-
Title:
วิดีโอเกมช่วยให้เราเข้าใจความโดดเดี่ยว
-
Description:
ก้าวสู่โลกวิดีโอเกมภาพตระการตา ของศิลปิน คอร์เนเลีย เกปเปอร์ ที่มีชื่อว่า ¨ ทะเลแห่งความอ้างว้าง¨ ซึ่งค้นหาว่าการประจัญบานของเหล่า ¨ ปีศาจ¨แห่งความโดดเดี่ยวกับการสงสัยในตัวเอง สามารถช่วยให้เราจัดการกับความซับซ้อนและความยากลำบากของสุขภาพจิตอย่างไร
-
Speaker:
คอร์เนเลีย เกปเปอร์
-
คุณเคยรู้สึกเหงาไหม
-
ความรู้สึกอยากเชื่อมโยงกับผู้คนท้นขึ้นในใจ
-
แต่กลับเหมือนว่าคุณไม่มีใคร
ที่อยากติดต่อไปหามาก ๆ แม้สักคน
-
ไม่ก็ นี่คือคืนวันศุกร์
และคุณก็อยากอยู่กับคนอื่น ๆ
-
แต่คุณไม่มีแรงออกไปข้างนอก แทนที่
จะทำอย่างนั้น คุณจึงนั่งอยู่บ้านทั้งเย็น
-
ดูเน็ตฟลิกซ์ (Netflix)
-
และ รู้สึกเหงายิ่งกว่าเคย
-
คุณรู้สึกเหมือนปีศาจ
-
ท่ามกลางมนุษย์ที่รู้ว่าจะทำตัวยังไง
-
นี่คือความเหงาที่ฉันเคยรู้สึก
-
-
ฉันจัดการกับโลกที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ของฉัน
-
ด้วยการแบ่งปันความรู้สึกผ่านศิลปะ
-
ถ้าคุณแบ่งปันความรู้สึกคุณให้ใครสักคนฟัง
-
และพวกเขาเข้าใจ
และรู้สึกอย่างนั้นเช่นเดียวกัน
-
คุณได้สร้างความผูกพันทางอารมณ์
ที่สื่อถึงกันอย่างล้ำลึก
-
นี่คือเหตุผลว่าทำไม
คุณที่มีคนนับร้อยอยู่รายล้อมคุณ
-
ผลัดเปลี่ยนจากคนหนึ่ง
ไปสู่อีกคนที่เป็นอีกตัวเลือก
¶
-
ถึงยังคงรู้สึกเปล่าเปลี่ยวได้
-
นั่นเพราะความผูกพันลึกล้ำเหล่านั้น
ยังไม่ได้ถูกสร้างขึ้น
-
ฉันคือเด็กหญิงที่มีความสุขตลอดเวลา
¶
-
ฉันคิดว่าเราแทบไม่มีรูปถ่ายของฉันเลยสักรูป
-
ที่ฉันจะไม่ยิ้มแป้นหรือหัวเราะ
หรือเล่นตลกไปเรื่อย
-
และมันดำเนินต่อไปจนกระทั่ง...
-
อืม มันก็ยังเป็นอย่างนั้นนะ
-
ถึงอย่างนั้นฉันก็เคยมีเพื่อนหลายกลุ่ม
-
จนกระทั่งเมื่อเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่
ฉันย้ายไปอีกเมือง
-
เพื่อทำงานแรกของฉันในฐานะนักวาดการ์ตูน
-
และก็เหมือนกับคนหนุ่มสาวส่วนมาก
ทั่วโลกในวัยกำลังเติบโต
-
ฉันทุ่มเทแรงกายทั้งหมดของฉัน
ไปที่ชีวิตการทำงาน
-
แต่ถ้าคุณใช้ประมาณ 90 เปอร์เซ็นต์
ของขีดจำกัดที่คุณสามารถทำในแต่ละวัน
-
พยายามประสบความสำเร็จ
ในหน้าที่การงาน
-
แน่นอนว่าไม่เหลือแรงอะไร
-
ไว้ดูแลเรื่องอื่น ๆ ที่สำคัญในชีวิตของคุณ
-
อย่างเช่นเรื่องมนุษยสัมพันธ์
-
การหล่อเลี้ยงความสัมพันธ์ในฐานะผู้ใหญ่
คือการทำงาน
-
คุณจำเป็นต้องติดต่อสร้างสัมพันธ์อยู่เสมอ
-
คุณจำเป็นต้องเปิดใจ
คุณจำเป็นต้องซื่อสัตย์
-
ทั้งหมดนี้คือสื่งที่ฉันดิ้นรนพยายาม
-
เพราะฉันมักพรางความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน
-
ด้วยการพยายามแสร้งว่ามีความสุขอยู่ตลอดเวลา
-
แล้วก็พยายามทำให้ทุกคนมีความสุขเหมือนกัน
-
ด้วยการพยายามแก้ไขปัญหาของพวกเขา
-
และฉันรู้ พวกเราหลายคนรู้สึกผิดกับสิ่งนี้
-
เพราะว่ามันเป็นทางที่ง่าย
ที่จะไม่ต้องคิดถึงปัญหาของตัวเอง
-
จริงไหม
-
หืม หืม หืม
-
-
-
-
เมื่อฉันตกอยู่ความสัมพันธ์ที่ทำร้ายจิตใจ
-
แค่ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เอง
-
เขาตีตัวออกห่างฉัน
-
และทิ้งฉันให้รู้สึกโดดเดี่ยว
อย่างที่ไม่เคยเป็นมา
-
มันเป็นจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตของฉัน
-
แต่มันก็เป็นเสียงเรียกที่ปลุกให้ฉันตื่น
-
เพราะว่านี่คือครั้งแรก
-
ที่ฉันรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวจริง ๆ
-
คนส่วนมากทุ่มความรู้สึกของเขา
ลงไปในงานศิลปะของตนเอง
¶
-
จึงมีหนังสือ ภาพยนตร์ ภาพวาด
ดนตรี จำนวนนับไม่ถ้วน
-
ทั้งหมดอัดแน่นไปด้วยอารมณ์แท้จริงของศิลปิน
-
เพราะฉันเองก็เป็นศิลปิน
ฉันก็ทำเหมือนกัน
-
ฉันแบ่งปันความรู้สึกของฉัน
-
ฉันอยากช่วยผู้คน
จัดการกับความรู้สึกโดดเดี่ยว
-
ฉันต้องการทำให้พวกเขาเข้าใจมัน
-
รับรู้ถึงมันได้จริงๆ ผ่านงานศิลปะของฉัน
-
ในรูปแบบของเรื่องราวที่สามารถโต้ตอบได้
-
วิดีโอเกม
-
-
เราเรียกมันว่า ¨ทะเลแห่งความอ้างว้าง¨
-
คุณคือตัวละครที่ชื่อว่า เคย์
-
ผู้ทุกข์ทรมานจากความโดดเดี่ยวมากเหลือเกิน
-
จนเอาความรู้สีกภายในของเธอ
-
ทั้งความโกรธ
-
ความรู้สึกสิ้นหวัง รู้สึกไร้ค่า
-
ไปลงกับโลกภายนอก
-
และเธอได้กลายเป็นปีศาจ
-
ในเกม ใช่ เคย์นั่นล่ะ
-
แท้จริงแล้วคือตัวแทนของฉันเอง
-
และเส้นทางที่ฉันได้ผ่านมา
ระหว่างเอาชนะอุปสรรคของฉัน
-
จริงๆ แล้วตัวเกมคือจิตใจของเคย์
-
คุณได้ก้าวเข้าสู่โลก
ที่ท่วมไปด้วยน้ำตาของเธอ
-
และสภาพอากาศยังเปลี่ยนตามอารมณ์ของเธอด้วย
-
ขึ้นกับว่าอารมณ์กำลังเปลี่ยนไปอย่างไร
-
และสิ่งเดียวที่เคย์ติดตัวไว้
-
เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
-
คือกระเป๋าเป้ของเธอ
-
มันคือกระเป๋าเป้
ที่เราแบกมันไปด้วยตลอดชั่วชีวิตของเรา
-
เมื่อเคย์ไม่รู้วิธีจัดการกับอารมณ์ของเธอ
อย่างถูกทาง
-
กระเป๋าเป้ของเธอจึงขยายใหญ่ขึ้น
และใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
-
จนกระทั่งมันระเบิดออก
-
และท้ายที่สุดเธอก็ถูกบังคับให้
เอาชนะอุปสรรคของเธอ
-
ในเนื้อเรื่อง เรานำเสนอ
ความโดดเดี่ยวในหลายรูปแบบ
¶
-
ความโดดเดี่ยวผ่านการกีดกันทางสังคม
เป็นสิ่งเจอกันบ่อยมาก
-
ในเกม น้องชายของเคย์ถูกกลั่นแกล้ง
ในโรงเรียนของเขา
-
และเขาแค่ต้องการหลบซ่อนและหนีไปให้พ้น
-
เราจึงนำเสนอเขาในฐานะปีศาจนกขนาดใหญ่
ถูกรายล้อมด้วยหมอกหนา
-
ผู้เล่นต้องเดินผ่านเข้าไปในโรงเรียนของเขา
-
รับรู้และรู้สึกถึงความบอบช้ำ
-
ที่น้องชายคนนั้นต้องประสบพบเจอ
-
เพราะนานแสนนานแล้วที่ไม่มีใคร
ตั้งใจฟังเขาจริง ๆ
-
แต่ในทันทีที่เพื่อนและครอบครัวเริ่มฟังเขา
-
ก้าวแรกสู่การก้าวพ้นความโดดเดี่ยวประเภทนี้
ได้เริ่มขึ้นแล้ว
-
เราแสดงถึงความโดดเดี่ยวในความสัมพันธ์
ด้วยเช่นกัน
¶
-
เหมือนกับตอนที่พ่อแม่ยอมอยู่ด้วยกัน
แค่เพื่อลูก ๆ ของพวกเขา
-
แต่สุดท้ายกลายเป็นทำร้าย
ครอบครัวทั้งครอบครัว
-
พวกเราให้ผู้เล่นตกอยู่ตรงกลาง
ตอนที่พ่อแม่กำลังทะเลาะกันตรงนั้นจริง ๆ
-
และคุณโดนทำร้ายอยู่ตรงกลาง
-
พวกเขาไม่แม้แต่จะเห็นว่าลูกสาวของเขา
เคย์ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ
-
จนกระทั่งเธอทนไม่ไหว
-
นอกจากนั้นพวกเรายังแสดงถึงความโดดเดี่ยว
ผ่านปัญหาสุขภาพจิต
¶
-
โดยใช้แฟนของเคย์
ผู้ทุกข์ทรมานจากอาการซึมเศร้า
-
และแสดงให้เห็นว่าในบางครั้ง
-
การใส่ใจกับสุขภาวะของตัวเองเป็นอันดับแรก
เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
-
แฟนของเธอมักจะพรางความรู้สึกของเขา
-
ดังนั้นเขาปรากฏกาย เป็นหมาป่าสีขาว
ผู้เปล่งประกายและแสนสันโดษ
-
แต่เมื่อเขาเริ่มมีปฏิสัมพันธ์
กับแฟนสาวของเขา เคย์
-
หน้ากากก็ร่วงหล่น
-
และเราได้เห็นสุนัขสีดำอยู่ใต้หน้ากาก
-
นั่นคือความซึมเศร้า
-
บ่อยครั้งเราเลือกที่จะยิ้ม
¶
-
แทนที่จะจัดการกับปัญหาที่อยู่ในมือ
-
ซึ่งท้ายที่สุดกลับทำให้มันเลวร้ายยิ่งขึ้น
-
กระทบผู้คนรอบตัวเรา
-
และทำลายความสัมพันธ์ของเรา
-
-
เรานำเสนอด้วยการแยกอารมณ์พื้นฐานของเธอ
ออกมาเป็นส่วนๆ
-
บางอารมณ์ช่วยเหลือคุณ
-
บางอารมณ์พยายามที่จะหยุดคุณ
-
ความแคลงใจในตัวเองคือสัตว์ตัวใหญ่ยักษ์
-
พยายามเป่าหูเคย์ตลอดเวลาว่าเธอไร้ค่าแค่ไหน
-
ว่าเธอควรยอมแพ้ซะ
-
เหมือนกับในชีวิตจริงนั่นแหละ
-
เมื่อความแคลงใจในตัวเองกำลังขวางทางชีวิต
-
และดูราวกับว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวข้ามมัน
-
การทลายความแคลงใจในตัวเองที่มีอยู่ทั่วไป
เป็นกระบวนการแบบค่อยเป็นค่อยไป
-
แต่ในเกมคุณสามารถลดขนาดมันอย่างช้า ๆ
-
จนมันเปลี่ยนจากความแคลงใจในตัวเอง
-
ไปเป็นความสงสัยที่ดี
-
จนคุณสามารถไว้ใจคำแนะนำของมันในท้ายที่สุด
-
เรานำเสนอเรื่องการทำร้ายตัวเองด้วย
-
มันคือปีศาจขนาดมหึมา
-
ซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ บริเวณใต้ผิวน้ำตลอดเวลา
-
จริง ๆ แล้ว การทำร้ายตัวเอง
คือศัตรูหลักของเกม
-
มันพยายามทำให้คุณจมลงในทะเลน้ำตาอยู่เสมอ
-
แต่ต่อให้มันทำให้คุณจมได้จริง ๆ
-
คุณจะตื่นขึ้นในชั่วขณะก่อนที่คุณจะจม
-
และคุณจะมีโอกาสที่จะเริ่มต้นอีกครั้ง
-
พวกเราต้องการแสดงให้เห็นว่า
-
เราทุกคนต่างผ่านความยากลำบากในชีวิต
-
เราทุกคน
-
แต่อย่างน้อยถ้าคุณลุกขึ้น
และพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้า
-
มีแนวโน้มอย่างมากที่คุณจะสามารถ
ก้าวข้ามผ่านอุปสรรค
-
ทีละก้าว ทีละก้าว
-
ความรื่นรมย์คือสิ่งที่เคย์ไม่สามารถ
โอบกอดหรือได้สัมผัส
¶
-
มันเป็นสิ่งที่อยู่ห่างไกลเสมอ
-
เราใช้ตัวเคย์ในวัยเด็กแทนความเบิกบานใจ
-
เธอใส่เสื้อกันฝนสีเหลืองสด
-
เธอจึงไม่อ่อนแอต่อทะเลน้ำตา
-
แต่ความเบิกบานสามารถกลายเป็นความหมกมุ่นได้
-
และเริ่มเป็นอันตรายต่อเคย์
-
เหมือนกับตอนที่เธอเริ่มหมกมุ่นกับแฟนของเธอ
-
ความเบิกบานใจไม่มีทางกลับสู่สภาวะปกติ
จนกว่าเคย์จะรู้ตัวว่า
-
ความสุขของเธอนั้น
ไม่ควรขึ้นอยู่กับคนอื่น
-
ยกเว้นตัวเธอเอง
-
ปีศาจทุกตัวของเรามีลักษณะใหญ่โตและน่ากลัว
¶
-
แต่ถ้าคุณก้าวข้ามความไม่อยากทำ
และเผชิญหน้ากับมัน
-
ไม่นานคุณจะเห็นว่า
พวกมันไม่ใช่ปีศาจเลยสักนิด
-
เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เปราะบาง
ที่รู้สึกประดังประเดจากสิ่งที่โถมใส่ชีวิต
-
-
การสงสัยในตัวเอง
หรือแม้กระทั่งการทำร้ายตัวเอง
-
ไม่ได้หายไปจากเกมของพวกเราเสียทีเดียว
-
ใจความหลักจึงไม่ใช่แค่วิ่งไขว่คว้า
ความเบิกบานใจหรือความสุข
-
แต่คือการโอบกอดทุก ๆ อารมณ์ของคุณ
-
และนำมันเข้าสู่สมดุล
-
ทำใจรับความรู้สึกไม่ดีในบางครั้งได้
-
ทุก ๆ คนมีเรื่องราวของความโดดเดี่ยว
ให้เล่าขาน
¶
-
ความตระหนักรู้ในครั้งนี้
เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งสำหรับฉัน
-
ทำให้ฉันเปิดใจกับอารมณ์ของตัวเองมากขึ้น
-
และเอาใจใส่กับชีวิตส่วนตัวของฉัน
-
เพื่อนของฉัน ครอบครัวของฉันมากขึ้นด้วย
-
ตอนที่เราปล่อยเกมนี้ออกไป
-
แฟนเกมหลายพันคนเขียนถึงเรา
-
ทุกคนแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขากับเรา
-
และบอกเราว่า
พวกเขาไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปแล้ว
-
เพียงเพราะเขาได้เล่นเกมของเรา
-
หลายคนเขียนถึงเราว่าเขารู้สึกถึงความหวัง
-
ว่าจะมีอนาคตที่ดีกว่าสำหรับพวกเขา
เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี
-
อีกหลายคนเขียนถึงเรา
ว่าตอนนี้พวกเขากำลังจะไปบำบัด
-
เพียงเพราะเขาได้เล่นเกมของเรา
-
และรู้สึกมีความหวังว่าจะก้าวข้าม
ความยากลำบากของพวกเขาได้
-
เกมของเราไม่ใช่การบำบัด
-
มันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อการบำบัด
-
แค่เพื่อนของฉันและฉัน
แบ่งปันเรื่องราวของเราก็เท่านั้น
-
ผ่านศิลปะของพวกเรา ซึ่งก็คือวิดีโอเกม
-
แต่พวกเรารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
-
สำหรับทุก ๆ ข้อความ
-
ที่ทำให้ได้รู้ว่าผู้คนรู้สึกดีขึ้น
-
เพียงเพราะพวกเราแบ่งปันเรื่องราวของเรา
กับพวกเขา
-
-
ฉันเอาชนะความอยากช่วยคนอื่นไม่ได้เสียหมด
-
แต่ไม่เห็นเป็นเรื่องยากจนอยากพยายามชนะแล้ว
-
ฉันรักมัน
-
ฉันแค่ต้องทำให้พอดี
-
ไม่ให้มันขัดความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอีกต่อไป
-
แต่จะช่วยให้ฉันผูกสัมพันธ์กับผู้คน
ได้เสียด้วยซ้ำ
-
ดังนั้น ถ้าคุณมีปีศาจข้างใน
¶
-
ที่เกิดมาจากอารมณ์ด้านลบ
-
เป้าหมายไม่ใช่แค่การฆ่าปีศาจ
-
แต่ต้องเข้าใจว่ามนุษย์อย่างเรา ๆ
นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน
-
ให้มองดูว่าส่วนไหนของชีวิตคุณที่ใหญ่เกิน
จนขาดแคลนด้านอื่น ๆ
¶
-
มองดูว่าอารมณ์ไหนที่คุณแทบไม่รู้สึก
-
หรือ รู้สึกมากเกินไปในบางที
-
และตั้งเป้าลดอารมณ์ที่ขึ้นสูงเหล่านั้น
-
เรื่องทั้งหมดส่วนใหญ่เกี่ยวกับความเข้าใจ
-
ว่าทุกลักษณะของอารมณ์และความยากลำบาก
-
ทำให้เราเป็นในสิ่งที่เรียกว่า
-
มนุษย์
-
-