Q&A [#37] Sortownik myśli, Ignacjanski Rachunek Sumienia - Daniel Wojda

Szanowni Państwo, witam was serdecznie
na kolejnym Q&A,

zapowiedziany już bardzo dawno,
ale nie wszedł w życie.

Q&A o Sortowniku myśli,
czyli tajnej broni jezuitów.

W naszej apce ona się znajduje tutaj.

Sortownik myśli, klasyczny, tematyczne,
nie tylko klasyczne rzeczy.

Zaraz wam opowiem,
jak to wszystko działa,

ale najpierw:
Czym jest Sortownik myśli?

W moich zbiorach jest taka książeczka
„Heroiczne przywództwo” Chrisa Lowneya.

Był on dyrektorem wykonawczym
w Morgan Banks w USA.

Ale zanim stał się dyrektorem
w Morgan Banks w USA,

to był przez 8 lat w zakonie jezuitów,
trochę się duchowości tam nauczył.

I kiedy postanowił... nie był księdzem,
zanim został księdzem, opuścił zakon,

stwierdził, że to nie jest
jego ścieżka na życie,

zatrudnił się w banku jako kasjer,
na najniższym stanowisku.

Jedyne, co potrafił, to miał przekonanie,

że całe jego wykształcenie
jest związane z duchowością,

i zaczął używać
tzw. ignacjańskiego rachunku sumienia

do różnych metod pracy.

Później, kiedy awansował,
stał się pierwszym menadżerem i dalej

- w tej książce trochę o tym pisze -

duchowość przekładana przez niego
na konkretne, praktyczne rozwiązania

sprawiała, że efektywność wzrastała.

Dzięki duchowości ignacjańskiej,
opisanej w tej książce...

(zrobiłem reklamę książki,
a miało być o czymś innym,

miało być właśnie o rachunku sumienia)
... stał się tym człowiekiem, którym jest.

Jego zdaniem - i słyszałem też
to samo zdanie od wielu innych osób -

sukces tej instytucji,
jaką jest Towarzystwo Jezusowe,

czy sukces duchowości ignacjańskiej
bardzo mocno opiera się

o to narzędzie, którym jest
ignacjański rachunek sumienia.

My, żeby nie kojarzyć go z grzechem,
bo to nie o to chodziło,

nazwaliśmy go Sortownikiem myśli.

Dlaczego on się nazywa
ignacjańskim rachunkiem sumienia?

To narzędzie nie było przewidziane
do wyliczania sobie grzechów.

Ignacy Loyola mówił o nim w okresie,

kiedy nie było obowiązkowego
rachunku sumienia przed spowiedzią.

Chyba od Soboru Watykańskiego II
albo Trydenckiego

jest wprowadzony obowiązkowy
rachunek sumienia przed spowiedzią.

I stąd pojawiają się takie sformułowania
jak rachunek sumienia,

który ma mnie przygotować do spowiedzi.

Wcześniej rachunek sumienia to było coś,
co byśmy nazwali podsumowaniem dnia.

Osoby bardziej zaangażowane w duchowość,
w świadome przeżywanie swojej wiary,

robiły rachunek sumienia
- rachowali, podsumowywali, sprawdzali,

co się działo w ich wnętrzu,
pod koniec każdego dnia.

To było narzędzie progresywne,
narzędzie do rozwoju,

do zobaczenia, jak działam, jak działałem,
a nie żeby wyliczyć sobie grzechy.

Natomiast od soboru jest to skojarzenie
rachunku sumienia,

tego podsumowania wewnętrznego,
ze spowiedzią

i kojarzy nam się bardzo mocno z grzechem,
ale to nie o to chodzi.

Dlatego zmieniliśmy nazwę
na Sortownik myśli,

która wydaje się jakoś bardziej adekwatna,

ale narzędzie Sortownik myśli w aplikacji
to ignacjański rachunek sumienia.

Tutaj mamy trzy: klasyczny
i dwa tematyczne.

Tych tematycznych będzie więcej,
będziemy to rozwijać.

To rachunki sumienia dedykowane
bardzo konkretnej przestrzeni życia,

jak np. relacje czy moja autentyczność.

Wtedy sprawdzam, jak w ciągu dnia
wyglądała ta jedna sfera

- czy byłem autentyczny,
czy kogoś udawałem,

czy w relacjach żyłem w sposób
budujący czy raczej destruktywny,

czy miałem takie zachowania,
które psuły relacje.

Jeśli mamy jeden temat,
bierzemy jeden temat na warsztat

i robimy tylko z jednego tematu,
czyli rozwój po jednej linii jest.

Natomiast jest coś takiego
jak klasyczny Sortownik myśli,

który... będę mieszał trochę ideę
z tym, jak działa aplikacja.

Tu jest muzyka.

W następnych wersjach aplikacji
będzie możliwość jej wyłączenia.

Jest wstęp, można to czytać
albo włączyć Play.

Za każdym razem to trwa 3 minuty.

Ważne, żeby na każdym kroku
zostać 3 minuty.

Jest 5 kroków, więc to razem
daje 15 minut.

Pierwszym krokiem jest wdzięczność
(dobrze, już to wyłączę).

Wdzięczność to taka baza
do wejścia w relację z Panem Bogiem.

Wiele osób wychodzi do relacji z Bogiem,
zaczyna swoją przygodę z wiarą

od poczucia winy albo od lęku.

To prowadzi do rozbudowywania w nas
duchowości trochę neurotycznej

czy takiego sposobu życia,
w którym duchowość, religia mocno ciąży,

bo dużo tam pytania się
o swoje błędy, grzechy,

czy robię coś dobrze czy źle,
dużo karania się za to,

a jak nie ma grzechów, właściwie nie ma
co robić w tej całej religijności.

Jeśli ktoś ma taki punkt wyjścia,
to jest po prostu krótkie.

A jeśli jest wyjście od wdzięczności

- zauważam, że w moim życiu
dzieje się dużo dobrych rzeczy -

to otwiera przestrzeń w nas samych,
żeby popatrzeć na życie pozytywnie,

i wtedy chcę pozytywnie
kształtować rzeczywistość.

I Daleki Wschód - mówię o całym świecie -
i buddyzm, i Zachód, mówi o wdzięczności

jako o takiej bazie,
podstawowym ustawieniu wewnętrznym,

które pozwala na rozwój,
i to jest w katolicyzmie bardzo ważne.

Zwłaszcza teraz, kiedy wielu Kościół
kojarzy się tylko z poczuciem winy i złem.

Wdzięczność wobec Boga sprawia,
że mi się wnętrze otwiera.

Wdzięczność to nie jest naiwność,

mam zauważyć coś,
za co jestem realnie wdzięczny Bogu,

coś, co realnie mnie cieszy,
a nie widzieć „Pan Bóg tu, Pan Bóg tam”,

bo to jest trochę naiwne,
nie chodzi o to, żeby się oszukiwać,

tylko w tym pierwszym kroku znaleźć to,

co realnie daje mi doświadczenie radości,
cieszenia się, z czego jestem wdzięczny.

Ważna rzecz: można spędzić tu 15 minut...

tak niektórzy uczą ignacjańskiego
rachunku sumienia, Sortownika myśli,

że jeśli nie możesz znaleźć wdzięczności,
to nie idź dalej,

dlatego że jak będziesz w poczuciu winy
albo bez doświadczenia wdzięczności,

to sobie krzywdę zrobisz,
wyliczając sobie błędy.

Dość ważną umiejętnością jest to,
że nawet jak mam zły dzień, zły humor

czy jakieś totalnie trudne
doświadczenia w środku,

nie należy tego punktu pomijać,
właśnie wtedy to jest super rozwojowe

- mimo tego, że jest mi bardzo źle,
staram się zauważyć też to, co dobre.

Jak się to ćwiczy, to pozwala nam
trochę wydobywać się z momentów,

gdzie górują w nas
trudne do przeżycia emocje,

żeby zobaczyć, że poza tymi
trudnymi do przeżycia emocjami

jest też coś, za co jestem wdzięczny
życiu czy Bogu,

nawet takie stałe, oklepane, że mam dzieci
- bo mogłabym nie mieć, a mam.

Wkurzam się na nie, sprawiają mi problemy,
ale właściwie dobrze, że są.

Na takie rzeczy też warto zwrócić uwagę.

Punkt drugi to prośba o Ducha,
krótki punkt, takie powierzenie się.

Na to też warto poświęcić 3 minuty.

Od jednej z osób robiących Sortownik myśli
usłyszałem, że ona spędza na tym 3 minuty,

nie przewija tego dalej,
dlatego że kiedy spędza na tym 3 minuty,

ma wrażenie, że to podsumowanie dnia
robi się bardziej relacyjne,

a nie tylko takie punktowe,
do zaliczenia.

W aplikacji jest coś takiego...

trzeba przewinąć,
żeby przejść do następnego kroku.

Może w następnych aktualizacjach
będzie można zrobić tak,

żeby przerzucało automatycznie,
jeszcze się zastanowimy.

Dlaczego jest tak, że trzeba przerzucić?

Ktoś może potrzebować
więcej niż 3 minuty

na zrobienie kroku Sortownika myśli,
ignacjańskiego rachunku sumienia.

Żeby znaleźć wdzięczność
może potrzebuję 4 minuty.

Ważne, aby znaleźć do doświadczenie
i dopiero pójść dalej,

a nie zrobić 5 kroków
- o to chodzi.

Niektóre osoby chciałyby,
żeby to wyglądało właściwie jak medytacja,

że ktoś mi to prowadzi.

Staram się, żeby na każdy dzień
były prowadzone Sortowniki myśli,

które będą nawiązywały
do tematu medytacji.

Mam nadzieję, że tak się uda,
ale to za jakiś czas.

Punkt trzeci, zasadniczy
w Sortowniku myśli...

(ale długie będzie to gadanie)
to jest przegląd dnia.

Mówiąc najkrócej, najprościej,
często zwracamy uwagę na coś,

co zrobiłem dobrze albo źle.

To jest ważne, ale nie do tego
służy Sortownik myśli.

Sortownik myśli służy do sortowania myśli,
czyli tego, co było przed tą czynnością.

Np. zanim powiedziałem komuś
„gburze, baranie, debilu” i go obraziłem,

był we mnie jakiś stosunek emocjonalny
albo przekonanie o tej osobie,

albo stosunek emocjonalny
do innej osoby.

W każdym razie coś tam było w środku,
zanim zrobiłem jakiś gest.

Trzeba zwrócić uwagę,
co było we mnie w ciągu tego dnia

- jakieś impulsy różne,
zwracamy uwagę na to, co było w środku.

I teraz: jaki owoc to przynosiło?

Bo czasami się wkurzyłem
i adekwatnie się wkurzyłem,

i to przyniosło dobry owoc,
bo postawiłem komuś granicę,

nawet opieprzając kogoś,
czasami tak trzeba,

ale to przyniosło obiektywnie coś dobrego,
może trudnego, ale obiektywnie dobrego,

a czasami nosiłem złość na kogoś innego,
a komuś walnąłem i go skrzywdziłem.

Chodzi o zbadanie,
co było przed moim gestem,

co mnie zmotywowało
do zrobienia czegoś.

W drugą stronę to bardzo ważne
- zwrócenie uwagi na pozytywne rzeczy.

Mogłem mieć jakieś poruszenia
- i to już jest nauka poruszeń duchowych -

mogłem mieć myśli, intuicję, inspirację,
żeby np. zadzwonić do kogoś,

czegoś nie robić, coś zrobić akurat teraz,
a nie później, jak zaplanowałem.

Zauważam, że ta myśl, ten rodzaj intuicji
był, zanim coś zrobiłem,

i to przyniosło np. super dobre owoce.

Gdybym zrobił to inaczej
niż chciała ta intuicja, ten powiew Ducha,

to nic dobrego by się nie stało
- a się stało.

Więc w 3. punkcie trzeba zwracać uwagę
na to, co było przed czynnością.

Punkt 4. w Sortowniku myśli
to zwrócenie uwagi na powierzenie się Bogu

- Panie Boże, oddaję Ci to,
co było dobre, dziękuję Ci za to.

Oddaję Ci też to, co było moją porażką,
pomyłką, źle ocenioną sytuacją.

To jest tzw. spotkanie z Miłosierdziem.

Ważne, by wyobrazić sobie Boga
zawsze takiego samego.

Czyli nie, że w dzień,
gdy miałem dużo błędów,

to Bóg jest obrażony,
a jak miałem dużo „sukcesów” - zadowolony,

tylko Bóg jest zawsze taki sam,
jest zawsze przyjmujący,

zawsze jest Promotorem
mojego głębokiego rozwoju wewnętrznego.

Punkt 5. to wyjście w następny dzień,
czyli zwrócenie uwagi,

co jednego konkretnego mogę zrobić,
wprowadzić itd.

W Sortowniku myśli - patrzę w aplikację,
żeby mi to nie uciekło -

macie wszędzie instrukcje,
więc wystarczy włączyć i przeczytać.

Jak chcecie z lektorem, włączacie lektora,
jak nie, to nie.

Ta praktyka działa o tyle,
o ile się ją robi właściwie codziennie.

To może być takie duchowe
podsumowanie, zakończenie dnia.

Jak macie jakieś pytania, piszcie,
będę starał się odpowiadać.

Drugą książkę dzisiaj zareklamuję,
już o niej mówiłem.

Gallagher, fajny autor,
„Rachunek sumienia”.

Jak ktoś chce doczytać,
czytajcie tego franciszkanina.

WAM to powinien mi płacić
za reklamowanie książek, a tego nie robi.

Nie robi... jeszcze.

Tyle z naszych Q&A.

Teraz wracamy do Q&A
związanych z naszymi patronami,

którzy są na grupie
Patroni Pogłębiarki.

Będę co jakiś czas zbierał od was pytania
i będę odpowiadał.

Pójdziemy teraz trochę w tę ścieżkę.

Dzięki, cześć, czołem,
liczę na komentarze i subskrypcje.

Bye bye.