انزواطلبی چطور اعتیاد به مواد مخدر را تقویت می‌کند

نشانگان توره، اعتیاد به هروئین و وسواس فکری به رسانه‌های اجتماعی چه نکات مشترکی دارند؟ «ریچل ورزمن» عصب‌شناس می‌گوید آن‌ها در منطقه‌ای از مغز به نام «جسم مخطط» همگرا می‌شوند -- و این کشف حیاتی می‌تواند درک ما از بحران شیوع مصرف داروهای مخدر را تغییر دهد. «ورزمن» با به اشتراک گذاشتن یافته‌هایی بینش‌افزا از تحقیقاتش، نشان می‌دهد که چگونه انزوای اجتماعی به عود و افزایش نرخ اوردوز کمک می‌کند و آشکار می‌سازد که چطور داشتن ارتباطات انسانی پرمعنا می‌تواند منبع بالقوه قدرتمندی برای بهبود و بازیابی باشد.

سالم بودن چه معنایی دارد؟

و مریض بودن چه معنایی دارد؟

این سوال را از هفت سالگی
از خودم میپرسم،

زمانی که در من سندروم توره
را تشخیص دادند.

توره یک اختلال عصبی است

با علامت حرکاتی مکرر که من برخلاف ارادهٔ
خودم انجام میدهم، و تیک نامیده میشوند.

حالا تیکها از لحاظ فنی ناخواسته هستند،

چرا که بدون هیچگونه توجه آگاهانه

یا عامدانه از سوی من اتفاق میافتند.

اما یک چیز جالب در مورد چگونگی
تجربه من از تیکها وجود دارد.

آنها بیشتر بیاختیار رخ میدهند
تا اجباری،

چون هنوز احساس میکنم
خودم هستم که شانههایم را حرکت میدهم،

نه یک سری نیروهای خارجی.

همینطور، من این احساس ناراحتی،
را که احساس خطا نامیده میشود،

درست قبل از اتفاق افتادن تیکها،

و در عمل وقتی میخواهم در مقابل
آنها مقاومت کنم دارم.

حالا، تصور میکنم بیشتر شما در بیرون
متوجه میشوید چه میگویم،

اما تا وقتی شما توره نداشته باشید،
فکر میکنید نمیتوانید آن را توصیف کنید.

اما شرط میبندم که میتوانید.

خب، بیایید در اینجا کمی تجربه را امتحان
کنیم و ببینیم آیا میتوانم

مزه چیزی که تجربه کردم را به
شما بدهم.

باشه. آمادهاید؟

پلک نزنید.

نه، واقعا پلک نزنید.

حالا علاوه بر (علائم) خشکی چشمها
چه چیزهایی احساس میکنید؟

توهم حواس؟

پریدن پلکها؟

یک نیاز؟

آیا نفستان را حبس کردید؟

(خنده حضار)

آها.

(خنده حضار)

این تقریباً همان احساسی است
که من با تیکهایم دارم.

خب، مقایسه تیکها و پریدن پلک
از لحاظ عصبشناسی درست نیست.

اما حرف من این است که شما
لازم نیست نشانگان توره داشته باشید

تا بتوانید با تجربیات من از
خطاهای احساسی همذات پنداری کنید.

چون مغزتان به شما تجربه و احساسات
مشابهی را میتواند بدهد.

خب، بیایید بحث را از معنای سالم بودن
در مقابل مریض بودن تغییر بدهیم

به اینکه یعنی چی که اکثریت ما
هم سالم هستیم و هم مریض.

به خاطر اینکه در مهمترین وجه
همه ما انسانهایی هستیم

که مغزمان برای طیف وسیعی
از تجربیات، آماده شده است.

و همه چیز در آن طیف تجربیات انسانی

در نهایت توسط سیستمهای مغزی تولید شده

که برای حالتهای مختلف،
طیفی را فرض میکنند.

پس دوباره، طبیعی بودن به چه معناست،

و بیمار بودن به چه معناست،

وقتی که بیماری در منتها الیه
طیف عادی بودن قرار دارد؟

به عنوان پژوهشگری که به مطلعهی
تفاوت عمل مغز افراد

در بازسازی و نوسازی خود میپردازد،

و بهعنوان یک تورهای
با تشخیصهای مرتبط دیگر،

من مدتها پیش شیفته اشتباههای
ناشی از خودگردانی

در طیف رفتارهای وسواسی
و تکانشی شده بودم.

چون بسیاری از تجربههایم از بدنم

و رفتارم

این سو و آن سو وجود داشت.

پس با مدنظر قرار دادن
بحران مصرف مخدرها،

این اواخر خیلی با این سوال درگیر بودم:

کجای طیف رفتارهای بیاختیار

چیزی شبیه استفادهی اشتباه از مسکنهای
توهمزا و یا هروئین را قرار بدهیم؟

تا کنون، همه ما میدانیم که بحران مخدرها
و همهگیری آن از کنترل خارج شده است.

روزانه نود و یک نفر در این کشور
به علت اوردوز میمیرند.

و بین سالهای ۲۰۰۲ و ۲۰۱۵،

تعداد جان باختگان هروئین
به ۶برابر افزایش یافت.

و جایی از روشی که معتادان را
درمان میکنیم درست نیست.

حداقل نه برای همه.

این حقیقت دارد که افرادی که
از اعتیاد رنج میبرند،

وقتی به رفتار آنها

به مواد مخدر، الکل، غذا یا دیگر
رفتارهای تحریکی پاداشمحور میرسد

اراده آزاد خود را از دست دادهاند.

اعتیاد یک نوع بیماری مبتنی بر مغز

و یک واقعیت پزشکی و نوروبیولوژیکی است.

اما ما چگونه با این بیماری مرتبط هستیم --

درواقع، چگونگی ارتباط ما
با مفهوم بیماری اعتیاد --

تفاوت زیادی در چگونگی برخورد ما
با مردم معتاد ایجاد میکند.

ما تمایل داریم به چیزهای بسیاری فکر
کنیم که کاملاً داوطلبانه انجام میدهیم.

اما معلوم شده که حالت پیشفرض مغز

بیشتر شبیه یک خودرو متحرک است
تا یک خودروی پارک شده.

برخی از چیزهایی که به خیالمان
انتخاب میکنیم انجام دهیم

در واقع کارهایی است که برنامهریزی شدهایم

زمانی که ترمز گرفته میشود انجام دهیم.

تا حالا با این شوخی کردید که مغزتان
داشته خودکار کار میکرده؟

چه حدسی میزنید؟

احتمالاً همینطور بوده.

خب؟

و حالت خودکار مغز در ساختاری است
به نام «جسم مخطط».

خب، جسم مخطط شرایط حرکتی
عواطف و حواس را شناسایی میکند

و میداند کدام رفتارها که
در اغلب موارد در گذشته

تحت شرایط مشابه انجام میدادید را
تحریک کند.

میدانید چرا من عصب شناس شدم؟

چون میخواستم یاد بگیرم که
چه چیزی باعث تیکهای من میشود.

(خنده)

ممنونم، سپاسگزارم.

(خنده)

چند سال بود که میخواستم از این شوخی
در مقابل حضار استفاده کنم.

(تشویق حضار)

خب در مقطع کارشناسی ارشد،
عوامل ژنتیکی را مطالعه کردم

که عصب کشی به جسم مخطط را
هنگام رشد سازماندهی میکند.

و بله، این پلاک ماشین قبلی من بود.

(خنده حضار)

و جهت اطلاع، من توصیه نمیکنم

که هیچ دانشجوی دکترا پلاکی با چاپ
موضوع پایان نامه هایشان روی آن داشته باشد،

مگر اینکه آنها برای آزمایشاتشان
آماده شوند نه برای کار

در دوسال آینده.

(خنده حضار)

همین اواخر به این نتیجه رسیدم.

آزمایشهای من در حال بررسی این بودند که
چگونه اشتباه در عصبکشی جسم مخطط

به رفتارهای وسواسی میانجامد.

یعنی رفتارهایی که تحت فشار
احساسهایی ناراحتکننده قرار میگیرند

که نمیتوان در مقابلشان مقاومت کرد.

خب وقتی موشهای من این
رفتار وسواسی را بوجود آوردند

من واقعاً هیجانزده شدم،

که صورتشان را دایما میمالیدند
و به نظر میرسید حتی وقتی زخمی میشدند هم،

نمیتوانند خودشان را متوقف کنند.

خب، هیجانزدگی یک واژه غلط است،

من واقعاً برای آنها احساس بدی داشتم.

فکر میکردم آنها تیک گرفته بودند،
شواهدی از زوال عصبی جسم مخطط.

و آنها وسواسی شده بودند.

اما در تستهای بیشتر معلوم شد،

که این موشها نسبت به تعامل و آشنایی

با سایر موشهای غریبه
بیزاری نشان میدادند.

که غیر معمول بود، غیر منتظره بود.

نتایج نشان داد که جسم مخطط،

که به طور حتم در اختلالات
طیف وسواس نقش دارد،

همینطور در ارتباط اجتماعی انسانها
و توانایی ما نیز --

نه فقط ارتباط اجتماعی انسانها بلکه
در توانایی ارتباط هم نقش دارد.

از این رو عمیقتر تحقیق کردم،

در حوزهای به نام علم عصبشناسی اجتماعی.

این یک حوزه جدیدتر و میان رشتهای است.

و در آنجا من گزارشهایی را یافتم
که جسم مخطط را

نه تنها به ناهنجاریهای اجتماعی در موشها،

بلکه در انسانها هم مربوط میدانست.

همانگونه که مشخص شد،
شیمی نورونی اجتماعی در جسم مخطط

به چیزهایی مرتبط است که احتمالا
قبلا شنیدهاید.

مثل اکسیتوسین،

که هورمونی است که باعث میشود در آغوش
گرفته شدن این همه گرم و مبهم باشد.

اما همچنین در سیگنالدهی
گیرندهی مخدرها دخیل است.

مخدرهایی طبیعی در مغز شما ترشح میشوند

که عمیقا به فرآیندهای اجتماعی
مرتبط هستند.

آزمایشها با نالوکسان،
که گیرندههای مخدر را مسدود میکند،

به ما نشان میدهد که سیگنالدهی
گیرنده شبه مخدر

چقدر برای تعامل اجتماعی ضروری است.

وقتی به مردم نالوکسان داده میشود --
آن یک جز تشکیل دهنده در نارکان است،

که اوردوز مواد مخدر را معکوس میکند
تا جان بیمار حفظ شود.

اما هنگامی که به افراد سالم داده شد،

در واقع با توانایی آنها در
احساس ارتباط داشتن

با افرادی که قبلا میشناختند و
به آنها اهمیت میدادند، تداخل کرد.

بنابراین نداشتن پیوندهای گیرنده مخدر
باعث میشود که ما

پاداشهای تعامل اجتماعی را
مشکل بتوانیم احساس کنیم.

حالا، به خاطر کمبود وقت

من به ناچار برخی از جزییات علمی
را مطرح نکردم،

اما به طور خلاصه،
تحقیقات من به اینجا رسیده.

عوارض قطع ارتباط اجتماعی
بخاطر گیرندههای مخدر،

عوارض داروهای اعتیادآور

و اثرات انتقالدهندههای عصبی غیرعادی

بر حرکات غیرارادی و رفتارهای وسواسی

همگی در جسم مخطط همگرا میشوند.

و جسم مخطط
و سیگنالدهی شبه مخدر درون آن

عمیقا با احساس تنهایی مرتبط بوده است.

زمانی که ما سیگنالدهی کافی در
گیرندههای مخدر نداریم،

در اتاقی که پر از آدمهایی است که دوستشان
داریم و دوستمان دارند، احساس تنهایی داریم.

عصبشناسان اجتماعی، مانند دکتر کچیوپو
در دانشگاه شیکاگو،

کشف کردهاند که احساس تنهایی
بسیار خطرناک است.

و این مردم را مستعد ابتلا

به تمام طیفهای بیماریهای
جسمی و روانی میکند.

در این باره فکر کنید: وقتی خیلی گرسنه هستی

هر غذایی بسیار خوشمزه است، درست؟

به همین ترتیب، تنهایی باعث ایجاد یک
گرسنگی در مغز میشود

که سیستم پاداش ما را به لحاظ نوروشیمیایی
بسیار حساس میکند.

و انزوای اجتماعی ناشی از گرسنگی گیرندهها

برای ترشح این مخدرهای طبیعی
و دیگر انتقالدهندههای عصبی اتفاق میافتد

تا جسم مخطط را در حالتی نگه دارد

که پاسخش به چیزهایی که پاداش
و لذت را سیگنالدهی میکنند

بسیار بسیار بیش از حد نیاز باشد.

و در این حالت حساسیت شدید،

مغزهای ما نارضایتی عمیقی
از خود نشان میدهند.

ما بیقرار، زودرنج و بیاختیار میشویم.

و این خیلی شبیه حال من هست وقتی که از
شما میخواهم کاسه شکلات هالووین را

کاملاً آن طرف اتاق نگه دارید
چون من تمام آن را میخورم.

جدی میخورم.

و این مساله دیگری را موجب میشود
که قطع ارتباط اجتماعی را

بسیار خطرناک میکند.

اگر ما توانایی برقراری ارتباط اجتماعی
را نداشته باشیم

آنوقت برای متعادلشدن شیمی عصبی
اجتماعیمان آنقدر گرسنه هستیم،

که به احتمال زیاد به دنبال تسکین
از هر جایی هستیم.

و اگر آن هرجا همان مسکنهای
اعتیادزا و هروئین باشد،

برای سیستم پاداش اجتماعی ما مثل
یک موشک گرمایاب خواهد بود.

آیا تعجبی دارد که مردم دنیای امروز
به این راحتی معتاد میشوند؟

انزوای اجتماعی --

عذر میخواهم --

به اعتیاد کمک میکند.

مطالعات نشان دادهاند که افرادی که
تمایل دارند از اعتیاد اجتناب کنند

بیشتر افرادی هستند که روابط
اجتماعی دوطرفه وسیعی دارند

جایی که بتوانند به یکدیگر خدمت کنند،

جایی که میتوانند مفید باشند.

در خدمت بودن به مردم اجازه ارتباط میدهد.

پس --

اگر ما قابلیت ایجاد ارتباط پایدار را
نداشته باشیم،

جامعه ما به طور فزایندهای دچار ناتوانی
در ایجاد ارتباط پایدار

و تجربه کردن امور متعالی
و فراتر از خودمان میگردد.

ما عادت داشتیم این امور متعالی را

از احساس تعلق به خانواده و جوامع
خود به دست آوریم.

اما همه جا، جوامع در حال تغییر هستند.

و فروپاشی اجتماعی و اقتصادی این
کار را سختتر و سختتر میکند.

من تنها کسی نیستم که به این موضوع
اشاره میکند

که مناطقی از کشور که بیشترین ضربه
و ضرر اقتصادی را متحمل میشوند،

جاهایی هستند که ساکنان آن بیشتر در مورد
مفهوم زندگی احساس تنهایی میکنند،

همچنین مکانهایی هستند

که جوامع آن اکثرا مورد هجوم
مواد مخدر قرار گرفتهاند.

انزوای اجتماعی از طریق
سیستم پاداش مغز، کاری میکند

که این شرایط را به معنای واقعی
دردناک سازد.

پس شاید این تنهایی، این درد،

این یأس و نا امیدی

بسیاری از ما را وا میدارد تا با هر
چیزی که میتوانیم ارتباط برقرار کنیم.

مثلا با غذا.

مثلا با وسایل الکترونیکی دستی.

و برای بسیاری از مردم، با مواد مخدری
مثل هروئین و فنتانیل.

خانمی را میشناسم که اوردوز کرد،
که بعد به وسیله داروی نارکن احیا شد،

و خیلی خشمگین بود که اجازه نداده بودند
راحت بمیرد.

برای یک لحظه فکر کنید آن حالت ناامیدی
چه حسی دارد. خب؟

اما «جسم مخطط» منبع امید نیز هست.

چون جسم مخطط به ما یک سرنخ از
نحوه برگرداندن و بهبود مردم میدهد.

بنابراین، به یاد داشته باشید که
جسم مخطط خلبان خودکار ما است.

رفتارهای ما را از روی عادت
هدایت میکند،

و این خلبان خودکار قابل برنامهریزی مجدد
و نوسازی است،

اما به انعطافپذیری عصبی نیاز دارد.

خب، انعطافپذیری عصبی توانایی مغز

برای برنامهریزی مجدد خودش،

وعصبسازی مجدد خودش است،
تا بتوانیم چیزهای جدید یاد بگیریم.

و شاید ضربالمثل کلاسیک
آن را شنیده باشید.

نورونهایی که با هم شلیک میکنند،
به هم وصل میشوند.

درست؟

بنابراین ما باید رفتارهای
ارتباطی اجتماعی را تمرین کنیم،

به جای رفتارهای وسواسی،
وقتی به انزوا میرویم،

وقتی که مغزمان میخواهد
دارویمان را به یاد بیاوریم.

ما باید تجربیات نورونی شلیککنندهای را
برای جسم مخطط تکرار کنیم

تا جسم مخطط، دستخوش آن
انعطافپذیری عصبی لازم بشود

که به آن این امکان را میدهد تا آن
خلبان خودکار «هروئینیاب» را خاموش کند.

و چیزی که همگرایی
علومعصبی اجتماعی، اعتیاد

و اختلالات طیف-وسواسی
پیشنهاد میدهد

این است که این کافی نیست

که به جسم مخطط واکنشهای سالمتر به
احساسهای وسواسی را آموزش دهیم.

ما به انگیزههای اجتماعی برای جانشینی
رفتارهای وسواسی دارو-خواه نیاز داریم.

چرا که به لحاظ نوروشیمیایی نیاز به متعادل
سازی سیستم پاداش اجتماعی مان داریم.

و اگر این انگیزهها نباشند،

ما در یک حالت خماری باقی خواهیم ماند.

صرف نظر از اینکه به غیر از دارو
به چه رفتارهای دیگری روی آوریم.

من معتقدم که راه حل بحران مخدرها

بررسی این مساله است که چگونه اقدامات
اجتماعی و روانیمعنوی

میتوانند به عنوان فناوریهایعصبی
در مدارهایی از مغز

عمل کنند که پاداشهای اجتماعی
و مخدر-نهاد را پردازش میکنند.

یک راه احتمالی ایجاد و مطالعهی
ابزارهای گسترشپذیر

برای ارتباط افراد با یکدیگر

در رابطه با یک علاقهمندی مشترک

در درمان از طریق تمرینات روحیمعنوی است.

و به این ترتیب، تمرین روحیمعنوی
میتواند شامل هر چیزی باشد

از گردهمایی افراد در قالب
طرفداران اجرای تورهای کنسرت زنده،

یا نمایشهای پارکور، ویژهی
تجربهی مشترک آسیبپذیری

و رشد فردی،

یا چیزهای متداول، مانند بازیابی
یوگای دستهجمعی،

یا جلسات حول مفاهیم سنتیتر

از تجربههای معنوی.

اما هرچه باشد

نیاز به فعال کردن

همه سیستمهای انتقال دهنده عصبی
در جسم مخطط دارد

که در پردازش ارتباط اجتماعی
دخیل هستند.

رسانههای اجتماعی برای این کار
به اندازه کافی عمیق نیستند.

رسانههای اجتماعی ما را
به اشتراک گذاشتن، همانطور که

مقایسه میکنیم، تشویق میکنند.

بین حرف زدن با یک گفتگوی کوچک با یک فرد

و گفتگوی ارتباطی معتبر عمیق با
ارتباط چشمی، تفاوت وجود دارد.

و همچنین برچسبزدن ما را
از هم جدا نگه میدارد.

شواهد بسیاری وجود دارد که برچسبزدن
ما را بیمار نگه میدارد.

و داغ ننگ اغلب باعث میشود که معتادان
با دیگر معتادان ارتباط برقرار کنند.

اما گروههای بازیابی که حول محور
ارتباطات اجتماعی متمرکز هستند

قطعا میتوانند شامل افرادی باشند که به

دنبال یافتن راه حلی برای مشکلات
روانی هستند.

نگاه من این است که وقتی ما به
چیزهایی که شکسته است متصل میشویم.

به شکل انسانی متصل میشویم.

ما خود را از خودکشی وسواسی

که پاسخ ما به درد قطعارتباط بود،
نجات و بهبود میدهیم.

وقتی ما راجع به بیماریهای اعصابوروان
به عنوان یک طیف از پدیدهای فکر میکنیم

که بخشهایی از آن چیزهایی هستند که ما
را انسان میسازند،

آنگاه ما ناهمخوانی افرادی که درگیر
خودکشی هستند را حذف میکنیم.

ما برچسبزدن بین پزشکان

و بیماران و مراقبان را حذف میکنیم.

ما این سوال که سالم بودن
و مریض بودن به چه معناست را

معطوف میکنیم به اینکه
طیف احوال انسانی چگونه است.

و در آن طیف است که همه ما میتوانیم
با هم ارتباط برقرار کنیم

و با هم به دنبال شفا باشیم،
از تمام مسائلمان با زیست انسانی.

ممنون از اینکه گوش دادید.

(تشویق)