend

project nodig om water uit

de Himalaya te halen.

Daarom zei ik dat dit een reclameboodschap is.

(Gelach)

Maar we komen weer terug

bij het traditionele.

Dus water van 300, 400 kilometer verderop,

ziet er al snel zo uit.

In veel delen overwoekerde waterhyacint

deze kanalen helemaal.

Natuurlijk zijn er wel delen waar water komt,

ik zeg niet dat het helemaal niet stroomt.

Maar in het laatste stuk, het Jaisalmer-gebied,

zie je in Bikaner dingen als dit:

waar de waterhyacint niet kon groeien,

stroomt het zand in deze kanalen.

De bonus is dat je er dieren omheen aantreft.

(Gelach)

We hadden paginagrote advertenties

zo'n 30 jaar, 25 jaar gelden toen dit kanaal er kwam.

Ze zeiden: gooi je oude systemen maar weg,

deze nieuwe tanks van cement leveren jullie leidingwater.

Het is een droom. En het werd ook een droom.

Want al snel kon het water deze gebieden niet bereiken.

Mensen gingen hun eigen structuren weer opknappen.

Dit is allemaal traditionele waterinfrastructuur,

die we in zo korte tijd niet kunnen uitleggen.

Maar je ziet dat er geen vrouw staat bovenop deze hier.

(Gelach)

Ze werken hier echt.

(Applaus)

Jaisalmer. Dit is het hart van de woestijn.

Deze plaats is 800 jaar geleden gesticht.

Ik weet niet of destijds

Mumbai al bestond, of Delhi bestond,

of Chennai bestond, of Bangalore bestond.

Dit was het eindpunt van de zijderoute.

Aangesloten, 800 jaar geleden, op Europa.

Geen van ons kon naar Europa gaan,

maar Jaisalmer had er een goede verbinding mee.

Dit is het 16 centimeter-gebied.

Zo'n beperkte regenval,

en het meest kleurrijke leven gedijt in dit gebied.

Je zult geen water vinden in dit gebied.

Het is onzichtbaar.

Ergens loopt hier een stroom

of beekje doorheen.

Of als je wilt schilderen, kun je het helemaal blauw maken

want ieder dak dat je ziet op deze foto

vangt regenwater op

en slaat het op in de kamers.

Maar behalve dit systeem,

ontwierpen ze 52 mooie watergebieden rondom deze stad.

Wat we noemen een private-publieke-samenwerking,

je kunt daaraan nog de wijk toevoegen.

Dus publiek en privaat en wijkondernemerschap

werken samen om dit prachtige watergebied aan te leggen.

Het is een watergebied voor alle seizoenen.

Je zult het bewonderen. Geniet het hele jaar van de schoonheid.

Of het waterniveau omhoog of omlaag gaat,

de schoonheid is steeds aanwezig.

Een ander watergebied, opgedroogd, natuurlijk,

gedurende de zomer,

maar je kan zien hoe de traditionele gemeenschap

functionaliteit combineert met esthetiek, met het hart.

Deze beelden, prachtige beelden,

geven je een idee van de waterspiegel.

Wanneer de regen komt en water in de tank loopt,

zet het deze mooie sculpturen onder water

in wat we tegenwoordig "massacommunicatie" noemen.

Dit was voor massacommunicatie.

Iedereen in de stad weet dat deze olifant verdronk,

dus er zal voor zeven of negen of twaalf maanden

water zijn.

Dan komen ze om deze vijver te aanbidden,

hun respect te betuigen, hun dankbaarheid.

Een ander klein watergebied, genaamd djeseri.

Het is moeilijk te vertalen naar Engels,

vooral mijn Engels.

Misschien het beste zou "glorie" zijn, reputatie.

De reputatie van dit meertje, in de woestijn, is

dat het nooit opdroogt.

In langdurige droogteperiodes

heeft nooit iemand dit meertje

droog zien staan.

Misschien kenden ze ook de toekomst.

Het is 150 jaar geleden aangelegd.

Maar misschien wisten ze dat op 6 november 2009,

er een TED "Green and Blue sessie" zou zijn,

dus verfden ze het zo.

(Gelach)

(Applaus)

Opgedroogd watergebied. Kinderen staan op

een erg moeilijk te beschrijven object.

Dit heet kuin. We hebben in het Engels, oppervlaktewater en grondwater.

Maar dit is geen grondwater.

Je kunt grondwater uit elke put halen.

Maar dit is geen gewone put.

Hij zuigt het vocht op

dat verborgen is in het zand.

Ze hebben dit water een derde naam gegeven: regani.

Er loopt een gipsafzetting onderdoor.

Die is daar afgezet door moeder Aarde,

zo'n drie miljoen jaar geleden.

Waar we deze gipslaag hebben,

kunnen ze water oogsten.

Dit is datzelfde watergebied,

Nu vind je hier geen kuin;

die zijn allemaal onder water.

Maar wanneer het water zakt, kunnen ze

water halen uit die bouwsels gedurende het hele jaar.

Dit jaar hebben ze slechts 6 centimeter gehad.

Zes centimeter neerslag,

en ze kunnen je bellen:

als je een waterprobleem hebt in je stad,

Delhi, Mumbai, Bangalore, Mysore,

kom dan maar naar ons gebied van 6 cm. Daar kun je water krijgen.

(Gelach)

Hoe ze ze onderhouden?

Er zijn drie dingen: concept, planning,

het maken van het ding, en ook het onderhoud.

Deze objecten werden eeuwenlang

onderhouden door generaties, zonder enig departement,

zonder financiering.

Het geheim is "shadhah", respect.

Je eigen ding, geen persoonlijk eigendom,

mijn eigendom, elke keer.

Deze stenen pilaren

herinneren je eraan dat je een waterwinningsgebied betreedt.

Niet spugen, niets verkeerd doen,

zodat schoon water verzameld kan worden.

Nog een stenen pilaar aan de rechterkant.

Als je deze drie, zes treden opgaat

zul je iets heel moois vinden.

Dit is gebouwd in de 11de eeuw.

Je moet nog verder naar beneden.

Ze zeggen dat een plaatje meer zegt dan duizend woorden,

dus we kunnen nu duizend woorden uitsparen.

en nog eens duizend.

Als het waterpeil zakt,

zul je nieuwe treden zien.

Als het stijgt, zullen sommige onder water komen te staan.

Dus, het hele jaar door

kun je van dit mooie systeem genieten.

Aan drie zijden zulke treden, aan de vierde zijde

is een gebouw van vier verdiepingen

waar je TED-conferenties kunt organiseren.

(Applaus)

Sorry, maar wie bouwde deze structuren?

Ze staan hier voor je.

We hadden de beste ingenieurs, de beste planners,

de beste architecten.

je kunt zeggen dat dankzij hen,

dankzij hun voorvaderen,

India haar eerste ingenieursschool kon stichten

in 1847.

Er waren destijds geen Engelstalige scholen,

zelfs geen Hindi scholen, [onduidelijk] scholen.

Maar zulke mensen zetten de Oost-Indische Compagnie aan,

die hier voor handel kwam, een smerige vorm van handel...

(Gelach)

Maar niet om scholen te creëren.

Maar dankzij hen werd de eerste school gesticht

in een klein dorpje, niet in de stad.

Het laatste punt, we weten allemaal sinds de lagere school

dat de kameel het schip van de woestijn is.

Dus je kunt met je Jeep een kameel

vinden en een kar.

Dit wiel komt van een vliegtuig.

Dus kijk naar de schoonheid van de woestijngemeenschap

die regenwater kan oogsten,

en ook dingen kan creëren met

een afgeworpen band van een vliegtuig,

gebruikt aan een kamelenkar.

Laatste beeld, het is een tatoeage,

een 2000 jaar oude tatoeage.

Ze gebruikten het op hun lichaam.

Tatoeages waren ooit een

zo goed als verboden

of verloren ding, maar nu zijn ze hip.

(Gelach)

(Applaus)

Je mag deze tatoeage kopiëren. Ik heb er wat posters van.

(Gelach)

Het centrum van leven is water.

Dit zijn de mooie golven.

Dit zijn de mooie treden

die we zojuist zagen op een van de dia's.

Dit zijn de bomen.

Dit zijn de bloemen

die geur aan ons leven geven.

Dit is de boodschap van de woestijn.

Dank je wel.

(Applaus)

Chris Anderson: Ten eerste: ik wilde dat ik jouw welbespraaktheid had...welke taal dan ook.

(Applaus)

Deze objecten en ontwerpen zijn inspirerend.

Geloof je dat ze elders gebruikt kunnen worden,

dat de wereld ervan kan leren?

Of is het precies goed voor deze plek?

Anupam Mishra: Nee, het idee is

om het water te benutten dat op ons gebied valt.

De meertjes, de watergebieden, zijn overal,

van Sri Lanka tot Kashmir, en ook op andere plekken.

En de Takas, die water opslaan,

zijn er in twee soorten.

Eén die bijvult, en één die opslaat.

Dus het ligt aan het terrein.

Maar kuin, die de gipslaag gebruiken,

daarvoor moet je terug naar je kalender,

3 miljoen jaar geleden.

Als die er is, kan het gedaan worden.

Anders is het niet mogelijk.

(Gelach)

(Applaus)

CA: Hartelijk bedankt.

(Applaus)