Χένινγκ Μανκέλ: η ευθύνη μου είναι να αντιδρώ

Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν ποια
είναι η κύρια έμπνευσή μου

λέω ότι είναι το αρχαίο ελληνικό δράμα

αν πάρεις ένα έργο όπως η Μήδεια
που γράφτηκε πριν από 2300 χρόνια

πρόκειται για μια γυναίκα που
δολοφονεί τα παιδιά τηςλόγω της

ζήλειας για τον άντρα της

αν δεν είναι αυτό μια ιστορία εγκλήματος,
δεν ξέρω τί είναι μια ιστορία εγκλήματος

η μόνη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει
αστυνομικός σε αυτήν

αφού στην Ελλάδα εκείνη την εποχή δεν
υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις

αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω
αν είχαν αστυνομική δύναμη,

θα είχαν και έναν αστυνομικό στο έργο

αλλά αυτή η ιστορία χρησιμοποιεί το
έγκλημα ως καθρέφτη για να εξετάσει

τις αντιφάσεις στην κοινωνία

αυτό είναι που με ενδιαφέρει.

Κοίτα τον Μακμπέθ, πάρε τον Μακμπέθ
και βάλε τον Ρίτσαρντ Νίξον εκεί:

έχεις την ίδια ιστορία, κατά κάποιο τρόπο.

Και ύστερα μπορώ να πω ότι, ναι, υπάρχουν
και καθαρές αστυνομικές ιστορίες

που με εμπνέουν.

Για παράδειγμα ο Σέρλοκ Χολμς.

Για τον λόγο ότι πολλές ιστορίες μιλούν
για την αγγλική κοινωνία,

για την υποκρισία, για πολλά πράγματα

Έτσι, δεν βλέπω διαφορές γράφοντας
αστυνομική λογοτεχνία ή άλλο μυθιστόρημα

Νομίζω, με κάποια υπεροψία, μπορώ να
πω ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα

από τα παλαιότερα λογοτεχνικά είδη
που υπάρχουν

δεν εφευρέθηκε από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε,
είναι πολύ παλαιότερη.

Όλοι οι πρόγονοί μου ήταν μουσικοί,
έπαιζαν σε εκκλησίες, όργανα και

ο παππούς μου ήταν συνθέτης και
νομίζω ότι, όταν ήμουν νέος, σκέφτηκα

και τον εαυτό μου ως μουσικό

αλλά συνειδητοποίησα αρκετά γρήγορα
ότι (έπαιζα το βιολί) δεν θα ήμουν ποτέ

τόσο καλός όσο θα ήθελα

έτσι, κατά κάποιον τρόπο, επέλεξα ένα άλλο
όργανο επειδή πρέπει να καταλάβεις ότι

το γράψιμο είναι ένα είδος οργάνου που
έχεις στα χέρια σου

Αλλά από την άλλη πλευρά μπορείς να πεις
ότι η μουσική είναι ένα πολύ σημαντικό

κομμάτι του γραψίματος

όπως συμβαίνει στη ζωγραφική, στη
γλυπτική, όπως και σε κάθε άλλο

είδος τέχνης, θα έλεγα

Το σπίτι μου ήταν γεμάτο μουσική,
αλλά ήταν επίσης γεμάτο βιβλία

και νομίζω ότι μεγάλωσα σε αυτό
που μπορείς να ονομάσεις μια

πραγματικά φιλελεύθερη οικογένεια επειδή

πρώτα απ 'όλα κανείς δεν έλεγε τίποτα
αν αργούσες το βράδυ διαβάζοντας

και δεύτερον κανείς δεν σε ρωτούσε
τί διάβαζες

και αυτός είναι για μένα ένας καλός
ορισμός της φιλελεύθερης οικογένειας

Νομίζω ότι το ιδιαίτερο πράγμα στην
παιδική μου ηλικία ήταν το γεγονός

ότι δεν υπήρχε μητέρα

είχε φύγει από την οικογένεια, οπότε
μεγάλωσα με τον πατέρα μου και ήταν

πολύ απασχολημένος

αλλά μπορώ να θυμηθώ τη νύχτα
μερικές φορές θα του έλεγα κάτι

για αυτό που είχα διαβάσει

και ήταν αρκετά έξυπνος για να κάτσει
δύο λεπτά να ακούσει όλα τα ηλίθια

πράγματα που έλεγα

και για ό, τι διάβασα

και νομίζω ότι είναι ένα από τα μαθήματα
που πήρα: πρέπει πάντα να ακούς ένα παιδί

Νομίζω ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι
το παιδί γιατί, αν θυμάσαι όταν ήσουν

4, 5 ή 6 ετών,

ξέρεις, είχες μια τεράστια πίστη στο
γεγονός ότι θα μπορούσες να μετατρέψεις

μια πέτρα σε αυτοκίνητο,

ή ένα κομμάτι ξύλου σε οτιδήποτε άλλο

Ύστερα, ξεκινάς το σχολείο και ξέρεις
τί συμβαίνει

ο ορθολογισμός αναλαμβάνει...
ίσως είναι απαραίτητο

αλλά αργότερα όταν ίσως θα ήθελες
τελικά να γίνεις καλλιτέχνης,

τότε πρέπει να ανακτήσεις αυτό
που είχες ως παιδί

Νομίζω ότι αυτή η σύνδεση έχει να κάνει
με το θάρρος που είχες ως παιδί

να θέσεις τις πραγματικά δύσκολες
ερωτήσεις

Μερικές φορές ρωτάω τους ανθρώπους
όταν είμαι έξω και μιλάω:

ποιος νομίζετε ότι είναι το μεγαλύτερο
είδωλό μου; ή το πρότυπό μου;

και οι άνθρωποι μαντεύουν το ένα και
το άλλο, και λέω

όχι, έχω φωτογραφία, μια μικρή φωτογραφία
στον τοίχο μου

και το μεγαλύτερο είδωλό μου είναι ο
εαυτός μου των 12 ετών

και όταν βλέπω αυτόν τον τύπο, αυτό το
αγόρι, εμένα στα 12 μου χρόνια,

Νομίζω ότι τότε ήμουν στα καλύτερά μου.
Δεν έβλεπα κανένα όριο στη ζωή.

Πίστευα στη φαντασία και στην
πραγματικότητα

Νόμιζα ότι κάθε βουνό μπορούσες να
το ανέβεις, κάθε έρημο μπορούσες

να την διασχίσεις

έτσι βλέπω αυτό το αγόρι και προσπαθώ
να το μιμηθώ, προσπαθώ να είμαι τόσο

γενναίος και τόσο καλός όσο ήταν κι αυτό.

Η αίσθηση ότι μπορείς να βάζεις μια λέξη
μετά την άλλη λέξη φτιάχνοντας μια πρόταση

και μετά να κάνεις μια άλλη πρόταση,

και έπειτα να έχεις μια ιστορία… αυτό
είναι για μένα ένα θαύμα.

Και πρόκειται για την κατανόηση
μέσω της ανάγνωσης

και μετά προφανώς έρχεται το επόμενο
θαύμα: που συνειδητοποιείς ότι θα

μπορούσες να το κάνεις αυτό μόνος σου.

Ήταν το επόμενο θαύμα.

Θυμάμαι ακόμα ότι το πρώτο πράγμα που
έγραψα ποτέ ήταν μια γραμμή για τον

Ροβινσώνα Κρούσο σε μία σελίδα

Και τί δεν θα έδινα για να έχω αυτό
το χαρτί ακόμα

αλλά δεν το έχω, έχει χαθεί φυσικά…
Μάλλον ήμουν 6 ετών όταν το έγραψα

κι εγώ, παρεμπιπτόντως,

ακόμα πιστεύω ότι ο Ροβινσώνας
Κρούσος είναι το καλύτερο

μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ

για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή ο
Ροβινσώνας δεν είναι μόνος στο νησί

πριν από την Παρασκευή,

είναι μόνος στο νησί με τον αναγνώστη
και αυτό είναι σημαντικό

είσαι σε αυτό το νησί, με τον
Ροβινσώνα... τον βοηθάς

αυτός είναι ένας ιδιοφυής τρόπος
να αφηγηθείς μια ιστορία. Δεν θα μπορούσα

ποτέ να σκεφτώ μια πλοκή καλύτερη
από αυτήν

Θα μπορούσες να βγάλεις κάποιους
χαρακτήρες από συγκεκριμένα βιβλία,

βγάλε τους από τα βιβλία και
πάρε τους μαζί σου ως φίλους.

Νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά
πράγματα με την τέχνη είναι ότι έχεις

φίλους εκεί που κάπου θα μπορούσες
να έχεις έναν πίνακα ζωγραφικής οπότε

όταν βλέπεις κάποιον σε έναν πίνακα
θα μπορούσες να βγάλεις το πρόσωπο αυτό

από τον πίνακα και να το κάνεις φίλο
που σε ακολουθεί στη ζωή.

Η τέχνη για μένα είναι απαραίτητη για
να δεις πώς φαίνεται ο κόσμος, για να

κατανοήσεις τον κόσμο βλέποντας
πώς τον δείχνουν οι άλλοι

Θα μπορούσε να είναι ο Φράνσις Μπέικον ή
ο Γκόγια ή ο Κεν Χολτς

μερικές φορές το καταταλαβαίνω αμέσως

μερικές φορές δεν καταλαβαίνω καθόλου

μερικές φορές δεν θέλω να καταλάβω.
Θέλω απλώς αυτό το συναίσθημα να

απορροφηθεί από το σύμπαν μου
και να μείνει εκεί

Νομίζω ότι η πραγματική τέχνη, είτε
πρόκειται για ζωγραφική είτε για μουσική,

ή οτιδήποτε άλλο,

σου προσφέρει πάντα μια συγκεκριμένη
έκπληξη

αν δεν υπάρχει έκπληξη, νομίζω ότι
καταρρέει.

Πηγαίνω στο μουσείο Prado στη Μαδρίτη
μία φορά το χρόνο, είναι ένα είδος

προσκυνήματος που κάνω,

περνάω δύο μέρες εκεί.

Και ξέρεις το να περπατάς σε δωμάτια
γεμάτα από πίνακες του Βελασκέζ και μετά

να μπαίνεις στον Γκόγια, για παράδειγμα,

ε δεν είναι το ίδιο μουσείο. Δεν είναι
το ίδιο... είναι σαν να είναι δύο

διαφορετικοί κόσμοι

θα μπορούσες να πείς ότι είναι και οι δύο
ζωγράφοι, αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο

διαφέρουν περισσότερο,

μου λένε διαφορετικές ιστορίες για την
ανθρώπινη κατάσταση,

νομίζω ότι δεν μπορείς να πλησιάσεις
περισσότερο από αυτό στον ορισμό

της τέχνης: ένας καλός καλλιτέχνης σου
λέει μια ιστορία ζωής

Ένας άλλος καλλιτέχνης σου λέει μια άλλη
ιστορία, ένας κακός καλλιτέχνης δεν σου

λέει τίποτα.

Δεν φοβάμαι να μιλήσω για καλή ή κακή
τέχνη. Νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή

όπου οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν
γι' αυτό

και δεν νομίζω ότι είναι καλό, επειδή
πρέπει να είμαστε σε θέση να πούμε ότι

κάποιο έργο τέχνης είναι πιο καλό
από κάποιο άλλο

μετά μπορούμε να συζητήσουμε πάνω
σε αυτό: τί εννοείς με αυτό; Δεν συμφωνώ

μαζί σου... αλλά μπορούμε να συζητήσουμε.

Σήμερα νομίζω πως οι κριτικές είναι
πολύ... τους λείπει το κουράγιο

κατά κάποιον τρόπο.

Νομίζω πως αν κοιτάξεις μέσα στην ιστορία,
τα περισσότερα έργα τέχνης, στα πιο

σημαντικά είδη τέχνης είτε είναι γλυπτική,
βιβλία ή οτιδήποτε άλλο,

υπάρχει μια ονειρική διάσταση, μιας
καλύτερης κοινωνίας

και είναι προφανές σε μένα και στους
πιο πολλούς ανθρώπους ότι σήμερα

ζούμε σε έναν τρομερό κόσμο

και το πιο τρομερό πράγμα στον κόσμο
σήμερα, δημιουργεί τόσα πολλά προβλήματα,

είναι εντελώς περιττό

να σου δώσω ένα μόνο παράδειγμα:
εγώ ως συγγραφέας

το 2012 εκατομμύρια παιδιά βγαίνουν
έξω στον κόσμο αναλφάβητα, δεν μπορούν

να διαβάσουν, δεν μπορούν να γράψουν

και αυτό είναι εντελώς περιττό. Θα
μπορούσαμε να έχουμε εξαλείψει τον

αναλφαβητισμό πολύ καιρό πριν

αν είχαμε θελήσει πραγματικά να το
κάνουμε. Όμως δεν το κάνουμε,

κι έτσι αυτοί οι άνθρωποι πάνε χαμένοι,
αφού η ανάγνωση και η γραφή και τα βασικά

μαθηματικά παραμένουν τα πιο σημαντικά
εργαλεία που έχεις στη ζωή

και το βρίσκω αυτό τρομερά αηδιαστικό,
τέτοια ντροπή, που προφανώς πρέπει να

μιλήσω γι' αυτό

όταν με ρωτούν: "μπορούν οι άνθρωποι
στην Μοζαμβίκη να αγοράσουν τα βιβλία σου,

τα μυθιστορήματά σου;"

λέω, "γιατί;". έδω υπάρχει μόνο ένα
σημαντικό βιβλίο και είναι το αλφαβητάριο

αν είναι κάποιο πρόγραμμα στον υπολογιστή
ή κάποιο βιβλίο, δεν με νοιάζει

όμως εξάλειψε τον αναλφαβητισμό προτού
μιλήσεις για κάτι άλλο

και μετά μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ,
κοιτώντας τον λόγο και τα περισσότερα

προβλήματα που σκοτώνουν τους
ανθρώπους είναι περιττά

και δεν θα καταλάβαινα πως θα μπορούσα
να χρησιμοποιήσω το όργανό μου χωρίς

να μιλήσω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο
γι' αυτό

δεν θα μπορούσα να καταλάβω τον εαυτό μου

Ως συγγραφέας είμαι διανοούμενος και
ως διανοούμενος, η ευθύνη μου είναι

να αντιδρώ με κάποιον τρόπο

σε ό,τι βλέπω στην κοινωνία

αυτός είναι ο ρόλος του διανοούμενου

τουλάχιστον αν έχεις την ιδέα ότι είσαι
ριζοσπαστικός διανοούμενος

για εμένα ανάγεται πίσω στην εποχή του
Διαφωτισμού του Ντιντερό και του Βολταίρου

ο ρόλος του διανοούμενου

και πιστεύω πως αυτό είναι σωστό και
γι' αυτό δρω με τον τρόπο που δρω

γράφω πολλά και διάφορα πράγματα όμως
μιλώ επίσης αν είναι απαραίτητο

θα έλεγα πως είναι η σχέση μου με το
ιδανικό του Διαφωτισμού

και συμφωνώ με αυτό, με το γεγονός
πως θα έπρεπε να μιλάς

συμφωνώ ζούμε σε μια πολύ περίεργη
κατάσταση:

ποτέ δεν έχουμε ξαναδεί μια τέτοια ροή
πληροφορίας

και ποτέ οι άνθρωποι δεν γνώριζαν
τόσα λίγα

αφού όλα έχουν μετατραπεί σε θραύσματα

αρκεί να δεις τις ειδήσεις στην Δανία και
την Σουηδία, σύντομες ειδήσεις,

η χειρότερη περίπτωση είναι προφανώς
στις ΗΠΑ, όπου δεν καταλαβαίνεις τίποτα

από τις ειδήσεις

κι έστι ο κίνδυνος είναι προφανής και
συμφωνώ επίσης ότι σήμερα γίνεται πολύ

κακή χρήση των λέξεων

ιδιαίτερα σήμερα

όμως νομίζω ότι ο λόγος που εγώ κι εσύ
χρησιμοποιούμε θα είναι πάντα

το πιο σημαντικό στην επικοινωνία

έτσι νομίζω πάντα θα υπάρχει
ένας τρόπος να καθαρίσεις το χάος

αλλά αυτό που για μένα είναι πολύ δύσκολο
σήμερα είναι όταν διαβάζω τα τουίτερ

και τα μπλογκ

και είναι ένας τρόπος για να πεις ότι
η απλοποίηση των πραγμάτων είναι

το καλύτερο πράγμα

κι εγώ λέω, όχι, να περιπλέκεις τα
πράγματα... επειδή η αλήθεια είναι πάντα

περίπλοκη κατά κάποιον τρόπο

κι έτσι συμφωνώ πως κάτι συμβαίνει
με τη γλώσσα αλλά δεν φοβάμαι ότι

θα την χάσουμε

διότι αν την χάσουμε θα χάσουμε την
ανθρώπινη φύση μας

όχι, δεν θα το κάνουμε αυτό

νομίζω επίσης πως υπάρχει ανάγκη, μεταξύ
πολλών αναγνωστών, να έχουν μεγάλες

ιστορίες

είναι τόσο κουρασμένοι με αυτά τα μικρά
θραύσματα

οπότε θέλουν μια μεγάλη ιστορία. Θέλουν
κατά κάποιον τρόπο Ντίκενς

πράγμα που κι εγώ κάνω: αν βρω ένα καλό
μυθιστόρημα, που έχει 400 σελίδες,

είμαι χαρούμενος

αν είναι κακό, δεν έχει σημασία αν είναι
100 ή 400 σελίδες

οπότε δεν φοβάμαι ακόμα και
το έπος θα επιβιώσει

ξέρω φυσικά ότι δεν θα είμαι σε θέση
να κάνω όλα όσα θέλω

ο θάνατος πάντα έρχεται να σε ενοχλήσει,
πότε δε ξέρεις πότε έρχεται

και σε κάποιες ελάχιστες στιγμές
αισθάνομαι ένα είδος απελπισίας,

ακόμα κι ένα είδος κατάθλιψης
γι΄αυτόν τον φόβο

αλλά έτσι είναι η ζωή. Αν ακούσεις
για παράδειγμα τα κουαρτέτα εγχόρδων

που έγραψε ο Μπετόβεν

όταν ήταν ηλικιωμένος,

σου παρουσιάζουν κάτι εντελώς
νέο στην μουσική του

ήταν σαν να είχε... όταν άρχιζε να
μεγαλώνει, δεν του καιγόταν καρφί

για τίποτα

δεν είχε τίποτα να χάσει οπότε άρχισε
να γράφει μια νέα μουσική που ο κόσμος

δεν είχε ποτέ ξαναακούσει

είναι τα τελευταία του κουαρτέτα εγχόρδων

οπότε, ίσως γίνονται πράγματα όταν
μεγαλώνεις, τα οποία σου δίνουν ένα

είδος νέας ελευθερίας,

δεν το ξέρεις κιόλας, αυτό είναι
που ελπίζω

για μένα, προφανώς, η ζωή έχει νόημα
όταν μπορώ να κάτσω και να προσπαθήσω

να διατυπώσω κάτι

αφού ό,τι κι αν κάνεις, προσπαθείς,
προσπαθείς... ποτέ δεν ξέρεις πότε θα

επιτύχεις ή όχι,

αλλά προσπαθείς να κάνεις κάτι

αυτό πλησιάζει περισσότερο για μένα
το νόημα της ζωής στην δημιουργικότητα

δεν νομίζω πως έχω μια πιο έξυπνη
απάντηση από αυτή.