Τι συνέβη όταν εξετάσαμε χιλιάδες εγκαταλελειμμένα κιτ βιασμού στο Ντιτρόιτ

Το 2009, 11.341 μη ελεγμένα κιτ βιασμού -κάποια από τη δεκαετία του 1980- βρέθηκαν σε μια ερημωμένη αποθήκη που κάποτε χρησιμοποιούσε η αστυνομία του Ντιτρόιτ για την αποθήκευση αποδεικτικών στοιχείων. Όταν αυτό το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε, η εισαγγελέας Κιμ Γουόρδι έβαλε ένα πλάνο σε ισχύ για να αποδώσει δικαιοσύνη στα χιλιάδες θύματα. Σε αυτή τη δυνατή ομιλία που μας αφυπνίζει, η Γουόρδι εξηγεί πώς το γραφείο της βοήθησε να αναπτυχθεί ένα καινοτόμο πρόγραμμα για να καταγράφει και να ελέγχει αυτά τα κιτ -- και καλεί για εθνική προσπάθεια για να λυθεί το πρόβλημα των συσσωρευμένω κιτ βιασμού.

Τον Αύγουστο του 2009, το γραφείο μου
αντεπεξήλθε σε δύο σοβαρά σκάνδαλα.

Το πρώτο ήταν η σύλληψη, δίκη, καταδίκη,

και επακόλουθη φυλάκιση
του πολύ δημοφιλούς δημάρχου του Ντιτρόιτ.

Το δεύτερο οδήγησε στο κλείσιμο του
εγκληματολογικού αστυνομικού εργαστηρίου.

Νόμιζα ότι τίποτε άλλο
δεν μπορούσε να πάει στραβά.

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο.

(Γέλια)

Στην άλλη άκρη της γραμμής
με κομμένη την ανάσα

ήταν ο υπαρχηγός
της ειδικής μονάδας θυμάτων.

Είπε, «Αφεντικό,
δεν θα πιστέψεις τι είδα μόλις».

Ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι μου,

γιατί ήξερα ενστικτωδώς

ότι το Ντιτρόιτ ετοιμαζόταν
να πληγεί από ένα τρίτο σοβαρό σκάνδαλο,

μέσα σε έναν περίπου χρόνο.

Μου είπε ότι είχε μόλις επισκεφτεί αυτό
που νόμιζε ότι ήταν μια ερημωμένη αποθήκη

όπου η αστυνομία του Ντιτρόιτ
αποθήκευε πειστήρια.

Μέσα βρίσκονταν 11.341 παρατημένα,

μη ελεγμένα κιτ βιασμού.

Ορισμένα χρονολογούνταν από το 1980.

Και μερικά είναι τώρα πάνω από 40 ετών.

Αυτά τα κιτ ξεχείλιζαν
από μεγάλες μαύρες σκουπιδοσακούλες

και άδεια βαρέλια λαδιού.

Κάθε κιτ αντιπροσώπευε ένα θύμα,

κυρίως μια γυναίκα,

που είχε πέσει θύμα
βίαιης σεξουαλικής επίθεσης.

Κάθε θύμα εθελοντικά υπέμεινε την πολύωρη
διαδικασία συλλογής πειστηρίων με το κιτ,

ελπίζοντας ότι από τα αποτελέσματα
θα έβρισκαν τον δράστη.

Εν αγνοία τους, και των 11.341,

αυτά τα κιτ ποτέ δεν ελέγχθηκαν.

Δεν μπορώ να περιγράψω -- α!

Παρεμπιπτόντως, πριν συνεχίσω,

στο μεσοδιάστημα αυτών των 40 ετών,

οι δράστες ήταν ελεύθεροι να συνεχίζουν
να διαπράττουν εγκλήματα ατιμώρητοι.

Δεν μπορώ να σας πω ή να σας περιγράψω
πόσο εξοργισμένη και θυμωμένη ήμουν.

Υπήρξα κι εγώ θύμα σεξουαλικής επίθεσης,

πολλές δεκαετίες πριν,
όταν σπούδαζα νομική.

Είμαι επίσης μητέρα τριών κοριτσιών,
μιας 21χρονης και εννιάχρονων διδύμων.

Σοκαρίστηκα περισσότερο όταν έμαθα
-αν ήταν δυνατόν να σοκαριστώ παραπάνω-

ότι το πιο παλιό από αυτά τα κιτ
-ένα από τα παλιότερα-

ανήκε σε ένα κορίτσι οχτώ χρονών.

Θα σας πω την ιστορία της,
αλλά θα την αποκαλώ Νατάσα.

Στις 2 Ιανουαρίου 1990, η Νατάσα ήταν
σπίτι κι ένας άντρας χτύπησε την πόρτα.

Ο άντρας γνώριζε τη γειτονιά της

και τις κινήσεις της οικογένειά της,

αλλά η Νατάσα δεν τον ήξερε.

Της είπε ότι η γιαγιά της,
η μόνη μητέρα που είχε γνωρίσει,

είχε εμπλακεί σε ένα τρομερό ατύχημα

και ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ
του σπιτιού του και τη ζητούσε.

Η Νατάσα τρομοκρατημένη ότι θα έχανε
τη γιαγιά της, πήγε μαζί του.

Αλλά, φυσικά, όλοι γνωρίζουμε
ότι η γιαγιά της δεν ήταν εκεί.

Μόλις απομόνωσε τη Νατάσα,
που ήταν οχτώ χρονών,

άρχισε να τη βιάζει με αγριότητα.

Τη βίασε με το στόμα του,
τα δάχτυλα και το πέος του.

Ακόμη έβαλε δια της βίας το πέος του
μέσα το στόμα της.

Όταν τελείωσε, τη διέταξε να ντυθεί,

ντύθηκε κι εκείνος,

και της έδεσε τα μάτια με ύφασμα.

Και την πήγε σε μια εργοστασιακή περιοχή
στην άκρη της γειτονιάς.

Τη ρώτησε αν ήξερε -
της έβγαλε το ύφασμα

και τη ρώτησε αν γνώριζε
πώς να πάει σπίτι από εκεί.

Και όταν έδειξε ότι ήξερε,
την άφησε και έφυγε.

Ο βιασμός της Νατάσα δηλώθηκε αμέσως,

κι έγινε το κιτ βιασμού.

Τώρα, η διαδικασία για το κιτ βιασμού
τρομοκρατεί τις ενήλικες γυναίκες.

Μπορείτε να διανοηθείτε πώς ήταν
για ένα παιδί δευτέρας δημοτικού,

που ακόμα είχε κοτσιδάκια,
και ακόμα πίστευε στον Άγιο Βασίλη,

να υπομείνει αυτή την εξέταση;

Το κιτ της Νατάσα καθόταν στο ράφι
σε αυτή την ερημωμένη αποθήκη

για 26 χρόνια.

Η Πάμελα, 19 χρονών,

-θα την αποκαλώ Πάμελα,
δεν τη λένε έτσι-

ήταν δεκαεννιά ετών,
περπατούσε στον δρόμο

αφού είχε γυρίσει
από επίσκεψη στο αγόρι της.

Την άρπαξε κάποιος από πίσω,

και ένιωσε στο πλευρό της
κάτι που νόμιζε πως ήταν όπλο.

Την πήγε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι,

σε ένα υπνοδωμάτιο εκεί,
που ήταν γεμάτο σκουπίδια.

Κάθε φορά που αντιστεκόταν,

τη χτυπούσε στο πρόσωπο και στο κεφάλι.

Τη βίασε άγρια στο πάτωμα του υπνοδωματίου

που ήταν γεμάτο από σκουπίδια.

Όταν τελείωσε,

έβαλε τα ρούχα του,

έκλεψε τα χρήματά της και απλώς έφυγε.

Η Πάμελα επίσης δήλωσε
τον βιασμό της αμέσως.

Έκανε κι αυτή το κιτ βιασμού.

Και όπως της Νατάσα,
το κιτ της έμεινε στο ράφι για 15 χρόνια.

Τώρα, οι εγκληματίες, όπως αυτοί
που βίασαν τη Νατάσα και την Πάμελα,

συχνά αφήνουν το DNA τους
στον τόπο του εγκλήματος.

Αλλά για ένα θύμα βιασμού,
το σώμα τους είναι ο τόπος εγκλήματος.

Οπότε πολλοί επιλέγουν να περάσουν αυτήν
την πολύωρη διαδικασία συλλογής υλικού

που απαιτεί κάθε εκατοστό
και κάθε κοιλότητα στο σώμα του θύματος

να εξεταστεί διεξοδικά για γενετικό υλικό
και να φωτογραφηθεί.

Και όλα αυτά αφού μόλις
έχουν υποστεί μια βίαιη επίθεση.

Ο λόγος που οι περισσότεροι το κάνουν,
που έχουν κάνει το κιτ,

είναι επειδή θέλουν οι εγκληματολόγοι
να μελετήσουν το κιτ βιασμού.

Κι αν όλα πάνε καλά,
να βρουν ένα γενετικό προφίλ

που θα βοηθήσει
να αναγνωρίσουν τον δράστη.

Μόλις οι εγκληματολόγοι βρουν
αυτό το γενετικό προφίλ,

το εισάγουν στο CODIS,
ελπίζοντας να βρεθεί αντιστοιχία.

Το CODIS είναι γεμάτο με προφίλ DNA
ανθρώπων που έχουν συλληφθεί

ή/και έχουν καταδικαστεί
για συγκεκριμένα καθορισμένα αδικήματα.

Αν όντως ένα προφίλ φτιαχθεί
και εισαχθεί στο CODIS,

μπορεί να βοηθήσει να αναγνωριστεί
ο δράστης μέσα σε λίγα λεπτά.

Το CODIS σημαίνει
Σύστημα Αναζήτησης Γενετικών Τύπων.

Τώρα, πώς φτάσαμε ως εδώ;

Το Ντιτρόιτ δεν είχε χρήματα.

Τότε που βρέθηκαν αυτά τα κιτ,

κόστιζε έως και 1.500 δολάρια το ένα
για να ελεγχθούν.

Οπότε, υπολογίστε πόσο θα κόστιζαν όλα.

Επιπλέον αυτού,

μέσα σε τέσσερα χρόνια
από τότε που βρέθηκαν το 2009,

το Ντιτρόιτ θα γινόταν ο μεγαλύτερος δήμος
στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών

που δήλωνε πτώχευση.

Δε γνωρίζαμε τι επρόκειτο να κάνουμε.

Αλλά όχι μόνο αυτό.

Καθώς αρχίσαμε να μελετάμε
πώς αυτό πιθανώς συνέβη,

ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν
κι άλλα ζητήματα εκτός από οικονομικά.

Κατά τη διάρκεια εκείνων των δεκαετιών
που τα κιτ έμεναν στην αποθήκη,

ανακαλύψαμε ότι έγιναν πολλαπλές
αλλαγές στην ηγεσία της αστυνομίας,

με διαφορετικές προτεραιότητες
και διαφορετική ατζέντα.

Ήταν θλιβερά ανεπαρκής η εκπαίδευση για
τους αστυνομικούς σεξουαλικών εγκλημάτων

στο αστυνομικό τμήμα γενικώς.

Το τμήμα ήταν επί χρόνια
ανεπαρκώς επανδρωμένο,

και είχαν θέματα με τους πόρους.

Και διαρκώς έριχναν το φταίξιμο στα θύματα

όταν αυτά προσέρχονταν
για να δηλώσουν τα εγκλήματα.

Αυτό είναι η κουλτούρα του βιασμού.

Και εξαιτίας αυτού του κατηγορώ

προς κάποιον που του είχαν επιτεθεί βίαια

μερικά θύματα μέχρι που χλευάστηκαν

προκειμένου να μην συνεχίσουν
με την υπόθεσή τους.

Το βασικό είναι πως 11.341 κιτ βιασμού
παρέμειναν στο ράφι.

Εγώ ήθελα διαφάνεια.

Αναρωτήθηκα: Πώς στο καλό
θα αποφύγουμε να εξαπλωθεί;

Δεν θέλω να κάνω όλη αυτή τη δουλειά
και πέντε, 10 χρόνια από τώρα,

να έχουμε το ίδιο πρόβλημα.

Εκείνη την εποχή, οι αστυνομικοί
είχαν τη διακριτική ευχέρεια

για το αν και πότε

επρόκειτο να υποβάλουν για έλεγχο

οποιοδήποτε κιτ βιασμού
είχαν στη δικαιοδοσία τους.

Αυτό έπρεπε να αλλάξει.

Έπρεπε να τους αφαιρέσουμε
αυτή την αρμοδιότητα

και να ψηφίσουμε κρατικούς νόμους

για να εξασφαλίσουμε ότι κάθε κιτ
που δόθηκε από το θύμα στις αρχές

θα ελέγχεται αμέσως.

Ήξερα επίσης ότι έπρεπε
να εφαρμοστεί κάποιο σύστημα

που να κρατά τους πάντες ειλικρινείς
και υπόλογους για τις πράξεις τους,

στο οποίο θα γνωρίζαμε
πού ήταν αυτά τα κιτ, ανά πάσα στιγμή.

Η απάντηση ήταν απλή.

Σκεφτείτε όλα τα εκατοντάδες χιλιάδες

και ίσως εκατομμύρια πακέτα,

που μεταφέρονται καθημερινά
από μεταφορικές εταιρίες.

Σκανάρονται και παρακολουθούνται,

και ξέρουν που βρίσκονται σε κάθε σπιθαμή,

από την ώρα που εισέρχονται στην αποθήκη,

μέχρι την ώρα που το πακέτο φτάνει
στην εξώπορτα του αγοραστή.

Γιατί να μην ήταν εφικτό αυτό με τα κιτ;

Δεν είχα πρόθεση να επαναφεύρω τον τροχό.

Οπότε επικοινώνησα με τη UPS.

Η UPS, μέσα σε δύο εβδομάδες
-σε μόλις δύο εβδομάδες-

από την πρώτη μας συνάντηση,

είχαν σχεδιάσει ένα μεγάλο πλάνο

όπου περιέλαβαν όλα
τα ενδιαφερόμενα μέρη --

τους αστυνομικούς, εισαγγελείς,
τις ιατρικές μονάδες,

τις νοσηλεύτριες, τα νοσοκομεία,

το προσωπικό εργαστηρίου
και τους συνήγορους των θυμάτων,

θα μπορούσαν να ξέρουν
πού είναι τα κιτ ανά πάσα στιγμή.

Έστειλαν μια ομάδα ειδικών,

εξέτασαν την περιοχή στο Ντιτρόιτ,
μίλησαν σε όλους τους ενδιαφερόμενους

και ανέπτυξαν ένα σχέδιο,

και μελέτησαν τη διαδρομή του κιτ,

από τη στιγμή που συλλέχθηκε,

μέχρι τη στιγμή
που ελέγχθηκε στο εργαστήριο

και επεστράφη στους αστυνομικούς.

Επίσης ανέπτυξαν μια διαδικτυακή πύλη

όπου όλοι οι ενδιαφερόμενοι είχαν πρόσβαση

ώστε να μπορούν να δουν
πού είναι ένα κιτ ανά πάσα στιγμή.

Η UPS είχε την τεχνολογία,

η UPS ήξερε πώς να τη χρησιμοποιήσει
για να λύσει το πρόβλημα,

ενώ εμείς όχι.

Ξεκινήσαμε -εμείς, εμείς-

η UPS και το γραφείο του εισαγγελέα --

(Γέλια)

ξεκινήσαμε αυτό το πιλοτικό
πρόγραμμα στο Ντιτρόιτ.

Και αρχίσαμε αυτή τη διαδικασία
στις 28 Ιανουαρίου 2015,

μέχρι τις 25 Μαϊου του 2016.

Και σε αυτό το διάστημα

-να θυμάστε, δεν έχουμε
να κάνουμε με όσα βρήκαμε,

γιατί αυτά είχαν ήδη αποθηκευτεί-

αντιμετωπίζουμε κάθε νέο κιτ που ήρθε
μετά από τις 28 Ιανουαρίου 2015.

Και γνωρίζαμε πού βρισκόταν
κάθε κιτ βιασμού.

Για τους 16 μήνες αυτού του πρότζεκτ
δεν χάσαμε ούτε ένα κιτ.

Ούτε ένα.

Γνωρίζαμε πού βρίσκονταν όλα.

(Χειροκρότημα)

Αυτό συνεχίστηκε
μέχρι που η πολιτεία του Μίσιγκαν,

οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της πολιτείας,

πρόσεξαν όλα όσα έκανε η UPS.

Και όλα όσα έκανε το γραφείο μου.

Και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν
κρατική χρηματοδότηση

για να αναπτύξουν ένα πολιτειακό
σύστημα εντοπισμού,

όχι μόνο στο Ντιτρόιτ,
αλλά σε όλη την πολιτεία του Μίσιγκαν.

Ας ελπίσουμε, ότι το σύστημα
θα ενεργοποιηθεί σύντομα.

Αλλά λάτρευα να δουλεύω με τη UPS.

Λάτρεψα την καινοτομία τους,
το πόσο γρήγορα δούλευαν,

την ανορθόδοξη προσέγγιση των ιδεών
για τη λύση ενός καθημερινού προβλήματος,

του οποίου η λύση θα έπρεπε να είναι απλή.

Οπότε, αφού δούλεψα μαζί τους,

ήξερα ότι ακόμη και με μία εταιρεία,

να δουλεύει σε ένα μόνο ζήτημα,

η πρόοδος θα γινόταν.

Το δουλεύουμε αυτό για εννιά χρόνια.

Και ήταν εννιά χρόνια πριν

που διασώσαμε αυτά τα κιτ βιασμού
από την αποθήκη.

Αυτή η αποθήκη έχει πλέον γκρεμιστεί.

Αλλά όλα αυτά τα κιτ είτε έχουν ελεγχθεί,

είτε είναι στα τελευταία στάδια
πριν ελεγχθούν.

Έχουμε ακόμη πολλή δουλειά

όσον αφορά την έρευνα
και δίωξη των υποθέσεων,

αλλά το θέμα μας με τα κιτ
όσον αφορά τον έλεγχο, λύθηκε.

Από τις 28 Ιουνίου 2018,

τα αποτελέσματα στο CODIS μας υπέδειξαν
και ταυτοποίησαν 2.600 υπόπτους.

Αναγνωρίσαμε 861 κατά συρροή βιαστές.

Μόνο εντός του πρότζεκτ.

Δηλαδή 861 πιθανοί κατηγορούμενοι

που έχουν βιάσει εντός του πρότζεκτ
δύο φορές ή παραπάνω.

Και 50 με 75 από αυτούς
έχουν καθένας βιάσει 10 με 15 φορές.

Σε μία πόλη, σε μία πολιτεία.

Επίσης, τα αποτελέσματα του CODIS

απλώνουν τα δίχτυα τους
σε τόπους εγκλήματος,

έχουν συνδέσμους σε 40 πολιτείες
στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σαράντα απ'τις 50 πολιτείες έχουν πρόσβαση
στον έλεγχο που κάνουμε στα κιτ.

Από την Αλάσκα ως τη Φλόριντα,

και από το Μέιν μέχρι τα πιο
νότια μέρη της Καλιφόρνια.

Από τη μια ακτογραμμή ως την άλλη,
μια σειρά από αποτελέσματα στο CODIS.

Η Νατάσα είναι τώρα 36 ετών.

Όταν έμαθε για τη δουλειά
που κάναμε με τα κιτ βιασμού,

επικοινώνησε με το εισαγγελικό
γραφείο της κομητείας Γούεϊν.

Το κιτ της τελικά ελέγχθηκε.

Και αναγνώρισε τον Πωλ Γουόργουικ.

Στο ενδιάμεσο, ο Πωλ
είχε βιάσει άλλες δύο γυναίκες.

Μία στην πολιτεία του Κολοράντο.

Ο Πωλ Γουόργουικ εκτίει τώρα ποινή
στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Μίσιγκαν,

που είναι φυλάκιση 15 έως 40 έτη.

(Χειροκρότημα)

Το κιτ της Πάμελα επίσης ελέγχθηκε.

Και το κιτ της οδήγησε στην αναγνώριση
-το αποτέλεσμα του CODIS-

οδήγησε στην αναγνώριση
του Μπερνάρντ Πίτερσον.

Στο ενδιάμεσο, ο Μπερνάρντ
βίασε 10 ακόμη γυναίκες.

Κάθε μια εκ των οποίων είχε κάνει κιτ.

Και τα κιτ της καθεμίας από αυτές
ήταν στο ράφι δίπλα στο κιτ της Πάμελα.

Για διαφορετικά χρόνια το καθένα.

Ο Μπερνάρντ Πίτερσον εκτίει τώρα ποινή

στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Μίσιγκαν,

ταυτόχρονα
-αυτό σημαίνει την ίδια στιγμή-

60 έως 90 ετών,
και 90 έως 125 ετών,

για τους βιασμούς που διέπραξε.

(Χειροκρότημα)

Ακόμη έχουμε πολλή δουλειά.

Και χρειαζόμαστε απεγνωσμένα
τη βοήθεια ενός ιδιωτικού φορέα.

Χρειαζόμαστε τη βοήθεια
του τεχνολογικού κλάδου.

Για να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε
-δηλαδή θέλουμε αυτοί να αναπτύξουν-

συστήματα διαχείρισης πληροφοριών,

ώστε να μπορούμε όλοι να μιλάμε μεταξύ μας

και να σταματήσουμε τους δράστες

από το να βιάζουν
και να σκοτώνουν ατιμώρητοι.

Επίσης χρειαζόμαστε τη βοήθεια όσων

από εσάς έχετε υπόβαθρο
στο μάρκετινγκ και τη διαφήμιση.

Σας χρειαζόμαστε απεγνωσμένα,

για να αναπτύξετε καμπάνιες για τα παιδιά
και για να μας ακούσουν άλλοι άνθρωποι,

για να σταματήσουμε και να αλλάξουμε
την κουλτούρα των θυμάτων βιασμού

που φοβούνται να εμφανιστούν
εξαιτίας του τι μπορεί να τους συμβεί.

Η UPS ήταν μία εταιρεία, όπως είπα.

Μας βοήθησαν με την καινοτομία τους,

κι έφεραν την επανάσταση στον τρόπο
που εντοπίζουμε τα κιτ βιασμού.

Κάθε όψη της ζωής μας παρακολουθείται.

Κάθε προτίμηση, κάθε διάθεση,

ιστορικό αγορών,
ιστορικό αναζήτησης, ανάγνωσης,

όλο το διαδικτυακό ιστορικό
καταγράφεται πλέον.

Τι θα γινόταν αν καταγράφαμε
τις δραστηριότητες και το πηγαινέλα

των δραστών που διαπράττουν εγκλήματα;

Όπως ο κάποιοι καταγράφουν
κάθε όψη της ζωής μας.

Το 2015, ο Λευκός Οίκος υπό τον Ομπάμα

και το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ

υπολόγισε τον αριθμό των μη ελεγμένων,
εγκαταλειμμένων κιτ βιασμού στις 400.000,

σε όλη τη χώρα.

Τετρακόσιες χιλιάδες.

Πρόκειται για εθνική πανδημία.

Γνωρίζουμε που είναι τα πιο πολλά.

Ο έλεγχός μας έδειξε

ότι γυναίκες βιάστηκαν περιμένοντας
στα οχήματά τους, περιμένοντας φίλους,

στον δρόμο για τη δουλειά,
επιστρέφοντας από τη δουλειά,

σε βενζινάδικα, σε εμπορικά κέντρα.

Και μια από τις πρώτες
υποθέσεις που είχαμε

όταν αυτά τα κιτ άρχισαν να ελέγχονται,

ήταν ένας άντρας που μπήκε από το παράθυρο

και βίασε μια γυναίκα που ήταν στο κρεβάτι
μαζί με τα δύο της παιδιά.

Τη βίασε ενώ ήταν
στο κρεβάτι με τα δυο της παιδιά.

Κάθε φορά που κοιτάω ένα θύμα βιασμού
που έρχεται στο γραφείο μου,

επειδή η υπόθεσή τους κρίνεται

ή τους παίρνει συνέντευξη ο εισαγγελέας,

ή προετοιμάζονται για τη δίκη,

κοιτάζω μέσα στα μάτια τους
και συλλογίζομαι,

δεν έπρεπε να είναι
από αυτές που βιάστηκαν.

Δεν έπρεπε να είναι
μέσα σε εκείνα τα θύματα.

Και ίσως δεν θα ήταν,
αν αυτά τα κιτ είχαν ελεγχθεί εγκαίρως.

Πόσες άλλες είναι σαν την Πάμελα
σε αυτόν τον κόσμο;

Πόσες άλλες σαν τη Νατάσα
σε αυτόν τον κόσμο;

Ίσως να μη μάθουμε ποτέ.

Αλλά αυτό που γνωρίζω
είναι ότι έχετε την τεχνολογία,

ξέρετε να τη χρησιμοποιείτε,

και μπορείτε να μας βοηθήσετε να λύσουμε
το πρόβλημα των συσσωρευμένων κιτ.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)