Doing the Impossible, Swallowing the Sword, Cutting through Fear: Dan Meyer | TEDxMaastricht
-
0:08 - 0:10អរគុណ។
-
0:16 - 0:21សម័យថ្ងៃមួយនៅឥណ្ឌាមានមហារាជ១អង្គ
នៅថ្ងៃកំណើតទ្រង់ គេចេញរាជក្រឹត្យ១ -
0:21 - 0:24បង្គាប់ឱ្យនាម៉ឺនមន្ត្រីយកអំណោយ
ដែលសក្តិសមមកថ្វាយទ្រង់។ -
0:24 - 0:28ខ្លះយកសូត្រប្រណិតមកថ្វាយ
ខ្លះយកដាវដ៏ល្អឯកមកថ្វាយ -
0:28 - 0:29ខ្លះទៀតថ្វាយមាស។
-
0:29 - 0:33នៅក្រោយគេបង្អស់ តាចាស់ជ្រៀវជ្រួញ
មាឌល្អិតម្នាក់ដែលបាន -
0:33 - 0:37ធ្វើដំណើរថ្មើរជើងនិងឆ្លងសមុទ្រ
ជាច្រើនថ្ងៃពីភូមិគាត់មក។ -
0:37 - 0:41ពេលឃើញគាត់ដើរចូលមក បុត្រាមហារាជសួរ៖
«តើលោកតាយកអ្វីមកថ្វាយមហារាជ?»។ -
0:41 - 0:45តាចាស់បានលាដៃគាត់យឺតៗ
បង្ហាញអំណោយដែលជា -
0:45 - 0:50សំបកខ្យងសមុទ្រដ៏ស្អាត១ ដែលមាន
ខ្នួចពណ៌ស្វាយលាយលឿង ក្រហមលាយខៀវ។ -
0:50 - 0:51បុត្រាមហារាជសួរទៀត៖
-
0:51 - 0:54«យករបស់អញ្ចឹងមកថ្វាយមហារាជ!
អាហ្នឹងជាស្អីដែរ?»។ -
0:55 - 0:57តាចាស់ងើបឡើងយឺតៗ
ហើយពោលថា៖ -
0:58 - 1:01«ការដើរពីនាយដល់អាយ...
ក៏ជាចំណែក១នៃអំណោយដែរ។»។ -
1:01 - 1:03(សំណើច)
-
1:03 - 1:06បន្តិចទៀត ខ្ញុំនឹងឱ្យអំណោយ១
ដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា -
1:06 - 1:08នូវអំណោយ១ដែលខ្ញុំជឿថា
វាមានប្រយោជន៍។ -
1:08 - 1:10ប៉ុន្តែមុននឹងឱ្យ ខ្ញុំចង់ប្រាប់
-
1:10 - 1:12អ្នករាល់គ្នាពីរឿងខ្ញុំ។
-
1:12 - 1:14មិនខុសពីអ្នកទាំងអស់គ្នាទេ
-
1:14 - 1:15ខ្ញុំធ្លាប់ជាក្មេង។
-
1:15 - 1:17ប៉ុន្មាននាក់នៅទៅនេះ
ធ្លាប់ជាកូនក្មេង? -
1:17 - 1:19ធ្លាប់ជាកូនក្មេង?
-
1:19 - 1:20ប្រហែលពាក់កណ្ដាល... អូខេ...
-
1:21 - 1:22(សំណើច)
-
1:22 - 1:25ចុះអ្នកផ្សេង ម៉េចដែរ?
កើតមក ធំហ្មង? -
1:25 - 1:28អូហូ ខ្ញុំចង់ជួបម៉ាក់ៗអ្នក!
-
1:28 - 1:29និយាយពីអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច!
-
1:31 - 1:35កាលពីក្មេង ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វី
ដែលគេមិនអាចធ្វើបាន។ -
1:36 - 1:39ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលខ្ញុំទន្ទឹងរងចាំ
រាប់ឆ្នាំមកហើយ -
1:39 - 1:41ព្រោះថ្ងៃនេះជាថ្ងៃ
ដែលខ្ញុំចង់សាក -
1:41 - 1:44ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
នៅមុខអ្នករាល់គ្នា -
1:44 - 1:45នៅទីនេះ ថេដអ៊ិច ម៉ាស្ទ្រីចត៍។
-
1:46 - 1:48ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើម
-
1:49 - 1:51ដោយបង្ហាញពីចុងបញ្ចប់៖
-
1:51 - 1:53ហើយខ្ញុំនឹងបញ្ជាក់ឱ្យ
-
1:53 - 1:55អ្នកដឹងថាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច
អាចទៅរួច។ -
1:55 - 1:58ហើយខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ដោយឱ្យ
អំណោយដ៏មានតម្លៃ១៖ -
1:58 - 2:01ខ្ញុំនឹងបង្ហាញថាអ្នកអាច
ធ្វើអ្វីក៏បានដែរក្នុងជីវិតអ្នក។ -
2:03 - 2:05ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងនៃ
ការធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន -
2:05 - 2:08ខ្ញុំរកឃើញចំណុច២
ដែលនរណាៗក៏មាន។ -
2:08 - 2:10នរណាក៏ចេះភ័យខ្លាច
-
2:10 - 2:12ហើយនរណាក៏មានក្ដីសុបិនដែរ។
-
2:13 - 2:18ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងនៃ
ការធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន -
2:18 - 2:20ខ្ញុំរកឃើញចំណុច៣
ដែលខ្ញុំម្ដងហើយម្ដងទៀត -
2:20 - 2:23ដើម្បីធ្វើឱ្យបាននូវអ្វី
ដែលមិនអាចទៅរួច៖ -
2:24 - 2:27បាល់គប់ ឬ គេហៅថា «ត្រែហ្វបល»
-
2:27 - 2:28ស៊ូភើមែន
-
2:28 - 2:29និង មូស។
-
2:29 - 2:31នេះជាពាក្យគន្លឹះទាំង៣។
-
2:31 - 2:34ឥឡូវអ្នកដឹងពីមូលហេតុដែល
អាចឱ្យខ្ញុំធ្វើបាន។ -
2:34 - 2:36ចឹង ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកដើរ
លើផ្លូវជីវិតរបស់ខ្ញុំ -
2:36 - 2:39ពី ការភ័យខ្លាចទៅរកក្ដីសុបិន
-
2:39 - 2:41ពីពាក្យពេជន៍ទៅដាវ
-
2:41 - 2:43ពីបាល់គប់
-
2:43 - 2:44ទៅស៊ូភើមែន
-
2:44 - 2:45ទៅមូស។
-
2:46 - 2:47ហើយ ខ្ញុំចង់បង្ហាញពី
-
2:47 - 2:50របៀបដែលធ្វើឱ្យអ្នកអាចធ្វើបាន
នូវអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច។ -
2:52 - 2:55ខែតុលា ទី៤ ឆ្នាំ២០០៧។
-
2:56 - 2:58បេះដូងលោតញាប់
ជង្គង់ញ័រទទ្រើត -
2:58 - 2:59ពេលខ្ញុំឡើងឆាក
-
2:59 - 3:01នៅមហោស្រពស៊ែនឌើរស៍
-
3:01 - 3:03នៃសាកលវិទ្យាល័យហាវើដដើម្បីទទួល
-
3:03 - 3:06ពានរង្វាន់ណូប៊ែល អ៊ីហ្គ ផ្នែកឱសថ ២០០៧
-
3:06 - 3:09ដែលខ្ញុំបានសហសរសេរអត្ថបទស្រាវជ្រាវ
អំពីឱសថ -
3:09 - 3:10ចំណងជើង «ការលេបដាវ...
-
3:10 - 3:12...និងផលប៉ះពាល់»។
-
3:12 - 3:13(សំណើច)
-
3:14 - 3:18ចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិបត្រតូច១
ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់អានពីមុនមក -
3:18 - 3:20គឺ ព្រឹត្តិបត្រឱសថអង់គ្លេស។
-
3:21 - 3:25សម្រាប់ខ្ញុំ នោះជាសុបិនដែល
មិនអាចក្លាយជាការពិតបាន -
3:25 - 3:28វាពិតជាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់
ដែលខ្ញុំអាចធ្វើវាបាន -
3:28 - 3:31វាជាកិត្តិយសដ៏ឧត្តមដែល
ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន។ -
3:31 - 3:35តែវាមិនមែនជាអនុស្សាវរីយ
ដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំទេ។ -
3:36 - 3:38ខែតុលា ទី៤ ឆ្នាំ១៩៦៧
-
3:38 - 3:40ក្មេងម្នាក់ដែល សម្គម
អៀនប្រៀន ញញើតញញើម -
3:41 - 3:43រងទុក្ខដោយសារការភ័យខ្លាច។
-
3:43 - 3:46រាល់ពេលក្មេងហ្នឹងត្រូវក្រោកឡើងឆាក
-
3:46 - 3:47បេះដូងវាលោតញាប់
-
3:48 - 3:49ជង្គង់វាញ័រទទ្រើត។
-
3:50 - 3:52ដល់ពេលត្រូវនិយាយជាសាធារណៈ
-
3:56 - 3:58វានិយាយមិនចេញហ្មង។
-
3:58 - 4:00វាឈរយំញ័រចំប្រប់។
-
4:01 - 4:02វាខ្លាចដល់ថ្នាក់ធ្វើអីមិនកើត
-
4:02 - 4:04ស្រឡាំកាំងដោយភាពភ័យខ្លាច។
-
4:04 - 4:06ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
-
4:06 - 4:08រងទុក្ខដោយសារការភ័យខ្លាចហ្នឹង។
-
4:09 - 4:10វាខ្លាចងងឹត
-
4:11 - 4:12វាខ្លាចខ្ពស់
-
4:12 - 4:13វាខ្លាចពីងពាង ពស់...៘
-
4:13 - 4:15មានអ្នកខ្លាចពីពាង ខ្លាចពស់ឬអត់?
-
4:15 - 4:17មានពីរបីនាក់ដែរ...
-
4:17 - 4:19ក្មេងហ្នឹងក៏ខ្លាចទឹក ខ្លាចឆ្លាម...
-
4:19 - 4:22ខ្លាចពេទ្យ គិលានុបដ្ឋាក ទន្តពេទ្យ
-
4:22 - 4:25ហើយខ្លាចម្ជុល និងឧបករណ៍ស្រួចៗ។
-
4:25 - 4:27តែអីដែលក្មេងហ្នឹង
ខ្លាចជាងគេបង្អស់គឺ -
4:27 - 4:28មនុស្ស។
-
4:29 - 4:32ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើមហ្នឹង
-
4:32 - 4:33គឺខ្ញុំ។
-
4:33 - 4:36ខ្ញុំធ្លាប់ខ្លាចបរាជ័យ និងការបដិសេធ
-
4:37 - 4:40ឱ្យតម្លៃខ្លួនឯងទាប មិនដល់គេ
-
4:40 - 4:43ហើយក៏មិនដឹងថាខ្លូនឯង
ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាដែរ៖ -
4:43 - 4:45ភាពមិនប្រក្រតីនៃកាខ្លាចសង្គម។
-
4:45 - 4:49ដោយសារតែភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ
ពួកក្មេងទំនើងចេះតែធ្វើបាបខ្ញុំ។ -
4:49 - 4:52គេសើចចំអកដាក់ខ្ញុំ ជេរខ្ញុំ។
គេមិនឱ្យខ្ញុំលេងជាមួយ -
4:52 - 4:54ពួកគេឡើយ។
-
4:55 - 4:58អ្ហា មានល្បែង១ប្រភេទដែល
គេឱ្យខ្ញុំលេងជាមួយ... -
4:58 - 4:59គឺល្បែងបាល់គប់
-
5:00 - 5:01តែខ្ញុំមិនសូវចេះគេចទេ។
-
5:02 - 5:04គេខ្ញុំ
-
5:04 - 5:06ហើយពេលងើបឡើង
ខ្ញុំឃើញបាល់គប់ពណ៌ក្រហមច្រើន -
5:06 - 5:08ហោះយ៉ាងលឿនមករកមុខខ្ញុំ
-
5:08 - 5:10ប៉ាំង ប៉ាំង ប៉ាំង!
-
5:11 - 5:13ហើយខ្ញុំចាំថា មិនលោះថ្ងៃទេ
ពេលមកពីសាលាវិញ -
5:13 - 5:18មុខខ្ញុំឡើងក្រហមជាំ
ត្រចៀកខ្ញុំក៏ហ៊ឹង។ -
5:18 - 5:21ភ្នែកខ្ញុំឡើងក្ដៅចេញទឹកភ្នែក
-
5:21 - 5:24ហើយសំឡេងគេនៅក្ដាំងក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ។
-
5:24 - 5:25គេតែពោលថា៖
-
5:25 - 5:29«ធ្វើបានខ្លួនប្រាណខ្ញុំបាន
តែមិនអាចបញ្ឈឺខ្ញុំនឹងសម្ដីទេ»... -
5:29 - 5:30នោះជាសម្ដីកុហក។
-
5:30 - 5:32សម្ដីមុតជាងកាំបិតទៅទៀត។
-
5:32 - 5:34សម្ដីអាចចាក់មុតដូចជាដាវអញ្ចឹង។
-
5:34 - 5:36សម្ដីអាចបង្កឱ្យមានរបួសយ៉ាងជ្រៅ
-
5:36 - 5:38ដែលគ្មាននរណាអាចមើលឃើញ។
-
5:38 - 5:41ខ្ញុំភ័យខ្លាច។
ហើយសត្រូវដ៏មហិមារបស់ខ្ញុំគឺសម្ដី។ -
5:41 - 5:42តាំងពីដើមដល់ឥឡូវ។
-
5:43 - 5:45តែខ្ញុំក៏មានសុបិនដែរ។
-
5:45 - 5:48ពេលមកដល់ផ្ទះ
ខ្ញុំមើលរឿងស៊ូភើមែន -
5:48 - 5:50ខ្ញុំអានរឿងស៊ូភើមែន
-
5:50 - 5:53ហើយខ្ញុំធ្លាប់សុបិនចង់ក្លាយជា
អ្នកខ្លាំងដូចស៊ូភើមែន។ -
5:53 - 5:56ខ្ញុំចង់ទាមទារយុត្តិធម៌និងសេចក្ដីពិត
-
5:56 - 5:59ខ្ញុំចង់ប្រយុទ្ធប្រឆាំង
នឹងមនុស្សកំណាចៗ។ -
5:59 - 6:03ខ្ញុំចង់ហោះជុំវិញផែនដីជួយសង្គ្
រោះជីវិតមនុស្សដូចស៊ូភើមែន។ -
6:03 - 6:06ខ្ញុំក៏មានបំណងធ្វើអ្វី
ដែលមែនទែនដែរ។ -
6:06 - 6:09ខ្ញុំបានអានសៀវភៅគីណេស
និងសៀវភៅ ជឿឬមិនជឿ របស់រីភ្លី។ -
6:09 - 6:13មានអ្នកធ្លាប់អានសៀវភៅគីណេស
ឬ សៀវភៅរបស់រីភ្លីទេ? -
6:13 - 6:14ខ្ញុំស្រឡាញ់សៀវភៅហ្នឹង។
-
6:14 - 6:16ខ្ញុំឃើញមនុស្សពិតៗធ្វើអ្វីពិតៗ។
-
6:16 - 6:18ហើយខ្ញុំក៏ចង់ធ្វើអញ្ចឹងដែរ។
-
6:18 - 6:19បើក្មេងទំនើងមិនឱ្យខ្ញុំ
-
6:19 - 6:21លេងកីឡាជាមួយពួកគេ
-
6:21 - 6:23ខ្ញុំចង់ចេះប្រើវេទមន្តពិតៗ អ្វីពិតៗ
-
6:23 - 6:27ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យដែល
ពួកអស់នោះមិនអាចធ្វើបាន។ -
6:27 - 6:29ខ្ញុំចង់រកឱ្យឃើញនូវគោលដៅនិងដុង។
-
6:29 - 6:31ខ្ញុំចង់ដឹងថាជីវិតខ្ញុំមានន័យ
-
6:31 - 6:33ខ្ញុំចង់ធ្វើឱ្យពិភពលោកប្រសើរឡើង
-
6:33 - 6:37ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាគ្មានអ្វី
ដែលយើងមិនអាចធ្វើបានទេ។ -
6:38 - 6:40ក្នុងរយៈ១០ឆ្នាំ
-
6:40 - 6:43មុនថ្ងៃខួបកំណើតទី២១របស់ខ្ញុំ
-
6:43 - 6:47មានព្រឹត្តិការណ៍២កើតឡើងក្នងថ្ងៃតែ១
ដែលបានធ្វើឱ្យជីវិតខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូត។ -
6:47 - 6:49ខ្ញុំកំពុងនៅតាមិលណាឌូ ឥណ្ឌាខាងត្បូង
-
6:50 - 6:51ខ្ញុំជាបេសកជននៅទីនោះ
-
6:51 - 6:53ហើយឱវាទទាយកដែលជាមិត្តខ្ញុំសួរ៖
-
6:53 - 6:55«ដានីញែល ឯងមានស្រូមឬអត់?»។
-
6:55 - 6:57ខ្ញុំលាន់មាត់៖ «ស្រូម?
ស្រូមហ្នឹងអីគេ?» -
6:57 - 7:00គាត់ឆ្លើយ៖ «ស្រូមជាគោលដៅធំៗក្នុងជីវិត។»។
-
7:00 - 7:05វាជាបន្សំរវាង ក្ដីសុបិននិងគោលដៅ
ឧបមាថាយើងអាច -
7:05 - 7:07ធ្វើអីក៏បានតាមចិត្ត
ទៅណាក៏បានតាមចិត្ត -
7:07 - 7:08ក្លាយជានរណាក៏បានតាមចិត្ត
-
7:08 - 7:10តើយើងចង់ធ្វើអី?
តើយើងចង់ទៅណា? -
7:10 - 7:11ចង់ក្លាយជានរណា?
-
7:11 - 7:14ខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំធ្វើមិនបានទេ!
ខ្លាចណាស់! ខ្លាចមាំណាស់!»។ -
7:14 - 7:18យប់នោះ ខ្ញុំយកកន្ទេលកក់
ឡើងលើដំបូលផ្ទះ -
7:18 - 7:19ដេកមើលផ្កាយ
-
7:19 - 7:22ហើយឃើញប្រចៀវហោះដេញចាប់មូសស៊ី។
-
7:22 - 7:26ហើយខ្ញុំក៏នឹកឃើញពាក្យស្រូម
និងសុបិននិងគោលដៅ -
7:26 - 7:28ហើយនិងក្មេងទំនើងកាន់បាល់គប់។
-
7:29 - 7:31ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង។
-
7:31 - 7:34បេះដូងខ្ញុំលោតញាប់
ជង្គង់ខ្ញុំញ័រ។ -
7:34 - 7:36ម្ដងនេះមិនមែនមកពីខ្ញុំខ្លាចទេ។
-
7:36 - 7:38ខ្លួនខ្ញុំទាំងមូលញ័រចម្រប់។
-
7:38 - 7:40ហើយ៥ថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះ
-
7:40 - 7:44ដឹងខ្លួនបន្តិច សន្្លប់បន្តិច
នៅលើគ្រែដេកតតាំងនឹងសេចក្ដីស្លាប់។ -
7:44 - 7:48ខួរក្បាលខ្ញុំឡើងក្ដៅដូចឆេះ
១០៥អង្សាដោយសារគ្រុនចាញ់។ -
7:48 - 7:52ហើយរាល់ពេលខ្ញុំដឹងខ្លួន
អ្វីដែលខ្ញុំនឹកឃើញគឺស្រូម។ -
7:52 - 7:54ខ្ញុំគិត៖ «តើខ្ញុំចង់ធ្វើអី
ឱ្យប្រាកដក្នុងជីវិតខ្ញុំ?»។ -
7:54 - 7:56ទីបំផុត នៅយប់មុនខួបកំណើតខ្ញុំ
-
7:56 - 7:58ច្បាស់ដូចថ្ងៃ
-
7:58 - 8:00ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនឹកឃើញ៖
-
8:00 - 8:02ខ្ញុំនឹកឃ្ញើញថា មូសតូច១
-
8:03 - 8:05អាណូភីលីស ស្ទីហ្វិនសាយ
-
8:05 - 8:07មូសតូច១
-
8:07 - 8:08មានទម្ងន់មិនដល់៥មីក្រូក្រាមផង
-
8:08 - 8:10តូចជាងគ្រាប់អំបិលទៀត
-
8:10 - 8:13តើមូសតូចហ្នឹងអាចសម្លាប់
បុរសទម្ងន់១៧០ផោន ៨០គីឡូ -
8:13 - 8:15ខ្ញុំនឹកឃើញថានោះជាគ្រីបតូណៃ។
-
8:15 - 8:17បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹកឃើញថា
ទេៗ មិនមែនមូសទេ -
8:17 - 8:19គឺប៉ារ៉ាស៊ីតនៅក្នុង
មូសហ្នឹងទេតើ -
8:19 - 8:23ប្លាស្មូឌីយ៉ូម ហ្វាលស៊ីប្រ៉ារ៉ុម
ដែលសម្លាប់មនុស្សជា១លាននាក់/ឆ្នាំ។ -
8:24 - 8:26ខ្ញុំក៏នឹកឃើញទៀតថា
ទេៗ មានអាតូចជាហ្នឹងទៀត -
8:26 - 8:29តែសម្រាប់ខ្ញុំ វាហាក់ដូចជាធំណាស់។
-
8:29 - 8:30ខ្ញុំនឹកឃើញថា
-
8:30 - 8:31ភាពភ័យខ្លាចគឺជាគ្រីបតូណៃខ្ញុំ
-
8:31 - 8:32ដែលជាប៉ារ៉ាស៊ីតខ្ញុំ
-
8:32 - 8:35ដែលរារាំងនិងធ្វើឱ្យខ្ញុំ
ធ្វើអីមិនកើតក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ -
8:35 - 8:38ដឹងទេ គ្រោះថ្នាក់និងភ័យខ្លាច
ខុសគ្នា។ -
8:38 - 8:40គ្រោះថ្នាក់មានមែន។
-
8:40 - 8:42ការភ័យខ្លាចជាជម្រើស។
-
8:42 - 8:44ហើយខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ញុំមានជម្រើស៖
-
8:44 - 8:48ខ្ញុំអាចរស់នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាច
ហើយស្លាប់ទាំងបរាជ័យនៅយប់នោះ -
8:49 - 8:52ឬមួយក៏សម្លាប់ភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ
ដើម្បី -
8:52 - 8:56ឈោងចាប់សុបិនរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំគួរតែហ៊ានរស់នៅ។ -
8:57 - 9:00ដឹងទេ ពេលយើងនៅដេកស្តិលើគ្រែ
ឈឺជិតស្លាប់ -
9:00 - 9:04ហើយចំពោះមុខសេចក្ដីស្លាប់
យើងកាន់តែចង់រស់។ -
9:04 - 9:07ខ្ញុំនឹកឃើញថានរណាក៏ស្លាប់ដែរ
តែមិនគ្រប់គ្នារស់ទេ។ -
9:08 - 9:10សេចក្ដីស្លាប់ធ្វើឱ្យយើងចង់រស់។
-
9:10 - 9:12ដឹងទេ ពេលយើងរៀនស្លាប់
-
9:12 - 9:13យើងរៀនរស់។
-
9:13 - 9:15ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរ
-
9:15 - 9:16ជីវិតខ្ញុំនៅយប់នោះ។
-
9:17 - 9:18ខ្ញុំលែងចង់ស្លាប់
-
9:18 - 9:20ខ្ញុំក៏អធិដ្ឋានខ្លី១ថា
-
9:20 - 9:22«ព្រះអម្ចាស់ បើទ្រង់ទុកជីវិត
ទូលបង្គំឱ្យ -
9:22 - 9:25ឆ្លងផុតខួបទី២១ ទូលបង្គំនឹងមិនទុក
ឱ្យភាពភ័យខ្លាចគ្រប់គ្រប់ជីវិតទូលបង្គំទៀតទេ។ -
9:25 - 9:27ទូលបង្គំនឹងសម្លាប់ភាពភ័យខ្លាច
-
9:27 - 9:30ទូលបង្គំនឹងឈោងចាប់ក្ដីសុបិន
-
9:30 - 9:31ទូលបង្គំចង់ប្ដូរអាកប្បកិរិយា
-
9:31 - 9:34ទូលបង្គំចង់ធ្វើកិច្ចអស្ចារ្យក្នុងជីវិត
-
9:34 - 9:36ទូលបង្គំចង់រកឱ្យឃើញនូវគោលបំណងនិងដុង
-
9:36 - 9:39ទូលបង្គំដឹងថាគ្មានអ្វីដែល
យើងមិនអាចធ្វើបានទេ»។ -
9:39 - 9:43ខ្ញុំមិនបាច់ប្រាប់ថាខ្ញុំឆ្លងផុត
យប់នោះឬអត់ទេ គិតខ្លួនឯងទៅ។ -
9:43 - 9:44(សំណើច)
-
9:44 - 9:47នៅយប់នោះ ខ្ញុំបានសរសេរស្រូម
ចំនួន១០ដំបូងរបស់ខ្ញុំ៖ -
9:47 - 9:50ខ្ញុំសម្រេចថាខ្ញុំចង់ទៅលេងទ្វីប
ធំៗ -
9:50 - 9:52ទៅលេងកន្លែងអច្ឆរិយៈទាំង៧លើលោក
-
9:52 - 9:53រៀនភាសាបួនដប់
-
9:53 - 9:55រស់នៅលើកោះដាច់ស្រយាល១
-
9:55 - 9:56រស់នៅក្នុងកប៉ាល់លើផ្ទៃសមុទ្រ
-
9:56 - 9:59រស់នៅជាមួយកុលសម្ពន្ធឥណ្ឌា១
ក្នុងព្រៃអាម៉ាហ្សូន -
9:59 - 10:01ឡើងឱ្យដល់កំពូលភ្នំខ្ពស់បំផុត
ក្នុងប្រទេសស្វ៊ីស -
10:01 - 10:03ខ្ញុំចង់ទៅមើលថ្ងៃលិចនៅភ្នំអេវីរេស
-
10:03 - 10:05ចង់ធ្វើអាជីវកម្មផ្នែកតន្រ្តី
នៅណាស្វៀល -
10:05 - 10:07ខ្ញុំចង់សម្ដែងជាមួយក្រុមសៀក
-
10:07 - 10:09ហើយខ្ញុំចង់លោតឆត្រយោងពីលើយន្តហោះ។
-
10:09 - 10:12ជាង២០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រេច
ស្រូមនោះស្ទើរតែទាំងអស់។ -
10:12 - 10:15រាល់ពេលខ្ញុំបានសម្រេច
ស្រូមអស់ពីបញ្ជី -
10:15 - 10:18ខ្ញុំនឹងថែម៥ទៅ១០ទៀតទៅក្នុងបញ្ជី
ហើយបញ្ជីហ្នឹងធំទៅៗ។ -
10:19 - 10:23៧ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានរស់នៅលើកោះ
តូច១នៅបាហាម៉ាស់ -
10:23 - 10:25អស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ
-
10:25 - 10:27ក្នុងខ្ទមស្លឹក
-
10:29 - 10:34ចាក់ឆ្លាម និងត្រីស៊ី
តែឯងគត់នៅលើកោះហ្នឹង -
10:34 - 10:36ស្លៀកស្បែកតោ
-
10:37 - 10:39និង រៀនហែលទឺកជាមួយត្រីឆ្លាម។
-
10:39 - 10:41ក្រោយមក ខ្ញុំដូរទៅនៅមិចស៊ីកូ
-
10:41 - 10:45ហើយក៏ដូរទៅនៅទន្លេអាម៉ាហ្សូន
នៅអេក្វាឌ័រ -
10:45 - 10:48ពូចូ ប៉ុងហ្គោ អេក្វាឌ័រ
រស់នៅជាមួយកុលសម្ពន្ធ១នៅទីនោះ -
10:48 - 10:52ហើយយូរៗទៅ ខ្ញុំក៏មានទំនុកចិត្ត
លើខ្លួនឯងតាមរយៈស្រូមខ្ញុំ។ -
10:52 - 10:55ខ្ញុំដូរមកធ្វើអាជីវកម្មតន្ត្រី
នៅណាសវីល និង ស្វ៊ីស -
10:55 - 10:58ដូរទៅនៅស្តុកហូម
ធ្វើការងារខាងតន្ត្រីនៅទីនោះ -
10:58 - 11:02ដែលជាកន្លែងខ្ញុំបានឡើងដល់កំពូល
ភ្នំកេបនេកៃស៍ ខ្ពស់ជាងតំបន់អាកទិក។ -
11:03 - 11:05ខ្ញុំរៀនធ្វើជាមនុស្សត្លុក
-
11:05 - 11:06និង ត្រែះ
-
11:06 - 11:07និង ដើរតជើងឈើ
-
11:07 - 11:10ជិះកង់មានតែកង់១
ស៊ីភ្លើង ស៊ីកញ្ចក់ -
11:10 - 11:14ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ ខ្ញុំឮថាមានអ្នក
លេបដាវមិនដល់ម៉ាឡូទេ -
11:14 - 11:15ហើយក៏ថា៖ «ខ្ញុំធ្វើវាឱ្យបាន!»
-
11:15 - 11:18ខ្ញុំធ្លាប់ជួបអ្នកលេបដាវ
ហើយក៏សុំរៀនសូត្រពីគេ។ -
11:18 - 11:20គេថា៖ «បាទ ខ្ញុំនឹងឱ្យគន្លឹះ២៖»
-
11:20 - 11:22ទី១ វាគ្រោះថ្នាក់ណាស់
-
11:22 - 11:24មានអ្នកខ្លះស្លាប់ក៏មាន
-
11:24 - 11:25ទី២
-
11:25 - 11:26កុំចង់សាកអី!»
-
11:26 - 11:28(សំណើច)
-
11:28 - 11:30ដូច្នេះខ្ញុំក៏ថែមវាក្នុងបញ្ជីស្រូម។
-
11:30 - 11:33ខ្ញុំអនុវត្ត១០ទៅ១២
ក្នុង១ថ្ងៃ រាល់ថ្ងៃ -
11:34 - 11:35៤ឆ្នាំ។
-
11:35 - 11:37បើគន់គូមើលទៅ...
-
11:37 - 11:40៤x៣៦៥(x១២)
-
11:40 - 11:43ការសាកហើយបរាជ័យរបស់ខ្ញុំ
ប្រហែល១៣ ០០០ -
11:43 - 11:45មុនពេលខ្ញុំធ្វើបាន
នៅឆ្នាំ២០០១។ -
11:46 - 11:48ពេលនោះខ្ញុំបានថែមស្រូមថ្មី១
-
11:48 - 11:51ដើម្បីក្លាយជាអ្នកឯកទេសលេបដាវ
ឈានមុខលើពិភពលោក។ -
11:51 - 11:54ខ្ញុំដើររកសៀវភៅ ទស្សនាវដ្ដី
អត្ថបទកាសែត របាយការណ៍ពេទ្យ -
11:54 - 11:58ខ្ញុំបានសិក្សាពីរូបសាស្ត្រ
សរីរវិទ្យា។ -
11:58 - 12:00ខ្ញុំបានសួរពេទ្យ និង គិលានុបដ្ឋាកយិកា
-
12:00 - 12:02ហើយក៏ទាក់ទងអ្នកលេបដាវ
-
12:02 - 12:04ឱ្យចូលសមាគមអ្នកលេបដាវអន្តរជាតិ
-
12:04 - 12:06ហើយក៏ស្រាវជ្រាវផ្នែក
វេជ្ជសាស្ត្រ២ឆ្នាំ -
12:06 - 12:09ស្ដីពីការលេបដាវនិងគុណវិបត្តិរបស់វា
-
12:09 - 12:11ដែលបានចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិបត្រ
វេជ្ជសាស្ត្រអង់គ្លេស។ -
12:11 - 12:12(សំណើច)
-
12:12 - 12:13អរគុណ។
-
12:13 - 12:18(ទះដៃ)
-
12:18 - 12:22ខ្ញុំបានដឹងពីរឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍
ខ្លះៗពីការលេបដាវ។ -
12:22 - 12:25រឿងខ្លះខ្ញុំភ្នាល់ថាអ្នកមិនបានគិត
ដល់ទេ តែនឹងភ្លឺភ្នែកហើយយប់នេះ។ -
12:25 - 12:29ពេលទៅដល់ផ្ទះវិញ ពេលយកកាំបិត
ឬ ដាវមកហាន់សាច់ប៉ីស្តឹក -
12:29 - 12:32អ្នកនឹងដឹងច្បាស់ហើយ...
-
12:34 - 12:37ការលេបដាវចាប់ផ្ដើមដំបូងក្នុង
ប្រទេសឥណ្ឌា -
12:37 - 12:40និយាយទៅ ខ្ញុំឃើញគេលេបដាវ
ដំបូង ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុ២០ -
12:40 - 12:42ប្រហែល៤០០០ឆ្នាំមុន
ប្រហែលឆ្នាំ២០០០មុនគ.ស.។ -
12:42 - 12:46១៥០ឆ្នាំមុន គេប្រើវិធីលេបដាវក្នុងផ្នែក
-
12:46 - 12:47វិទ្យាសាស្ត្រ និងវេជ្ជសាស្ត្រ
-
12:47 - 12:51ដើម្បីអភិវឌ្ឍអង់ដូស្កូបនៅឆ្នាំ១៨៦៨
-
12:51 - 12:54ដោយវេជ្ជបណ្ឌិត អាដូលហ្វ៍ គូស្សមៅល៍
នៅហ្វ្រៃបឺហ្គ អាឡឺម៉ង់។ -
12:54 - 12:57នៅ១៩០៦ អេឡិចត្រូខាឌីអូក្រាមនៅវេលស៍
-
12:57 - 13:00ដើម្បីសិក្សាពីការលេប និងរំលាយអាហារ
មិនប្រក្រតី -
13:00 - 13:02ប្រូនកូស្កូប ជាដើម។
-
13:02 - 13:04តែជាង១៥០ឆ្នាំមុន
-
13:04 - 13:08យើងក៏ដឹងដែរថាមានរបួសរាប់រយ
និងការស្លាប់រាប់សិប... -
13:08 - 13:15នេះជាអង់ដូស្កូបដែលបង្កើតដោយ
វេជ្ជបណ្ឌិត អាដូលហ្វ៍ គូស្សមៅល៍។ -
13:15 - 13:19តែយើងក៏រកឃើញដែរថា១៥០ឆ្នាំកន្លងមក
មានមនុស្ស២៩នាក់បានស្លាប់ -
13:19 - 13:22រួមទាំងអ្នកលេបដាវម្នាក់នេះនៅឡុងដ៍
ដាវហ្នឹងកាត់ចំបេះដូងគាត់។ -
13:23 - 13:25យើងក៏រកឃើញទៀតថា មានអ្នកលេបដាវ
-
13:25 - 13:28៣ទៅ៨នាក់រងរបួសរាល់ឆ្នាំ។
-
13:28 - 13:30ខ្ញុំដឹងរឿងនេះព្រោះគេតេមកខ្ញុំ។
-
13:30 - 13:31គេតេមកខ្ញុំ២ដងហើយ
-
13:31 - 13:34២មកពីស៊ុយអែត និង១មកពីអូរលែនដូ
កាលពីប៉ុន្មានអាទិត្យមុន -
13:34 - 13:37អ្នកលេបដាវដែលរបួសសម្រាកនៅពេទ្យ។
-
13:37 - 13:39អញ្ចឹង វាគ្រោះថ្នាក់មែនទែន។
-
13:39 - 13:42១ទៀតដែលខ្ញុំរៀនបានគឺ
ការលេបដាវត្រូវការពេល -
13:42 - 13:44ពី២ទៅ១០ឆ្នាំដើម្បី
ហាត់រៀន -
13:44 - 13:46សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន។
-
13:46 - 13:48តែការរកឃើញដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍
បំផុតដែល -
13:48 - 13:51ខ្ញុំរៀនបានគឺអ្នកលេបដាវ
រៀនធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច។ -
13:51 - 13:53ហើយខ្ញុំនឹងប្រាប់ការណ៍សម្ងាត់១៖
-
13:54 - 13:58កុំផ្ដោតលើ៩៩,៩%ដែលថា
វាមិនអាចទៅរួច។ -
13:58 - 14:02ត្រូវផ្ដោតលើ០,១%ដែលថាវាអាចទៅរួច
ហើយរកវិធីធ្វើវាឱ្យទាល់តែបាន។ -
14:03 - 14:06ឥឡូវខ្ញុំសូមនាំទៅក្នុងដំណើរនៃ
គំនិតរបស់អ្នកលេបដាវ។ -
14:06 - 14:09ដើម្បីអាចលេបដាវ១បាន
គេត្រូវការសមាធិតាំងចិត្តខ្ពស់ -
14:09 - 14:12យកចិត្តទុកដាក់មែនទែន
ប៉ាន់ស្មានឱ្យត្រូវឥតខ្ចោះដើម្បី -
14:12 - 14:16អាចញែកសរីរាង្គហើយ
យកឈ្នះរេផ្លិចនៃរាង្គកាយ -
14:16 - 14:20តាមរយៈការជម្រុញខួរក្បាល
តាមរយៈសាច់ដុំចងចាំដដែល -
14:20 - 14:24ដោយមានចេតនាអនុវត្ត
ជាង១០ ០០០ដង។ -
14:24 - 14:28ឥឡូវខ្ញុំសូមនាំទៅក្នុងខ្លួន
របស់អ្នកលេបដាវ។ -
14:28 - 14:30ដើម្បីលេបដាវ១បាន
-
14:30 - 14:32ខ្ញុំត្រូវរុញដាវរំលងអណ្ដាត
-
14:32 - 14:35សង្កត់លើកន្លើតត្រង់
ដើមបំពង់ក -
14:35 - 14:38ចូលទៅហើយបត់៩០ដឺក្រេ
ចុះទៅបំពង់អាហារ -
14:38 - 14:41កាត់តាមចន្លោះបំពង់ក
សាច់ដុំខ្ជឹបបំពង់អាហារខាងលើ -
14:41 - 14:43ជ្រៀតសាច់ដុំបំពង់អាហារ
-
14:43 - 14:44រុញផ្លែដាវចូលទៅក្នុងប្រអប់ទ្រូង
-
14:44 - 14:46ចន្លោះសួត។
-
14:46 - 14:48ដល់ត្រឹមនេះ
-
14:48 - 14:50ខ្ញុំត្រូវរំកិលបេះដូងមកខាង
-
14:50 - 14:52បើមើលឱ្យដិតដល់
-
14:52 - 14:54យើងឃើញបេះដូងលោតនៅកៀកនឹងដាវ
-
14:54 - 14:56ព្រោះដាវនៅជាប់ហ្នឹងហ្មង
-
14:56 - 14:59ជ្រៀសគ្នាតែ១ភាគ៨អ៊ីញ
នៃភ្នាសបំពង់អាហារ -
14:59 - 15:01នោះមិនអាចបន្លំបានទេ។
-
15:01 - 15:03បន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវ
រុញកាត់ឆ្អឹងទ្រូង -
15:03 - 15:06កាត់តាមបំពង់អាហារខាងក្រោម
ចុះដល់ក្រពះ -
15:06 - 15:09សង្កត់រេផ្លិចកំអួតក្នុងក្រពះ
ចុះក្រោមរហូតដល់ពោះវៀនតូច -
15:09 - 15:10ងាយមែនទែន។
-
15:10 - 15:11(សំណើច)
-
15:11 - 15:13បើខ្ញុំរុញចុះទៅទៀត
-
15:13 - 15:18វានឹងចុះដល់បំពង់ដៃស្បូន។
(ហូឡង់) ហ្វាឡូពៀនធ្យូប! -
15:18 - 15:21ប្រុសៗ ចាំសួរប្រពន្ធទៅ
ថាចុងក្រោយហ្នឹងអីគេ... -
15:22 - 15:24គេសួរខ្ញុំថា៖
-
15:24 - 15:27«ទាល់តែក្លាហានណាស់
ទើបហ៊ានប្រថុយជីវិត -
15:27 - 15:29រំកិលបេះដូងដើម្បី
លេបដាវបាន...»។ -
15:29 - 15:30ទេ។ ភាពក្លាហានរបស់
-
15:30 - 15:33ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
-
15:33 - 15:36ដែលហ៊ានប្រថុយគ្រោះថ្នាក់និងការបដិសេធ
-
15:36 - 15:37ចេញមកលាតត្រដាងការពិត
-
15:37 - 15:38មិនក្លាចបាក់មុខ
-
15:38 - 15:41មកឈនៅមុខមហាជន
ដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នាសោះ -
15:41 - 15:44ដើម្បីប្រាប់ប្រវត្តិភ័យខ្លាច
និងក្ដីសុបិនរបស់គាត់ -
15:44 - 15:48ហ៊ានសារភាពដោយត្រង់ៗ
និងដោយប្រយោល។ -
15:48 - 15:49ឃើញទេ - អរគុណ
-
15:49 - 15:54(ស្នូរទះដៃ)
-
15:54 - 15:56ឃើញទេ អ្វីដែលអស្ចារ្យយ៉ាងពិតប្រាកដ
-
15:56 - 15:59គឺខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វី
អស្ចារ្យក្នុងជីវិត -
15:59 - 16:00ឥឡូវធ្វើបានហើយ។
-
16:00 - 16:03តែការអស្ចារ្យនោះមិនមែន
សំដៅលើការលេបដាវ -
16:03 - 16:05២១ដើមក្នុងពេលតែ១ទេ
-
16:08 - 16:10ក៏មិនមែនចុះទឹកជម្រៅ២០ហ្វ៊ីត
មានឆ្លាមនិងបបែល៨៨ -
16:10 - 16:12ក្នុងកម្មវិធីរីព្លី ជឿឬមិនជឿ ទេ
-
16:14 - 16:18ក៏មិនមែនដុតដល់កម្ដៅ១៥០០ដឺក្រេ
សម្រាប់កម្មវិធីស៊ូភើមែន ស្ទែនលី -
16:18 - 16:19ជាផ្នែក១នៃ «មនុស្សដែក»
-
16:20 - 16:22ហើយអាហ្នឹងក្ដៅយកតែមែនទែន!
-
16:22 - 16:25ក៏មិនមែនអូសឡានដោយប្រើដាវឱ្យរីព្លី
-
16:25 - 16:26ឬ គីណេស
-
16:26 - 16:29ក៏មិនមែនចូលដល់វគ្គផ្ដាច់ព្រ័ត្រ
ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតដុងអាមេរិក -
16:29 - 16:32ក៏មិនមែន ឈ្នះរង្វាន់ណូបែល
ឆ្នាំ២០០៧ផ្នែកឱសថ។ -
16:32 - 16:34មិនមែនរឿងទាំងអស់នេះទេ
ដែលពិតជាអស្ចារ្យនោះ។ -
16:34 - 16:36នោះជាការគិតរបស់គេទេ។
ទេ ទេ ទេ។ មិនមែនទេ។ -
16:36 - 16:38ការអស្ចារ្យនោះគឺ
-
16:38 - 16:41ព្រោះអាចធ្វើឱ្យក្មេងសម្គម
អៀនប្រៀន ញញើតញញើមម្នាក់នោះ -
16:41 - 16:42ដែលខ្លាចខ្ពស់
-
16:42 - 16:44ដែលខ្លាចទឹក ខ្លាចឆ្លាម
-
16:44 - 16:46ខ្លាចពេទ្យនិងគិលានុបដ្ឋាក
ខ្លាចម្ជុលនិងរបស់ស្រួចៗ -
16:46 - 16:48ខ្លាចនិយាយជាមួយមនុស្ស
-
16:48 - 16:50ហើយឥឡូវព្រះឱ្យខ្ញុំហោះ
ជុំវិញពិភពលោក -
16:50 - 16:51កម្ពស់៣០ ០០០ហ្វ៊ីត
-
16:51 - 16:54លេបរបស់មុតស្រួច
ក្នុងអាងទឹកមានឆ្លាម -
16:54 - 16:57ហ៊ាននិយាយជាមួយពេទ្យហ្ម
និយាយជាមួយមនុស្សនៅលើពិភពលោក។ -
16:57 - 17:00នោះហើយជាការអស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ។
-
17:00 - 17:01ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច -
-
17:01 - 17:02អរគុណ។
-
17:02 - 17:04(ស្នូរទះដៃ)
-
17:04 - 17:05អរគុណ។
-
17:06 - 17:09(ស្នូរទះដៃ)
-
17:10 - 17:13ខ្ញុំចេះតែចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាច
ទៅរួច ហើយបានមែន។ -
17:13 - 17:16ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យ
ផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកក្នុងជីវិតខ្ញុំ -
17:16 - 17:17ខ្ញុំធ្វើបានមែន។
-
17:17 - 17:20ខ្ញុំតែងតែចង់ហោះជុំវិញពិភពលោក
ធ្វើដូចស៊ូភើមែន -
17:20 - 17:21សង្គ្រោះជីវិត
ហើយធ្វើបានមែន។ -
17:21 - 17:23តើអ្នកដឹងទេ?
-
17:23 - 17:26នៅមានផ្នែកតូច១នៃក្ដីសុបិន
ធំរបស់ក្មេងនោះ -
17:26 - 17:27ក្នុងក្រឳបេះដូង។
-
17:30 - 17:36(សំណើច)(ស្នូរទះដៃ)
-
17:37 - 17:40ដឹងទេ ខ្ញុំតែងតែស្វែងរកគោលបំណង
និងដុងរបស់ខ្ញុំ -
17:40 - 17:42ឥឡូវរកឃើញហើយ។
-
17:42 - 17:43សាកទាយមើល៍?
-
17:43 - 17:46មិនមែនដាវហ្នឹងទេ
គិតខុសហើយ ខ្ញុំមិនប្រើភាពខ្លាំងទេ។ -
17:46 - 17:49គឺជាភាពខ្សោយរបស់ខ្ញុំ សម្ដីខ្ញុំ។
-
17:49 - 17:51គោលបំណង និង ដុងខ្ញុំ
គឺដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក -
17:51 - 17:52ដោយជំនះភាពភ័យខ្លាច
-
17:52 - 17:55ដាវ១ម្ដងៗ ពាក្យ១ម៉ាត់ម្ដងៗ
-
17:55 - 17:57កាំបិត១ម្ដងៗ ជីវិត១ម្ដងៗដើម្បី
-
17:58 - 18:00ជម្រុញទឹកចិត្តមនុស្សឱ្យមានវីរភាព
-
18:00 - 18:02និងធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចក្នុងជីវិត។
-
18:02 - 18:05គោលបំណងខ្ញុំគឺដើម្បីជួយគេឱ្យរកឃើញរបស់គេ?
-
18:05 - 18:06តើរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
18:06 - 18:07គោលបំណងអ្នកជាអ្វី?
-
18:07 - 18:09តើនៅលើផែនដីនេះដើម្បីធ្វើអ្វី?
-
18:09 - 18:12ខ្ញុំជឿថាយើងរាល់គ្នាអាចក្លាយជាវីរបុរសបាន។
-
18:12 - 18:14តើវីរពលអ្នកជាអ្វី?
-
18:15 - 18:18ក្នុងចំណោមមនុស្សជាង៧ពាន់លាននាក់
-
18:18 - 18:20មានមនុស្សបួនដប់អ្នកប៉ុណ្ណោះដែលជា
អ្នកលេបដាវ -
18:20 - 18:22នៅមានជីវិតលើលោកសព្វថ្ងៃ
-
18:22 - 18:23តែមានតែអ្នកតែ១គត់។
-
18:23 - 18:24គ្មាននរណាដូងអ្នកទេ។
-
18:24 - 18:26រឿងរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
18:26 - 18:28តើអ្វីធ្វើឱ្យអ្នកខុសពីគេ?
-
18:28 - 18:29និទានរឿងអ្នកទៅ
-
18:29 - 18:32ទោះបើអ្នកមានសំឡេងញ័រ ឆ្មារក៏ដោយ។
-
18:32 - 18:33តើស្រូមរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
18:33 - 18:36បើអ្នកអាចធ្វើអ្វីក៏បាន
ក្លាយជានរណាក៏បាន ទៅណាក៏បាន - -
18:36 - 18:37តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី?
តើអ្នកនឹងទៅណា? -
18:37 - 18:38តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី?
-
18:38 - 18:40តើអ្នកចង់ធ្វើអ្វីក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?
-
18:40 - 18:42តើសុបិនធំរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
18:42 - 18:44កាលពីក្មេង តើសុបិនធំៗរបស់អ្នកជាអ្វី?
នឹកមើល៍។ -
18:44 - 18:46ខ្ញុំភ្នាល់ថាមិនអញ្ចឹងទេ មែនទេ?
-
18:46 - 18:48តើសុបិនដ៏ធំបំផុតរបស់អ្នក
-
18:48 - 18:50ដែលអ្នកធ្លាប់គិតថាវាចម្លែក
និងមិនច្បាស់លាស់នោះជាអ្វី? -
18:50 - 18:54ខ្ញុំភ្នាល់ថានេះធ្វើឱ្យសុបិនហាក់ដូចជា
មិនចម្លែកទេ មែនទេ? -
18:55 - 18:57តើដាវរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
18:57 - 18:59នរណាម្នាក់ក៏មានដាវ១ដែរ
-
18:59 - 19:01ដាវមុខ២នៃភាពភ័យក្លាចនិងសុបិន។
-
19:01 - 19:04លេបដាវហ្នឹងទៅ ទោះបីវាជាស្អីក៏ដោយចុះ។
-
19:04 - 19:06លោក លោកស្រី សូមដេញតាមសុបិនរបស់លោកអ្នក។
-
19:06 - 19:09អ្នកចង់ក្លាយជាអ្វីក៏ដោយ
ក៏វាមិនទាន់ហួសពេលដែរ។ -
19:10 - 19:13ចំពោះក្មេងទំនើងមានបាល់គប់ទាំងនោះ
គេជាអ្នកដែលគិតថា -
19:13 - 19:15ខ្ញុំនឹងមិនអាចធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបានទេ
-
19:15 - 19:18ខ្ញុំមានពាក្យ១ម៉ាត់ប្រាប់ពួកគេ៖
-
19:18 - 19:19សូមអរគុណ។
-
19:19 - 19:22ព្រោះ បើគ្មានមនុស្សអាក្រក់
វីរបុរសក៏គ្មានដែរ។ -
19:23 - 19:27ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច
មិនមែនមិនអាចទៅរួចទេ។ -
19:28 - 19:32វាពិតជាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់
វាអាចធ្វើឱ្យខ្ញុំស្លាប់បាន។ -
19:32 - 19:34ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកនឹងចូលចិត្ត។
-
19:34 - 19:35(សំណើច)
-
19:36 - 19:39ខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកជួយខ្ញុំបន្តិច។
-
19:47 - 19:48ទស្សនិកជន៖ ពីរ បី។
-
19:48 - 19:52ដាន មេយើរ៖ ទេៗៗ។ សូមជួយរាប់ខ្ញុំ
ទាំងអស់គ្នា អូខេ? -
19:52 - 19:53(សំណើច)
-
19:53 - 19:56បើចេះរាប់? អូខេ?
រាប់ជាមួយខ្ញុំ ហើយ? -
19:56 - 19:57១
-
19:57 - 19:58២
-
19:58 - 19:59៣
-
19:59 - 20:01ទេ ទើបតែបាន២ទេ តែយល់ហើយមែនទេ។
-
20:07 - 20:08ទស្សនិកជន៖ ១
-
20:08 - 20:09២
-
20:09 - 20:10៣
-
20:11 - 20:13(ការដង្ហក់)
-
20:14 - 20:16(ស្នូរទះដៃ)
-
20:16 - 20:17ដាន មេយើរ៖ បា៎!
-
20:17 - 20:23(ស្នូរទះដៃ)(អបអរសាទរ)
-
20:23 - 20:25អរគុណច្រើនណាស់។
-
20:25 - 20:29អរគុណ អរគុណ អរគុណ។
អរគុណអស់ពីដួងចិត្ត។ -
20:29 - 20:31តាមពិត អរគុណអស់ពីក្រពះខ្ញុំ។
-
20:32 - 20:35ដូចប្រាប់ហើយថាខ្ញុំមកធ្វើអ្វីដែល
មិនអាចទៅរួច ឥឡូវខ្ញុំបានធ្វើហើយ។ -
20:35 - 20:38តែនេះមិនមែនអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចទេ
ខ្ញុំធ្វើវាបានរាល់ថ្ងៃ។ -
20:38 - 20:43ការដែលមិនអាចទៅរួចគឺក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន
ញញើតញញើមប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាច -
20:43 - 20:45មកឈរទីនេះ ឆាកTEDx
-
20:45 - 20:47និងផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក
១ម៉ាត់ម្ដងៗ -
20:47 - 20:49ដាវ១ម្ដងៗ ជីវិត១ម្ដងៗ។
-
20:49 - 20:52បើខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរការគិតរបស់អ្នក
បើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យអ្នកជឿថា -
20:52 - 20:54អ្វីក៏អាចទៅរួចដែរ
-
20:54 - 20:58បើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យអ្នកដឹងថាអ្នកអាច
ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបានក្នងជីវិត -
20:58 - 21:01បានន័យថាខ្ញុំសម្រេចកិច្ចការខ្ញុំហើយ
ហើយអ្នកទើបតែចាប់ផ្ដើមទេ។ -
21:01 - 21:04សុបិនតទៀត។ មានជំនឿចិត្តតទៀត។
-
21:05 - 21:06អរគុណដែលបានជឿជាក់លើខ្ញុំ
-
21:06 - 21:08អរគុណដែលជាចំណែកនៃសុបិនរបស់ខ្ញុំ។
-
21:08 - 21:10ហើយនេះជាអំណោយខ្ញុំឱ្យអ្នក៖
-
21:10 - 21:11អ្វីដែលមិនអាចទៅរួចមិនមែន...
-
21:11 - 21:13ទស្សនិកជន៖ មិនអាចធ្វើបានទេ។
-
21:13 - 21:15ដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយជាផ្នែកនៃអំណោយ។
-
21:15 - 21:20(ស្នូរទះដៃ)
-
21:20 - 21:21អរគុណ។
-
21:21 - 21:25(ស្នូរទះដៃ)
-
21:26 - 21:28(អបអរសាទរ)
-
21:28 - 21:30ពិធីករ៖ អរគុណ ដាន មេយើរ អស្ចារ្យមែន!
- Title:
- Doing the Impossible, Swallowing the Sword, Cutting through Fear: Dan Meyer | TEDxMaastricht
- Description:
-
more » « less
http://cuttingedgeinnertainment.com Did you ever want to face your fears, become a superhero and do the impossible? As humans, we're hard-wired to fear things that scare us – to fight, flee or freeze in the face of danger. But can we really learn to conquer our fears and use them to do the impossible?
Dan Meyer believes no matter how extreme our fears or how wild our dreams, we can each overcome fear and anxiety, become superheroes, do the impossible and change the world.
In this engaging talk, Meyer takes the audience on his journey from extreme fears to extreme feats, wimp to world record holder, loser to Ig Nobel Prize winner and quitter to finalist on America's Got Talent.
Director of a humanitarian aid agency serving orphans in Kazakhstan, Meyer describes how he overcame a childhood of extreme fears, social anxiety disorder and bullying to perform superhuman feats, win the Ig Nobel Prize in Medicine at Harvard, become a finalist on America's Got Talent, 39x world record holder and world's leading expert in one of the world's oldest and most dangerous arts - sword swallowing - and passionate about inspiring people to do the impossible in THEIR lives.
In this jaw-dropping talk, Meyer reveals the science behind the ancient art of sword swallowing, and describes his quest to conquer fear, failure and the boundaries of the human body to perform superhuman feats, do the impossible and change the world.In a surprise ending, Meyer shares secrets of doing the impossible to inspire YOU to cut through fear to do the impossible in YOUR life.
Dan Meyer @Halfdan
http://cuttingedgeinnertainment.comTEDxMaastricht
http://tedxmaastricht.nlThis talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. These local self-organized events are branded TEDx, where x = independently organized TED event. Learn more at http://ted.com/tedx
- Video Language:
- English
- Duration:
- 21:39
