Chris Jordan visualiseert schokkende data.

Beeldend kunstenaar Chris Jordan confronteert ons op treffende wijze met de westerse cultuur. Zijn gigantische fotowerken maken bijna onvoorstelbare statistieken zichtbaar -- zoals het verbijsterende aantal papieren bekertjes dat we iedere dag gebruiken.

Mijn werk gaat over ons onbewuste gedrag

op collectief niveau.

Wat ik daarmee bedoel, is het gedrag

dat we onkennen,

en wat actief is onder ons dagelijks bewustzijn.

En als individuen, doen we deze dingen voortdurend, elke dag.

Zoals wanneer je vrouw het moet ontgelden

omdat je kwaad bent op iemand anders.

Of je drinkt teveel op een feestje omdat je gespannen bent.

Of je eet teveel, omdat je gevoelens gekwetst zijn, of iets dergelijks...

En als we dergelijke dingen doen,

als 300 miljoen mensen zich onbewust gedragen,

dan kan dit tot catastrofale dingen leiden

die niemand wil, en niemand beoogde.

En daarnaar kijk ik met mijn fotografische werk.

Dit is een beeld dat ik recentelijk voltooide, dat

als je een beetje afstand neemt,

ziet het eruit als een soort neo-gotisch cartoonplaatje

van een fabriek die vervuiling uitstoot.

En als je wat dichterbij komt,

gaat het lijken op een helehoop pijpen, zoals in de chemische industrie,

of een raffinaderij, of misschien een hels verkeersknooppunt.

En als je helemaal dichtbij komt,

realiseer je je dat het gemaakt is van heel veel plastic bekertjes.

Om precies te zijn: 1 miljoen plastic bekertjes.

Dat is de hoeveelheid bekertjes die gebruikt wordt tijdens vluchten

in de Verenigde Staten... iedere zes uur.

We gebruiken 4 miljoen bekertjes per dag in vliegtuigen,

en vrijwel geen daarvan worden hergebruikt of gerecycled;

dat doen ze niet in die in die bedrijfstak.

Dit getal is nietig, vergeleken

met de papieren bekertjes die we elke dag gebruiken,

40 miljoen bekertjes per dag voor warme dranken,

voornamelijk koffie.

Ik kon geen 40 miljoen bekertjes kwijt op het canvas,

maar er pasten er 410.000 op... Dit is hoe 410.000 bekertjes er uitzien.

Dat is 15 minuten van ons bekertjes-verbruik.

En als je werkelijk zoveel bekertjes zou kunnen stapelen,

zou dat deze proportie aannemen.

En hier is een uur verbruikte bekertjes.

En hier is een dag verbruikte bekertjes.

Je kunt nog steeds de mensjes zien, helemaal beneden.

Dat is zo hoog als een gebouw van 42 verdiepingen,

en ik heb het Vrijheidsbeeld erbij gezet voor de schaalverhouding.

Over gerechtigheid, er speelt zich een ander fenomeen af in onze cultuur

dat mij zeer veronrust, en dat is dat Amerika op dit moment

het hoogste percentage van haar bevolking in de gevangenis heeft zitten

van alle landen in de wereld.

1 op de vier mensen in gevangenissen

is een Amerikaan, in een Amerikaanse gevangenis.

En ik wilde het aantal laten zien.

Het aantal is 2.3 miljoen Amerikanen, opgesloten in 2005.

En dat is sindsdien gestegen, maar we hebben de cijfers nog niet.

Dus ik wilde 2.3 miljoen gevangenis-uniformen laten zien,

en in de feitelijke print van dit werk,

heeft ieder uniform de grootte van een tiencent stuk op z'n kant.

Ze zijn nietig, nauwelijks herkenbaar als een stuk stof,

en om er 2.3 miljoen te laten zien, had ik een doek nodig

dat groter was dan enige printer op aarde zou kunnen printen.

Dus moest ik het splitsen in meerdere panelen

met een oppervlak van 3 bij 7 ½ meter.

Dit is dat werk, geinstalleerd in een gallerie in New York;

..dit zijn mijn ouders die het werk bekijken.

..dit zijn mijn ouders die het werk bekijken.

Elke keer wanneer ik dit zie,

vraag ik me af of mijn moeder mijn vader toefluistert:

"Hij heeft eindelijk zijn kleren eens gevouwen"

"Hij heeft eindelijk zijn kleren eens gevouwen"

Ik wil u nu een aantal stukken laten zien, die over verslaving gaan.

En dit werk in het bijzonder, gaat over sigaretten-verslaving.

Ik wilde een stuk maken dat het werkelijke aantal Amerikanen laat zien

dat overlijdt aan roken.

Meer dan 400.000 mensen overlijden ieder jaar in de V.S.

aan het roken van sigaretten.

En dus bestaat dit werk uit heel veel pakjes sigaretten.

En, als je langzaam terugloopt,

zie je dat het een schilderij van Van Gogh is, genaamd "Schedel met sigaret".

Het is vreemd wanneer je bedenkt, dat op 9/11,

toen die ramp gebeurde, 3.000 amerikanen stierven,

en herinner je je de reactie?

Het weerschalde over de hele wereld,

en de echo zal nog lang hoorbaar blijven.

We zullen er over 100 jaar nog steeds over praten.

Maar op diezelfde dag overleden 1.100 Amerikanen aan roken.

En de dag erna overleden nog eens 1.100 Amerikanen aan roken.

En sindsdien zijn er iedere dag 1.100 Amerikanen overleden.

en vandaag.. sterven 1.100 Amerikanen aan de gevolgen van roken.

En daar praten we niet over; we schuiven het weg.

De tabakslobby...te sterk...

We schuiven het gewoon weg uit ons bewustzijn.

En terwijl we de vernietigende kracht van sigaretten goed kennen,

blijven we toestaan dat onze kinderen, onze zonen en dochters,

aan de invloeden zijn blootgesteld, die ze doen beginnen met roken.

En dat is waar het volgende werk over gaat.

Dit bestaat uit enorm veel sigaretten: 65.000 sigaretten,

wat gelijk is aan het aantal tieners,

die gaan beginnen met roken deze maand, en iedere maand in de V.S.

In de V.S. beginnen ieder jaar meer dan 700.000 kinderen,

jonger dan 18, met roken.

Een andere vreemde epidemie in de Verenigde Staten

waarvan ik u op de hoogte wil brengen

is het fenomeen: misbruik en verkeerde aanwending van medicijnen.

Dit is een beeld dat ik gemaakt heb van enorm veel Vicodin-tabletten...

alhoewel, ik had slechts 1 enkele tablet

die ik enorm vaak gescand heb.

die ik enorm vaak gescand heb.

En wanneer je afstand neemt, zie je 213.000 Vicodin tabletten,

gelijk aan het aantal bezoeken aan de Eerste Hulp-afdeling

van Amerikaanse ziekenhuizen,

toe te schrijven aan misbruik en verkeerde aanwending van voorgeschreven

pijnstillers en tranquillizers.

Een derde van alle overdoses in de V.S. --

inclusief cocaine, heroine, alcohol, alles --

een op de drie overdoses betreft een voorgeschreven medicijn.

Een vreemd fenomeen.

Dit is een werk dat ik pas recentelijk voltooide

over een ander tragisch fenomeen. En dat is het fenomeen,

onze groeiende obsessie met borstvergroting.

Vorig jaar gingen 384.000 vrouwen, Amerikaanse vrouwen,

vrijwillig onder het mes om hun borsten te laten vergroten.

Het is hard op weg om het populairste eindexamen-cadeau te worden,

dat jonge meisjes krijgen, voordat ze gaan studeren.

Dus maakte ik dit beeld van Barbie-poppen,

en wanneer je wat afstand neemt zie je een soort bloemmotief,

en als je helemaal terugloopt, zie je 32.000 Barbie-poppen,

die staan voor het aantal borstvergotingen

dat iedere maand wordt uitgevoerd in de V.S.

Het overgrote merendeel daarvan zijn meisjes van onder de 21.

En vreemd genoeg: de enige plastisch chirurgische ingreep

die populairder is dan borstvergroting, is liposuctie,

en dat laten overwegend mannen doen.

Nu wil ik benadrukken, dat dit slechts voorbeelden zijn.

Ik belicht deze onderwerpen niet als zijnde de belangrijkste.

Het zijn slechts voorbeelden.

En de reden waarom ik dit doe, is dat ik bang ben...

dat we als cultuur momenteel niet genoeg voelen.

Er heerst een soort bedwelming in Amerika op dit moment.

We zijn onze verontwaardiging kwijtgeraakt, onze woede en onze droefheid

over wat zich afspeelt in onze cultuur op het moment,

wat zich afspeelt in ons land,

de misdaden die worden begaan in onze naam, elders in de wereld.

We zijn ze kwijtgeraakt; we zijn die gevoelens kwijtgeraakt.

Onze culturele vreugde, onze nationale vreugde is nergens te bekennen.

En een van de oorzaken hiervan, denk ik,

is dat terwijl ieder van ons tracht zich een nieuw wereldbeeld te vormen,

het holoptische wereldbeeld, het holografische beeld

dat we ons allemaal trachten te vormen in ons hoofd

van de verbondenheid van alles: de ecologische voetafdruk

1000 km verderop, van de dingen die we kopen;

de sociale gevolgen, 10.000 km verderop

van de dagelijkse beslissingen die we maken als consumenten.

Terwijl we dit beeld proberen te vormen,

en we iets trachten te leren over de massaliteit van onze cultuur,

doen we dat met informatie die bestaat uit gigantische getallen:

getalen in de miljoenen, in de honderden miljoenen,

in de miljarden en nu ook in de biljarden.

Het nieuwe budget van Bush is in de biljarden, en dit zijn getallen

die onze hersenen simpelweg niet kunnen bevatten.

We kunnen deze enorme statistieken niet werkelijk begrijpen.

En dat is dus wat ik probeer te doen met mijn werk:

ik neem deze getallen, deze statistieken

uit de oorspronkelijke taal van data, en vertaal ze

naar een universelere beeldende taal, die kan worden gevoeld.

Want ik ben ervan overtuigd, dat als we deze onderwerpen kunnen voelen,

als we deze dingen beter kunnen invoelen,

worden ze belangrijker voor ons dan ze momenteel zijn.

En als we dat kunnen vinden,

dan kunnen we in ieder van ons ook vinden

wat nodig is om de grote vraag onder ogen te zien,

namelijk: Hoe kunnen we veranderen?

Dat is in mijn ogen de grote vraag die ons als volk voorligt:

Hoe kunnen we veranderen? Hoe veranderen we als cultuur,

en hoe nemen we individueel de verantwoordelijkheid

voor het enige stukje van de oplossing dat in onze macht is,

namelijk ons eigen gedrag?

Ik geloof dat je jezelf niet als slecht hoeft te zien

om deze zaken aandacht te geven.

Ik wijs niet naar Amerika met een beschuldigende vinger.

Ik zeg simpelweg: dit is wie wij op dit moment zijn.

En als we dingen zien

die ons niet aanstaan in onze cultuur,

hebben we een keuze.

De mate van integriteit die ieder van ons naar voren kan brengen,

in deze kwestie kan brengen, de mate van karakter die we kunnen opbrengen

wanneer we ons daadwerkelijk afvragen hoe te veranderen.

Het definieert ons reeds als individuen en als een natie,

en het zal dat voortdurend blijven doen in de toekomst.

En het zal diepgaande invloed hebben op het welzijn, de kwaliteit van leven,

van de miljarden mensen

die de gevolgen van ons handelen van ons gaan erven.

Ik spreek hier niet over op een abstrakte wijze,

maar ik zeg: dit zijn wij... hier in deze ruimte.

Nu, op dit moment.

Dank u, en goedemiddag.

.