Αυτισμός - Τι ξέρουμε (και τι δεν ξέρουμε ακόμη)

Σε αυτή την τεκμηριωμένη ομιλία η γενετίστρια Γουέντι Τσάνγκ μοιράζεται τι γνωρίζουμε για τη διαταραχή του φάσματος αυτισμού - για παράδειγμα ότι ο αυτισμός έχει πολλαπλές, ίσως αλληλένδετες αιτίες. Κοιτάζοντας πέρα από τη στενοχώρια και την ανησυχία που μπορεί να περιβάλλουν μια διάγνωση, η Τσάνγκ και η ομάδα της κοιτάζουν τι έχουμε μάθει μέσα από μελέτες, θεραπείες και προσεκτική ακρόαση.

«Γιατί;»

Το «Γιατί;» είναι μια ερώτηση

που οι γονείς με ρωτούν συνέχεια.

«Γιατί το παιδί μου ανέπτυξε αυτισμό;»

Ως παιδίατρος, γενετίστρια, ερευνήτρια,

δοκιμάζουμε και εξετάζουμε
αυτή την ερώτηση.

Αλλά ο αυτισμός
δεν είναι μια μόνο κατάσταση.

Στην πραγματικότητα είναι
ένα φάσμα διαταραχών,

ένα φάσμα που ποικίλλει,
για παράδειγμα,

από τον Τζάστιν,
ένα δεκατριάχρονο αγόρι

που δεν χρησιμοποιεί τον λόγο,
που δεν μπορεί να μιλήσει,

που επικοινωνεί χρησιμοποιώντας ένα iPad

όπου αγγίζει εικόνες
για να μεταβιβάσει

τις σκέψεις και τις ανησυχίες του.

Ένα μικρό αγόρι που,
όταν αναστατώνεται,

αρχίζει να κουνιέται μπρος πίσω,

και όταν τελικά ενοχληθεί αρκετά,

χτυπάει το κεφάλι του σε σημείο

που μπορεί να κάνει πληγή και
να χρειαστεί ράμματα.

Η ίδια όμως διάγνωση του αυτισμού

ισχύει επίσης για τον Γκάμπριελ,

άλλο ένα δεκατριάχρονο αγόρι

που αντιμετωπίζει
πολύ διαφορετικά προβλήματα.

Είναι εξαιρετικά
προικισμένος στα μαθηματικά.

Μπορεί εύκολα να πολλαπλασιάσει
δύο τριψήφιους αριθμούς

με το μυαλό του εύκολα,

αλλά όταν πρέπει να προσπαθήσει
να κάνει μια συζήτηση,

έχει μεγάλη δυσκολία.

Δεν κάνει οπτική επαφή.

Δυσκολεύεται να ξεκινήσει μια συζήτηση,

νοιώθει άβολα,

και όταν εκνευρίζεται,

κλείνεται στον εαυτό του.

Ωστόσο και τα δύο αυτά αγόρια

έχουν την ίδια διάγνωση
διαταραχής του αυτιστικού φάσματος.

Ένα από τα πράγματα
που μας ανησυχούν

είναι αν πραγματικά υπάρχει ή όχι

μια επιδημία αυτισμού.

Στις μέρες μας,

ένα στα 88 παιδιά
θα διαγνωστεί με αυτισμό,

και η ερώτηση είναι,

γιατί αυτό το γράφημα
δείχνει έτσι;

Αυξάνεται δραματικά αυτός ο αριθμός
με τα χρόνια;

Ή συμβαίνει
επειδή έχουμε πλέον αρχίσει

να χαρακτηρίζουμε τα άτομα με αυτισμό,

απλά δίνοντας τους μια διάγνωση,

παρόλο που ήταν εκεί παρόντες από πριν

αλλά απλά δεν είχαν αυτή τη ετικέτα;

Πράγματι, στα τέλη του 1980,
στις αρχές του 1990,

πέρασε νομοθεσία

πού πράγματι εφοδίασε άτομα με αυτισμό
με μέσα στήριξης,

με πρόσβαση σε εκπαιδευτικό υλικό
που θα τα βοηθούσε.

Με αυτή την αυξημένη γνώση,
περισσότεροι γονείς,

περισσότεροι παιδίατροι,
περισσότεροι εκπαιδευτές

έμαθαν να αναγνωρίζουν
τα χαρακτηριστικά του αυτισμού.

Σαν αποτέλεσμα,
περισσότερα άτομα διαγνώστηκαν

και απόκτησαν πρόσβαση
στα μέσα στήριξης που χρειάζονταν.

Επιπλέον, έχουμε αλλάξει
τον ορισμό μας με τα χρόνια,

έτσι πράγματι έχουμε διευρύνει
τον ορισμό του αυτισμού

και αυτός δικαιολογεί

μέρος της αύξησης που παρατηρείται.

Η επόμενη ερώτηση

που απασχολεί όλους είναι

τι προκάλεσε τον αυτισμό;

Και μια κοινή παρανόηση

είναι ότι τα εμβόλια
προκαλούν τον αυτισμό.

Αλλά επιτρέψτε μου
να είμαι πολύ ξεκάθαρη:

τα εμβόλια δεν προκαλούν αυτισμό.

(Χειροκρότημα)

Στην πραγματικότητα,
η αρχική ερευνητική μελέτη

που εισηγήθηκε
ότι αυτό συνέβαινε,

ήταν ολοκληρωτικά απατηλή.

Πράγματι αποσύρθηκε
από το περιοδικό Λάνσετ

στο οποίο εκδόθηκε,

και από τον συγγραφέα,
ένα γιατρό,

αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

(Χειροκρότημα)

Το Ιατρικό Ινστιτούτο,

τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων,

το έχουν ερευνήσει επανειλημμένα

και δεν υπάρχουν αξιόπιστα
αποδεικτικά στοιχεία

ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό.

Επιπλέον,

ένα από τα συστατικά των εμβολίων,

κάτι που ονομάζεται Ταιμέροσολ,

θεωρούταν ως αιτία του αυτισμού.

Στην πραγματικότητα
αφαιρέθηκε απο τα εμβόλια

το έτος 1992,

και μπορείτε να δείτε
ότι αυτό δεν είχε επίδραση

σε ότι συνέβη
με τη συχνότητα του αυτισμού.

Έτσι ξανά,
δεν υπάρχει καμία ένδειξη

ότι αυτή είναι η απάντηση.

Έτσι η ερώτηση παραμένει,

τι πραγματικά προκαλεί τον αυτισμό;

Ουσιαστικά, πιθανώς δεν υπάρχει
μια μοναδική απάντηση.

Ακριβώς όπως
ο αυτισμός είναι ένα φάσμα,

υπάρχει ένα φάσμα από αιτιολογίες,

ένα φάσμα από αιτίες.

Βάσει επιδημιολογικών δεδομένων,

γνωρίζουμε ότι μια από τις αιτίες,

ή ένας από τους συσχετισμούς, θα έλεγα,

είναι η προχωρημένη πατρική ηλικία,

δηλαδή, η αυξανόμενη ηλικία του πατέρα

τη στιγμή της σύλληψης.

Επιπλέον, άλλη
μια ευάλωτη και κρίσιμη περίοδος,

όσον αφορά την ανάπτυξη,

είναι όταν η μητέρα είναι έγκυος.

Αυτή την περίοδο, ενώ αναπτύσσεται
ο εγκέφαλος του εμβρύου,

ξέρουμε ότι η έκθεση
σε κάποιους παράγοντες

μπορεί πράγματι να αυξήσει
τον κίνδυνο αυτισμού.

Ειδικότερα, μια φαρμακευτική ουσία,,
το βαλπροϊκό οξύ,

που παίρνουν μερικές φορές
μητέρες με επιληψία,

γνωρίζουμε ότι μπορεί να αυξήσει
τον κίνδυνο του αυτισμού.

Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν
μολυσματικοί παράγοντες

που μπορούν επίσης
να προκαλέσουν αυτισμό.

Και ένα από τα πράγματα

στα οποία θα εστιάσω για αρκετό χρόνο,

είναι τα γονίδια που πιθανόν
προκαλούν αυτισμό.

Εστιάζω σε αυτό,

όχι γιατί τα γονίδια
είναι η μοναδική αιτία αυτισμού,

αλλά είναι μια αιτία αυτισμού

που μπορούμε εύκολα να καθορίσουμε,

και να καταλάβουμε
καλύτερα την βιολογία,

και να κατανοήσουμε
πώς δουλεύει ο εγκέφαλος,

έτσι ώστε να επινοήσουμε στρατηγικές

που θα μας κάνουν ικανούς
να παρέμβουμε.

Ένας γενετικός παράγοντας
που δεν καταλαβαίνουμε,

ωστόσο, είναι η διαφορά πού βλέπουμε

όσον αφορά τα αρσενικά και τα θηλυκά.

Τα αρσενικά προσβάλλονται
4 προς 1

σε σχέση με τα θηλυκά με αυτισμό,

και πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε
ποια είναι αυτή η αιτία.

Ένας τρόπος για να καταλάβουμε

ότι η γενετική είναι ένας παράγοντας,

είναι παρατηρώντας

κάτι που ονομάζεται
αναλογία σύμπτωσης.

Με άλλα λόγια,
αν ένα από τα αδέλφια έχει αυτισμό,

ποια είναι η πιθανότητα

ότι ένας άλλος αδελφός στην οικογένεια
θα έχει αυτισμό;

Ειδικότερα μπορούμε να δούμε

τρία είδη αδελφών:

τα ομοζυγωτικά δίδυμα,

δίδυμα που μοιράζονται

το 100% των γενετικών τους πληροφοριών

και μοιράστηκαν
το ίδιο ενδομήτριο περιβάλλον,

σε σχέση με τα διζυγωτικά δίδυμα,

δίδυμα που μοιράζονται

το 50% των γενετικών τους πληροφοριών,

σε σχέση με τα κανονικά αδέλφια,

αδελφός-αδελφή, αδελφή-αδελφή,

που επίσης μοιράζονται
το 50% των γενετικών πληροφοριών,

αν και δεν μοιράζονται
το ίδιο ενδομήτριο περιβάλλον.

Κοιτάζοντας τις αναλογίες σύμπτωσης,

ένα από τα εντυπωσιακά πράγματα
που θα δείτε

είναι ότι στα ομοζυγωτικά διδύμα,

η αναλογία σύμπτωσης είναι 77%.

Αξιοσημείωτα, όμως,
δεν είναι 100%.

Δεν είναι ότι μόνον τα γονίδια
ευθύνονται για όλον τον κίνδυνο αυτισμού,

ευθύνονται όμως για το μεγαλύτερο μέρος,

επειδή όταν εξετάζεις ετεροζυγώτες,

η αναλογία σύμπτωσης
είναι μόνο 31%.

Από την άλλη πλευρά,
υπάρχει μια διαφορά

ανάμεσα στους ετεροζυγώτες
και τα αδέλφια,

εννοώντας ότι υπάρχουν

κοινές εκθέσεις για τους ετεροζυγώτες,

πού ίσως να μην είναι τόσο κοινές

στα απλά αδέλφια.

Έτσι αυτό παρέχει μερικά από τα δεδομένα

ότι ο αυτισμός είναι γενετικός.

Κατά πόσο λοιπόν είναι γενετικός;

Όταν τον συγκρίνουμε με άλλα νοσήματα

για τα οποία έχουμε γνώση,

τέτοια όπως ο καρκίνος,
η καρδιοπάθεια, ο διαβήτης,

πράγματι, η γενετική παίζει έναν πολύ
μεγαλύτερο ρόλο στον αυτισμό

από όσο παίζει σε οποιοδήποτε
από τα άλλα νοσήματα.

Αλλά αυτό δεν μας λέει
τι είναι τα γονίδια.

Δεν μας λέει καν αν σε οποιοδήποτε παιδί,

είναι ένα γονίδιο

ή δυνητικά ένας συνδυασμός γονιδίων;

Και έτσι πράγματι,

σε κάποια άτομα με αυτισμό,

είναι γενετικό!

Δηλαδή, ότι είναι ένα ξεχωριστό,

ισχυρό, καθοριστικό γονίδιο

πού προκαλεί τον αυτισμό.

Ωστόσο, σε άλλα άτομα,

είναι γενετικό,

δηλαδή είναι πράγματι ένας
συνδυασμός γονιδίων

εν μέρει μαζί
με την αναπτυξιακή διαδικασία

που ουσιαστικά καθορίζει αυτόν
τον κίνδυνο για αυτισμό.

Δεν ξέρουμε σε οποιοδήποτε
άτομο, απαραίτητα,

ποια από τις δύο απαντήσεις ισχύει

μέχρι να αρχίσουμε να ψάχνουμε βαθύτερα.

Έτσι προκύπτει η ερώτηση,

πώς μπορούμε να αρχίσουμε
να αναγνωρίζουμε

τι ακριβώς είναι αυτά τα γονίδια.

Επιτρέψτε μου να θέσω κάτι
που ίσως να μην είναι ευκολονόητο.

Συγκεκριμένα άτομα,

μπορεί να έχουν αυτισμό

για έναν λόγο που είναι γενετικός

αλλά όχι επειδή ο αυτισμός
υπάρχει στην οικογένεια.

Και ο λόγος είναι επειδή
συγκεκριμένα άτομα,

μπορούν πράγματι να έχουν γενετικές
αλλαγές ή μεταλλάξεις

που δεν κληροδοτούνται από την μητέρα

ή από τον πατέρα,

αλλά στην πραγματικότητα ξεκινούν
εξαρχής σε αυτούς,

μεταλλάξεις που είναι παρούσες

στο ωάριο ή στο σπέρμα

την στιγμή της σύλληψης

αλλά δεν έχουν μεταβιβαστεί

από γενιά σε γενιά
μέσα στην οικογένεια.

Όντως μπορούμε
να χρησιμοποιήσουμε αυτή την τακτική

για να καταλάβουμε τώρα
και να αναγνωρίσουμε

εκείνα τα γονίδια πού προκαλούν αυτισμό
στα άτομα αυτά.

Έτσι πράγματι, στο Ίδρυμα Σάιμονς,

πήραμε 2.600 άτομα

που δεν είχαν οικογενειακό
ιστορικό αυτισμού,

και πήραμε αυτό το παιδί
και την μητέρα και τον πατέρα τους

και τους χρησιμοποιήσαμε

για να μπορέσουμε να καταλάβουμε

τι ήταν αυτά τα γονίδια

που προκαλούσαν αυτισμό
σε αυτές τις περιπτώσεις;

Για να το κάνουμε αυτό,

έπρεπε να μπορέσουμε να δούμε σφαιρικά
όλες αυτές τις γενετικές πληροφορίες

και να καθορίσουμε
ποιες ήταν αυτές οι διαφορές

ανάμεσα στη μητέρα,
τον πατέρα και το παιδί.

Ενεργώντας έτσι, ζητώ συγγνώμη,

θα χρησιμοποιήσω μια ξεπερασμένη αναλογία
από εγκυκλοπαίδειες,

και όχι της Βικιπαίδεια,

αλλά θα το κάνω αυτό
για να προσπαθήσω να επισημάνω

ότι καθώς κάναμε αυτή την απογραφή,

χρειαζόταν να μπορούμε να δούμε

τεράστιες ποσότητες πληροφοριών.

Οι γενετικές μας πληροφορίες οργανώνονται

σε ένα σύνολο 46 τόμων,

και όταν το κάναμε,
έπρεπε να μπορούμε να αιτιολογήσουμε

καθέναν από τους 46 αυτούς τόμους,

επειδή σε μερικές περιπτώσεις αυτισμού,

λείπει ένας μοναδικός τόμος.

Έπρεπε όμως να γίνουμε
ακόμα πιο λεπτομερείς,

έτσι έπρεπε να αρχίσουμε
να ανοίγουμε τα βιβλία,

και σε μερικές περιπτώσεις

η γενετική αλλαγή ήταν πιο αμυδρή.

Ίσως να ήταν μια μόνο παράγραφος
που έλειπε,

ή ακόμη,
πιο ανεπαίσθητη από αυτό,

ένα μόνο γράμμα,

ένα από τα τρία δισεκατομμύρια γράμματα

πού ήταν αλλαγμένο,
που ήταν αλλοιωμένο,

αλλά είχε βαθιά αποτελέσματα

σε σχέση με το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος

και επηρεάζει τη συμπεριφορά.

Κάνοντας αυτό,
μέσα σε αυτές τις οικογένειες,

μπορέσαμε να αιτιολογήσουμε

περίπου το 25% των ατόμων

και να καθορίσουμε
ότι υπήρχε ένας μοναδικός,

ισχυρός γενετικός παράγοντας

που προκάλεσε αυτισμό
μέσα σε αυτές τις οικογένειες.

Από την άλλη πλευρά,
υπάρχει ένα 75%

που ακόμη δεν έχουμε κατανοήσει.

Καθώς το κάναμε αυτό, όμως,

ήταν πράγματι αρκετά ταπεινωτικό,

επειδή συνειδητοποιήσαμε
ότι δεν υπήρχε απλά

ένα γονίδιο για τον αυτισμό.

Πράγματι, οι πρόσφατες εκτιμήσεις είναι

ότι υπάρχουν
200 με 400 διαφορετικά γονίδια

που μπορούν να προκαλέσουν αυτισμό.

Και αυτό εξηγεί, εν μέρει,

γιατί βλέπουμε τόσο ευρύ φάσμα

σε σχέση με τα αποτελέσματα του.

Αν και υπάρχουν τόσα πολλά γονίδια,

υπάρχει κάποια δομή στο χάος.

Δεν είναι απλά

200 ή 400 διαφορετικά γονίδια
στην τύχη,

αλλά πραγματικά συνταιριάζονται.

Ταιριάζουν μεταξύ τους σε ένα μονοπάτι.

Ταιριάζουν μεταξύ τους σε ένα δίκτυο

που αρχίζει να έχει νόημα τώρα

σχετικά με το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος.

Αρχίζουμε μια προσέγγιση
από κάτω προς τα πάνω

όπου αναγνωρίζουμε αυτά τα γονίδια,

αυτές τις πρωτεΐνες,
αυτά τα μόρια,

καταλαβαίνοντας πώς αλληλεπιδρούν

για να λειτουργήσει ένας νευρώνας,

καταλαβαίνοντας
πώς οι νευρώνες αλληλεπιδρούν

ώστε να λειτουργήσουν τα κυκλώματα,

και καταλαβαίνουμε
πώς αυτά λειτουργούν

για να ελέγξουν τώρα την συμπεριφορά,

και το καταλαβαίνουμε αυτό
και σε άτομα με αυτισμό

καθώς και σε άτομα
που έχουν κανονική νόηση.

Αλλά η έγκαιρη διάγνωση
είναι το κλειδί για μας.

Το να μπορέσουμε
να κάνουμε την διάγνωση

σε κάποιον που είναι ευάλωτος

κάποια στιγμή μέσα σε ένα παράθυρο

όπου έχουμε την ικανότητα
να μετασχηματίσουμε,

να μπορέσουμε να επηρεάσουμε

αυτόν τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο,
είναι κρίσιμη.

Και έτσι άνθρωποι όπως η Άμι Κλiν
έχουν αναπτύξει μεθόδους

για να μπορέσουν να πάρουν νήπια,
μικρά μωρά,

και να μπορέσουν
να χρησιμοποιήσουν βιοδείκτες,

σε αυτή την περίπτωση οπτική επαφή
και παρακολούθηση ματιού,

για να αναγνωρίσουν ένα νήπιο σε κίνδυνο.

Tο συγκεκριμένο νήπιο,
μπορείτε να δείτε,

έχει πολύ καλή οπτική επαφή
με αυτή την γυναίκα

ενώ αυτή τραγουδάει
τη «Μικρή Αράχνη»,

πράγματι δεν θα αναπτύξει αυτισμό.

Αυτό το μωρό ξέρουμε ότι
δεν θα έχει πρόβλημα.

Από την άλλη πλευρά,
αυτό το άλλο μωρό

πρόκειται να αναπτύξει αυτισμό.

Στο συγκεκριμένο παιδί,
μπορείτε να δείτε,

ότι δεν κάνει καλή οπτική επαφή.

Αντί τα μάτια να εστιάζουν ειδικότερα

και να έχουν αυτή την κοινωνική σύνδεση,

κοιτάζουν στο στόμα,
κοιτάζουν στη μύτη,

παρεκκλίνουν σε άλλη κατεύθυνση,

αλλά και πάλι
δεν συνδέονται κοινωνικά,

Και η ικανότητα να το κάνουμε
σε πολύ μεγάλη κλίμακα,

να εξετάσουμε νήπια,
να εξετάσουμε παιδιά για αυτισμό,

μέσα από κάτι πολύ ισχυρό,
πολύ αξιόπιστο,

πρόκειται να μας βοηθήσει πολύ

στο να μπορέσουμε να παρέμβουμε
σε ένα αρχικό στάδιο

όταν μπορούμε να έχουμε
τον μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Πώς πρόκειται να παρέμβουμε;

Πρόκειται πιθανώς να είναι
ένας συνδυασμός παραγόντων.

Εν μέρει, σε κάποια άτομα,

θα δοκιμάσουμε τη χρήση φαρμάκων.

Και έτσι πράγματι,
η αναγνώριση των γονιδίων του αυτισμού

είναι σημαντική για εμάς

ώστε να εντοπίσουμε
φαρμακευτικούς στόχους,

να εντοπίσουμε πράγματα
που ίσως να επηρεάσουμε,

και να σιγουρευτούμε
για το τι πραγματικά

πρέπει να κάνουμε στον αυτισμό.

Αλλά αυτή δεν πρόκειται
να είναι η μόνη απάντηση.

Πέρα από φάρμακα, θα χρησιμοποιήσουμε
εκπαιδευτικές στρατηγικές.

Τα άτομα με αυτισμό,

μερικά από αυτά είναι πλασμένα
λίγο διαφορετικά.

Μαθαίνουν με διαφορετικό τρόπο.

Απορροφούν το περιβάλλον τους διαφορετικά,

και πρέπει να μπορούμε
να τα εκπαιδεύσουμε

με έναν τρόπο
που τα εξυπηρετεί καλύτερα.

Πέρα από αυτό,
υπάρχουν πολλά άτομα

σε αυτό το δωμάτιο που έχουν φοβερές ιδέες

όσον αφορά
εφαρμόσιμες νέες τεχνολογίες.

Τα πάντα, από συσκευές
για να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλο,

να τον κάνουμε πιο αποτελεσματικό

και να αντισταθμίσουμε περιοχές

όπου υπάρχει λίγο πρόβλημα,

έως ακόμη και πράγματα,
όπως το Google Glass.

Ας πούμε, για παράδειγμα,
ότι ο Γκάμπριελ,

με την κοινωνική του αδεξιότητα,

ίσως φορέσει το Google Glass

με ένα ακουστικό στο αυτί,

και να έχει έναν εκπαιδευτή

να μπορεί να τον βοηθάει
να σκέφτεται συζητήσεις,

πως να αρχίζει μια συζήτηση,

ώστε ίσως ακόμη και να μπορέσει μια μέρα

να καλέσει ένα κορίτσι σε ραντεβού.

Όλες αυτές οι νέες τεχνολογίες

απλώς προσφέρουν τρομερές ευκαιρίες

σε εμάς για να μπορέσουμε να επηρεάσουμε

τα άτομα με αυτισμό,

αλλά έχουμε ακόμη
πολύ δρόμο μπροστά μας.

Όσα πολλά και να ξέρουμε,

υπάρχουν ακόμη περισσότερα
που δεν ξέρουμε,

και έτσι σας προσκαλώ όλους

να μπορέσετε να μας βοηθήσετε να σκεφτούμε

πώς θα το κάνουμε καλύτερο,

να χρησιμοποιήσουμε σαν κοινότητα
την συλλογική μας σοφία

ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τη διαφορά,

και συγκεκριμένα,

για τα άτομα σε οικογένειες με αυτισμό,

σας προσκαλώ να συνδεθείτε
με το διαδραστικό δίκτυο αυτισμού,

να γίνετε μέρος της λύσης σε αυτό,

επειδή πρόκειται να χρειαστούν
πολλοί από εμάς

να σκεφτούμε τι είναι σημαντικό,

τι πρόκειται να είναι
μια ουσιαστική διαφορά.

Καθώς σκεφτόμαστε κάτι

που είναι δυνητικά μια λύση,

πόσο καλά δουλεύει;

Είναι κάτι που πράγματι
θα κάνει τη διαφορά

στις ζωές σας, σαν άτομο,

σαν οικογένεια με αυτισμό;

Θα χρειαστούμε άτομα όλων των ηλικιών,

από νέους μέχρι ηλικιωμένους,

και με όλες τις διαφορετικές
μορφές και μεγέθη

της διαταραχής του φάσματος του αυτισμού

για να βεβαιωθούμε
ότι θα έχουμε αντίκτυπο.

Έτσι σας προσκαλώ όλους
να πάρετε μέρος στην αποστολή

και να βοηθήσετε
να μπορέσουμε να κάνουμε τις ζωές

των ατόμων με αυτισμό

πολύ καλύτερες και πολύ πιο πλούσιες.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)