Siła wiary, że można się zmienić.

Carol Dweck bada "rozwojowy sposób myślenia" - ideę, wedle której możemy zwiększyć możliwości naszego mózgu by się uczyć i rozwiązywać problemy. W swoim wystąpieniu autorka opisuje dwa sposoby myślenia o problemie, który jest nieco za trudny dla nas do rozwiązania. Nie jesteś zbyt bystry, żeby go rozwiązać czy ... po prostu go jeszcze nie rozwiązałeś? Wspaniały wstęp do tego istotnego obszaru wiedzy.

Potęga myślenia: "Jeszcze nie".

Słyszałam o liceum w Chicago,

gdzie uczniowie muszą ukończyć
pewną ilość kursów, żeby zaliczyć rok,

a jeśli nie zaliczą jakiegoś kursu,
otrzymują ocenę "Jeszcze Nie".

Pomyślałam, że to świetne,

bo jeśli dostajesz ocenę niedostateczną,
myślisz: Jestem niczym, nic nie osiągnąłem.

Ale jeśli dostajesz "Jeszcze Nie",

to wiesz, że jesteś
na drodze do sukcesu,

na ścieżce wiodącej w przyszłość.

"Jeszcze Nie" dało mi też wgląd
w ważne zdarzenie z początku kariery,

prawdziwy punkt zwrotny.

Chciałam zrozumieć,

jak dzieci radzą sobie
z wyzwaniami i trudnościami,

więc dałam dziesięciolatkom zadania,

nieco przekraczające ich możliwości.

Niektóre zareagowały
zaskakująco pozytywnie.

Mówiły: "Uwielbiam wyzwania",

albo: "Wiesz, miałem nadzieję,
że to będzie pouczające".

Rozumiały, że ich zdolności
mogą się rozwijać.

Miały nastawienie na rozwój.

Ale inni uczniowie czuli,
że to tragedia, katastrofa.

Utrwaliło się w nich myślenie,

że ich inteligencja jest
osądzana i nie radzili sobie.

Zamiast delektować się siłą "Jeszcze nie",

popadali w tyranię "Już!".

I co robili?

Już mówię.

Niektórzy twierdzili,
że zamiast się uczyć,

przygotują sobie ściągi,
aby znów nie oblać

Inni, po niepowodzeniu,

szukali takich,
którym poszło jeszcze gorzej,

co znacznie poprawiało im samoocenę.

A w kolejnych badaniach,
uciekali od trudności.

Naukowcy zmierzyli,
elektryczną czynność mózgu

uczniów skonfrontowanych z błędem.

Z lewej strony widać uczniów
o utrwalonym nastawieniu.

Nie ma prawie żadnej aktywności.

Uciekają od błędu.

Nie zajmują się nim.

A po prawej są uczniowie,
z nastawieniem na rozwój,

rozumiejący, że zdolności
można rozwijąć.

Oni silnie się angażują.

Ich mózg rozpala się: "Jeszcze i jeszcze".

Dogłębnie się angażują.

Przepracowują błąd.

Uczą się na nim, poprawiają go.

Jak wychowujemy nasze dzieci?

Czy wychowujemy je w duchu "Już!"
zamiast "Jeszcze nie"?

Czy kształtujemy obsesję
na punkcie dostawania szóstek?

Czy wychowujemy dzieci które nie potrafią
śnić wielkich marzeń?

Czy ich największym celem jest zdobycie
szóstki na kolejnym teście?

I z tą potrzebą zdobywania
nieustannego poświadczenia

swojej wartości, pójdą w przyszłość?

Możliwe, bo pracodawcy już przychodzą
do mnie i mówią,

że wychowaliśmy pokolenie

młodych pracowników,
którzy nie potrafią przepracować

jednego dnia bez nagrody.

Więc co możemy zrobić?

Jak zbudować most do
myślenia "Jeszcze nie".

Oto kilka pomysłów.

Przede wszystkim musimy nagradzać mądrze,
nie inteligencję czy talent.

Ten sposób zawiódł.

Nie róbmy tego więcej.

Nagradzajmy sam proces, zaanagażowanie

wysiłek dzieci, ich strategie,
koncentrację, wytrwałość.

ich postępy.

Nagradzanie za proces

wzmacnia w dzieciach wytrzymałość i odporność.

Są inne sposoby, by nagradzać
myślenie "Jeszcze nie"

Ostatnio razem z badaczami gier

z Uniwersytetu w Waszyngtonie

stworzyliśmy matematyczną grę online,
która nagradza myślenie "Jeszcze nie".

W tej grze, uczniowie są nagradzani
za wysiłek, strategię i postęp.

Typowa gra matematyczna

nagradza prawidłowe odpowiedzi,
udzielane natychmiast,

ale nasza gra nagradzała proces.

Uzyskiwaliśmy więcej

wysiłku, strategii

więcej zaangażowania
w dłuższych okresach czasu,

więcej wytrwałości, gdy dzieci
napotykały naprawdę trudne zadania.

Słowa "jeszcze", "jeszcze nie"

dawały dzieciom więcej wiary w siebie,

ukazywały ścieżkę do przyszłości,
która wzmacnia wytrwałość.

I tak możemy zmieniać
nastawienie uczniów.

W jednym badaniu, nauczyliśmy ich, że

za każdym razem, gdy wydostaną się
poza strefę komfortu,

by nauczyć się czegoś nowego i trudnego,

ich neurony w mózgu zaczną
formować nowe, silniejsze połączenia,

i z biegiem czasu staną się mądrzejsi.

Zobaczcie co się wydarzyło: W tym badaniu,

uczniowie, których nie nauczyliśmy
nastawienia do wzrostu

wykazywali się coraz niższymi oceanami
przechodząc przez trudności.

tym, którzy przerobili tę lekcję,
oceny poprawiły się.

Udowodniliśmy ten postęp

na wielu tysiącach przebadanych dzieci,
głównie na tych z problemami.

Porozmawiajmy więc równych szansach.

Są w naszym kraju grupy uczniów,

osiągające stale niższe wyniki,

na przykład dzieci z biednych dzielnic,

tych z rezerwatów Indian.

Nie radzą sobie od tak dawna,
że uznaliśmy to za nieuniknione.

Ale gdy nauczyciele wytworzą nastawienie
do rozwoju przesiąknięte myśleniem "Jeszcze nie"

szanse się wyrównują.

Oto kilka przykładów.

W ciągu jednego roku, klasa przedszkolna
z Harlemu w Nowym Jorku

zdobyła 95. percentyl
w Ogólnokrajowym Egzaminie Sprawdzającym.

Wielu z nich nie potrafiło trzymać ołówka
w dłoni, gdy przyszli do szkoły.

W ciągu jednego roku,

uczniowie czwartej klasy
w Południowym Bronxie, wszyscy razem

stali się najlepszymi czwartoklasistami
stanu Nowy Jork

w stanowym teście z matematyki

W ciągu roku, do półtora

uczniowie ze szkoły
w rezerwacie Indian

odbili się od dna aż na szczyt
okręgowego rankingu,

a okrąg obejmował
bogate osiedla Seattle.

Więc indiańskie dzieciaki pokonały
swoich microsoftowych rówieśników.

Stało się tak dlatego, że pojęcia wysiłku

i trudności zostały zredefiniowane.

Wcześniej, wysiłek i trudność

usztywniały ich, otępiały,
zniechęcały, ale teraz

wiedzą, że wysiłek i trudności

sprawiają, że ich neurony
tworzą nowe połączenia,

silniejsze połączenia

a one stają się mądrzejsze.

Ostatnio dostałam list
od pewnego trzynastolatka.

Pisze tak: Droga Profesor Dweck,

Doceniam, że to co pani pisze,
opiera się na rzetelnych badaniach,

i właśnie dlatego, postanowiłem
przetestować to w praktyce.

Wkładam więcej wysiłku w moją naukę,

w moje relacje z rodziną,

i relacje z kolegami w szkole,

I zauważyłem ogromne postępy
na wszystkich tych polach.

Zrozumiałem teraz, że zmarnowałem
większość mego życia.

Nie marnujmy więcej żyć,

bo skoro już wiemy, że zdolności można

pobudzać aż do takiego wzrostu,

to podstawowym ludzkim prawem,
prawem wszystkich dzieci

jest żyć w świecie prowadzącym do rozwoju,

w świecie pełnym myślenia "Jeszcze nie"

Dziękuję.

[Brawa]