Awakening Mind Part 1, "Know Thyself" (2023) - Complete HD Film

Η αφύπνιση

είναι το επόμενο φυσικό στάδιο
της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Η αφύπνιση είναι απλώς να αναγνωρίσουμε
τη φύση της ουσιαστικής μας ύπαρξης.

Δεν είναι κάποια περίεργη,
μυστικιστική, θρησκευτική εμπειρία

που είναι διαθέσιμη μόνο σε λίγους.

Είναι διαθέσιμη σε όλους.

Αυτό που ουσιαστικά είμαστε είναι ήδη
πλήρως αφυπνισμένο, σε πλήρη επίγνωση.

Και είναι εντελώς απεριόριστο.

Η αληθινή σας φύση βρίσκεται πιο κοντά

από το εγώ που νομίζετε ότι είστε.

Η συνειδητότητα ​​είναι
η απόλυτη πραγματικότητα του σύμπαντος.

Το επόμενο βήμα στην επιστήμη είναι να
πούμε ότι η συνειδητότητα ​​είναι θεμελιώδης.

Τι είναι τελικά η αφύπνιση;

Κάποιος να μου το εξηγήσει.

Τι είναι η αφύπνιση;

Είτε το αποκαλείτε αληθινό εαυτό,
επερχόμενο εαυτό ή "μη εγώ",

ή φύση του Βούδα, Τάο
ή Συνείδηση του Χριστού,

​​πραγματικά δεν έχει σημασία.

Σε αυτή την ταινία, θα αναφερθούμε
σε αυτό ως Επίγνωση.

Η επίγνωση

δεν είναι ιδιοκτησία καμίας θρησκείας.

Η αφύπνιση ή η συνειδητοποίηση
της επίγνωσης

είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο.

Το όνειρο του χαρακτήρα σου

μέσα στο παιχνίδι της ζωής.

Μέσα από τους χαρακτήρες μας,

βιώνουμε τον κόσμο

με όλη την ομορφιά και την ασχήμια του.

Μπορούμε να ονομάσουμε αυτή την
εμπειρία ζωής και θανάτου δυαδικότητα.

Γυρνάμε γύρω γύρω,
προσηλωμένοι στους χαρακτήρες,

τις σκέψεις και τις αισθήσεις.

Καλό και κακό.

Πόλεμο και ειρήνη.

Φως και σκοτάδι.

Γέννηση και θάνατο.

Μέχρι να ξυπνήσουμε και να ανακαλύψουμε

ότι δεν είμαστε ο χαρακτήρας.

Σε αυτήν την ταινία,
σε προσκαλούμε

να βιώσεις άμεσα την
πραγματική σου φύση.

Να μάθεις άμεσα, όχι μέσω του νου...

Ποιος είσαι;

Θα επαναλάβουμε αυτήν την πρόσκληση

με διαφορετικούς τρόπους.

Όταν ρωτάς ποιος είσαι,

ας μείνουν όλα ακριβώς όπως είναι.

Μην κινείς τον νου θέλοντας να
προκαλέσεις κάτι να συμβεί

ή για να βρεις κάποια απάντηση
στο επίπεδο του νου.

Και ταυτόχρονα, μην προσπαθείς
να απωθήσεις τον νου.

Απλώς να έχεις την πρόθεση να
βιώσεις άμεσα αυτό που είσαι.

Άφησε τον νου να είναι
ένας νους που δεν ξέρει.

Η αφύπνιση είναι η απάντηση σε όλα τα
προβλήματα του κόσμου σε κάθε επίπεδο.

Όλα τα προβλήματα του κόσμου
πηγάζουν από μια αυταπάτη.

Τη θεμελιώδη αυταπάτη του νου.

Και αυτή η αυταπάτη λέει πως είμαι
αυτός ο περιορισμένος χαρακτήρας.

Όταν ζούμε μέσα από έναν μικρό,
ξεχωριστό εαυτό,

υπάρχει πάντα κάποιου
είδους αέναη δυσαρέσκεια.

Έτσι, αυτή μπορεί να είναι κάποια
μεγάλη δυσαρέσκεια, όπως ένα τραύμα,

ή μπορεί να είναι απλώς
αυτό το συναίσθημα στο παρασκήνιο

ότι "κάτι δεν πάει καλά.

Κάτι είναι λάθος. Κάτι μου λείπει».

Ακόμα κι όταν έχω κάποια
ευχαρίστηση, ακόμα κι όταν

πετυχαίνω κάτι στον κόσμο,
ακόμα κι όταν έχω μια καλή σχέση,

αν έχω απλώς μια παύση μια στιγμή,

υπάρχει αυτό το αίσθημα δυσαρέσκειας, όπως...

"Είμαι απομονωμένος ή αποκομμένος από κάτι".

Αυτό λοιπόν το συναίσθημα,
που φαίνεται ότι έχουν

οι περισσότεροι,
μπορεί να μας παρακινήσει,

να μας αφυπνίσει από αυτόν τον
μικρό, ξεχωριστό εαυτό,

του οποίου η φύση είναι ένα
είδος άγχους αποχωρισμού.

Αυτός ο περιορισμένος χαρακτήρας έχει
την τάση να καταλαβαίνει αυτό που θέλει.

Είναι απλώς μια συλλογή
μαθημένων μοτίβων της λαχτάρας

για αυτά που θέλει ή της προσπάθειας
να απωθήσει αυτά που δεν θέλει.

Είναι αυτή η ατελείωτη διαδικασία,
μπορείς να πεις, η αρχή της ευχαρίστησης,

ξέρεις, δηλαδή κυνηγάς την ευχαρίστηση,
αποφεύγεις τον πόνο.

Και αν πιστέψουμε ότι είμαστε αυτός

ο χαρακτήρας, αυτό το
προγραμματισμένο μοτίβο,

τότε υποφέρουμε και δημιουργούμε
πόνο μέσα σ' αυτόν στον κόσμο.

Ο κόσμος γίνεται αντανάκλαση
αυτής της εγωικής συνειδητότητας.

Το όφελος της αφύπνισης

είναι ότι υποφέρεις λιγότερο

και οι άνθρωποι γύρω σου
υποφέρουν λιγότερο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία
στο μυαλό μου ότι η αρχική μου σύνδεση

με την κατανόησή μου για τον Θεό
ήταν μια αφύπνιση

για μένα στη ζωή μου, η μεγαλύτερη
αφύπνιση που έχω βιώσει ποτέ.

Ήταν πραγματικά σαν να κοιμόμουν
επί 50 χρόνια.

Να περπατάω σαν το ρομπότ, κάνοντας
απλώς τα πράγματα που με έμαθαν να κάνω

Από τότε που ήμουν νέος, ξέρετε,
είχα ένα πρότυπο.

πάρε το κορίτσι, πάρε το αμάξι,
πάρε τη δουλειά, το σπίτι, τον/την σύζυγο.

Μια φόρμουλα που νόμιζα
ότι έλεγε πώς έπρεπε να ζήσω

μέχρι να γίνω περίπου 53 χρονών.

Και συνειδητοποίησα ότι ενώ είχα κάνει τα
περισσότερα από αυτά τα πράγματα και

ήμουν επαγγελματικά επιτυχημένος, σε
ένα βαθμό, τότε συνειδητοποίησα ότι

τίποτα απ' αυτά δεν είχε σημασία.
Αφυπνίστηκα κάπου γύρω στα 53,

συνειδητοποιώντας ότι τίποτα από αυτά
δεν έχει σημασία,

τίποτα από αυτά δεν σημαίνει τίποτα.

Σοκαρίστηκα όταν ανακάλυ ψα
ότι αυτό κυριολεκτικά σήμαινε

πόσο άσκοπα ήταν όλα αυτά.

Όταν σταματήσεις να
ακολουθείς το σενάριο

που έχει σχεδιαστεί
για τον χαρακτήρα σου.

Αυτόν που κληρονομήθηκε
από τους γονείς σου,

την κοινωνία και τον βιολογικό
προγραμματισμό σου,

τότε ανοίγονται νέες
διαστάσεις μέσα στο παιχνίδι.

Ο δρόμος ανοίγει,

αλλά δεν είναι μονοπάτι για να
φτάσεις σε κάποιον προορισμό.

Είναι ένα αδιάβατο μονοπάτι,

μια αφαίρεση της ψευδαίσθησης
ώστε να φτάσεις

ακριβώς εκεί που βρίσκεσαι
μέσα στο τώρα.

Το όνομά μου είναι Rupert Spira.

Μιλάω για την ουσιαστική

κατανόηση του μη δυϊσμού,
στον οποίο βασίζονται

όλες τις μεγάλες θρησκευτικές
και πνευματικές παραδόσεις.

Και γράφω και καθοδηγώ διαλογισμούς

και κάνω συζητήσεις που
σκοπός τους είναι να οδηγήσουν

σε μια βιωματική αναγνώριση

αυτής της κατανόησης.

Μια κατανόηση ότι

η γαλήνη και η ευτυχία,

που όλοι επιθυμούμε

πάνω απ' όλα τα άλλα,
δεν μπορούν ποτέ,

εξ ορισμού, να βρίσκονται
στην αντικειμενική εμπειρία.

Δεν μπορούν ποτέ να
παρέχονται από αντικείμενα,

ουσίες, δραστηριότητες
και σχέσεις.

Θα πρότεινα

να το κατανοήσουμε αυτό
ξεκάθαρα

και να μην ξοδέψουμε το
υπόλοιπο της ζωής μας

αναζητώντας εκπλήρωση
εκεί που δεν μπορεί να βρεθεί.

Όποιος βλέπει αυτήν την
ταινία το κάνει ακριβώς επειδή

είτε έχει καταλάβει είτε
τουλάχιστον έχει διαισθανθεί

ότι η γαλήνη και η ευτυχία
που επιθυμεί

δεν μπορούν να βρεθούν στην αντικειμενική
εμπειρία. Και έχοντας αρχίσει

αυτή την έρευνα για την
πραγματική του φύση

αυτή είναι η πιο σημαντική έρευνα

που μπορεί κανείς να κάνει.
Και είναι η έρευνα

από την οποία εξαρτάται
η ευτυχία μας.

Το μεγαλύτερο ερώτημα της ζωής μου,
φυσικά, το οποίο πιστεύω ότι είναι

το ερώτημα που εξετάζουν οι περισσότεροι
άνθρωποι αργά ή γρήγορα, είναι

Ποιο είναι το νόημα, τελικά;

Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Προς μεγάλη μου έκπληξη,
μου ειπώθηκε ότι το νόημα

της ζωής δεν είχε καμία
σχέση με οτιδήποτε έκανα.

Δεν αφορούσε τη δουλειά μου.

Δεν αφορούσε την καριέρα μου.

Δεν αφορούσε σχεδόν τίποτα
στην υλική μου πραγματικότητα.

Αυτές ήταν πτυχές της ζωής μου.
Δεν ήταν η ουσία της ζωής.

Το νόημα της ζωής μου,
όπως έχω καταλάβει,

ήταν για μένα να ζήσω,

να εκφράσω, να δείξω
και να εκπληρώσω

η αληθινή μου ταυτότητα,
ποιος πραγματικά είμαι.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη
ερώτηση που αντιμετωπίζουν

οι περισσότεροι άνθρωποι
είναι μια ερώτηση που δύσκολα

οποιοσδήποτε αναρωτιέται
ποτέ ή απαντά ποτέ.

Το μεγαλύτερο ερώτημα της ζωής,

κατά την κατανόησή μου,
είναι "ποιος είμαι;"

Ποιος είμαι;

Είμαι απλώς μια υλική οντότητα,

όπως ένα πουλί στον ουρανό
ή ένα ψάρι στη θάλασσα;

Ξέρετε, ίσως πιο περίπλοκο,
αλλά απλώς μια υλική οντότητα.

Γεννιέμαι, ζω, πεθαίνω.

Αυτή είναι η αρχή και το τέλος της.

Ή μήπως είναι δυνατό, απλώς δυνατό,

να είμαι κάτι παραπάνω από αυτό;

Είναι δυνατόν να είμαι πνευματική οντότητα

που απλά έχει μια σωματική εμπειρία;

Κάθε εμπειρία στη ζωή σου

σ' έχει φέρει σε αυτό
το μεγάλο ερώτημα.

Ποιος είσαι;

Μην ψάχνεις απάντηση με τον νου.

Ας μείνουν όλα όπως ακριβώς είναι.

Ποιος έχει επίγνωση του νου;

Αισθανθείτε οτιδήποτε κι αν προκύπτει.

Ποιος έχει επίγνωση αυτών
των συναισθημάτων;

Αποκτήστε πλήρη
εμπειρία από όλα όσα

προκύπτουν ως αποτέλεσμα
της αναζήτησής σας.

Είμαι ο Donald Hoffman,
ομότιμος καθηγητής

Γνωστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο
της Καλιφόρνιας στο Ίρβαϊν.

Η δουλειά μου ήταν η διδασκαλία φοιτητών,
αν και τώρα είμαι επίτιμος,

δεν διδάσκω. Και τώρα κάνω έρευνα.

Κάνω έρευνα αυτή τη στιγμή σχετικά με
τη συνειδητότητα, τα μαθηματικά μοντέλα

συνειδητότητας και πώς η φυσική και ο
χωροχρόνος μπορούν να προκύψουν

από μια θεωρία της συνειδητότητας που
είναι απόλυτα μαθηματικά ακριβής.

Το δικό μου ταξίδι αφορά

τόσο την πνευματική όσο
και την επιστημονική πλευρά.

Ο πατέρας μου, λοιπόν, ήταν ιερέας,
φονταμενταλιστής χριστιανός ιερέας.

Οπότε, είχα αυτό τις Κυριακές
και πήρα επιστημονικά

μαθήματα στο σχολείο και
αυτά ήρθαν σε σύγκρουση, σωστά;

Αυτά που μάθαινα ήταν αντιφατικά.

Και έτσι, ως έφηβος, συνειδητοποίησα ότι
έπρεπε να καταλάβω τα πράγματα μόνος μου.

Και αποφάσισα ότι η ερώτηση που ήθελα

να απαντήσω ήταν
"Είμαστε μηχανές;"

Οι άνθρωποι είναι απλώς μηχανές ή όχι;

Εννοώ, από υλιστική άποψη,
θα είμασταν απλώς μηχανές.

Από πνευματική άποψη, δεν
θα είμασταν μηχανές, αλλά

δεν θα ήταν αρκετά ακριβές
να ορίσουμε τι θα ήμασταν.

Και έτσι αποφάσισα
να κάνω το ερώτημα

επιστημονικά, είμαστε
απλώς μηχανές;

Ο καλύτερος τρόπος που σκέφτηκα να το κάνω
ήταν μελετώντας την τεχνητή νοημοσύνη.

Και έτσι πήγα στο MIT (Τεχνολογικό
Ινστιτούτο Μασαχουσέτης)

στο εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης και
μελετούσα τεχνητή νοημοσύνη

και επίσης στο Τμήμα του Εγκεφάλου και
της Γνωστικής Επιστήμης,

μελετώντας την ανθρώπινη πλευρά
των πραγμάτων. Γιατί ήθελα και τα δύο.

Ήθελα να δω τι μπορούν να κάνουν οι
μηχανές και τι το ιδιαίτερο,

γίνεται με τους ανθρώπους και την ανθρώπινη
νευροεπιστήμη. Για να απαντήσω

σε αυτό ακριβώς το ερώτημα: είναι
οι πνευματικές παραδόσεις σωστές;

Ή είμαστε κάτι περισσότερο
από μηχανές;

Ή είναι σωστή η υλική,
επιστημονική άποψη

και είμαστε απλώς μηχανές,

και η συνειδητότητα ​​είναι απλώς
ένα δημιούργημα

της εγκεφαλικής δραστηριότητας;

Το επιστημονικό υλιστικό πρότυπο
που κυριαρχούσε τον περασμένο αιώνα

αρνείται την ύπαρξη σε
οτιδήποτε πέρα ​​από το υλικό.

Οτιδήποτε δεν μπορεί
να επαληθευτεί

με την επιστημονική μέθοδο.

Η επιστήμη είναι σε ένα αδιέξοδο.

Δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα ​​από το
θεμελιώδες παράδοξο στην κβαντική φυσική,

που το έφερε πρόσωπο με
πρόσωπο με τον παρατηρητή,

με την ίδια τη συνειδητότητα.

Ομοίως, οι θρησκείες,
ως επί το πλείστον,

λειτουργούν μόνο στο
επίπεδο των πεποιθήσεων.

Έχουν χάσει τον αρχικό τους
σκοπό, που ήταν να οδηγήσουν

στην άμεση εμπειρία, στην
αλήθεια του ποιοι και τι είμαστε.

Ο διαχωρισμός μεταξύ
επιστήμης και πνευματικότητας

έχει καταστήσει και
τα δύο φτωχότερα.

Οι θρησκείες και τα πνευματικά συστήματα
χρειάζονται απεγνωσμένα αυστηρές μεθόδους,

οι οποίες, μπορεί να αποδειχθεί, ότι
δημιουργούν συνθήκες για να συμβεί η αφύπνιση.

Και η επιστήμη χρειάζεται
απεγνωσμένα ένα άνοιγμα

στη δυνατότητα για
κάτι πέρα ​​από το υλικό.

Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε
τη θρησκεία ή την επιστήμη, αλλά να

προχωρήσουμε βαθύτερα, να είμαστε
πρόθυμοι να αλλάξουμε τον εαυτό μας

ώστε να γίνουμε καλύτερο
εργαλείο για έρευνα.

Είμαστε αυτοί που
κάνουμε το πείραμα,

αλλά και το ίδιο το πείραμα.

Η θρησκεία ήταν η γλώσσα και
το δοχείο που περιείχε

αυτές τις παραδόσεις του
διαλογισμού, της πνευματικότητας

που έχουν καταγραφεί και

μεταδοθεί από γενιά σε γενιά.

Σίγουρα υπάρχει κάποια γλώσσα
που είναι πολύ κυριολεκτική,

που διαχωρίζει τις θρησκείες
και διχάζει τους πολιτισμούς

όταν τα πράγματα ερμηνεύονται
ως κυριολεξία.

Αλλά αν νιώθεις το πνεύμα
της θρησκείας,

μπορείς να ακολουθήσεις το νήμα

πίσω στην αυθεντική αφύπνιση.

Ο καθένας έχει τη δυνατότητα,
είτε το πιστεύει είτε όχι,

γιατί η αφύπνιση είναι εγγενής

μέσα στην ανθρώπινη συνειδητότητα,
ακριβώς από τη γέννηση του ανθρώπου.

Άρα, όπως και να το ονομάσετε,
και όποια γλώσσα κι αν χρησιμοποιείτε,

υπάρχουν ορισμένες αρχές
που φαίνεται να είναι οι ίδιες

σε αυτές τις διαφορετικές θρησκείες
και πνευματικά ρεύματα

και παραδόσεις διαλογισμού.

Όταν ήμουν νεότερος, αυτή
η κατανόηση ήταν, κυρίως,

διαθέσιμη στις ανατολικές
πνευματικές παραδόσεις.

Ήταν διαθέσιμη στις
δυτικές παραδόσεις,

αλλά ήταν τόσο μεταμφιεσμένη
και κωδικοποιημένη

σε εκείνες τις παραδόσεις
που ήταν σχεδόν μη προσεγγίσιμη.

Οπότε, πολλοί άνθρωποι της γενιάς
μου ταξίδεψαν εκεί, ή τουλάχιστον

πήγαν πνευματικά, στην Ανατολή για
να βρουν αυτήν την κατανόηση.

Και ο ανατολικός πολιτισμός σε σύγκριση

τον δυτικό είναι εξωτικός.

Και έτσι αυτή η κατανόηση
απέκτησε μια γεύση του εξωτικού

από τους πολιτισμούς μέσα στους
οποίους εκφράστηκε.

Και πολλά άτομα, συμπεριλαμβανομένου
και του εαυτού μου

σκέφτηκαν για τον λόγο αυτό

ότι υπήρχε κάτι εξωτικό
στην κατανόηση

του μη δυϊσμού. 'Ότι απαιτούσε
έναν μη συνηθισμένο τρόπο ζωής,

ότι έπρεπε να εγκαταλείψεις
την οικογενειακή ζωή

ή να μακρύνες τα μαλλιά σου ή να πάρεις
ένα ιδιαίτερο όνομα ή να γραφτείς

σε κάποιο είδος δασκάλου ή παράδοσης
ή να ασχοληθείς με παράξενες πρακτικές.

Όλα αυτά τα πράγματα που
δεν είχαν καμία σχέση με

τη βασική κατανόηση. Είχαν
να κάνουν με τον πολιτισμό

στον οποίο η κατανόηση εκφράστηκε
σε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Έτσι τώρα η κατανόηση έχει απαλλαγεί
εντελώς από την παραδοσιακή πολιτιστική

συσκευασία, στην οποία πολλοί από
εμάς ακούσαμε για πρώτη φορά γι' αυτή.

Και τώρα μόνο η ουσιαστική
κατανόηση είναι διαθέσιμη με τρόπο

που μας δίνει τη δυνατότητα να
συνεχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας

όπως ακριβώς είναι. Οικογενειακή
ζωή, επαγγελματική ζωή...

Δεν είναι απαραίτητο να κάνουμε
εξωτερικές αλλαγές στη ζωή μας.

Η πρόκληση που έχουμε
σε αυτόν τον πλανήτη

είναι ότι πιστεύουμε πως υπάρχουν
περισσότερες από μία

ουσίες.

Ζούμε λοιπόν σε έναν

κόσμο που θα ονόμαζα δυαδικότητα.

Υπάρχει αρσενικό και θηλυκό,
άσπρο και μαύρο,

μεγάλο και μικρό, γρήγορο και
αργό, πάνω και κάτω, εδώ κι εκεί,

πριν και μετά, αλλά στην
πραγματικότητα, υπάρχει μόνο ένα πράγμα.

Όλα τα πράγματα είναι ένα πράγμα.

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα.

Αποδεικνύεται λοιπόν πως, όταν κοιτάμε
βαθιά μέσα σε όλα βλέπουμε ότι το εδώ

κι εκεί, μεγάλο και μικρό, γρήγορο και
αργό, πάνω και κάτω, αριστερά και δεξιά,

αρσενικό και θηλυκό, είναι όλα το ίδιο
πράγμα. Απλώς εκφράζουν διαφορετικά

χαρακτηριστικά αλλά σε καμία περίπτωση
δεν χωρίζονται το ένα από το άλλο.

Πιστεύω ότι όλοι μας

είμαστε εξατομικεύσεις

του Θεού.

Πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει
μέσα και μέσω του κάθε

ανθρώπου και, τελικά,
μέσω του κάθε αισθανόμενου

πλάσματος στο σύμπαν.

Βλέπω λοιπόν ότι βρίσκομαι
σε σχέση με τον Θεό,

όπως είναι ένα κύμα προς τον ωκεανό.

Ένα κύμα δεν διαφέρει
από τον ωκεανό.

είναι απλώς μια ανάδυση του
ωκεανού σε ατομική μορφή.

Και όταν αυτή η εξατομίκευση ολοκληρωθεί,

το κύμα υποχωρεί πίσω
στον ωκεανό από όπου ήρθε.

Για να ξανασηκωθεί μια άλλη μέρα.

Πιστεύω λοιπόν ότι όλοι
είμαστε άτομα του θεϊκού

και όταν βλέπουμε τα πάντα ως θεϊκά,

αλλάζουμε τη σχέση μας με τα πάντα.

Και όλα γίνονται

διαφορετικά μέσα στην εμπειρία μας.

Έτσι αλλάζει ο κόσμος.

Η συνειδητότητα ​​είναι η απόλυτη
πραγματικότητα του σύμπαντος.

Οπότε θα μπορούσαμε κάλλιστα να ρωτήσουμε αν
η συνειδητότητα ​​είναι η απόλυτη πραγματικότητα

του σύμπαντος και των πάντων,
και όλοι είναι προφανώς αυτό, τότε

πώς γίνεται ο κόσμος μας να εμφανίζεται
ως μια πολλαπλότητα και

ποικιλομορφία διακριτών και
ανεξάρτητα υπαρχόντων ανθρώπων

και ζώων και πραγμάτων, όλα
φτιαγμένα από κάτι που λέγεται ύλη.

Πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε
αυτή τη δήλωση ότι η συνειδητότητα

​​είναι η απόλυτη πραγματικότητα
του σύμπαντος, όταν εμφανίζεται

ως πολλαπλότητα και ποικιλομορφία
αντικειμένων φτιαγμένων από ύλη;

Έτσι, τα στοιχεία που
χρησιμοποιώ για να προτείνω

ότι η συνειδητότητα ​​είναι
θεμελιώδης, έχουν πολλές πτυχές.

Το ένα είναι ότι η ίδια η φυσική λέει

ότι ο χωροχρόνος δεν είναι θεμελιώδης

και η εξελικτική θεωρία συμφωνεί,
επίσης, ότι ο χωροχρόνος και

τα φυσικά αντικείμενα δεν είναι
θεμελιώδης πραγματικότητα. Τώρα,

και οι δύο αυτές θεωρίες μας λένε μόνο αυτό,
ότι ο χωροχρόνος δεν είναι θεμελιώδης.

Δεν μας λένε τι υπάρχει πέρα
​​από τον χωροχρόνο.

Και έτσι το επιχείρημά μου είναι
ότι αυτό που βρίσκουν οι φυσικοί

πέρα ​​από τον χωροχρόνο,
βρίσκουν μαθηματικές δομές,

αλλά περί τίνος πρόκειται
δεν είναι πραγματικά σαφές.

Τι αφορά αυτό το βασίλειο
πέρα ​​από τον χωροχρόνο;

Και έτσι προτείνω ότι το βασίλειο πέρα
​​από τον χωροχρόνο αφορά τη συνειδητότητα.

Και θα πρότεινα ότι η άπειρη
συνειδητότητα ​​έχει την ικανότητα

να περιορίζεται τοπικά ως πολυάριθμα
ξεχωριστά υποκείμενα εμπειρίας,

δηλαδή όλα τα αισθανόμενα
όντα, όλοι οι άνθρωποι ή τα ζώα.

Ο καθένας μας είναι τοπικοποιήσεις
άπειρης συνειδητότητας,

μέσα στην άπειρη συνειδητότητα,
​​φτιαγμένη μόνο από άπειρη συνειδητότητα

από την οπτική γωνία της οποίας
βλέπει

τη δική της δραστηριότητα
ως τον εξωτερικό κόσμο.

Αυτό, λοιπόν, που μας φαίνεται ως
ένας κόσμος φτιαγμένος από ύλη, από

την τοπική μας οπτική, είναι, από
την οπτική της πραγματικότητας,

απλώς η δραστηριότητα
της μίας άπειρης συνειδητότητας.

Με άλλα λόγια, σε τελική
ανάλυση, δεν υπάρχουν

διακριτά ή ανεξάρτητα υπάρχοντα
πράγματα ή άνθρωποι.

Υπάρχει ένα άπειρο, αδιαίρετο, όλο.

Η ενότητα της ύπαρξης,
που μόνο διαθλάται

σε μια φαινομενική πολλαπλότητα και
ποικιλομορφία αντικειμένων και πραγμάτων,

όταν το Ένα κοιτάζει τη δική του δραστηριότητα

μέσω των αντιληπτικών ικανοτήτων

του πεπερασμένου νου.

Αν είμαστε αφυπνισμένοι,
συνειδητοποιούμε

ότι υπάρχει μία επίγνωση

που είναι μεταμφιεσμένη σε όλα
αυτά τα διαφορετικά όντα στον πλανήτη.

Μια συνειδητοποίηση που
λάμπει μέσα από τα μάτια όλων.

Τότε, κυριολεκτικά βλέπουμε τον εαυτό μας
μέσα στους άλλους.

Και αυτή η τάση να λειτουργούμε
ως εγώ,

η τάση να παίρνει κανείς
για τον εαυτό του

πέφτει μακριά γιατί συνειδητοποιούμε
άμεσα την αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε
όλοι μια συνειδητότητα.

Η εμπειρία του πνευματικού μου εαυτού

ήταν δυνατή μόνο στη σφαίρα

του υλικού κόσμου για έναν
πολύ καλό λόγο.

Γιατί μόνο στη σφαίρα του υλικού
ήταν διαθέσιμο το αντίθετο.

Με άλλα λόγια, απλώς για να χρησιμοποιήσω
ένα απλό παράδειγμα,

αν ήθελα να βιώσω τον εαυτό μου,

αν μπορούσα να μιλήσω μεταφορικά,
ως το φως,

δεν θα μπορούσα να βιώσω το να
είμαι το φως, αν ήμουν μέσα στο φως,

τίποτα άλλο γύρω μου
εκτός από το φως, που είναι

ένας τέλειος ορισμός της
σφαίρας του πνευματικού.

Θα ερχόμουν, λοιπόν, σε ένα
βασίλειο, που αποκαλώ το βασίλειο

του υλικού, όπου υπάρχει
κάτι άλλο εκτός από το φως.

Γιατί αν θέλω να βιώσω τον
εαυτό μου ως φως, όχι απλώς

να γνωρίσω τον εαυτό μου
ως αυτό, αλλά να το βιώσω,

θα μπορούσα να το κάνω μόνο
εκεί όπου θα υπήρχε το αντίθετο

από το φως, στην προκειμένη
περίπτωση, το σκοτάδι.

Έφερα, λοιπόν, αυτή
την ευκαιρία στον υλικό

κόσμο όπου υπάρχουν
ταυτόχρονα το φως και

το σκοτάδι, και μετά, σε αυτήν την
εξωτερική έκφραση του εαυτού μου

ως το φως, θα μπορούσα να
είμαι αυτός που πραγματικά είμαι.

Και αυτή η κατανόηση
υποδηλώνει ότι πίσω

από τις διαφορές μας
είμαστε όλοι το ίδιο ον,

όχι ένα παρόμοιο ον, αλλά είμαστε
όλοι κυριολεκτικά ένα... το ίδιο ον.

Και η αγάπη είναι η αισθητή εμπειρία

αυτής της ενότητας ή της κοινής ύπαρξης.

Είναι ένα θεώρημα της θεωρίας μας
ότι υπάρχει τελικά μία συνειδητότητα.

Έχουμε λοιπόν αυτή τη δυναμική
πολλών πολλών συνειδητών φορέων.

Αλλά η θεωρία μας λέει ότι τελικά
όλοι αυτοί οι συνειδητοί φορείς

είναι στην πραγματικότητα απλώς
προβολές μιας και μόνης συνειδητότητας.

Το σημερινό πρότυπο στην επιστήμη

είναι, και είναι εδώ και
αιώνες, ότι ο χώρος και ο χρόνος

αποτελούν τη θεμελιώδη
φύση της πραγματικότητας.

Είναι αναλλοίωτα και
συνιστούν τη βάση των πάντων.

Και πριν από τον Αϊνστάιν, ο χώρος
και ο χρόνος θεωρούνταν ξεχωριστά.

Τώρα, ο χώρος και ο χρόνος μαζί,
είναι ενοποιημένα στον χωροχρόνο,

θεωρούνται ως η θεμελιώδης
φύση της πραγματικότητας.

Και η επιστήμη, τότε, υπέθεσε ότι

ο χωροχρόνος και τα αντικείμενα μέσα σε αυτόν,
είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα.

Και έτσι, για παράδειγμα, όταν μιλάμε
για συνειδητότητα, η ίδια

η συνειδητότητα ​​πρέπει να είναι, κατά κάποιο
τρόπο, προϊόν αντικειμένων στον χώρο

και στον χρόνο. Σε αυτό το πλαίσιο υλικότητας,
ο χώρος και ο χρόνος και τα φυσικά αντικείμενα

χωρίς καμία συνειδητότητα, ​​είναι
η θεμελιώδης πραγματικότητα.

Και η συνειδητότητα ​​έρχεται αργότερα
στην εξέλιξη του σύμπαντος, έτσι;

Οπότε, στη μεγάλη έκρηξη,
δεν υπήρχε συνειδητότητα

υπήρχε μόνο χωροχρόνος
και ενέργεια.

Η ενέργεια συνενώθηκε
σε τεράστια σωματίδια

και τελικά η ζωή εμφανίστηκε
μετά από ποιος ξέρει πόσα

εκατομμύρια ή εκατοντάδες
εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια.

Μετά από αυτό, ήρθε η συνειδητότητα,
ακόμα πιο αργά.

Από αυτή την άποψη, όταν πεθαίνεις,
η υλική πολυπλοκότητα που

έφερε τη συνειδητότητα ​​διαλύεται
και έτσι η συνειδητότητά σου διαλύεται.

Και έτσι το πλαίσιο της υλικότητας
πραγματικά εξαλείφει τη συνειδητότητα

ως κάτι θεμελιώδες συνολικά
και λέει ότι όταν το σώμα σου

πεθαίνει, η συνειδητότητά σου
πηγαίνει μαζί του.

Από αυτή την άλλη οπτική γωνία...

αυτό που έκανα με τους συναδέλφους
μου, χρησιμοποιήσαμε

την εξελικτική θεωρία για να επισημάνουμε
ότι είναι μια επίπτωση

της εξελικτικής θεωρίας ότι ο χώρος
και ο χρόνος δεν είναι θεμελιώδεις,

Επομένως, η φυσικιστική ερμηνεία
της εξέλιξης είναι λανθασμένη.

Η ιδέα ότι ο χώρος και ο
χρόνος και τα σωματίδια κατά

κάποιο τρόπο έχουν εξελιχθεί
λόγω των ανθρώπινων οργανισμών

είναι το λάθος πλαίσιο, γιατί ο ίδιος
ο χωροχρόνος δεν είναι θεμελιώδης.

Θέτουμε μια δυναμική πέρα ​​από τον
χωροχρόνο που είναι πολύ πιο πλούσια.

Τη δυναμική της συνειδητότητας.

Αυτό που δεν κάνουμε είναι να
πετάμε τις παλιές μας θεωρίες.

Όταν οι φυσικοί λένε ότι ο
χωροχρόνος είναι καταδικασμένος,

αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δίνουμε
πλέον προσοχή στον Αϊνστάιν.

Με τίποτα. Προσέχουμε τον Αϊνστάιν.
Οποιαδήποτε νέα θεωρία πε΄ρα από

τον χωροχρόνο που οι φυσικοί βρίσκουν,
πρέπει να δίνει μια καλύτερη θέση

μέσα στον χωροχρόνο και πρέπει να μας δίνει
πίσω τον Αϊνστάιν και την κβαντική θεωρία

αλλιώς είναι λάθος.

Όλες οι παλιές μας
θεωρίες είναι υπέροχοι,

υπέροχοι φίλοι και
θα τις κρατήσουμε

ως ειδικές περιπτώσεις
μιας βαθύτερης θεωρίας.

Έτσι, στη θεωρία της συνειδητότητας
πρέπει να κάνουμε το ίδιο πράγμα.

Δεν μπορούμε απλά να προτείνουμε
οτιδήποτε θέλουμε.

Πρέπει να έχουμε μια θεωρία
της συνειδητότητας που προβάλλει

και μας δίνει πίσω
τον χωροχρόνο,

και μας δίνει πίσω την κβαντική θεωρία,
και μας δίνει πίσω την ειδική και

γενική σχετικότητα, και μας δίνει πίσω
την εξέλιξη μέσω φυσικής επιλογής.

Εάν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, με
ακριβείς μαθηματικές λεπτομέρειες, τότε

δεν υπάρχει λόγος οι επιστήμονες να πάρουν στα
σοβαρά τη θεωρία μας για τη συνειδητότητα.

Είναι σαν η άπειρη συνειδητότητα ​​να φοράει μια
συσκευή εικονικής πραγματικότητας. Η άπειρη

συνειδητότητα ​​φοράει μια συσκευή VR που
αποτελείται από τη σκέψη και την αντίληψη.

Και με αυτόν τον τρόπο, τη στιγμή που
φοράει τη συσκευή VR,

αυτο-εντοπίζεται μέσα στη
δική της δραστηριότητα.

Και μέσα από αυτή τη συσκευή κοιτάζει εκεί έξω
μέσα από τις αντιληπτικές ικανότητες

ενός πεπερασμένου νου -βλέποντας, ακούγοντας,
αγγίζοντας, γεύοντας και μυρίζοντας.

Και κατακερματίζει την
ενότητα της ύπαρξής της

και την κάνει να φαίνεται
σαν 10.000 πράγματα.

Αυτό που προτείνω είναι ότι

υπάρχουν πολύ περισσότερα για το
σύμπαν από τον πεπερασμένο νου.

Δεν προτείνω ότι το σύμπαν εμφανίζεται
μόνο μέσα σε κάθε πεπερασμένο νου μας.

Το σύμπαν υπάρχει έξω από τον πεπερασμένο
νου μας, αλλά μέσα στη συνειδητότητα.

Αλλά είναι οι περιορισμοί
του πεπερασμένου νου μας

που δίνουν στο σύμπαν την εμφάνισή του.

Έτσι, όταν κοιτάμε έξω
στο σύμπαν, βλέπουμε

την πραγματικότητα που
υπάρχει πριν γίνει αντιληπτή.

Αλλά τη βλέπουμε μέσα από τον
φακό των αντιληπτικών μας ικανοτήτων,

που του δίνει την εμφάνισή του.

Έτσι, η ιδέα της αφύπνισης, σε
πολλές πνευματικές παραδόσεις,

ήταν η ιδέα ότι αυτό που
θεωρήσαμε ως πραγματικότητα

-αντικείμενα στο χώρο και στο χρόνο,
τα φυσικά μας σώματα και ούτω καθεξής-

δεν είναι η τελική πραγματικότητα, ότι
υπάρχει μια πολύ βαθύτερη πραγματικότητα, μια

πραγματικότητα συνειδητότητας που υπερβαίνει
τον χώρο και τον χρόνο και τα φυσικά

αντικείμενα, και ότι δεν έχουμε χωρίσει
από αυτή την πραγματικότητα.

Αυτή η πραγματικότητα είναι, κατά κάποια
έννοια, η ουσία αυτού που είμαστε.

Και έτσι η αφύπνιση είναι αφύπνιση
από την ψευδαίσθηση ότι είμαι

απλώς ένα μικρό σώμα στον χώρο
και στον χρόνο στο γεγονός ότι είμαι

στην πραγματικότητα ο συγγραφέας όλων
όσων βλέπω μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Το δημιουργώ εν κινήσει όπως
κοιτάζω και αντιλαμβάνομαι.

Αφυπνίζεται κάποιος
αναγνωρίζοντας ότι

αυτό που ουσιαστικά
είμαστε είναι

ήδη πλήρως αφυπνισμένο,
με πλήρη επίγνωση,

πλήρες, ολόκληρο,
εκπληρωμένο σε γαλήνη.

Είναι σαν να ρωτάς

πώς φωτίζεται ο ήλιος;

Το φως είναι η φύση του.

Είναι ήδη πλήρως αφυπνισμένο.

Η φύση της ουσιαστικής μας ύπαρξης
είναι ήδη η γαλήνη και η ευτυχία.

Δεν είναι ξεκάθαρο σε όλους μας, γιατί
η ουσιαστική μας ύπαρξη είναι τόσο

επιμελώς αναμεμειγμένη με το περιεχόμενο
της εμπειρίας που οι εγγενείς της

γαλήνη και ευτυχία
εξασθενούν από την εμπειρία.

Και γι' αυτό πιστεύουμε ότι η ουσιαστική
μας ύπαρξη χρειάζεται να αφυπνιστεί.

Όχι, η ουσιαστική μας ύπαρξη
δεν χρειάζεται να αφυπνιστεί

περισσότερο από όσο χρειάζεται
να φωτιστεί ο ήλιος νωρίς το πρωί.

Ο ήλιος πάντα λάμπει
με την ίδια λάμψη.

Η ουσιαστική μας ύπαρξη λάμπει
πάντα με την ίδια γαλήνη και χαρά.

Αλλά αυτή η γαλήνη και η χαρά
μειώνονται από την ταραχή και

την έλλειψη που χαρακτηρίζει τις
σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που αφυπνίζεται.

Οπότε, το εγώ που αφυπνίστηκε

Αφυπνίστηκα από αυτή τη δομή
που λέγεται Νταν

σε ένα κέντρο διαλογισμού.

Ήταν ένα κέντρο του Ζεν.

Κάναμε ένα Zen sesshin που είναι

μια μακρά περίοδος
εντατικής εξάσκησης.

Έτσι το Ζεν είναι εκπληκτικό
για τη δημιουργία αυτού του

δοχείου όπου υπάρχουν αυτές
οι συνθήκες χωρίς διαφυγή.

Έτσι, ο χαρακτήρας που λέγεται Νταν,
που είχε μάθει τον διαλογισμό,

ο χαρακτήρας Νταν έκανε
όλο αυτό το διαλογισμό,

αυτός ο πράττων του διαλογισμού,

συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε
να αφυπνιστεί.

Είναι σαν όλα τα κόλπα του
διαλογισμού, όλες οι πρακτικές

που είχα μάθει δεν είχαν
καμία χρησιμότητα.

Έφτασε στο σημείο που
εκείνος ο χαρακτήρας

που προσπαθούσε
να αφυπνιστεί, απέτυχε

να αφυπνιστεί και έπρεπε να αποτύχει.

Αυτός ο χαρακτήρας που
ζούσα, ο χαρακτήρας που έπαιζα

όλη μου τη ζωή, έπρεπε
να τον αφήσω ή να πεθάνει

και τι έμεινε;

Τι απέμενε όταν δεν υπήρχε ο πράττων

όταν δεν υπήρχε ο διαλογιζόμενος

που διαλογιζόταν ή έκανε κα΄τι
που λέγεται διαλογισμός,

αυτό που απέμεινε
ήταν η αληθινή μου φύση

ή εγώ... μόνο εγώ.

Όταν αφυπνιζόμαστε από αυτή
τη μικρή, ξεχωριστή αίσθηση

του εαυτού μας, δεν είναι
ότι σκοτώνουμε το εγώ

ή το παλεύουμε.

Στην πραγματικότητα, του
επιτρέπουμε εν μέρει να αποσυρθεί

από τη δουλειά της ταυτότητας του εγώ

και μετά χαλαρώνουμε
για να γίνουμε μέρος

της ομάδας μας, μέρος
της συνειδητότητάς μας.

Και αυτό μας δίνει αμέσως
μια αίσθηση ελευθερίας

ότι δεν κοιτάμε τον κόσμο
μέσα από έναν μικρό φακό,

ότι είμαστε είμαστε ανοιχτόκαρδοι και
ανοιχτόμυαλοι με έναν τρόπο που είναι

επεκτατικός και ταυτόχρονα,
πιο στενά συνδεδεμένος.

Η φώτιση δεν αφορά
το να γίνεις αφυπνισμένος.

Κανείς δεν αφυπνίζεται ή φωτίζεται.

Είναι μια αναγνώριση του φωτός,
του φωτός της καθαρής γνώσης

του οποίου η φύση είναι
η γαλήνη και η ευτυχία

που ήδη είμαστε πάντα.

Ονομάζομαι Λίζα Νατόλι και είμαι
γνωστή ως πνευματική δασκάλα.

Διδάσκω για τη θεραπεία και
την αφύπνιση και τη μεταμόρφωση.

Η αφύπνιση είναι η αναγνώριση
της αληθινής σου φύσης,

και είναι η συνειδητοποίηση αυτού που
πραγματικά είσαι, που είναι η συνειδητότητα.

Και η συνειδητότητα ​​είναι μόνο μια λέξη για
πολλές λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι

για την επίγνωση, τη ζωή, την αγάπη,
τον Θεό,

το φως.

Αφυπνιζόμενοι, λοιπόν, στην
αναγνώριση ότι δεν είμαι αυτό το σώμα

ότι είμαι αυτό που δεν πεθαίνει ποτέ
και αυτό που δεν γεννιέται ποτέ.

Και αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη ιδέα για μένα.

Είμαι σε πνευματικό μονοπάτι από το 1992.

Ξεκίνησα με τα Μαθήματα Θαυμάτων.

Πάντα τα μελετούσα
με θρησκευτική ευλάβεια.

Εννοώ, ήμουν τόσο αφοσιωμένη
στο να γνωρίσω τον Εαυτό,

να γνωρίσω τον Θεό, να αφυπνιστώ.
... Δεν μπορούσα να το καταλάβω,

επειδή είχα την πεποίθηση

ότι η αφύπνιση ήταν
κάτι μυστικιστικό,

ότι κάτι θα γινόταν,
ότι κάτι θα συνέβαινε

και θα ήταν σαν τον
Ιησού ή τον Βούδα

ή όλους αυτούς τους
φωτισμένους δασκάλους

και δεν συνέβαινε για μένα.

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί.

Γιατί ενώ είμαι τόσο αφοσιωμένη

και περνώ βαθιές στιγμές γαλήνης και
ευτυχίας και χαράς... και ακόμα παλεύω.

Άρχισα να συνειδητοποιώ
την απλότητα

της αληθινής μας φύσης,
που είναι η επίγνωση.

Έτσι, για κάποιον που
με ακούει αυτή τη στιγμή,

η επίγνωση που ακούει αυτή τη φωνή,
αυτό είμαστε.

Και δεν έχει τοποθεσία,
δεν έχει φύλο,

δεν έχει χρώμα,
δεν έχει σώμα,

και είναι εντελώς απεριόριστο.

Οπότε η αφύπνιση είναι το σημείο που ξυπνάμε

ως προς την αληθινή μας φύση.

Ξυπνάμε συνειδητοποιώντας
ότι εγώ είμαι η επίγνωση

αυτής της εμπειρίας
τώρα που είμαι εδώ.

Και είναι τόσο συνηθισμένο

που μας διαφεύγει.

Νομίζουμε ότι δεν μπορεί
να είναι τόσο απλό.

Η αναγνώριση της αληθινής μας φύσης,

δεν οδηγεί στην ευτυχία.

Είναι η ευτυχία... η φύση της ύπαρξης

είναι η ίδια η ευτυχία.

Η αναγνώριση, λοιπόν της αληθινής μας
φύσης είναι η εμπειρία της ευτυχίας.

Ποιος έχει επίγνωση αυτή τη στιγμή;

Ο νους θα ψάχνει για κάτι

ή θα προσπαθήσει
να το περιπλέξει.

Είσαι ήδη αυτό που ψάχνει ο νους.

Ο νους πάντα θα το χάνει.

Μην ψάχνεις, λοιπόν, στον νου για απάντηση.

Μην απομακρύνεις τις σκέψεις σου

και μην παγιδεύεσαι στις σκέψεις.

Απλώς άφησε να φύγει το ενδιαφέρον ή
την προσκόλληση σε σκέψεις,

ιδέες και πεποιθήσεις.

Βάλε την πρόθεση να βιώσεις άμεσα

αυτό που είσαι.

Μην προσπαθείς να αρνηθείς τον νου
ή να επιτύχεις κάποια κατάσταση.

Όλες οι πράξεις, όλοι οι χειρισμοί,
όλες οι κινήσεις

σημαίνουν περισσότερο έλεγχο
από τον νου.

Άφησε τον νου να είναι όπως είναι.

Μερικές φορές οι άνθρωποι μπορούν να
αφυπνιστούν απλά μέσα στην καθημερινή ζωή.

Δεν χρειάζονται απαραίτητα εξάσκηση.

Έτσι, μερικές φορές θα συμβούν πράγματα
στη ζωή εκεί όπου υπάρχει μια

διακοπή στο μοτίβο σου. Και μπορεί
να υπάρξει μια αυθόρμητη αφύπνιση.

Αλλά, αν η ζωή κάποιου
απλά συνεχίζεται με ένα είδος

ρομποτικού μοτίβου ή
επαναλαμβανόμενου μοτίβου,

τότε απαιτείται κάποιου είδους παρέμβαση,

εάν κάποιος καλείται να αφυπνιστεί.
Και αυτή η διακοπή στο μοτίβο σου

ονομάζεται μερικές φορές
σάντανα ή πνευματική πρακτική.

Και αυτές οι πρακτικές

είναι πάντα προκατειλημμένες.

Υπάρχει κάτι που μαθαίνουμε με
τον προκατειλημμένο νου.

Έτσι μπορούν να κάνουν πιο
πιθανό να συμβεί η αφύπνιση,

χαλαρώνοντας τους δεσμούς
μέσα στη δομή του εαυτού.

Μερικές φορές λένε ότι η αφύπνιση
συμβαίνει τυχαία,

αλλά η εξάσκηση σε κάνει
πιο "επιρρεπή σε ατυχήματα".

Οι τεχνικές, οι πρακτικές
μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες

για να σε κάνουν πιο "επιρρεπή
στα ατυχήματα".

Αλλά μετά, κάποια στιγμή,
πρέπει να τα αφήσεις πίσω σου.

Γιατί, αν ο νους κάνει
συνεχώς κάποια πρακτική

ή κάτι σχετικό, τότε
ο νους έχει τα ηνία,

ο νους είναι στη θέση του οδηγού.

Έτσι, οι πρακτικές είναι
χρήσιμες, πολύ χρήσιμες

ως σκαλοπάτια για να κάνουν
τη δομή του εαυτού,

ας πούμε, λιγότερο πυκνή
ή για να "φωτίσουν"

τη δομή του εαυτού
ώστε να γίνει πιο διαπερατή

στην αληθινή μας φύση.

Το παράδοξο με την
εξάσκηση είναι πως όταν τελικά

ξυπνάς, συνειδητοποιείς
ότι όλες οι πρακτικές

έγιναν από τον ψεύτικο εαυτό,

τον χαρακτήρα στο παιχνίδι εικονικής
πραγματικότητας, και ότι ΕΣΥ,

ο αληθινός εαυτός, δεν ήταν
ποτέ σε περιορισμό.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να
εγκαταλείψεις τις προτιμήσεις του εγώ,

να εγκαταλείψεις την εμμονική προσήλωση
στα αντικείμενα.

Οτιδήποτε στο πεδίο της αλλαγής των
φαινομένων δεν είναι ο αληθινός εαυτός.

Το εσύ που νομίζεις ότι είσαι,
το εσύ με το οποίο πάντα ταυτιζόσουν

δεν θα αφυπνιστεί ποτέ.

Ξυπνάς από αυτόν τον χαρακτήρα.

Ξυπνάς από την αυταπάτη ότι ήσουν
αυτός ο προκατειλημμένος χαρακτήρας.

Έτσι, όταν οι άνθρωποι έρχονται σε αυτές
τις πνευματικές συναντήσεις, σκέφτονται

αυτό "εγώ" αυτό το μικρό "εγώ" πρόκειται
να ξυπνήσει, κάτι σπουδαίο θα συμβεί.

Αλλά κάποια στιγμή, αυτό το μικρό
"εγώ" δεν θα το κάνει ποτέ.

Πρέπει να τα παρατήσει, πρέπει να αποτύχει.

Και μόνο σε αυτήν την αποτυχία
συνειδητοποιούμε ποιοι είμαστε,

ότι πάντα είχαμε επίγνωση,
ήμασταν πάντα σε παρουσία.

Απλώς αγκιστρωθήκαμε σε
αυτόν τον χαρακτήρα

και πιστέψαμε ότι ήμασταν αυτό.

Ξεκίνησα την πνευματική μου αναζήτηση
στην παράδοση της κλασικής Advaita Vedanta

που ήταν ένα ευλαβικό μονοπάτι

που περιελάμβανε διαλογισμό με μάντρα,

τον οποίο εξασκούσα πολύ
επιμελώς για 20 χρόνια.

Και ο διαλογισμός με μάντρα περιλαμβάνει

την εστίαση της προσοχής σε έναν ήχο

και μετά σταδιακά ο ήχος εξασθενεί.

Ωστόσο, ήταν πραγματικά
όταν ήρθα σε επαφή

με το άμεσο μονοπάτι

η πνευματική μου αναζήτηση έφτασε
πραγματικά στο αποκορύφωμά της.

Επειδή σε αυτήν την άμεση
προσέγγιση, δεν δίνουμε

την προσοχή μας σε κανένα
αντικείμενο, όσο λεπτοφυές κι

αν είναι, για παράδειγμα, ένα
μάντρα, ένας ήχος, η αναπνοή,

αφήνουμε την προσοχή
μας να βυθιστεί προς

τα μέσα ή προς τα
πίσω μέσα στην πηγή της.

Ας χρησιμοποιήσουμε μια αναλογία.

Φαντάσου ότι παρακολουθείς
τη ζωή σου σε μια οθόνη τηλεόρασης.

Ταυτίζεσαι με τον
χαρακτήρα στην οθόνη.

Μέρα με τη μέρα,
χρόνο με τον χρόνο

ασχολείσαι με την
ιστορία του χαρακτήρα

όταν ξαφνικά ξυπνάς από την ιστορία

για να παρατηρήσεις την οθόνη
στην οποία εμφανίζεται ο χαρακτήρας

και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ο
χαρακτήρας που παρακολουθούσες.

Τα αντικείμενα μπορούν να έρχονται
και να φεύγουν στην οθόνη.

Οι χαρακτήρες έρχονται και φεύγουν,

αλλά η οθόνη παραμένει αμετάβλητη.

Ο χαρακτήρας μπορεί να βραχεί,
αλλά η οθόνη

δεν θα βραχεί. Ο χαρακτήρας
μπορεί να διαταραχθεί,

αλλά η οθόνη δεν διαταράσσεται.

Χωρίς την οθόνη, οι χαρακτήρες
δεν θα υπήρχαν,

αλλά η οθόνη περνά απαρατήρητη.

Οι χαρακτήρες ζουν
σύμφωνα με το σενάριο.

Η επίγνωση είναι σαν την οθόνη.

Είναι σαν τον χώρο στον οποίο
όλες οι σκέψεις, οι κινήσεις,

όλες οι καταστάσεις συνείδησης
έρχονται και παρέρχονται.

Σκέψεις, αισθήσεις και
ολόκληρος ο έξω κόσμος

εμφανίζονται στην οθόνη,
αλλάζοντας συνεχώς.

Αλλά η οθόνη δεν αλλάζει.

Είναι το μυαλό που αλλάζει καταστάσεις
μέσω της ανθρώπινης εμπειρίας.

Αλλά υπάρχει κάτι, αυτό
που είσαι, που παραμένει.

Κάτι που είναι πάντα
παρόν, που γνωρίζει

αυτές τις μεταβαλλόμενες
καταστάσεις

και αυτή είναι η συνειδητότητα
​​ή, αλλιώς, η αληθινή μας φύση.

Όσο υπάρχει προσκόλληση
σε έναν χαρακτήρα στην οθόνη,

μια αίσθηση ότι είμαι αυτός ο
χαρακτήρας, τότε θα υπάρξουν βάσανα,

maya, η ψευδαίσθηση του εαυτού.

Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις
ως ο ονειρικός χαρακτήρας που

θα σε βοηθήσει να απελευθερωθείς.
Είτε ακολουθείς το σενάριο

στο έργο της ζωής σου είτε
επαναστατείς ενάντια στο σενάριο.

Αν ενεργείς από τη σκοπιά του χαρακτήρα,

τότε παγιδεύεσαι μέσα στην ψευδαίσθηση.

Για να αφυπνιστείς,
σταμάτα να ταυτίζεσαι

με αυτό που εμφανίζεται στην οθόνη.

Αναγνώρισε ότι όλα είναι προσωρινά.

Σταμάτα να αντιδράς σε σκέψεις και να
αντιμετωπίζεις το έργο ως πραγματικό.

Αν αποσύρω την προσοχή
από την οθόνη, στρέφοντας την

επίγνωση προς τον εαυτό
της, συμβαίνει κάτι ανεξιχνίαστο.

Η ίδια η επίγνωση ξυπνά.

Αυτό δεν είναι ένα συμβάν.

Το συμβάν είναι αυτό που συμβαίνει στην οθόνη.

Η αφύπνιση είναι απλώς η αναγνώριση

της οθόνης που ήταν πάντα εκεί.

Μην πιστεύεις την επόμενη σκέψη σου.

Αντίθετα, στρέψε την επίγνωση
προς την ίδια την επίγνωση.

Πάντα ήμουν ο εαυτός μου.

Η αίσθηση του εαυτού μου
διατρέχει όλη μου τη ζωή.

Παραμένει σταθερά
παρούσα σε όλη μου τη ζωή.

Τι είναι αυτό που είναι παρόν
μέσα μου τώρα, που ήταν παρόν

χθες, πέρυσι, πριν από
δέκα χρόνια,

και όταν ήμουν δύο ετών παιδί;

Τι είναι στην ουσία αυτό
το «εγώ» ή εαυτός;

Σε ποιον συμβαίνει όλη μου η εμπειρία;

Η αναγνώριση της φύσης του

είναι το μεγάλο μυστικό της ζωής.

Είναι το άμεσο μονοπάτι
προς τη γαλήνη και την ευτυχία.

Δεν είναι κάτι που ένας άνθρωπος
ξεκινά.

Είναι κάτι που ένας άνθρωπος
αναγνωρίζει.

Για να ανα-γνωρίσει.

Δηλαδή, να γνωρίσει πάλι.

Αυτό που ξέραμε από
την αρχή, αλλά απλά

ξεχάσαμε, ή αρνηθήκαμε
ή αποτύχαμε να πιστέψουμε.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, να ξεκινήσουμε
την εγγύτητα με τον Θεό.

Μπορούμε απλά να αναγνωρίσουμε,
να ξανα-γνωρίσουμε ότι ήταν πάντα εκεί

και ότι θα είναι πάντα εκεί.

Μόνο αυτή η άμεση στόχευση προς
την αφύπνιση, αυτό το άνοιγμα

προς αυτό που είναι ήδη εδώ
ήταν που μου επέτρεψε να βρω

έναν νέο τρόπο

ύπαρξης- ένα νέο στάδιο ανάπτυξης.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν
ότι είναι ένας αδύνατος ή απρόσιτος

στόχος το να γνωρίσω τον εαυτό,
και ο δικός μου, κατά κάποιο τρόπο,

σκοπός ως δάσκαλα, απλά και μόνο
λόγω της δικής μου αφύπνισης,

είναι να το κάνω πραγματικά πολύ
πρακτικό, πολύ προσγειωμένο.

Μου αρέσει να διδάσκω,
είναι διαθέσιμο σε όλους.

Αν πιστεύουμε και νιώθουμε

ότι είμαστε ένας προσωρινός,
πεπερασμένος, ξεχωριστός εαυτός,

είτε το ξέρουμε είτε όχι,

αναζητούμε τη γαλήνη και την ευτυχία.

Δεν γίνεται, δηλαδή, να είσαι ένας
ξεχωριστός εαυτός, να νιώθεις

ξεχωριστός εαυτός και να μη
βρίσκεσαι σε αναζήτηση της ευτυχίας.

Αυτό που απαιτείται, λοιπόν,
σε αυτή την περίπτωση είναι

να αναπροσανατολίσει κανείς
την αναζήτηση της ευτυχίας.

Αντί να αναζητά την ευτυχία στο
αντικειμενικό περιεχόμενο της εμπειρίας,

να αναζητήσει την ευτυχία μέσα
στον εαυτό.

Άρα η πνευματική εξάσκηση που απαιτείται

είναι να κατευθύνει κανείς την
προσοχή του ή, καλύτερα,

να αφήσει χαλαρά την προσοχή του
στην πηγή του,

την καθαρή επίγνωση,
αντί να κατευθύνεται προς

μια "αντικειμενική" δραστηριότητα
ή σχέση και ούτω καθεξής.

Έτσι η πνευματική πρακτική, αν
μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι,

θα ήταν αυτή η χαλάρωση της προσοχής,

αυτή η βύθιση της προσοχής

στην καρδιά της επίγνωσης,

αναπαυόμενοι στην ύπαρξη ως ύπαρξη.

Αγάπη.

Η αγνή αγάπη είναι ο αληθινός μου εαυτός.

Είναι η αληθινή μου φύση.

Αγνή αγάπη για όλους και για όλα,

για κάθε πτυχή της ζωής.

Ακόμα και γι' αυτά με τα οποία διαφωνώ.

Για εκείνον που έχει αναγνωρίσει τη φύση
της ύπαρξής του, γνωρίζει το είναι του

ως πηγή της γαλήνης και

της ευτυχίας που λαχταρά.

Έτσι ο κόσμος δεν γίνεται
πλέον ο τόπος στον οποίο

κάποιος αναζητά την ευτυχία,
αναζητά την εκπλήρωση.

Δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο
άτομο δεν έχει πλέον επιθυμίες,

αλλά οι επιθυμίες δεν είναι εκεί για
να εκπληρώσουν την αίσθηση της έλλειψης

που είναι χαρακτηριστικό
του ξεχωριστού εαυτού.

Ως εκ τούτου, ένα τέτοιο άτομο έχει
βρει την πηγή της ευτυχίας μέσα του

και οι επιθυμίες του προέρχονται
από αυτή την αίσθηση της ευτυχίας.

Δεν πάνε προς αυτή.

Για παράδειγμα, στον
τομέα της σχέσης,

κάνει μεγάλη διαφορά
στις σχέσεις μας.

Δεν αναζητούμε πια τον άλλον για

να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του εαυτού μας.

Ψάχνουμε τον άλλο να μοιραστούμε

την εμπειρία της ευτυχίας
που ήδη έχουμε.

Και αυτό απαλλάσσει τους
φίλους μας από το αδύνατο

βάρος της παροχής
ευτυχίας σε έναν αδηφάγο,

ανικανοποίητο εαυτό.

Τίποτα δε συμβαίνει στη ζωή μου

που δεν μου έφερε όφελος ή
δεν θα μου φέρει όφελος,

με την έννοια ότι κάθε στιγμή, κάθε
δραστηριότητα, κάθε αποτέλεσμα

με κινεί μπροστά
στη διαδικασία

της εξέλιξης της ψυχής μου.

Και γι' αυτό ήρθα εδώ
στον "υλικό" κόσμο,

για να εξελιχθώ.

Παραμείνετε ανοιχτοί.

Νιώστε την εσωτερική σας
ζωτικότητα, αφήνοντας

την ενέργεια να κυκλοφορεί
ελεύθερα.

Μην προσπαθείτε να κάνετε τίποτα.

Ποιος έχει επίγνωση αυτής
της ενέργειας,

αυτής της εσωτερικής ζωτικότητας;

Παρατηρήστε την τάση του νου να ελέγχει
και να χειραγωγεί,

να εμπλέκεται.

Χωρίς τη χρήση της μνήμης σου
ή της γλώσσας σου,

ποιος είσαι;

Πέρα από τον νου και τις αισθήσεις,

ποιος είσαι;

Ποιος έχει επίγνωση;

Πολλοί άνθρωποι που ακούν
αυτές τις ιδέες για πρώτη φορά,

δεν έχουν ακούσει ποτέ
αυτή την ιδέα του εαυτού.

Στο μυαλό μου, υπάρχουν δύο
διαφορετικές ομάδες ανθρώπων.

Υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται σε πνευματικό
μονοπάτι και έχουν ακούσει αυτή την ιδέα.

Προσπαθούν να φτάσουν στον εαυτό,
προσπαθούν να είναι ο εαυτός.

Ψάχνουν, αναζητούν.

Και μετά υπάρχουν οι άλλοι άνθρωποι
που απλά ζουν τη ζωή τους.

Δεν έχουν ξανακούσει αυτές τις ιδέες.

Δεν έχουν ακούσει ποτέ για το "Γνώθι σαυτόν".

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι γνώση του εαυτού
σημαίνει να γνωρίζεις το σώμα,

να γνωρίζεις τον εαυτό σου, να
είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αυθεντικός.

Αυτό που πραγματικά σημαίνει το να γνωρίζεις
τον εαυτό σου είναι να γνωρίζεις τι είσαι,

να ξέρεις τι είσαι στην αλήθεια και να
γνωρίζεις πραγματικά την αληθινή σου φύση.

Οι λέξεις "Γνώθι σαυτόν"
ήταν σκαλισμένες

στην είσοδο του ιερού του Απόλλωνα
στους Δελφούς και ως εκ τούτου

στέκεται ως πρόσκληση της αυγής του
δυτικού πολιτισμού προς την ανθρωπότητα,

υποδηλώνοντας ότι το να γνωρίζεις τον
εαυτό σου είναι πραγματικά το θεμέλιο

όλου του πολιτισμού.
Γιατί;

Γιατί ο εαυτός μας βρίσκεται
στο κέντρο όλης της εμπειρίας μας.

Ό,τι και αν βιώνουμε,
είμαστε εμείς που το βιώνουμε.

Ό,τι σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε,
οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας

αναδύονται εκ μέρους του εαυτού μας.

Όποιες και αν είναι οι δραστηριότητες
και οι σχέσεις στις οποίες εμπλεκόμαστε,

εμπλεκόμαστε σε αυτές υπηρετώντας
τον εαυτό μας.

Έτσι ο εαυτός μας βρίσκεται
στο κέντρο της εμπειρίας μας.

Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι πιο σημαντικό
από το να γνωρίσουμε τη φύση του εαυτού μας;

Και θα ήταν δυνατό

να γνωρίζουμε τη φύση
οποιουδήποτε άλλου,

αν δεν γνωρίζουμε πρώτα τη
φύση αυτού που γνωρίζει;

Νομίζω ότι η αφύπνιση είναι

για το τέλος του εφιάλτη

και την είσοδο στο όνειρο.

Με αυτό εννοώ ότι

εγκαταλείπουμε ή τελικά
εγκαταλείπουμε τον εφιάλτη των όσων

μας έχουν πει για τη ζωή, για
τον Θεό και για τον εαυτό μας.

Και μπαίνουμε στο όνειρο
του μεγαλειώδους νοήματός μας.

Συχνά ρωτάω, πώς πιστεύεις
ότι θα ήταν η ζωή σου

αν έβρισκες τον εαυτό σου
να μπαίνει στην πιο μεγαλειώδη,

πιο υπέροχη σκέψη που είχες
ποτέ για τον Θεό και για τη ζωή

και για τον εαυτό σου.

Αυτή λοιπόν η αναγνώριση της
αληθινής μας φύσης δεν είναι μόνο η

αναγνώριση που φέρνει τέλος στην
επιθυμία μας για ευτυχία στον κόσμο.

Είναι, επίσης, η αναγνώριση
που μας δίνει τη δυνατότητα

να ζούμε με τρόπο που να
συνάδει με την κατανόηση

ότι στο βαθύτερο επίπεδο,
όλα και όλοι, είναι ένα.

Αυτή η κατανόηση θα έφερνε

καλοσύνη, συμπόνια, δικαιοσύνη,

ανοχή, κατανόηση στην κοινωνία μας.

Στην κοινωνία μας θα έρθει
μια επαναστατική αλλαγή

από αυτή την κατανόηση.

Όσο η ανθρωπότητα εγκαταλείπει
τις προσεγγίσεις που βασίζονται

στο εγώ, η επιστήμη, η θρησκεία, η πολιτική

και τα οικονομικά αρχίζουν να
αντικατοπτρίζουν την αιώνια σοφία.

Είτε είναι οι γηγενείς παραδόσεις
που αναγνωρίζουν

Μεγάλο Πνεύμα σε όλα τα πράγματα,

είτε οι αιγυπτιακές/κεμετικές
παραδόσεις που περιγράφουν

το ανθρώπινο εξελικτικό ταξίδι
από τον ταπεινό σκαραβαίο

ως τη μία πηγή,

ή όταν ακούμε τα λόγια

των μυστικιστών της χριστιανικής,
της ινδουιστικής,

της μουσουλμανικής ή της βουδιστικής παράδοσης,

ή τις διδασκαλίες του Πλάτωνα και
του Πλωτίνου βρίσκουμε ότι όσοι έχουν

συνειδητοποιήσει την αληθινή τους φύση μιλούν
για ομαδοποιήσεις συνειδητών παραγόντων.

Φυσικά, χρησιμοποίησαν τη
γλώσσα της κουλτούρας και της

εποχής τους για να εκφράσουν
τη μοναδική αιώνια αλήθεια.

Η επιστήμη τώρα αρχίζει να βλέπει
όχι έναν κόσμο μη συνειδητών

σωματιδίων και πεδίων, αλλά
ένα σύμπαν φτιαγμένο από

συνειδητούς παράγοντες.

Κάτι νέο εμφανίζεται
στον κόσμο της επιστήμης.

Όπως είπε ο Νίκολα
Τέσλα, τη μέρα που η επιστήμη

αρχίσει να μελετά μη φυσικά φαινόμενα,

θα σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο σε μια δεκαετία

απ' ό,τι σε όλους τους προηγούμενους
αιώνες της ύπαρξής της.

Αυτή η μέρα είναι σήμερα.

Κάθε φορά που είχαμε μια
πρόοδο μαθηματικής ακρίβειας

στην επιστήμη,
άνοιξε νέες τεχνολογίες

που μοιάζουν με μαγεία σε
σύγκριση με αυτά που είχαμε πριν.

Άρα η αίσθηση μου είναι ότι αυτή η θεωρία των
συνειδητών παραγόντων πέρα ​​από τον χωροχρόνο

θα μας δώσει τεχνολογίες

που θα είναι πραγματικά
συγκλονιστικές.

Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, στους
περισσότερους από τους γαλαξίες που βλέπουμε,

νομίζω ότι στο 97% των γαλαξιών
που βλέπουμε, δεν μπορούμε ποτέ

να πάμε. Απομακρύνονται από εμάς πιο
γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός.

Δεν κινούνται στο διάστημα πιο
γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός.

Το ίδιο το διάστημα διαστέλλεται, τόσο
γρήγορα που η ταχύτητα με την οποία

απομακρύνονται από εμάς είναι
μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός.

Έτσι δεν θα μπορούσαμε ποτέ
να ταξιδέψουμε στο διάστημα

για να πάμε στο 97% των
γαλαξιών που μπορούμε να δούμε.

Υπάρχει λοιπόν όλη αυτή η ακίνητη
περιουσία εκεί έξω που μας χαιρετάει

και λέει, γεια, εδώ έξω είμαστε και
δεν μπορείτε να έρθετε ποτέ σε εμάς.

Αυτό ισχύει αν περνάς μέσα
από τον χωροχρόνο.

Αν όμως συνειδητοποιήσετε ότι ο
χωροχρόνος είναι μόνο η εικονική συσκευή σας;

Ότι είναι απλώς η μορφή ενός παιχνιδιού;

Και δεν έχετε κολλήσει μέσα στη συσκευή;

Μπορείτε να παίξετε με το
λογισμικό που εκτελεί το παιχνίδι.

Έτσι, είναι σαν κάποιος στο
βιντεοπαιχνίδι Grand Theft Auto

να είναι μάγος (Wizard) στο Grand
Theft Auto,

ώστε να ξέρετε πώς να χρησιμοποιείτε
το αυτοκίνητο και να οδηγείτε

στους δρόμους και να μπορείτε
να νικήσετε τους πάντες στο παιχνίδι.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι γνωρίζετε πραγματικά
το λογισμικό που τρέχει το Grand Theft Auto.

Έτσι βγαίνετε έξω από τη συσκευή
του Grand Theft Auto

και μπορείτε να παίξετε με το λογισμικό.

Θα μπορούσατε να αφαιρέσετε τη
βενζίνη από το ρεζερβουάρ του μάγου.

Μπορείτε να του προκαλέσετε
ένα σκασμένο λάστιχο.

Μπορείτε να αλλάξετε τη γεωμετρία των δρόμων.

Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε.

Έτσι, μόλις κατανοήσουμε τη
χωροχρονική συσκευή μας,

δε θα χρειαστεί να ταξιδέψουμε
στον Γαλαξία της Ανδρομέδας

μέσω του χωροχρόνου, που θα
μας έπαιρνε 2,4 εκατομμύρια χρόνια.

Μπορούμε απλώς να παρακάμψουμε
τον χωροχρόνο.

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου
να μπαίνει μέσα

σε μια πιο ήσυχη έκφραση και εμπειρία
του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος

και τι σημαίνει να είσαι
μια πτυχή της θεότητας.

Αλλά δεν νομίζω ότι
έχουμε ατελείωτο χρόνο.

Έχω την αίσθηση
ότι ο χρόνος

τελειώνει, ότι είναι
η "τώρα ή ποτέ" ώρα.

Νομίζω ότι είμαστε στο σωστό δρόμο.

Έχω μια αίσθηση αισιοδοξίας
ότι, λόγω των ευκαιριών

που βλέπουμε σήμερα
στον κόσμο για επικοινωνία,

δυνατές και σημαντικές
ιδέες,

τρόποι που δεν είχαμε ούτε
πριν από λίγα χρόνια

δημιουργούν την πιθανότητα
να φτάσουμε σε αυτό το σημείο

της κρίσιμης μάζας,
να φτάσουμε σε κρίσιμη μάζα,

πριν τελειώσει ο χρόνος μας.

Θα κάναμε λάθος, αν πιστεύαμε
ότι έχουμε ατελείωτο χρόνο

σε αυτόν τον πλανήτη.

Όταν κάθε άτομο
διαχωριστεί από

τον χαρακτήρα
του προγραμματισμού του,

τότε δεν ενεργεί
πλέον ως εγωική οντότητα.

Και αυτό φέρνει μια
μεταμόρφωση στον πλανήτη.

Αυτό φέρνει μια νέα Γη.

Η ζωή όπως τη γνωρίζουμε αυτή
τη στιγμή σε αυτόν τον πλανήτη,

Νομίζω ότι πρέπει να
κάνουμε κάποιες αλλαγές

και να τις κάνουμε
γρήγορα, δραματικά και ριζικά,

αν θέλουμε να δούμε το αύριο
που όλοι έχουμε ονειρευτεί.

Λοιπόν, θα μπορούσε αυτή η κατανόηση
να γίνει κυρίαρχη στη ζωή μας;

Γιατί όχι; Ναι..

Η πρόκληση που έχουμε αυτή τη στιγμή
είναι ότι τίποτα δεν λειτουργεί,

και ήρθε η ώρα να σηκωθούμε
και να πούμε ότι αυτό είναι αλήθεια.

Σίγουρα μπορούμε να κάνουμε καλύτερα από αυτό.

Ασφαλώς,

Μπορούμε να διευρύνουμε
την κατανόησή μας

για το ποιοι είμαστε και την έκφραση
της αληθινής μας φύσης.

Πρέπει να δώσουμε προσοχή

στο περιβάλλον μας,

στην πολιτική μας,
στα οικονομικά μας,

και στην πνευματική μας
διαδικασία πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη.

Γιατί το πρόβλημα στον κόσμο
σήμερα δεν είναι πολιτικό πρόβλημα.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα.

Δεν είναι κοινωνικό πρόβλημα.

Είναι ένα πνευματικό πρόβλημα.

Έχει να κάνει με το πόσο
αφοσιωμένοι είμαστε

στο να μπαίνουμε στις υψηλότερες
πνευματικές αλήθειες.

Αυτό δεν είναι νεοεποχήτικη φιλοσοφία.

Αυτές οι ιδέες υπάρχουν

εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Η διαχρονική σοφία έχει
εκφραστεί μέσα από αμέτρητες

παραδόσεις και πολιτισμούς
και, όπως η ίδια η επίγνωση,

ήταν πάντα κρυμμένη
σε κοινή θέα.

Στον Χριστιανισμό,

στο Γνωστικό Ευαγγέλιο του Θωμά
περιέχονται

άμεσα ενδεικτικές αναφορές για
την αληθινή μας φύση.

Οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού:
Πότε θα έρθει η Βασιλεία;

Ο Ιησούς είπε: Δεν θα
έρθει περιμένοντας την.

Δεν θα είναι κάτι για το οποίο θα
πούμε, είναι εδώ ή είναι εκεί.

Μάλλον, το βασίλειο του Πατέρα
απλώνεται

πάνω σε όλη τη γη και οι άνθρωποι
δεν το βλέπουν.

Το Βασίλειο δεν είναι ούτε εδώ ούτε
εκεί. Η επίγνωση δεν είναι εδώ ή εκεί.

Δεν είναι κάτι σταθερό μέσα στον χρόνο
και τον χώρο.

Αν περιμένεις κάτι να συμβεί

κάποιο εξωτερικό γεγονός ή κάποια
κατάσταση, κάποια ανάταση,

κάποια θεραπεία ή κάτι ενεργειακό,

τότε ο προγραμματισμός του νου σου
εξακολουθεί να αναζητά.

Εξακολουθεί να διαμεσολαβεί

στην εμπειρία του τώρα.

Στον βουδισμό λένε σαμσάρα,

ο κόσμος του πόνου
και νιρβάνα,

ο κόσμος της απελευθέρωσης.
Δεν είναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι.

Είναι ένα και το αυτό.

Δεν χειραγωγούμε ή
αλλάζουμε τα πράγματα

για να φτάσουμε σε κάποια
μυστικιστική πραγματικότητα.

Όταν ξυπνάμε, η τελειότητα
του κόσμου

αποκαλύπτεται άμεσα,
όπως είναι.

Είναι δυνατόν να βρίσκεσαι
απλώς εδώ και τώρα σε αυτή

τη στιγμή, χωρίς να διαμεσολαβεί
αυτός ο αναζητητής νους;

Είναι δυνατό να είσαι εντάξει
με αυτή τη στιγμή όπως είναι;

Απλά να είσαι.