-
ជាងមួយទស្សវត្សកន្លងមកហើយ
-
ខ្ញុំបានសិក្សាពីក្មេងៗត្រូវគេបណ្តេញចេញពីសាលា
-
ឬហៅថាក្មេងបោះបង់ការសិក្សា
-
ទីបំផុតពួកគេបរាជ័យដោយសារប្រព័ន្ធអប់រំ
-
ក្លាយជាក្មេងតាមចិញ្ចើមផ្លូវ រងអំពើហឹង្សា
-
ការបំពានពីប៉ូលីស
-
ការធ្វើបាបយ៉ាងឃោរឃៅ
-
និងការចាប់ដាក់គុក
-
ខ្ញុំតាមដានក្មេងទាំងនេះជាច្រើនឆ្នាំ
-
នៅតាមស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធនានា
-
ដើម្បីស្វែងយល់ពីអ្វីដែលយើងហៅថា “រុញចេញពីសាលា ចូលគុក”
-
ពេលអ្នកមើលឃើញទិដ្ឋភាពបែបនេះ
-
របស់ក្មេងៗក្នុងការស្រាវជ្រាវរបស់ខ្ញុំ
-
អ្នកអាចនឹងឃើញបញ្ហា
-
ក្មេងប្រុសម្នាក់មានកាន់ដបស្រាក្នុងដៃ
-
គាត់អាយុប្រមាណ១៤ឆ្នាំ
-
ហើយថ្ងៃនោះជាថ្ងៃសិក្សា
-
អ្នកដទៃនៅពេលឃើញទិដ្ឋភាពបែបហ្នឹង
-
មើលឃើញជាក្រុមក្មេងពាល
-
ក្រុមវ៉ៃតប់
-
ក្រុមឧក្រិដ្ឋជន
-
ប៉ុន្តែខ្ញុំឃើញរូបភាពខុសពីហ្នឹង
-
ខ្ញុំឃើញក្មេងៗទាំងនេះតាមរបៀបមួយ
-
ដែលពួកគេអាចនាំនូវតំលៃដល់ប្រព័ន្ធអប់រំ
-
តើអ្នកនឹងចូលរួមជាមួយខ្ញុំប្តូររបៀបយើងដាក់ងារក្មេងៗ
-
ពី “បង្កគ្រោះថ្នាក់” ទៅ “ពេញដោយសក្ដានុពល” ?
-
(សំលេងទះដៃ)
-
តើខ្ញុំដឹងដោយរបៀបណាថាក្មេងៗទាំងនេះ
-
មានសក្តានុពល និងតាំងចិត្តផ្លាស់ប្តូរ?
-
ខ្ញុំដឹងព្រោះខ្ញុំជាម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះ
-
ដឹងទេ ខ្ញុំធំឡើងក្នុងទីក្រុងជាមួយភាពក្រីក្រ
-
ដោយគ្មានឪពុក
-
គាត់បោះបង់ខ្ញុំតាំងពីខ្ញុំមិនទាន់កើតម្ល៉េះ
-
យើងរស់នៅដោយពិឹងលើជំនួយ
-
ពេលខ្លះគ្មានជំរក
-
អត់ឃ្លានជាច្រើនលើកច្រើនគ្រា
-
ពេលខ្ញុំអាយុ១៥ឆ្នាំ
-
ខ្ញុំត្រូវបានគេចាប់ដាក់ឃុំ៣ដង ពីបទល្មើស៣
-
មិត្តល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគេសំលាប់
-
ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន
-
ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងឈរក្បែរពូខ្ញុំ
-
គាត់ត្រូវបានគេបាញ់
-
ខណះកំពុងរង់ចាំរថយន្តសង្គ្រោះ
-
ជាងមួយម៉ោង
-
គាត់ហូរឈាមច្រើន ស្លាប់លើចញ្ចើមផ្លូវ
-
ខ្ញុំបានបាត់បង់ជំនឿចិត្ត និងក្តីសង្ឃឹមក្នុងលោក
-
ហើយខ្ញុំឈប់ជឿអ្វីទាំងអស់ ព្រោះសង្គមនេះធ្វើអោយខ្ញុំបរាជ័យ។
-
ខ្ញុំគ្មានអ្វីផ្តល់អោយនរណាម្នាក់
-
ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ផ្តល់អ្វីៗអោយខ្ញុំដែរ។
-
ខ្ញុំជឿថានេះជាវាសនារបស់ខ្ញុំ
-
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនឹងគ្មានជីវិតរស់ដល់អាយុ១៨ឆ្នាំផង
-
មូលហេតុខ្ញុំមកទីនេះថ្ងៃនេះ
-
គឺព្រោះតែគ្រូបង្រៀនម្នាក់ដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំ
-
និងជួយដាស់សតិខ្ញុំរហូតមក
-
គ្រូបង្រៀនម្នាក់នេះ
-
គឺអ្នកស្រី រូស
-
គាត់គឺជាគ្រូម្នាក់ដែលចូលចិត្តឈឺឆ្អាលរឿងកូនសិស្ស
-
(សំលេងសើច)
-
គាត់គឺជាគ្រូដែលតែងតែនិយាយថា៖
-
វិចទ័រ ខ្ញុំនៅទីនេះ ពេលណាទើបអ្នកត្រូវការខ្ញុំ...
-
(សំលេងសើច)
-
តែខ្ញុំមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនរួច
-
ប៉ុន្តែគាត់យល់ពីគោលការណ៍គ្រឹះមួយអំពីក្មេងដូចខ្ញុំ
-
ពួកយើងគឺដូចជាអ័យស្ទ័រអញ្ចឹង
-
យើងបើកគំរបឡើង នៅពេលយើងត្រៀមខ្លួនរួចប៉ុណ្ណោះ
-
ហើយប្រសិនបើអ្នកមិននៅទីនោះក្បែរយើងទេ
-
យើងនឹងបិទគំរបរបស់យើងវិញភ្លាម
-
អ្នកស្រី រូស នៅទីនោះក្បែរខ្ញុំ
-
គាត់ដាក់ខ្ឡួនចូលជិតពួកយើង
-
គាត់គោរពសហគមន៍ខ្ញុំ សាច់ញាតិខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ
-
ខ្ញុំប្រាប់គាត់ពីរឿងលោកពូ រ៉ូបេន
-
គាត់យកខ្ញុំទៅធ្វើការជាមួយគាត់ព្រោះខ្ញុំគ្មានលុយ
-
ហើយគាត់ដឹងច្បាស់ថាខ្ញុំត្រូវការលុយចាយ
-
គាត់រើសអេតចាយសំរាប់ចិញ្ចឹមជីវិត
-
ម៉ោង៤ភ្លឺមុនទៅសាលា
-
ខ្ញុំជញ្ជូនសំបកដបបោះចូលឡានគាត់
-
ធ្វើអោយសំបកដបបែក
-
មុតដៃហូរឈាម
-
ជោគខោនិងស្បែកជើងកីឡារបស់ខ្ញុំ
-
ខ្ញុំតក់ស្លុត ឈឺយ៉ាងខ្លាំង ក៏សំរាក
-
ពូសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយគាត់និយាយថា
-
"Mijo,
-
estamos buscando vida."
-
"ពួកយើងកំពុងស្វែងរកជីវិតដ៏ប្រសើរមួយ
-
យើងកំពុងព្យាយាមបងើ្កតអ្វីៗ ពីបាតដៃទទេ"។
-
អ្នកស្រី រូស ស្តាប់រឿងខ្ញុំ
-
ចង់អោយខ្ញុំនិយាយរឿងនេះក្នុងថ្នាក់ ហើយគាត់និយាយថា
-
“វិចទ័រ នេះគឺជាអំណាចរបស់អ្នក
-
នេះជាសក្កានុពលរបស់អ្នក
-
គ្រួសារ វប្បធម៍ សហគមន៍ បានបង្រៀននិងលុតដំអ្នកអោយចេះតស៊ូ
-
អ្នកនឹងប្រើវាជាប្រយោជន៍ក្នុងការរៀនសូត្រ
-
ដើម្បីអាចត្រឡប់មកជួយអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍របស់អ្នក។”
-
ជាមួយការជួយរបស់អ្នកស្រី រូស
-
ខ្ញុំត្រឡប់មកចូលរៀនវិញ។
-
លទ្ធផលរៀនក៏បានល្អ
-
ហើយខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សាដូចគេឯង។
-
(សំលេងទះដៃ)
-
ប៉ុន្តែអ្នកស្រី រូស និយាយមកខ្ញុំមុនថ្ងៃបិទវគ្គថា
-
វិចទ័រអ្នកគ្រូមានមោទនភាពចំពោះកូនណាស់
-
អ្នកគ្រូដឹងច្បាស់ថាកូនអាចធ្វើបាន
-
ឥឡូវដល់ពេលចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យហើយ
-
(សំលេងសើច)
-
មហាវិទ្យាល័យ? ខ្ញុំហ្នឹង?
-
អូយ អ្នកគ្រូនិយាយស្អីហ្នឹង ខ្ញុំហ្នឹងចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យ?
-
ក្រោយមកខ្ញុំបានដាក់ពាក្យចូលរៀន ដោយមានការណែនាំ និងជ្រំុជ្រែងពីគាត់
-
ខ្ញុំទទួលបានលិខិតអនុញ្ញាតិអោយចូលរៀន
-
ប៉ុន្តែឋិតក្រោមលក្ខខ័ណ្ឌមួយសរសេរថា
-
"អ្នកត្រូវបានអនុញ្ញាតិអោយចូលរៀនសាកល្បងសិន។"
-
“ស្អីគេ... សាកល្បងសិន”? ខ្ញុំកំពុងតែសាកល្បងស្រាប់ហើយហ្នឹង
-
គ្មានបញ្ហា?"
-
(សំលេងសើច)
-
វាគឺការសាកល្បងផ្នែកអប់រំ មិនមែនផ្នែកព្រហ្មទណ្ឌទេ។
-
តើគ្រូដូចអ្នកស្រីរូស បានធ្វើអ្វីខ្លះទើបបានជោគជ័យនឹងក្មេងៗ
-
ដូចក្មេងៗឋិតក្នុងការស្រាវជ្រាវរបស់ខ្ញុំ?
-
ខ្ញុំសូមស្នើយុទ្ធសាស្រ្តចំនួនបី
-
ទីមួយ៖
-
បោះចោលទស្សនៈអន់ថយក្នុងវិស័យអប់រំ
-
ក្មេងទាំងនេះមកពីកន្លែងដែលប្រើហឹង្សា
-
ក្រុមអ្នកក្រីក្រ
-
ក្មេងទាំងនេះអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ ជាសិស្សគេចសាលា។
-
ក្មេងទាំងនេះបង្រៀនយ៉ាងណាក៏មិនចេះដែរ។
-
បើពួកគេមានបញ្ហា
-
យើងមានដំណោះស្រាយ”
-
ទីពីរ៖
-
សូមអោយតំលៃរឿងរ៉ាវ ដែលពួកគេនាំមកសាលា។
-
រឿងរ៉ាវជូរច៉ត់ពួកគេបានឆ្លងកាត់គឺអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់។
-
ហើយខ្ញុំដឹងថា អ្នកដឹងរឿងទាំងនេះខ្លះដែរ។
-
រឿងរ៉ាវ និងបទពិសោធន៍ជូរច៉ត់ទាំងនេះ
-
បង្ហាញនូវភាពរឹងមាំ ចរឹតលក្ខណៈ និងភាពអត់ធន់។
-
តោះជួយក្មេងៗធ្វើអោយរឿងរបស់គេកាន់តែប្រណិត។
-
លើកទឹកចិត្តពួកគេអោយមានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯង
-
ពីព្រោះប្រព័ន្ធអប់រំរបស់យើងស្វាគមន៍ ក្រុមគ្រួសារ វប្បធម៌
-
សហគមន៍របស់គេ
-
និងជំនាញដែលគេបានរៀនដើម្បីរស់។
-
យ៉ាងណាមិញ យុទ្ធសាស្រ្តទីបីដែលជាយុទ្ធសាស្រ្តសំខាន់បំផុត
-
គឺធនធានទំនុបបំរុង។
-
យើងត្រូវផ្តល់ធនធានគ្រប់គ្រាន់ដល់ពួកគេ
-
ភាពក្លាហានតែមួយមុខមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ
-
អ្នកអាចអង្គុយចាំមើលហើយប្រាប់ខ្ញុំថា៖
-
"នែប្អូនប្រុស រៀនចេះជួយខ្លួនឯងនឹងអ្វីដែលប្អូនមាន។"
-
ប៉ុន្តែតើខ្ញុំជួយខ្លួនឯងយ៉ាងម៉េច បើកើតមកគ្មានអ្វីផងហ្នឹង?
-
(សំលេងសើច)
-
ជួយប្រាប់ផង តើខ្ញុំគួរជួយខ្លួនឯងដោយរបៀបណា?
-
(សំលេងទះដៃ)
-
ការបណ្តុះបណ្តាលការងារ
-
ការអប់រំណែនាំ
-
ការប្រឹក្សាយោបល់។ល។
-
គឺបង្រៀនក្មេងៗអោយចេះរៀនពីកំហុសរបស់ខ្លួន
-
ជាជាងការដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេ
-
និងបណ្តេញចេញពីសាលាដូចសត្វធាតុ។
-
ចុះបើធ្វើដូច្នេះវិញតើអ្នកយល់យ៉ាងណាដែរ?
-
ខ្ញុំសំណូមពរអោយមានប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ ស្តារសប្បទា នៅគ្រប់វិទ្យាល័យទាំងអស់ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។
-
(សំលេងទះដៃ)
-
យើងបានធ្វើតេស្តគំនិតទាំងនេះក្នុងសហគមន៍វ៉តក្នុងទីក្រុងអីលអេ
-
ជាមួយក្មេងៗចំនួន៤០នាក់ដែលបានបណ្តេញចេញពីសាលា
-
វីលៀមគឺជាក្មេងប្រុសម្នាក់ចំណោមនោះ។
-
គាត់ត្រូវបានគេដាក់ងារមិនល្អជាច្រើន។
-
គាត់បោះបង់ការសិក្សា គាត់ជាសមាជិកក្មេងពាល
-
ជាឧក្រិដ្ឋជន។
-
ពេលពួកយើងជួបគាត់ គាត់បានបដិសេធន៍យើង។
-
ប៉ុន្តែខ្ញុំចាំពាក្យអ្នកស្រី រូស ធ្លាប់និយាយថា
-
“ហេ ខ្ញុំនៅទីនេះចាំជួយអ្នកជានិច្ច ពេលអ្នកត្រូវការសូមមករកខ្ញុំចោះ”។
-
(សំលេងសើច)
-
មួយរយៈក្រោយ
-
ក្រោយមកគាត់ចាប់ផ្តើមបើកចិត្ត
-
ហើយខ្ញុំនៅចាំទិដ្ឋភាពថ្ងៃមួយដែលគាត់បានផ្លាស់ប្តូរខ្លួនឯងតាមរយៈការជួយក្មេងស្រីម្នាក់។
-
ពួកយើងស្ថិតក្នុងក្រុមធំមួយ
-
មានក្មេងស្រីម្នាក់ក្នុងកម្មវិធីរបស់យើងយំយ៉ាងខ្លាំង
-
នាងបានប្រាប់ពួកយើងពីរឿងកំសត់របស់នាង
-
ដែលឪពុករបស់នាងត្រូវបានគេសំលាប់
-
ហើយសាកសពគាត់ត្រូវគេចុះផ្សាយលើទំព័រកាសែតនៅថ្ងៃបន្ទាប់។
-
ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវលួងនាងដោយរបៀបណា
-
បានត្រឹមទុកពេលអោយនាងរំងាប់ចិត្តបន្តិចសិន
-
តែវីលៀមមានទឹកចិត្តណាស់
-
គាត់បានទះតុហើយស្រែកថា
-
“តោះពួកយើងអោបគ្នាទាំងអស់គ្នា។”
-
(សំលេងទះដៃ)
-
ក្មេងស្រីនោះបានប្រែពីការស្រក់ទឹកភ្នែកឈឺចាប់ទៅជាញញឹមឡើងវិញ ហើយសំណើចក្នុងក្រុមបន្លឺឡើង
-
ជាសញ្ញាប្រាប់នាងថាសហគមន៍របស់នាងនឹងគាំទ្រនាង
-
ពេលនោះវីលៀមចាប់ផ្តើមយល់ពីគោលបំណងនៃការរស់នៅ
-
គឺដើម្បីជួយមនុស្សក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។
-
គាត់ប្រាប់ពួកយើងពីរឿងរបស់គាត់។
-
យើងធ្វើអោយរឿងគាត់កាន់តែប្រណិត
-
ពីរឿងគួរអោយអាណិតទៅជារឿងគួរអោយស្ញើចសរសើរ
-
ដែលបានយកឈ្នះស្ថានភាពអាក្រក់បំផុត។
-
យើងអោយតំលៃខ្ពស់លើរឿងនេះ។
-
វីលៀមក៏បន្តការសិក្សារហូតបានបញ្ចប់ជាស្ថាពរ
-
និងទទួលបានវិញ្ញាប័នប័ត្របញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែកសន្តិសុខ
-
ហើយឥឡូវនេះកំពុងធ្វើការអោយសាលាមួយ។
-
(សំលេងទះដៃ)
-
ធម៌របស់អ្នកស្រីរូស
-
គឺថា
-
ពេលយើងបង្រៀនដោយបេះដូង ចិត្តក៏នឹងទៅជាមួយដែរ
-
អ្នកនិពន្ធល្បីម្នាក់ ឈ្មោះខាលី ជីប្រាណ ពោលថា៖
-
“ចាកផុតពីទុក្ខវេទនា កើតមានវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យ
-
កំពូលវីរជនមានស្នាមពេញខ្លួន"។
-
ខ្ញុំជឿថាដើម្បីបដិវត្តន៍ប្រព័ន្ធអប់រំដែលយើងកំពុងនិយាយនេះ
-
យើងត្រូវការក្មេងៗមកធ្វើការជាមួយយើង
-
ពេលពួកគេប្រែជាល្អប្រណិត
-
ស្គាល់ពីលក្ខណៈសម្បត្តិ ភាពអត់ធន់ និង ភាពក្លាហានរបស់ខ្លួន
-
ដែលបានអភិវឌ្ឍន៍កន្លងមក
-
ការសិក្សារបស់ពួកគេនឹងប្រសើរទៅតាមហ្នឹងដែរ។
-
សូមមានភាពជឿជាក់លើក្មេងៗរបស់យើង។
-
សូមផ្តល់ធនធានទំនុបបំរុងពួកគេអោយបានត្រឹមត្រូវ។
-
ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកអំពីអ្វីដែលអ្នកគ្រូរបស់ខ្ញុំបានផ្តល់ដល់ខ្ញុំ។
-
គាត់ជឿជាក់លើខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង
-
ដែលការជឿជាក់របស់គាត់ធ្វើអោយខ្ញុំជឿជាក់លើខ្លួនឯងដែរ។
-
សូមអរគុណ។
-
(សំលេងទះដៃ)