Jak amerykańskie szkoły publiczne utrzymują dzieci w biedzie

Dlaczego edukacja na wyższym poziomie powinna być dostępna tylko dla bogatych dzieci? Szkoły w biedniejszych dzielnicach Stanów, w szczególności w dzielnicach kolorowych, cierpią na brak środków, które są standardowe w lepszych szkołach – instrumenty muzyczne, nowe książki, zdrowe posiłki i boiska do piłki nożnej. Ma to ogromny wpływ na potencjał uczniów. Kandice Sumner obserwuje te różnice każdego dnia na przykładzie swojej klasy w Bostonie. W tym inspirującym wystąpieniu chce, żebyśmy stawili czoła faktom i zmienili je.

Chcę porozmawiać o moich dzieciach.

Wiem, że każdy twierdzi,
że jego dziecko jest najlepszym

i najpiękniejszym dzieckiem na świecie,

ale moje naprawdę takie są.

(Śmiech)

Mam 696 dzieci.

Są najinteligentniejszymi,
najbardziej pomysłowymi, kreatywnymi

oraz najcudowniejszymi dziećmi,
jakie kiedykolwiek poznaliście.

Każdy uczeń, którego miałam
przyjemność uczyć, jest moim dzieckiem.

Jednak z powodu biedy
ich "prawdziwych" rodziców

i według mnie również
z powodu koloru ich skóry

rzadko widzą w sobie tę nieprzeciętność,

którą ja w nich widzę.

Ponieważ widzę w nich siebie

albo to, kim byłabym.

Jestem córką dwojga ciężko pracujących

afroamerykańskich wykształconych rodziców,

którzy zdecydowali się na pracę
w służbie publicznej,

ojciec jako minister, mama - nauczycielka.

Dobrobyt nigdy nie był
najważniejszą wartością w naszym domu.

Z powodu braku dobrobytu

żyliśmy w sąsiedztwie,
gdzie też go brakowało

i nie było go też w szkolnictwie.

Na szczęście wygraliśmy
edukacyjny los na loterii

w wolontariackim programie desegregacji

na dowóz dzieci czarno- i brązowoskórych,

z miast do szkół na przedmieściach,
dla bogatych i białych.

Mając pięć lat, musiałam dojeżdżać godzinę

do oddalonego miejsca,

żeby zdobyć lepszą edukację.

Mając pięć lat, myślałam,
że każdy ma takie życie jak ja.

Myślałam, że inni też chodzą do szkoły

i jako jedyni używają brązowych kredek,

żeby pokolorować portret rodziny,

gdy pozostali używali
kredek brzoskwiniowych.

Mając pięć lat myślałam,
że każdy jest taki jak ja.

Kiedy podrosłam,
zaczęłam zauważać różne rzeczy.

Jak to jest, że moi koledzy
nie muszą wstawać o piątej rano

i jechać do szkoły
oddalonej o godzinę jazdy?

Jak to jest, że uczę się
grać na skrzypcach,

kiedy moi koledzy z sąsiedztwa
nie mają nawet zajęć z muzyki?

Dlaczego moi koledzy z sąsiedztwa
uczyli się tego,

czego ja uczyłam się
dwa lub trzy lata wcześniej?

Z biegiem czasu

coś w środku zaczęło mnie dręczyć,

że robię coś, czego nie powinnam,

biorę coś, co nie należało do mnie,

dostaję prezent

przeznaczony dla kogoś innego.

Wszystkie te cudowne rzeczy,
które stały na mojej drodze

i których doświadczałam,

miałam wrażenie, że nie powinnam ich mieć.

Nie powinnam mieć biblioteki,
w pełni wyposażonych obiektów sportowych

czy bezpiecznego miejsca do zabawy.

Nie powinnam korzystać ze scen teatralnych

z sezonowymi przedstawieniami
i koncertami,

sztukami digitalnymi,
wizualnymi i widowiskowymi.

Nie powinnam mieć w pełni wyposażonych
laboratoriów biologicznych i chemicznych,

autobusów, przewożących mnie
od drzwi do drzwi,

świeżo przygotowanych posiłków w szkole

czy nawet klimatyzacji.

Moje dzieci nie mają tych rzeczy.

Z biegiem czasu

byłam coraz bardziej wdzięczna
za tę niezwykłą możliwość,

która była mi dana,

ale zawsze był ten ból:

"Ale co z innymi?".

Tysiące dzieci takich jak ja

również na to zasługują.

Dlaczego każde z nich tego nie dostaje?

Czemu edukacja na wyższym poziomie
jest dostępna tylko dla bogatych?

Czułam pewnego rodzaju wyrzuty sumienia.

Wszyscy moi przyjaciele doświadczali

edukacyjnej porażki,

przed którą zostałam uchroniona
dzięki dojazdom autobusem.

Byłam niczym Mojżesz edukacji krzyczący:

"Pozwólcie moim ludziom

chodzić do szkół na wyższym poziomie!".

(Śmiech)

Sama widziałam, jak inni
byli traktowani i kształceni.

Widziałam edukacyjną Ziemię Obiecaną

i za nic nie mogłam
usprawiedliwić tych różnic.

Uczę teraz w tym samym systemie,
z którego szukałam ucieczki.

Osobiście znam narzędzia,
które były mi dane jako uczennicy,

ale jako nauczycielka
nie mam do nich dostępu

i nie mogę dać ich moim uczniom.

Wiele razy płakałam w nocy z frustracji,

ze złości

i z żalu,

bo nie mogę uczyć moich dzieci tak,
jak sama byłam uczona,

bo nie mam dostępu
do tych samych źródeł i narzędzi,

które były używane w mojej edukacji.

Moje dzieci zasługują na więcej.

Ciągle próbujemy walczyć z określeniem:

"Braki edukacyjne".

Czy naprawdę trudno jest zrozumieć,

dlaczego jedne dzieci
mają lepsze wyniki, a inne gorsze?

Naprawdę?

Myślę, że źle na to patrzymy.

Myślę, że powinniśmy,

jak mówi Gloria Ladson-Billings,

powinniśmy zmienić
nasz paradygmat oraz język

i nazwać to po imieniu.

To nie braki edukacyjne,

ale dług edukacyjny,

z powodu braku inwestycji w zasoby szkolne

w edukacji czarno- i brązowoskórych.

Mało znanym sekretem
w historii Ameryki jest to,

że jedyną amerykańską instytucją
stworzoną specjalnie dla czarnych

jest amerykański rynek niewolników.

Niektórzy zaliczają też
system więziennictwa,

ale to jest temat na inną prelekcję TED.

(Śmiech)

System szkół publicznych tego kraju
został stworzony, kupiony i opłacany

z pieniędzy pochodzących
z handlu i pracy niewolników.

Kiedy zniewolono Afroamerykanów
i zablokowano im dostęp do szkół,

władza stworzyła instytucję,

z której zostali wykluczeni.

Od tego czasu każda rozprawa sądowa,
polityka edukacyjna i reformy

były próbą udoskonalenia systemu.

A należało zatrzymać się i przyznać,

że od samego początku
robiliśmy wszystko źle.

Uproszczenie amerykańskiej
historii edukacyjnej.

Proszę o cierpliwość.

Czarni byli trzymani z daleka,
sami wiecie, całe to niewolnictwo.

Przy pomocy filantropijnych białych

zbudowali swoje własne szkoły.

Zasada "oddzielnie ale po równo" była OK.

Ale choć wszystko było oddzielne,

w żadnym wypadku nie było równe.

Sprawa Brown przeciwko Komisji Edukacji
miasta Topeka, Kansas 1954.

Od tego momentu segregacja rasowa
została zdelegalizowana.

Mało kto zwracał uwagę na sprawy sądowe,

które niweczyły edukacyjną
Ziemię Obiecaną dla każdego dziecka,

którą zakładała sprawa
Brown przeciw Komisji.

Niektórzy twierdzą, że dziś w szkołach
jest większa segregacja

niż przed próbą desegregacji.

Ucząc dzieci o desegregacji,
sprawie "Dziewiątki z Little Rock"

czy ruchu praw obywatelskich,

dochodzi do niezręcznych
sytuacji w klasie,

kiedy słyszę, jak dziecko pyta:

"Skoro zniesiono
segregację szkół w 1954 roku,

to dlaczego nie ma tu białych dzieci?".

(Śmiech)

Te dzieci nie są głupie.

Doskonale wiedzą, co się dzieje,

a co nie.

Wiedzą, że jeśli chodzi o szkolnictwo,

to życie czarnych nie ma znaczenia

i nigdy nie miało.

Całe lata desperacko próbowałam
kultywować w moich dzieciach

miłość do czytania.

Zgromadziłam niewielką bibliotekę klasową

pełną książek, które znalazłam
w antykwariatach,

sklepach charytatywnych czy na strychach.

Ale za każdym razem,
kiedy mówiłam te okropne słowa:

"Weź książkę i ją przeczytaj"

można pomyśleć, że wypowiadałam wojnę.

To była tortura.

Pewnego dnia

usłyszałam o stronie zwanej DonorsChoose,

gdzie nauczyciele tworzą listy rzeczy,

których potrzebują do swojej klasy,

a anonimowi darczyńcy realizują je.

Doszłam do wniosku,
że nie mam nic do stracenia

i zrobię listę książek
wymarzonej biblioteki nastolatków.

Ponad 200 nowiutkich książek
zostało przysłanych do mojego pokoju.

Codziennie dochodziły nowe paczki,
a moje dzieci reagowały podnieceniem:

"To prawie jak święta!".

(Śmiech)

Wtedy mówiły:

"Pani Sumner, skąd pochodzą
wszystkie te książki?".

A ja odpowiadałam:

"Obcy ludzie z całego kraju chcieli,
żebyście je dostali".

A one mówiły z pewnym powątpiewaniem:

"Ale one są nowiuteńkie".

(Śmiech)

Na co ja odpowiadałam:

"Zasługujecie na nowe książki".

Jedna z dziewczynek
trafnie opisała tę sytuację,

kiedy odpakowując szeleszczący
papier powiedziała:

"Pani Sumner, pomyślałam,
że to pani kupiła te książki,

bo nauczyciele zawsze
kupują nam różne rzeczy.

Ale jeśli ktoś obcy, kogo nawet nie znam,

tak bardzo troszczy się o mnie,

to naprawdę super".

Korzystanie z pomocy
obcych ludzi to przywilej,

którego moje dzieci nie doświadczały.

Od czasu tej akcji

mnóstwo dzieci wypożycza książki do domu,

a później zwracają je, mówiąc:

"Ta była dobra!".

(Śmiech)

Teraz kiedy mówię:
"Weź książkę i ją przeczytaj"

dzieci gnają do mojej biblioteki.

Nie chodziło o to, że nie chciały czytać.

Czytałyby z wielką chęcią,
jeśli byłyby odpowiednie zasoby.

Patrząc na szkołę jako na instytucję,

system szkolnictwa publicznego
nigdy nie był dobry dla kolorowych dzieci.

Skupiamy się na efektach końcowych,

wynikach testów

i denerwujemy się.

Dochodzi do katastrofy i zastanawiamy się:

"Dlaczego poszło tak źle?
Jak do tego doszło?".

Naprawdę?

Jeśli przez długi czas
zaniedbuje się dziecko,

to nie można się dziwić,

kiedy sprawy nie układają się dobrze.

Przestańcie się zastanawiać,

zdumiewać

i gdybać

nad brakami edukacyjnymi,

brakiem dochodów,

statystykami przestępczymi

czy nad czymkolwiek określanym obecnie
jako rozbieżność socjoekonomiczna.

Nasze narodowe problemy,

to problemy stworzone przez nasze państwo.

Jakość edukacji jest wprost proporcjonalna

do dostępu na studia,

dostępu do miejsc pracy,

dostępu do przyszłości.

Dopóki nie żyjemy w świecie,

w którym każde dziecko
ma dostęp do szkolnictwa wyższego,

bez względu na to, gdzie żyje

i jaki ma kolor skóry,

są rzeczy, które możemy
zrobić w skali makro.

Budżet szkoły nie powinien zależeć
od wielkości podatku od nieruchomości

albo od zawirowanych
równań ekonomicznych,

gdzie bogate dzieci
korzystają z pomocy państwa,

podczas gdy biednym dzieciom non stop

odejmuje się jedzenie i środki od ust.

Gubernatorzy, senatorzy,
burmistrzowie, członkowie rad miasta,

jeśli edukacja publiczna
ma być nazywana edukacją publiczną,

to właśnie taka powinna być.

W innym razie powinniśmy nazywać ją:

ubezpieczenie biedy.

"Edukacja publiczna:

od 1954 roku dba,
żeby biedne dzieci były biedne".

(Śmiech)

Jeżeli naprawdę jako kraj twierdzimy,
że edukacja jest "wielką równością",

to powinna być właśnie taka:
równa i traktująca wszystkich równo.

Inaczej nie ma mowy o demokracji
w naszej demokratycznej edukacji.

Na poziomie mezostrukturalnym:

historycznie rzecz ujmując,
edukacja czarnych i brązowych dzieci

od zawsze zależała od filantropii innych.

Niestety nadal tak jest.

Jeśli twój syn, córka, siostrzenica,
siostrzeniec czy sąsiad

albo mały Tommy z drugiego końca ulicy

chodzi do bogatej szkoły,

rzuć wyzwanie komitetowi szkolnemu,
żeby zaadoptowali biedną szkołę

czy jedną z biedniejszych klas.

Zakończ ten podział,
włączając się w komunikację

oraz powiązania, które są ważne.

Jeśli środki są wspólne,

to nie są dzielone,

ale pomnażane.

Na poziomie mikrostrukturalnym:

jeżeli jesteś człowiekiem,

daj coś od siebie.

Czas, pieniądze, środki, szanse,

cokolwiek posiadasz w sercu.

Są strony internetowe, jak DonorsChoose,

na których dysproporcje są zauważane

i chętnie udzielana jest pomoc.

Kim jest cieśla bez narzędzi?

Co to za aktorka, która nie ma sceny?

Co to za naukowiec bez laboratorium?

Co to za lekarz bez sprzętu?

Powiem wam:

to są moje dzieci.

Czy nie powinny być też waszymi?

Dziękuję.

(Brawa)