Kuzey Kore'de öğretmen olmak işte böyle bir şey

Suki Kim, Kuzey Kore'nin gelecek liderlerinin gittiği elit bir okulda altı ay boyunca İngilizce öğretmenliği yaptı -- aynı zamanda dünyanın en baskıcı rejimlerinden biri hakkında bir kitap yazıyordu. Öğrencilerinin "gerçek" ve "eleştirel düşünme" gibi kavramlarla boğuşmasına yardım ederken merak etmeye başladı: Bu öğrencilere gerçeği aramayı öğretmek onları tehlikeye atar mıydı? (Bu konuşma Pop-Up Dergisi'nin küratörlüğünü yaptığı TED2015 oturumlarından birinin parçasıydı: popupmagazine.com veya Twitter'da @popupmag)

2011'de, Kim Jong-İl'in hayatının
son altı ayı boyunca

gizli bir şekilde Kuzey Kore'de yaşadım.

Düşmanları olan Güney Kore'de
doğdum ve büyüdüm.

Diğer düşmanları olan
Amerika'da yaşıyorum.

2002'den beri Kuzey Kore'yi
birkaç kez ziyaret etmiştim.

Orası hakkında anlamlı
bir şey yazabilmek veya

orayı rejimin propagandasının ötesinde
anlayabilmek için tek seçeneğin

tamamen oralı gibi yaşamak
olduğunu fark etmiştim.

Bu yüzden Pyongyang'daki
erkeklere özel bir üniversitede

öğretmen ve misyoner olarak görev aldım.

Pyongyang Bilim ve Teknoloji Üniversitesi

Kuzey Kore'nin seçkin sınıfının oğullarını
eğitmek için rejimle işbirliği yapan

Evanjelik Hıristiyanlar tarafından
kuruldu, ama dinlerini yaymamak koşuluyla;

bu orada cezası ölüm olan bir suç.

Öğrenciler, var olan en soyutlanmış
ve en vahşi diktatörlüğün

gelecek liderleri olmaları beklenen
270 genç adamdı.

Oraya vardığımda öğrencilerim oldular.

2011 özel bir yıldı.

Kuzey Kore'nin asıl Büyük Lideri
Kim İl-Sung'un doğumunun

100. yılıydı.

Rejim bu önemli günü kutlamak için
bütün üniversiteleri kapattı ve

dünyanın en güçlü
ve zengin ulusu olarak

Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti'nin
müjdelediği ideali inşa etmeleri için

öğrencileri alanlara yolladı.

Bu kaderden yalnızca
benim öğrencilerim kurtuldu.

Kuzey Kore, ulus kılığına girmiş
bir Sovyet çalışma kampı.

Oradaki her şey Büyük Lider'le ilgili.

Her kitap, her gazete yazısı,
her şarkı, her televizyon programı --

yalnızca tek bir konu var.

Çiçeklere onun adı veriliyor,

dağlara onun sloganları yazılıyor.

Her vatandaş her zaman
Büyük Lider'in rozetini takıyor.

Takvimleri bile Kim İl-Sung'un
doğumuyla başlıyor.

Okul, kampüs kılığına girmiş
çok sıkı korunan bir hapishaneydi.

Öğretmenler grup gezilerine yalnızca
resmi bir muhafız eşliğinde gidebiliyordu.

O zaman bile gezilerimiz
Büyük Lider'i öven, onaylanmış

ulusal anıtlarla sınırlıydı.

Öğrencilerin kampüsten ayrılması ve

anne-babalarıyla
iletişim kurması yasaktı.

Günleri titizlikle planlanmıştı
ve tüm boş zamanları

Büyük Lider'i
onurlandırmaya adanmıştı.

Ders planlarının Kuzey Koreli personel
tarafından onaylanması gerekiyordu,

her ders kaydedilip raporlanıyordu,
her odaya gizli kayıt cihazı konulmuştu

ve her konuşma dinleniyordu.

Her boşluk Kim İl-Sung ve Kim Jong-İl'in
portreleriyle doldurulmuştu,

Kuzey Kore'deki diğer her yer gibi.

Dış dünya hakkında
konuşmamız yasaktı.

Bilim ve teknoloji öğrencileri olarak çoğu
bilgisayarla ilgili bölümlerde okuyordu,

ama İnternet'in varlığından
haberleri yoktu.

Ne Mark Zuckerberg'in ne de
Steve Jobs'un adını duymuşlardı.

Facebook, Twitter -- bunların
hiçbiri bir anlam ifade etmiyordu.

Ben de onlara söyleyemiyordum.

Oraya gerçeği aradığım için gitmiştim.

Ama bütün bir ulusun ideolojisi,

öğrencilerimin gündelik gerçeklikleri,

hatta üniversitelerdeki kendi pozisyonum
tamamen yalanlar üzerine kurulmuşken

nereden başlayabilirdim?

Bir oyunla başladım.

Adı "Gerçek ve Yalan"dı.

Bir gönüllü tahtaya bir cümle yazıyordu,

diğer öğrencilerin de bu cümlenin

gerçek mi yalan mı olduğunu
tahmin etmesi gerekiyordu.

Bir keresinde bir öğrenci
"Geçen yıl tatilde Çin'e gittim." yazdı

ve herkes "Yalan!" diye bağırdı.

Hepsi bunun imkansız olduğunu biliyordu.

Hemen hemen hiçbir Kuzey Koreli'nin
ülkeden ayrılmaya izni yok.

Kendi ülkelerinde dolaşmak için bile
gezi iznine ihtiyaçları var.

Bu oyunun öğrencilerimle ilgili bazı
gerçekleri açığa çıkarmasını ummuştum,

çünkü gerek Büyük Lider'in
efsanevi başarılarıyla ilgili olsun,

gerek beşinci sınıfta tavşan
klonladıklarıyla ilgili tuhaf iddia olsun,

o kadar sık ve o kadar rahat
yalan söylüyorlar ki!

Gerçek ve yalanlar arasındaki fark
onlara bazen bulanık gözüküyordu.

Farklı yalan türlerini
anlamam biraz zaman aldı;

sistemlerini dünyadan korumak
için yalan söylüyorlar

veya yalnızca onlara öğretilen
yalanları tekrar ediyorlardı.

Bazen de alışkanlıktan
yalan söylüyorlardı.

Ama bildikleri her şey
yalanlardan ibaretken

farklı olmalarını nasıl bekleyebilirdik?

Sonra onlara deneme yazmayı
öğretmeye çalıştım.

Ama bu neredeyse
imkansızdı.

Denemeler kişinin kendine ait
bir tez bulmasını ve

bu tezi ispatlamak için kanıtlara dayalı
bir sav öne sürmesini gerektirir.

Ama bu öğrencilere ne düşünmeleri
gerektiği doğrudan söyleniyordu,

onlar da denileni yapıyordu.

Onların dünyasında
eleştirel düşünmeye izin yoktu.

Ayrıca onlara her hafta istedikleri
birine kişisel bir mektup yazma

ödevi verdim.

Uzun sürdü, ama sonunda bazıları

annelerine, arkadaşlarına,
kız arkadaşlarına yazmaya başladılar.

Bunlar sadece ödev olsa da

ve yazıldıkları kişilere asla
ulaşamayacak da olsalar

öğrencilerim yavaş yavaş gerçek
duygularını açığa vurmaya başladılar.

Her şeyin aynı olmasından
bıktıklarını yazdılar.

Gelecekleri için endişeleniyorlardı.

O mektuplarda Büyük Lider'den
çok az söz ettiler.

Bütün zamanımı bu
genç adamlarla geçiriyordum.

Birlikte yemek yiyorduk,
birlikte basketbol oynuyorduk.

Onlara sık sık "beyefendiler" diyordum,
bu da onları güldürüyordu.

Kızlardan söz edince kızarıyorlardı.

Onları çok sevmeye başladım.

En ufak bir şekilde bile
açılmalarını izlemek

çok duygulandırıcıydı.

Yine de yanlış gelen
bir şeyler vardı.

Onların dünyasında yaşadığım o aylarda

sık sık gerçek, onların yaşamlarını
gerçekten iyileştirir mi merak ediyordum.

Onlara ülkelerinin ve dış dünyanın
gerçeğini söylemeyi

o kadar çok istiyordum ki.

Arap gençliği sosyal medyanın gücüyle

kokuşmuş rejimlerini ters yüz ediyordu

ve o dünya çapındaki ağa
kendileri hariç herkes bağlıydı.

Demek ki pek de dünya çapında değildi.

Ama onlar için gerçek tehlikeliydi.

Gerçeğin arkasından koşmaları için onları
cesaretlendirmem onları riske atmaktı --

zulüm ve

hayal kırıklığı riskine.

Bir şeyi açıkça ifade etmenize
izin verilmediği zaman

söylenmeyeni anlama yeteneğiniz gelişir.

Bir öğrenci bana olan bir mektubunda
onlara neden beyefendiler dediğimi

anladığını yazmış:

Bir beyefendi gibi kibar
yaşamalarını dilediğim için.

2011'in Aralık ayındaki son günümde,

yani Kim Jong-İl'in ölümünün
duyurulduğu günde,

dünyaları paramparça oldu.

Düzgün bir veda edemeden
ayrılmak zorunda kaldım.

Ama bence onlar için ne kadar
üzüldüğümü biliyorlardı.

Bir keresinde, oradaki süremin
sonuna doğru, bir öğrenci bana dedi ki:

"Profesör, sizin bizden farklı
olduğunuzu düşünmüyoruz.

Şartlarımız farklı,
ama siz bizimle aynısınız.

Sizi gerçekten kendimizle aynı
gördüğümüzü bilmenizi istiyoruz."

Elbette bu imkansız ama, bugün
öğrencilerime kendim bir mektup yazıp

cevap verebilecek olsaydım

onlara şöyle derdim:

"Sevgili beyefendilerim,

sizi son gördüğümden beri
3 yıldan biraz fazla zaman geçti.

Şimdi 22, hatta belki de
23 yaşlarındasınız.

Son dersimizde size istediğiniz
bir şey olup olmadığını sordum.

Tek dileğiniz, orada geçirdiğim
bütün o zaman boyunca

benden istediğiniz tek şey

sizinle Korece konuşmamdı.

Sadece bir kere.

Size İngilizce öğretmek için oradaydım;

bunun yasak olduğunu biliyordunuz.

Ama o zaman anladım, ana dilimiz
olan o bağı paylaşmak istiyordunuz.

Size beyefendilerim diye sesleniyordum,

ama Kim Jong-Un'un acımasız
Kuzey Kore'sinde kibar olmak

iyi bir şey mi ki?

Sizden bir devrimi
yönetmenizi istemiyorum --

bırakın onu başka bir genç yapsın.

Dünyanın geri kalanı bir çeşit
Kuzey Kore Baharı'nı çok da umursamadan

cesaretlendirebilir, hatta bekleyebilir,

ama ben sizin riskli bir şey
yapmanızı istemiyorum.

Çünkü sizin dünyanızda birinin
her zaman izlediğini biliyorum.

Size ne olabileceğini
hayal etmek istemiyorum.

Size ulaşma denemelerim içinizde
yeni bir şeyler uyandırdıysa

beni unutmanızı tercih ederim.

Büyük Lider'inizin askerleri olun ve
uzun, güvenli hayatlar yaşayın.

Bir keresinde şehriniz Pyongyang'ı
güzel bulup bulmadığımı sormuştunuz.

O zaman size dürüst
bir yanıt verememiştim,

ama neden sorduğunuzu biliyorum.

Biliyorum ki gitmenizin yasak olduğu
dış dünyayı görmüş öğretmeniniz olarak

şehrinizin en güzel şehir olduğunu
söylediğimi duymanız

sizin için önemliydi.

Biliyorum ki bunu duymak hayatlarınızı
biraz daha katlanılabilir kılardı,

ama hayır, başkentinizi güzel bulmuyorum.

Tekdüze ve beton olduğu için değil,

simgelediği şey yüzünden:

Vatandaşları asker ve köle olan

ülkenin geri kalanından
beslenen bir canavar.

Orada tek gördüğüm şey karanlık.

Ama orası sizin eviniz,
o yüzden oradan nefret edemem.

Onun yerine sizlerin,
sevgili genç beyefendilerim,

bir gün orayı güzelleştirmeye
yardım edeceğinizi umuyorum.

Teşekkür ederim.

(Alkış)