Return to Video

ดิฉันไม่ใช่แรงบันดาลใจของคุณ ขอบคุณนะคะ

  • 0:00 - 0:02
    ดิฉันเติบโตขึ้นในเมืองเล็กๆ
  • 0:02 - 0:04
    ในรัฐวิคตอเรีย
  • 0:04 - 0:08
    ดิฉันถูกเลี้ยงดูมาเหมือนเด็กทั่วๆ ไป
  • 0:08 - 0:12
    ดิฉันไปโรงเรียน เที่ยวกับเพื่อน
  • 0:12 - 0:14
    ทะเลาะกับน้องสาว
  • 0:14 - 0:16
    ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนคนปกติ
  • 0:16 - 0:20
    ตอนที่ดิฉันอายุ 15 ปี คนที่อยู่ในชุมชนเดียวกับฉัน
  • 0:20 - 0:21
    เข้ามาหาพ่อแม่ฉัน
  • 0:21 - 0:23
    และอยากจะเสนอชื่อของฉัน
  • 0:23 - 0:26
    เพื่อเข้าชิงรางวัลความสำเร็จของชุมชน
  • 0:26 - 0:29
    พ่อกับแม่ของดิฉันจึงได้ตอบกลับไปว่า
    "อืม มันฟังดูดีนะ
  • 0:29 - 0:32
    แต่มีปัญหาอยู่อย่างนึง
  • 0:32 - 0:37
    ลูกของเราไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรเลย"
    (เสียงหัวเราะ)
  • 0:37 - 0:39
    พ่อและแม่ของดิฉันพูดถูก
    อย่างที่คุณรู้
  • 0:39 - 0:42
    ดิฉันไปโรงเรียน ได้เกรดดี
  • 0:42 - 0:44
    ทำงานง่ายๆ หลังเลิกเรียน
  • 0:44 - 0:46
    ในร้านทำผมของแม่
  • 0:46 - 0:48
    และใช้เวลามากมายในการดู
  • 0:48 - 0:51
    ซีรี่ส์เรื่อง บัฟฟี่ นักล่าแวมไพร์ (Buffy the Vampire Slayer)
    และเรื่อง ดอว์สัน ครีก (Dawson's Creek)
  • 0:51 - 0:55
    ใช่ค่ะ ฉันรู้ มันช่างย้อนแย้งอะไรอย่างนี้
  • 0:55 - 0:56
    แต่พ่อและแม่ของฉันพูดถูกนะคะ
  • 0:56 - 0:59
    ดิฉันไม่ได้ทำอะไรที่แปลกประหลาดเลย
  • 0:59 - 1:01
    สักนิดค่ะ
  • 1:01 - 1:04
    ฉันไม่ได้ทำอะไรที่สามารถเรียกได้ว่า
    เป็นความสำเร็จเลย
  • 1:04 - 1:07
    ถ้าคุณเอาความเป็นคนพิการออกจากสมการ
    [ว่าด้วยการประสบความสำเร็จ]
  • 1:07 - 1:11
    หลายปีต่อมา ในปีที่สองที่ดิฉันสอน
  • 1:11 - 1:13
    ในโรงเรียนมัธยมในเมลเบิร์น (Melbourne)
  • 1:13 - 1:18
    ตอนประมาณนาทีที่ 20
    ในคาบวิชากฎหมายของนักเรียน ม.5
  • 1:18 - 1:19
    นักเรียนชายคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า
  • 1:19 - 1:24
    "อาจารย์ครับ เมื่อไหร่ที่อาจารย์จะเริ่ม
    กล่าวสุนทรพจน์สักทีครับ"
  • 1:24 - 1:26
    ดิฉันถามกลับไปว่า "สุนทรพจน์อะไร"
  • 1:26 - 1:27
    อย่างที่คุณรู้ ดิฉันได้สอนนักเรียน
  • 1:27 - 1:30
    เกี่ยวกับกฏหมายของการหมิ่นประมาท
    เป็นเวลา 20 นาที
  • 1:30 - 1:32
    แล้วเด็กคนนั้นก็พูดขึ้นว่า "อาจารย์ก็รู้นี่ครับ
  • 1:32 - 1:34
    แบบ พวกการพูดจูงใจ
  • 1:34 - 1:36
    แบบ ที่คนที่นั่งรถเข็นมาที่โรงเรียน
  • 1:36 - 1:41
    แล้วก็มักจะพูดเกี่ยวกับแรงบันดาลใจน่ะครับ"
  • 1:41 - 1:42
    (เสียงหัวเราะ)
  • 1:42 - 1:47
    "ที่ส่วนมากก็จะพูดในหอประชุมใหญ่"
  • 1:47 - 1:49
    นั่นเป็นตอนที่ฉันนึกขึ้นได้ว่า
  • 1:49 - 1:52
    เด็กคนนี้มีประสบการณ์กับคนพิการ
  • 1:52 - 1:56
    ในฐานะสิ่งของที่ให้แรงบันดาลใจ
  • 1:56 - 1:58
    แต่เราไม่ใช่อย่างนั้น สำหรับนักเรียนคนนี้
  • 1:58 - 1:59
    และนี่ก็ไม่ใช่ความผิดของเขา
  • 1:59 - 2:01
    คือ มันอาจจะเป็นจริงสำหรับใครหลายคน
  • 2:01 - 2:04
    สำหรับหลายคน คนพิการไม่ใช่ครูของเรา
  • 2:04 - 2:07
    หรือหมอของเรา หรือแม้แต่ช่างทำเล็บของเรา
  • 2:07 - 2:13
    พวกเราไม่ใช่คนจริงๆ
    พวกเรามาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ
  • 2:13 - 2:16
    และในความจริงแล้ว ดิฉันนั่งอยู่บนเวทีนี้
  • 2:16 - 2:19
    ดูเหมือนว่าฉันกำลังนั่งในรถเข็นนี้
  • 2:19 - 2:22
    และพวกคุณอาจจะกำลังคาดหวังในตัวดิฉัน
  • 2:22 - 2:27
    ให้เป็นแรงบันดาลใจให้พวกคุณ
    ใช่ไหมคะ (เสียงหัวเราะ)
  • 2:27 - 2:30
    ใช่คะ
  • 2:30 - 2:32
    อืม สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย ดิฉันเกรงว่า
  • 2:32 - 2:35
    จะทำให้พวกคุณผิดหวังอย่างมากค่ะ
  • 2:35 - 2:37
    ดิฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้คุณ
  • 2:37 - 2:40
    แต่มาที่นี่เพื่อบอกว่าพวกเราถูกหลอกมาเสมอ
  • 2:40 - 2:42
    เกี่ยวกับความพิการ
  • 2:42 - 2:44
    ใช่แล้วค่ะ เราถูกหลอกมาโดยตลอด
  • 2:44 - 2:49
    ว่าความพิการนั้นเป็นสิ่งที่ "ไม่ดี"
    "ไม่ ดี" -- ตัวโตๆ เลย
  • 2:49 - 2:52
    มันเป็นสิ่งไม่ดี และการที่ต้องอยู่กับความพิการ
  • 2:52 - 2:54
    ทำให้เราพิเศษ
  • 2:54 - 2:57
    มันไม่ใช่สิ่งเลวร้ายนะคะ และมันก็ไม่ได้
  • 2:57 - 3:00
    ทำให้เราพิเศษ
  • 3:00 - 3:01
    หลายปีที่ผ่านมานี้ เราสามารถ
  • 3:01 - 3:04
    เผยแพร่คำหลอกลวงไปได้ไกลขึ้น
  • 3:04 - 3:06
    ผ่านทางโซเชียลมีเดีย
  • 3:06 - 3:08
    พวกคุณอาจจะเคยเห็นภาพแบบนี้
  • 3:08 - 3:12
    "ความพิการอย่างเดียวในชีวิตคือการมีทัศนคติที่ไม่ดี"
  • 3:13 - 3:17
    หรืออาจจะเป็น "ข้ออ้างของคุณนั้นผิด" ใช่แล้วค่ะ
  • 3:17 - 3:24
    หรือแบบนี้ "ก่อนที่จะล้มเลิก ลองดูก่อน!"
  • 3:24 - 3:25
    นี้เป็นตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ
  • 3:25 - 3:27
    แต่ว่ามันยังมีอีกมากมายข้างนอกนั่น
  • 3:27 - 3:29
    อย่างที่คุณรู้ คุณอาจจะเคยเห็นมันมาบ้าง
  • 3:29 - 3:31
    เด็กสาวที่ไม่มีมือ
  • 3:31 - 3:34
    กำลังวาดรูปด้วยดินสอโดยใช้ปาก
  • 3:34 - 3:36
    คุณอาจจะเคยเห็น รูปของเด็กที่กำลังวิ่ง
  • 3:36 - 3:39
    ด้วยขาเทียมที่ทำจากคาร์บอนไฟเบอร์
  • 3:39 - 3:40
    และรูปภาพเหล่านี้
  • 3:40 - 3:42
    มีอยู่มากมายข้างนอกนั่น
  • 3:42 - 3:46
    มันเป็นสิ่งที่เราเรียกกันว่า ภาพโป๊ของแรงบันดาลใจ
  • 3:46 - 3:48
    (เสียงหัวเราะ)
  • 3:48 - 3:50
    และดิฉันใช้คำว่า "ภาพโป๊" อย่างตั้งใจนะคะ
  • 3:50 - 3:53
    เพราะว่าพวกเขาทำให้คนกลุ่มๆ หนึ่งเป็นเหมือนสิ่งของ
  • 3:53 - 3:56
    เพื่อเป็นประโยชน์ต่อคนอีกกลุ่มหนึ่ง
  • 3:56 - 3:59
    และในกรณีนี้ เรากำลังทำให้คนพิการเป็นเหมือนสิ่งของ
  • 3:59 - 4:02
    เพื่อเป็นประโยชน์แก่คนที่ไม่พิการ
  • 4:02 - 4:04
    จุดประสงค์ของรูปภาพเหล่านี้
  • 4:04 - 4:08
    คือเพื่อเป็นแรงบันดาลใจ เป็นแรงผลักดัน
  • 4:08 - 4:10
    เพื่อที่เราจะได้มองไปที่พวกเขา
  • 4:10 - 4:13
    และคิดว่า "เอาน่ะ ถึงชีวิตของเราจะแย่ยังไง
  • 4:13 - 4:15
    มันอาจจะแย่ไปกว่านี้ก็ได้
  • 4:15 - 4:18
    เราอาจจะเป็นคนนั้นก็ได้"
  • 4:18 - 4:22
    แต่ว่าถ้าหากคุณเป็นคนๆ นั้นล่ะคะ?
  • 4:22 - 4:24
    ฉันจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งที่
  • 4:24 - 4:26
    ฉันได้เจอคนแปลกหน้าเข้ามาหาฉัน
  • 4:26 - 4:29
    อยากจะบอกกับฉันว่า พวกเขาคิดว่าดิฉันกล้าหาญ
  • 4:29 - 4:31
    หรือไม่ก็เป็นแรงบันดาลใจ
  • 4:31 - 4:33
    และมันเป็นอย่างนี้มาเนิ่นนาน ก่อนที่งานของดิฉัน
  • 4:33 - 4:35
    จะถูกเผยแพร่สู่สาธารณะ
  • 4:35 - 4:36
    พวกเขาแค่มาแสดงความยินดีกับฉัน
  • 4:36 - 4:38
    ที่สามารถตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
  • 4:38 - 4:42
    และจำชื่อของตัวเองได้
    (เสียงหัวเราะ)
  • 4:42 - 4:45
    และมันก็คือการทำให้เป็นสิ่งของ
  • 4:45 - 4:47
    รูปภาพพวกนี้ รูปภาพพวกนั้น
  • 4:47 - 4:49
    ได้ทำให้คนพิการกลายเป็นสิ่งของ
  • 4:49 - 4:51
    เพื่อประโชน์ของคนไม่พิการ
  • 4:51 - 4:54
    รูปภาพพวกนั้นมีไว้สำหรับให้พวกคุณดู
  • 4:54 - 4:57
    แล้วคิดว่าเรื่องของคุณไม่ได้แย่เลย
  • 4:57 - 5:01
    เพื่อวางความกังวลของคุณในมุมมองที่กว้างขึ้น
  • 5:01 - 5:04
    และชีวิตของคนพิการ
  • 5:04 - 5:06
    ก็เป็นอะไรที่ยากลำบากจริงๆ นะคะ
  • 5:06 - 5:08
    เราต้องเอาชนะสิ่งต่างๆ
  • 5:08 - 5:10
    แต่สิ่งเหล่านั้นที่เรากำลังเอาชนะ
  • 5:10 - 5:13
    มันไม่ใช่สิ่งที่คุณคิด
  • 5:13 - 5:16
    มันไม่ใช่อะไรเกี่ยวกับร่างกายเราเลยค่ะ
  • 5:16 - 5:18
    ดิฉันใช้คำว่า "คนพิการ" อย่างจงใจนะคะ
  • 5:18 - 5:22
    เพราะดิฉันเห็นด้วยกับทฤษฎีทางสังคม
    ของความพิการ (social model of disability)
  • 5:22 - 5:24
    ที่บอกเราว่า เราจะดูพิการ
  • 5:24 - 5:28
    ในสังคมที่เราอาศัยอยู่
  • 5:28 - 5:31
    มากกว่าความพิการของร่างกายของเรา
    และการวินิจฉัยของแพทย์ค่ะ
  • 5:31 - 5:35
    ดิฉันอยู่กับร่างกายนี้มานาน
  • 5:35 - 5:37
    ดิฉันค่อนข้างชอบมันนะ
  • 5:37 - 5:40
    มันทำสิ่งที่ฉันอยากจะทำ
  • 5:40 - 5:44
    และดิฉันก็ได้เรียนรู้การใช้ร่างกายนี้
    ให้เกิดประโยชน์สูงสุด
  • 5:44 - 5:45
    เหมือนกับที่คุณได้เรียนรู้นั่นแหละค่ะ
  • 5:45 - 5:48
    และมันก็เหมือนกับที่เด็กในรูปภาพเหล่านั้นด้วย
  • 5:48 - 5:51
    พวกเขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดปกติเลย
  • 5:51 - 5:53
    เค้าก็แค่ใช้ร่างกายของเขา
  • 5:53 - 5:56
    ให้เกิดประโยชน์สูงสุด
  • 5:56 - 5:59
    ดังนั้น มันยุติธรรมไหมคะ
    ที่ทำให้พวกเขาเป็นเหมือนสิ่งของ
  • 5:59 - 6:01
    ในแบบที่เราทำกัน
  • 6:01 - 6:03
    เพื่อจะได้แชร์รูปพวกนั้น
  • 6:03 - 6:08
    ทุกๆ คน เวลาที่พูดว่า "คุณคือแรงบันดาลใจ"
  • 6:08 - 6:11
    พวกตั้งใจจะชมนะคะ
  • 6:11 - 6:13
    และดิฉันก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น
  • 6:13 - 6:14
    มันเป็นเพราะการหลอกลวง
  • 6:14 - 6:19
    เพราะเราถูกหลอกลวงว่า
    ความพิการนั้นทำให้เราพิเศษ
  • 6:19 - 6:21
    แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลยค่ะ
  • 6:21 - 6:22
    และดิฉันก็รู้ว่าพวกคุณกำลังคิดอะไร
  • 6:22 - 6:25
    อย่างที่คุณรู้ ดิฉันขึ้นเวทีมาเพื่อดับแรงบันดาลใจ
  • 6:25 - 6:27
    พวกคุณคงกำลังคิดว่า "โธ่ สเตลล่า
  • 6:27 - 6:31
    คุณไม่เคยได้รับแรงบันดาลใจ
    จากบางสิ่งในบางเวลาเลยเหรอ"
  • 6:31 - 6:33
    จริงๆ แล้ว ใช่ค่ะ
  • 6:33 - 6:36
    ดิฉันเรียนรู้จากคนพิการคนอื่นๆ เสมอ
  • 6:36 - 6:41
    แต่ไม่ได้เรียนรู้ว่า ฉันโชคดีกว่าพวกเขาหรอกนะคะ
  • 6:41 - 6:44
    ดิฉันได้เรียนรู้ว่า มันเป็นไอเดียที่เจ๋งมาก
  • 6:44 - 6:45
    ที่จะใช้ที่คีบบาร์บีคิว
  • 6:45 - 6:51
    หยิบของที่คุณทำตก
    (เสียงหัวเราะ)
  • 6:51 - 6:54
    ดิฉันได้เรียนรู้ว่า วิธีการที่จะชาร์จ
  • 6:54 - 6:58
    มือถือของคุณจากแบตเตอร์รี่ของเก้าอี้
  • 6:58 - 6:59
    ฉลาดมาก
  • 6:59 - 7:02
    เรากำลังเรียนรู้จากความแข็งแกร่ง
    และความอดทนของกันและกัน
  • 7:02 - 7:05
    ไม่ใช่เพื่อสู้กับร่างกายหรือคำวินิจฉัยของเรา
  • 7:05 - 7:08
    แต่เพื่อสู้กับโลกที่สร้างความแตกต่าง
  • 7:08 - 7:10
    และทำให้เราเป็นเหมือนสิ่งของ
  • 7:10 - 7:13
    ดิฉันคิดจริงๆ ว่า การหลอกลวงที่เราถูกบอก
  • 7:13 - 7:17
    เกี่ยวกับความพิการนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมที่สุด
  • 7:17 - 7:21
    มันทำให้ชีวิตเรายากขึ้นค่ะ
  • 7:21 - 7:25
    และคำพูดที่ว่า"ความพิการหนึ่งเดียวในชีวิตนั้น
  • 7:25 - 7:27
    คือทัศนคติที่ไม่ดี"
  • 7:27 - 7:30
    เหตุผลที่ว่ามันฟังดูงี่เง่า
  • 7:30 - 7:32
    ก็เพราะว่ามันไม่จริงค่ะ
  • 7:32 - 7:34
    ตามหลักทฤษฎีทางสังคมของความพิการ
  • 7:34 - 7:38
    จำนวนครั้งของรอยยิ้มเวลาเราขึ้นบันได
  • 7:38 - 7:43
    ไม่สามารถเปลี่ยนให้มันเป็นทางลาดขึ้นมาได้
  • 7:43 - 7:50
    ไม่มีทางเลยค่ะ (เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
  • 7:50 - 7:52
    การยิ้มให้หน้าจอโทรทัศน์
  • 7:52 - 7:54
    ไม่ได้ทำให้มีคำบรรยายใต้ภาพปรากฏขึ้น
  • 7:54 - 7:55
    สำหรับคนหูหนวก
  • 7:55 - 7:58
    จำนวนการยืนอยู่ในร้านหนังสือ
  • 7:58 - 8:00
    และแผ่รังสีของทัศนคติเชิงบวกออกมา
  • 8:00 - 8:02
    ไม่ได้จะทำให้หนังสือทุกเล่มเปลี่ยนเป็นภาษาเบรลค่ะ
  • 8:02 - 8:07
    มันไม่เกิดขึ้นหรอกค่ะ
  • 8:07 - 8:09
    ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่
  • 8:09 - 8:13
    ความพิการไม่ใช่ความแตกต่าง แต่เป็นเรื่องปกติ
  • 8:13 - 8:15
    ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่เด็กสาว 15 ขวบ
  • 8:15 - 8:17
    นั่งในห้องนอนของเธอ
  • 8:17 - 8:19
    ดูซีรี่ส์ "บัฟฟี่ นักล่าแวมไพร์"
  • 8:19 - 8:22
    ไม่ได้ถูกพูดถึงราวกับว่า ประสบความสำเร็จอะไร
  • 8:22 - 8:24
    เพราะว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคือการที่เธอสามารถนั่งได้
  • 8:24 - 8:25
    ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่
  • 8:25 - 8:28
    เราไม่ได้มีความคาดหวังที่ต่ำ
  • 8:28 - 8:30
    สำหรับคนพิการ
  • 8:30 - 8:32
    ที่เราแสดงความยินดีที่พวกเขา
    สามารถลุกออกจากเตียง
  • 8:32 - 8:35
    และจำชื่อตัวเองได้
  • 8:35 - 8:38
    ดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่เราให้ความสำคํญ
    กับความสำเร็จที่แท้จริง
  • 8:38 - 8:40
    สำหรับคนพิการ
  • 8:40 - 8:42
    และดิฉันต้องการที่จะอยู่ในโลกที่
  • 8:42 - 8:45
    เด็ก ม.5 ในโรงเรียนมัธยมในเมลเบิร์น
  • 8:45 - 8:48
    ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด
  • 8:48 - 8:51
    ที่อาจารย์คนใหม่ของเขานั่งรถเข็น
  • 8:51 - 8:54
    ความพิการไม่ได้ทำให้คุณพิเศษ
  • 8:54 - 8:57
    แต่การตั้งคำถามกับสิ่งที่คุณรู้เกี่ยวกับความพิการ
    ทำให้คุณพิเศษได้ค่ะ
  • 8:57 - 8:59
    ขอบคุณค่ะ
  • 8:59 - 8:59
    (เสียงปรบมือ)
Title:
ดิฉันไม่ใช่แรงบันดาลใจของคุณ ขอบคุณนะคะ
Speaker:
สเตลล่า ยัง
Description:

สเตลล่า ยัง เป็นนักแสดงตลกและนักเขียนที่บังเอิญต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น ข้อเท็จจริงที่เธอต้องการที่จะอธิบายให้ชัดเจนว่า การนั่งรถเข็นไม่ได้ทำให้เธอเป็นแรงบันดาลใจของมวลมนุษยชาติไปโดยปริยาย ในการพูดที่สนุกสนานนี้ เธอได้แสดงให้เห็นถึงความเคยชินของสังคมที่ชอบเปลี่ยนคนพิการให้กลายเป็น "ดาวโป๊ของแรงบันดาลใจ (inspiration porn)"
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
09:16

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.