Çocuklara bilgisayar öğretmenin tatlı bir yolu

Geleceğin evrensel dili bilgisayar kodlarıdır ve sözdizimleri yalnızca yeni nesil programcıların hayal gücüyle sınırlı olacaktır. Linda Luikas çocukların sorun çözme eğitimine yardım ediyor, bilgisayarların mekanik, sıkıcı ve karmaşık olmadığını; aksine bilgisayarların rengarenk, kurcalanması gereken makineler olduğunu görmeleri için onları cesaretlendiriyor. Bu konuşmada, kendisi bizi yarının Ada Lovelace'larının teknoloji ve teknolojiyi yeni, harika ve biraz garip dünyalar yaratmak için kullanma konusunda iyimser ve cesurca yetiştiği bir dünya hayal etmeye davet ediyor.

Geleceğin evrensel dili kodlardır.

Yetmişli yıllarda, tüm nesli
yönlendiren şey punk müzikti.

Seksenli yıllarda, muhtemelen paraydı.

Fakat benim neslim için,

yazılım, hayal gücümüz
ve dünyamızın arayüzüdür.

Bu da demek oluyor ki

tamamıyla farklı
insanlara ihtiyacımız var.

Bu ürünleri üretmek için,

bilgisayarları; mekanik, yalnız,
sıkıcı ve büyülü görmemek için,

onları kurcalanabilen, altüst edilip

dönüştürülebilen şeyler
olarak görmek için.

Programlama ve teknoloji dünyasına
kişisel yolculuğum

daha 14 yaşımdayken başladı.

Ergenlik döneminde benden
büyük bir adama delice âşık oldum

ve söz konusu adam daha sonra

Birleşik Devletler'in Başkan
Yardımcısı olan Bay Al Gore.

Ben de her genç kızın
yapmak istediği şeyi yaptım.

Bir şekilde aşkımı göstermek istedim

ve ona şu web sitesini açtım.

2001 yılında, Tumblr yoktu,

Facebook yoktu,
Pinterest yoktu.

Bu arzuyu ve aşkı göstermek için

kodlamayı öğrenmem gerekiyordu.

Programlamaya da işte böyle başladım.

Bir kendini ifade şekli olarak başladı.

Tıpkı küçükken boya ve lego kullanmak,

büyüdüğündeyse gitar dersleri almak
ve tiyatroya katılmak gibi.

Fakat sonra, heyecan duyulacak
başka şeyler çıktı,

şiir ve çorap örme,

Fransızca düzensiz fiilleri çekimlemek,

hayalî dünyalar kurmak

ve Bertrand Russel ve felsefesi gibi.

Bilgisayarların sıkıcı, teknik ve

yalnız olduğunu düşünen
insanlardan olmaya başladım.

Bugün ise düşüncem şu:

Küçük kızlar bilgisayarları sevmek zorunda
olmadıklarını bilmiyorlar.

Küçük kızlar harikadır.

Bir şeyler üzerine odaklanmada
çok iyi ve kesindirler.

"Ne?", "Neden?", "Nasıl?" ve "Ne yapmalı?"

gibi harika sorular sorarlar.

Bilgisayarları sevmek zorunda
olmadıklarını bilmiyorlar.

Bunu bilen ebeveynlerdir.

Biz ebeveynler

bilgisayar biliminin anlaşılması zor,
garip bir bilimsel disiplin olduğunu ve

sadece gizemli üreticilere
ait olduğunu düşünürüz.

Öyle ki, neredeyse nükleer fizik gibi

günlük hayatımızdan çıkarılmıştır.

Bu konuda kısmen haklılardır.

Programlamada çok fazla sözdizimi,
kontrol ve veri yapıları,

algoritmalar ve uygulamalar,

protokoller ve paradigmalar var.

Toplum olarak, bilgisayarları
küçülttükçe küçülttük.

İnsan ve makine arasında

birbiri üzerinde soyut
katmanlar inşa ettik,

öyle ki artık bilgisayarların nasıl çalıştığı
veya onlarla nasıl konuşulacağına dair

hiçbir fikrimiz kalmadı.

Çocuklarımıza insan vücudunun
nasıl çalıştığını öğretiyoruz,

yanmalı motorun nasıl çalıştığını
onlara öğretiyoruz

ve hatta gerçekten astronot
olmak istiyorlarsa

olabileceklerini bile söylüyoruz.

Fakat çocuk bize gelip:

"Kabarcık sıralaması nedir?"

veya "Bilgisayar 'oynat' düğmesine
basınca ne olacağını,

hangi videoyu göstereceğini
nereden biliyor?" veya

"Linda, İnternet bir mekan mıdır?"
diye sorduklarında

yetişkinler olarak garip bir
sessizliğe bürünüyoruz.

Kimimiz "Büyülü bir şey." diyoruz.

Kimimiz "Çok karmaşık." diyoruz.

Aslında ikisi de değil.

Ne büyülü, ne de karmaşık.

Her şey çok ama çok hızlı oldu.

Bilgisayar bilimcileri bu hayret verici,
güzel makineleri inşa ettiler

fakat bilgisayarları bize
ve kullandığımız dile

çok ama çok yabancılaştırdılar,

öyle ki, artık süslü
kullanıcı arayüzleri olmadan

bilgisayarlarla nasıl
konuşulacağını bilmiyoruz.

Bu yüzden de, hiç kimse

ben Fransızca düzensiz
fiilleri çekimlerken

örüntü tanıma becerimi
çalıştırdığımı fark etmedi.

Örme konusunda heyecan duyarken,

aslında içinde döngüler olan bir dizi

sembolik komutları takip ediyordum.

Bertrand Russell'in
hayatı boyunca süren

İngilizce ve matematik
arasında bir dil bulma arayışı

bir bilgisayar içinde evini buldu.

Bir programcıydım,
fakat bunu kimse bilmiyordu.

Günümüz çocukları, dünyayı tıklayarak,
kaydırarak ve mıncıklayarak geziyor.

Fakat eğer onlara bilgisayarla
çalışabilecekleri araçları vermezsek,

üreticiler yerine
tüketiciler yetiştirmiş oluruz.

Tüm bu arayış beni küçük bir kıza ulaştırdı.

Adı Ruby, altı yaşında.

Tamamen korkusuz, hayalperest
ve biraz da otoriter.

Ve kendime programlama
öğretmeye çalışırken

ne zaman bir sorunla karşılaşsam

"Nesneye dayalı tasarım veya
çöp toplama nedir?" gibi sorularla

altı yaşındaki bir kızın sorunu
nasıl açıklayacağını düşünmeye çalışırdım.

Onun hakkında bir kitap yazdım
ve bunu çizdim.

Ruby bana çok şey öğretti.

Ruby bana yatağın altındaki böcekten

korkmamam gerektiğini öğretti.

Ve en büyük sorunlar bile

küçük sorunların
bir araya gelmiş hâlidir.

Ruby ayrıca beni
arkadaşlarıyla tanıştırdı,

İnternet kültürünün renkli tarafıyla.

Güzel ama diğer çocuklarla
oynamak istemeyen

kar leoparı gibi arkadaşları vardı.

Dost canlısı ama çok dağınık olan
yeşil robot arkadaşları var.

Aşırı verimli fakat anlaşılması zor olan

Linux pengueni gibi arkadaşları vardı.

Ve idealist tilkiler ve diğerleri.

Ruby'nin dünyasında, teknolojiyi
oynayarak öğrenirsiniz.

Örneğin, bilgisayarlar bir şeyleri
tekrar etmede çok iyidir,

bu yüzden Ruby döngüleri şöyle öğretiyor.

Bu, Ruby'nin en sevdiği dans hareketi,

"Alkış, alkış, vur, vur,
alkış, alkış ve zıpla."

Bunu dört kere tekrar ederek
sayaç döngülerini öğrenirsin.

Tek ayak üzerinde dururken
o diziyi tekrar ederek

while döngüsünü öğrenirsin.

Annen gerçekten kızana kadar
o diziyi tekrar ederek

until döngüsünü öğrenirsin.

(Gülüşmeler)

Çoğunuz, hazır cevapların
olmadığını öğrenirsiniz.

Ruby'nin dünyasındaki
müfredatı hazırlarken

çocuklara dünyayı nasıl gördüklerini

ve ne tür soruları olduğunu
sormam gerekti

ve oyunlu
test oturumları yapıyorum.

Çocuklara bu dört resmi
göstererek başlıyorum.

Bir araba resmi gösteriyorum,

bir market, bir köpek ve bir tuvalet.

"Hangisinin bir bilgisayar olduğunu
düşünüyorsunuz?" diye soruyorum.

Çocuklar da oldukça tutucu davranarak

"Hiçbirisi bilgisayar değil.

Bilgisayarın ne olduğunu biliyorum:

Annemle babamın

önünde çokça vakit harcadığı
parlayan bir kutudur." diyor.

Fakat sonra konuşunca

aslında arabanın da bir
bilgisayar olduğunu keşfediyoruz,

içinde yönlendirme sistemi var.

Ve köpek -- köpek
bilgisayar olmayabilir,

ama tasması var

ve tasmasının içinde bilgisayar olabilir.

Ve marketlerde
çok çeşitli bilgisayarlar var,

kasa sistemi ve hırsız alarmı gibi.

Çocuklar, biliyor musunuz?

Japonya'da, tuvaletler bilgisayarlı

ve hatta sistemlerini kıran
insanlar bile var.

(Gülüşmeler)

Daha da ilerliyoruz,

onlara üzerinde aç/kapat düğmeleri
olan çıkartmalar veriyorum.

Çocuklara: "Bugün bu odadaki her şeyi

bilgisayara çevirme gücünüz var." diyorum.

Çocuklar yine:

"Zor gibi gözüküyor,
doğru cevabı bilmiyorum." diyor.

Ben de onlara: "Merak etmeyin,

ebeveynleriniz de doğru cevabı
bilmiyor." diyorum.

Nesnelerin İnterneti denen şeyi

daha yeni duymaya başladılar.

Ama çocuklar, her şeyin

bilgisayar olduğu bir dünyada
yaşayanlar sizler olacaksınız.

Bir seferinde küçük bir kız yanıma geldi

ve elinde bisiklet lambası vardı.

Şöyle dedi: "Bu bisiklet lambası
bilgisayar olsaydı,

renk değiştirirdi."

Ben de: "Bu çok iyi bir fikir,
başka ne olabilirdi?" diye sordum.

Düşündü, düşündü

ve: "Bu bisiklet lambası
bilgisayar olsaydı,

babamla bisiklet gezisine gidebilir

ve çadırın içinde uyuyabilirdik

ve bu bisiklet lambası da
film yansıtıcısı olabilirdi." dedi.

Beklediğim an oydu.

O anda çocuk dünyanın henüz

kesinlikle hazır olmadığını,

dünyayı daha hazır hâle
getirmenin en harika yolunun

teknoloji geliştirmek olduğunu ve

hepimizin bu değişimin bir parçası
olabileceğini fark ediyor.

Son hikâye, bir bilgisayar da yaptık.

Patron CPU ve hatırlamaya yardım eden

yardımsever RAM ve ROM ile tanıştık.

Daha sonra bilgisayarımızı topladık,

onun için bir uygulama da tasarladık.

En sevdiğim hikâyeyse küçük bir çocuğunki,

altı yaşında

ve dünyadaki en büyük arzusu
astronot olmak.

Çocuğun kocaman kulaklıkları var

ve tamamen küçük kâğıt
bilgisayarına dalmış,

çünkü kendi galaksiler arası gezegensel

yönlendirme uygulamasını geliştirmiş.

Babası, Mars yörüngesindeki
yalnız astronot,

odanın diğer kenarında

ve çocuğun önemli görevi

babasını sağ salim dünyaya geri getirmek.

Bu çocukların dünyaya ve teknoloji
ile onu geliştirmemize bakışları

çok daha engin olacak.

Son olarak, dünya teknolojisini
daha ulaşılabilir,

daha kucaklayıcı ve daha çeşitli yaptıkça

dünya da o kadar renkli ve
iyi gözükecektir.

Benimle birlikte bir anlığına hayal edin.

Öyle bir dünya ki,
bir şeylerin nasıl yapıldığını

anlattığımız hikâyelerde

sadece yirmili yaşlardaki
Silikon Vadisi gençleri değil de

Kenyalı kız öğrenciler ve Norveçli
kütüphaneciler de var.

1 ve 0'ların kalıcı gerçekliği
içinde yaşayan

ve büyüdüğünde teknoloji konusunda
çok iyimser ve cesur olan

yarının Ada Lovelace'inin olduğu
bir dünya hayal edin.

Dünya'nın güçlerini, fırsatlarını

ve sınırlarını kucaklıyorlar.

Harika, acayip fikirli ve az biraz da
tuhaf bir teknoloji dünyası.

Küçük bir kızken

öykücü olmak isterdim.

Hayalî dünyalara bayılırdım

ve en sevdiğim şey

sabahları Moomin Vadisi'nde uyanmaktı.

Öğlenleri, Totooines'te dolanırdım.

Akşamları, Narnia'da uykuya dalardım.

Anladım ki programlama
benim için biçilmiş kaftan.

Hâlâ dünyalar yaratıyorum.

Hikâyeler yerine,
bunları kodlarla yapıyorum.

Programlama bana kendi kuralları,

paradigmaları ve uygulamalarıyla

kendi küçük evrenimi
inşa etme gücü veriyor.

Mantığın saf gücüyle
ortaya bir şeyler çıkarın.

Teşekkür ederim.

(Alkış)