ZAPRAWA [Mk 8, 27-35] Jak znaleźć szczęście?

Szanowni Państwo,

Konrad, którego nie znacie,
który jest naszym technicznym w zespole,

mówi mi, że wyglądam jak katotalib,
bo brodę zapuściłem.

Zawsze uważałem się bardziej
za lewaka niż taliba, ale kto wie.

Zanim zaczniemy Zaprawę,
chciałbym powiedzieć o rzeczach,

które następują w Pogłębiarce
po ciężkich bojach.

W poniedziałek pierwszy
podcast Pogłębiarki,

z Romanem Groszewskim o duchowości,
na naszym kanale i na Youtube.

Ruszamy, przynajmniej przez jakiś czas,
z serią podcastów.

Naprawdę bardzo mądrze Romek...
co tu się dziwić, zawsze mądrze mówi,

ale tym razem bardzo fajnie mówi.

I uwaga, jesień, od 4 do 24 października,
będzie kurs o Sortowniku myśli,

czyli o ignacjańskim rachunku sumienia
- jak robić taką metodę,

która była super ważna
w duchowości Ignacego Loyoli,

żeby codziennie zakończyć dzień
w bardzo konkretny sposób

i to daje super efekty w rozwoju.

Szykujcie się: 4-24 października.

A zaraz później tylko dla kobietek:
od 25 października do 15 listopada.

Był taki kurs w zeszły Adwent,
Przestrzeń kobiet, z Martą i Kasią.

Myśmy to zdjęli, schowali,
ale teraz dojrzeliśmy do tego,

żeby świat na to popatrzył jeszcze raz.

Pod koniec października i w listopadzie
będzie specjalnie dla pań.

To jest nasza Pogłębiarka najbliższa,
a teraz Zaprawa.

Przepraszam za głupkowanie,
ale zmęczony jestem i to dlatego.

Będziemy medytować Mk 9, 27-34.
Tekst brzmi następująco:

[Mk 9, 27-34]

Bardzo krótko będzie,
bo nie mam za dużo do powiedzenia.

To, co chciałbym zaproponować
jutro na medytacji,

to podejście trochę kontekstowe.

Na pewno wiecie, że w Cezarei Filipowej
Cezar umieścił wiele posągów bogów

i to było takie centrum
kultury religijnej, różnych bogów.

Świat pogański, różni bogowie tam byli,
i to jeszcze różnych podbitych narodów,

wszystkie te bóstwa musiały być czczone,
niezależnie skąd - wschód, zachód.

Niezależnie gdzie Rzymianie coś podbili,
wszyscy bogowie mieli być uszanowani.

Tak się Rzym rządził.

I w tym miejscu, gdzie jest wielu bogów:
bóg płodności, urodzaju, siły, zdrowia...

ludzie przychodzą ze swoimi potrzebami
i załatwiają swoje sprawy u bogów,

bo liczą na to, że szczęście osiągną
przez zrealizowanie właśnie tego,

że ktoś w ciążę zajdzie, że zdrowy będzie,
że na polu urośnie...

To była po prostu droga do szczęścia.

Ludzie tych bogów sobie używali
albo ich potrzebowali jakoś.

I Jezus w tym miejscu pyta:
„Za kogo Mnie uważacie?

Czy Mnie uważacie za jednego z bogów?

Czy Ja też jestem po to,
żeby zdrowie było, żeby w ciążę zajść,

żeby pole obrodziło
czy żeby w domu się nie kłócili?

Czy Ja po to jestem?"
To jest bardzo wprost pytanie do uczniów.

Kiedy Jezus uzyskuje od Piotra informację:
„Nie, Ty jesteś Chrystusem”,

czyli kimś, kto ratuje,
kto wyciąga z tej rzeczywistości,

pokazuje, w jaki sposób to ma się stać.

Mówi: „Kto straci swoje życie
z powodu Mnie i Ewangelii, to zyska,

a kto będzie chciał
zyskać swoje życie, ten straci".

Zobaczcie: tam był świat pogański,
gdzie ludzie wierzyli,

że muszą spełniać swoje potrzeby,
żeby osiągnąć szczęście.

I my mamy identyczną sytuację,
bo poza chrześcijaństwem,

poza tymi osobami,
które biorą słowa Jezusa na poważnie,

wszyscy mówią,
że jedyną drogą do szczęścia

jest spełnienie swoich pragnień,
aspiracji, ambicji itd.

A Jezus mówi: „Nie, nie,
nie to jest konieczne czy najważniejsze.

Jeśli tym będziesz szedł,
to w jakiś sposób stracisz życie,

nie będziesz miał satysfakcji,
a jeśli poświęcisz się dla Mnie

i dla Ewangelii,
dla szerzenia królestwa Bożego,

to wtedy zyskasz to,
Ja ci dam jakieś poczucie szczęścia".

I ja bym chciał powiedzieć
tylko jedną rzecz,

nie że wiem coś więcej niż wiem.

Ja w sobie widzę dwie części:

taką ambicjonalną,
która chciałaby coś osiągnąć,

spełnić jakieś swoje aspiracje i potrzeby
- i ja za tym często idę,

i spełnię albo nie spełnię, a jak spełnię,
to się trochę cieszę, trochę nie.

A czasami mam inną postawę wewnętrzną,
że widzę, że dla jakichś wartości,

dla drugiej osoby
czy z takiego porywu modlitewnego

decyduję się robić różne rzeczy
i nawet jeśli nie jest to dla mnie wygodne

i muszę się przepchnąć,
satysfakcję mam nieporównywalnie większą

i dłużej trwającą
niż z realizacji tego pierwszego.

Mogę dać tylko takie delikatne
i drobne świadectwo,

że to paradoksalne, co Jezus powiedział,
naprawdę działa.

Chciałbym wam zaproponować
na medytacji takie zastanowienie się,

czy więcej we mnie takiej postawy,
która jest i pogańska,

mówiąc takim językiem bardzo religijnym,
i światowa, mainstreamowa

- spełniaj się, rozkręcaj swoje ambicje,
bierz jak najwięcej życia -

czy to we mnie wygrywa,
bo wierzę, że to mi da szczęście,

czy trochę wchodzę w ten paradoks Jezusa:
„Jeśli stracisz swoje życie,

poświęcisz swoje aspiracje i pomysły
dla Mnie i dla Ewangelii,

to zyskasz na głębszym poziomie
dużo większą satysfakcję z życia

i takie poczucie,
że w to życie naprawdę dużo wniosłeś

i dla innych dużo wniosłeś".

Przyjrzyjmy się temu na naszej medytacji.

Cóż, dzięki wam. Do zobaczenia.