Kiedy następuje koniec pandemii?

Zobacz całą lekcję: https://ed.ted.com/lessons/when-is-a-pandemic-over

Przyjmijmy taki scenariusz: wysoce zaraźliwy, a nawet śmiertelny wirus dróg oddechowych zainfekował człowieka po raz pierwszy. Rozprzestrzenia się szybko na cały świat, a WHO ogłasza pandemię. Liczba ofiar śmiertelnych wzrasta i każdy zadaje sobie to pytanie: kiedy skończy się pandemia? Alex Rosenthal opisuje trzy główne sposoby, na jakie rządy mogą opanować i zakończyć pandemię.

Lekcja: Alex Rosenthal, reżyseria: Visorama.

Przyjmijmy ten niestety
znajomy scenariusz.

Kilka miesięcy temu wysoce zaraźliwy,
a nawet śmiertelny wirus dróg oddechowych

zainfekował człowieka po raz pierwszy.

Rozprzestrzenił się szybciej

niż służba zdrowia umiała go powstrzymać.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO)
ogłosiła pandemię,

co oznacza, że wirus
rozprzestrzenił się na cały świat.

Liczba ofiar śmiertelnych wzrasta
i każdy zadaje sobie to pytanie:

kiedy skończy się pandemia?

WHO najprawdopodobniej
ogłosi koniec pandemii,

kiedy wirus będzie pod kontrolą,

a wskaźniki zachorowań
wyraźnie spadną na całym świecie.

Moment, kiedy to nastąpi
zależy od tego, co postanowią rządy.

Mają trzy możliwości:

przechorowanie,

odroczenie i szczepienie

lub koordynację i atak.

Jedną z nich uważa się za najlepszą
i to niekoniecznie tę, o której myślisz.

W pierwszym wypadku

rządy i społeczeństwo nie robią nic,

żeby przeciwdziałać zachorowaniom,

przez co dużo ludzi jest narażonych
na wirusa w krótkim czasie.

Przez brak czasu na zbadanie wirusa,

lekarze nie wiedzą, jak ratować pacjentów,

a szpitale są przeciążone
praktycznie od razu.

Miliony lub setki milionów ludzi umierają

od wirusa albo od zapaści służby zdrowia.

Wkrótce większość ludzi jest zainfekowana,

następnie umrze albo przetrwa chorobę
dzięki wzmocnieniu układu odpornościowego.

Mniej więcej wtedy
osiągamy zbiorową odporność,

a wirus nie ma na kogo przeskoczyć.

Pandemia szybko wygasa.

Istnieje inny sposób
na osiągnięcie zbiorowej odporności

bez aż tylu ofiar śmiertelnych.

Wróćmy do momentu,
w którym WHO ogłasza pandemię.

Tym razem rządy i społeczności na świecie

spowalniają rozprzestrzenianie się wirusa,
dając naukowcom czas

na opracowanie szczepionki.

Zyskują na czasie dzięki taktyce
polegającej na powszechnych badaniach,

identyfikacji i kwarantannie nosicieli,

oraz osób, z którymi miały styczność

i dzięki zachowaniu społecznego dystansu.

Mimo tych środków ostrożności
wirus się powoli rozprzestrzenia,

powodując setki tysięcy zgonów.

Niektórym miastom udaje się
opanować chorobę i wracają do normalności

tylko po to, by przeżyć nawrót

i wrócić do dystansowania się,
gdy tylko pojawi się nowy przypadek.

W ciągu kilku lat

jedna lub kilka szczepionek
wejdzie w użycie

dzięki ogólnoświatowemu wysiłkowi.

Kiedy 40%-90% populacji je otrzyma,

w zależności od wirusa,

wkracza zbiorowa odporność
a pandemia wygasa.

Cofnijmy czas po raz ostatni,
żeby przyjrzeć się ostatniej strategii:

koordynacji i ataku.

Zakłada ona całkowite wygłodzenie wirusa

przez kombinację kwarantanny,
dystansu społecznego

i ograniczenia podróży.

Kluczowym czynnikiem
jest synchronizacja działań.

Podczas typowej pandemii,
gdy jeden kraj osiąga szczyt zachorowań,

w innym pojawiają się pierwsze przypadki.

Tutaj zamiast reagować
na każdy obszar osobno,

przywódcy państw powinni
traktować świat jako jedną całość.

Przy dobrej koordynacji
ta strategia zakończy pandemię

w zaledwie kilka miesięcy,

z małą stratą w ludziach.

Nawet jeśli wirus
jest kompletnie zniszczony,

co jest mało prawdopodobne,

to ryzyko ponownego wybuchu pandemii
jest nadal wysokie.

Czynniki takie jak nosicielstwo wirusa
przez zwierzęta i przenoszenie go

może zniszczyć nasz ciężki wysiłek.

Która strategia przeciwko śmiertelnemu
wirusowi dróg oddechowych jest najlepsza?

Przechorowanie to szybka sprawa,

ale może doprowadzić
do globalnej katastrofy

i może wcale nie zadziałać,
jeśli wyzdrowienie nie oznacza odporności.

Niszczenie wirusa przez samą koordynację
skraca czas pandemii,

ale działa wyłącznie dzięki prawdziwej,
prawie niemożliwej globalnej współpracy.

Właśnie dlatego szczepienie
i ogólnoświatową koordynację

uważa się za zwycięską strategię.

Jest powolna, stabilna i sprawdzona.

Nawet jeśli pandemia się skończy
przed opracowaniem szczepionki,

wirus może powracać sezonowo,
więc szczepionki będą chronić ludzi.

Choć opracowanie jej może zająć wiele lat,

utrudnienia w życiu większości ludzi
nie będą trwały tyle, co sama pandemia.

Przełomy w leczeniu i zapobieganiu objawom

mogą sprawić, że wirusy staną się
znacznie mniej niebezpieczne,

a co za tym idzie, będą wymagały
mniej ekstremalnych środków ochronnych.

Głowa do góry, pandemia się skończy.

Jej skutki będą długotrwałe,
ale nie wszystkie będą takie złe:

przełomów, usług i systemów,
które opracowujemy,

będzie można użyć ku korzyści wszystkich.

Jeśli zainspirujemy się sukcesami

i wyciągniemy wnioski z porażek,

to kolejną potencjalną pandemię
będziemy mieć pod kontrolą,

a dzieci naszych dzieci
nawet nie będą znały jej nazwy.