Εξομολογήσεις ενός καταθλιπτικού κωμικού

Ο Κέβιν Μπριλ δεν έμοιαζε με καταθλιπτικό παιδί: αρχηγός στην ομάδα του σχολείου, παρών σε κάθε πάρτυ, αστείος, με αυτοπεποίθηση. Ωστόσο μας περιγράφει την νύχτα που συνειδητοποίησε ότι - για να σώσει την ίδια του την ζωή - χρειαζόταν να πει τρεις απλές λέξεις.

Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου,

ένιωθα σαν να ζω δύο διαφορετικές ζωές.

Από την μία τη ζωή που όλοι βλέπουν

και από την άλλη τη ζωή που μόνο εγώ βλέπω.

Και στη ζωή που όλοι βλέπουν

είμαι ο φίλος,

ο γιος, ο αδελφός,

ο σταντ-απ κωμικός και ο έφηβος.

Αυτή τη ζωή βλέπουν όλοι.

Αν ζητούσατε από τους φίλους μου και την οικογένειά μου να με περιγράψουν,

αυτά θα σας έλεγαν.

Και όλα αυτά είναι ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου. Είναι αυτό που είμαι.

Και αν ζητούσατε από μένα να περιγράψω τον εαυτό μου,

θα έλεγα κάποια από αυτά.

Και δεν θα έλεγα ψέμματα

αλλά δεν θα έλεγα και όλη την αλήθεια, μιας

και η αλήθεια είναι

ότι αυτή είναι η ζωή που όλοι οι άλλοι βλέπουν.

Στη ζωή που μόνο εγώ βλέπω ποιος είμαι,

ποιος πραγματικά είμαι,

είμαι κάποιος που παλεύει έντονα με την κατάθλιψη.

Έχω εδώ και έξι χρόνια

και συνεχίζω την καθημερινότητα.

Για κάποιον που δεν έχει ποτέ νιώσει την κατάθλιψη

ή που δεν ξέρει τι πραγματικά σημαίνει

θα εκπλαγεί ακούγωντας

γιατί υπάρχει αυτή η δημοφιλής παρανόηση,

ότι κατάθλιψη είναι το να είσαι στενοχωρημένος

όταν κάτι στη ζωή σου πάει στραβά,

όταν τα χαλάς με το κορίτσι σου,

όταν χάνεις κάποιον αγαπημένο,

όταν δεν έχεις τη δουλειά που θα ήθελες.

Αλλά αυτό είναι στενοχώρια. Είναι κάτι το φυσικό.

Είναι ένα φυσικό ανθρώπινο συναίσθημα.

Η αληθινή κατάθλιψη δεν είναι να είσαι στενοχωρημένος

όταν κάτι πάει στραβά στην ζωή σου.

Η αληθινή κατάθλιψη είναι να είσαι στενοχωρημένος

όταν όλα πάνε καλά στην ζωή σου.

Αυτή είναι η αληθινή κατάθλιψη και από αυτό υποφέρω.

Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,

για μένα είναι δύσκολο να στέκομαι εδώ και να το λέω.

Είναι δύσκολο να το συζητώ

και φαίνεται ότι είναι δύσκολο για όλους να το συζητούν,

τόσο δύσκολο που κανένας δεν μιλάει γι 'αυτό.

Και κανείς δεν μιλάει για κατάθλιψη, αλλά χρειάζεται να το κάνουμε

γιατί αυτή την εποχή είναι ένα τεράστιο πρόβλημα.

Είναι τεράστιο.

Αλλά δεν το βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σωστά;

Δεν το βλέπουμε στο Facebook , δεν το βλέπουμε στο Twitter.

Δεν το βλέπουμε στις ειδήσεις, γιατί δεν είναι κάτι χαρούμενο,

δεν είναι ευχάριστο, δεν είναι ελαφρύ.

Και έτσι επειδή δεν το βλέπουμε, δε βλέπουμε την σοβαρότητά του.

Αλλά η σοβαρότητα και η δριμύτητά του είναι η εξής:

κάθε 30 δευτερόλεπτα,

κάθε 30 δευτερόλεπτα κάπου,

κάποιος στον κόσμο γίνεται αυτόχειρας

εξαιτίας της κατάθλιψης

και μπορεί να βρίσκεται δύο τετράγωνα μακριά, μπορεί να είναι σε γειτονική χώρα

μπορεί να είναι σε άλλη ήπειρο, αλλά αυτό συμβαίνει

και συμβαίνει κάθε μέρα.

Και έχουμε μια τάση, ως κοινωνία,

να το βλέπουμε και να λέμε "Ε, και;"

Ε και; Το βλέπουμε και λέμε "αυτό είναι δικό σας πρόβλημα.

Αυτό είναι πρόβλημα τους".

Λέμε ότι στενοχωριόμαστε και ότι λυπούμαστε

αλλά λέμε επίσης και "Ε, και;"

Πριν από δύο χρόνια λοιπόν αυτό ήταν το πρόβλημά μου,

γιατί καθόμουν στην άκρη του κρεββατιού μου

εκεί που είχα ξανακαθήσει εκατομμύρια φορές πιο πριν

και είχα τάσεις αυτοκτονίας.

Είχα τάσεις αυτοκτονίας και αν βλέπατε την ζωή μου επιφανειακά,

δεν θα βλέπατε ένα παιδί που είχε τάσεις αυτοκτονίας.

Θα βλέπατε ένα παιδί που ήταν ο αρχηγός στην ομάδα μπάσκετ,

ένα παιδί που ήταν ο μαθητής της χρονιάς στο θεατρικό,

ο μαθητής της χρονιάς στην Αγγλική Φιλολογία,

κάποιον που με συνέπεια είχε τον τιμητικό ρόλο

και ήταν παρών σε όλα τα πάρτυ.

Έτσι θα λέγατε, αυτό το παιδί δεν είναι καταθλιπτικό, δεν έχει

τάσεις αυτοκτονίας, αλλά θα κάνατε λάθος.

Θα κάνατε λάθος. Έτσι λοιπόν, καθόμουν εκείνη τη νύχτα

δίπλα σε ένα μπουκαλάκι με χάπια, με ένα χαρτί και ένα μολύβι στα χέρια μου

και σκεφτόμουν να αφαιρέσω την ίδια μου την ζωή

και ήμουν πολύ κοντά στο να το κάνω.

Τόσο κοντά στο να το κάνω.

Αλλά δεν το έκανα και αυτό με κατατάσσει στους τυχερούς,

σε έναν από αυτούς που βγαίνουν στο περβάζι

και κοιτούν κάτω αλλά δεν πηδάνε,

έναν τυχερό που επιβιώνει.

Επιβίωσα και μένει λοιπόν η ιστορία μου

που είναι η εξής:

Με τρεις απλές λέξεις: υποφέρω από κατάθλιψη.

Υποφέρω από κατάθλιψη

και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πιστεύω

ζούσα δύο τελείως διαφορετικές ζωές,

όπου σε καθεμία ο ένας μου εαυτός πάντα φοβόταν τον άλλον.

Φοβόμουν ότι ο κόσμος θα έβλεπε αυτό που πραγματικά ήμουν,

ότι δεν ήμουν το τέλειο, δημοφιλές παδί στο γυμνάσιο που όλοι πίστευαν ότι είμαι,

ότι κάτω από το χαμόγελό μου υπήρχε πάλη,

κάτω από το φώς υπήρχε σκοτάδι,

και κάτω απο την δυνατή προσωπικότητά μου υπήρχε ακόμα δυνατότερος πόνος.

Κάποιοι φοβούνται ότι ίσως δεν αρέσουν στα κορίτσια.

Κάποιοι άλλοι φοβούνται τους καρχαρίες. Κάποιοι φοβούνται τον θάνατο.

Ωστόσο εγώ, για ένα μεγάλο διάστημα, φοβόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φοβόμουν την δική μου αλήθεια, την ειλικρίνειά μου, την τρωτή μου πλευρά

και αυτός ο φόβος με έκανε να νιώθω

σαν να με στρίμωξαν σε μια γωνία,

σαν να με στρίμωξαν σε μια γωνία και ότι υπήρχε μόνο μια διέξοδος,

κάπως έτσι σκεφτόμουν καθημερινά.

Το σκεφτόμουν καθημερινά,

και αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στεκώμενος εδώ,

το σκέφτηκα πάλι, μιας και αυτή είναι η ασθένεια,

αυτή είναι η πάλη, αυτή είναι η κατάθλιψη,

και κατάθλιψη δεν είναι ανεμοβλογιά.

Δεν την περνάς μια φορά και μετά φεύγει για πάντα.

Είναι κάτι με το οποίο ζεις. Είναι κάτι που ζεις μέσα του.

Είναι ο συγκάτοικος που δεν μπορείς να διώξεις. Είναι η φωνή που δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Είναι τα συναισθήματα που φαίνεται ότι δεν μπορείς να τους ξεφύγεις,

Το πιο τρομαχτικό είναι ότι μετά από ένα διάστημα

μουδιάζεις και ανταποκρίνεσαι. Γίνεται φυσιολογικό για σένα

και αυτό που περισσότερο φοβάσαι

δεν είναι ότι υποφέρεις μέσα σου.

Είναι το στίγμα στους άλλους,

είναι η ντροπή, είναι η αμηχανία,

είναι το βλέμμα απoδοκιμασίας στο πρόσωπο ενός φίλου,

οι ψίθυροι στον διάδρομο ότι είσαι αδύναμος,

τα σχόλια ότι είσαι τρελλός.

Αυτό είναι που σε εμποδίζει να ζητήσεις βοήθεια.

Αυτό είναι που σε κάνει να το κρατάς και να το κρύβεις.

Είναι το στίγμα. Έτσι το κρατάς και το κρύβεις,

το κρατάς και το κρύβεις

και παρόλο που σε κρατάει στο κρεβάτι κάθε μέρα

και κάνει την ζωή σου να μοιάζει άδεια όσο και αν προσπαθείς να την γεμίσεις,

το κρύβεις, γιατί το στίγμα στην κοινωνία μας

σχετικά με την κατάθλιψη είναι πραγματικό.

Είναι πραγματικό και αν πιστεύετε ότι δεν είναι, αναρωτηθείτε:

Τι θα προτιμούσατε να αναρτήσετε ως "ενημέρωση κατάστασης στο facebook

ότι δυσκολεύεστε να σηκωθείτε από το κρεβάτι

γιατί πονάει η μέση σας

ή δυσκολεύεστε να σηκωθείτε από το κρεβάτι κάθε πρωί

γιατί έχετε κατάθλιψη;

Αυτό είναι το στίγμα, δυστυχώς

ζούμε σε ένα κόσμο όπου αν σπάσεις το χέρι σου

όλοι τρέχουν να γράψουν κάτι πάνω στον γύψο σου

αλλά αν πεις ότι έχεις κατάθλιψη όλοι φεύγουν μακριά.

Αυτό είναι το στίγμα.

Αποδεχόμαστε πολύ εύκολα ότι οποιοδήποτε μέρος του σώματός μας μπορεί να σπάσει,

εκτός από το μυαλό μας. Και αυτή είναι η άγνοια μας.

Αυτό είναι καθαρή άγνοια και η άγνοια έχει δημιουργήσει

ένα κόσμο που δεν καταλαβαίνει την κατάθλιψη,

που δεν καταλαβαίνει τι είναι η διανοητική υγεία.

Και αυτό είναι ειρωνικό για μένα, γιατί η κατάθλιψη

είναι ένα απο τα καλύτερα εμπεριστατωμένα προβλήματα που έχουμε στον κόσμο

ωστόσο είναι ένα από τα λιγότερα συζητούμενα.

Το σπρώχνουμε στην άκρη, το βάζουμε σε μια γωνιά

και προσποιούμαστε όιτ δεν υπάρχει και ότι θα φτιάξει μόνο του.

Δεν θα φτιάξει όμως. Δεν έχει φτιάξει και δεν θα φτιάξει

γιατί αυτό είναι απλά ένας ευσεβής πόθος.

Και ο ευσεβής πόθος δεν είναι ένα σχέδιο, είναι αναβλητικότητα

και δεν μπορούμε να αναβάλλουμε κάτι που είναι τόσο σημαντικό.

Το πρώτο βήμα για να λύσουμε κάποιο πρόβλημα

είναι να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει.

Αν δεν το έχουμε κάνει αυτό δεν μπορούμε να ελπίζουμε

ότι θα βρούμε μια απάντηση όταν φοβόμαστε ακόμα και την ερώτηση.

Και εγώ δεν ξέρω ποια είναι η λύση.

Μακάρι να ήξερα αλλά δεν ξέρω, ωστόσο θεωρώ,

πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσει εδώ.

Πρέπει να ξεκινήσει μ' εμένα, να ξεκινήσει με εσάς

να ξεκινήσει με αυτούς που υποφέρουν,

με αυτούς που είναι κρυμμένοι στις σκιές.

Πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά και να σπάσουμε τη σιωπή.

Πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που θα έχουμε το θάρρος της γνώμης μας,

γιατί αν υπάρχει κάτι που έχω συνειδητοποιήσει

αν υπάρχει κάτι που το βλέπω ως το μεγαλύτερο πρόβλημα

δεν είναι να φτιάξουμε ένα κόσμο

όπου εξαλείφουμε την άγνοια των άλλων.

Είναι να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου διδάσκουμε την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού,

όπου θα είμαστε εντάξει με το ποιοι είμαστε

γιατί όταν είμαστε ειλικρινείς

βλέπουμε ότι όλοι παλεύουμε και όλοι υποφέρουμε.

Είτε με αυτό είτε με κάτι άλλο

όλοι ξέρουμε τι σημαίνει πόνος.

Ολοι ξέρουμε τι σημαίνει να πονάει η καρδιά μας

και όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να τη θεραπεύσουμε.

Ωστόσο τώρα η κατάθλιψη είναι μια χαρακιά στην κοινωνία

που απλά της βάζουμε ένα χανζαπλάστ και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.

Είναι εκεί όμως. Είναι εκεί και ξέρετε κάτι; Παλεύεται.

Η κατάθλιψη παλεύεται. Αν την περνάς, ξέρεις ότι την παλεύεις.

Ξέρεις ότι είσαι άρρωστος, δεν είσαι αδύναμος,

και είναι ένα πρόβλημα, όχι μια ταυτότητα

γιατί όταν ξεπεράσεις το φόβο και το γελοιοποίηση

και την κριτική και το στίγμα των άλλων,

βλέπεις την κατάθλιψη έτσι όπως πραγματικά είναι,

ένα μέρος της ζωής.

Απλά ένα μέρος της ζωής και όσο και αν το μισώ,

όσο και αν μισώ κάποια από τα μέρη,

κάποια από τα σημεία της ζωής μου όπου με έσυρε η κατάθλιψη,

για πολλούς λόγους είμαι ευγνώμων.

Γιατί με έβαλε στις κοιλάδες

μόνο για να μου δείξει ότι υπάρχουν κορυφές

και με έσυρε μέσα στο σκοτάδι

μόνο για να μου θυμίσει ότι υπάρχει φως.

Ο πόνος μου σε 19 χρόνια ύπαρξης σε αυτό τον πλανήτη

μου έχει δώσει προοπτική και αυτά που περνάω

με έχουν αναγκάσει να έχω ελπίδα,

να ελπίζω και να έχω πίστη, πίστη στον εαυτό μου,

πίστη στους άλλους, πίστη ότι μπορεί να καλυτερέψουν τα πράγματα

ότι μπορούμε να τα αλλάξουμε, να μιλήσουμε ανοιχτά

να πούμε την γνώμη μας και να παλέψουμε την άγνοια

να παλέψουμε την μισαλλαδοξία

και πάνω από όλα,

να μάθουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας,

να μάθουμε να δεχόμαστε αυτό που είμαστε,

αυτό που πραγματικά είμαστε, όχι αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαστε.

Γιατί στον κόσμο στον οποίο πιστεύω

το να αγκαλιάζεις το φώς σου δεν σημαίνει ότι αγνοείς το σκοτάδι σου.

Ο κόσμος στον οποίο πιστεύω, μετριόμαστε

από την ικανότητά μας να ξεπερνάμε αντιξοότητες, όχι να τις αποφεύγουμε.

Στον κόσμο στον οποίο πιστεύω, μπορώ να κοιτάξω κάποιον στα μάτια

και να πω "Υποφέρω πολύ"

και να με κοιτάξει και να μου πει "Και εγώ" και να είναι όλα εντάξει.

Και να είναι εντάξει γιατί η κατάθλιψη είναι αποδεκτή. Είμαστε άνθρωποι.

Είμαστε άνθρωποι και παλεύουμε και υποφέρουμε

και ματώνουμε και κλαίμε και αν πιστεύετε ότι η αληθινή δύναμη

σημαίνει να μην δείχνεις ποτέ αδυναμία, τότε εγώ είμαι εδώ

για να σας πω ότι κάνετε λάθος.

Κάνετε λάθος, γιατί είναι το αντίθετο.

Είμαστε άνθρωποι και έχουμε προβλήματα.

Δεν είμαστε τέλειοι και είναι αποδεκτό.

Χρειάζεται λοιπόν να σταματήσουμε την άγνοια,

να σταματήσουμε την έλλειψη ανοχής, να σταματήσουμε το στίγμα.

Και να σταματήσουμε τη σιωπή και χρειάζεται να διώξουμε τα ταμπού

να κοιτάξουμε την αλήθεια και να αρχίσουμε να μιλάμε

γιατί ο μόνος τρόπος να νικήσουμε ένα πρόβλημα

που οι άνθρωποι το αντιμετωπίζουν μόνοι τους

είναι να κάτσουμε μαζί,

να ενωθούμε.

Και πιστεύω ότι μπορούμε.

Το πιστεύω. Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά.

Ενα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)