હું શરણાર્થી છોકરીઓના શિક્ષણ માટે કેમ લડું છું (મારી જેવી)

બાળપણમાં યુદ્ધગ્રસ્ત દક્ષિણ સુદાનથી ભાગી ગયા પછી, મેરી મેકરને કેન્યાના કાકુમા શરણાર્થી શિબિરમાં શાળામાં સુરક્ષા અને આશા મળી. હવે તે યુવા શરણાર્થીઓની એક શિક્ષિકા છે, તે શિક્ષણને જીવનના પુનર્નિર્માણ માટે આવશ્યક સાધન તરીકે જુએ છે - અને છોકરીઓની પેઢીને સશક્તિકરણ કરે છે જેમને વર્ગખંડમાં પ્રવેશની ઘણી વાર ઇનકાર કરવામાં આવે છે. "યુદ્ધના બાળક માટે, શિક્ષણ તેમના નુકસાનના આંસુઓને શાંતિના ઉત્સાહમાં ફેરવી શકે છે," મેકર કહે છે.

આપણે ક્યાં જન્મ લેવો તે પસંદ કરતા નથી.

આપણા માતાપિતા કોણ છે તે
આપણે પસંદ કરતા નથી.

પરંતુ આપણે આપણી જિંદગી કેવી રીતે
જીવીશું તે પસંદ કરીએ છીએ.

મેં જન્મ લેવાનું પસંદ કર્યું નથી
દક્ષિણ સુદાનમાં,

સંઘર્ષ સાથે દેશમાં ઝઘડો.

મેં મારું નામ પસંદ કર્યું નથી -

ન્યારીક,

જેનો અર્થ છે "યુદ્ધ."

મેં હંમેશાં તેને નકારી કાઢયું છે

અને તે તમામ વારસો જેમાં તેનો જન્મ થયો હતો.

હું મેરી કહેવાનું પસંદ કરું છું.

એક શિક્ષક તરીકે, હું ઊભી રહી
120 વિદ્યાર્થીઓ સામે,

તેથી આ તબક્કો મને ડરાવતો નથી.

મારા વિદ્યાર્થીઓ યુદ્ધગ્રસ્ત
દેશોમાંથી આવે છે.

તેઓ એકબીજાથી ઘણા અલગ છે,

પરંતુ તેમની પાસે એક વસ્તુ સમાન છે:

તેઓ તેમના ઘરેથી ભાગી ગયા
જીવંત રહેવા માટે.

તેમાંથી કેટલાકના માતાપિતા છે જે
દક્ષિણ સુદાન માં ઘરે પાછા

જે એકબીજાને મારી રહ્યા છે

કારણ કે તેઓ એક અલગ જાતિના છે
અથવા તેઓની માન્યતા જુદી છે.

અન્ય આફ્રિકાના અન્ય યુદ્ધ દ્વારા
વિનાશક દેશોમાંથી આવે છે

પરંતુ જ્યારે તેઓ મારા વર્ગમાં
પ્રવેશ કરે છે,તેઓ મિત્રો બનાવે છે,

તેઓ સાથે ઘરે ચાલે છે,

તેઓ એક સાથે તેમના હોમવર્ક કરે છે.

મારા વર્ગમાં કોઈ તિરસ્કારની મંજૂરી નથી.

મારી વાર્તા અન્ય ઘણા શરણાર્થીઓ જેવી છે.

યુદ્ધ ત્યારે થયું જ્યારે હું હજી બાળક હતી.

અને મારા પિતા,

જે ગેરહાજર રહ્યા હતા
મારા મોટાભાગના પ્રારંભિક બાળપણમાં,

બીજા માણસો જે કરી
રહ્યા હતા તે કરી રહ્યા હતા:

દેશ માટે લડતા.

તેને બે પત્નીઓ અને ઘણા બાળકો હતા.

મારી માતા તેની બીજી પત્ની હતી,

તેની સાથે 16 વર્ષની ઉંમરે લગ્ન કર્યા.

આ ફક્ત એટલા માટે છે કારણ કે મારી માતા
નબળી પૃષ્ઠભૂમિમાંથી આવ્યા,

અને તેની પાસે કોઈ વિકલ્પ નહોતો.

મારા પિતા, બીજી બાજુ, શ્રીમંત હતા.

તેની પાસે ઘણી ગાયો હતી.

ગોળીબાર એ દિવસનો ક્રમ હતો.

મારા સમુદાય પર સતત હુમલો થતો હતો.

સમુદાયો એકબીજા સાથે લડતા જેમ કે
તેઓ નાઇલ નદી કિનારે પાણી લીધું હતું.

પરંતુ તે બધુ જ નહોતું.

વિમાનો કાંતણ છોડી દેશે
અને ભયાનક બોમ્બ

કે લોકોના અંગ કાપી નાખે છે.

પરંતુ સૌથી ભયાનક બાબત
દરેક એક માતાપિતા માટે

તેમના બાળકોનું અપહરણ થતું જોવાનું હતું
અને યુવાન સૈનિકોમાં ફેરવાતા.

મારી માતાએ ખાઈ ખોદી

તે જલ્દીથી અમારું ઘર બની ગયું.

પરંતુ હજી સુધી, અમને સુરક્ષિત લાગ્યું નથી.

તેણીને અમારા માટે સલામત સ્થાનની શોધમાં ભાગવું પડ્યું.

હું ચાર વર્ષની હતી,
અને મારી બે નાની બહેન હતી.

અમે લોકોના વિશાળ સમૂહમાં જોડાયા,

અને સાથે અમે ચાલ્યા
ઘણા વેદનાકારક દિવસો માટે

સુરક્ષિત સ્થાનની શોધમાં.

પરંતુ અમે ભાગ્યે જ આરામ કરી શકીએ

પહેલાં ફરી હુમલો કરવામાં આવ્યો.

મને યાદ છે કે મારી માતા ગર્ભવતી હતી,

જ્યારે તે વળાંક લેતી
મને અને મારી નાની બહેનને લઇ જવા.

અમે આખરે તેને પાર બનાવ્યું
કેન્યાની સરહદ, હા.

પરંતુ તે મેં કરેલી મારા સમગ્ર
જીવન લાંબી મુસાફરી હતી

મારા પગ છાલ્લાથી કાચા હતા.

અમારા આશ્ચર્ય માટે,

અમને પરિવારના અન્ય સભ્યો મળ્યાં
જે અગાઉ છાવણીમાં ભાગ્યા હતા,

આજે તમે બધા જ ક્યાં છો,

કાકુમા કેમ્પ.

હવે, હું ઈચ્છું છું કે તમે બધા ખૂબ
શાંત રહો માત્ર એક ક્ષણ માટે

તમે તે સાંભળો છો?

શાંતિનો અવાજ.

ગોળીબાર નહિ.

શાંતિ, છેલ્લે.

તે આ શિબિરની મારી પ્રથમ સ્મૃતિ હતી.

જ્યારે તમે યુદ્ધ ક્ષેત્રમાંથી ખસેડો

અને કાકુમા જેવી સલામત જગ્યા પર આવો,

તમે ખરેખર દૂર ગયા છો.

હું ફક્ત છાવણીમાં રહી
જોકે, ત્રણ વર્ષ માટે.

મારા પિતા, જે ગેરહાજર રહ્યા હતા
મારા મોટાભાગના પ્રારંભિક બાળપણમાં,

મારા જીવન માં પાછા આવ્યા.

અને તેણે મારા માટે આયોજન કર્યું
મારા કાકા સાથે જવા માટે

નાકુરુમાં અમારા પરિવારને.

ત્યાં, મને મારા પિતાની પહેલી પત્ની મળી,

મારી સાવકી બહેનો અને મારા સાવકા ભાઈઓ.

મેંશાળામાં પ્રવેશ મેળવ્યો.

મને શાળામાં મારો પહેલો દિવસ યાદ છે -
હું ફરીથી ગાઈ શકું અને હસી શકું -

અને મારી શાળાનો પ્રથમ સેટ
ગણવેશ, વિશ્વાસ કરો

તે અદ્ભુત હતું.

પણ પછી મને ખ્યાલ આવ્યો

મારા કાકાને તે યોગ્ય નથી લાગ્યું
મને શાળાએ જવા માટે,

ફક્ત એટલા માટે કે હું એક છોકરી હતી.

મારા સાવકા ભાઈઓ તેની
પ્રથમ પ્રાધાન્યતા હતા.

તે કહેશે, "છોકરીને ભણાવી
સમયનો બગાડ છે. "

અને તે કારણોસર, હું શાળા ના
ઘણા દિવસો ચૂકી ગઈ,

કારણ કે ફી ચૂકવવામાં આવી ન હતી.

મારા પિતા અંદર ગયા

અને મારા માટે
બોર્ડિંગ સ્કૂલ જવા માટેનું આયોજન થયું.

તેમણે મારામાં જે વિશ્વાસ મૂક્યો
તે મને યાદ છે આવનારા વર્ષો સુધી.

તે કહેશે, "શિક્ષણ એ એક પ્રાણી છે
કે તમે કાબુ છે.

શિક્ષણ સાથે, તમે બચી શકો છો.

શિક્ષણ તમારા પહેલા પતિ હશે. "

અને આ શબ્દો સાથે આવ્યા
તેનું પ્રથમ મોટું રોકાણ.

હું નસીબદાર લાગી!

પરંતુ મને લાગતું કંઈક ખૂટે છે:

મારી મમ્મી.

મારી માતા બાકી હતી
શિબિર પાછળ,

અને મેં તેને છોડી
ત્યારથી મેં તેને જોઈ નહોતી.

છ વર્ષ
ખરેખર લાંબા હતા તેને જોયા વિના.

હું એકલી હતી,

શાળા માં,

જ્યારે મેં તેના મૃત્યુ વિશે સાંભળ્યું.

મેં ઘણા લોકોને પાછા દક્ષિણ
સુદાનમાં પાછા જોયા છે

તેમના જીવન ગુમાવતાં.

મેં પડોશીઓ પાસેથી સાંભળ્યું છે

તેમના પુત્રો, તેમના પતિ ગુમાવતાં,

તેઓના બાળકો.

પરંતુ મેં ક્યારેય એવું વિચાર્યું નથી
મારા જીવન માં ક્યારેય આવશે.

એક મહિના પહેલા, મારી સાવકી મા,

જેણે મને ખૂબ સારું કર્યું
પાછા નાકુરુમાં, પ્રથમ મૃત્યુ પામ્યા.

ત્યારે મને ખ્યાલ આવી ગયો
ચાર છોકરીઓને જન્મ આપ્યા પછી,

મારી માતાએ આખરે
કંઈક જન્મ આપ્યો હતો

કે તેણી કરી શકે છે
સમુદાયમાં સ્વીકારવામાં આવશે -

એક બાળક છોકરો,

મારા બાળક ભાઈ.

પરંતુ તે પણ,

મૃતકોની યાદીમાં જોડાયા.

મારા માટે સૌથી દુખદાયક ભાગ

હકીકત એ હતી કે હું સક્ષમ ન હતી
મારી માતાના દફન માટે હાજરી આપવા.

મને મંજૂરી નહોતી.

તેઓએ કહ્યું કે તેના પરિવારને
તે યોગ્ય નથી લાગ્યું

તેના બાળકો માટે, જે બધી છોકરીઓ છે,
તેના દફન માટે હાજરી આપવા માટે,

ખાલી કારણ કે અમે છોકરીઓ હતી.

તેઓ મને વિલાપ કરશે અને કહેશે,

"મેરી, તમારી ખોટ બદલ અમે દિલગીર છીએ.

અમને દિલગીર છે કે તમારા માતાપિતા
કોઈ પણ સંતાનને પાછળ છોડ્યો નહીં. "

અને મને આશ્ચર્ય થશે:

આપણે શું?

આપણે બાળકો નથી?

મારા સમુદાયની માનસિકતામાં,

માત્ર છોકરાની બાળકમાં ગણતરી.

અને તે કારણોસર,
હું જાણતી હતી કે આ મારો અંત હતો.

પણ હું સૌથી મોટી છોકરી હતી.

મારે મારા ભાઈ-બહેનનું ધ્યાન રાખવું પડ્યું.

મારે તેઓ શાળાએ ગયા તેની ખાતરી કરવી પડી.

હું 13 વર્ષની હતી.

હું તે કેવી રીતે કરી શકું?

હું છાવણીમાં મારા ભાઈ-
બહેનનું ધ્યાન રાખવા પાછી આવી.

મને ક્યારેય આટલું અટવાયું નથી લાગ્યું.

પરંતુ તે પછી, મારી એક માસી, આન્ટી ઓકોઇ,

મારી બહેનોને લેવાનું નક્કી કર્યું.

મારા પિતાએ મને જુબાથી પૈસા મોકલ્યા
મારા પાછા શાળા પર જવા માટે.

બોર્ડિંગ સ્કૂલ સ્વર્ગ હતી,
પરંતુ તે પણ ખૂબ મુશ્કેલ હતું.

મને મુલાકાતના દિવસો દરમિયાન યાદ છે
જ્યારે માતાપિતા શાળાએ આવશે,

અને મારા પિતા યાદ આવતા.

પરંતુ જ્યારે તે આવ્યા,

તેણે મારામાં સમાન
વિશ્વાસનું પુનરાવર્તન કર્યું.

આ વખતે તે કહેશે,

"મેરી, તમે ભટકાવી શકો નહીં,

કારણ કે તમે ભવિષ્ય છો
તમારા ભાઈ-બહેનોનો. "

પરંતુ તે પછી, 2012 માં,

જીવને એ એક જ વસ્તુ છીનવી લીધી
કે જેના પર હું ચોંટી રહી હતી.

મારા પિતાનું અવસાન થયું.

શાળામાં મારા ગ્રેડ તૂટી પડ્યાં,

અને જ્યારે હું મારી ફાઈનલ હાઇ
સ્કૂલની પરીક્ષાઓમાં બેઠી હતી 2015માં,

હું સી ગ્રેડ મેળવવા માટે બરબાદ થઈ હતી.

ઠીક છે, હું મારા વર્ગમાં
વિદ્યાર્થીઓને કહેતી રહું છું,

"તે એ ની વાત નથી;
તે તમારા શ્રેષ્ઠ કામ કરવા વિશે છે. "

તે મારો શ્રેષ્ઠ ન હતો.

હું નક્કી હતી.

હું પાછી જઈને ફરીથી
પ્રયત્ન કરવા માંગુ છું.

પરંતુ મારા માતાપિતા ચાલ્યા ગયા હતા.

મારી સંભાળ લેવા માટે મારી પાસે કોઈ નહોતું,

અને મારી પાસે તે ફી ભરવા માટે કોઈ નહોતું.

મને ખૂબ નિરાશ લાગ્યું.

પરંતુ તે પછી, મારા એક શ્રેષ્ઠ મિત્ર,

એક સુંદર કેન્યાની મહિલા, એસ્થર કાચા,

આ વિનાશક ક્ષણ દરમિયાન મને બોલાવી,

અને તે એવી હતી, "મેરી,
તમારી ઇચ્છાશક્તિ દૃઢ છે.

અને મારી પાસે એક યોજના છે,
અને તે કામ કરશે. "

જ્યારે તમે તે વિનાશક ક્ષણોમાં હતા,
તમે કંઈપણ સ્વીકારો છો, બરાબર?

તેથી તે યોજના હતી, તેણીએ આયોજન કર્યું હતું
કેટલાક મુસાફરી નાણાં

અમને મુસાફરી કરવા માટે
એનેસ્ટર વિજય ગર્લ્સ હાઇ સ્કૂલ.

મને તે દિવસો ખૂબ સારી રીતે યાદ છે.

જ્યારે અમે આચાર્ય ની કચેરીમાં
પ્રવેશ્યા ત્યારે વરસાદ પડ્યો હતો.

અમે બે ચિકન જેવા ધ્રુજતા હતા
કે જ્યારે વરસાદ પડ્યો હતો,

અને અમે તેની તરફ જોયું.

તેઓ પૂછતા હતા, "તારે શું જોઈએ છે?"

અને અમે તેની તરફ બિલાડીના
ચહેરા સાથે જોયું.

"અમારે ફક્ત શાળાએ પાછા જવું છે."

સારું, માનો કે નહીં,
તેણે અમારી શાળા ફી જ ચૂકવી ન હતી

પણ અમારા ગણવેશ
અને ખોરાક માટે ખિસ્સા પૈસા.

તેના માટે તાળીઓ પાડો.

(તાળીઓ)

જ્યારે મેં મારી હાઇ સ્કૂલ કારકીર્દિ પૂર્ણ કરી,

હું મુખ્ય છોકરી બની.

અને જ્યારે હું કેસીએસઈ માટે બેઠી હતી
બીજી વાર,

હું બી માઇનસ પ્રાપ્ત કરી શકી. તાલીઓ.

(તાળીઓ)

આભાર.

તેથી હું ખરેખર આભાર કહેવા માંગુ છું
એનેસ્ટર વિજય, શ્રી ગાટિમુ

અને આખું એનેસ્ટર ભાઈચારો
મને તે તક આપવા બદલ.

સમય સમય પર,

મારા પરિવારના સભ્યો આગ્રહ કરશે કે
હું અને મારી બહેનને લગ્ન કરવા જોઈએ

જેથી કોઈ આપણું ધ્યાન રાખે.

તેઓ કહેશે,

"અમારી પાસે તમારા માટે એક માણસ છે."

હું લોકોને એ હકીકતથી ખરેખર ધિક્કારું છું
અમને બાળકો કરતાં મિલકત તરીકે લીધાં.

કેટલીકવાર તેઓ મજાકમાં કહેશે,

"તમે તમારું બજાર મૂલ્ય ગુમાવશો

તમે જેટલા વધુ શિક્ષિત બનો છો. "

પરંતુ સત્ય એ છે કે

શિક્ષિત સ્ત્રીનો ભય છે
મારા સમુદાયમાં.

પરંતુ મેં તેમને કહ્યું,
આ હું જે ઇચ્છું એ નથી.

હું 16 વર્ષની ઉંમરે બાળકો મેળવવા માંગતી નથી
જેમ મારી માતાએ કર્યું.

આ મારું જીવન નથી.

ભલે મારી બહેનો
અને હું પીડિત છું,

આપણે ત્યાં કોઈ રસ્તો નથી
તે દિશામાં મથાળું.

હું ઇતિહાસને પુનરાવર્તિત
કરવાનો ઇનકાર કરું છું.

કોઈ છોકરીને શિક્ષિત બનાવશે
સમાન અને સ્થિર મંડળીઓ.

અને શિક્ષિત શરણાર્થીઓ આશા રહેશે

કોઈ દિવસ તેમના દેશોના નિર્માણનું.

છોકરીઓ અને મહિલાઓ પાસે છે
આ રમવા માટે એક ભાગ

પુરુષો જેટલું જ.

સારું, અમારા કુટુંબમાં પુરુષો છે
કે મને આગળ વધવા માટે પ્રોત્સાહિત:

મારા સાવકા ભાઈઓ
અને મારી સાવકી બહેનો.

જ્યારે મેં મારી હાઇ
સ્કૂલ કારકીર્દિ પૂર્ણ કરી,

મેં મારી બહેનોને નૈરોબી ખસેડ્યા,
જ્યાં તેઓ મારી સાવકી બહેન સાથે રહે છે.

તેઓ એક મકાનમાં 17 લોકો રહે છે.

પણ અમને દયા ન કરો.

સૌથી અગત્યની બાબત
એ છે કે તે બધા યોગ્ય શિક્ષણ મેળવે છે.

આજના વિજેતાઓ

ગઈકાલે હારનારાઓ છે,

પરંતુ જેણે ક્યારેય હાર માની નથી.

અને તે જ આપણે છે,

મારી બહેનો અને હું.

અને મને તેનો ગર્વ છે.

જીવનમાં મારું સૌથી મોટું રોકાણ -

(તાળીઓ)

મારી બહેનોનું શિક્ષણ છે.

શિક્ષણ સમાન અને ઉચિત તક બનાવે છે
દરેકને તે બનાવવા માટે.

હું વ્યક્તિગત રીતે શિક્ષણ માનું છું
બધા અભ્યાસક્રમ વિશે નથી.

તે મિત્રતા વિશે છે.

તે અમારી પ્રતિભા શોધવા વિશે છે.

તે આપણા ભાગ્યને શોધવા વિશે છે.

હું, ઉદાહરણ તરીકે, ભૂલીશ નહીં
મને જે આનંદ થયો

જ્યારે મેં પ્રથમ પાઠ શાળામાં ગાયો હતો,

જે હજી પણ મારો ઉત્કટ છે.

પરંતુ હું તે મેળવી શકી ન હોત

અન્યત્ર, બીજે ક્યાંક.

એક શિક્ષક તરીકે, હું જોઉં છું
પ્રયોગશાળા તરીકે મારો વર્ગખંડ

કે જે માત્ર પેદા કરે છે
કુશળતા અને જ્ઞાન

પણ સમજ અને આશા.

ચાલો એક વૃક્ષ લઈએ.

એક ઝાડ તેની ડાળીઓ કાપી શકે છે,

પરંતુ તેને પાણી આપો, અને તો
નવી શાખાઓ થશે,

યુદ્ધ બાળક માટે,

એક શિક્ષણ તેમના નુકસાનના આંસુ ફેરવી શકે છે
શાંતિ માટે ઉત્કટ માં.

અને તે કારણોસર, હું હાર માનવાનો ઇનકાર કરું છું
મારા વર્ગના એક જ વિદ્યાર્થી પર.

(તાળીઓ)

શિક્ષણ મટાડવું.

શાળા વાતાવરણ

તમને આગળ ધ્યાન કેન્દ્રિત
કરવા માટે ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે.

ચાલો તેને આ રીતે લઈએ:

જ્યારે તમે હલ કરવામાં વ્યસ્ત છો
ગાણિતિક સમીકરણો,

અને તમે કવિતાને યાદ કરી રહ્યા છો,

તમે હિંસા ભૂલી જાઓ છો
કે તમે ઘરે પાછી જોઈ.

અને તે શિક્ષણની શક્તિ છે.

તે શાંતિ માટે આ સ્થાન બનાવે છે.

કાકુમા શીખનારાઓ સાથે જોડાઈ રહી છે.

85,000 થી વધુ વિદ્યાર્થીઓ
અહીંની શાળાઓમાં નોંધણી કરાવી છે,

જે 40 ટકા બનાવે છે
શરણાર્થીઓની વસ્તી.

તેમાં બાળકોએ ઘરે પાછા યુદ્ધ કારણે
શિક્ષણ ગુમાવેલા વર્ષોનો સમાવેશ થાય છે.

અને હુંતમને એક પ્રશ્ન પૂછવા માંગું છું:

જો શિક્ષણ વિશે છે
આશાની પેઢી બનાવવી,

કેમ ત્યાં 120 વિદ્યાર્થીઓ છે
મારા વર્ગમાં ભરેલા?

તે માત્ર છ ટકા કેમ છે
પ્રાથમિક શાળાના વિદ્યાર્થીઓ

તેને ઉચ્ચ શાળામાં બનાવી રહ્યા છે,

ખાલી કારણ કે આપણી પાસે નથી
તેમના માટે પૂરતા સ્થળો?

અને તે માત્ર એક ટકા કેમ છે
માધ્યમિક શાળા સ્નાતકો

યુનિવર્સિટીમાં બનાવી રહ્યા છે?

મેં એમ કહીને શરૂઆત
કરી કે હું એક શિક્ષક છું.

પણ ફરી એકવાર, હું વિદ્યાર્થી બની ગઈ છું.

માર્ચમાં, હું રવાંડા ગઈ

શિષ્યવૃત્તિ કાર્યક્રમ પર
જેને "બ્રિજ 2 રવાંડા" કહે છે.

તે યુનિવર્સિટીઓ માટે
વિદ્વાનો તૈયાર કરે છે.

તેઓ સ્પર્ધા કરવાની તક મળી શકશે
વિદેશની યુનિવર્સિટીઓ માટે.

મારી પાસે હવે શિક્ષકો છે
મને શું કરવું તે કહેતા,

તેના બદલે બીજી રીતે રાઉન્ડ.

લોકો ફરી એકવાર મારામાં રોકાણ કરે છે.

તેથી હું તમને બધાને પૂછવા માંગું છું
યુવાન શરણાર્થીઓ રોકાણ કરવા માટે.

ઝાડનો વિચાર કરો
જેનો આપણે પહેલાં ઉલ્લેખ કર્યો છે.

આપણે તેને રોપવાની પેઢી છીએ,

જેથી આગામી પેઢી તેને પાણી આપી શકે,

અને એક કે જે અનુસરે છે
છાયા નો આનંદ થશે.

તેઓ લાભ મેળવશે.

અને તે બધાનો સૌથી મોટો ફાયદો

એક શિક્ષણ છે કે જે ચાલશે.

આભાર.

(તાળીઓ)