Return to Video

ធ្វើ​អ្វី​ដែល​មិន​អាច​ទៅ​រួច កាត់ចេញ​នូវ​ភាព​ភ័យខ្លាច | ដាន មេយើរ | ថេដអ៊ិចស៍ ម៉ាស្ទ្រីច

  • 0:08 - 0:10
    អរគុណ។
  • 0:16 - 0:21
    សម័យថ្ងៃមួយនៅឥណ្ឌាមានមហារាជ១អង្គ
    នៅថ្ងៃកំណើតទ្រង់ គេចេញរាជក្រឹត្យ១
  • 0:21 - 0:24
    បង្គាប់ឱ្យនាម៉ឺនមន្ត្រីយកអំណោយ
    ដែលសក្តិសមមកថ្វាយទ្រង់។
  • 0:24 - 0:28
    ខ្លះយកសូត្រប្រណិតមកថ្វាយ
    ខ្លះយកដាវដ៏ល្អឯកមកថ្វាយ
  • 0:28 - 0:29
    ខ្លះទៀតថ្វាយមាស។
  • 0:29 - 0:33
    នៅក្រោយគេបង្អស់ តាចាស់ជ្រៀវជ្រួញ
    មាឌល្អិតម្នាក់ដែលបាន
  • 0:33 - 0:37
    ធ្វើដំណើរថ្មើរជើងនិងឆ្លងសមុទ្រ
    ជាច្រើនថ្ងៃពីភូមិគាត់មក។
  • 0:37 - 0:41
    ពេលឃើញគាត់ដើរចូលមក បុត្រាមហារាជសួរ៖
    «តើលោកតាយកអ្វីមកថ្វាយមហារាជ?»។
  • 0:41 - 0:45
    តាចាស់បានលាដៃគាត់យឺតៗ
    បង្ហាញអំណោយដែលជា
  • 0:45 - 0:50
    សំបកខ្យងសមុទ្រដ៏ស្អាត១ ដែលមាន
    ខ្នួចពណ៌ស្វាយលាយលឿង ក្រហមលាយខៀវ។
  • 0:50 - 0:51
    បុត្រាមហារាជសួរទៀត៖
  • 0:51 - 0:54
    «យករបស់អញ្ចឹងមកថ្វាយមហារាជ!
    អាហ្នឹងជាស្អីដែរ?»។
  • 0:55 - 0:57
    តាចាស់ងើបឡើងយឺតៗ
    ហើយពោលថា៖
  • 0:58 - 1:01
    «ការដើរពីនាយដល់អាយ...
    ក៏ជាចំណែក១នៃអំណោយដែរ។»។
  • 1:01 - 1:03
    (សំណើច)
  • 1:03 - 1:06
    បន្តិចទៀត ខ្ញុំនឹងឱ្យអំណោយ១
    ដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា
  • 1:06 - 1:08
    នូវអំណោយ១ដែលខ្ញុំជឿថា
    វាមានប្រយោជន៍។
  • 1:08 - 1:10
    ប៉ុន្តែមុននឹងឱ្យ ខ្ញុំចង់ប្រាប់
  • 1:10 - 1:12
    អ្នករាល់គ្នាពីរឿងខ្ញុំ។
  • 1:12 - 1:14
    មិនខុសពីអ្នកទាំងអស់គ្នាទេ
  • 1:14 - 1:15
    ខ្ញុំធ្លាប់ជាក្មេង។
  • 1:15 - 1:17
    ប៉ុន្មាននាក់នៅទៅនេះ
    ធ្លាប់ជាកូនក្មេង?
  • 1:17 - 1:19
    ធ្លាប់ជាកូនក្មេង?
  • 1:19 - 1:20
    ប្រហែលពាក់កណ្ដាល... អូខេ...
  • 1:21 - 1:22
    (សំណើច)
  • 1:22 - 1:25
    ចុះអ្នកផ្សេង ម៉េចដែរ?
    កើតមក ធំហ្មង?
  • 1:25 - 1:28
    អូហូ ខ្ញុំចង់ជួបម៉ាក់ៗអ្នក!
  • 1:28 - 1:29
    និយាយពីអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច!
  • 1:31 - 1:35
    កាលពីក្មេង ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វី
    ដែលគេមិនអាចធ្វើបាន។
  • 1:36 - 1:39
    ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលខ្ញុំទន្ទឹងរងចាំ
    រាប់ឆ្នាំមកហើយ
  • 1:39 - 1:41
    ព្រោះថ្ងៃនេះជាថ្ងៃ
    ដែលខ្ញុំចង់សាក
  • 1:41 - 1:44
    ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
    នៅមុខអ្នករាល់គ្នា
  • 1:44 - 1:45
    នៅទីនេះ ថេដអ៊ិច ម៉ាស្ទ្រីចត៍។
  • 1:46 - 1:48
    ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើម
  • 1:49 - 1:51
    ដោយបង្ហាញពីចុងបញ្ចប់៖
  • 1:51 - 1:53
    ហើយខ្ញុំនឹងបញ្ជាក់ឱ្យ
  • 1:53 - 1:55
    អ្នកដឹងថាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច
    អាចទៅរួច។
  • 1:55 - 1:58
    ហើយខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ដោយឱ្យ
    អំណោយដ៏មានតម្លៃ១៖
  • 1:58 - 2:01
    ខ្ញុំនឹងបង្ហាញថាអ្នកអាច
    ធ្វើអ្វីក៏បានដែរក្នុងជីវិតអ្នក។
  • 2:03 - 2:05
    ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងនៃ
    ការធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
  • 2:05 - 2:08
    ខ្ញុំរកឃើញចំណុច២
    ដែលនរណាៗក៏មាន។
  • 2:08 - 2:10
    នរណាក៏ចេះភ័យខ្លាច
  • 2:10 - 2:12
    ហើយនរណាក៏មានក្ដីសុបិនដែរ។
  • 2:13 - 2:18
    ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងនៃ
    ការធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
  • 2:18 - 2:20
    ខ្ញុំរកឃើញចំណុច៣
    ដែលខ្ញុំម្ដងហើយម្ដងទៀត
  • 2:20 - 2:23
    ដើម្បីធ្វើឱ្យបាននូវអ្វី
    ដែលមិនអាចទៅរួច៖
  • 2:24 - 2:27
    បាល់គប់ ឬ គេហៅថា «ត្រែហ្វបល»
  • 2:27 - 2:28
    ស៊ូភើមែន
  • 2:28 - 2:29
    និង មូស។
  • 2:29 - 2:31
    នេះជាពាក្យគន្លឹះទាំង៣។
  • 2:31 - 2:34
    ឥឡូវអ្នកដឹងពីមូលហេតុដែល
    អាចឱ្យខ្ញុំធ្វើបាន។
  • 2:34 - 2:36
    ចឹង ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកដើរ
    លើផ្លូវជីវិតរបស់ខ្ញុំ
  • 2:36 - 2:39
    ពី ការភ័យខ្លាចទៅរកក្ដីសុបិន
  • 2:39 - 2:41
    ពីពាក្យពេជន៍ទៅដាវ
  • 2:41 - 2:43
    ពីបាល់គប់
  • 2:43 - 2:44
    ទៅស៊ូភើមែន
  • 2:44 - 2:45
    ទៅមូស។
  • 2:46 - 2:47
    ហើយ ខ្ញុំចង់បង្ហាញពី
  • 2:47 - 2:50
    របៀបដែលធ្វើឱ្យអ្នកអាចធ្វើបាន
    នូវអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច។
  • 2:52 - 2:55
    ខែតុលា ទី៤ ឆ្នាំ២០០៧។
  • 2:56 - 2:58
    បេះដូងលោតញាប់
    ជង្គង់ញ័រទទ្រើត
  • 2:58 - 2:59
    ពេលខ្ញុំឡើងឆាក
  • 2:59 - 3:01
    នៅមហោស្រពស៊ែនឌើរស៍
  • 3:01 - 3:03
    នៃសាកលវិទ្យាល័យហាវើដដើម្បីទទួល
  • 3:03 - 3:06
    ពានរង្វាន់ណូប៊ែល អ៊ីហ្គ ផ្នែកឱសថ ២០០៧
  • 3:06 - 3:09
    ដែលខ្ញុំបានសហសរសេរអត្ថបទស្រាវជ្រាវ
    អំពីឱសថ
  • 3:09 - 3:10
    ចំណងជើង «ការលេបដាវ...
  • 3:10 - 3:12
    ...និងផលប៉ះពាល់»។
  • 3:12 - 3:13
    (សំណើច)
  • 3:14 - 3:18
    ចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិបត្រតូច១
    ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់អានពីមុនមក
  • 3:18 - 3:20
    គឺ ព្រឹត្តិបត្រឱសថអង់គ្លេស។
  • 3:21 - 3:25
    សម្រាប់ខ្ញុំ នោះជាសុបិនដែល
    មិនអាចក្លាយជាការពិតបាន
  • 3:25 - 3:28
    វាពិតជាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់
    ដែលខ្ញុំអាចធ្វើវាបាន
  • 3:28 - 3:31
    វាជាកិត្តិយសដ៏ឧត្តមដែល
    ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន។
  • 3:31 - 3:35
    តែវាមិនមែនជាអនុស្សាវរីយ
    ដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំទេ។
  • 3:36 - 3:38
    ខែតុលា ទី៤ ឆ្នាំ១៩៦៧
  • 3:38 - 3:40
    ក្មេងម្នាក់ដែល សម្គម
    អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
  • 3:41 - 3:43
    រងទុក្ខដោយសារការភ័យខ្លាច។
  • 3:43 - 3:46
    រាល់ពេលក្មេងហ្នឹងត្រូវក្រោកឡើងឆាក
  • 3:46 - 3:47
    បេះដូងវាលោតញាប់
  • 3:48 - 3:49
    ជង្គង់វាញ័រទទ្រើត។
  • 3:50 - 3:52
    ដល់ពេលត្រូវនិយាយជាសាធារណៈ
  • 3:56 - 3:58
    វានិយាយមិនចេញហ្មង។
  • 3:58 - 4:00
    វាឈរយំញ័រចំប្រប់។
  • 4:01 - 4:02
    វាខ្លាចដល់ថ្នាក់ធ្វើអីមិនកើត
  • 4:02 - 4:04
    ស្រឡាំកាំងដោយភាពភ័យខ្លាច។
  • 4:04 - 4:06
    ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
  • 4:06 - 4:08
    រងទុក្ខដោយសារការភ័យខ្លាចហ្នឹង។
  • 4:09 - 4:10
    វាខ្លាចងងឹត
  • 4:11 - 4:12
    វាខ្លាចខ្ពស់
  • 4:12 - 4:13
    វាខ្លាចពីងពាង ពស់...៘
  • 4:13 - 4:15
    មានអ្នកខ្លាចពីពាង ខ្លាចពស់ឬអត់?
  • 4:15 - 4:17
    មានពីរបីនាក់ដែរ...
  • 4:17 - 4:19
    ក្មេងហ្នឹងក៏ខ្លាចទឹក ខ្លាចឆ្លាម...
  • 4:19 - 4:22
    ខ្លាចពេទ្យ គិលានុបដ្ឋាក ទន្តពេទ្យ
  • 4:22 - 4:25
    ហើយខ្លាចម្ជុល និងឧបករណ៍ស្រួចៗ។
  • 4:25 - 4:27
    តែអីដែលក្មេងហ្នឹង
    ខ្លាចជាងគេបង្អស់គឺ
  • 4:27 - 4:28
    មនុស្ស។
  • 4:29 - 4:32
    ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើមហ្នឹង
  • 4:32 - 4:33
    គឺខ្ញុំ។
  • 4:33 - 4:36
    ខ្ញុំធ្លាប់ខ្លាចបរាជ័យ និងការបដិសេធ
  • 4:37 - 4:40
    ឱ្យតម្លៃខ្លួនឯងទាប មិនដល់គេ
  • 4:40 - 4:43
    ហើយក៏មិនដឹងថាខ្លូនឯង
    ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាដែរ៖
  • 4:43 - 4:45
    ភាពមិនប្រក្រតីនៃកាខ្លាចសង្គម។
  • 4:45 - 4:49
    ដោយសារតែភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ
    ពួកក្មេងទំនើងចេះតែធ្វើបាបខ្ញុំ។
  • 4:49 - 4:52
    គេសើចចំអកដាក់ខ្ញុំ ជេរខ្ញុំ។
    គេមិនឱ្យខ្ញុំលេងជាមួយ
  • 4:52 - 4:54
    ពួកគេឡើយ។
  • 4:55 - 4:58
    អ្ហា មានល្បែង១ប្រភេទដែល
    គេឱ្យខ្ញុំលេងជាមួយ...
  • 4:58 - 4:59
    គឺល្បែងបាល់គប់
  • 5:00 - 5:01
    តែខ្ញុំមិនសូវចេះគេចទេ។
  • 5:02 - 5:04
    គេខ្ញុំ
  • 5:04 - 5:06
    ហើយពេលងើបឡើង
    ខ្ញុំឃើញបាល់គប់ពណ៌ក្រហមច្រើន
  • 5:06 - 5:08
    ហោះយ៉ាងលឿនមករកមុខខ្ញុំ
  • 5:08 - 5:10
    ប៉ាំង ប៉ាំង ប៉ាំង!
  • 5:11 - 5:13
    ហើយខ្ញុំចាំថា មិនលោះថ្ងៃទេ
    ពេលមកពីសាលាវិញ
  • 5:13 - 5:18
    មុខខ្ញុំឡើងក្រហមជាំ
    ត្រចៀកខ្ញុំក៏ហ៊ឹង។
  • 5:18 - 5:21
    ភ្នែកខ្ញុំឡើងក្ដៅចេញទឹកភ្នែក
  • 5:21 - 5:24
    ហើយសំឡេងគេនៅក្ដាំងក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ។
  • 5:24 - 5:25
    គេតែពោលថា៖
  • 5:25 - 5:29
    «ធ្វើបានខ្លួនប្រាណខ្ញុំបាន
    តែមិនអាចបញ្ឈឺខ្ញុំនឹងសម្ដីទេ»...
  • 5:29 - 5:30
    នោះជាសម្ដីកុហក។
  • 5:30 - 5:32
    សម្ដីមុតជាងកាំបិតទៅទៀត។
  • 5:32 - 5:34
    សម្ដីអាចចាក់មុតដូចជាដាវអញ្ចឹង។
  • 5:34 - 5:36
    សម្ដីអាចបង្កឱ្យមានរបួសយ៉ាងជ្រៅ
  • 5:36 - 5:38
    ដែលគ្មាននរណាអាចមើលឃើញ។
  • 5:38 - 5:41
    ខ្ញុំភ័យខ្លាច។
    ហើយសត្រូវដ៏មហិមារបស់ខ្ញុំគឺសម្ដី។
  • 5:41 - 5:42
    តាំងពីដើមដល់ឥឡូវ។
  • 5:43 - 5:45
    តែខ្ញុំក៏មានសុបិនដែរ។
  • 5:45 - 5:48
    ពេលមកដល់ផ្ទះ
    ខ្ញុំមើលរឿងស៊ូភើមែន
  • 5:48 - 5:50
    ខ្ញុំអានរឿងស៊ូភើមែន
  • 5:50 - 5:53
    ហើយខ្ញុំធ្លាប់សុបិនចង់ក្លាយជា
    អ្នកខ្លាំងដូចស៊ូភើមែន។
  • 5:53 - 5:56
    ខ្ញុំចង់ទាមទារយុត្តិធម៌និងសេចក្ដីពិត
  • 5:56 - 5:59
    ខ្ញុំចង់ប្រយុទ្ធប្រឆាំង
    នឹងមនុស្សកំណាចៗ។
  • 5:59 - 6:03
    ខ្ញុំចង់ហោះជុំវិញផែនដីជួយសង្គ្
    រោះជីវិតមនុស្សដូចស៊ូភើមែន។
  • 6:03 - 6:06
    ខ្ញុំក៏មានបំណងធ្វើអ្វី
    ដែលមែនទែនដែរ។
  • 6:06 - 6:09
    ខ្ញុំបានអានសៀវភៅគីណេស
    និងសៀវភៅ ជឿឬមិនជឿ របស់រីភ្លី។
  • 6:09 - 6:13
    មានអ្នកធ្លាប់អានសៀវភៅគីណេស
    ឬ សៀវភៅរបស់រីភ្លីទេ?
  • 6:13 - 6:14
    ខ្ញុំស្រឡាញ់សៀវភៅហ្នឹង។
  • 6:14 - 6:16
    ខ្ញុំឃើញមនុស្សពិតៗធ្វើអ្វីពិតៗ។
  • 6:16 - 6:18
    ហើយខ្ញុំក៏ចង់ធ្វើអញ្ចឹងដែរ។
  • 6:18 - 6:19
    បើក្មេងទំនើងមិនឱ្យខ្ញុំ
  • 6:19 - 6:21
    លេងកីឡាជាមួយពួកគេ
  • 6:21 - 6:23
    ខ្ញុំចង់ចេះប្រើវេទមន្តពិតៗ អ្វីពិតៗ
  • 6:23 - 6:27
    ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យដែល
    ពួកអស់នោះមិនអាចធ្វើបាន។
  • 6:27 - 6:29
    ខ្ញុំចង់រកឱ្យឃើញនូវគោលដៅនិងដុង។
  • 6:29 - 6:31
    ខ្ញុំចង់ដឹងថាជីវិតខ្ញុំមានន័យ
  • 6:31 - 6:33
    ខ្ញុំចង់ធ្វើឱ្យពិភពលោកប្រសើរឡើង
  • 6:33 - 6:37
    ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាគ្មានអ្វី
    ដែលយើងមិនអាចធ្វើបានទេ។
  • 6:38 - 6:40
    ក្នុងរយៈ១០ឆ្នាំ
  • 6:40 - 6:43
    មុនថ្ងៃខួបកំណើតទី២១របស់ខ្ញុំ
  • 6:43 - 6:47
    មានព្រឹត្តិការណ៍២កើតឡើងក្នងថ្ងៃតែ១
    ដែលបានធ្វើឱ្យជីវិតខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូត។
  • 6:47 - 6:49
    ខ្ញុំកំពុងនៅតាមិលណាឌូ ឥណ្ឌាខាងត្បូង
  • 6:50 - 6:51
    ខ្ញុំជាបេសកជននៅទីនោះ
  • 6:51 - 6:53
    ហើយឱវាទទាយកដែលជាមិត្តខ្ញុំសួរ៖
  • 6:53 - 6:55
    «ដានីញែល ឯងមានស្រូមឬអត់?»។
  • 6:55 - 6:57
    ខ្ញុំលាន់មាត់៖ «ស្រូម?
    ស្រូមហ្នឹងអីគេ?»
  • 6:57 - 7:00
    គាត់ឆ្លើយ៖ «ស្រូមជាគោលដៅធំៗក្នុងជីវិត។»។
  • 7:00 - 7:05
    វាជាបន្សំរវាង ក្ដីសុបិននិងគោលដៅ
    ឧបមាថាយើងអាច
  • 7:05 - 7:07
    ធ្វើអីក៏បានតាមចិត្ត
    ទៅណាក៏បានតាមចិត្ត
  • 7:07 - 7:08
    ក្លាយជានរណាក៏បានតាមចិត្ត
  • 7:08 - 7:10
    តើយើងចង់ធ្វើអី?
    តើយើងចង់ទៅណា?
  • 7:10 - 7:11
    ចង់ក្លាយជានរណា?
  • 7:11 - 7:14
    ខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំធ្វើមិនបានទេ!
    ខ្លាចណាស់! ខ្លាចមាំណាស់!»។
  • 7:14 - 7:18
    យប់នោះ ខ្ញុំយកកន្ទេលកក់
    ឡើងលើដំបូលផ្ទះ
  • 7:18 - 7:19
    ដេកមើលផ្កាយ
  • 7:19 - 7:22
    ហើយឃើញប្រចៀវហោះដេញចាប់មូសស៊ី។
  • 7:22 - 7:26
    ហើយខ្ញុំក៏នឹកឃើញពាក្យស្រូម
    និងសុបិននិងគោលដៅ
  • 7:26 - 7:28
    ហើយនិងក្មេងទំនើងកាន់បាល់គប់។
  • 7:29 - 7:31
    ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង។
  • 7:31 - 7:34
    បេះដូងខ្ញុំលោតញាប់
    ជង្គង់ខ្ញុំញ័រ។
  • 7:34 - 7:36
    ម្ដងនេះមិនមែនមកពីខ្ញុំខ្លាចទេ។
  • 7:36 - 7:38
    ខ្លួនខ្ញុំទាំងមូលញ័រចម្រប់។
  • 7:38 - 7:40
    ហើយ៥ថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះ
  • 7:40 - 7:44
    ដឹងខ្លួនបន្តិច សន្្លប់បន្តិច
    នៅលើគ្រែដេកតតាំងនឹងសេចក្ដីស្លាប់។
  • 7:44 - 7:48
    ខួរក្បាលខ្ញុំឡើងក្ដៅដូចឆេះ
    ១០៥អង្សាដោយសារគ្រុនចាញ់។
  • 7:48 - 7:52
    ហើយរាល់ពេលខ្ញុំដឹងខ្លួន
    អ្វីដែលខ្ញុំនឹកឃើញគឺស្រូម។
  • 7:52 - 7:54
    ខ្ញុំគិត៖ «តើខ្ញុំចង់ធ្វើអី
    ឱ្យប្រាកដក្នុងជីវិតខ្ញុំ?»។
  • 7:54 - 7:56
    ទីបំផុត នៅយប់មុនខួបកំណើតខ្ញុំ
  • 7:56 - 7:58
    ច្បាស់ដូចថ្ងៃ
  • 7:58 - 8:00
    ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនឹកឃើញ៖
  • 8:00 - 8:02
    ខ្ញុំនឹកឃ្ញើញថា មូសតូច១
  • 8:03 - 8:05
    អាណូភីលីស ស្ទីហ្វិនសាយ
  • 8:05 - 8:07
    មូសតូច១
  • 8:07 - 8:08
    មានទម្ងន់មិនដល់៥មីក្រូក្រាមផង
  • 8:08 - 8:10
    តូចជាងគ្រាប់អំបិលទៀត
  • 8:10 - 8:13
    តើមូសតូចហ្នឹងអាចសម្លាប់
    បុរសទម្ងន់១៧០ផោន ៨០គីឡូ
  • 8:13 - 8:15
    ខ្ញុំនឹកឃើញថានោះជាគ្រីបតូណៃ។
  • 8:15 - 8:17
    បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹកឃើញថា
    ទេៗ មិនមែនមូសទេ
  • 8:17 - 8:19
    គឺប៉ារ៉ាស៊ីតនៅក្នុង
    មូសហ្នឹងទេតើ
  • 8:19 - 8:23
    ប្លាស្មូឌីយ៉ូម ហ្វាលស៊ីប្រ៉ារ៉ុម
    ដែលសម្លាប់មនុស្សជា១លាននាក់/ឆ្នាំ។
  • 8:24 - 8:26
    ខ្ញុំក៏នឹកឃើញទៀតថា
    ទេៗ មានអាតូចជាហ្នឹងទៀត
  • 8:26 - 8:29
    តែសម្រាប់ខ្ញុំ វាហាក់ដូចជាធំណាស់។
  • 8:29 - 8:30
    ខ្ញុំនឹកឃើញថា
  • 8:30 - 8:31
    ភាពភ័យខ្លាចគឺជាគ្រីបតូណៃខ្ញុំ
  • 8:31 - 8:32
    ដែលជាប៉ារ៉ាស៊ីតខ្ញុំ
  • 8:32 - 8:35
    ដែលរារាំងនិងធ្វើឱ្យខ្ញុំ
    ធ្វើអីមិនកើតក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
  • 8:35 - 8:38
    ដឹងទេ គ្រោះថ្នាក់និងភ័យខ្លាច
    ខុសគ្នា។
  • 8:38 - 8:40
    គ្រោះថ្នាក់មានមែន។
  • 8:40 - 8:42
    ការភ័យខ្លាចជាជម្រើស។
  • 8:42 - 8:44
    ហើយខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ញុំមានជម្រើស៖
  • 8:44 - 8:48
    ខ្ញុំអាចរស់នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាច
    ហើយស្លាប់ទាំងបរាជ័យនៅយប់នោះ
  • 8:49 - 8:52
    ឬមួយក៏សម្លាប់ភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ
    ដើម្បី
  • 8:52 - 8:56
    ឈោងចាប់សុបិនរបស់ខ្ញុំ
    ខ្ញុំគួរតែហ៊ានរស់នៅ។
  • 8:57 - 9:00
    ដឹងទេ ពេលយើងនៅដេកស្តិលើគ្រែ
    ឈឺជិតស្លាប់
  • 9:00 - 9:04
    ហើយចំពោះមុខសេចក្ដីស្លាប់
    យើងកាន់តែចង់រស់។
  • 9:04 - 9:07
    ខ្ញុំនឹកឃើញថានរណាក៏ស្លាប់ដែរ
    តែមិនគ្រប់គ្នារស់ទេ។
  • 9:08 - 9:10
    សេចក្ដីស្លាប់ធ្វើឱ្យយើងចង់រស់។
  • 9:10 - 9:12
    ដឹងទេ ពេលយើងរៀនស្លាប់
  • 9:12 - 9:13
    យើងរៀនរស់។
  • 9:13 - 9:15
    ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរ
  • 9:15 - 9:16
    ជីវិតខ្ញុំនៅយប់នោះ។
  • 9:17 - 9:18
    ខ្ញុំលែងចង់ស្លាប់
  • 9:18 - 9:20
    ខ្ញុំក៏អធិដ្ឋានខ្លី១ថា
  • 9:20 - 9:22
    «ព្រះអម្ចាស់ បើទ្រង់ទុកជីវិត
    ទូលបង្គំឱ្យ
  • 9:22 - 9:25
    ឆ្លងផុតខួបទី២១ ទូលបង្គំនឹងមិនទុក
    ឱ្យភាពភ័យខ្លាចគ្រប់គ្រប់ជីវិតទូលបង្គំទៀតទេ។
  • 9:25 - 9:27
    ទូលបង្គំនឹងសម្លាប់ភាពភ័យខ្លាច
  • 9:27 - 9:30
    ទូលបង្គំនឹងឈោងចាប់ក្ដីសុបិន
  • 9:30 - 9:31
    ទូលបង្គំចង់ប្ដូរអាកប្បកិរិយា
  • 9:31 - 9:34
    ទូលបង្គំចង់ធ្វើកិច្ចអស្ចារ្យក្នុងជីវិត
  • 9:34 - 9:36
    ទូលបង្គំចង់រកឱ្យឃើញនូវគោលបំណងនិងដុង
  • 9:36 - 9:39
    ទូលបង្គំដឹងថាគ្មានអ្វីដែល
    យើងមិនអាចធ្វើបានទេ»។
  • 9:39 - 9:43
    ខ្ញុំមិនបាច់ប្រាប់ថាខ្ញុំឆ្លងផុត
    យប់នោះឬអត់ទេ គិតខ្លួនឯងទៅ។
  • 9:43 - 9:44
    (សំណើច)
  • 9:44 - 9:47
    នៅយប់នោះ ខ្ញុំបានសរសេរស្រូម
    ចំនួន១០ដំបូងរបស់ខ្ញុំ៖
  • 9:47 - 9:50
    ខ្ញុំសម្រេចថាខ្ញុំចង់ទៅលេងទ្វីប
    ធំៗ
  • 9:50 - 9:52
    ទៅលេងកន្លែងអច្ឆរិយៈទាំង៧លើលោក
  • 9:52 - 9:53
    រៀនភាសាបួនដប់
  • 9:53 - 9:55
    រស់នៅលើកោះដាច់ស្រយាល១
  • 9:55 - 9:56
    រស់នៅក្នុងកប៉ាល់លើផ្ទៃសមុទ្រ
  • 9:56 - 9:59
    រស់នៅជាមួយកុលសម្ពន្ធឥណ្ឌា១
    ក្នុងព្រៃអាម៉ាហ្សូន
  • 9:59 - 10:01
    ឡើងឱ្យដល់កំពូលភ្នំខ្ពស់បំផុត
    ក្នុងប្រទេសស្វ៊ីស
  • 10:01 - 10:03
    ខ្ញុំចង់ទៅមើលថ្ងៃលិចនៅភ្នំអេវីរេស
  • 10:03 - 10:05
    ចង់ធ្វើអាជីវកម្មផ្នែកតន្រ្តី
    នៅណាស្វៀល
  • 10:05 - 10:07
    ខ្ញុំចង់សម្ដែងជាមួយក្រុមសៀក
  • 10:07 - 10:09
    ហើយខ្ញុំចង់លោតឆត្រយោងពីលើយន្តហោះ។
  • 10:09 - 10:12
    ជាង២០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រេច
    ស្រូមនោះស្ទើរតែទាំងអស់។
  • 10:12 - 10:15
    រាល់ពេលខ្ញុំបានសម្រេច
    ស្រូមអស់ពីបញ្ជី
  • 10:15 - 10:18
    ខ្ញុំនឹងថែម៥ទៅ១០ទៀតទៅក្នុងបញ្ជី
    ហើយបញ្ជីហ្នឹងធំទៅៗ។
  • 10:19 - 10:23
    ៧ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានរស់នៅលើកោះ
    តូច១នៅបាហាម៉ាស់
  • 10:23 - 10:25
    អស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ
  • 10:25 - 10:27
    ក្នុងខ្ទមស្លឹក
  • 10:29 - 10:34
    ចាក់ឆ្លាម និងត្រីស៊ី
    តែឯងគត់នៅលើកោះហ្នឹង
  • 10:34 - 10:36
    ស្លៀកស្បែកតោ
  • 10:37 - 10:39
    និង រៀនហែលទឺកជាមួយត្រីឆ្លាម។
  • 10:39 - 10:41
    ក្រោយមក ខ្ញុំដូរទៅនៅមិចស៊ីកូ
  • 10:41 - 10:45
    ហើយក៏ដូរទៅនៅទន្លេអាម៉ាហ្សូន
    នៅអេក្វាឌ័រ
  • 10:45 - 10:48
    ពូចូ ប៉ុងហ្គោ អេក្វាឌ័រ
    រស់នៅជាមួយកុលសម្ពន្ធ១នៅទីនោះ
  • 10:48 - 10:52
    ហើយយូរៗទៅ ខ្ញុំក៏មានទំនុកចិត្ត
    លើខ្លួនឯងតាមរយៈស្រូមខ្ញុំ។
  • 10:52 - 10:55
    ខ្ញុំដូរមកធ្វើអាជីវកម្មតន្ត្រី
    នៅណាសវីល និង ស្វ៊ីស
  • 10:55 - 10:58
    ដូរទៅនៅស្តុកហូម
    ធ្វើការងារខាងតន្ត្រីនៅទីនោះ
  • 10:58 - 11:02
    ដែលជាកន្លែងខ្ញុំបានឡើងដល់កំពូល
    ភ្នំកេបនេកៃស៍ ខ្ពស់ជាងតំបន់អាកទិក។
  • 11:03 - 11:05
    ខ្ញុំរៀនធ្វើជាមនុស្សត្លុក
  • 11:05 - 11:06
    និង ត្រែះ
  • 11:06 - 11:07
    និង ដើរតជើងឈើ
  • 11:07 - 11:10
    ជិះកង់មានតែកង់១
    ស៊ីភ្លើង ស៊ីកញ្ចក់
  • 11:10 - 11:14
    ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ ខ្ញុំឮថាមានអ្នក
    លេបដាវមិនដល់ម៉ាឡូទេ
  • 11:14 - 11:15
    ហើយក៏ថា៖ «ខ្ញុំធ្វើវាឱ្យបាន!»
  • 11:15 - 11:18
    ខ្ញុំធ្លាប់ជួបអ្នកលេបដាវ
    ហើយក៏សុំរៀនសូត្រពីគេ។
  • 11:18 - 11:20
    គេថា៖ «បាទ ខ្ញុំនឹងឱ្យគន្លឹះ២៖»
  • 11:20 - 11:22
    ទី១ វាគ្រោះថ្នាក់ណាស់
  • 11:22 - 11:24
    មានអ្នកខ្លះស្លាប់ក៏មាន
  • 11:24 - 11:25
    ទី២
  • 11:25 - 11:26
    កុំចង់សាកអី!»
  • 11:26 - 11:28
    (សំណើច)
  • 11:28 - 11:30
    ដូច្នេះខ្ញុំក៏ថែមវាក្នុងបញ្ជីស្រូម។
  • 11:30 - 11:33
    ខ្ញុំអនុវត្ត១០ទៅ១២
    ក្នុង១ថ្ងៃ រាល់ថ្ងៃ
  • 11:34 - 11:35
    ៤ឆ្នាំ។
  • 11:35 - 11:37
    បើគន់គូមើលទៅ...
  • 11:37 - 11:40
    ៤x៣៦៥(x១២)
  • 11:40 - 11:43
    ការសាកហើយបរាជ័យរបស់ខ្ញុំ
    ប្រហែល១៣ ០០០
  • 11:43 - 11:45
    មុនពេលខ្ញុំធ្វើបាន
    នៅឆ្នាំ២០០១។
  • 11:46 - 11:48
    ពេលនោះខ្ញុំបានថែមស្រូមថ្មី១
  • 11:48 - 11:51
    ដើម្បីក្លាយជាអ្នកឯកទេសលេបដាវ
    ឈានមុខលើពិភពលោក។
  • 11:51 - 11:54
    ខ្ញុំដើររកសៀវភៅ ទស្សនាវដ្ដី
    អត្ថបទកាសែត របាយការណ៍ពេទ្យ
  • 11:54 - 11:58
    ខ្ញុំបានសិក្សាពីរូបសាស្ត្រ
    សរីរវិទ្យា។
  • 11:58 - 12:00
    ខ្ញុំបានសួរពេទ្យ និង គិលានុបដ្ឋាកយិកា
  • 12:00 - 12:02
    ហើយក៏ទាក់ទងអ្នកលេបដាវ
  • 12:02 - 12:04
    ឱ្យចូលសមាគមអ្នកលេបដាវអន្តរជាតិ
  • 12:04 - 12:06
    ហើយក៏ស្រាវជ្រាវផ្នែក
    វេជ្ជសាស្ត្រ២ឆ្នាំ
  • 12:06 - 12:09
    ស្ដីពីការលេបដាវនិងគុណវិបត្តិរបស់វា
  • 12:09 - 12:11
    ដែលបានចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិបត្រ
    វេជ្ជសាស្ត្រអង់គ្លេស។
  • 12:11 - 12:12
    (សំណើច)
  • 12:12 - 12:13
    អរគុណ។
  • 12:13 - 12:18
    (ទះដៃ)
  • 12:18 - 12:22
    ខ្ញុំបានដឹងពីរឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍
    ខ្លះៗពីការលេបដាវ។
  • 12:22 - 12:25
    រឿងខ្លះខ្ញុំភ្នាល់ថាអ្នកមិនបានគិត
    ដល់ទេ តែនឹងភ្លឺភ្នែកហើយយប់នេះ។
  • 12:25 - 12:29
    ពេលទៅដល់ផ្ទះវិញ ពេលយកកាំបិត
    ឬ ដាវមកហាន់សាច់ប៉ីស្តឹក
  • 12:29 - 12:32
    អ្នកនឹងដឹងច្បាស់ហើយ...
  • 12:34 - 12:37
    ការលេបដាវចាប់ផ្ដើមដំបូងក្នុង
    ប្រទេសឥណ្ឌា
  • 12:37 - 12:40
    និយាយទៅ ខ្ញុំឃើញគេលេបដាវ
    ដំបូង ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុ២០
  • 12:40 - 12:42
    ប្រហែល៤០០០ឆ្នាំមុន
    ប្រហែលឆ្នាំ២០០០មុនគ.ស.។
  • 12:42 - 12:46
    ១៥០ឆ្នាំមុន គេប្រើវិធីលេបដាវក្នុងផ្នែក
  • 12:46 - 12:47
    វិទ្យាសាស្ត្រ និងវេជ្ជសាស្ត្រ
  • 12:47 - 12:51
    ដើម្បីអភិវឌ្ឍអង់ដូស្កូបនៅឆ្នាំ១៨៦៨
  • 12:51 - 12:54
    ដោយវេជ្ជបណ្ឌិត អាដូលហ្វ៍ គូស្សមៅល៍
    នៅហ្វ្រៃបឺហ្គ អាឡឺម៉ង់។
  • 12:54 - 12:57
    នៅ១៩០៦ អេឡិចត្រូខាឌីអូក្រាមនៅវេលស៍
  • 12:57 - 13:00
    ដើម្បីសិក្សាពីការលេប និងរំលាយអាហារ
    មិនប្រក្រតី
  • 13:00 - 13:02
    ប្រូនកូស្កូប ជាដើម។
  • 13:02 - 13:04
    តែជាង១៥០ឆ្នាំមុន
  • 13:04 - 13:08
    យើងក៏ដឹងដែរថាមានរបួសរាប់រយ
    និងការស្លាប់រាប់សិប...
  • 13:08 - 13:15
    នេះជាអង់ដូស្កូបដែលបង្កើតដោយ
    វេជ្ជបណ្ឌិត អាដូលហ្វ៍ គូស្សមៅល៍។
  • 13:15 - 13:19
    តែយើងក៏រកឃើញដែរថា១៥០ឆ្នាំកន្លងមក
    មានមនុស្ស២៩នាក់បានស្លាប់
  • 13:19 - 13:22
    រួមទាំងអ្នកលេបដាវម្នាក់នេះនៅឡុងដ៍
    ដាវហ្នឹងកាត់ចំបេះដូងគាត់។
  • 13:23 - 13:25
    យើងក៏រកឃើញទៀតថា មានអ្នកលេបដាវ
  • 13:25 - 13:28
    ៣ទៅ៨នាក់រងរបួសរាល់ឆ្នាំ។
  • 13:28 - 13:30
    ខ្ញុំដឹងរឿងនេះព្រោះគេតេមកខ្ញុំ។
  • 13:30 - 13:31
    គេតេមកខ្ញុំ២ដងហើយ
  • 13:31 - 13:34
    ២មកពីស៊ុយអែត និង១មកពីអូរលែនដូ
    កាលពីប៉ុន្មានអាទិត្យមុន
  • 13:34 - 13:37
    អ្នកលេបដាវដែលរបួសសម្រាកនៅពេទ្យ។
  • 13:37 - 13:39
    អញ្ចឹង វាគ្រោះថ្នាក់មែនទែន។
  • 13:39 - 13:42
    ១ទៀតដែលខ្ញុំរៀនបានគឺ
    ការលេបដាវត្រូវការពេល
  • 13:42 - 13:44
    ពី២ទៅ១០ឆ្នាំដើម្បី
    ហាត់រៀន
  • 13:44 - 13:46
    សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន។
  • 13:46 - 13:48
    តែការរកឃើញដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍
    បំផុតដែល
  • 13:48 - 13:51
    ខ្ញុំរៀនបានគឺអ្នកលេបដាវ
    រៀនធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច។
  • 13:51 - 13:53
    ហើយខ្ញុំនឹងប្រាប់ការណ៍សម្ងាត់១៖
  • 13:54 - 13:58
    កុំផ្ដោតលើ៩៩,៩%ដែលថា
    វាមិនអាចទៅរួច។
  • 13:58 - 14:02
    ត្រូវផ្ដោតលើ០,១%ដែលថាវាអាចទៅរួច
    ហើយរកវិធីធ្វើវាឱ្យទាល់តែបាន។
  • 14:03 - 14:06
    ឥឡូវខ្ញុំសូមនាំទៅក្នុងដំណើរនៃ
    គំនិតរបស់អ្នកលេបដាវ។
  • 14:06 - 14:09
    ដើម្បីអាចលេបដាវ១បាន
    គេត្រូវការសមាធិតាំងចិត្តខ្ពស់
  • 14:09 - 14:12
    យកចិត្តទុកដាក់មែនទែន
    ប៉ាន់ស្មានឱ្យត្រូវឥតខ្ចោះដើម្បី
  • 14:12 - 14:16
    អាចញែកសរីរាង្គហើយ
    យកឈ្នះរេផ្លិចនៃរាង្គកាយ
  • 14:16 - 14:20
    តាមរយៈការជម្រុញខួរក្បាល
    តាមរយៈសាច់ដុំចងចាំដដែល
  • 14:20 - 14:24
    ដោយមានចេតនាអនុវត្ត
    ជាង១០ ០០០ដង។
  • 14:24 - 14:28
    ឥឡូវខ្ញុំសូមនាំទៅក្នុងខ្លួន
    របស់អ្នកលេបដាវ។
  • 14:28 - 14:30
    ដើម្បីលេបដាវ១បាន
  • 14:30 - 14:32
    ខ្ញុំត្រូវរុញដាវរំលងអណ្ដាត
  • 14:32 - 14:35
    សង្កត់លើកន្លើតត្រង់
    ដើមបំពង់ក
  • 14:35 - 14:38
    ចូលទៅហើយបត់៩០ដឺក្រេ
    ចុះទៅបំពង់អាហារ
  • 14:38 - 14:41
    កាត់តាមចន្លោះបំពង់ក
    សាច់ដុំខ្ជឹបបំពង់អាហារខាងលើ
  • 14:41 - 14:43
    ជ្រៀតសាច់ដុំបំពង់អាហារ
  • 14:43 - 14:44
    រុញផ្លែដាវចូលទៅក្នុងប្រអប់ទ្រូង
  • 14:44 - 14:46
    ចន្លោះសួត។
  • 14:46 - 14:48
    ដល់ត្រឹមនេះ
  • 14:48 - 14:50
    ខ្ញុំត្រូវរំកិលបេះដូងមកខាង
  • 14:50 - 14:52
    បើមើលឱ្យដិតដល់
  • 14:52 - 14:54
    យើងឃើញបេះដូងលោតនៅកៀកនឹងដាវ
  • 14:54 - 14:56
    ព្រោះដាវនៅជាប់ហ្នឹងហ្មង
  • 14:56 - 14:59
    ជ្រៀសគ្នាតែ១ភាគ៨អ៊ីញ
    នៃភ្នាសបំពង់អាហារ
  • 14:59 - 15:01
    នោះមិនអាចបន្លំបានទេ។
  • 15:01 - 15:03
    បន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវ
    រុញកាត់ឆ្អឹងទ្រូង
  • 15:03 - 15:06
    កាត់តាមបំពង់អាហារខាងក្រោម
    ចុះដល់ក្រពះ
  • 15:06 - 15:09
    សង្កត់រេផ្លិចកំអួតក្នុងក្រពះ
    ចុះក្រោមរហូតដល់ពោះវៀនតូច
  • 15:09 - 15:10
    ងាយមែនទែន។
  • 15:10 - 15:11
    (សំណើច)
  • 15:11 - 15:13
    បើខ្ញុំរុញចុះទៅទៀត
  • 15:13 - 15:18
    វានឹងចុះដល់បំពង់ដៃស្បូន។
    (ហូឡង់) ហ្វាឡូពៀនធ្យូប!
  • 15:18 - 15:21
    ប្រុសៗ ចាំសួរប្រពន្ធទៅ
    ថាចុងក្រោយហ្នឹងអីគេ...
  • 15:22 - 15:24
    គេសួរខ្ញុំថា៖
  • 15:24 - 15:27
    «ទាល់តែក្លាហានណាស់
    ទើបហ៊ានប្រថុយជីវិត
  • 15:27 - 15:29
    រំកិលបេះដូងដើម្បី
    លេបដាវបាន...»។
  • 15:29 - 15:30
    ទេ។ ភាពក្លាហានរបស់
  • 15:30 - 15:33
    ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
  • 15:33 - 15:36
    ដែលហ៊ានប្រថុយគ្រោះថ្នាក់និងការបដិសេធ
  • 15:36 - 15:37
    ចេញមកលាតត្រដាងការពិត
  • 15:37 - 15:38
    មិនក្លាចបាក់មុខ
  • 15:38 - 15:41
    មកឈនៅមុខមហាជន
    ដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នាសោះ
  • 15:41 - 15:44
    ដើម្បីប្រាប់ប្រវត្តិភ័យខ្លាច
    និងក្ដីសុបិនរបស់គាត់
  • 15:44 - 15:48
    ហ៊ានសារភាពដោយត្រង់ៗ
    និងដោយប្រយោល។
  • 15:48 - 15:49
    ឃើញទេ - អរគុណ
  • 15:49 - 15:54
    (ស្នូរទះដៃ)
  • 15:54 - 15:56
    ឃើញទេ អ្វីដែលអស្ចារ្យយ៉ាងពិតប្រាកដ
  • 15:56 - 15:59
    គឺខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វី
    អស្ចារ្យក្នុងជីវិត
  • 15:59 - 16:00
    ឥឡូវធ្វើបានហើយ។
  • 16:00 - 16:03
    តែការអស្ចារ្យនោះមិនមែន
    សំដៅលើការលេបដាវ
  • 16:03 - 16:05
    ២១ដើមក្នុងពេលតែ១ទេ
  • 16:08 - 16:10
    ក៏មិនមែនចុះទឹកជម្រៅ២០ហ្វ៊ីត
    មានឆ្លាមនិងបបែល៨៨
  • 16:10 - 16:12
    ក្នុងកម្មវិធីរីព្លី ជឿឬមិនជឿ ទេ
  • 16:14 - 16:18
    ក៏មិនមែនដុតដល់កម្ដៅ១៥០០ដឺក្រេ
    សម្រាប់កម្មវិធីស៊ូភើមែន ស្ទែនលី
  • 16:18 - 16:19
    ជាផ្នែក១នៃ «មនុស្សដែក»
  • 16:20 - 16:22
    ហើយអាហ្នឹងក្ដៅយកតែមែនទែន!
  • 16:22 - 16:25
    ក៏មិនមែនអូសឡានដោយប្រើដាវឱ្យរីព្លី
  • 16:25 - 16:26
    ឬ គីណេស
  • 16:26 - 16:29
    ក៏មិនមែនចូលដល់វគ្គផ្ដាច់ព្រ័ត្រ
    ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតដុងអាមេរិក
  • 16:29 - 16:32
    ក៏មិនមែន ឈ្នះរង្វាន់ណូបែល
    ឆ្នាំ២០០៧ផ្នែកឱសថ។
  • 16:32 - 16:34
    មិនមែនរឿងទាំងអស់នេះទេ
    ដែលពិតជាអស្ចារ្យនោះ។
  • 16:34 - 16:36
    នោះជាការគិតរបស់គេទេ។
    ទេ ទេ ទេ។ មិនមែនទេ។
  • 16:36 - 16:38
    ការអស្ចារ្យនោះគឺ
  • 16:38 - 16:41
    ព្រោះអាចធ្វើឱ្យក្មេងសម្គម
    អៀនប្រៀន ញញើតញញើមម្នាក់នោះ
  • 16:41 - 16:42
    ដែលខ្លាចខ្ពស់
  • 16:42 - 16:44
    ដែលខ្លាចទឹក ខ្លាចឆ្លាម
  • 16:44 - 16:46
    ខ្លាចពេទ្យនិងគិលានុបដ្ឋាក
    ខ្លាចម្ជុលនិងរបស់ស្រួចៗ
  • 16:46 - 16:48
    ខ្លាចនិយាយជាមួយមនុស្ស
  • 16:48 - 16:50
    ហើយឥឡូវព្រះឱ្យខ្ញុំហោះ
    ជុំវិញពិភពលោក
  • 16:50 - 16:51
    កម្ពស់៣០ ០០០ហ្វ៊ីត
  • 16:51 - 16:54
    លេបរបស់មុតស្រួច
    ក្នុងអាងទឹកមានឆ្លាម
  • 16:54 - 16:57
    ហ៊ាននិយាយជាមួយពេទ្យហ្ម
    និយាយជាមួយមនុស្សនៅលើពិភពលោក។
  • 16:57 - 17:00
    នោះហើយជាការអស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ។
  • 17:00 - 17:01
    ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច -
  • 17:01 - 17:02
    អរគុណ។
  • 17:02 - 17:04
    (ស្នូរទះដៃ)
  • 17:04 - 17:05
    អរគុណ។
  • 17:06 - 17:09
    (ស្នូរទះដៃ)
  • 17:10 - 17:13
    ខ្ញុំចេះតែចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាច
    ទៅរួច ហើយបានមែន។
  • 17:13 - 17:16
    ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យ
    ផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកក្នុងជីវិតខ្ញុំ
  • 17:16 - 17:17
    ខ្ញុំធ្វើបានមែន។
  • 17:17 - 17:20
    ខ្ញុំតែងតែចង់ហោះជុំវិញពិភពលោក
    ធ្វើដូចស៊ូភើមែន
  • 17:20 - 17:21
    សង្គ្រោះជីវិត
    ហើយធ្វើបានមែន។
  • 17:21 - 17:23
    តើអ្នកដឹងទេ?
  • 17:23 - 17:26
    នៅមានផ្នែកតូច១នៃក្ដីសុបិន
    ធំរបស់ក្មេងនោះ
  • 17:26 - 17:27
    ក្នុងក្រឳបេះដូង។
  • 17:30 - 17:36
    (សំណើច)(ស្នូរទះដៃ)
  • 17:37 - 17:40
    ដឹងទេ ខ្ញុំតែងតែស្វែងរកគោលបំណង
    និងដុងរបស់ខ្ញុំ
  • 17:40 - 17:42
    ឥឡូវរកឃើញហើយ។
  • 17:42 - 17:43
    សាកទាយមើល៍?
  • 17:43 - 17:46
    មិនមែនដាវហ្នឹងទេ
    គិតខុសហើយ ខ្ញុំមិនប្រើភាពខ្លាំងទេ។
  • 17:46 - 17:49
    គឺជាភាពខ្សោយរបស់ខ្ញុំ សម្ដីខ្ញុំ។
  • 17:49 - 17:51
    គោលបំណង និង ដុងខ្ញុំ
    គឺដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក
  • 17:51 - 17:52
    ដោយជំនះភាពភ័យខ្លាច
  • 17:52 - 17:55
    ដាវ១ម្ដងៗ ពាក្យ១ម៉ាត់ម្ដងៗ
  • 17:55 - 17:57
    កាំបិត១ម្ដងៗ ជីវិត១ម្ដងៗដើម្បី
  • 17:58 - 18:00
    ជម្រុញទឹកចិត្តមនុស្សឱ្យមានវីរភាព
  • 18:00 - 18:02
    និងធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចក្នុងជីវិត។
  • 18:02 - 18:05
    គោលបំណងខ្ញុំគឺដើម្បីជួយគេឱ្យរកឃើញរបស់គេ?
  • 18:05 - 18:06
    តើរបស់អ្នកជាអ្វី?
  • 18:06 - 18:07
    គោលបំណងអ្នកជាអ្វី?
  • 18:07 - 18:09
    តើនៅលើផែនដីនេះដើម្បីធ្វើអ្វី?
  • 18:09 - 18:12
    ខ្ញុំជឿថាយើងរាល់គ្នាអាចក្លាយជាវីរបុរសបាន។
  • 18:12 - 18:14
    តើវីរពលអ្នកជាអ្វី?
  • 18:15 - 18:18
    ក្នុងចំណោមមនុស្សជាង៧ពាន់លាននាក់
  • 18:18 - 18:20
    មានមនុស្សបួនដប់អ្នកប៉ុណ្ណោះដែលជា
    អ្នកលេបដាវ
  • 18:20 - 18:22
    នៅមានជីវិតលើលោកសព្វថ្ងៃ
  • 18:22 - 18:23
    តែមានតែអ្នកតែ១គត់។
  • 18:23 - 18:24
    គ្មាននរណាដូងអ្នកទេ។
  • 18:24 - 18:26
    រឿងរបស់អ្នកជាអ្វី?
  • 18:26 - 18:28
    តើអ្វីធ្វើឱ្យអ្នកខុសពីគេ?
  • 18:28 - 18:29
    និទានរឿងអ្នកទៅ
  • 18:29 - 18:32
    ទោះបើអ្នកមានសំឡេងញ័រ ឆ្មារក៏ដោយ។
  • 18:32 - 18:33
    តើស្រូមរបស់អ្នកជាអ្វី?
  • 18:33 - 18:36
    បើអ្នកអាចធ្វើអ្វីក៏បាន
    ក្លាយជានរណាក៏បាន ទៅណាក៏បាន -
  • 18:36 - 18:37
    តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី?
    តើអ្នកនឹងទៅណា?
  • 18:37 - 18:38
    តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី?
  • 18:38 - 18:40
    តើអ្នកចង់ធ្វើអ្វីក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?
  • 18:40 - 18:42
    តើសុបិនធំរបស់អ្នកជាអ្វី?
  • 18:42 - 18:44
    កាលពីក្មេង តើសុបិនធំៗរបស់អ្នកជាអ្វី?
    នឹកមើល៍។
  • 18:44 - 18:46
    ខ្ញុំភ្នាល់ថាមិនអញ្ចឹងទេ មែនទេ?
  • 18:46 - 18:48
    តើសុបិនដ៏ធំបំផុតរបស់អ្នក
  • 18:48 - 18:50
    ដែលអ្នកធ្លាប់គិតថាវាចម្លែក
    និងមិនច្បាស់លាស់នោះជាអ្វី?
  • 18:50 - 18:54
    ខ្ញុំភ្នាល់ថានេះធ្វើឱ្យសុបិនហាក់ដូចជា
    មិនចម្លែកទេ មែនទេ?
  • 18:55 - 18:57
    តើដាវរបស់អ្នកជាអ្វី?
  • 18:57 - 18:59
    នរណាម្នាក់ក៏មានដាវ១ដែរ
  • 18:59 - 19:01
    ដាវមុខ២នៃភាពភ័យក្លាចនិងសុបិន។
  • 19:01 - 19:04
    លេបដាវហ្នឹងទៅ ទោះបីវាជាស្អីក៏ដោយចុះ។
  • 19:04 - 19:06
    លោក លោកស្រី សូមដេញតាមសុបិនរបស់លោកអ្នក។
  • 19:06 - 19:09
    អ្នកចង់ក្លាយជាអ្វីក៏ដោយ
    ក៏វាមិនទាន់ហួសពេលដែរ។
  • 19:10 - 19:13
    ចំពោះក្មេងទំនើងមានបាល់គប់ទាំងនោះ
    គេជាអ្នកដែលគិតថា
  • 19:13 - 19:15
    ខ្ញុំនឹងមិនអាចធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបានទេ
  • 19:15 - 19:18
    ខ្ញុំមានពាក្យ១ម៉ាត់ប្រាប់ពួកគេ៖
  • 19:18 - 19:19
    សូមអរគុណ។
  • 19:19 - 19:22
    ព្រោះ បើគ្មានមនុស្សអាក្រក់
    វីរបុរសក៏គ្មានដែរ។
  • 19:23 - 19:27
    ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច
    មិនមែនមិនអាចទៅរួចទេ។
  • 19:28 - 19:32
    វាពិតជាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់
    វាអាចធ្វើឱ្យខ្ញុំស្លាប់បាន។
  • 19:32 - 19:34
    ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកនឹងចូលចិត្ត។
  • 19:34 - 19:35
    (សំណើច)
  • 19:36 - 19:39
    ខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកជួយខ្ញុំបន្តិច។
  • 19:47 - 19:48
    ទស្សនិកជន៖ ពីរ បី។
  • 19:48 - 19:52
    ដាន មេយើរ៖ ទេៗៗ។ សូមជួយរាប់ខ្ញុំ
    ទាំងអស់គ្នា អូខេ?
  • 19:52 - 19:53
    (សំណើច)
  • 19:53 - 19:56
    បើចេះរាប់? អូខេ?
    រាប់ជាមួយខ្ញុំ ហើយ?
  • 19:56 - 19:57
    ១
  • 19:57 - 19:58
    ២
  • 19:58 - 19:59
    ៣
  • 19:59 - 20:01
    ទេ ទើបតែបាន២ទេ តែយល់ហើយមែនទេ។
  • 20:07 - 20:08
    ទស្សនិកជន៖ ១
  • 20:08 - 20:09
    ២
  • 20:09 - 20:10
    ៣
  • 20:11 - 20:13
    (ការដង្ហក់)
  • 20:14 - 20:16
    (ស្នូរទះដៃ)
  • 20:16 - 20:17
    ដាន មេយើរ៖ បា៎!
  • 20:17 - 20:23
    (ស្នូរទះដៃ)(អបអរសាទរ)
  • 20:23 - 20:25
    អរគុណច្រើនណាស់។
  • 20:25 - 20:29
    អរគុណ អរគុណ អរគុណ។
    អរគុណអស់ពីដួងចិត្ត។
  • 20:29 - 20:31
    តាមពិត អរគុណអស់ពីក្រពះខ្ញុំ។
  • 20:32 - 20:35
    ដូចប្រាប់ហើយថាខ្ញុំមកធ្វើអ្វីដែល
    មិនអាចទៅរួច ឥឡូវខ្ញុំបានធ្វើហើយ។
  • 20:35 - 20:38
    តែនេះមិនមែនអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចទេ
    ខ្ញុំធ្វើវាបានរាល់ថ្ងៃ។
  • 20:38 - 20:43
    ការដែលមិនអាចទៅរួចគឺក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន
    ញញើតញញើមប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាច
  • 20:43 - 20:45
    មកឈរទីនេះ ឆាកTEDx
  • 20:45 - 20:47
    និងផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក
    ១ម៉ាត់ម្ដងៗ
  • 20:47 - 20:49
    ដាវ១ម្ដងៗ ជីវិត១ម្ដងៗ។
  • 20:49 - 20:52
    បើខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរការគិតរបស់អ្នក
    បើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យអ្នកជឿថា
  • 20:52 - 20:54
    អ្វីក៏អាចទៅរួចដែរ
  • 20:54 - 20:58
    បើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យអ្នកដឹងថាអ្នកអាច
    ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបានក្នងជីវិត
  • 20:58 - 21:01
    បានន័យថាខ្ញុំសម្រេចកិច្ចការខ្ញុំហើយ
    ហើយអ្នកទើបតែចាប់ផ្ដើមទេ។
  • 21:01 - 21:04
    សុបិនតទៀត។ មានជំនឿចិត្តតទៀត។
  • 21:05 - 21:06
    អរគុណដែលបានជឿជាក់លើខ្ញុំ
  • 21:06 - 21:08
    អរគុណដែលជាចំណែកនៃសុបិនរបស់ខ្ញុំ។
  • 21:08 - 21:10
    ហើយនេះជាអំណោយខ្ញុំឱ្យអ្នក៖
  • 21:10 - 21:11
    អ្វីដែលមិនអាចទៅរួចមិនមែន...
  • 21:11 - 21:13
    ទស្សនិកជន៖ មិនអាចធ្វើបានទេ។
  • 21:13 - 21:15
    ដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយជាផ្នែកនៃអំណោយ។
  • 21:15 - 21:20
    (ស្នូរទះដៃ)
  • 21:20 - 21:21
    អរគុណ។
  • 21:21 - 21:25
    (ស្នូរទះដៃ)
  • 21:26 - 21:28
    (អបអរសាទរ)
  • 21:28 - 21:30
    ពិធីករ៖ អរគុណ ដាន មេយើរ អស្ចារ្យមែន!
Title:
ធ្វើ​អ្វី​ដែល​មិន​អាច​ទៅ​រួច កាត់ចេញ​នូវ​ភាព​ភ័យខ្លាច | ដាន មេយើរ | ថេដអ៊ិចស៍ ម៉ាស្ទ្រីច
Description:

ធ្លាប់​ចង់​ក្លាយ​ជា​វីរបុរសទេ? ​ធ្លាប់​ចង់​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​មិន​អាច​ទៅ​រួច​ទេ? ដាន មេយើរ ជឿ​ថា​ទោះ​បី​យើង​មាន​ភាព​ភ័យខ្លាចកម្រិត​ណា​ក៏​ដោយ ឬក៏ សុបិន​របស់​យើង​ប៉ុណ្ណា​ក៏​ដោយ ក៏​យើងម្នាក់ៗ​មាន​សក្ដានុពល​អាច​ក្លាយ​ជា​វីរបុរសបាន​ ធ្វើ​អ្វី​ដែល​មិន​អាច​ទៅ​រួចបាន និង ផ្លាស់ប្ដូរ​ពិភពលោក​បាន​ដែរ។ ដាន​ដែល​ជា​នាយក​នៃ​ភ្នាក់ងារ​ជំនួស​មនុស្សធម៌​ជួយ​ដល់​កុមារកំព្រា​ក្នុង​កាហ្សាក់ស្ថានចែក​រំលែក​ពី​របៀប​ដែល​គាត់​បាន​យក​ឈ្នះ​លើ​ភាពភ័យខ្លាច​ សង្គមារម្មណ៍​មិន​ប្រក្រតី និង ការ​ធ្វើបាប ហើយ​ក្លាយ​ជា​ម្នាក់​ដែល​មាន​រីវភាព អាច​ឈាន​ចូល​ដល់​វគ្គ​ផ្ដាច់ព្រ័ត្រ​ក្នុង​កម្មវិធី​អាមេរិកាំងមាន​ដុង ឈ្នះរង្វាន់​ណូបែល​២០០៧​ផ្នែក​ឱសថនៅ​ហាវើដ និង ក្លាយ​ជា​អ្នក​ឯកទេស​ជាប់​លំដាប់​ថ្នាក់​ពីភពលោក៣៩ដង​ផ្នែកសិល្បៈបុរាណ​ដ៏​គ្រោះ​ថ្នាក់ គឺ​សិល្បៈលេបដាវ ហើយ​លោក​ក៏​មាន​ឆន្ទៈ​ជួយ​ជំរុញ​ទឹក​ចិត្ត​មនុស្សឱ្យ​អាច​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​មិន​អាច​ទៅ​រួច​ក្នុង​ជីវិត​របស់​«ពួកគេ»។
more » « less
Video Language:
English
Team:
TED
Project:
TEDxTalks
Duration:
21:38

  • Makara SOK

    Please review the translation if you would like to do the impossible. :)

Khmer subtitles

Revisions