Μεταμορφώνοντας δυνατά στατιστικά σε τέχνη.

Ο καλλιτέχνης Κρις Τζόρνταν μας παρουσιάζει μια συγκλονιστική οπτική του Δυτικού Πολιτισμού. Οι τεράστιες φωτογραφίες του, απεικονίζουν μερικά σχεδόν αδιανόητα στατιστικά, όπως τον εκπληκτικό αριθμό χάρτινων ποτηριών που χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Η εργασία μου έχει σχέση με συμπεριφορές στις οποίες όλοι συμμετέχουμε ασυναίσθητα

σε συλλογικό επίπεδο.

Αναφέρομαι στις συμπεριφορές

τις οποίες αρνούμαστε

και αυτές οι οποίες λειτουργούν κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής μας συνείδησης.

και ως άτομα, όλοι μας λειτουργούμε έτσι, όλη την ώρα, καθημερινά.

Είναι όπως όταν φέρεσαι άσχημα στην γυναίκα σου

γιατί εκνευρίστηκες με κάποιον άλλον.

Η όπως όταν έχεις πιει λίγο παραπάνω σε κάποιο πάρτυ από το άγχος.

Η όταν τρώς πολύ γιατί πληγώθηκες, ή οτιδήποτε άλλο.

και όταν κάνουμε τέτοια πράγματα,

όταν 300 εκατομμύρια άνθρωποι συμπεριφέρονται ασυναίσθητα,

τότε αυτές αθροίζονται με καταστροφικές συνέπειες

που κανείς δεν θέλει χωρίς να έχει πρόθεση.

Και αυτό εξετάζω με τις φωτογραφικές μου εργασίες.

Αυτή είναι μια εικόνα που ολοκλήρωσα πρόσφατα, είναι,

όταν σταθείς σε κάποια απόσταση,

μοιάζει με κάποια νεό-γοτθική, εικόνα καρτούν

ενός εργοστασίου που ξερνάει απόβλητα.

Και καθώς πλησιάζεις περισσότερο

αρχίζει να μοιάζει με πολλούς σωλήνες, ίσως με χημικό εργοστάσιο

ή διυλιστήριο, ή ίσως ένας αυτοκινητόδρομος.

Και καθώς πλησιάζεις ακόμα περισσότερο,

συνειδητοποιείς ότι αποτελείται από πάρα πολλά πλαστικά ποτήρια.

Στην πραγματικότητα είναι ένα εκατομμύριο πλαστικά ποτήρια,

που είναι ο αριθμός των πλαστικών ποτηριών που χρησιμοποιούνται στα αεροπλάνα

στις ΗΠΑ κάθε έξι ώρες.

Χρησιμοποιούμε τέσσερα εκατομμύρια ποτήρια την ημέρα σε πτήσεις

και ουσιαστικά κανένα από αυτά, δεν επαναχρησιμοποιείται και δεν ανακυκλώνεται

απλά δεν το κάνουν αυτό σε αυτή την βιομηχανία.

Αυτός ο αριθμός είναι μικρός

μπροστά στον αριθμό των χάρτινων ποτηριών που χρησιμοποιούμε καθημερινά

που είναι 40 εκατομμύρια ποτήρια την ημέρα για ζεστά ροφήματα

τα περισσότερα από αυτά για καφέ.

Δεν μπορούσα να χωρέσω 40 εκατομμύρια ποτήρια σε ένα καμβά,

αλλά μπόρεσα να χωρέσω 410.000. Έτσι φαίνονται τα 410,000 ποτήρια.

Αυτό αντιστοιχεί σε 15 λεπτά κατανάλωσης ποτηριών.

και αν μπορούσαμε να στοιβάξουμε τόσα ποτήρια στην πραγματικότητα

αυτό θα ήταν το μέγεθος τους.

Και αυτό αντιστοιχεί σε μία ώρα χρήσης ποτηριών.

Και αυτό αντιστοιχεία σε μία μέρα χρήσης ποτηριών.

Μπορείτε ακόμα να διακρίνετε τα μικρά ανθρωπάκια εκεί κάτω

Αυτό είναι όσο ψηλό είναι και ένα κτήριο 42 ορόφων

πρόσθεσα το άγαλμα της ελευθερίας ως μέτρο σύγκρισης.

Αναφέροντας τον όρο ελευθερία, υπάρχει και άλλο ένα φαινόμενο στον πολιτισμό μας

που θεωρώ πολύ ανησυχητικό, και αυτό είναι ότι η Αμερική αυτή την στιγμή

έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένου πληθυσμού

σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο.

Ένας στους τέσσερις ανθρώπους στην φυλακή

είναι Αμερικανοί φυλακισμένοι στην χώρα μας.

Και ήθελα να δείξω τον αριθμό.

Ο αριθμός είναι 2,3 εκατομμύρια έγκλειστοι Αμερικανοί το 2005.

Και αθξήθηκαν από τότε αλλά δεν έχουμε ακόμα τα νούμερα.

Ήθελα λοιπόν να δείξω 2,3 εκατομμύρια στολές φυλακισμένων

και στην πραγματική εκτύπωση του έργου

κάθε στολή έχει μέγεθος ενός πλαγιασμένου κέρματος

είναι πολύ μικρά, σχεδόν δεν διακρίνονται ως κομμάτια υφάσματος,

και για να παρουσιάσω 2,3 εκατομμύρια στολές σε καμβά

το μέγεθος του θα ήταν τόσο μεγάλο που κανένας εκτυπωτής δεν μπορούσε να τυπώσει.

Έτσι έπρεπε να το διαιρέσω σε πολλές επιφάνειες

Με ύψος 3 μέτρα και πλάτος 7,5 μέτρα.

Εδώ το βλέπουμε σε μία γκαλερί της Νέας Υόρκης

αυτοί είναι οι γονείς μου που εξετάζουν το έργο.

(Γέλια)

Κάθε φορά που κοιτάζω αυτό το έργο,

πάντα αναρωτιέμαι αν η μητέρα μου ψιθυρίζει στον πατέρα μου,

"Επιτέλους δίπλωσε τα ρούχα του".

(Γέλια)

Θα ήθελα να σας δείξω μερικά έργα τα οποία έχουν σχέση με εξαρτήσεις

και το συγκεκριμένο έχει σχέση με την εξάρτηση του τσιγάρου.

Ήθελα να δημιουργήσω ένα έργο που δείχνει το πραγματικό αριθμό Αμερικάνων

που πεθαίνουν από το τσιγάρο.

Περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι πεθαίνουν στις ΗΠΑ κάθε χρόνο

από το κάπνισμα.

Αυτό το έργο αποτελείται από πάρα πολλά πακέτα τσιγάρων.

Και καθώς απομακρυνόμαστε σιγά σιγά

βλέπουμε ότι είναι ένας πίνακας του Βαν Γκόγκ, που ονομάζεται "Κρανίο με τσιγάρο"

Είναι παράξενο αν σκεφτούμε ότι την 11η Σεπτεμβρίου

όταν εκείνη η τραγωδία συνέβη, 3.000 Αμερικανοί σκοτώθηκαν,

και θυμάστε την αντίδραση;

Αντήχησε σε όλο τον κόσμο,

και θα συνεχίσει να αντηχεί και στο μέλλον.

θα είναι ένα θέμα που θα συζητάμε σε 100 χρόνια.

και όμως την ίδια ημέρα, 1.100 Αμερικανοί πέθαναν από το κάπνισμα

και την επόμενη ημέρα, ακόμη 1.100 Αμερικανοί πέθαναν από το κάπνισμα.

και κάθε ημέρα έκτοτε, 1.100 Αμερικανοί πέθαναν,

και σήμερα 1.100 Αμερικανοί πεθαίνουν από το κάπνισμα.

και δεν μιλάμε για αυτό. Το αγνοούμε.

Το λόμπι του καπνού, είναι πολύ δυνατό

Το απορρίπτουμε από τη συνείδησή μας

και γνωρίζοντας όσα γνωρίζουμε για την καταστροφική δύναμη των τσιγάρων,

εξακολουθούμε να επιτρέπουμε στα παιδιά μας, στους γιους και στις κόρες μας,

να ζούνε μέσα σε επιρροές που τους μαθαίνουν το κάπνισμα.

Αυτό είναι το θέμα του επόμενου έργου.

Εδώ έχουμε πολλά πολλά τσιγάρα: 65.000 τσιγάρα,

τα οποία είναι ισάριθμα με τον αριθμό των εφήβων,

που θα ξεκινήσουν το κάπνισμα αυτό το μήνα και κάθε μήνα στις ΗΠΑ.

Περισσότερα από 700.000 παιδιά στις ΗΠΑ έως 18 ετών,

αρχίζουν το κάπνισμα κάθε χρόνο.

Άλλη μια παράξενη επιδημία στις ΗΠΑ

την οποία θα ήθελα να σας παρουσιάσω

είναι το φαινόμενο της κατάχρησης και κακής χρήσης των φαρμάκων.

Αυτό είναι μια εικόνα που έφτιαξα με πάρα πολλά Vicodin --

για την ακρίβεια είχα μόνο ένα Vicodin

το οποίο σκάναρα πάρα πολλές φορές

(Γέλια)

Έτσι όταν σταθείτε πιο πίσω θα δείτε 213.000 χάπια Vicodin,

που είναι ο αριθμός των επισκέψεων στα επείγοντα των νοσοκομείων

κάθε χρόνο στις ΗΠΑ

εξαιτίας της κατάχρησης και κακής χρήσης συνταγολογημένων αναλγητικών

και αγχολυτικών φαρμάκων.

Ένα τρίτο όλων των περιστατικών υπερβολικής δόσης στις ΗΠΑ

συμπεριλαμβανομένων κοκαΐνης, ηρωίνης, και αλκοόλ, τα πάντα --

ένα τρίτο των περιστατικών υπερβολικής δόσης είναι συνταγολογημένα φάρμακα.

Ένα παράξενο φαινόμενο.

Αυτό είναι ένα έργο που πρόσφατα ολοκλήρωσα

σχετικό με ένα άλλο τραγικό φαινόμενο και αυτό το φαινόμενο είναι

αυτή την αυξανόμενη μανία που έχουμε με την χειρουργική προσθετική στήθους.

384.000 γυναίκες, Αμερικανίδες, πέρσι

υποβλήθηκαν σε εκλεκτική χειρουργική προσθετική στήθους.

Εξελίσσεται γρήγορα ως το πιο δημοφιλές δώρο αποφοίτησης μαθητριών λυκείου

και δωρίζεται σε νεαρά κορίτσια που ετοιμάζονται για το πανεπιστήμιο.

Έτσι έφτιαξα αυτή την εικόνα από πλαστικές κούκλες,

και καθώς απομακρυνόμαστε λίγο βλέπουμε κάτι που μοιάζει με σχέδιο λουλουδιού

και καθώς αποκρινόμαστε αρκετά, βλέπουμε 32.000 πλαστικές κούκλες,

που αντιπροσωπεύουν των αριθμόν επεμβάσεων προσθετικής στήθους

που γίνονται στις ΗΠΑ κάθε μήνα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών είναι ηλικίας κάτω των 21 ετών.

Και κατά ένα παράξενο τρόπο το μόνο είδος πλαστικής χειρουργικής

που είναι ακόμα πιο δημοφιλές από την προσθετική στήθους είναι η λιποαναρρόφηση

και οι περισσότερες επεμβάσεις γίνονται σε άνδρες.

Τώρα, θέλω να τονίσω ότι αυτά είναι μόνο παραδείγματα.

Δεν τα παρουσιάζω ως τα σημαντικότερα θέματα.

Είναι μόνο παραδείγματα.

Και ο λόγος που το κάνω αυτό είναι ότι έχω ένα φόβο

ότι δεν αισθανόμαστε αρκετά ως πολιτισμός αυτή την στιγμή.

Υπάρχει ένα είδους αναισθησίας στην Αμερική αυτή την στιγμή.

έχουμε χάσει την αίσθηση προσβολής, θυμού και θλίψης

για το τι συμβαίνει στον πολιτισμό μας αυτή την στιγμή,

τι συμβαίνει στην χώρα μας,

οι αγριότητες που διαπράττονται εις βάρος του ονόματος μας σε όλο τον κόσμο.

Έχουν χαθεί, τα συναισθήματα έχουν χαθεί.

η πολιτιστική μας περηφάνια, η εθνική μας περηφάνια δεν φαίνεται πουθενά.

και μια από τις αιτίες νομίζω

είναι ότι ενώ ο καθένας προσπαθεί να φτιάξει την δική του οπτική για τον κόσμο,

αυτή η οπτική για τον κόσμο, αυτή η ολογραφική εικόνα

που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε στο μυαλό μας

για την διασύνδεση των πραγμάτων: τα περιβαλλοντικά αποτυπώματα

1.000 μίλια μακριά από τα προϊόντα που αγοράζουμε;

οι κοινωνικές συνέπειες 10.000 μίλια μακριά

από τις καθημερινές αποφάσεις που παίρνουμε ως καταναλωτές.

Καθώς προσπαθούμε να κτίσουμε αυτή την αντίληψη,

και προσπαθούμε να αφομοιώσουμε το υπερμέγεθος του πολιτισμού μας,

οι πληροφορίες που λαμβάνουμε είναι αυτοί οι γιγαντιαίοι αριθμοί:

αριθμοί σε εκατομμύρια, σε εκατοντάδες εκατομμύρια,

σε δισεκατομμύρια και τώρα σε τρισεκατομμύρια

Ο καινούργιος προϋπολογισμός του Μπούς είναι σε τρισεκατομμύρια και αυτοί είναι αριθμοί

που το μυαλό μας δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει.

Δεν μπορούμε να βγάλουμε νόημα από αυτές τις τεράστιες στατιστικές.

Και αυτό που προσπαθώ να κάνω μέσα από τα έργα μου,

είναι να πάρω αυτούς τους αριθμούς, αυτές τις στατιστικές

από την ωμή γλώσσα των δεδομένων και να τα μεταφράσω

σε μια παγκόσμια οπτική γλώσσα, την οποία μπορούμε να νοιώσουμε.

Γιατί πιστεύω ότι αν μπορέσουμε να νοιώσουμε αυτά τα θέματα,

αν μπορέσουμε να νοιώσουμε αυτά τα θέματα σε βάθος,

τότε θα έχουν περισσότερη σημασία για εμάς απ’ ότι σήμερα.

Και αν το καταφέρουμε αυτό,

τότε θα μπορέσουμε να βρούμε μέσα στον καθένα μας

τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, για να βρούμε την απάντηση στο μεγάλο ερώτημα,

το οποίο είναι: Πώς αλλάζουμε;

Αυτό, για εμένα, είναι το μεγάλο ερώτημα που αντιμετωπίζουμε ως άνθρωποι αυτή τη στιγμή:

Πώς αλλάζουμε; Πως αλλάζουμε ως πολιτισμός,

και πως ο κάθε ένας μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του

για ένα κομμάτι της λύσης για την οποία είμαστε υπεύθυνοι,

και αυτή είναι η ίδια μας η συμπεριφορά.

Η πεποίθηση μου είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνουμε οι κακοί της υπόθεσης

για να εξετάσουμε αυτά τα θέματα.

Δεν κατηγορώ την Αμερική δείχνοντας την με το δάχτυλο.

Απλώς λεω, ότι αυτοί είμαστε αυτή την στιγμή.

Και αν υπάρχουν πράγματα τα οποία βλέπουμε

και δεν μας αρέσουν στον πολιτισμό μας,

τότε έχουμε μια επιλογή.

Ο βαθμός ακεραιότητας που ο κάθε ένας από μας μπορεί να φέρει στην επιφάνεια,

ώστε να θέσει αυτό το ερώτημα, το βάθος του χαρακτήρα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε

καθώς εξετάζουμε την ερώτηση του πως αλλάζουμε.

Μας καθορίζει ήδη ως άτομα και ως έθνος,

και θα συνεχίσει να μας καθορίζει και στο μέλλον.

Και θα έχει βαθιές επιπτώσεις στην ευημερία και την ποιότητα ζωής,

δισεκατομμυρίων ανθρώπων

οι οποίοι θα κληρονομήσουν τα αποτελέσματα των αποφάσεων μας.

Δεν μιλάω αφηρημένα για αυτό,

Μιλάω -- γιατί αυτοί είμαστε μέσα σε αυτό το δωμάτιο.

Εδώ τώρα, αυτή την στιγμή.

Σας ευχαριστώ και καλό απόγευμα.

(Χειροκρότημα)