แดน กิลเบิร์ต กับคำถามที่ว่า "ทำไมเราจึงมีความสุข?"
-
0:00 - 0:02ถ้าคุณมีเวลาพูด 21 นาที
-
0:02 - 0:05สองล้านปีก็ดูจะเป็นเวลาที่นานเหลือเกิน
-
0:05 - 0:08แต่ในแง่ของวิวัฒนาการ สองล้านปีมันสั้นนิดเดียว
-
0:08 - 0:14แต่ก็ภายในแค่สองล้านปีนี่เอง ที่มวลสมองของมนุษย์เพิ่มขึ้นถึงสามเท่า
-
0:14 - 0:17จากสมองขนาดหนึ่งปอนด์เศษของฮาบิลิส บรรพบุรุษของเรา
-
0:17 - 0:23มาเป็นก้อนเนื้อขนาดสามปอนด์ที่พวกเรามีอยู่ระหว่างหูสองข้าง
-
0:23 - 0:30สมองใหญ่แล้วมันดีอย่างไร ทำไมธรรมชาติถึงอยากให้เรามีสมองใหญ่ๆ
-
0:30 - 0:33ก็นั่นล่ะ มันกลายเป็นว่า เมื่อสมองมีขนาดเพิ่มขึ้นสามเท่า
-
0:33 - 0:37มันไม่ได้แค่ใหญ่ขึ้นสามเท่า แต่มันมีโครงสร้างใหม่เพิ่มขึ้นมาด้วย
-
0:37 - 0:41ที่สมองเราใหญ่ขึ้นก็เพราะมันมีเจ้าส่วนใหม่นี้ ที่เรียกว่า
-
0:41 - 0:45สมองส่วนหน้า (frontal lobe) หรือจะเรียกให้เจาะจงลงไปว่าพรีฟรอนทัล คอร์เท็กซ์
-
0:45 - 0:49แล้วเจ้าพรีฟรอนทัล คอร์เท็กซ์ทำหน้าที่อะไรหรือ มนุษย์เราถึงต้องยกเครื่อง
-
0:49 - 0:54เปลี่ยนกะโหลกใหม่แบบเร่งรัด ในเวลาวิวัฒนาการเพียงช่วงสั้นๆ
-
0:54 - 0:57พรีฟรอนทัล คอร์เท็กซ์ทำหน้าที่หลายอย่างครับ
-
0:57 - 0:59แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ
-
0:59 - 1:03มันสร้างภาพจำลองประสบการณ์ได้
-
1:03 - 1:07นักบินหัดขับเครื่องบินด้วยเครื่องจำลองสภาพการบิน
-
1:07 - 1:09จะได้ไม่ทำผิดพลาดบนเครื่องบินจริงๆ
-
1:09 - 1:12มนุษย์มีความสามารถในการปรับตัวที่น่าทึ่งอันนี้
-
1:12 - 1:16โดยสามารถจำลองสถานการณ์ในหัว
-
1:16 - 1:18ก่อนที่จะลงมือทำในชีวิตจริง
-
1:18 - 1:21กลยุทธ์แบบนี้ บรรพบุรุษของเราทำไม่ได้นะครับ
-
1:21 - 1:26และไม่มีสัตว์สายพันธุ์อื่นใดทำได้ มันเป็นการปรับตัวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
-
1:26 - 1:30เช่นเดียวกับการมีนิ้วหัวแม่มือที่พับขวางฝ่ามือได้ ยืนตรงได้ และมีภาษา
-
1:30 - 1:33เป็นหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้คนเราออกจากป่า
-
1:33 - 1:35ไปเดินในห้างสรรพสินค้าแทน
-
1:35 - 1:38ทีนี้ (เสียงหัวเราะ) คุณทุกคนต้องเคยจำลองสถานการณ์
-
1:38 - 1:39ผมหมายถึง, ก็อย่างเช่น
-
1:39 - 1:43ไอศครีมเบน แอนด์ เจอร์รี่ ก็ไม่มีไอศครีมรสตับกับหัวหอม
-
1:43 - 1:46ไม่ใช่เพราะเขาลองทำ ลองชิม แล้ว "แหวะ"
-
1:46 - 1:49แต่เพราะเขาคิดได้ล่วงหน้าว่ารสชาติมันจะเป็นยังไง
-
1:49 - 1:53แค่คิดถึงรสแบบนั้น ก็แหวะได้โดยไม่ต้องลองทำเลย
-
1:53 - 1:58ลองมาดูกันว่ากลไกการจำลองประสบการณ์ของคุณทำงานยังไง
-
1:58 - 2:02มาทดสอบกันหน่อย ก่อนที่ผมจะพูดต่อ
-
2:02 - 2:06นี่เป็นสถานการณ์อนาคตสองอย่าง ที่ผมอยากให้คุณลองจินตนาการดู
-
2:06 - 2:10แล้วบอกผมว่า คุณชอบอันไหนมากกว่า
-
2:10 - 2:15อย่างแรกคือ ถูกล็อตเตอรี่สัก 314 ล้านเหรียญ
-
2:15 - 2:18อีกอย่างคือเป็นอัมพาตครึ่งล่าง
-
2:18 - 2:21ลองใช้เวลาคิดดูสักนิดหนึ่งครับ
-
2:21 - 2:24คุณอาจรู้สึกว่าไม่เห็นต้องใช้เวลาคิดเลย
-
2:24 - 2:28น่าสนใจนะครับ นี่คือข้อมูลของคนสองกลุ่มนี้
-
2:28 - 2:30ว่าเขามีความสุขมากแค่ไหน
-
2:30 - 2:33เหมือนที่คุณคิดเลยใช่ไหมครับ
-
2:33 - 2:36แต่นี่ไม่ใช่ข้อมูลจริง ผมมั่วขึ้นมาเอง
-
2:36 - 2:41นี่ต่างหากข้อมูลของจริง คุณสอบตกแล้ว นี่ยังฟังเลคเชอร์ไปไม่ถึงห้านาทีเลย
-
2:41 - 2:45เพราะที่จริง หนึ่งปีหลังจากที่ขาใช้การไม่ได้
-
2:45 - 2:50กับหนึ่งปีหลังจากถูกล็อตเตอรี่ คนที่ถูกล็อตเตอรี่กับคนที่เป็นอัมพาต
-
2:50 - 2:52มีความสุขกับชีวิตพอๆ กัน
-
2:52 - 2:55เอาล่ะ คุณไม่ต้องรู้สึกแย่ที่สอบตกหรอกครับ
-
2:55 - 2:58เพราะทุกคนตอบผิดหมดเหมือนคุณนั่นแหละ
-
2:58 - 3:01งานวิจัยที่แล็บของผมทำอยู่
-
3:01 - 3:04ที่นักเศรษฐศาสตร์ และนักจิตวิทยาทั่วประเทศกำลังทำอยู่
-
3:04 - 3:07ได้ให้ผลที่ทำให้เรางงเอามากๆ
-
3:07 - 3:10เราเรียกมันว่า การประเมินผลกระทบเกินจริง (impact bias)
-
3:10 - 3:13ซึ่งหมายถึงแนวโน้มที่ระบบจำลองเหตุการณ์ของเราทำงานผิดพลาด
-
3:13 - 3:17โดยทำให้คุณเชื่อว่าผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน
-
3:17 - 3:20มันต่างกันมากเกินกว่าที่มันเป็นจริงๆ
-
3:20 - 3:22ทั้งงานวิจัยภาคสนาม และในห้องทดลอง
-
3:22 - 3:26เราพบว่า ชนะหรือแพ้เลือกตั้ง มีแฟนหรือแฟนทิ้ง
-
3:26 - 3:31ได้เลื่อนขั้นหรือไม่ได้เลื่อนขั้น สอบผ่านหรือไม่ผ่าน
-
3:31 - 3:36และอื่นๆ อีกมากมาย มีผลกระทบน้อยกว่า รุนแรงน้อยกว่า
-
3:36 - 3:39และมีผลอยู่ไม่นานเท่าที่คนเราคาด
-
3:39 - 3:42ที่จริง งานวิจัยล่าสุด ที่ทำเอาผมเกือบล้มตึง
-
3:42 - 3:47งานนี้เป็นการศึกษาว่าเหตุการณ์สะเทือนใจมีผลกระทบกับคนเรายังไง
-
3:47 - 3:50แล้วผลออกมาว่า ถ้าเหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้ว
-
3:50 - 3:51เว้นแต่ว่าจะมีอะไรพิเศษจริงๆ
-
3:51 - 3:54เหตุการณ์ดังกล่าวจะไม่มีผลกระทบใดๆ กับความสุขของคุณเลย
-
3:54 - 3:57ทำไมล่ะ?
-
3:57 - 4:01ก็เพราะว่าความสุขเป็นสิ่งที่สร้างได้ !
-
4:01 - 4:05เซอร์ โทมัส บราวน์ เขียนไว้ในปี 1642 ว่า "ฉันเป็นคนที่มีความสุขที่สุด
-
4:05 - 4:11ฉันสามารถเปลี่ยนความจนเป็นความรวย เปลี่ยนความแร้นแค้นเป็นความมั่งคั่ง
-
4:11 - 4:15ฉันอยู่ยงคงกระพันยิ่งกว่าอคิลลิส ไม่มีจุดอ่อนที่ใครจะทำอะไรได้เลย
-
4:15 - 4:19ผู้ชายคนนี้เขามีกลไกพิเศษอะไรในหัวหรือครับ?
-
4:19 - 4:24มันก็กลไกเดียวกันกับที่เราทุกคนมีอยู่นั่นแหละครับ
-
4:24 - 4:30มนุษย์เรามีสิ่งที่เรียกว่าระบบภูมิคุ้มกันทางจิต
-
4:30 - 4:35เป็นกระบวนการทางความคิด ซึ่งส่วนใหญ่เราไม่ค่อยรู้ตัว
-
4:35 - 4:39แต่ช่วยให้เราเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อโลก
-
4:39 - 4:43แล้วทำให้เรารู้สึกดีขึ้นกับโลกรอบตัว
-
4:43 - 4:45คุณก็มีกลไกตัวนี้เหมือนกับเซอร์ โทมัส
-
4:45 - 4:49แต่ที่ต่างคือ คุณไม่รู้ตัวว่าคุณมีมันอยู่
-
4:49 - 4:55เราสังเคราะห์ความสุขเองได้ แต่เราชอบคิดว่าความสุขเป็นสิ่งที่ต้องไปแสวงหา
-
4:55 - 5:00ทีนี้ ผมว่าคุณไม่ต้องให้ผมบอกคุณก็คงนึกตัวอย่างคนที่สังเคราะห์ความสุขได้เยอะแยะ
-
5:00 - 5:03แต่อีกเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องหลักฐานจากการทดลองให้ฟัง
-
5:03 - 5:06คุณไม่ต้องมองหาที่ไหนไกลเลย
-
5:06 - 5:09ไหนลองดูสิ ผมพูดเรื่องนี้ไปบ้างแล้วในเลกเชอร์ของผม
-
5:09 - 5:13ผมเอาหนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทม์มาดู แล้วหาตัวอย่างของคนที่สังเคราะห์ความสุขเอง
-
5:13 - 5:15ผมเจอสามคนนี้ที่สังเคราะห์ความสุขเองครับ
-
5:15 - 5:18"ผมดีขึ้นเยอะ ทั้งทางร่างกาย การเงิน อารมณ์ จิตใจ
-
5:18 - 5:22และในแทบทุกๆ ด้าน" "ผมไม่รู้สึกเสียดายเลยแม้แต่นาทีเดียว
-
5:22 - 5:25มันเป็นประสบการณ์ที่งดงามยิ่งใหญ่" "ผมเชื่อว่าผลมันออกมาดีที่สุดเลย"
-
5:25 - 5:27คนพวกนี้เป็นใคร ทำไมมีความสุขกันนัก?
-
5:27 - 5:29เอ่อ คนแรกคือจิม ไรท์
-
5:29 - 5:33พวกคุณบางคนที่อายุมากหน่อยคงจำได้ เขาเป็นประธานสภาผู้แทนราษฎร
-
5:33 - 5:37เขาลาออกจากตำแหน่งพร้อมชื่อเสียงที่เสื่อมเสีย เมื่อนักการเมืองหนุ่มจากพรรครีพับลิกัน
-
5:37 - 5:40ชื่อนายนิว กินริช เปิดโปงเรื่องการคอรัปชั่นของเขา
-
5:40 - 5:42จากสมาชิกพรรคเดโมแครตที่มีอำนาจมากที่สุดในประเทศ
-
5:42 - 5:43เขาสูญเสียหมดทุกอย่าง
-
5:43 - 5:46ทั้งเงิน ทั้งอำนาจ
-
5:46 - 5:48ผ่านไปหลายปี เขาพูดถึงเรื่องนี้ยังไงนะ?
-
5:48 - 5:51"ผมดีขึ้นเยอะ ทั้งทางร่ายกาย การเงิน จิตใจ
-
5:51 - 5:53และในแทบทุกเรื่อง"
-
5:53 - 5:55คนเราจะดีขึ้นในด้านไหนได้อีกล่ะครับ?
-
5:55 - 5:59ด้านพืชผัก? เกลือแร่? หรือว่าสรรพสัตว์? เขาพูดครอบคลุมหมดทุกด้านแล้ว
-
5:59 - 6:01โมรีส บิคแฮมเป็นอีกคนที่คุณคงเคยได้ยินชื่อ
-
6:01 - 6:05โมรีส บิคแฮมพูดประโยคเหล่านี้ ตอนที่เขาได้รับการปล่อยตัว
-
6:05 - 6:07ตอนนั้นเขาอายุ 78 ปี และได้ใช้เวลา 37 ปี
-
6:07 - 6:10อยู่ในคุกที่หลุยเซียน่า ด้วยอาชญากรรมที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ
-
6:10 - 6:12เขาได้รับการปล่อยตัว
-
6:12 - 6:15ตอนอายุ 78 ปี เพราะหลักฐานทาง DNA
-
6:15 - 6:17แล้วเขาพูดถึงประสบการณ์ของเขายังไงนะ?
-
6:17 - 6:19"ผมไม่เสียใจเลยแม้แต่นาทีเดียว มันเป็นประสบการณ์ที่งดงามยิ่งใหญ่"
-
6:19 - 6:21งดงามยิ่งใหญ่เหรอ! เขาไม่ได้แค่บอกว่า
-
6:21 - 6:23"เอ่อ ก็มีคนดีๆ อยู่เหมือนกันนะ มียิมด้วย"
-
6:23 - 6:24เขาพูดว่า "งดงามยิ่งใหญ่"
-
6:24 - 6:28คำนี้เรามักเอาไว้ใช้กับประสบการณ์ทางศาสนา อะไรทำนองนั้นนะ
-
6:28 - 6:32แฮรี่ เอส แลงเกอร์แมน เขาเป็นใครคนหนึ่งที่คุณน่าจะได้รู้จัก
-
6:32 - 6:35แต่ก็ไม่รู้จัก เพราะเมื่อปี 1949 เขาอ่านข่าวเล็กๆ ในหนังสือพิพม์
-
6:35 - 6:39เกี่ยวกับซุ้มขายแฮมเบอร์เกอร์ที่มีสองพี่น้องตระกูลแม็คโดนัลเป็นเจ้าของ
-
6:39 - 6:41เขาคิดว่า "ไอเดียเจ๋งแฮะ!"
-
6:41 - 6:43เขาก็เลยไปหาสองพี่น้องแม็คโดนัล
-
6:43 - 6:45"เราขายแฟรนไชส์ให้คุณได้ในราคา 3,000 ดอลล่าร์"
-
6:45 - 6:49แฮรี่กลับไปนิวยอร์ค ถามพี่ชายที่เป็นนายธนาคารด้านการลงทุน
-
6:49 - 6:50เพื่อขอกู้เงิน 3,000 ดอลล่าร์
-
6:50 - 6:52ประโยคอมตะของพี่ชายเขาคือ
-
6:52 - 6:53"ไอ้โง่ ใครเขากินแฮมเบอร์เกอร์กัน"
-
6:53 - 6:56แล้วก็ไม่ให้ยืมเงิน แล้วหกเดือนต่อมา
-
6:56 - 6:58เรย์ ครอคเกิดไอเดียเหมือนกันเลย
-
6:58 - 7:00และปรากฏว่าคนกินแฮมเบอร์เกอร์ครับ
-
7:00 - 7:04และเรย์ ครอคก็กลายเป็นคนที่รวยที่สุดในอเมริกาอยู่พักหนึ่ง
-
7:05 - 7:07สุดท้าย ประโยคเด็ดสุดๆ
-
7:07 - 7:12พวกคุณบางคนอาจจะจำภาพตอนหนุ่มๆ ของพีท เบส ภาพนี้ได้
-
7:12 - 7:14เขาเป็นมือกลองคนแรกของวงบีทเทิล
-
7:14 - 7:17จนกระทั่งคนในวงส่งเขาไปทำธุระแล้วแอบหนี
-
7:17 - 7:20ไปรับตัวริงโก สตาร์ไปออกทัวร์คอนเสิร์ต
-
7:20 - 7:22ในปี 1994 มีคนไปสัมภาษณ์พีท เบสท์
-
7:22 - 7:25ใช่ เขายังเป็นมือกลองอยู่ ยังเล่นดนตรีอัดเสียงในห้องอัด
-
7:25 - 7:28เขาบอกว่าอย่างนี้ครับ "ผมมีความสุขมากกว่าอยู่กับวงบีทเทิลส์"
-
7:28 - 7:31โอเค นี่คือสิ่งสำคัญที่เราต้องเรียนรู้จากคนเหล่านี้
-
7:31 - 7:33นี่เป็นเคล็ดลับของความสุข
-
7:33 - 7:35ที่ได้ถูกเปิดเผยในที่สุด
-
7:35 - 7:38ข้อแรก สั่งสมทรัพย์สิน อำนาจ และเกียรติยศ
-
7:38 - 7:41แล้วทำยังไงก็ได้ให้สูญเสียมันให้หมด (เสียงหัวเราะ)
-
7:41 - 7:44ข้อสอง ใช้ชีวิตอยู่ในคุกให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ (เสียงหัวเราะ)
-
7:44 - 7:49ข้อสาม ทำให้คนอื่นรวย รวยมากๆ (เสียงหัวเราะ)
-
7:49 - 7:53และสุดท้าย อย่าเข้าร่วมวง เดอะ บีทเทิลส์ (เสียงหัวเราะ)
-
7:53 - 7:58โอเค ผมก็เหมือน ซี แฟรงค์ ที่เดาได้ว่าคุณจะคิดอะไรต่อ
-
7:58 - 8:00คุณก็คงว่า "อ๋อ เหรอ" เพราะว่า เมื่อ
-
8:00 - 8:04คนเราสังเคราะห์ความสุขเอง เหมือนที่คุณๆ พวกนี้เค้าทำ
-
8:04 - 8:08เรายิ้มให้เขา แต่เราก็คงจะกลอกตาไปมา
-
8:08 - 8:11"อ๋อ เหรอ คุณไม่ได้อยากได้งานพวกนี้จริงๆ นะเหรอ"
-
8:11 - 8:12"อ่อ ใช่ๆ คุณไม่ได้
-
8:12 - 8:15มีอะไรที่เข้ากับเธอได้เลยจริงๆ
-
8:15 - 8:17แล้วคุณก็เพิ่งคิดออกตอนที่เธอ
-
8:17 - 8:19เพิ่งปาแหวนหมั้นใส่หน้าคุณนี่เอง"
-
8:19 - 8:23เรายิ้มเยาะคนพวกนี้เพราะเราเชื่อว่าความสุขแบบสังเคราะห์
-
8:23 - 8:26มีคุณภาพต่ำกว่าความสุขที่เราเรียกว่า ความสุขตามธรรมชาติ
-
8:26 - 8:27คำพวกนี้มันหมายถึงอะไรเหรอครับ?
-
8:27 - 8:31ความสุขธรรมชาติ คือความรู้สึกเมื่อเราได้ในสิ่งที่เราต้องการ
-
8:31 - 8:36และความสุขสังเคราะห์ คือสิ่งที่เราสร้างขึ้นเองเมื่อเราไม่ได้ในสิ่งที่เราต้องการ
-
8:36 - 8:39และในสังคมของเรา เรามีความเชื่ออย่างแรงกล้าว่า
-
8:39 - 8:42ความสุขสังเคราะห์มันด้อยกว่า
-
8:42 - 8:44ทำไมเราจึงเชื่ออย่างนั้นครับ?
-
8:44 - 8:48ง่ายมากครับ กลไกทางเศรษฐกิจตัวไหนบ้าง
-
8:48 - 8:49ที่จะเดินได้
-
8:49 - 8:55ถ้าเราเชื่อว่า การไม่ได้ในสิ่งที่เราต้องการจะทำให้เรามีความสุขเท่ากับการได้มันมา?
-
8:55 - 8:59ผมต้องขอโทษแมทธิเออ ริการ์ เพื่อนของผมจริงๆ ครับ
-
8:59 - 9:01ห้างสรรพสินค้าที่เต็มไปด้วยพระเซ็น
-
9:01 - 9:03คงจะไม่ค่อยมีกำไรหรอกครับ
-
9:03 - 9:07เพราะพวกท่านไม่ต้องการข้าวของต่างๆ มากพอ
-
9:07 - 9:10แต่ผมอยากจะบอกกับคุณว่า ทุกๆ อณูของความสุขสังเคราะห์
-
9:10 - 9:13นั้นเป็นจริงและยั่งยืน
-
9:13 - 9:16ไม่ต่างจากความสุขที่คุณบังเอิญได้เจอ
-
9:16 - 9:19เมื่อคุณได้ในสิ่งที่คุณหวังไว้ ...ทีนี้ ผมเป็นนักวิทยาศาสตร์
-
9:19 - 9:20ฉะนั้นผมจะไม่พูดเปล่าๆ
-
9:20 - 9:22ผมจะจับคุณลงไปแช่ในบ่อข้อมูลสักหน่อย
-
9:23 - 9:25ผมขอเล่าวิธีการทดลองที่ใช้ในการ
-
9:25 - 9:29ทดสอบให้เห็นการสังเคราะห์ความสุข
-
9:29 - 9:31ที่เคยทำกันมาก่อนนะครับ อันนี้ไม่ใช่การทดลองของผม
-
9:31 - 9:34นี่เป็นวิธีการที่ใช้กันมาห้าสิบปีแล้ว เรียกว่าการให้ตัดสินใจเลือกโดยอิสระ
-
9:34 - 9:36วิธีการง่ายมากครับ
-
9:36 - 9:39คุณเอาของมาสักหกอย่าง
-
9:39 - 9:41ให้ผู้ร่วมการทดลองจัดอันดับจากที่ชอบมากที่สุดไปหาน้อยที่สุด
-
9:41 - 9:44ในกรณีนี้ การทดลองที่ผมจะเล่าให้ฟังเขาใช้
-
9:44 - 9:46ภาพพิมพ์จากภาพวาดของโมเน่
-
9:46 - 9:48ผู้ร่วมการทดลองแต่ละคนจัดอันดับภาพของโมเน่
-
9:48 - 9:50จากที่เขาชอบมากที่สุดไปหาน้อยที่สุด
-
9:50 - 9:52ทีนี้ เราให้ผู้ร่วมการทดลองเลือก
-
9:52 - 9:55เราบอกเขาว่า "บังเอิญเรามีภาพพวกนี้เหลืออยู่ในตู้
-
9:55 - 9:57เราจะให้คุณเอากลับบ้านได้ใบหนึ่งเป็นรางวัลตอบแทน
-
9:57 - 10:00บังเอิญว่าเรามีภาพอันดับ 3 กับอันดับ 4"
-
10:00 - 10:03นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากอยู่
-
10:03 - 10:06เพราะผู้ร่วมการทดลองไม่ได้ชอบตัวเลือกไหนเป็นพิเศษ
-
10:06 - 10:09แต่ตามธรรมชาติ ผู้ร่วมการทดลองก็จะเลือกอันดับที่สาม
-
10:09 - 10:11เพราะเขาชอบมากกว่าอันดับสี่นิดหน่อย
-
10:12 - 10:15ต่อมาอีก 15 นาที หรือ 15 วันในบางเงื่อนไขการทดลอง
-
10:15 - 10:18ของชุดเดิมถูกนำมาวางต่อหน้าผู้ร่วมการทดลองอีกครั้ง
-
10:18 - 10:20แล้วเราก็ขอให้ผู้ร่วมการทดลองจัดอันดับใหม่
-
10:20 - 10:22"บอกเราหน่อยว่าตอนนี้คุณชอบของแต่ละชิ้นมากแค่ไหน"
-
10:22 - 10:25เกิดอะไรขึ้นครับ? ดูสิครับ ความสุขถูกสังเคราะห์แล้ว
-
10:25 - 10:29นี่เป็นผลที่ได้รับการยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
-
10:29 - 10:30คุณกำลังมองดูความสุขถูกสังเคราะห์ เห็นไหมครับ
-
10:30 - 10:35อยากดูอีกทีไหมครับ? โอ้ ความสุข!
-
10:35 - 10:37"ภาพที่ฉันได้เป็นเจ้าของมันดียิ่งกว่าที่ฉันคิดทีแรกซะอีก!
-
10:37 - 10:39ส่วนภาพที่ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของมันห่วย!"
-
10:39 - 10:41(เสียงหัวเราะ) นี่แหละคือการสังเคราะห์ความสุข
-
10:41 - 10:47ทีนี้ คุณจะมีปฏิกิริยาตอบสนองยังไง "อ๋อ เหรอ คงใช่หรอกนะ!"
-
10:47 - 10:50ทีนี้ นี่เป็นงานวิจัยที่เราทำ
-
10:50 - 10:51และผมหวังว่านี่จะทำให้คุณเชื่อว่า
-
10:51 - 10:54"อ๋อ เหรอ คงใช่หรอกนะ!" เนี่ย ไม่ใช่ปฏิกิริยาตอบสนองที่ถูกต้อง
-
10:54 - 10:56เราทำการทดลองกับผู้ป่วยกลุ่มหนึ่ง
-
10:56 - 10:59ที่มีอาการความจำในปัจจุบันเสื่อม ผู้ป่วยเหล่านี้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล
-
10:59 - 11:01ส่วนใหญ่มีอาการคอร์ซาคอฟ ซินโดรม
-
11:01 - 11:06โรคทางจิตประสาทที่เกิดเพราะว่าดื่มเหล้ามากเกินไป
-
11:06 - 11:08จนไม่สามารถเก็บความทรงจำใหม่ๆ ได้
-
11:08 - 11:12ผู้ป่วยเหล่านี้จำวัยเด็กของตัวเองได้ แต่ถ้าคุณเข้าไปแนะนำตัว
-
11:12 - 11:13แล้วออกจากห้องไป
-
11:13 - 11:15เมื่อคุณกลับมาใหม่ เขาจะไม่รู้แล้วว่าคุณคือใคร
-
11:16 - 11:19เราเอาชุดภาพโมเน่ไปโรงพยาบาล
-
11:19 - 11:23ขอให้ผู้ป่วยเหล่านี้จัดอันดับ
-
11:23 - 11:26จากที่เขาชอบมากที่สุดไปน้อยที่สุด
-
11:26 - 11:30แล้วให้เขาเลือกภาพเก็บไว้ใบหนึ่ง ระหว่างอันดับที่ 3 กับอันดับที่ 4
-
11:30 - 11:32เช่นเดียวกับคนอื่น พวกเขาตอบว่า
-
11:32 - 11:34"โอ้ ขอบคุณครับหมอ! นี่มันยอดมาก! ผมจะได้มีภาพพิมพ์ใบใหม่
-
11:34 - 11:36ผมเลือกภาพอันดับ 3 ครับ"
-
11:36 - 11:40เราอธิบายว่า เราจะส่งภาพอันดับ 3 ที่เขาเลือกไปให้ทางไปรษณืย์
-
11:40 - 11:43เราเก็บข้าวของ แล้วออกจากห้องไป
-
11:43 - 11:45จับเวลาให้ครบครึ่งชั่วโมง
-
11:45 - 11:48แล้วกลับเข้าไปในห้องใหม่ "เฮ้ เรากลับมาแล้ว"
-
11:48 - 11:52ผู้ป่วยที่น่ารักของเราตอบว่า "อ่า หมอครับ ผมขอโทษ
-
11:52 - 11:54ผมมีปัญหาเรื่องความจำ ผมถึงได้มาอยู่โรงพยาบาลนี่
-
11:54 - 11:56ถ้าผมเคยพบคุณมาก่อน ผมก็จำไม่ได้ซะแล้วล่ะ"
-
11:56 - 11:59"จริงเหรอจิม คุณจำไม่ได้เลยเหรอ? เมื่อกี้ผมอยู่ตรงนี้กับภาพพิมพ์ของโมเน่ไง จำได้ไหม?"
-
11:59 - 12:02"ขอโทษครับหมอ ผมจำอะไรไม่ได้เลย"
-
12:02 - 12:05"ไม่เป็นไร จิม ผมแค่อยากให้คุณช่วยจัดอันดับภาพพวกนี้
-
12:05 - 12:10จากภาพที่คุณชอบมากที่สุดไปหาน้อยที่สุด"
-
12:10 - 12:12เอาล่ะ เรามาเช็คดูก่อนให้แน่ใจว่า
-
12:12 - 12:14เขาจำไม่ได้จริงๆ เราถามผู้ป่วยเหล่านี้
-
12:14 - 12:18ว่าเขาจำได้ไหมว่าภาพไหนที่เขาได้เป็นเจ้าของ
-
12:18 - 12:21ภาพไหนที่เขาเลือกเมื่อรอบแรก ภาพไหนที่เป็นของเขา
-
12:21 - 12:25เราพบว่า ผู้ป่วยความจำเสื่อมได้แค่เดา
-
12:25 - 12:27นี่คือกลุ่มควบคุมที่เป็นคนปกติ คือ ถ้าผมทำแบบนี้กับคุณ
-
12:27 - 12:29คุณทุกคนจะจำได้ว่าภาพไหนที่คุณเลือก
-
12:29 - 12:31แต่ถ้าผมถามผู้ป่วยความจำเสื่อม
-
12:31 - 12:37เขาจำอะไรไม่ได้เลย เขาไม่สามารถเลือกรูปภาพของเขาจากตัวเลือกทั้งหกได้
-
12:37 - 12:41นี่คือสิ่งที่กลุ่มควบคุมที่เป็นคนปกติทำ เขาสังเคราะห์ความสุข
-
12:41 - 12:43ใช่ไหมครับ? นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงของคะแนนความชอบ
-
12:43 - 12:46ซึ่งเปลี่ยนไปจากครั้งแรกที่เขาจัดอันดับ
-
12:46 - 12:47ในกลุ่มควบคุมที่เป็นคนปกติ เราได้ผล
-
12:47 - 12:49เหมือนกลวิเศษที่ผมให้คุณดูไปแล้ว
-
12:49 - 12:52ทีนี้ ผมจะให้คุณดูกราฟเทียบกัน
-
12:52 - 12:55"รูปที่ฉันเป็นเจ้าของมันดียิ่งกว่าที่ฉันเคยคิด รูปที่ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของ
-
12:55 - 12:58รูปที่ฉันไม่ได้เลือก มันไม่ได้ดีเท่าที่ฉันเคยคิด"
-
12:58 - 13:03ผู้ป่วยความจำเสื่อมทำเหมือนกับคนปกติเป๊ะเลย คิดดูดีๆ สิครับ
-
13:03 - 13:06จากผลการวิจัยนี้ คนเหล่านี้ชอบรูปที่เขาเป็นเจ้าของมากขึ้น
-
13:06 - 13:09ทั้งที่เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเจ้าของภาพนั้น
-
13:10 - 13:13คุณจะตอบว่า "อ๋อ เหรอ, คงใช่หรอก" ไม่ได้แล้ว
-
13:14 - 13:17สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เมื่อคนเหล่านี้สังเคราะห์ความสุข
-
13:17 - 13:20พวกเขาเปลี่ยนปฏิกิริยาตอบสนองทาง
-
13:20 - 13:25ความรู้สึก ความพึงพอใจ สุนทรียสัมผัสที่มีต่อภาพนั้นไปจริงๆ
-
13:25 - 13:28เขาไม่ได้ตอบไปอย่างนั้นเพียงเพราะเขาได้เป็นเจ้าของมัน
-
13:28 - 13:31เพราะกรณีนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นเจ้าของภาพพวกนั้น
-
13:32 - 13:35ทีนี้ เวลานักจิตวิทยาให้คุณดูภาพกราฟแท่ง
-
13:35 - 13:38คุณคงรู้ว่ามันหมายถึงค่าเฉลี่ยของคนจำนวนมาก
-
13:38 - 13:42คนทุกคนมีระบบภูมิคุ้มกันทางจิต
-
13:42 - 13:44ซึ่งสามารถสังเคราะห์ความสุขได้
-
13:44 - 13:47แต่บางคนก็สังเคราะห์ความสุขได้เก่งกว่าคนอื่น
-
13:47 - 13:51และสถานการณ์บางอย่างก็เอื้อให้เราสังเคราะห์ความสุข
-
13:51 - 13:54ได้อย่างมีประสิทธิกว่าสถานการณ์อื่น
-
13:55 - 13:59ปรากฏว่า เสรีภาพ
-
13:59 - 14:02--การที่คนเราสามารถที่จะตัดสินใจ และเปลี่ยนใจ--
-
14:02 - 14:05คือ เพื่อนแท้ของความสุขตามธรรมชาติ เพราะว่าคุณมีโอกาสเลือก
-
14:05 - 14:10ระหว่างอนาคตที่หอมหวาน และเลือกทางที่คุณชอบมากที่สุด
-
14:10 - 14:12แต่เสรีภาพที่จะเลือก
-
14:12 - 14:16--ที่จะเปลี่ยนใจ และตัดสินใจด้วยตัวเอง-- เป็นศัตรูกับความสุขสังเคราะห์
-
14:16 - 14:18ผมจะอธิบายให้คุณฟังว่าทำไม
-
14:18 - 14:19ดิลเบิร์ตรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว
-
14:19 - 14:21คุณอ่านการ์ตูนดูนะ ผมจะพูดไปด้วย
-
14:21 - 14:23"ด็อกเบิร์ต เทค การช่าง จะให้เราแกล้งคุณยังไงดีครับวันนี้?"
-
14:23 - 14:26"พรินเตอร์ของผมพิมพ์กระดาษเปล่าออกมาแผ่นนึงหลังผมพิมพ์เอกสารทุกครั้ง"
-
14:26 - 14:28"คุณได้กระดาษฟรีแล้วจะบ่นไปทำไม?"
-
14:28 - 14:30"ฟรีเหรอ? นั่นมันกระดาษของผมเองไม่ใช่เหรอ?"
-
14:30 - 14:32"เฮ้ คุณลองดูคุณภาพกระดาษฟรีพวกนี้
-
14:32 - 14:33เทียบกับกระดาษห่วยๆ ธรรมดาของคุณซะก่อน!
-
14:33 - 14:36มีแต่คนโง่หรือจอมโกหกเท่านั้นล่ะที่จะบอกว่ามันเหมือนกัน!"
-
14:36 - 14:39"อ่า! ฟังที่คุณพูดแล้ว มันก็ดูเนื้อเนียนกว่าหน่อยนึงจริงๆ ด้วย!"
-
14:39 - 14:41"นายทำอะไรน่ะ?"
-
14:41 - 14:44"ฉันช่วยให้คนยอมรับสิ่งที่เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ไงล่ะ" จริงของเค้านะ
-
14:44 - 14:47ระบบภูมิคุ้มกันทางจิตทำงานได้ดีที่สุด
-
14:47 - 14:51เมื่อเราติดกับ แก้ไขอะไรไม่ได้
-
14:51 - 14:53นี่คือความแตกต่างระหว่างการเป็นแฟนกับการแต่งงาน ใช่ไหมครับ?
-
14:53 - 14:55คือ คุณไปออกเดทกับหนุ่มสักคน
-
14:55 - 14:57แล้วเขาแคะขี้มูก คุณก็ไม่อยากไปกับเขาอีก
-
14:57 - 14:59ถ้าคุณแต่งงานกับผู้ชายที่แคะขี้มูกล่ะ?
-
14:59 - 15:00อ่อ เขาเป็นคนจิตใจงามอย่างกับทองคำ
-
15:00 - 15:02แต่อย่ามาแตะเค้กผลไม้นั่นแล้วกัน ใช่ไหมครับ (เสียงหัวเราะ)
-
15:02 - 15:06คุณหาทางมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้
-
15:06 - 15:09ทีนี้ ประเด็นที่ผมอยากให้แสดงคุณดูก็คือ
-
15:09 - 15:12คนเราไม่รู้หรอกครับว่าตัวเราเองเป็นอย่างนี้
-
15:12 - 15:15และการที่เราไม่รู้ ก็ทำให้เราเสียประโยชน์ไปเยอะมากนะครับ
-
15:15 - 15:17นี่เป็นการทดลองที่เราทำที่ฮาร์วาร์ด
-
15:17 - 15:20เราสร้างวิชาการถ่ายภาพขาวดำขึ้นมาวิชาหนึ่ง
-
15:20 - 15:23ให้นักศึกษามาเรียนรู้การใช้ห้องมืด
-
15:24 - 15:26เอากล้องให้เขา ให้ไปตระเวนทั่วมหาวิทยาลัย
-
15:26 - 15:31ถ่ายภาพมา 12 ภาพ จะเป็นภาพอาจารย์คนโปรด หอพัก สุนัข
-
15:31 - 15:33และอะไรก็ตามที่เขาอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำเกี่ยวกับฮาร์วาร์ด
-
15:33 - 15:36พอเขากลับมา เราก็อัดรูปกัน
-
15:36 - 15:38เราให้เขาเลือกภาพที่เขาคิดว่าดีที่สุดสองภาพ
-
15:38 - 15:40เราใช้เวลาหกชั่วโมงสอนเขาใช้ห้องมืด
-
15:40 - 15:42แล้วให้เขาอัดภาพขยายสองภาพที่เขาเลือก
-
15:42 - 15:44ทีนี้เขาก็มีภาพขนาด 8x10 นิ้วสุดสวยสองภาพ
-
15:44 - 15:46ที่มีความหมายกับเขา แล้วเราก็บอกเขาว่า
-
15:46 - 15:49"เอาล่ะ ภาพไหนที่คุณไม่เอา?"
-
15:49 - 15:50"อ่าว ผมต้องเลือกทิ้งภาพนึงเหรอ?"
-
15:50 - 15:53"อ่อ ใช่ เราต้องการภาพถ่ายใบหนึ่งไว้เป็นหลักฐานของวิชานี้
-
15:53 - 15:56คุณต้องให้ภาพผมใบหนึ่ง คุณต้องเลือกละ
-
15:56 - 15:59คุณเก็บไว้ใบหนึ่ง ผมเก็บไว้ใบหนึ่ง"
-
15:59 - 16:02ทีนี้ การทดลองนี้มีสองสถานการณ์
-
16:02 - 16:05ในสถานการณ์หนึ่ง เราบอกนักศึกษาว่า "อ่อ แต่ว่า
-
16:05 - 16:08ถ้าคุณเปลี่ยนใจ เราก็ยังเก็บภาพนี้ไว้ที่นี่แหละนะ
-
16:08 - 16:12ภายในสี่วันข้างหน้า ก่อนที่เราจะส่งมันไปที่สำนักงานใหญ่
-
16:12 - 16:15ผมยินดี "-- (เสียงหัวเราะ) -- ใช่ ผมพูดว่า "สำนักงานใหญ่" --
-
16:15 - 16:18ผมยินดีที่จะให้คุณสลับภาพนะ ที่จริง
-
16:18 - 16:19ผมไปหาคุณที่หอเลยก็ได้ หรือว่า
-
16:19 - 16:22-- ให้อีเมล์ผมไว้ เอางี้เลยดีกว่า เดี๋ยวผมอีเมล์ไปถามคุณเลย
-
16:22 - 16:25ถ้าคุณเปลี่ยนใจ คุณเอามาเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้"
-
16:25 - 16:28แล้วเราก็บอกนักศึกษาอีกกลุ่มหนึ่งตรงกันข้ามเลย
-
16:28 - 16:30"ตัดสินใจเลือกเลย อ้อ
-
16:30 - 16:33เราจะส่งภาพพวกนี้ไปยังอังกฤษทางไปรษณีย์ภายในสองนาทีนี้แล้ว
-
16:33 - 16:35ภาพถ่ายของคุณจะบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปอังกฤษ
-
16:35 - 16:37คุณจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว"
-
16:37 - 16:40แล้วเราก็ให้ครึ่งหนึ่งของนักศึกษา
-
16:40 - 16:42ในแต่ละสถานการณ์ข้างต้นทำนายว่า
-
16:42 - 16:45ตัวเขาเองจะชอบภาพที่เขาเลือกเก็บไว้
-
16:45 - 16:47กับภาพที่เขาไม่ได้เลือกมากแค่ไหน
-
16:47 - 16:50ส่วนอีกครึ่งหนึ่งของนักศึกษาในแต่ละสถานการณ์ เราแค่ปล่อยให้กลับไปเฉยๆ
-
16:50 - 16:55เราตามไปสำรวจความเห็นนักศึกษาเหล่านี้ภายในสามถึงหกวันให้หลัง
-
16:55 - 16:57เกี่ยวกับความชอบ ความพอใจที่เขามีต่อภาพถ่ายของเขา
-
16:57 - 16:58ดูสิว่าเราพบอะไร
-
16:58 - 17:01ประการแรก นี่คือสิ่งที่นักศึกษาคิดว่าจะเกิดขึ้น
-
17:01 - 17:05พวกเขาคิดว่าเขาจะชอบภาพที่ตัวเองเลือก
-
17:05 - 17:08มากกว่าภาพที่เขาไม่ได้เลือก
-
17:08 - 17:11แต่ไม่ได้แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
-
17:12 - 17:14แค่ชอบมากขึ้นเล็กน้อย และไม่ได้มีผลอะไรนัก
-
17:14 - 17:17กับการที่เขาจะเปลี่ยนภาพ หรือเปลี่ยนไม่ได้ ก็ยังทำนายแบบเดียวกัน
-
17:17 - 17:22แต่ว่า ผิดครับ กลไกสร้างภาพจำลองของเรามันแย่ เพราะนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
-
17:22 - 17:25ทั้งก่อนจะถึงวันสุดท้ายที่เปลี่ยนได้ และห้าวันให้หลัง
-
17:25 - 17:27คนที่เปลี่ยนภาพไม่ได้
-
17:27 - 17:28คนที่ไม่มีทางเลือก
-
17:28 - 17:33คนที่ไม่สามารถเปลี่ยนใจได้ ชอบภาพที่ตัวเองเลือกมากๆ!
-
17:33 - 17:36ส่วนคนที่คิดว่า "เอ ควรจะเอาไปเปลี่ยนไหมนะ?
-
17:36 - 17:38เราเลือกถูกหรือเปล่า บางทีภาพนี้อาจไม่ใช่ภาพที่ดีที่สุด หรือเปล่า?"
-
17:38 - 17:40หรือว่าเราทิ้งภาพที่ดีกว่าไป?" ความคิดนี้ทำร้ายตัวเขาเอง
-
17:40 - 17:42พวกเขาไม่ชอบภาพที่ตัวเองเลือก
-
17:42 - 17:44แม้ว่าโอกาสที่จะเปลี่ยนได้ ได้ผ่านไปแล้ว
-
17:44 - 17:50พวกเขาก็ยังคงไม่ชอบภาพที่ตัวเองเลือกมา ทำไมล่ะ?
-
17:50 - 17:53เพราะสถานการณ์ที่เปลี่ยนใจได้
-
17:53 - 17:55ไม่เอื้อต่อการสังเคราะห์ความสุข
-
17:55 - 17:58เอาล่ะ นี่เป็นตอนจบของการทดลองนี้
-
17:58 - 18:02เราเอานักศึกษาฮาร์วาร์ดกลุ่มใหม่มา
-
18:02 - 18:05บอกพวกเขาว่า "เรากำลังจะเปิดวิชาการถ่ายภาพ
-
18:05 - 18:07เราจัดวิชานี้ได้สองแบบ
-
18:07 - 18:10แบบแรกคือ ให้คุณถ่ายภาพสองภาพ
-
18:10 - 18:12แล้วมีเวลาสี่วันให้เปลี่ยนใจได้ว่าจะเลือกเก็บภาพไหนไว้
-
18:12 - 18:14หรืออีกแบบหนึ่ง คุณถ่ายภาพสองภาพ
-
18:14 - 18:16แล้วคุณตัดสินใจเลือกภาพทันที
-
18:16 - 18:18แล้วเปลี่ยนใจไม่ได้นะ คุณจะเรียนคอร์สไหน?
-
18:18 - 18:23"โธ่เอ๋ย! นักศึกษา 66% นั่นคือสองในสาม
-
18:23 - 18:27เลือกเรียนคอร์สที่เขามีโอกาสเปลี่ยนใจหลังเลือกภาพได้
-
18:27 - 18:31อะไรเนี่ย? 66% ของนักศึกษาเลือกลงวิชาที่จะทำให้เขา
-
18:31 - 18:35ไม่พึงพอใจกับภาพที่ตัวเองเลือกในที่สุด
-
18:35 - 18:41เพราะเขาไม่รู้ว่าสภาวะที่ความสุขสังเคราะห์งอกงามได้ดีต้องเป็นอย่างไร
-
18:41 - 18:46เชกเสปียร์กล่าวไว้ว่าทุกอย่างล้วนดีที่สุด แน่นอนครับ นั่นตรงกับที่ผมต้องการพูดเลย
-
18:46 - 18:49แต่เชกเสปียร์ก็พูดเกินไป
-
18:49 - 18:52"สิ่งอันเลวหรือดีหามีไม่ / หากเพราะใจ เพราะความคิดขีดให้เป็น"
-
18:52 - 18:55เป็นบทกวีที่เพราะดีครับ แต่นั่นก็ไม่ถูกซะทีเดียว
-
18:55 - 18:58มันไม่มีอะไรที่ดีจริงๆ หรือเลวจริงๆ เลยหรือ?
-
18:58 - 19:01จริงหรือที่การผ่าตัดถุงน้ำดี กับการไปเที่ยวปารีส
-
19:01 - 19:08มันจะดีพอๆ กัน? เหมือนคำถามทดสอบไอคิวที่แสนง่ายเลยนะครับ
-
19:08 - 19:10มันไม่มีทางเหมือนกันได้
-
19:10 - 19:13ในงานเขียนทื่อๆ แต่ว่าใกล้เคียงความจริงมากกว่า
-
19:13 - 19:16โดยบิดาของระบบทุนนิยมสมัยใหม่ อดัม สมิธ กล่าวว่า
-
19:16 - 19:18เรื่องนี้น่าคิดนะครับ
-
19:18 - 19:22ท่านบอกว่า "ที่มาของทั้งความทุกข์และความวุ่นวายของชีวิตมนุษย์
-
19:22 - 19:25ดูเหมือนจะมาจากการประเมินสถานการณ์ที่ถาวรอันหนึ่ง
-
19:25 - 19:28ว่าแตกต่างจากอีกสถานการณ์หนึ่งมากเกินจริง
-
19:28 - 19:33แน่นอนว่า สถานการณ์เหล่านี้ บางอย่างก็เป็นที่ปรารถนามากกว่าสถานการณ์อื่นๆ
-
19:33 - 19:39แต่ไม่มีสถานการณ์ไหนที่เราสมควรจะไขว่คว้า
-
19:39 - 19:43ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า จนผลักดันให้เราละเมิดหรือละเลยกฎเกณฑ์
-
19:43 - 19:48ไม่ว่าจะเป็นด้านความรอบคอบหรือความยุติธรรม หรือทำลายความสงบสุขของจิตใจตัวเอง
-
19:48 - 19:52ไม่ว่าจะด้วยความอับอายเมื่อระลึกถึงการกระทำโง่ๆ
-
19:52 - 19:56หรือความรู้สึกผิดในความอยุติธรรมอันเลวร้ายของเราเอง"
-
19:56 - 20:01พูดอีกอย่างก็คือ ใช่ บางอย่างมันดีกว่าบางอย่าง
-
20:01 - 20:06เราควรเลือกสิ่งที่เราชอบมากกว่า ซึ่งจะนำเราไปสู่อนาคตแบบหนึ่งที่แตกต่างจากแบบอื่น
-
20:06 - 20:10แต่เมื่อความพอใจของเรามันผลักดันเรารุนแรง หรือรวดเร็วเกินไป
-
20:10 - 20:14เพราะเราประเมินว่าของสองอย่างมันดีเลวกว่ากันมากเกินจริง
-
20:14 - 20:17เราก็ตกอยู่ในความเสี่ยง
-
20:17 - 20:20เมื่อความทะเยอทะยานของเรามีขอบเขต มันนำเราไปสู่การทำงานอย่างเบิกบาน
-
20:20 - 20:26เมื่อความทะเยอทะยานของเราไม่มีขอบเขต มันทำให้เราโกหก โกง ขโมย ทำร้ายคนอื่น
-
20:26 - 20:30ยอมละทิ้งสิ่งที่มีคุณค่าแท้จริง ...เมื่อความกลัวของเรามีขอบเขต
-
20:30 - 20:34เราจะรอบคอบ ระมัดระวัง
-
20:34 - 20:37เมื่อความกลัวของเราไม่มีขอบเขต เมื่อเรากลัวมากเกินไป
-
20:37 - 20:40เราจะไร้สติ และกลัวลนลาน
-
20:40 - 20:43บทเรียนที่ผมอยากทิ้งท้ายไว้ให้คุณจากข้อมูลเหล่านี้
-
20:43 - 20:48คือ ความต้องการและความกังวลของเรา มันเกินขอบเขตอยู่ไม่มากก็น้อย
-
20:48 - 20:54เพราะที่จริง ภายในใจของเราทุกคน มีกลไกสำหรับสร้างสิ่งที่เราต้องการ (ความสุข) อยู่แล้ว
-
20:54 - 20:58สิ่งเดียวกับที่เราไขว่คว้าไม่หยุดหย่อน เมื่อเราตัดสินใจเลือกประสบการณ์ต่างๆ นั่นเอง
-
20:58 - 20:59ขอบคุณครับ
- Title:
- แดน กิลเบิร์ต กับคำถามที่ว่า "ทำไมเราจึงมีความสุข?"
- Speaker:
- Dan Gilbert
- Description:
-
more » « less
แดน กิลเบิร์ต เขียนหนังสือเรื่อง "Stumbling on Happiness" ท้าทายความคิดที่ว่า เราจะเป็นทุกข์ถ้าไม่ได้สิ่งที่เราต้องการ เขาเชื่อว่า "ระบบภูมิต้านทานทางจิต" ของเรายังจะช่วยให้เรามีความสุขได้ แม้อะไรๆ จะไม่เป็นไปอย่างที่ใจหวัง
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 20:59
|
Thipnapa Huansuriya added a translation |