-
Title:
ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច កាត់ចេញនូវភាពភ័យខ្លាច | ដាន មេយើរ | ថេដអ៊ិចស៍ ម៉ាស្ទ្រីច
-
Description:
ធ្លាប់ចង់ក្លាយជាវីរបុរសទេ? ធ្លាប់ចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចទេ? ដាន មេយើរ ជឿថាទោះបីយើងមានភាពភ័យខ្លាចកម្រិតណាក៏ដោយ ឬក៏ សុបិនរបស់យើងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏យើងម្នាក់ៗមានសក្ដានុពលអាចក្លាយជាវីរបុរសបាន ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបាន និង ផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកបានដែរ។ ដានដែលជានាយកនៃភ្នាក់ងារជំនួសមនុស្សធម៌ជួយដល់កុមារកំព្រាក្នុងកាហ្សាក់ស្ថានចែករំលែកពីរបៀបដែលគាត់បានយកឈ្នះលើភាពភ័យខ្លាច សង្គមារម្មណ៍មិនប្រក្រតី និង ការធ្វើបាប ហើយក្លាយជាម្នាក់ដែលមានរីវភាព អាចឈានចូលដល់វគ្គផ្ដាច់ព្រ័ត្រក្នុងកម្មវិធីអាមេរិកាំងមានដុង ឈ្នះរង្វាន់ណូបែល២០០៧ផ្នែកឱសថនៅហាវើដ និង ក្លាយជាអ្នកឯកទេសជាប់លំដាប់ថ្នាក់ពីភពលោក៣៩ដងផ្នែកសិល្បៈបុរាណដ៏គ្រោះថ្នាក់ គឺសិល្បៈលេបដាវ ហើយលោកក៏មានឆន្ទៈជួយជំរុញទឹកចិត្តមនុស្សឱ្យអាចធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចក្នុងជីវិតរបស់«ពួកគេ»។
-
អរគុណ។
-
សម័យថ្ងៃមួយនៅឥណ្ឌាមានមហារាជ១អង្គ
នៅថ្ងៃកំណើតទ្រង់ គេចេញរាជក្រឹត្យ១
-
បង្គាប់ឱ្យនាម៉ឺនមន្ត្រីយកអំណោយ
ដែលសក្តិសមមកថ្វាយទ្រង់។
-
ខ្លះយកសូត្រប្រណិតមកថ្វាយ
ខ្លះយកដាវដ៏ល្អឯកមកថ្វាយ
-
ខ្លះទៀតថ្វាយមាស។
-
នៅក្រោយគេបង្អស់ តាចាស់ជ្រៀវជ្រួញ
មាឌល្អិតម្នាក់ដែលបាន
-
ធ្វើដំណើរថ្មើរជើងនិងឆ្លងសមុទ្រ
ជាច្រើនថ្ងៃពីភូមិគាត់មក។
-
ពេលឃើញគាត់ដើរចូលមក បុត្រាមហារាជសួរ៖
«តើលោកតាយកអ្វីមកថ្វាយមហារាជ?»។
-
តាចាស់បានលាដៃគាត់យឺតៗ
បង្ហាញអំណោយដែលជា
-
សំបកខ្យងសមុទ្រដ៏ស្អាត១ ដែលមាន
ខ្នួចពណ៌ស្វាយលាយលឿង ក្រហមលាយខៀវ។
-
បុត្រាមហារាជសួរទៀត៖
-
«យករបស់អញ្ចឹងមកថ្វាយមហារាជ!
អាហ្នឹងជាស្អីដែរ?»។
-
តាចាស់ងើបឡើងយឺតៗ
ហើយពោលថា៖
-
«ការដើរពីនាយដល់អាយ...
ក៏ជាចំណែក១នៃអំណោយដែរ។»។
-
(សំណើច)
-
បន្តិចទៀត ខ្ញុំនឹងឱ្យអំណោយ១
ដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា
-
នូវអំណោយ១ដែលខ្ញុំជឿថា
វាមានប្រយោជន៍។
-
ប៉ុន្តែមុននឹងឱ្យ ខ្ញុំចង់ប្រាប់
-
អ្នករាល់គ្នាពីរឿងខ្ញុំ។
-
មិនខុសពីអ្នកទាំងអស់គ្នាទេ
-
ខ្ញុំធ្លាប់ជាក្មេង។
-
ប៉ុន្មាននាក់នៅទៅនេះ
ធ្លាប់ជាកូនក្មេង?
-
ធ្លាប់ជាកូនក្មេង?
-
ប្រហែលពាក់កណ្ដាល... អូខេ...
-
(សំណើច)
-
ចុះអ្នកផ្សេង ម៉េចដែរ?
កើតមក ធំហ្មង?
-
អូហូ ខ្ញុំចង់ជួបម៉ាក់ៗអ្នក!
-
និយាយពីអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច!
-
កាលពីក្មេង ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វី
ដែលគេមិនអាចធ្វើបាន។
-
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលខ្ញុំទន្ទឹងរងចាំ
រាប់ឆ្នាំមកហើយ
-
ព្រោះថ្ងៃនេះជាថ្ងៃ
ដែលខ្ញុំចង់សាក
-
ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
នៅមុខអ្នករាល់គ្នា
-
នៅទីនេះ ថេដអ៊ិច ម៉ាស្ទ្រីចត៍។
-
ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើម
-
ដោយបង្ហាញពីចុងបញ្ចប់៖
-
ហើយខ្ញុំនឹងបញ្ជាក់ឱ្យ
-
អ្នកដឹងថាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច
អាចទៅរួច។
-
ហើយខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ដោយឱ្យ
អំណោយដ៏មានតម្លៃ១៖
-
ខ្ញុំនឹងបង្ហាញថាអ្នកអាច
ធ្វើអ្វីក៏បានដែរក្នុងជីវិតអ្នក។
-
ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងនៃ
ការធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
-
ខ្ញុំរកឃើញចំណុច២
ដែលនរណាៗក៏មាន។
-
នរណាក៏ចេះភ័យខ្លាច
-
ហើយនរណាក៏មានក្ដីសុបិនដែរ។
-
ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងនៃ
ការធ្វើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន
-
ខ្ញុំរកឃើញចំណុច៣
ដែលខ្ញុំម្ដងហើយម្ដងទៀត
-
ដើម្បីធ្វើឱ្យបាននូវអ្វី
ដែលមិនអាចទៅរួច៖
-
បាល់គប់ ឬ គេហៅថា «ត្រែហ្វបល»
-
ស៊ូភើមែន
-
និង មូស។
-
នេះជាពាក្យគន្លឹះទាំង៣។
-
ឥឡូវអ្នកដឹងពីមូលហេតុដែល
អាចឱ្យខ្ញុំធ្វើបាន។
-
ចឹង ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកដើរ
លើផ្លូវជីវិតរបស់ខ្ញុំ
-
ពី ការភ័យខ្លាចទៅរកក្ដីសុបិន
-
ពីពាក្យពេជន៍ទៅដាវ
-
ពីបាល់គប់
-
ទៅស៊ូភើមែន
-
ទៅមូស។
-
ហើយ ខ្ញុំចង់បង្ហាញពី
-
របៀបដែលធ្វើឱ្យអ្នកអាចធ្វើបាន
នូវអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច។
-
ខែតុលា ទី៤ ឆ្នាំ២០០៧។
-
បេះដូងលោតញាប់
ជង្គង់ញ័រទទ្រើត
-
ពេលខ្ញុំឡើងឆាក
-
នៅមហោស្រពស៊ែនឌើរស៍
-
នៃសាកលវិទ្យាល័យហាវើដដើម្បីទទួល
-
ពានរង្វាន់ណូប៊ែល អ៊ីហ្គ ផ្នែកឱសថ ២០០៧
-
ដែលខ្ញុំបានសហសរសេរអត្ថបទស្រាវជ្រាវ
អំពីឱសថ
-
ចំណងជើង «ការលេបដាវ...
-
...និងផលប៉ះពាល់»។
-
(សំណើច)
-
ចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិបត្រតូច១
ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់អានពីមុនមក
-
គឺ ព្រឹត្តិបត្រឱសថអង់គ្លេស។
-
សម្រាប់ខ្ញុំ នោះជាសុបិនដែល
មិនអាចក្លាយជាការពិតបាន
-
វាពិតជាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់
ដែលខ្ញុំអាចធ្វើវាបាន
-
វាជាកិត្តិយសដ៏ឧត្តមដែល
ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន។
-
តែវាមិនមែនជាអនុស្សាវរីយ
ដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំទេ។
-
ខែតុលា ទី៤ ឆ្នាំ១៩៦៧
-
ក្មេងម្នាក់ដែល សម្គម
អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
-
រងទុក្ខដោយសារការភ័យខ្លាច។
-
រាល់ពេលក្មេងហ្នឹងត្រូវក្រោកឡើងឆាក
-
បេះដូងវាលោតញាប់
-
ជង្គង់វាញ័រទទ្រើត។
-
ដល់ពេលត្រូវនិយាយជាសាធារណៈ
-
វានិយាយមិនចេញហ្មង។
-
វាឈរយំញ័រចំប្រប់។
-
វាខ្លាចដល់ថ្នាក់ធ្វើអីមិនកើត
-
ស្រឡាំកាំងដោយភាពភ័យខ្លាច។
-
ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
-
រងទុក្ខដោយសារការភ័យខ្លាចហ្នឹង។
-
វាខ្លាចងងឹត
-
វាខ្លាចខ្ពស់
-
វាខ្លាចពីងពាង ពស់...៘
-
មានអ្នកខ្លាចពីពាង ខ្លាចពស់ឬអត់?
-
មានពីរបីនាក់ដែរ...
-
ក្មេងហ្នឹងក៏ខ្លាចទឹក ខ្លាចឆ្លាម...
-
ខ្លាចពេទ្យ គិលានុបដ្ឋាក ទន្តពេទ្យ
-
ហើយខ្លាចម្ជុល និងឧបករណ៍ស្រួចៗ។
-
តែអីដែលក្មេងហ្នឹង
ខ្លាចជាងគេបង្អស់គឺ
-
មនុស្ស។
-
ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើមហ្នឹង
-
គឺខ្ញុំ។
-
ខ្ញុំធ្លាប់ខ្លាចបរាជ័យ និងការបដិសេធ
-
ឱ្យតម្លៃខ្លួនឯងទាប មិនដល់គេ
-
ហើយក៏មិនដឹងថាខ្លូនឯង
ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាដែរ៖
-
ភាពមិនប្រក្រតីនៃកាខ្លាចសង្គម។
-
ដោយសារតែភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ
ពួកក្មេងទំនើងចេះតែធ្វើបាបខ្ញុំ។
-
គេសើចចំអកដាក់ខ្ញុំ ជេរខ្ញុំ។
គេមិនឱ្យខ្ញុំលេងជាមួយ
-
ពួកគេឡើយ។
-
អ្ហា មានល្បែង១ប្រភេទដែល
គេឱ្យខ្ញុំលេងជាមួយ...
-
គឺល្បែងបាល់គប់
-
តែខ្ញុំមិនសូវចេះគេចទេ។
-
គេខ្ញុំ
-
ហើយពេលងើបឡើង
ខ្ញុំឃើញបាល់គប់ពណ៌ក្រហមច្រើន
-
ហោះយ៉ាងលឿនមករកមុខខ្ញុំ
-
ប៉ាំង ប៉ាំង ប៉ាំង!
-
ហើយខ្ញុំចាំថា មិនលោះថ្ងៃទេ
ពេលមកពីសាលាវិញ
-
មុខខ្ញុំឡើងក្រហមជាំ
ត្រចៀកខ្ញុំក៏ហ៊ឹង។
-
ភ្នែកខ្ញុំឡើងក្ដៅចេញទឹកភ្នែក
-
ហើយសំឡេងគេនៅក្ដាំងក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ។
-
គេតែពោលថា៖
-
«ធ្វើបានខ្លួនប្រាណខ្ញុំបាន
តែមិនអាចបញ្ឈឺខ្ញុំនឹងសម្ដីទេ»...
-
នោះជាសម្ដីកុហក។
-
សម្ដីមុតជាងកាំបិតទៅទៀត។
-
សម្ដីអាចចាក់មុតដូចជាដាវអញ្ចឹង។
-
សម្ដីអាចបង្កឱ្យមានរបួសយ៉ាងជ្រៅ
-
ដែលគ្មាននរណាអាចមើលឃើញ។
-
ខ្ញុំភ័យខ្លាច។
ហើយសត្រូវដ៏មហិមារបស់ខ្ញុំគឺសម្ដី។
-
តាំងពីដើមដល់ឥឡូវ។
-
តែខ្ញុំក៏មានសុបិនដែរ។
-
ពេលមកដល់ផ្ទះ
ខ្ញុំមើលរឿងស៊ូភើមែន
-
ខ្ញុំអានរឿងស៊ូភើមែន
-
ហើយខ្ញុំធ្លាប់សុបិនចង់ក្លាយជា
អ្នកខ្លាំងដូចស៊ូភើមែន។
-
ខ្ញុំចង់ទាមទារយុត្តិធម៌និងសេចក្ដីពិត
-
ខ្ញុំចង់ប្រយុទ្ធប្រឆាំង
នឹងមនុស្សកំណាចៗ។
-
ខ្ញុំចង់ហោះជុំវិញផែនដីជួយសង្គ្
រោះជីវិតមនុស្សដូចស៊ូភើមែន។
-
ខ្ញុំក៏មានបំណងធ្វើអ្វី
ដែលមែនទែនដែរ។
-
ខ្ញុំបានអានសៀវភៅគីណេស
និងសៀវភៅ ជឿឬមិនជឿ របស់រីភ្លី។
-
មានអ្នកធ្លាប់អានសៀវភៅគីណេស
ឬ សៀវភៅរបស់រីភ្លីទេ?
-
ខ្ញុំស្រឡាញ់សៀវភៅហ្នឹង។
-
ខ្ញុំឃើញមនុស្សពិតៗធ្វើអ្វីពិតៗ។
-
ហើយខ្ញុំក៏ចង់ធ្វើអញ្ចឹងដែរ។
-
បើក្មេងទំនើងមិនឱ្យខ្ញុំ
-
លេងកីឡាជាមួយពួកគេ
-
ខ្ញុំចង់ចេះប្រើវេទមន្តពិតៗ អ្វីពិតៗ
-
ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យដែល
ពួកអស់នោះមិនអាចធ្វើបាន។
-
ខ្ញុំចង់រកឱ្យឃើញនូវគោលដៅនិងដុង។
-
ខ្ញុំចង់ដឹងថាជីវិតខ្ញុំមានន័យ
-
ខ្ញុំចង់ធ្វើឱ្យពិភពលោកប្រសើរឡើង
-
ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាគ្មានអ្វី
ដែលយើងមិនអាចធ្វើបានទេ។
-
ក្នុងរយៈ១០ឆ្នាំ
-
មុនថ្ងៃខួបកំណើតទី២១របស់ខ្ញុំ
-
មានព្រឹត្តិការណ៍២កើតឡើងក្នងថ្ងៃតែ១
ដែលបានធ្វើឱ្យជីវិតខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូត។
-
ខ្ញុំកំពុងនៅតាមិលណាឌូ ឥណ្ឌាខាងត្បូង
-
ខ្ញុំជាបេសកជននៅទីនោះ
-
ហើយឱវាទទាយកដែលជាមិត្តខ្ញុំសួរ៖
-
«ដានីញែល ឯងមានស្រូមឬអត់?»។
-
ខ្ញុំលាន់មាត់៖ «ស្រូម?
ស្រូមហ្នឹងអីគេ?»
-
គាត់ឆ្លើយ៖ «ស្រូមជាគោលដៅធំៗក្នុងជីវិត។»។
-
វាជាបន្សំរវាង ក្ដីសុបិននិងគោលដៅ
ឧបមាថាយើងអាច
-
ធ្វើអីក៏បានតាមចិត្ត
ទៅណាក៏បានតាមចិត្ត
-
ក្លាយជានរណាក៏បានតាមចិត្ត
-
តើយើងចង់ធ្វើអី?
តើយើងចង់ទៅណា?
-
ចង់ក្លាយជានរណា?
-
ខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំធ្វើមិនបានទេ!
ខ្លាចណាស់! ខ្លាចមាំណាស់!»។
-
យប់នោះ ខ្ញុំយកកន្ទេលកក់
ឡើងលើដំបូលផ្ទះ
-
ដេកមើលផ្កាយ
-
ហើយឃើញប្រចៀវហោះដេញចាប់មូសស៊ី។
-
ហើយខ្ញុំក៏នឹកឃើញពាក្យស្រូម
និងសុបិននិងគោលដៅ
-
ហើយនិងក្មេងទំនើងកាន់បាល់គប់។
-
ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង។
-
បេះដូងខ្ញុំលោតញាប់
ជង្គង់ខ្ញុំញ័រ។
-
ម្ដងនេះមិនមែនមកពីខ្ញុំខ្លាចទេ។
-
ខ្លួនខ្ញុំទាំងមូលញ័រចម្រប់។
-
ហើយ៥ថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះ
-
ដឹងខ្លួនបន្តិច សន្្លប់បន្តិច
នៅលើគ្រែដេកតតាំងនឹងសេចក្ដីស្លាប់។
-
ខួរក្បាលខ្ញុំឡើងក្ដៅដូចឆេះ
១០៥អង្សាដោយសារគ្រុនចាញ់។
-
ហើយរាល់ពេលខ្ញុំដឹងខ្លួន
អ្វីដែលខ្ញុំនឹកឃើញគឺស្រូម។
-
ខ្ញុំគិត៖ «តើខ្ញុំចង់ធ្វើអី
ឱ្យប្រាកដក្នុងជីវិតខ្ញុំ?»។
-
ទីបំផុត នៅយប់មុនខួបកំណើតខ្ញុំ
-
ច្បាស់ដូចថ្ងៃ
-
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនឹកឃើញ៖
-
ខ្ញុំនឹកឃ្ញើញថា មូសតូច១
-
អាណូភីលីស ស្ទីហ្វិនសាយ
-
មូសតូច១
-
មានទម្ងន់មិនដល់៥មីក្រូក្រាមផង
-
តូចជាងគ្រាប់អំបិលទៀត
-
តើមូសតូចហ្នឹងអាចសម្លាប់
បុរសទម្ងន់១៧០ផោន ៨០គីឡូ
-
ខ្ញុំនឹកឃើញថានោះជាគ្រីបតូណៃ។
-
បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹកឃើញថា
ទេៗ មិនមែនមូសទេ
-
គឺប៉ារ៉ាស៊ីតនៅក្នុង
មូសហ្នឹងទេតើ
-
ប្លាស្មូឌីយ៉ូម ហ្វាលស៊ីប្រ៉ារ៉ុម
ដែលសម្លាប់មនុស្សជា១លាននាក់/ឆ្នាំ។
-
ខ្ញុំក៏នឹកឃើញទៀតថា
ទេៗ មានអាតូចជាហ្នឹងទៀត
-
តែសម្រាប់ខ្ញុំ វាហាក់ដូចជាធំណាស់។
-
ខ្ញុំនឹកឃើញថា
-
ភាពភ័យខ្លាចគឺជាគ្រីបតូណៃខ្ញុំ
-
ដែលជាប៉ារ៉ាស៊ីតខ្ញុំ
-
ដែលរារាំងនិងធ្វើឱ្យខ្ញុំ
ធ្វើអីមិនកើតក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
-
ដឹងទេ គ្រោះថ្នាក់និងភ័យខ្លាច
ខុសគ្នា។
-
គ្រោះថ្នាក់មានមែន។
-
ការភ័យខ្លាចជាជម្រើស។
-
ហើយខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ញុំមានជម្រើស៖
-
ខ្ញុំអាចរស់នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាច
ហើយស្លាប់ទាំងបរាជ័យនៅយប់នោះ
-
ឬមួយក៏សម្លាប់ភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ
ដើម្បី
-
ឈោងចាប់សុបិនរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំគួរតែហ៊ានរស់នៅ។
-
ដឹងទេ ពេលយើងនៅដេកស្តិលើគ្រែ
ឈឺជិតស្លាប់
-
ហើយចំពោះមុខសេចក្ដីស្លាប់
យើងកាន់តែចង់រស់។
-
ខ្ញុំនឹកឃើញថានរណាក៏ស្លាប់ដែរ
តែមិនគ្រប់គ្នារស់ទេ។
-
សេចក្ដីស្លាប់ធ្វើឱ្យយើងចង់រស់។
-
ដឹងទេ ពេលយើងរៀនស្លាប់
-
យើងរៀនរស់។
-
ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរ
-
ជីវិតខ្ញុំនៅយប់នោះ។
-
ខ្ញុំលែងចង់ស្លាប់
-
ខ្ញុំក៏អធិដ្ឋានខ្លី១ថា
-
«ព្រះអម្ចាស់ បើទ្រង់ទុកជីវិត
ទូលបង្គំឱ្យ
-
ឆ្លងផុតខួបទី២១ ទូលបង្គំនឹងមិនទុក
ឱ្យភាពភ័យខ្លាចគ្រប់គ្រប់ជីវិតទូលបង្គំទៀតទេ។
-
ទូលបង្គំនឹងសម្លាប់ភាពភ័យខ្លាច
-
ទូលបង្គំនឹងឈោងចាប់ក្ដីសុបិន
-
ទូលបង្គំចង់ប្ដូរអាកប្បកិរិយា
-
ទូលបង្គំចង់ធ្វើកិច្ចអស្ចារ្យក្នុងជីវិត
-
ទូលបង្គំចង់រកឱ្យឃើញនូវគោលបំណងនិងដុង
-
ទូលបង្គំដឹងថាគ្មានអ្វីដែល
យើងមិនអាចធ្វើបានទេ»។
-
ខ្ញុំមិនបាច់ប្រាប់ថាខ្ញុំឆ្លងផុត
យប់នោះឬអត់ទេ គិតខ្លួនឯងទៅ។
-
(សំណើច)
-
នៅយប់នោះ ខ្ញុំបានសរសេរស្រូម
ចំនួន១០ដំបូងរបស់ខ្ញុំ៖
-
ខ្ញុំសម្រេចថាខ្ញុំចង់ទៅលេងទ្វីប
ធំៗ
-
ទៅលេងកន្លែងអច្ឆរិយៈទាំង៧លើលោក
-
រៀនភាសាបួនដប់
-
រស់នៅលើកោះដាច់ស្រយាល១
-
រស់នៅក្នុងកប៉ាល់លើផ្ទៃសមុទ្រ
-
រស់នៅជាមួយកុលសម្ពន្ធឥណ្ឌា១
ក្នុងព្រៃអាម៉ាហ្សូន
-
ឡើងឱ្យដល់កំពូលភ្នំខ្ពស់បំផុត
ក្នុងប្រទេសស្វ៊ីស
-
ខ្ញុំចង់ទៅមើលថ្ងៃលិចនៅភ្នំអេវីរេស
-
ចង់ធ្វើអាជីវកម្មផ្នែកតន្រ្តី
នៅណាស្វៀល
-
ខ្ញុំចង់សម្ដែងជាមួយក្រុមសៀក
-
ហើយខ្ញុំចង់លោតឆត្រយោងពីលើយន្តហោះ។
-
ជាង២០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រេច
ស្រូមនោះស្ទើរតែទាំងអស់។
-
រាល់ពេលខ្ញុំបានសម្រេច
ស្រូមអស់ពីបញ្ជី
-
ខ្ញុំនឹងថែម៥ទៅ១០ទៀតទៅក្នុងបញ្ជី
ហើយបញ្ជីហ្នឹងធំទៅៗ។
-
៧ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានរស់នៅលើកោះ
តូច១នៅបាហាម៉ាស់
-
អស់រយៈពេល៧ឆ្នាំ
-
ក្នុងខ្ទមស្លឹក
-
ចាក់ឆ្លាម និងត្រីស៊ី
តែឯងគត់នៅលើកោះហ្នឹង
-
ស្លៀកស្បែកតោ
-
និង រៀនហែលទឺកជាមួយត្រីឆ្លាម។
-
ក្រោយមក ខ្ញុំដូរទៅនៅមិចស៊ីកូ
-
ហើយក៏ដូរទៅនៅទន្លេអាម៉ាហ្សូន
នៅអេក្វាឌ័រ
-
ពូចូ ប៉ុងហ្គោ អេក្វាឌ័រ
រស់នៅជាមួយកុលសម្ពន្ធ១នៅទីនោះ
-
ហើយយូរៗទៅ ខ្ញុំក៏មានទំនុកចិត្ត
លើខ្លួនឯងតាមរយៈស្រូមខ្ញុំ។
-
ខ្ញុំដូរមកធ្វើអាជីវកម្មតន្ត្រី
នៅណាសវីល និង ស្វ៊ីស
-
ដូរទៅនៅស្តុកហូម
ធ្វើការងារខាងតន្ត្រីនៅទីនោះ
-
ដែលជាកន្លែងខ្ញុំបានឡើងដល់កំពូល
ភ្នំកេបនេកៃស៍ ខ្ពស់ជាងតំបន់អាកទិក។
-
ខ្ញុំរៀនធ្វើជាមនុស្សត្លុក
-
និង ត្រែះ
-
និង ដើរតជើងឈើ
-
ជិះកង់មានតែកង់១
ស៊ីភ្លើង ស៊ីកញ្ចក់
-
ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ ខ្ញុំឮថាមានអ្នក
លេបដាវមិនដល់ម៉ាឡូទេ
-
ហើយក៏ថា៖ «ខ្ញុំធ្វើវាឱ្យបាន!»
-
ខ្ញុំធ្លាប់ជួបអ្នកលេបដាវ
ហើយក៏សុំរៀនសូត្រពីគេ។
-
គេថា៖ «បាទ ខ្ញុំនឹងឱ្យគន្លឹះ២៖»
-
ទី១ វាគ្រោះថ្នាក់ណាស់
-
មានអ្នកខ្លះស្លាប់ក៏មាន
-
ទី២
-
កុំចង់សាកអី!»
-
(សំណើច)
-
ដូច្នេះខ្ញុំក៏ថែមវាក្នុងបញ្ជីស្រូម។
-
ខ្ញុំអនុវត្ត១០ទៅ១២
ក្នុង១ថ្ងៃ រាល់ថ្ងៃ
-
៤ឆ្នាំ។
-
បើគន់គូមើលទៅ...
-
៤x៣៦៥(x១២)
-
ការសាកហើយបរាជ័យរបស់ខ្ញុំ
ប្រហែល១៣ ០០០
-
មុនពេលខ្ញុំធ្វើបាន
នៅឆ្នាំ២០០១។
-
ពេលនោះខ្ញុំបានថែមស្រូមថ្មី១
-
ដើម្បីក្លាយជាអ្នកឯកទេសលេបដាវ
ឈានមុខលើពិភពលោក។
-
ខ្ញុំដើររកសៀវភៅ ទស្សនាវដ្ដី
អត្ថបទកាសែត របាយការណ៍ពេទ្យ
-
ខ្ញុំបានសិក្សាពីរូបសាស្ត្រ
សរីរវិទ្យា។
-
ខ្ញុំបានសួរពេទ្យ និង គិលានុបដ្ឋាកយិកា
-
ហើយក៏ទាក់ទងអ្នកលេបដាវ
-
ឱ្យចូលសមាគមអ្នកលេបដាវអន្តរជាតិ
-
ហើយក៏ស្រាវជ្រាវផ្នែក
វេជ្ជសាស្ត្រ២ឆ្នាំ
-
ស្ដីពីការលេបដាវនិងគុណវិបត្តិរបស់វា
-
ដែលបានចុះផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិបត្រ
វេជ្ជសាស្ត្រអង់គ្លេស។
-
(សំណើច)
-
អរគុណ។
-
(ទះដៃ)
-
ខ្ញុំបានដឹងពីរឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍
ខ្លះៗពីការលេបដាវ។
-
រឿងខ្លះខ្ញុំភ្នាល់ថាអ្នកមិនបានគិត
ដល់ទេ តែនឹងភ្លឺភ្នែកហើយយប់នេះ។
-
ពេលទៅដល់ផ្ទះវិញ ពេលយកកាំបិត
ឬ ដាវមកហាន់សាច់ប៉ីស្តឹក
-
អ្នកនឹងដឹងច្បាស់ហើយ...
-
ការលេបដាវចាប់ផ្ដើមដំបូងក្នុង
ប្រទេសឥណ្ឌា
-
និយាយទៅ ខ្ញុំឃើញគេលេបដាវ
ដំបូង ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុ២០
-
ប្រហែល៤០០០ឆ្នាំមុន
ប្រហែលឆ្នាំ២០០០មុនគ.ស.។
-
១៥០ឆ្នាំមុន គេប្រើវិធីលេបដាវក្នុងផ្នែក
-
វិទ្យាសាស្ត្រ និងវេជ្ជសាស្ត្រ
-
ដើម្បីអភិវឌ្ឍអង់ដូស្កូបនៅឆ្នាំ១៨៦៨
-
ដោយវេជ្ជបណ្ឌិត អាដូលហ្វ៍ គូស្សមៅល៍
នៅហ្វ្រៃបឺហ្គ អាឡឺម៉ង់។
-
នៅ១៩០៦ អេឡិចត្រូខាឌីអូក្រាមនៅវេលស៍
-
ដើម្បីសិក្សាពីការលេប និងរំលាយអាហារ
មិនប្រក្រតី
-
ប្រូនកូស្កូប ជាដើម។
-
តែជាង១៥០ឆ្នាំមុន
-
យើងក៏ដឹងដែរថាមានរបួសរាប់រយ
និងការស្លាប់រាប់សិប...
-
នេះជាអង់ដូស្កូបដែលបង្កើតដោយ
វេជ្ជបណ្ឌិត អាដូលហ្វ៍ គូស្សមៅល៍។
-
តែយើងក៏រកឃើញដែរថា១៥០ឆ្នាំកន្លងមក
មានមនុស្ស២៩នាក់បានស្លាប់
-
រួមទាំងអ្នកលេបដាវម្នាក់នេះនៅឡុងដ៍
ដាវហ្នឹងកាត់ចំបេះដូងគាត់។
-
យើងក៏រកឃើញទៀតថា មានអ្នកលេបដាវ
-
៣ទៅ៨នាក់រងរបួសរាល់ឆ្នាំ។
-
ខ្ញុំដឹងរឿងនេះព្រោះគេតេមកខ្ញុំ។
-
គេតេមកខ្ញុំ២ដងហើយ
-
២មកពីស៊ុយអែត និង១មកពីអូរលែនដូ
កាលពីប៉ុន្មានអាទិត្យមុន
-
អ្នកលេបដាវដែលរបួសសម្រាកនៅពេទ្យ។
-
អញ្ចឹង វាគ្រោះថ្នាក់មែនទែន។
-
១ទៀតដែលខ្ញុំរៀនបានគឺ
ការលេបដាវត្រូវការពេល
-
ពី២ទៅ១០ឆ្នាំដើម្បី
ហាត់រៀន
-
សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន។
-
តែការរកឃើញដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍
បំផុតដែល
-
ខ្ញុំរៀនបានគឺអ្នកលេបដាវ
រៀនធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច។
-
ហើយខ្ញុំនឹងប្រាប់ការណ៍សម្ងាត់១៖
-
កុំផ្ដោតលើ៩៩,៩%ដែលថា
វាមិនអាចទៅរួច។
-
ត្រូវផ្ដោតលើ០,១%ដែលថាវាអាចទៅរួច
ហើយរកវិធីធ្វើវាឱ្យទាល់តែបាន។
-
ឥឡូវខ្ញុំសូមនាំទៅក្នុងដំណើរនៃ
គំនិតរបស់អ្នកលេបដាវ។
-
ដើម្បីអាចលេបដាវ១បាន
គេត្រូវការសមាធិតាំងចិត្តខ្ពស់
-
យកចិត្តទុកដាក់មែនទែន
ប៉ាន់ស្មានឱ្យត្រូវឥតខ្ចោះដើម្បី
-
អាចញែកសរីរាង្គហើយ
យកឈ្នះរេផ្លិចនៃរាង្គកាយ
-
តាមរយៈការជម្រុញខួរក្បាល
តាមរយៈសាច់ដុំចងចាំដដែល
-
ដោយមានចេតនាអនុវត្ត
ជាង១០ ០០០ដង។
-
ឥឡូវខ្ញុំសូមនាំទៅក្នុងខ្លួន
របស់អ្នកលេបដាវ។
-
ដើម្បីលេបដាវ១បាន
-
ខ្ញុំត្រូវរុញដាវរំលងអណ្ដាត
-
សង្កត់លើកន្លើតត្រង់
ដើមបំពង់ក
-
ចូលទៅហើយបត់៩០ដឺក្រេ
ចុះទៅបំពង់អាហារ
-
កាត់តាមចន្លោះបំពង់ក
សាច់ដុំខ្ជឹបបំពង់អាហារខាងលើ
-
ជ្រៀតសាច់ដុំបំពង់អាហារ
-
រុញផ្លែដាវចូលទៅក្នុងប្រអប់ទ្រូង
-
ចន្លោះសួត។
-
ដល់ត្រឹមនេះ
-
ខ្ញុំត្រូវរំកិលបេះដូងមកខាង
-
បើមើលឱ្យដិតដល់
-
យើងឃើញបេះដូងលោតនៅកៀកនឹងដាវ
-
ព្រោះដាវនៅជាប់ហ្នឹងហ្មង
-
ជ្រៀសគ្នាតែ១ភាគ៨អ៊ីញ
នៃភ្នាសបំពង់អាហារ
-
នោះមិនអាចបន្លំបានទេ។
-
បន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវ
រុញកាត់ឆ្អឹងទ្រូង
-
កាត់តាមបំពង់អាហារខាងក្រោម
ចុះដល់ក្រពះ
-
សង្កត់រេផ្លិចកំអួតក្នុងក្រពះ
ចុះក្រោមរហូតដល់ពោះវៀនតូច
-
ងាយមែនទែន។
-
(សំណើច)
-
បើខ្ញុំរុញចុះទៅទៀត
-
វានឹងចុះដល់បំពង់ដៃស្បូន។
(ហូឡង់) ហ្វាឡូពៀនធ្យូប!
-
ប្រុសៗ ចាំសួរប្រពន្ធទៅ
ថាចុងក្រោយហ្នឹងអីគេ...
-
គេសួរខ្ញុំថា៖
-
«ទាល់តែក្លាហានណាស់
ទើបហ៊ានប្រថុយជីវិត
-
រំកិលបេះដូងដើម្បី
លេបដាវបាន...»។
-
ទេ។ ភាពក្លាហានរបស់
-
ក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន ញញើតញញើម
-
ដែលហ៊ានប្រថុយគ្រោះថ្នាក់និងការបដិសេធ
-
ចេញមកលាតត្រដាងការពិត
-
មិនក្លាចបាក់មុខ
-
មកឈនៅមុខមហាជន
ដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នាសោះ
-
ដើម្បីប្រាប់ប្រវត្តិភ័យខ្លាច
និងក្ដីសុបិនរបស់គាត់
-
ហ៊ានសារភាពដោយត្រង់ៗ
និងដោយប្រយោល។
-
ឃើញទេ - អរគុណ
-
(ស្នូរទះដៃ)
-
ឃើញទេ អ្វីដែលអស្ចារ្យយ៉ាងពិតប្រាកដ
-
គឺខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វី
អស្ចារ្យក្នុងជីវិត
-
ឥឡូវធ្វើបានហើយ។
-
តែការអស្ចារ្យនោះមិនមែន
សំដៅលើការលេបដាវ
-
២១ដើមក្នុងពេលតែ១ទេ
-
ក៏មិនមែនចុះទឹកជម្រៅ២០ហ្វ៊ីត
មានឆ្លាមនិងបបែល៨៨
-
ក្នុងកម្មវិធីរីព្លី ជឿឬមិនជឿ ទេ
-
ក៏មិនមែនដុតដល់កម្ដៅ១៥០០ដឺក្រេ
សម្រាប់កម្មវិធីស៊ូភើមែន ស្ទែនលី
-
ជាផ្នែក១នៃ «មនុស្សដែក»
-
ហើយអាហ្នឹងក្ដៅយកតែមែនទែន!
-
ក៏មិនមែនអូសឡានដោយប្រើដាវឱ្យរីព្លី
-
ឬ គីណេស
-
ក៏មិនមែនចូលដល់វគ្គផ្ដាច់ព្រ័ត្រ
ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតដុងអាមេរិក
-
ក៏មិនមែន ឈ្នះរង្វាន់ណូបែល
ឆ្នាំ២០០៧ផ្នែកឱសថ។
-
មិនមែនរឿងទាំងអស់នេះទេ
ដែលពិតជាអស្ចារ្យនោះ។
-
នោះជាការគិតរបស់គេទេ។
ទេ ទេ ទេ។ មិនមែនទេ។
-
ការអស្ចារ្យនោះគឺ
-
ព្រោះអាចធ្វើឱ្យក្មេងសម្គម
អៀនប្រៀន ញញើតញញើមម្នាក់នោះ
-
ដែលខ្លាចខ្ពស់
-
ដែលខ្លាចទឹក ខ្លាចឆ្លាម
-
ខ្លាចពេទ្យនិងគិលានុបដ្ឋាក
ខ្លាចម្ជុលនិងរបស់ស្រួចៗ
-
ខ្លាចនិយាយជាមួយមនុស្ស
-
ហើយឥឡូវព្រះឱ្យខ្ញុំហោះ
ជុំវិញពិភពលោក
-
កម្ពស់៣០ ០០០ហ្វ៊ីត
-
លេបរបស់មុតស្រួច
ក្នុងអាងទឹកមានឆ្លាម
-
ហ៊ាននិយាយជាមួយពេទ្យហ្ម
និយាយជាមួយមនុស្សនៅលើពិភពលោក។
-
នោះហើយជាការអស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ។
-
ខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច -
-
អរគុណ។
-
(ស្នូរទះដៃ)
-
អរគុណ។
-
(ស្នូរទះដៃ)
-
ខ្ញុំចេះតែចង់ធ្វើអ្វីដែលមិនអាច
ទៅរួច ហើយបានមែន។
-
ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលអស្ចារ្យ
ផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកក្នុងជីវិតខ្ញុំ
-
ខ្ញុំធ្វើបានមែន។
-
ខ្ញុំតែងតែចង់ហោះជុំវិញពិភពលោក
ធ្វើដូចស៊ូភើមែន
-
សង្គ្រោះជីវិត
ហើយធ្វើបានមែន។
-
តើអ្នកដឹងទេ?
-
នៅមានផ្នែកតូច១នៃក្ដីសុបិន
ធំរបស់ក្មេងនោះ
-
ក្នុងក្រឳបេះដូង។
-
(សំណើច)(ស្នូរទះដៃ)
-
ដឹងទេ ខ្ញុំតែងតែស្វែងរកគោលបំណង
និងដុងរបស់ខ្ញុំ
-
ឥឡូវរកឃើញហើយ។
-
សាកទាយមើល៍?
-
មិនមែនដាវហ្នឹងទេ
គិតខុសហើយ ខ្ញុំមិនប្រើភាពខ្លាំងទេ។
-
គឺជាភាពខ្សោយរបស់ខ្ញុំ សម្ដីខ្ញុំ។
-
គោលបំណង និង ដុងខ្ញុំ
គឺដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក
-
ដោយជំនះភាពភ័យខ្លាច
-
ដាវ១ម្ដងៗ ពាក្យ១ម៉ាត់ម្ដងៗ
-
កាំបិត១ម្ដងៗ ជីវិត១ម្ដងៗដើម្បី
-
ជម្រុញទឹកចិត្តមនុស្សឱ្យមានវីរភាព
-
និងធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចក្នុងជីវិត។
-
គោលបំណងខ្ញុំគឺដើម្បីជួយគេឱ្យរកឃើញរបស់គេ?
-
តើរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
គោលបំណងអ្នកជាអ្វី?
-
តើនៅលើផែនដីនេះដើម្បីធ្វើអ្វី?
-
ខ្ញុំជឿថាយើងរាល់គ្នាអាចក្លាយជាវីរបុរសបាន។
-
តើវីរពលអ្នកជាអ្វី?
-
ក្នុងចំណោមមនុស្សជាង៧ពាន់លាននាក់
-
មានមនុស្សបួនដប់អ្នកប៉ុណ្ណោះដែលជា
អ្នកលេបដាវ
-
នៅមានជីវិតលើលោកសព្វថ្ងៃ
-
តែមានតែអ្នកតែ១គត់។
-
គ្មាននរណាដូងអ្នកទេ។
-
រឿងរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
តើអ្វីធ្វើឱ្យអ្នកខុសពីគេ?
-
និទានរឿងអ្នកទៅ
-
ទោះបើអ្នកមានសំឡេងញ័រ ឆ្មារក៏ដោយ។
-
តើស្រូមរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
បើអ្នកអាចធ្វើអ្វីក៏បាន
ក្លាយជានរណាក៏បាន ទៅណាក៏បាន -
-
តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី?
តើអ្នកនឹងទៅណា?
-
តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី?
-
តើអ្នកចង់ធ្វើអ្វីក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?
-
តើសុបិនធំរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
កាលពីក្មេង តើសុបិនធំៗរបស់អ្នកជាអ្វី?
នឹកមើល៍។
-
ខ្ញុំភ្នាល់ថាមិនអញ្ចឹងទេ មែនទេ?
-
តើសុបិនដ៏ធំបំផុតរបស់អ្នក
-
ដែលអ្នកធ្លាប់គិតថាវាចម្លែក
និងមិនច្បាស់លាស់នោះជាអ្វី?
-
ខ្ញុំភ្នាល់ថានេះធ្វើឱ្យសុបិនហាក់ដូចជា
មិនចម្លែកទេ មែនទេ?
-
តើដាវរបស់អ្នកជាអ្វី?
-
នរណាម្នាក់ក៏មានដាវ១ដែរ
-
ដាវមុខ២នៃភាពភ័យក្លាចនិងសុបិន។
-
លេបដាវហ្នឹងទៅ ទោះបីវាជាស្អីក៏ដោយចុះ។
-
លោក លោកស្រី សូមដេញតាមសុបិនរបស់លោកអ្នក។
-
អ្នកចង់ក្លាយជាអ្វីក៏ដោយ
ក៏វាមិនទាន់ហួសពេលដែរ។
-
ចំពោះក្មេងទំនើងមានបាល់គប់ទាំងនោះ
គេជាអ្នកដែលគិតថា
-
ខ្ញុំនឹងមិនអាចធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបានទេ
-
ខ្ញុំមានពាក្យ១ម៉ាត់ប្រាប់ពួកគេ៖
-
សូមអរគុណ។
-
ព្រោះ បើគ្មានមនុស្សអាក្រក់
វីរបុរសក៏គ្មានដែរ។
-
ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាអ្វីដែលមិនអាចទៅរួច
មិនមែនមិនអាចទៅរួចទេ។
-
វាពិតជាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់
វាអាចធ្វើឱ្យខ្ញុំស្លាប់បាន។
-
ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកនឹងចូលចិត្ត។
-
(សំណើច)
-
ខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកជួយខ្ញុំបន្តិច។
-
ទស្សនិកជន៖ ពីរ បី។
-
ដាន មេយើរ៖ ទេៗៗ។ សូមជួយរាប់ខ្ញុំ
ទាំងអស់គ្នា អូខេ?
-
(សំណើច)
-
បើចេះរាប់? អូខេ?
រាប់ជាមួយខ្ញុំ ហើយ?
-
១
-
២
-
៣
-
ទេ ទើបតែបាន២ទេ តែយល់ហើយមែនទេ។
-
ទស្សនិកជន៖ ១
-
២
-
៣
-
(ការដង្ហក់)
-
(ស្នូរទះដៃ)
-
ដាន មេយើរ៖ បា៎!
-
(ស្នូរទះដៃ)(អបអរសាទរ)
-
អរគុណច្រើនណាស់។
-
អរគុណ អរគុណ អរគុណ។
អរគុណអស់ពីដួងចិត្ត។
-
តាមពិត អរគុណអស់ពីក្រពះខ្ញុំ។
-
ដូចប្រាប់ហើយថាខ្ញុំមកធ្វើអ្វីដែល
មិនអាចទៅរួច ឥឡូវខ្ញុំបានធ្វើហើយ។
-
តែនេះមិនមែនអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចទេ
ខ្ញុំធ្វើវាបានរាល់ថ្ងៃ។
-
ការដែលមិនអាចទៅរួចគឺក្មេងសម្គម អៀនប្រៀន
ញញើតញញើមប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាច
-
មកឈរទីនេះ ឆាកTEDx
-
និងផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក
១ម៉ាត់ម្ដងៗ
-
ដាវ១ម្ដងៗ ជីវិត១ម្ដងៗ។
-
បើខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរការគិតរបស់អ្នក
បើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យអ្នកជឿថា
-
អ្វីក៏អាចទៅរួចដែរ
-
បើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យអ្នកដឹងថាអ្នកអាច
ធ្វើអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចបានក្នងជីវិត
-
បានន័យថាខ្ញុំសម្រេចកិច្ចការខ្ញុំហើយ
ហើយអ្នកទើបតែចាប់ផ្ដើមទេ។
-
សុបិនតទៀត។ មានជំនឿចិត្តតទៀត។
-
អរគុណដែលបានជឿជាក់លើខ្ញុំ
-
អរគុណដែលជាចំណែកនៃសុបិនរបស់ខ្ញុំ។
-
ហើយនេះជាអំណោយខ្ញុំឱ្យអ្នក៖
-
អ្វីដែលមិនអាចទៅរួចមិនមែន...
-
ទស្សនិកជន៖ មិនអាចធ្វើបានទេ។
-
ដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយជាផ្នែកនៃអំណោយ។
-
(ស្នូរទះដៃ)
-
អរគុណ។
-
(ស្នូរទះដៃ)
-
(អបអរសាទរ)
-
ពិធីករ៖ អរគុណ ដាន មេយើរ អស្ចារ្យមែន!