Τι μπορούν να κάνουν οι κοινοί πολίτες για να διεκδικήσουν την εξουσία του διαδικτύου

Ο τεχνολογικός αρχιτέκτονας Φάντι Σεχάντε βοήθησε στη δημιουργία
μιας υποδομής που κάνει το διαδίκτυο να δουλεύει: βασικά πράγματα όπως την υπηρεσία ονοματοδοσίας τομέων και τα πρότυπα της διεύθυνσης IP. Σήμερα επικεντρώνεται στην εξεύρεση τρόπων για να επωφεληθεί
η κοινωνία από την τεχνολογία. Σε μια φρέσκια συζήτηση με την Μπριν Φρίντμαν, την έφορο του ινστιτούτου TED, ο Σεχάντε συζητάει για τον συνεχή πόλεμο ανάμεσα στη Δύση και την Κίνα πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη, πώς οι τεχνολογικές εταιρείες μπορούν να γίνουν οι φύλακες της εξουσίας που έχουν για να διαμορφώσουν ζωές και οικονομίες και τι μπορούν να κάνουν οι κοινοί πολίτες για να διεκδικήσουν την εξουσία του διαδικτύου.

Μπριν Φρίντμαν: Είπες ότι τον 20ό αιώνα,

η παγκόσμια εξουσία
ήταν στα χέρια της κυβέρνησης.

Στην αρχή αυτού του ψηφιακού αιώνα,

μεταφέρθηκε στις επιχειρήσεις

και ότι στο μέλλον
θα μεταφερθεί στους ανθρώπους.

Πήρα συνέντευξη σε πολλούς ανθρώπους,

και λένε ότι κάνεις λάθος,

και στοιχηματίζουν πάνω στις εταιρείες.

Γιατί εσύ έχεις δίκιο,

και γιατί οι άνθρωποι θα υπερισχύσουν;

Φαντί Σεχάντε: Γιατί οι εταιρείες
ικανοποιούν τους ανθρώπους,

κι εμείς ως πολίτες

πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε
ότι έχουμε έναν μεγάλο ρόλο

στη διαμόρφωση της κυβέρνησης
του κόσμου, γυρίζοντας σελίδα.

Ναι, πράγματι, η διελκυστίνδα τώρα
βρίσκεται μεταξύ των κυβερνήσεων,

οι οποίες έχασαν μεγάλο μέρος
της εξουσίας τους από τις εταιρείες

διότι το διαδίκτυο δεν είναι δομημένο
γύρω από ένα σύστημα έθνους κράτους,

όπου οι κυβερνήσεις έχουν εξουσία.

Το διαδίκτυο είναι υπερεθνικό.

Δεν είναι διεθνές, ούτε εθνικό,

και επομένως οι εταιρείες
έγιναν πάρα πολύ ισχυρές.

Διαμορφώνουν την οικονομία μας,
την κοινωνία μας,

οι κυβερνήσεις δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Αυτή τη στιγμή αντιδρούν.

Και φοβάμαι ότι αν εμείς ως πολίτες,-

οι οποίοι, κατά την άποψή μου,
είμαστε ο πιο σημαντικός στύλος-

δεν λάβουμε υπόψη
τον ρόλο μας, τότε έχετε δίκιο.

Οι επικριτές ή οι άνθρωποι που σας λένε

ότι θα επικρατήσουν
οι επιχειρήσεις, είναι σωστοί.

Θα συμβεί.

ΜΦ: Λες δηλαδή ότι οι άνθρωποι
θα αναγκάσουν τις επιχειρήσεις

ή οι επιχειρήσεις θα αναγκαστούν
να ανταποκριθούν

ή υπάρχει ένας φόβος ότι δεν θα το κάνουν;

ΦΣ: Πιστεύω ότι θα το κάνουν.

Kοιτάξτε πριν από δύο εβδομάδες,

μια μικρή εταιρεία ονόματι Skip
κέρδισε την Uber, τη Lyft και όλους

για να πάρει την άδεια για τo εμπόριο
πατινιών στο Σαν Φρανσίσκο.

Αν διαβάσετε τον λόγο που κέρδισε η Skip,

είναι γιατί η Skip άκουσε
τους ανθρώπους του Σαν Φρανσίσκο,

οι οποίοι κουράστηκαν με τα πατίνια
να αφήνονται παντού,

και πήγαν πράγματι στην πόλη και είπαν,

«Θα υλοποιήσουμε την υπηρεσία,

αλλά θα ανταποκριθούμε
στις απαιτήσεις των ανθρώπων

ώστε να οργανωθούμε
γύρω από ένα σύνολο κανόνων».

Aυτοδιοίκησαν τη στάση τους,
και κέρδισαν το συμβόλαιο

πάνω σε κάποιες πανίσχυρες εταιρείες.

ΜΦ: Σχετικά με τις οδηγίες
και την αυτοδιοίκηση,

πέρασες μια ολόκληρη ζωή στη δημιουργία
κατευθυντήριων γραμμών και κανόνων

για το διαδίκτυο.

Πιστεύεις ότι πέρασαν αυτές οι μέρες;

Ποιος θα καθοδηγήσει, ποιος θα ελέγξει,

και ποιος θα δημιουργήσει
αυτούς τους κανόνες;

ΦΣ: Οι κανόνες που κυβερνούν
τα επίπεδα της τεχνολογίας του διαδικτύου

είναι εφαρμοσμένοι πλήρως αυτή τη στιγμή,

κι εγώ δούλευα πολύ για μερικά χρόνια
στον καθορισμό αυτών των κανόνων

γύρω από ένα κομμάτι του διαδίκτυο
που καθιστά το διαδίκτυο ένα δίκτυο.

Η υπηρεσία ονοματοδοσίας τομέων,
τους αριθμούς IP,

όλα αυτά είναι στη θέση τους.

Ωστόσο, καθώς εισχωρούμε
στα άνω στρώματα του διαδικτύου,

τα ζητήματα τα οποία επηρεάζουν
εμένα κι εσάς καθημερινά-

η ιδιωτικότητα, η ασφάλεια, κτλ.-

το σύστημα για να δημιουργήσει κανόνες
γι' αυτά δυστυχώς δεν έχει εφαρμοστεί.

Οπότε, όντως έχουμε ένα πρόβλημα.

Έχουμε ένα σύστημα συνεργασίας
και διακυβέρνησης

το οποίο πρέπει πραγματικά
να δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή

έτσι ώστε οι εταιρείες, οι κυβερνήσεις
κι οι πολίτες να συμφωνήσουν

στο πώς θα προοδεύσει
αυτός ο νέος ψηφιακός κόσμος.

ΜΦ: Άρα τι δίνει σε μια ψηφιακή εταιρεία
οποιοδήποτε κίνητρο;

Ας πούμε -το Facebook
μου έρχεται στον νου-

θα έλεγαν ότι θα νοιάζονταν
για το καλό των χρηστών τους,

αλλά πιστεύω πολλοί άνθρωποι
θα διαφωνούσαν με αυτό.

ΦΣ: Ήταν πολύ δύσκολο να βλέπουμε
πώς οι τεχνολογικές εταιρείες αντέδρασαν

στην απάντηση των πολιτών
για τις τεχνολογίες τους.

Και ορισμένες από αυτές, πριν από δύο
ή τρία χρόνια, βασικά το αγνόησαν.

Ο λόγος που ακούω σε πολλά
διοικητικά συμβούλια είναι,

«Είμαστε μόνο μια τεχνολογική πλατφόρμα.

Δεν φταίω αν η τεχνολογική μου πλατφόρμα
αναγκάζει τις οικογένειες να σκοτώνουν

τις κόρες τους στο Πακιστάν.

Δεν φταίω εγώ. Είναι δικό τους πρόβλήμα.

Εγώ έχω απλώς την τεχνολογική πλατφόρμα».

Τώρα, πιστεύω ότι μπαίνουμε σε μια φάση

όπου οι εταιρείες συνειδητοποιούν
ότι αυτό δεν είναι πλέον βιώσιμο,

και αρχίζουν να βλέπουν την αντίδραση

που έρχεται από τους ανθρώπους,
τους χρήστες, τους πολίτες,

αλλά και τις κυβερνήσεις
οι οποίες αρχίζουν να λένε,

«Αυτό είναι αδύνατον».

Γι' αυτό πιστεύω πως αρχίζει
να διαμορφώνεται μια ωριμότητα,

ειδικά στην περιοχή της Σίλικον Βάλεϊ,

όπου οι άνθρωποι αρχίζουν να λένε,
«Έχουμε έναν ρόλο».

Όποτε μιλάω σε αυτούς τους ηγέτες λέω,

«Κοίτα, θα μπορούσες να 'σαι ο πετυχημένος
διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρείας,

αλλά θα μπορούσες
να είσαι κι ένας διαχειριστής».

Κι αυτή είναι η λέξη κλειδί.

«Θα μπορούσες να είσαι ένας διαχειριστής
από τη δύναμη που έχεις για να καθορίσεις

τις ζωές και τις οικονομίες
δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Ποιο από τα δύο θέλεις να είσαι;

Κι η απάντηση είναι,
ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Αυτό είναι που μας λείπει αυτή τη στιγμή.

Όταν ένας ενήλικας όπως ο Μπραντ Σμιθ,
ο πρόεδρος της Microsoft,

είπε πριν από λίγους μήνες,

«Χρειαζόμαστε μια νέα σειρά
συμβάσεων της Γενεύης

για να διαχειριστούμε την ασφάλεια
του ψηφιακού χώρου»,

πολλά από τα εξέχοντα στελέχη
στη Σίλικον Βάλεϊ

στην πραγματικότητα
αντιτάχθηκαν στα λόγια του.

«Τι εννοείτε, σύμβαση της Γενεύης;

Δεν χρειαζόμαστε συμβάσεις
της Γενεύης. Αυτορυθμιζόμαστε».

Αλλά αυτό το κλίμα αλλάζει,

και αρχίζω και βλέπω
πολλούς ηγέτες να λένε,

«Βοηθήστε μας».

Αλλά εδώ έγκειται το κρίσιμο ερώτημα.

Ποιος θα βοηθήσει αυτούς τους ηγέτες
να κάνουν το σωστό;

ΜΦ: Ποιος θα τους βοηθήσει;

Επειδή θα μου άρεσε να σου παίρνω
συνέντευξη για μια ώρα,

αλλά μετάδωσέ μου τον μεγαλύτερο σου
φόβο και την καλύτερη ελπίδα

για τον τρόπο που θα λειτουργήσει αυτό.

ΦΣ: Η μεγαλύτερή μου ελπίδα είναι
ότι ο καθένας μας θα γίνει διαχειριστής

σε αυτόν τον νέο ψηφιακό κόσμο.

Αυτή είναι η μεγάλη μου ελπίδα,

επειδή πιστεύω θέλουμε να ρίχνουμε
συχνά την ευθύνη στους άλλους.

«Οι γενικοί διευθυντές φέρονται έτσι».

«Αυτές οι κυβερνήσεις δεν κάνουν αρκετά».

Αλλά τι γίνεται με εμάς;

Πώς ο καθένας από εμάς αναλαμβάνει
την ευθύνη να γίνει διαχειριστής

στον ψηφιακό χώρο που ζούμε;

Και ένα από τα πράγματα
που πιέζω του πρυτάνεις

είναι ότι χρειαζόμαστε φοιτητές
των θετικών επιστημών

και της πληροφορικής,

ο οποίος θα γράψει
την επόμενη γραμμή κώδικα

ή θα σχεδιάσει την επόμενη συσκευή ΙοΤ

για να τους εμφυσήσουμε
μια αίσθηση ευθύνης και διαχείρισης

σε ό, τι δημιουργούν.

Πρότεινα να δημιουργήσουμε έναν νέο όρκο,

όπως τον Όρκο του Ιπποκράτη,

ώστε κάθε φοιτητής που μπαίνει
σε ένα πρόγραμμα μηχανικής

να παίρνει έναν όρκο γνώσης
ή τεχνοκρατικό όρκο

ή κάποιον όρκο αφοσίωσης
στους υπόλοιπους από εμάς.

Αυτή είναι η ελπίδα μου,
ότι όλοι θα ανταποκριθούμε.

Γιατί οι κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις
θα παλέψουν σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας,

Πού είμαστε όμως εμείς;

Εάν δεν παίξουμε εμείς
σε αυτό το παιχνίδι δυνάμεων,

πιστεύω ότι θα καταλήξουμε
σε μια άσχημη θέση.

Ο μεγαλύτερός μου φόβος;

Ο μεγαλύτερός μου φόβος,
για να είμαι πολύ επιδέξιος σήμερα,

αυτό που με κρατάει ξάγρυπνο

είναι ο τρέχων πόλεμος μεταξύ
της Δύσης, τον φιλελεύθερο κόσμο,

και της Κίνας,

στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης.

Γίνεται ένας πραγματικός πόλεμος,

και για εκείνους από εμάς που έζησαν

την εποχή της μη διάδοσης
των πυρηνικών όπλων

και είδαν πως οι λαοί συμφώνησαν

να αποσύρουν από το τραπέζι
κάποια πολύ επικίνδυνα πράγματα.

To Ίδρυμα Κάρνεγκι
μόλις ολοκλήρωσε μια μελέτη.

Μίλησαν σε κάθε χώρα
που κατασκεύασε πυρηνικά όπλα

και τους ρώτησαν,

«Ποιο ψηφιακό "όπλο"
θα βγάζατε από το τραπέζι

ενάντια στα σχολεία
ή τα νοσοκομεία κάποιων άλλων;»

Και η απάντηση-

από κάθε πυρηνική δύναμη-
σε αυτή την ερώτηση ήταν,

κάνενα.

Αυτό είναι που με ανησυχεί.

Η οπλοποίηση του ψηφιακού χώρου,

και ο αγώνας για να φτάσουμε εκεί.

ΜΦ: Ακούγεται σαν να έχεις
πάρα πολλή δουλειά να κάνεις,

όπως και οι υπόλοιποι από εμάς.

Φάντι, σε ευχαριστώ πολύ.
Το εκτιμώ πραγματικά.

ΦΣ: Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)