Jak argentyńskiej drużynie piłkarskiej niewidomych udało się osiągnąć mistrzostwo

Trener Gonzalo Vilariño z ciepłem i szacunkiem opowiada urzekającą historię argentyńskiej drużyny piłkarskiej dla niewidomych, dając świadectwo temu, jak szczera wiara w zawodników i ich umiejętności utorowała im drogę do podwójnego mistrzostwa świata, wbrew skromnym początkom. Vilariño przekonuje, że potrzeba odwagi, aby zagrać każdy mecz w tym pięknym turnieju, jakim jest życie.

Rozbiłem głowę niewidomemu mężczyźnie.

Nie po to, żeby go zmusić do refleksji,
ale dosłownie otworzyłem mu czaszkę.

Szliśmy razem, trzymał się
mojego ramienia.

Źle oszacowałem dzielącą nas przestrzeń,

no i uderzył w bramę.

(Śmiech)

Pięć szwów na czole.

Poczułem się jak najgorszy
nauczyciel na świecie.

Naprawdę nie wiedziałem,
jak go przepraszać.

Na szczęście el Pulga jest człowiekiem,

który nie bierze do siebie takich rzeczy.

Do dzisiaj twierdzi, że byłem trenerem,

który odcisnął największy
ślad na jego karierze.

(Śmiech)

Prawda jest taka, że jak zaczynałem
pracę w instytucie dla niewidomych.

wiele rzeczy mnie zaskoczyło.

Nie sądziłem, że mogą być tak samodzielni:

pływali, ćwiczyli, grali w karty,
sami przygotowywali sobie mate

i nawet się przy tym nie parzyli.

Ale kiedy grali w piłkę nożną,
to był niesamowity widok.

Mieli boisko na polu, dwie
zardzewiałe bramki i dziurawe siatki.

Niewidomi uczęszczający do instytutu
organizowali tam swoje mecze,

podobnie jak ja na boisku obok domu,

z tą różnicą, że oni nic nie widzieli.

Piłka wydawała dźwięk,
żeby mogli ją zlokalizować.

Za bramką rywala znajdował się przewodnik,
który mówił im, gdzie kopnąć piłkę,

a na oczach mieli opaski.

Niektórzy jeszcze nie stracili
wzroku do końca,

a opaski miały zapewnić
wszystkim równe szanse.

Kiedy poczuli się swobodniej
w mojej obecności,

poprosiłem o taką opaskę dla siebie,
założyłem ją i próbowałem zagrać.

Całe życie grałem w piłkę nożną,

a mimo to, wrażenie było niesamowite.

Już po dwóch sekundach
nie wiedziałem, gdzie jestem.

Studiowałem wychowanie fizyczne,

bo interesował mnie sport profesjonalny.

Praca w instytucie to czysty przypadek.

Pracowałem wtedy z reprezentacją
Argentyny w wioślarstwie

i tam się spełniałem.

Tutaj wszystko było dwa razy trudniejsze.

Nigdy nie zapomnę pierwszej rozgrzewki.

Ustawiłem zawodników przed sobą,
w linii, tak jak w drużynie wioślarskiej,

i powiedziałem: "Dobra, schylamy się",

coś w tym rodzaju.

Jak uniosłem wzrok, dwóch siedziało,
trzech leżało, a pozostali - w kuckach.

(Śmiech)

Zastanawiałem się, jak osiągnąć
z nimi to samo, co z wioślarzami.

Zabrało mi to dużo czasu.

Zacząłem szukać sposobów,
uczyć się od samych zawodników

i trenerów, którzy z nimi pracowali.

Zrozumiałem, że nie da się wytłumaczyć
gry na tablicy, jak to się zwykle robi.

Pomogła mi plastikowa tacka i nakrętki
od butelek, żeby mogli mnie zrozumieć

przez dotyk.

Przekonałem się też, że nie mają
problemów z bieżnią,

jeśli biegną ze mną trzymając się liny.

Zaczęliśmy więc szukać
wolontariuszy do wspólnego biegania.

Zacząłem się wciągać i dostrzegać

cel i sens w tym, co robimy.

Na początku czułem się niezręcznie,
ale postanowiłem przezwyciężyć dyskomfort.

W pewnym momencie
zdałem sobie sprawę z tego,

że jest to najbardziej
fascynująca praca w moim życiu.

Zacząłem rozważać

zorganizowanie

profesjonalnej drużyny niewidomych.

Musiałem najpierw sprawdzić, czy sami
zawodnicy byli tym zainteresowani,

prawdziwi bohaterowie tej opowieści.

Tu nie wystarczyły trzy godziny
treningu na skrawku ziemi,

który nazywaliśmy boiskiem.

Musieliśmy zmienić podejście do treningów.

Zaczęliśmy trenować ciężej, a reakcja
była niesamowita: prosili o więcej.

Widocznie sami zastanawiali się, dlaczego
nie mogą stać się drużyną profesjonalną.

Jak już byliśmy gotowi,
zapukaliśmy do drzwi CENARD-u,

Centralnego Ośrodka
Sportów Profesjonalnych.

Ciężko było skłonić ich do współpracy,

a jeszcze trudniej przekonać
innych sportowców,

aby traktowali nas jak równych sobie.

Pozwolono nam korzystać z boiska
tylko wtedy, gdy było zupełnie wolne.

Byliśmy znani jako "ci niewidomi".

Nie rozumieli, czego tam szukamy.

Mistrzostwa Świata w 2006 roku były
punktem zwrotnym w historii drużyny.

Po raz pierwszy odbyły się
one w Buenos Aires.

Mieliśmy szansę zademonstrować,

co nam się udało to tej pory osiągnąć .

Dotarliśmy do finału,
dojrzeliśmy jako zespół.

W finale graliśmy przeciwko Brazylii,

najlepszej drużynie turnieju,

która wygrała każdy mecz
z ogromną przewagą.

Prawie nikt nie wierzył,
że wygramy to spotkanie.

Tylko my.

W czasie spotkań
przedmeczowych, w szatni,

podczas każdej rozgrzewki,
pachniało zwycięstwem.

Przysięgam, ten zapach naprawdę istnieje.

Pracując z drużyną,
poczułem go kilka razy,

ale szczególnie w dniu przed finałem.

Argentyński Związek Piłki Nożnej
otworzył nam podwoje

i tam też trenowaliśmy, podobnie
jak niegdyś Verón, Higuaín, Messi.

Pierwszy raz w życiu czuliśmy się
jak drużyna z prawdziwego zdarzenia.

Dzień przed meczem,
19:30, omawiamy taktykę,

siedzimy sobie w salonie,

kiedy nagle rozlega się pukanie
do drzwi, przerywając nam rozmowę.

Jakiś chłopak proponuje
pójście do kościoła.

Przyszedł nas zaprosić do kościoła.

Próbowałem się go pozbyć,
tłumacząc, że to nie najlepszy moment,

że może kiedy indziej,

a ten nalega i prosi, żebym pozwolił
mu zabrać chłopaków do kościoła,

bo właśnie jest tam pastor,
który dokonuje cudów.

Nieśmiało zapytałem
jakie cuda ma na myśli,

a on na to spokojnie: "Trenerze,
pozwól mi zabrać drużynę do kościoła,

bo gwarantuję, że po powrocie
połowa z nich będzie widzieć".

(Śmiech)

Niektórzy się śmiali, ale wyobraźcie
sobie reakcję osoby niewidomej.

Nie wiedziałem, co powiedzieć.
Zapadła niezręczna cisza.

Nie chciałem sprawić mu przykrości,
bo naprawdę w to wierzył.

Uratował mnie jeden z zawodników,
który wstał i pewnym głosem powiedział:

"Juan", tak miał na imię ten chłopak,

"Słyszałeś, że to nie najlepszy
moment na kościół.

Poza tym, postawmy sprawę jasno:
jeśli pójdziemy do tego kościoła

i będę jednym z tych,
którzy odzyskają wzrok,

wtłukę ci, bo nie będę mógł jutro zagrać".

(Śmiech)

(Brawa)

Juan odpuścił, ze śmiechem,
ale i rezygnacją,

a my kontynuowaliśmy
przedmeczowe przygotowania.

Przed snem

zacząłem wyobrażać sobie jutrzejszy mecz,

co się wydarzy, jak zagramy.

Właśnie wtedy poczułem ten zapach
zwycięstwa, o którym mówiłem wcześniej.

Poczułem, że jeśli pozostali zawodnicy

chcąc zagrać ten mecz
tak bardzo jak Diego,

przegrana nie wchodzi w grę.

Następny dzień zapowiadał się wspaniale.

Wstaliśmy o godzinie 9 rano,

mecz był o 7 wieczorem,
ale nie mogliśmy się doczekać.

Wyruszyliśmy z AFA,
autobus był pełen flag,

które podarowali nam ludzie.

Rozmawiając o meczu,

słyszeliśmy klaksony i doping:

"Do boju, 'Múrcielagos'!
Ostatni dzień! Ostatnia prosta!".

Chłopaki pytali mnie: "To oni
nas znają? Wiedzą, że gramy?".

Niektórzy jechali za nami
aż do samego CENARD-u.

Miejsce meczu było niesamowite.

W korytarzu wiodącym z szatni na boisko

Silvio trzymał się mojego ramienia,

prowadziłem go.

Na szczęście nie było
po drodze żadnych bram.

Kiedy dotarliśmy na boisko,

o wszystko mnie pytał,
żeby żaden szczegół mu nie umknął.

"Mów, co widzisz, kto gra na bębnach?".

Próbowałem szczegółowo mu wszystko opisać.

"Trybuny pękają w szwach,
mnóstwo ludzi nadal na zewnątrz,

wszędzie niebieskie i białe balony,

rozwijają ogromną flagę Argentyny,
która zakrywa całą trybunę...".

Nagle mi przerwał i zapytał:

"Widzisz flagę z napisem 'San Pedro'?".

To jego miasto.

Zacząłem sprawdzać trybuny

i dostrzegłem małą, białą flagę z napisem
wykonanym czarną farbą w sprayu,

brzmiącym: "Silvio, rodzina
i całe San Pedro są z tobą".

Opisałem mu ten widok,
a on na to: "Moja mama też tu jest.

Powiedz mi gdzie, chcę jej pomachać".

Ustawiłem go i uniosłem
mu ramię w kierunku flagi,

żeby mógł pomachać.

20-30 osób wstało i zaczęło bić mu brawo.

Widziałem, jak zmienia
mu się twarz, wzruszył się.

Dla mnie to też był wzruszający moment,

ścisnęło mnie w gardle.

Ogarnęło mnie dziwne
uczucie, ogromne emocje,

w tym także złość i niemoc,
że on sam nie może tego zobaczyć.

Opowiedziałem mu później
o tym, czego doświadczyłem,

ale uspokoił mnie słowami:
"Gonza, nie przejmuj się.

Ja to wszystko widziałem, w inny sposób,
ale przysięgam, że wszystko widziałem".

Rozpoczął się mecz.

Nie wolno nam było się poddać,
był to w końcu finał.

Publiczność musiała
być cicho, tak jak tutaj,

bo w piłce nożnej dla niewidomych

kibice muszą być cicho,
żeby zawodnicy słyszeli piłkę.

Można kibicować tylko w przerwach.

Osiem minut przed końcem meczu, kibice
nadrobili dopingiem poprzednie 32 minuty.

Kiedy szpotawy Silvio wybił piłkę
na rzut rożny, wiwatowali z całego serca,

tak naprawdę to wykrzyczeli tego gola.

Obecnie na drzwiach CENARD-u znajduje się

ogromny plakat ze zdjęciem
naszej drużyny, 'Murciélagos'.

Są wzorem do naśladowania,
wszyscy w CENARD-zie ich znają.

Po zdobyciu dwukrotnego mistrzostwa
świata i dwóch medali paraolimpijskich

nie ma wątpliwości, że to zawodowcy.

(Brawa)

Miałem szczęście prowadzić ten zespół

najpierw jako trener,
a potem dyrektor techniczny

przez 10 lat.

Nie mam wątpliwości, że otrzymałem
od ich dużo więcej, niż sam zaoferowałem.

W zeszłym roku otrzymałem propozycję pracy

jako trener reprezentacji
Powerchair Fútbol.

Jest to drużyna chłopaków, którzy grają
w piłkę nożną na wózkach inwalidzkich.

Używają elektrycznych wózków,
sterowanych joystickiem,

bo nie mają tyle siły w rękach,
by korzystać ze standardowych wózków.

Jako zabezpieczenie wózki
wyposażone są w zderzaki,

które chronią im stopy
i umożliwiają kopanie piłki.

Po raz pierwszy w życiu, to oni są
głównymi bohaterami, nie tylko widzami.

Po raz pierwszy w życiu
ich rodzice, przyjaciele i rodzeństwo

mogą zobaczyć ich w akcji.

Jest to dla mnie nowe wyzwanie.

Towarzyszy mi ten sam dyskomfort,
niepewność i strach jak przedtem.

Oczywiście, startuję z bardziej
doświadczonej pozycji.

Właśnie dlatego od samego początku
traktuję ich na boisku jak sportowców

i próbuję postawić się w ich sytuacji,

bez uprzedzeń, bo normalne
traktowanie bardziej im służy.

Obie drużyny grają w piłkę nożną,
kiedyś coś nie do pomyślenia.

Żeby im to umożliwić,
trzeba było dostosować przepisy,

dzięki czemu oba zespoły
mogły złamać tę samą zasadę,

mówiącą, że nie mogą grać w piłkę nożną.

Patrząc na ich grę,

widać umiejętności,
a nie niepełnosprawność.

Problem zaczyna się wtedy,
gdy mecz się kończy i opuszczają boisko.

Zmuszeni są do gry w naszym meczu,

w społeczeństwie, którego zasady

nie liczą się z nimi, nie dbają o nich.

Poprzez sport nauczyłem się,

że niepełnosprawność
w dużej mierze zależy od reguł gry.

Wierzę, że jeśli zmienimy
niektóre zasady naszej gry,

ich życie stanie się trochę łatwiejsze.

Wszyscy wiemy o istnieniu osób
niepełnosprawnych, widzimy je codziennie.

Ale nie mając z nimi
bezpośredniego kontaktu,

nie jesteśmy świadomi problemów,
z jakimi borykają się każdego dnia,

jak trudno jest im wsiąść do autobusu,

znaleźć pracę, korzystać
z metra, czy przejść przez ulicę.

Co prawda rośnie
odpowiedzialność społeczna

dotycząca integracji
osób niepełnosprawnych,

ale uważam, że to wciąż za mało.

Każdy z nas powinien wziąć
odpowiedzialność za tę zmianę.

Najpierw musimy wyzbyć się obojętności
w stosunku do niepełnosprawnych,

a później postępować według zasad,
które ich nie marginalizują.

Nie jest ich wiele, ale istnieją.

Rozbiłem głowę niewidomemu Puldze.

Zapewniam was, że te dwie drużyny
zrobiły ze mną dokładnie to samo.

Nauczyły mnie, że potrzeba
odwagi, żeby zagrać każdy mecz

w tym pięknym turnieju, jakim jest życie.

Dziękuję.

(Brawa)