< Return to Video

Μπάρμπαρα Κρούγκερ: Συμμετέχοντας στον διάλογο|Art21 "Extended Play"

  • 0:18 - 0:22
    [Μπάρμπαρα Κρούγκερ
    Συμμετέχοντας στον διάλογο]
  • 0:26 - 0:30
    Πώς ένας απλός καμβάς
    με επίστρωση χρώματος
  • 0:30 - 0:32
    χαρακτηρίζεται, εν τέλει,
    ως έργο τέχνης;
  • 0:33 - 0:37
    Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι
    καλλιτεχνικής δημιουργίας...
  • 0:37 - 0:41
    ...ορισμένοι πιο εύληπτοι από το ευρύ κοινό
    από ότι κάποιοι άλλοι...
  • 0:42 - 0:45
    ...Θυμάμαι ότι επισκεπτόμουν πινακοθήκες,
    σε νεότερη ηλικία…
  • 0:45 - 0:47
    …βαθιά τρομοκρατημένη!
  • 0:48 - 0:50
    Ορισμένα έργα απαιτούν αποκωδικοποίηση.
  • 0:51 - 0:55
    Θεωρώ ότι η ευληπτότητα του έργου μου
    αποτελούσε καίριο ζήτημα για εμένα,
  • 0:55 - 0:59
    διότι και εγώ υπήρξα τυπικό παράδειγμα
    θεατή ο οποίος δεν κατανοούσε,
  • 0:59 - 1:01
    ο οποίος αγνοούσε τους κώδικες.
  • 1:15 - 1:17
    Με προσέγγισαν από τον φορέα Performa
  • 1:17 - 1:20
    και το πάρκο των σκέιτερς αναφέρθηκε
    κατά τη συζήτηση.
  • 1:20 - 1:23
    Και αμέσως είπα:
    «Αυτό θα ήταν καταπληκτικό».
  • 1:23 - 1:24
    «Το χρήμα έχει λόγο».
  • 1:25 - 1:26
    «Τίνος αξίες;»
  • 1:30 - 1:32
    Αυτές είναι ιδέες
    που πλανώνται στον αέρα
  • 1:32 - 1:36
    και ερωτήματα
    που θέτουμε...ορισμένες φορές...
  • 1:37 - 1:41
    ...καθώς και ερωτήματα που δεν θέτουμε,
    παρότι θα έπρεπε...
  • 1:44 - 1:46
    Μεγάλωσα στην πόλη Νιούαρκ
    της πολιτείας Νιου Τζέρσεϊ.
  • 1:46 - 1:48
    Η μητέρα μου και ο πατέρας μου...
  • 1:48 - 1:51
    ...κανείς τους δεν έχει
    πανεπιστημιακά πτυχία.
  • 1:52 - 1:54
    Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα
    τριών δωματίων
  • 1:54 - 1:56
    και κοιμόμουν στο καθιστικό.
  • 1:57 - 2:02
    Ανέκαθεν είχα πλήρη συνείδηση
    του πώς ο τόπος καταγωγής μας,
  • 2:02 - 2:05
    το τι μας δίνεται
    και τι μας παρακρατείται,
  • 2:05 - 2:07
    καθορίζει τις κοινωνικές μας δυνατότητες.
  • 2:08 - 2:10
    Ήρθα στη Νέα Υόρκη.
  • 2:10 - 2:12
    Φοίτησα στη σχολή Parson’s για έναν χρόνο.
  • 2:13 - 2:15
    Ξεκίνησα να εργάζομαι
    ως λογιστική υπάλληλος
  • 2:16 - 2:18
    και στη συνέχεια εργάστηκα
    ως τηλεφωνήτρια.
  • 2:19 - 2:22
    Ζώντας στο Nιούαρκ
    και αργότερα στη Νέα Υόρκη,
  • 2:22 - 2:24
    μπορεί να μη διάβαζα ταμπλόιντ
    αλλά τα αντίκριζα κάθε μέρα,
  • 2:24 - 2:27
    στο μετρό και παντού.
  • 2:27 - 2:30
    Ξαφνικά, έμαθα ότι υπήρχαν θέσεις
    στην εταιρία ΜΜΕ Condé Nast.
  • 2:30 - 2:31
    Στάθηκα τυχερή.
  • 2:31 - 2:35
    Με προσέλαβαν
    ως βοηθό γραφίστα.
  • 2:35 - 2:37
    Αν δεν προσέλκυα αναγνώστες
  • 2:37 - 2:38
    θα με απέλυαν.
  • 2:38 - 2:39
    Αποκοπή εικόνων.
  • 2:39 - 2:41
    Επιλογή γραμματοσειρών.
  • 2:41 - 2:44
    Ξεκινώντας, σκέφτηκα:
    «Θέλω να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια».
  • 2:44 - 2:46
    Όμως ήταν ένας διαφορετικός κόσμος.
  • 2:47 - 2:50
    Ένιωθα μειονεκτικά, σαν «καπνοδοχοκαθαριστής»,
    συγκριτικά με τους συναδέλφους μου.
  • 2:51 - 2:52
    Χρειάστηκα άδεια διαρκείας,
  • 2:52 - 2:57
    ώστε να ξεδιαλύνω τι μπορεί να σημαίνει
    το να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνιδα.
  • 2:57 - 2:59
    Θυμάμαι να ρωτώ τους γύρω μου:
  • 2:59 - 3:03
    «Μπορώ να είμαι καλλιτέχνις, επικολλώντας
    και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους;»
  • 3:03 - 3:05
    «Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».
  • 3:05 - 3:08
    Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα
    να χρησιμοποιήσω τη γραφιστική μου ευχέρεια,
  • 3:08 - 3:10
    ώστε να δημιουργήσω τα έργα μου.
  • 3:11 - 3:13
    Μου αρέσουν
    οι λιτές γραμματοσειρές,
  • 3:13 - 3:17
    το είδος της σαφήνειας
    των γραμματοσειρών sans serif.
  • 3:19 - 3:23
    Αισθάνθηκα ότι το κόκκινο
    αιχμαλωτίζει την προσοχή.
  • 3:25 - 3:28
    Κατά κανόνα, δεν διέθετα χρήματα
    για έγχρωμες εκτυπώσεις εικόνων.
  • 3:29 - 3:32
    Πήγαινα στα παλαιοβιβλιοπωλεία,
    έβρισκα παλιά περιοδικά
  • 3:32 - 3:35
    και τα μετέτρεπα
    σε ασπρόμαυρες εικόνες.
  • 3:36 - 3:39
    Στην εποχή μας...
    το 1981...το 1983...
  • 3:39 - 3:43
    ...το να εκθέτεις το έργο σου
    σε καθιστούσε μέρος του διαλόγου.
  • 3:43 - 3:47
    Όταν άρχισε η ομάδα μου
    να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης
  • 3:47 - 3:49
    και να πωλούνται έργα μας,
  • 3:49 - 3:55
    σκέφτηκα: «Εφόσον το έργο μου εμπορευματοποιείται,
    υποχρεούμαι να βρω λύσεις».
  • 4:00 - 4:03
    Ζητήματα εξουσίας...αξίας...
  • 4:03 - 4:05
    ...δυστυχώς,
    δεν παύουν ποτέ να υφίστανται.
  • 4:19 - 4:21
    Η αρχιτεκτονική είναι η πρώτη μου αγάπη.
  • 4:21 - 4:24
    Χωροθετώ ιδέες.
  • 4:29 - 4:31
    Γνωρίζω ποιες περιοχές να εμπλέξω,
  • 4:31 - 4:36
    ώστε να ενεργοποιήσω έναν χώρο
    μέσω εικόνων και γραπτού κειμένου.
  • 4:42 - 4:43
    «Σκέψου όπως εμείς».
  • 4:43 - 4:45
    «Μίσησε όπως εμείς».
    «Νιώσε φόβο όπως εμείς».
  • 4:45 - 4:47
    Θέλω το έργο μου να εγείρει σχόλια.
  • 4:47 - 4:49
    [ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑ] «Δικαίωμα στη ζωή,
    μόνο κατ' επίφαση».
  • 4:49 - 4:52
    «Αδιαφορείς
    αν οι γυναίκες πεθαίνουν».
  • 4:53 - 4:57
    [KRUGER] Το έργο μου με τίτλο «Το σώμα σου είναι πεδίο μάχης» στόχευε στη μαζική κινητοποίηση υπέρ της διαδήλωσης.
  • 4:57 - 5:00
    Αφορούσε τα αναπαραγωγικά
    δικαιώματα των γυναικών.
  • 5:00 - 5:04
    Καλούσα τότε την Ομοσπονδία Οικογενειακού
    Προγραμματισμού για να προσφέρω υπηρεσίες
  • 5:04 - 5:06
    και δεν είχαν ιδέα
    ποια, στο καλό, ήμουν.
  • 5:07 - 5:09
    Έλεγαν ότι είχαν ήδη συνεργασία
    με διαφημιστικό πρακτορείο.
  • 5:09 - 5:11
    «Α, εντάξει, λοιπόν».
  • 5:12 - 5:15
    Χρησιμοποίησα έναν εκτυπωτή
    ο οποίος ονομαζόταν Quirky.
  • 5:16 - 5:19
    Εκεί εκτύπωνα τότε όλες τις αφίσες.
  • 5:20 - 5:22
    Έπειτα έβγαινα έξω
    στη μία ή στις δύο το πρωί
  • 5:22 - 5:25
    και αναρτούσα τις αφίσες
    σε όλη την πόλη.
  • 5:30 - 5:32
    Φυσικά, είμαι φεμινίστρια.
  • 5:32 - 5:38
    'Όμως δεν διανοήθηκα ποτέ την έμφυλη ταυτότητα
    ή τη σεξουαλικότητα ως ανεξάρτητες από την κοινωνική τάξη.
  • 5:38 - 5:42
    Ούτε ποτέ διανοήθηκα την τάξη
    ως ανεξάρτητη από τη φυλετική ταυτότητα.
  • 5:42 - 5:45
    Κάτι που αξίζει πραγματικά
    να εξετάσουμε
  • 5:45 - 5:48
    είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας
    στον κόσμο που ζούμε
  • 5:48 - 5:52
    και το πώς το πολιτισμικό μας πλαίσιο
    μας διαμορφώνει και μας εμπεριέχει.
  • 5:52 - 5:55
    Υπάρχουν στερεότυπα...
    ...που αφορούν τον καλλιτέχνη...
  • 5:55 - 5:57
    ...ή τον μουσικό.
  • 5:58 - 6:00
    Αυτά είναι τα ηπιότερα στερεότυπα.
  • 6:05 - 6:08
    Πολλοί με ρωτούν αν μπορούν
    να έρθουν στο ατελιέ μου.
  • 6:08 - 6:10
    Και απαντώ: «Περιμένετε από εμένα
    να φορέσω και μπερέ
  • 6:10 - 6:12
    και να φωτογραφηθώ
    με ένα μεγάλο κάδρο;»
  • 6:12 - 6:13
    Αρνούμαι.
  • 6:13 - 6:16
    Επ' ουδενί δεν θέλω
    να είμαι ένα τέτοιο πρόσωπο.
  • 6:21 - 6:24
    Υπάρχει αρκετό καταχωρημένο οπτικό υλικό
    που αφορά εμένα.
  • 6:24 - 6:26
    Δεν χρειάζονται εκατομμύρια εικόνες.
  • 6:28 - 6:30
    Τι σημαίνει να στρέφεις την κάμερα
    προς ένα άλλο πρόσωπο;
  • 6:30 - 6:33
    Θεωρώ ότι αυτή η πράξη
    ενέχει βαρβαρότητα.
  • 6:45 - 6:46
    «Εσύ.».
  • 6:48 - 6:51
    «Εσύ γνωρίζεις ότι οι γυναίκες
    έχουν λειτουργήσει για αιώνες
  • 6:51 - 6:55
    ως κάτοπτρα τα οποία κατέχουν
    τη μαγική και εξαίσια δύναμη
  • 6:55 - 7:00
    να αντανακλούν την αντρική φιγούρα
    ως διπλάσια του φυσικού της μεγέθους».
  • 7:00 - 7:02
    Αυτή είναι μία ρήση της Βιρτζίνια Γουλφ.
  • 7:05 - 7:07
    Αισθάνθηκα την ανάγκη
    να επικαλεστώ αυτήν τη ρήση.
Title:
Μπάρμπαρα Κρούγκερ: Συμμετέχοντας στον διάλογο|Art21 "Extended Play"
Description:

Επεισόδιο #254
Καθώς μοιράζεται με τους θεατές πληροφορίες οι οποίες αφορούν τις πρώιμες καλλιτεχνικές της επιρροές και τα ερεθίσματα τα οποία την ώθησαν στην καλλιτεχνική δημιουργία, η Μπάρμπαρα Κρούγκερ αναλύει τις απαρχές του έργου της Χωρίς Τίτλο (Σκέιτ) (2017), μίας εγκατάστασης η οποία δημιουργήθηκε, μετά από ανάθεση του καλλιτεχνικού φορέα Performa, ειδικά για τον δημόσιο χώρο για σκέιτερς Coleman Skatepark, ο οποίος βρίσκεται στη νοτιότερη ανατολική συνοικία (Lower East Side) του διαμερίσματος Μανχάταν της πόλης της Νέας Υόρκης. Έχοντας μεγαλώσει ως μέλος μίας οικογένειας της εργατικής τάξης στην πόλη Νιούαρκ της αμερικανικής πολιτείας Νιου Τζέρσεϊ, προτού προσληφθεί ως γραφίστας των εκδόσεων Condé Nast, η Κρούγκερ αναστοχάζεται τους τρόπους με τους οποίους η εμπειρία της στη γραφιστική προσέδωσε ευελιξία και αμεσότητα στο εξελισσόμενο έργο της, το οποίο εστιάζει στο γραπτό κείμενο.

«Το χρήμα έχει λόγο». «Τίνος αξίες;» ρωτά η Κρούγκερ, παραθέτοντας τίτλους έργων της τα οποία εγκαταστάθηκαν στο πάρκο των σκέιτερς. «Αυτές είναι ιδέες που πλανώνται στον αέρα και ερωτήματα τα οποία θέτουμε...ορισμένες φορές...καθώς και ερωτήματα που δεν θέτουμε, παρότι θα έπρεπε...».

Το έργο της Κρούγκερ, το οποίο διακρίνεται για την αμεσότητά του όχι μόνο ως προς τον τρόπο με τον οποίον απευθύνεται στον θεατή αλλά και ως προς την ενεργό συμμετοχή του στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, οικειοποιείται την οπτική γλώσσα της διαφήμισης, με σκοπό την άσκηση κριτικής στα ίδια τα διαφημιστικά μηνύματα των οποίων την εικόνα αναπαράγει. Το έργο της Κρούγκερ ωθεί τους θεατές να εξετάσουν προσεκτικά το πώς παγκόσμια θέματα, όπως ο καταναλωτισμός και οι σχέσεις εξουσίας, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή. «Κάτι που αξίζει πραγματικά να εξετάσουμε είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας στον κόσμο που ζούμε» δηλώνει η Κρούγκερ. «Το πώς το πολιτισμικό μας πλαίσιο μας διαμορφώνει και μας εμπεριέχει».

Στην ταινία παρουσιάζεται το έργο της Κρούγκερ Χωρίς Τίτλο (Σκέιτ)", το οποίο αποτελεί ανάθεση του φορέα Performa για τη Μπιενάλε Performa 17 και το οποίο εγκαταστάθηκε στον χώρο άθλησης και παιγνιδιού της Πλατείας Coleman της Νέας Υόρκης (http://17.performa-arts.org/events/barbara-kruger211). Επίσης παρουσιάζονται έργα της Κρούγκερ από τις διάφορες ατομικές εκθέσεις της στην Πινακοθήκη Mary Boone, καθώς και από την έκθεση FOREVER του 2017, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για τον χώρο Sprüth Magers Berlin, μεταξύ άλλων.

Μάθετε περισσότερα:
https://art21.org/artist/barbara-kruger/
http://17.performa-arts.org/events/barbara-kruger211

CREDITS | Producer: Ian Forster. Interview: Ian Forster. Editor: Anna Gustavi. Camera: John Marton & Anne Misselwitz. Assistant Camera: Daniela Klein. Artwork Courtesy: Barbara Kruger, Mary Boone Gallery, Performa, & Sprüth Magers. Music: Cloudjumper, Outrun, & Lee Rosevere. Photography Courtesy: Peter Sumner Walton Bellamy. Special Thanks: Gilder Gagnon Howe & Co. & Morgan Riles.
more » « less
Video Language:
English
Team:
Art21
Project:
"Extended Play" series
Duration:
07:25

Greek subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.