Hepimiz bir şeyler saklıyoruz. Hadi onları açıklamak için cesaretimizi toplayalım

Bu etkileyici konuşmada, Ash Beckham empatiye ve açıklığa taze bir yaklaşım öneriyor. Bu herkesi anlamakla başlıyor, hayatlarında aynı notkada, zorluğu deneyimleyerek. Beckham diyor ki, tek çıkış kapıyı açıp, gizlerinizden çıkmak.

Bugün sizinle sakladığımız şeyleri

açığa çıkarmak için konuyşacağım

geleneksel duygular değil,

eşcinsel çekimserliği değil.

Bence hepimizin gizli, içinde tuttuğu bir şey var.

Gizlediklerinizi söylemek

ilk defa birini sevdiğini söylemek,

veya birine hamile olduğunuzu söylemek

veya birine kanser olduğunuzu söylemek

veya diğer zor konuşmalar

hayatımız boyunca yaşadıklarımız.

Tüm gizli şeyler zor konuşmadır

ve tüm konular inanılmaz şekilde değişebilmesine rağmen

gizlilikleri açığa çıkarmak

ve deneyimde olmak evrensel bir şeydir.

Korkunçtur, nefret ederiz ama yapılması gerekir.

Çok uzun yıllar önce,

South Side Walnut kafe'de çalışıyordum

ufak bir lokanta

ve orada bulunduğum zaman içerisinde

militanlaşan lezbeiyen sürecine girdim:

koltukl altlarını traş etmemek,

Ani Difranco'nun sözlerini kabul edip, alıntılar yapmak.

Ve kargonun kısa kalıp sarkmasına bağlı olarak

ve en son ne zaman kafamı traş ettiğimi

Soru sürekli etrafımda dönüp duruyordu,

çoğunlukla küçük bir çocuk tarafından:

"Hımm, sen bir erkek misin yoksa kız mı?"

Ve masada garip bir sessizlik olurdu.

çenemi biraz daha sıkıyordum,

fincandaki kahvemi biraz daha öc alma duygusu ile sıkıyordum.

Babam garip bir şekilde gazetesini karıştırır

ve annem caydırıcı bakışları ile çocuğuna bakardı.

Hiçbir şey demezdim

ama içinde dolup taşardım.

Ve olay ben her masaya yürüdüğümde

herhangi bir yerde dövüşmeye hazır olduğum 3 ve 10 yaşında bir çocuğun olduğu bir hal aldı.

(Gülüşmeler)

Ve bu çok kötü bir duygu.

Bu yüzden bir daha ki sefer için kendime söz verdim.

Bu zor konuşmayı yapacağım.

pekala bir kaç hafta içerisinde tekrar oldu.

"Sen bir erkek misin yoksa kız mısın?"

Aynı sessizlik ama bu sefer hazırdım

ve masada Women's Studies 101

hepsi hakkında konuştum. (Gülüşmeler)

Betty Friedan'dan alıntım vardı,

Gloria Steinem'den alıntım vardı,

Hatta "Vajina diyalogları'ndan" alıntılarım bile vardı. Bunu yapacaktım.

Pekala derin bir nefes aldım aşağı baktım

ve arkama baktım dört yaşında pembe giysili bir kız var,

bir feminist kapışma için zor bir rakip değil,

sadece bir çocuk ve sorusu:

"Sen bir erkek misin veya kız mısın?"

Pekala bir başka derin nefes al,

yanına çömel ve dedim ki,

"Hey bunun karmaşık geldiğini biliyorum.

benim saçım erkeğin ki gibi

ve erkek kıyafetleri giyiyorum ama ben bir kızım

ve bilirsin bazen pembe elbiseler giymek istersin

ve bazen rahat pijamalar giymek istersin?

Peki, ben biraz daha fazla pijama kızıyım."

ve çocuk gözlerime baktı

hiç bir anını kaçırmaksızın dedi ki,

"Benim en sevdiğim pijamalarım mor ve balıklı olanlar.

Kek alabilir miyim lütfen?

(Gülüşmeler)

Ve sadece buydu. "Ahh, Tamam. Sen bir kızsın.

Ya kekler nerede?"

Yaptığım en kolay zor konuşmaydı

hayatım boyunca.

Ve neden? Çünkü kek kız ve ben

gerçekten beraberdik.

Pekala bizim gibi bir çoğu,

Hayatımda bir kaç defa böyle içimdekiler ile yaşadım

ve evet çok sık, benim duvarlarım gök kuşağı olurdu.

Ama içimde, karanlıkta

Duvarların ne renk olduğunu söyleyemezsin.

Sadece içinde söylemek istediğin bir şey ile yaşamanın nasıl bir his olduğunu bilebilrsin.

Pekala gerçekten, benim sırlarım, gizlerim sizinkilerden

veya sizlerden farklı değil.

Tabi ki neden benim içimdekileri açıklamamın

sizin sizinkileri açıklamanızdan zor olduğunu dair 100 sebep verebilirim

ama alın size bir şey: Zor göreceli değildir

Zor zordur.

Kim bana birine iflas ettiğinizi açıklamanın
onu altığınızı söylemekten

zor olduğunu açıklayabilir mi?

Kim bana onun anlatması gerekenin

sizin beş yaşındaki çocuğunuza boşandığınızı söylemenizden daha zor olduğunu söyleyebilir?

Daha zor diye bir şey yok, sadece zor var.

Zorluklarımızı başkalarının zorluklarına karşı
değerlendirilmemeliyiz

kendimizi daha iyi veya kötü hissetmemiz için bunu yapmamalıyız

ve sadece şu konuya dert ortağı olmamız gerek hepimizin zorlukları var.

Hayatımızda bazı zamanlarda, hepimiz sırlar içinde yaşarız

ve güvende hissedebiliriz

veya en azından kapının diğer tarafında olan şeylerden daha güvenli.

Ama size anlatmak içn buradayım,

duvarınız neyden yapılmış olursa olsun,

içinizde kalan şeylerin bir insanın hayatında yeri yok.

Teşekkürler. (Alkışlar)

Kendinizi 20 sene öncesinde hayal edin.

Ben, benim at kuyruğum vardı, askısız bir elbise

ve yüksek topuklu.

Kafedeki 4 yaşındaki bir çocukla

kavga etmeye hazır militan bir lezbiyen değildim.

Korkudan donmuştum, benim siyah

sırların köşesinde kıvrılmış

gay el bombamı yakalamaya çalışıyordum

ve hareket eden bir kas hayatım boyunca yaptığım

en korkunç şeydi.

Benim ailem, arkadaşlarım, tamamıyla yabancıydı --

Tüm hayatımı bu insanları hayal kırıklığına

uğratmamaya çalıştım,

ve şu an tüm dünyamı bir amaç uğruna ters

düz ediyordum.

Uzun zamandır takip ettiğim

yazınların sayfalarını yakıyordum

ama eğer el bombasını atmazsanız, o sizi öldürür.

En unutulmaz el bombası atışlarımdan biri

kız kardeşimin doğum günüydü.

(Gülüşmeler)

ilk defa bu kadar çok insanın gay olduğumu

bildiği bir yerde idim, ve kız arkadaşımı onurlandık için

siyah elbise ve topuklulularımla oradaydım,

masaların etrafında yürüdüm

ve sonunda akrabalarımın olduğu, beni yıllardır tanıyan

arkadaşlarımın olduğu yere oturdum.

Ve ufak kısa bir konuşmadan sonra
kadının biri bağırdı,

"Nathan Lane'i seviyorum"

Ve eşcinsel özdeşleştirme şavaşı başlamıştı.

"Ash hiç Castro'da bulundun mu?"

"Pekala evet aslında, San Francisco'da arkadaşlarla bulunmuştuk."

"pekala, orada asla bulunmadık ama harika olduğunu duymuştum."

"Ash benim berberim Antonio'yu tanıyor musun?

O çok iyidir ve asla bir kız arkadaş hakkında konuşmadı."

"Ash en sevdiğin tv yayını nedir?

En sevdiğimiz tv yayını? En sevdiğim: Will&Grace.

Ve kimi sevdiğimizi biliyor musunuz? Jack.

Jack en sevdiğimiz."

Ve sonra bir kadın, affalladı

ama o kadar umutsuzca desteğini göstermek istiyordu ki,

onun benim tarafımda olduğunu belli etmeye çalışıyordu.

sonunda patladı,

"Pekala, bazen benim kocam da pembe t shirt giyiyor."

(Gülüşmeler)

Ve o an seçme şansım vardı,

tüm el bombacıların olduğu gibi.

Kız arkadaşımın yanına gidebilirdik ve benim gay-seven masama

ve cevapları ile alay edebilirdim,

onların dünyasızlıklarını ve politik olarak doğru gay görüşlerine

geçememelerini, bugüne kadar getirdiklerimle cezalandırabilirdim

veya onlarla empati yapabilirdim

ve onların yaptığı en zor şeylerden birini fark edebilirdim

ki bu, bu konuşmayı başlatıp ve yapıp

onların gizlerini açığa çıkarmaktı.

Tabi ki, onların sıkıntıda kaldığı durumda işaret etmek kolay olurdu.

oldukları yerde onlarla buluşmak oldukça zor

ve gerçek şu ki deniyorlardı.

Ve birinden denemesinden başka ne isteyebilirsiniz ki?

Eğer biriyle gerçekten birlikte olacaksanız,

gerçekten bir ödeme için hazır olmalısınız.

Zor konuşmalar hala benim için kolay değil.

Çıktığım herhangi birine sorun.

Ama daha iyiye gidiyorum ve üç Kek Kız

dediğim ilkeleri takip ediyorum.

Şimdi lütfen buna bir de gay gözlüklerinden bakın

ama şunu bilin herhangi bir gizi çıkarmanın

temel olarak aynı şeyi gerektirdiğini bilin.

Kural bir: Otantik olun.

Zırhlarınızı çıkarın, kendiniz olun.

Kafedeki şu çocuk zırfları yoktu

ama savaş için hazırdı.

Eğer gerçekten birinin sizinle olmasını istiyorsanız,

onun gerçekten sizinde kanadığınızı bilmesi gerekiyor.

İkinci kural: Doğrudan konuşun. Sadece söyleyin. Yara bandını sökün atın.

Eğer gay olduğunuzu biliyorsanız, sadece söyleyin.

Eğer ebeveynlerine gay olduğunuzu söylerseniz,

bunun değişeceğine dair umutlarını bırakırlar.

Onları yanlış hislere doğru yöneltmeyin.

(Gülüşmeler)

Ve üç numaralı kural ve en önemlisi --

(Gülüşmeler)

Özür dilemeyin.

Doğruyu konuşuyorsunuz.

Asla özür dilemeyin.

Ve bazı arkadaşlar bu yolda incilebilir,

çok emin bir şekilde, yaptığınız için özür dileyin

ama kim olduğunuz için asla özür dilemeyin.

Ve evet bazı arkadaşlarımız hayal kırıklığına uğrayabilir,

ama bu iş onlarda, sizde değil.

Bunlar onların sizin kim olduğunuz
hakkındaki beklentileri, siz değilsiniz.

Bu onların hikayesi, sizin değil.

Burada asıl mesele

sizin yazdığınız.

Bu yüzden gelecek sefere, kendinizi

zift siyah gizinizin içinde el bombasını yakalayın

ve bilin ki hepimiz bu durumda bulunduk.

Çok yanlız hissedebilirsiniz, ama öyle değilsiniz.

Zor olduğunu biliyoruz ama sizi oradan çıkarmak zorundayız,

duvarlarınızın neyden yapıldığının bir önemi yok

çünkü size garanti ediyorum, gizlerinin

kapı deliklerinden bakıp, bunları açacak başka

birilerini arayan insanlar var,
öyle ise bu insan olun

ve dünyaya içimizdeki sıkıntılardan
büyük olduğumuzu gösterin

ve böyle sıkıntılara bir insanın
hayatında gerçekten yaşamak için

ihtiyaç olamadığını.

Teşekkürler, Gecenin tadını çıkarın.
(Alkışlar)