< Return to Video

Μπάρμπαρα Κρούγκερ: Συμμετέχοντας στον διάλογο|Art21 "Extended Play"

  • 0:18 - 0:22
    [Barbara Kruger:
    Μέρος του κοινωνικού διαλόγου]
  • 0:26 - 0:30
    Πώς γίνεται οποιοδήποτε κομμάτι καμβά
    επικαλυμμένο με χρωστική ουσία,
  • 0:30 - 0:31
    να αποκαλείται τέχνη;
  • 0:33 - 0:37
    Υπάρχουν πολυάριθμοι τρόποι
    καλλιτεχνικής δημιουργίας,
  • 0:37 - 0:41
    ορισμένοι πιο προσιτοί στο ευρύ κοινό
    από ότι κάποιοι άλλοι.
  • 0:43 - 0:45
    Θυμάμαι ότι πήγαινα σε πινακοθήκες,
    κατά τη νεαρή μου ηλικία…
  • 0:45 - 0:47
    …βαθιά τρομοκρατημένη.
  • 0:48 - 0:50
    Ορισμένα έργα απαιτείται
    να αποκωδικοποιηθούν.
  • 0:51 - 0:55
    Θεωρώ ότι το να είναι το έργο μου προσιτό
    ήταν σημαντικό για εμένα,
  • 0:55 - 0:59
    διότι και η ίδια υπήρξα ένας θεατής
    που δεν κατανοούσε,
  • 0:59 - 1:01
    που δεν γνώριζε τους κώδικες.
  • 1:15 - 1:17
    O φορέας Performa με προσέγγισε
  • 1:17 - 1:20
    και, κατά τη συζήτηση,
    αναφέρθηκε το πάρκο των skaters.
  • 1:20 - 1:22
    Αντέδρασα λέγοντας:
    «Αυτό θα ήταν φανταστικό».
  • 1:23 - 1:24
    «Μιλάει το χρήμα».
  • 1:25 - 1:26
    «Οι αξίες τίνος;»
  • 1:30 - 1:32
    Αυτές είναι ιδέες
    που πλανώνται στον αέρα,
  • 1:32 - 1:36
    και ερωτήματα
    που θέτουμε μερικές φορές
  • 1:37 - 1:41
    και ερωτήματα που δεν θέτουμε,
    ενώ θα έπρεπε.
  • 1:44 - 1:46
    Μεγάλωσα στο Newark
    του Νew Jersey.
  • 1:46 - 1:48
    Η μητέρα μου και ο πατέρας μου...
  • 1:48 - 1:51
    ...κανείς τους δεν έχει
    πανεπιστημιακά πτυχία.
  • 1:52 - 1:54
    Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα
    τριών δωματίων
  • 1:54 - 1:56
    και κοιμόμουν στο καθιστικό.
  • 1:57 - 2:02
    Ανέκαθεν είχα πλήρη συνείδηση
    του πώς ο τόπος γέννησής μας,
  • 2:02 - 2:05
    το τι μας δίνεται
    και το τι μας παρακρατείται,
  • 2:05 - 2:07
    καθορίζει τις κοινωνικές μας δυνατότητες.
  • 2:08 - 2:10
    Ήρθα στη Νέα Υόρκη.
  • 2:10 - 2:12
    Φοίτησα στο Parson’s για ένα χρόνο.
  • 2:13 - 2:15
    Ξεκίνησα να εργάζομαι
    ως λογιστικός υπάλληλος
  • 2:16 - 2:18
    και στη συνέχεια
    ως τηλεφωνήτρια.
  • 2:19 - 2:22
    Ζώντας στο Nιούαρκ
    και αργότερα στη Νέα Υόρκη,
  • 2:22 - 2:24
    ίσως δεν διάβαζα τις εφημερίδες
    αλλά τις έβλεπα καθημερινά
  • 2:24 - 2:27
    στο μετρό και παντού.
  • 2:27 - 2:30
    Ξαφνικά, έμαθα για τις θέσεις εργασίας
    στην εταιρεία Condé Nast.
  • 2:30 - 2:31
    Ήμουν τυχερή.
  • 2:31 - 2:35
    Με προσέλαβαν
    ως γραφίστα.
  • 2:35 - 2:37
    Αν δεν προσέλκυα αναγνώστες,
  • 2:37 - 2:38
    θα με απέλυαν.
  • 2:38 - 2:39
    Περικοπή εικόνων.
  • 2:39 - 2:41
    Επιλογή γραμματοσειρών.
  • 2:41 - 2:44
    Ξεκινώντας, σκέφτηκα:
    «Θέλω να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια».
  • 2:44 - 2:46
    Όμως ήταν ένας διαφορετικός κόσμος.
  • 2:47 - 2:50
    Ένιωθα σαν καπνοδοχοκαθαριστής
    συγκριτικά με άλλους συναδέλφους μου.
  • 2:51 - 2:52
    Πήρα άδεια διαρκείας,
  • 2:52 - 2:57
    ώστε να ξεδιαλύνω τι μπορεί να σημαίνει
    το να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνιδα.
  • 2:57 - 2:59
    Θυμάμαι να ρωτώ τους γύρω μου:
  • 2:59 - 3:03
    «Μπορώ να είμαι καλλιτέχνιδα επικολλώντας και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους;»
  • 3:03 - 3:05
    «Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».
  • 3:05 - 3:08
    Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου στη γραφιστική,
  • 3:08 - 3:10
    ώστε να παράγω το έργο μου.
  • 3:11 - 3:13
    Μου αρέσουν
    οι λιτές γραμματοσειρές,
  • 3:13 - 3:17
    το είδος της σαφήνειας
    των γραμματοσειρών sans serif.
  • 3:19 - 3:23
    Είχα την αίσθηση ότι το κόκκινο
    αιχμαλωτίζει την προσοχή.
  • 3:25 - 3:28
    Κατά κανόνα, δεν διέθετα χρήματα
    για έγχρωμες εκτυπώσεις εικόνων.
  • 3:29 - 3:32
    Πήγαινα στα παλαιοβιβλιοπωλεία,
    έβρισκα παλιά περιοδικά
  • 3:32 - 3:35
    και τα μετέτρεπα
    σε ασπρόμαυρες εικόνες.
  • 3:36 - 3:39
    Στην εποχή μας...
    το 1981...το 1983...
  • 3:39 - 3:43
    ...το να εκθέτεις το έργο σου
    σε καθιστούσε μέρος του διαλόγου.
  • 3:43 - 3:47
    Όταν άρχισε η ομάδα μου
    να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης
  • 3:47 - 3:49
    και να πωλούνται έργα μας,
  • 3:49 - 3:55
    σκέφτηκα: «Αν το έργο μου σταδιακά εμπορευματοποιείται, αυτό θα πρέπει να το αντιμετωπίσω».
  • 4:00 - 4:03
    Ζητήματα αξίας, εξουσίας...
  • 4:03 - 4:05
    ...δυστυχώς,
    δεν παύουν ποτέ να υφίστανται.
  • 4:19 - 4:21
    Η αρχιτεκτονική είναι η πρώτη μου αγάπη.
  • 4:21 - 4:24
    Χωροθετώ τις ιδέες.
  • 4:29 - 4:31
    Γνωρίζω ποιες περιοχές θα εμπλέξω,
  • 4:31 - 4:35
    ώστε να ενεργοποιηθεί ένας χώρος
    με εικόνες και κείμενο.
  • 4:42 - 4:43
    «Σκέψου όπως εμείς».
  • 4:43 - 4:45
    «Μίσησε όπως εμείς».
    «Νιώσε φόβο όπως εμείς».
  • 4:45 - 4:47
    Θέλω το έργο μου να εγείρει σχόλια.
  • 4:47 - 4:49
    [ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑ] «Δικαίωμα στη ζωή,
    ο τίτλος σου είναι ένα ψέμα».
  • 4:49 - 4:52
    «Αδιαφορείτε
    για το αν οι γυναίκες πεθαίνουν».
  • 4:53 - 4:57
    [KRUGER] Το έργο μου με τίτλο «Το σώμα σου είναι πεδίο μάχης» έγινε με σκοπό την κινητοποίηση υπέρ της διαδήλωσης.
  • 4:57 - 5:00
    Αφορούσε τα αναπαραγωγικά
    δικαιώματα των γυναικών.
  • 5:00 - 5:04
    Καλούσα για να προσφέρω υπηρεσίες
    στον Οικογενειακό Προγραμματισμό
  • 5:04 - 5:06
    και δεν είχαν ιδέα
    ποια, στο καλό, ήμουν.
  • 5:07 - 5:09
    Έλεγαν ότι συνεργάζονταν
    με διαφημιστικό πρακτορείο.
  • 5:09 - 5:11
    «Α, εντάξει, λοιπόν».
  • 5:12 - 5:15
    Χρησιμοποιούσα τον εκτυπωτή Quirky.
  • 5:16 - 5:19
    Εκεί εκτύπωνα τότε όλες τις αφίσες.
  • 5:20 - 5:22
    Έπειτα έβγαινα έξω
    στη μια ή στις δύο το πρωί
  • 5:22 - 5:25
    και αναρτούσα τις αφίσες
    σε όλη την πόλη.
  • 5:30 - 5:32
    Φυσικά, είμαι φεμινίστρια.
  • 5:32 - 5:38
    'Ομως ποτέ δεν έχω διανοηθεί την έμφυλη ταυτότητα ή τη σεξουαλικότητα ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη.
  • 5:38 - 5:42
    Ούτε έχω διανοηθεί ποτέ την κοινωνική τάξη ως ανεξάρτητη από τη φυλετική ταυτότητα.
  • 5:42 - 5:45
    Κάτι που αξίζει να σκεφτούμε σοβαρά
  • 5:45 - 5:48
    είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας
    στον κόσμο που ζούμε
  • 5:48 - 5:52
    και το πως το πολιτισμικό μας πλαίσιο
    μας πλάθει και μας εμπεριέχει.
  • 5:52 - 5:55
    Υπάρχουν στερεότυπα...
    ...που αφορούν τον καλλιτέχνη...
  • 5:55 - 5:57
    ...ή τον μουσικό.
  • 5:58 - 6:00
    Αυτά είναι τα ηπιότερα στερεότυπα.
  • 6:05 - 6:08
    Συνήθως με ρωτούν αν μπορούν
    να έρθουν στο στούντιό μου.
  • 6:08 - 6:10
    Και απαντώ:
    «Θέλετε να βάλω και έναν μπερέ
  • 6:10 - 6:12
    και να φωτογραφηθώ
    στο μεγάλο τραπέζι;»
  • 6:12 - 6:13
    Αρνούμαι.
  • 6:13 - 6:16
    Επ' ουδενί δεν θέλω
    να είμαι αυτό το πρόσωπο.
  • 6:21 - 6:24
    Υπάρχει αρκετό οπτικό υλικό
    που αφορά εμένα.
  • 6:24 - 6:26
    Δεν χρειάζονται εκατομμύρια εικόνες.
  • 6:28 - 6:30
    Τι σημαίνει να στρέφεις την κάμερα
    σε ένα άλλο πρόσωπο;
  • 6:30 - 6:33
    Θεωρώ ότι αυτή η πράξη
    ενέχει βαρβαρότητα.
  • 6:45 - 6:46
    «Εσύ.».
  • 6:48 - 6:51
    «Εσύ γνωρίζεις ότι οι γυναίκες
    έχουν λειτουργήσει για αιώνες
  • 6:51 - 6:55
    ως καθρέπτες που κατέχουν
    τη μαγική και υπέροχη δύναμη
  • 6:55 - 7:00
    να αντανακλούν την αντρική φιγούρα
    ως δύο φορές ανώτερη από το φυσικό της μέγεθος».
  • 7:00 - 7:02
    Αυτή είναι μια ρήση της Virginia Woolf.
  • 7:05 - 7:07
    Αισθάνθηκα την ανάγκη
    να επικαλεστώ αυτή τη ρήση.
Title:
Μπάρμπαρα Κρούγκερ: Συμμετέχοντας στον διάλογο|Art21 "Extended Play"
Description:

Επεισόδιο #254
Μάθετε περισσότερα:

https://art21.org/artist/barbara-kruger/

CREDITS | Producer: Ian Forster. Interview: Ian Forster. Editor: Anna Gustavi. Camera: John Marton & Anne Misselwitz. Assistant Camera: Daniela Klein. Artwork Courtesy: Barbara Kruger, Mary Boone Gallery, Performa, & Sprüth Magers. Music: Cloudjumper, Outrun, & Lee Rosevere. Photography Courtesy: Peter Sumner Walton Bellamy. Special Thanks: Gilder Gagnon Howe & Co. & Morgan Riles.
more » « less
Video Language:
English
Team:
Art21
Project:
"Extended Play" series
Duration:
07:25

Greek subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.