Seks işçisi - gülümsemenin ardındaki gerçek | Antoinette Welch |TEDxAntioch

Tennessee, Nashville'de savcı yardımcılığı yapan ve güçlendirilmiş seks işçisi ticareti yasası ile dönüm noktası bir dava kazanan Antoinette Welch, toplumun fahişelik konusundaki yanlı algısını ele alıyor ve bu bakış açısının kadınları nasıl fahişelik döngüsü içinde bıraktığını ve Hannah Projesinin bu kısır döngüden kurtulmak isteyenlere nasıl bir imkan sağlayıp yardım ettiğini anlatıyor.
Hannah Projesi, fahişelikten tutuklanan kadınlar için mahkeme emri ile uygulanan ve yargı sistemi ile birlikte işleyen bir günlük bir programdır. Projenin amacı yargı sitemi ile seks işçisi ticaretinin kurbanları ve fahişelik döngüsünden çıkamayanlar arasındaki kayıp halkayı tamamlamaktır ve ükede bu alanda bir ilktir.
Antoinette Welch, Nashville eski savcı yardımcısı ve Hannah Projesi adlı programın kurucusudur. Bu program, seks işçisi ticareti kurbanlarını belirleme ve fahişelik döngüsünden çıkamayan kadınlara tedavi ve danışmanlık sunan gönüllü bir programdır. Hannah Projesi şimdiye kadar beş belgesele ve Pulitzer Ödüllü yazar Nicolas Kristoff'un seks işçisi ticaretini anlatttığı çok satan bir kitaba konu olmuştur. Welch, Nashville's John School (Nashville Fahişe Müşterisi Okulu) adlı programda 8 yıl eğitmenlik yapmıştır. Bu program fahişelerle birlikte olmaktan ilk kez kabahatli (suçlu) bulunan kişilere, bu davranışlarının bütün sonuçlarını anlamaları ve bu davranışın tekrarını engellemeyi amaçlamaktadır.

Bu konuşma bir TEDx organizasyonunda, TED konferans formatı kullanılarak ancak yerel bir topluluk tarafından bağımsız organize edilmiştir. Daha fazla bilgi için http://ted.com/tedx adresini ziyaret ediniz.

Küçük bir kızken ne olmayı
hayal ederdim biliyor musunuz?

Bir polis memuru olmayı
hayal ederdim

ve bu gerçek oldu.

Profesyonel kariyerimin ilk 14 yılını

polis memuru olarak geçirdim.

Ve bilirsiniz,

en iyi hikâyeler polislerdedir.

Fakat hikâyeleri anlatmaya geçmeden

onların birindeki kötü kelime
konusunda sizi uyarmak istiyorum.

Yani ben o kötü kelimenin
olduğu kısma gelince

duracağım ve şu hareketi yapacağım

ve siz de kendinize göre
bir kötü kelime seçeceksiniz.

Ama içinizden söyleyin, tamam?

Anlaştık mı?

Peki öyleyse...

Ve böylece bir polis memuru olma
hayalimi geçekleştiriyordum.

Polis Akademisinden yeni mezun olmuş

ve sabırsızlıkla gidip dünyayı
kurtarmayı bekliyordum.

Ve tabii ki

benim ilk görevim,
bir fahişe gibi giyinip

erkeklerden teklif beklemekti.

Dünyayı kurtarmanın aklımdaki
biçimi tam böyle değildi.

Böylece, sokağın köşesinde
beklemeye başladım

ve o zamanlar herkesin hayatının
benimki gibi olduğunu sanıyorum

yani bir midilli atı varmış,
kız yurdunda kalmış,

kolej bitirmiş-
yani normal bir hayat, öyle ya?

Yani saf olduğumu söylemek
çok hafif kalır.

Neyse, köşede takılıyorum,

adamın bir jipi kenara çekiyor,

bana işaret yapıyor.

Ben de hemen tıp tıp yanına gidiyorum

ve adam bana

"Kaç paraya yapıyorsun?" diye sorunca

"Aman Tanrım!" deyiveriyorum.

(Kahkahalar)

Adam bana bakıyor "Sen polissin!"
diyor ve basıp gidiyor.

"Polis olduğumu nereden anladı?" deyince

benim çavuş
"Belki de verdiğin tepkiden" diyor.

(Kahkahalar)

Ben de kendimi savunmak için
"Bana ne dedi, duydun mu?

Bu insanlar böyle mi konuşuyor?" diyorum.

Bir başka gün, yine oradayım,

derken adamın biri arabayla
yanıma yanaşıyor

ve tamamen çıplak.

Üzerinde hiç elbise yok,
arabada da yok.

Yani böyle bir durumda komik ama
"Beyefendi, yardım edebilir miyim?"

Adamı gözaltına alırken
kendi kendime şunu düşündüm

"Umarım arabayla girebildiği
bir garajı vardır."

(Kahkahalar)

Polis merkezinde yıllar geçirdikçe

fahişeliğin aslında hiç de komik
bir şey olmadığını anladım.

Polislik kariyerim boyunca
on ceset gördüm

ve bunların dördü cinayet
kurbanı fahişelerdi

ve hepsi de çok vahşice öldürülmüştü:

Korkunç bir biçimde bıçaklanarak,

pompalı tüfekle vurularak,

kafası ezilerek.

Ve boğazı sıkılarak öldürüldükten
dört gün sonra

mahalledeki insanların
terk edilmiş bir arabadan gelen

kötü kokudan şikayet
etmesiyle bulunan kadın.

Ayrıca ilk elden,
fahişeliğe bulaşan kadınların

büyük çoğunlukla, dayak, bıçaklama
vurulma ve tecavüzün

yaygın olduğu bölgelerden
çıktığını gördüm.

Ve bu gibi saldırılardan kurtulanlar da
genellikle polise başvurmadıklarını

çünkü polislerin onlara
inanmayacağını,

ve tutuklanmaktan
korktuklarını söylerlerdi

ama en çok dedikleri şuydu
"Polisi aramadım,

çünkü hiç kimse bizi umursamaz."

Kadınların fahişe olmayı
isteyeceği, bundan zevk aldığı gibi

büyük bir palavra var.

Ben buna toplumdaki "Mutlu Fahişe
Özel Bir Kadın Sendromu" diyorum.

Son yirmi yıldır,

fahişeliğe bulaşmış yüzlerce kadın tanıdım

ve Mutlu Fahişe'nin
gerçeklerle hiçbir ilgisi yok.

Hiçbir kız çocuğu büyüdüğünde
bir fahişe olmayı hayal etmez.

Gerçek ise şudur:

fahişelik yapan kadınların %90'ı

18 yaşından önce, çocukken

istismara veya tecavüze
uğrayan kurbanlardır.

Ortalama fahişeliğe başlama yaşı 13

ve bu çocukları fahişeliğe başlatanlar

genellikle kendi aile fertleri.

Kira, uyuşturucu ve hatta ek gelir
amacıyla pazarlanmaya başlarlar.

Fahişelik yapan tanıdığım bir kadın

annesinin onu daha altı yaşındayken

fahişe yaptığını söyledi.

Bu kadınlara hayatları boyunca,
sahip oldukları tek değerli şeyin

birilerinin para ödediği
bedenleri olduğu öğretildi.

Bir diğer efsane, kadınların
bunu isteyerek, gönüllü yaptığı.

Kendi rızasıyla yapan yetişkin olduğu.

Bir otel odasındaki, bir masaj salonundaki
veya arabanızdaki

o kadının gülümsemesine
sakın aldanmayın.

Bu bir tiyatrodur.

Seks işçisi tüccarları
ve onları pazarlayanlar

bu kadınların canını
nasıl yakacaklarını bilir

ve onları korkutarak yönetirler.

Şöyle şeyler söylerler
" Gülümse ve işi yap,

yoksa hayatını
santim santim söndürürüm."

Bir diğer efsane de bu kadınların
hepsinin yabancı veya

deniz aşırı yerlerden olduğudur.

Bahsettiğim şu kadınlar var ya?
Hepsi de saf Amerikalıydı.

Seks işçisi ticareti ve fahişelik
Amerika'nın çoğu şehrinde var.

Peki, bir fahişe nasıl görünür?

Bakalım, şöyle görünebilir,

böyle de görünebilir
veya ikisi arasında bir yerde.

Onları şahsen tanıdım,
birinin annesi, birinin kızı,

kız kardeşi ve anneannesidirler.

Irk bir etken değildir.

Yaş bir etken değildir.

Tanıdığım en yaşlı fahişelik yapan kadın

64 yaşında bir anneanneydi.

Bazı kadınlar

ağır uyuşturucu bağımlılığı
yüzünden fahişelik yapar,

bu alışkanlıklarına para bulmak için.

Bazı kadınlar çocukken
istismara uğramıştır

ve tek değerli şeylerinin
bu olduğunu düşünürler.

Diğerleri de
evden kaçanlar ve evsizlerdir

ve sadece karınlarını doyurmak
veya barınmak için

fahişelik yapmak zorunda kalırlar.

Bir de yalnız anneler var,
kendilerini, korkmuş

kapana kısılmış ve çaresiz hissederler.

Ama bir hafta sonunda gerekli
parayı kazanıp

ayın geri kalanında ailelerini
geçindirebileceklerini bilirler.

Bu kadınlar size fahişeliği
yapmak istiyor gibi geliyor mu?

Onlarla konuşursanız size
hepsi de aynı şeyi söyleyecektir.

Yaptıkları şeyden
ne kadar nefret ettiklerini,

umutlarının nasıl tükendiğini,

nasıl bir tur kokain çekmeden

gülemediklerini ve bunu yapamadıklarını.

Nasıl her yeni günün ruhlarından
bir parçayı daha kopardığını,

nasıl hiç umutları kalmadığını,
nasıl tamamen değersiz hissettiklerini.

Sizce bu kadınlar bunu yapmayı
istiyormuş gibi mi?

Yoksa bu kadınlar,
satıcısı, pezevengi tarafından,

bağımlılığı, zihinsel durumu

veya sadece çaresizce
hayatta kalma mücadelesi

yüzünden mi buna mecbur kalıyor?

Sekiz yıl önce polislikten ayrıldım

ve Tennessee eyalatinde savcı
olarak göreve devam ettim.

Mahkeme sisteminde çalışırken

pek çok kadının fahişelikten
tutuklanmaya başladığını gördüm;

tam bir patlama vardı.

Backpage gibi sitelerin
fahişelerin ilanlarını

vermeye başlamasıyla aynı dönemdi.

Ve şunu fark ettim, bu fahişelikten
tutuklanan kadınların hiç birinin

fahişelikten hüküm giymenin
olumsuz sosyal etkilerinden

haberi yoktu.

Ama daha da önemlisi,
onların çoğu

tecavüze veya saldırıya uğrama

hatta öldürülme
tehlikesinin de farkında değildi.

Ve ayrıca fahişelikten tutuklanan
bu kadınların çoğunun

seks işçisi ticaretinin
kurbanları olduğundan

ciddi anlamda şüphelenmeye başladım.

Bu kurbanlar polise neler olup
bittiğini anlatmayı istemezler

çünkü polislerin onlara yardım
etmeyeceği yönünde beyinleri yıkanmıştır

veya eğer konuşurlarsa

onları pazarlayan
veya satıcısı onu bulacak

ve konuştuğuna pişman edecektir,

sonsuza kadar.

Fahişelikten hüküm giymek

sizi hayatınız boyunca etkiler.

Toplum olarak "düşük" bir kadının

seks işçiliği ticaretine
karıştırılmasını normal karşılarız.

Espri konusudur.

Hiç kimse bunu çok önemsemez.

Ancak gerçek şu ki

kendimize bakıp iyice düşünürsek

yargılayıcı davranıyoruz.

"Hayır, ben insanları yargılamam"
diyebililirsiniz

ama ya sizin için önemli olan birinin

bir aile üyesi, iş arkadaşı

veya arkadaşınızın fahişelikten
hüküm giydiğini öğrenseniz?

Sanırım o kişiyle ilgili düşünceniz
hayat boyu değişir.

Eğer fahişelikten hüküm giyerseniz

beş yıla kadar bir daire kiralama
hakkınız olmayabilir.

İşverenler seks suçu kaydı olan
birini işe almak istemezler.

Peki bu kadınlar neyle baş başa kalır?

Kalacak yerleri yok,
çalışacak işleri yok

sadece hayatta kalabilmek için
onları düpedüz fahişeliğe

dönmeye zorluyoruz.

Şimdi onları fahişelerle birlikte
olan erkeklerle karşılaştıralım.

Onlar çok daha iyidir.

Onları hemen affederiz,
malum erkektir ihtiyacı vardır.

Bunu sonsuza kadar
yüzlerine vurmayız.

Peki neden böyle?

Erkektir ve yaramaz mıdır?

Bir şey yapmamız gerektiğini fark ettim,

toplum olarak şunu anlamalıyız ki

bu düşünme sürecinin sonucunda

bu fahişelik döngüsünü kırmamız
ve seks işçisi ticareti mağdurunu

tamımlamamız gerektiğini anlarız.

Bu kadınlar ikinci bir şansı hak ediyor.

Yargı sitemi ile iyi bir
deneyim yaşamaları gerekiyor.

Ama en önemlisi değerli olduklarını,
sevgi ve desteğe layık olduklarını

bilmeleri gerekiyor.

Sonra, Tanrı kalbime bir şey söyledi

ve Hannah Projesi ortaya çıktı.

Eski ahitteki Hannah, toplumda statüsü
yüzünden ağır biçimde kınanan biridir

fakat ona değerli olduğu,

sevgi ve saygıya layık
olduğu söylenince

bütün hayatı değişir.

Hannah Projesi eşsizdir.
Yargı sitemi ile birlikte işler.

Bir kimse fahişelikten tutuklanırsa

artık Hannah Projesine
katılma şansı vardır.

Bu projeye katıldıklarında

yargıç haklarındaki
suçlamayı reddeder

ve kayıtları sildirir.

Bu çok büyük bir şey,
bu o kadınlar için bir sil baştan.

Peki Hanah Projesinde ne oluyor?

Bu bir günlük mahkeme
emri programda

kadınlara bedava AIDS ve zührevi
hastalık tahlili yapılıp ders veriliyor

orada cinsel saldırı ve travma durumunda

nasıl danışmanlık alacakları
konusunda bilgi veriliyor;

yargı sisteminden bir temsilci

onlara o şehirde fahişelik yaparken
öldürülen veya

ciddi şekilde yaralanan
kadınları anlatıyor.

Bunu, onları korkutmak için değil

gerçekleri göstermek için
yapıyoruz, burada da oluyor

büyük, küçük şehir fark etmiyor.

Ve son olarak, kendisi de eski bir

seks işçiliği ticareti mağduru
ve fahişe olan bir konuşmacı var.

Bu kadınlarla çok kişisel
bir düzeyde konuşuyor

ve onlara kurtulmanın ve
iyileşmenin mümkün olduğunu anlatıyor.

Bizimle birlikte olan
kuruluşlarımız var

ve bu kadınlara kaçma, iş bulma,

barınma ve uyuşturucu bağımlılığı
konularında

acil yardımlarda bulunabiliyorlar.

Ama Hannah Projesinde
beni en çok şaşırtan durum,

en büyük etki yaratan şey kadınlara
sevgi ve saygıyla yaklaşılmasıydı.

Gün sonunda bu kadınlar
bir anket dolduruyor

ve bir yorum bölümü de var.

Kadınlardan biri şu yorumu yazmış:

"Bu derslerde ben de herkes gibiydim

ve bana baştan beri öyle davrandılar.

Bu her şeyden daha değerli."

Bu çok üzücü,

birini sadece birey olarak görmek bile
çok büyük bir değişiklik yaratabiliyor.

Onlara nasıl sevgi ve saygı gösteririz?

Sözle ve yaptıklarımızla.

Her Hannah Projesinde
gönüllülerimiz oluyor

ve onların tek yaptığı
bu kadınları sevmek ve yardım etmek.

Onlara kahvaltı,
öğle yemeği veriyoruz

ve günün sonunda bir de hediye çantası.

Bir grup kadının sabah geldiğinde

üzgün, bitik ve çok içine kapalı iken

gün ilerledikçe umutlarının yeşerdiğini

ve insanların onları önemsediğini
ve sevilmeye layık olduklarını

fark etmelerini görmek olağanüstü.

Günün sonunda birbirimize sarılıyor

ağlıyor ve birbirimize
sevgi gösteriyoruz.

Bu olağanüstü.

Sevgi ve saygının bu kadar
büyük bir fark yarattığını

nereden mi biliyorum?

Çünkü bunu onlar söylüyor
ve bana yazıyorlar.

Bana pek çok kadın şu kadınla
aynı şeyi yazdı.

"Önemsediğiniz için teşekkürler."

Hannah Projesi işe yarıyor mu?

Evet, yarıyor.

Kadınlar beni arıyor, e-posta
atıyor ve ziyaret ediyor

ve Hannah Projesinden sonra
hayatlarının nasıl değiştiğini anlatıyor.

Georgia eyaletinin yanı sıra

Tennessee eyaletinde de
farklı şehirlerde

yeni Hannah Projeleri başlatıyoruz.

2011'den bu yana Hannah Projesine
1.000'den fazla kişi katıldı.

Bu kişilerin üçte biri seks işçisi
ticareti kurbanlarıydı.

Eğer Hannah Projesi olmasa
yargı sistemi bu kurbanları

farkına varmadan suçlu
olarak mahkum edecekti.

Kültürümüzde, kültürel tavırlarımızla

bu kadınların yardım
aramasını engelliyoruz

ve onları sonsuza kadar ayıplı olarak
damgalayıp yargılıyoruz.

Toplum olarak fahişeliğe
bakışımızı değiştirmemiz

ve etrafımızdakileri eğitmemiz gerekiyor.

Fahişelik, mağduru olmayan
bir suç değildir.

Bir seks işçisinin yüzündeki gülümsemenin
ardındaki gerçek ne mi?

Bu gülümseme,
korkuyu, zorlamayı, tehditi,

çocuk istismarını, tecavüzü, bağımlığı
ve utancı gizleyen bir maskedir.

Ve ben bu maskeye bakıp bu kadınların
çocukluk hayallerini merak ederim.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)